RIJGT HOFSTAADSE FIRMA 285 MILJOEN SCHADEVERGOEDING?
OPEN DOEK VOOR EEN BOEK
KLOSJES, KLOSJES...
AALST
«DINGEN VAN VROEGER»:
EEN MATTE VERTONING!
ZO ZIE JE DAN
MAAR WEER
Hofstaadse firma NV Ondernemingen Jan De Nul heeft een geding
ingespannen tegen de Interkommunale E-3.
jor de burgerlijke rechtbank te Gent procedeert deze Hofstaadse firma
gen de Interkommunale over bepaalde werken die op het trajekt tussen
t Franse grens en Waregem in 1967 werden uitgevoerd,
ij was na een openbare aanbesteding in 1967 belast door de Interkommu-
3le van de autoweg E3, met de aanleg van het gedeelte van de autoweg
ptwerpen-Rijsel, vak Franse grens-Waregem. In het lastenkohier stond
3k het verplicht gebruik van gronden afkomstig van de 'Gavers' te Harel-
Bke ingeschreven. De Hofstaadse firma had er zich toe verbonden op
ydraulische manier de grondophopingen voor de autoweg te verzorgen.
haar normale technische mid
delen de werken niet heeft
kunnen uitvoeren, leed zij
enorm financieel verlies, daar
er ontzaglijk meer uitgaven
noodzakelijk bleken, en ook
een stagnatie van personeel
en materieel kon niet verme
den worden, terwijl er boeten
onverdiend zijn opgelegd. Ook
werd de NV verplicht tot beta
ling van verwijlrenten, alsmede
de kosten van hypotecaire in
schrijvingen.
Gesterkt door voorgaand ex-
pertenverslag en bijkomende
argumenten eist de NV Onder
nemingen De Nul dan ook van
de Interkommunale E3 een
schadevergoeding van 285 mil
joen. De eis tot inwilliging
maakt wel een goede kans,
doch laten we de uitspraak van
de Burgerlijke Rechtbank af
wachten om een oordeel te vel
len. De uitspraak wordt in de
tweede week van december
verwacht.
ROBLEMEN
ier komt er echter een kink in
b traditionele kabel! Inder-
aad, de onderneming De Nul
eweert dat ze heeft vastges-
jld dat de onteigende perce-
jn na hydraulische opspuitin-
en op een abnormale wijze
ïmelijk veel te traag) het wa-
lieten afzijpelen. Dit zou dan
een merkelijke vertraging
an de werken met zich heb-
fen gebracht.
|en had dan ook meer kranen
buldozers dan voorzien in-
>zet. en al het mogelijke be-
oefd om de gronden geschikt
maken, alles echter tever-
aefs om reden van voorver-
elde bijzondere samenstel-
kg, een feit waarvoor de firma,
>lgens eigen zeggen niet ver-
itwoordelijk kan gesteld wor-
an!
e Interkommunale van haar
nt, beweert lakoniek dat de
De Nul in haar verplichtin
gen is tekort gekomen, zodat
het werk niet werd uitgevoerd,
zoals in het lastenkohier werd
vermeld.
EXPERTENWERK
In oktober 1969 werd een des
kundige in grondonderzoek
aangesteld, die meer dan drie
jaar later met zijn onderzoek
klaar kwam.
In april 1973 werd dit
experten-onderzoek in een
uitgebreid verslag uit de doe
ken gedaan, en volgens de NV
Ondernemingen De Nul is dit
het duidelijke bewijs dat de
oorzaak van de moeilijkheden
niet gelegen is in de wijze
waarop de werken werden uit
gevoerd, maar wel in de sa
menstelling en aard van de
gronden. Officieel luidt haar
versie: «Uit het verslag is ge
bleken dat het werk met inzet
van normale krachten onmoge
lijk kon uitgevoerd worden.
Door het feit dat de firma met
Naast de zeer gekende Cyriel
Buysse (1859-1932) bezit
Vlaanderen in Gustaaf Ver-
meersch (1877-1924) een twee
de belangrijke naturalistische
schrijver, die echter totaal in
de vergetelheid is geraakt.
Vermeersch is niet alleen een
«vergeten» schrijver, hij is ook
een kunstenaar die door een
reeks tragische omstandighe
den binnen en buiten hem om.
verstoken bleef van de waarde
rende erkenning die hij ver
dient.
Als naturalist is Vermeersch
een enige verschijning. Zijn
leven is écn ervaring van groot
persoonlijk leed. gevoegd bij
de misère hoe onvertaalbaar
is dit woord! die omringde.
Toch is in Vermeersch geen
brutaal geuite wrok aanwezig,
geen ziekelijke ontleding van
het miseralilisme. Integendeel.
Zijn literatuur is een schroom
vallig en liefdevol meebeleven
van de oeverloze ellende in het
verarmde Vlaanderen van de
TELEX TELEX TELEX TELEX TELEX TELEX TELEXTELEX
Brieven kunnen soms vreemd geadresseerd zijn en toch ter bestemming komen./ De
wijzen waarop De Voorpost soms op briefomslagen neergeschreven wordt evenals
namen van medewerkers en redakteurs grenst aan het ongelooflijke./ Een kras
staaltje van kontaminatie bereikte ons deze week, in plaats van «De Voorpost» en
«Het Gouden Blad» stond er netjes: «Het Gouden Voorpost»
De jongste gemeenteraadszitting begon met het traditioneel fotootje voor het
jaarboek./ Prijken niet op de foto: raadslid Viktor Coessens, herstellend van ziekte,
Jan Caudron, in het buitenland, Remi Daelman, Dirk Baert, Martin Van der Speeten en
Reinhilde Verleysen, nou ja, van Reinhilde verbaast het ons niet, hoe lang is het nog
geleden dat ze er wel wasHet staat een eerbaar burger belastingen te betalen ook
aan de stadskasTot eenieders opluchting gaf schepen van financiën Bogaert te
kennen tot 1979 de belastingen te Aalst niet te verhogen./ Interessant is het wel even te
kijken voor wat allemaal men zoal belastingen aan de stad kan afdragen. Direkte
belastingen, indirekte belastingen, en retributies zijn er op de taxi's zonder stand
plaats op de openbare weg, op de diensters, dienstmeiden-diensters, zangeressen en
danseressen tewerk gesteld in de drankslijterijeen mooi gezegd van de wetgever,
al zullen we ons tweemaal bedenken go-go-meisjes aan te werven op het afhalen
van huisvuilnis en afvalstoffen, op het innemen van de openbare weg door het
plaatsen van stoelen, banken, tafels, koopwaren, op de essence-, mzaout- en gas-
pompen, op de afsluitingen bij bouwwerken, op het verwerven van de zate (wat mag
dat wezen?) der openbare werken, op de wegenuitrusting, op het leggen van riolen,
op het aanleggen van voetpaden en intreden, op de aansluiting aan de stadriolering,
op het vernieuwen van voetpaden die nog geen volle 20 jaar werden aangelegd of
vernieuwd, op het herstellen van voetpaden en het herzetten van boordstenen, keur-
rechten in het stedelijk slachthuis, slachthuisrechten in het stedelijk slachthuis, op
het ontgraven van lijken op het stedelijk kerkhof (dat zou je nu ook al niet meer voor je
plezier doen), op het leuren, op de reklamerijtuigen, op de gemakstoelen en beerput
ten in verbinding met de stadsriolering of een openbare waterloop (ook in het aparte
hokje vertoeven, kost je dus geld), marktrechten, kaai- en stapelrechten, weegrech
ten, huwelijkspraal, op het verhuren van grafkelders, op de afgifte van getuigschriften
en andere administratieve stukken, op het hengelen in de «Spiegel- en Ballonvijvers»
van het stadspark, op het dringend vervoer van zieken en gekwetsten met de stede
lijke ambulancewagen, op het ontstoppen van riolen (de stadsbelastingen schijnen
een voorliefde voor riolen te hebben, me dunkt), op de agentschappen van wedden
schappen op paardenrennen, op het afleveren van administratieve inlichtingen, op
het ontbreken van parkeerplaatsen (wat bedoelen ze daar nu weer mee) en 't is nog
niet alles: ook de stad rijft ook haar deel binnen van de provinciale belastingen op de
voertuigen, het huispersoneel, de honden, de motorrijwielen, pleziervaartuigen en
bootjes en op de tabakslijterijen./ Tot zover dan het minder vreugdevol nieuws voor
deze week.
Tussen 1-12-73 en 20-11-74 werd de stedelijke brandweer 465 maal opgeroepen voor
hulpverlening in de stad en aangesloten gemeenten./ De ambulancedienst moest het
3884 keer doen en het 900-centrum registreerde 29.269 telefonische verbindingen
voor allerlei hulpverleen./
De pompiers moeten volgens het «feestrooster» (vreemd Nederlands hebben de
spuitgasten) PRACHTKLEDIJ dragen./ Zeker geïnspireerd door pracht en praal van
de Middeleeuwen?/ Komen ze daar toe in wambuis en harnas./ Laten we het maar bij
feestkledij houden voor alle veiligheid want zie dat er daar een slimmerd zijn bloedei
gen piekebootje de beste prachtkledij vindt, wat zou het dan zijn./Misschien gaan we
toch maar in harnas naar de «Gesolemniseerde Krijkgsmis»./
«Den Domper» de Aalsterse hoogstudentenbond te Leuven, komt nogal wat tegen
in De Voorpost./ Eerst wordt een artikel over hen gepleegd, zowaar geradbraakt en
vorige week kwam de hoofdvogel, op een niet minder te situeren onkiese plaats werd
een van hen afgedrukte foto met een vlek in het drukken versierd./ Reeds tweemaal,
Dirk, wat hangt er nu wel voor de derde maal boven je hoof?/
Hoe zou het zitten met Lieven en tante HuldaLieven, niet teveel van dergelijke
eksploten meer want in Hofstade zijn ze ferm kwaad op je./ Toe laat je kop niet hangen
want «Guinness is good for you!
Het voorstel dat door Minister Michel deze week werd doorgestuurd aan de gemeen
tebesturen waarbij na verschillende besprekingen met de Vlaamse Ministers de
Falluintjesgemeenten als één entiteit worden genoemd met weliswaar nog het alter
natief van een fusie met Aalst zou voor geen andere variante meer vatbaar zijn tenzij
met nadrukkelijk akkoord van de betrokken gemeentebesturen./
Burgemeester De Bisschop in 'Aktueel' (BRT-nieuwsdienst) dinsdagavond jl. «De
fusies zijn absurd, wij hebben geen «betrekkingen» met Denderleeuw»./ ledereen
denkt er het zijne van./
Het Kultureel Centrum krijgt zijn twintig miljoen vaste toelage van het Rijk./ Amper
genoeg om het lonen- en prijzenverschil bij te passen sedert het stilleggen van de
werken.
De «Oude Garde» van Aalst gaat in juni a.s. heel wat noten op haar zang hebben in
Binche./
Bij de viering van de jubilerende leden van de Catharinisten, vorige zondag, kreeg
Herman Slagmulder, zijn derde ereplakket van de stad Aalst./ Zou hij voor deze
opmerkelijke prestatie nu geen stadsplakket verdienen?/
Maandag, dinsdag, woensdag, donderdag, vrijdag, alle dagen hetzelfde eentonige
stof van n.v. Betonwegenbouw aan de Zeebergbrug./
BRENDAN
eeuwwisseling, toen al te velen
versukkelden naar de zelfkant
van het leven, 't Einde van alle
gangen was die vent, die met
haar getrouwd was. Ze wist
niet meer waarom ze dat had
gedaan, waarom ze was ge
trouwd, en waarom met die en
niet met een ander. Neen, dat
wist ze niet, alles wat ze wist
was, dat 't zo was en dat ze nu
en altijd zijn lot delen moest.
Doch ja, daar kwam ook weer
die eeuwige geldnood op, die
behoefte aan geld. 't Was
omdat hij geld verdiende en zij
er behoefde dat ze met hem
was getrouwd, om te leven. Het
werk van Vermeersch roept
meteen het werk van Buysse
op. maar ook dat van enkele
andere grote Vlaamse auteurs
wiens werk tot het beste van
onze «sociale» literatuur be
hoort: Streuvels, De Pillecijn,
Zielens, Van Aken, Boon. En
toch bleef het werk van
Gustaaf Vermeersch vergeten
en miskend. Een weinig omdat
hij aktivist was, een weinig
omdat zijn schrijfkunst even
authentiek doch alleszins iets
minder rijk is dan die van wie
we daarnet aanhaalden, een
weinig ook omdat hij noch
socialistische noch katholieke
critici voor zich kon winnen.
Toch blijft zijn werk belang
rijk. De uitgeverij Heideland
heeft dit begrepen en brengt in
de Vlaamse pocket Klosjes,
Klosjes... en andere verhalen
Gustaaf Vermeersch in het
bereik van de lezer.
In Klosjes, klosjes... en andere
verhalen werden twaalf korte
verhalen verzameld, die niet
alle even waardevol zijn. Maar
Kosjes, klosjes..., Marktdag,
De Avond en Antoine Ie
Guerisseur, zijn brokken natu
ralistische verhaalkunst van
het zuiverste gehalte. Zij
bieden daarenboven een ont
roerende schets van het ver
pauperd volk van Vlaanderen,
waar tallozen de armoede
ontvluchtten en een niet eens
beter bestaan zochten in de
Waalse mijnstreken. Want
ginder kon onze honger zich
niet meer verzadigen aa nde
opbrengst van het land, het kaf
dat de meester ons wel wilde
laten; wij waren met te vele
monden geworden en opeen
kijkend zaten we te verhonge
ren.
Ook andere verhalen in de
bundel zijn om een of andere
reden waardevol. In het stukje
Vereenvoudigde spelling vind
je bijvoorbeeld een zeer bruik
bare proef van verdediging van
het taalkundig aspekt in het
werk van de autodidakt-schrij-
ver Louis-Paul Boon...
FRANS-JOS VERDOODT
In de stadsschouwburg (wellicht in het kader van de bezuiniging op
de onderhoudsprodukten nog altijd even stoffig!) was zondagavond
het «Land van Riem» te gast met het werk van de Spaanse auteur
Alfonso Paso «Dingen van vroeger».
Het is de historie van de weduwe
Hélène en de weduwnaar léon
die elkaar in een dokterswacht
zaal ontmoeten. Een toevallige
ontmoeting die niet zonder
gevolgen blijft.
Haar dochter Anita en zijn zoon
Herman, beiden onderwijsmen
sen en levend voor hun werk
kunnen zakelijk best met elkaar
opschieten. Hun respektievelij-
ke moeder en vader zien de
dingen echter anders: zij worden
als bij wonder verliefd op elkaar.
Maar deze gang van zaken
bevalt de jonge mensen minder
en zij menen een verdere
omgang van de ouderen te
moeten verhinderen. Resultaat
van een gedwongen scheiding:
de ouders worden ziek. Echte en
ingebeelde kwaaltjes doen dok
ter Van Péteghem reageren, hij
smeedt een plan. een leugen om
bestwil, Hélène is in verwach
ting! De jonge mensen die alles
willen toestaan om een schan
daal te vermijden stemmen toe
in het huwelijk. Léon en Hélène
trouwen.
Het stuk zelf is nu niet zo'n
boeiend teatergegeven. Het is
een banale geschiedenis nogal
doorzichtig maar met af en toe
gevatte dialogen. Vlot. vlug en
beweeglijk gespeeld kan zo'n
gegeven best amusant en geniet
baarzijn. Maar dit werd door de
spelers van het «Land Van
Riem» niet bereikt. Het gehele
spel deed vermoeiend aan.
Een zwakke schakel die net een
zeer stevige had moeten zijn was
wel de vertolking van de dochter
Anita. Reina Keuleers was te
passief en te eentonig in deze
vertolking. Noch haar stem.
noch haar ekspressie bereikten
een voldoende niveau om ge
slaagd genoemd te worden.
Hélène (Lieve Boulonne) en
Leon (Leo Huylebroeck) waren
aanvaardbaar. De dokter werd
levendig ten tonele gebracht
door Noël De Smedt. Freddy
Lespire bracht af en toe wat
afwisseling door zijn natuurlijk
spel. Algemeen gezien liet de
taal veel te wensen over. Dialek-
tisehe klanken waren aan de
orde van de dag maar ook de
rolkennis was niet wat men
perfekt pjeegt te noemen.
Als het spel in zijn geheel niet
voldeed dan is dit in de eerste
plaats te wijten aan een gebrek
kige regie die, naar wij uit goede
bron vernamen, aan André
Vandaele moet toegeschreven
worden. Het tempo was veel te
traag, tot vervelends toe. Van
een regisseur wordt verwacht dat
hij op mogelijk onvoorziene
gebeurtenissen voorbereid is.
Wanneer hij een fles champagne
op scene laat ontkurken moet hij
vooraf weten dat er best eens iets
kan misldpen met die kurk. Een
tweede lies in de coulissen ware
geen slecht idee en zou in elk
geval de bloedende hand van
Leo Huylebroeck voorkomen
hebben en een karaf helder
kleurloos vocht zou de illusie van
champagne niet moeten wekken
hebben tot hilariteit van een
gedeelte van het publiek. Ver
dere feiten, er zijn er helaas
maar al te veel, bewijzen de
onkunde van de regisseur. Een
telefoongesprek met vraag en
antwoord wordt afgehaspeld...
onmogelijk daar aan de andere
kant van de lijn een speld tussen
te krijgen. Verder is daar ook
nog een gesprek over medicijn...
het pilletje ligt kant en klaar
achter de bar. Ons inziens is
toneel toch iets meer dan zijn rol
opdreunen, het spel moet ook
nog de werkelijkheid raken. Als
goed punt in de regie moeten we
zeker de aangepaste tekst ver
noemen die voor de gelegenheid
in een lokaal kleedje stak.
Het dekor was niet alleen onaf
gewerkt maar bewees eveneens
de onkunde van dc toncclbou-
wers. In het gehele eerste bedrijf
weerkaatste een reflektor in een
spiegel wat zeer hinderlijk was
voor een gedeelte van het
publiek. Het raam in de wacht
kamer gaf vermoedelijk op
straat uit maar zeker niet op een
dekor bestemd voor het tweede
bedrijf.
De omlijsting rond de deuren
was vlug. vlug boven het
behangpapier geschilderd. Het
kunnen allemaal kleine details
lijken, maar allen samen vormen
zij storende elementen die door
dc spelers zeker niet als stimule
rend ervaren worden. We wor
den stilaan gewoon aan een
flauwe lichtregie maar de man
echter het lichtorgel moet drin
gend zijn brochure volgen. Dan
EEN BLOEDERNSTIG
VERHAAL
Dit is geen kursiefje dat zo maar in een begenadigd ogenblik
ontsproten is uit de weliwllende inspiratie van een schuinschrijvend
individu.
Hel is echt, bloedecht, als je het ons vraagt, al te bloedecht.
Voor wie nog wat van traditie houdt, houden we zelfs een zedenlesje
in petto, zo is alleman tevreden, uitgenomen dezen die hier het
spreekwoordelijk schoentje passen. Onze geringe levenswijsheid
doet ons ook wel inzien dat ze het nooit zullen aantrekken, doch een
kursiefjesschrijver is nu eenmaal een gefrustreerd iemand, en het is
dus afreageren geblazen van wat we vorige vrijdag wat al te gortig
vonden. We drukken er nogmaals op: een bloedecht verhaal.
Proloog: de story van Bill Haley, die met een al of niet vermeende
virus, een goede maand terug, zijn kat naar Aalst stuurde. Daar zo
iets kan gebeuren in de beste families, kon deze herfstachtige april
mop van de Piccadilly Agence zo heten de brave jongens die Bill
Haley naar hier wilden slepen er nog door. Men moet tegen een
geintje kunnen. De portemonnee van Piccadilly Agency kon blijk
baar minder tegen het opgelopen financiële blauwtje en een uiter
aardfinanciële revanche werd uitgekiend. Vrijdag jl. en zaal Okapi
te Aalst bleken voor de inrichters geknipt om rockminnend Aalst tot
hop-met-de-beentjes samen met Roland en Burt Blanco aan te
zetten.
En nu de buik van hel verhaal, te gek om los te lopen. Welgeteld 7
(zeven!) dagen voor het top-rockspektakel denken onze Agency-
mensen eraan een aanvang te maken met het inlichten van de
goegemeente dat het rock and roll geblazen is in de Okapi-zaal. Je
eigenste weekblad belooft dan toch maar een artikel te plegen,
omdat rock and roll nou ja, dingen waren waar we als jeugdige
knaap wat verstolen dienden naar te kijken, daar ze helemaal niet in
de gedikteerde lijn van onze opvoeding lagen. Vandaar onze zwakte
om Burt Blanca het rockend over bijna een volle pagirui te laten
waarmaken. In een hoekje van plaatselijke advertentiebladen werd
rocking Burt en wonderknaap Roland aangekondigd. Een stuk of
wat affiches verschenen op de schuttingen dezer stad. doch een stel
militante PMO'ers net op propagandatocht vonden deze plakbrie
ven de geschikte onderlaag voor hun partijmededelingen. Daarin
hadden de Agency-boys wel wat pech.
Netjes drie dagen voor de.super-supershow wordt je eigenste Bren
dan aangezocht nou, wel eerbaar hoor om in de jury voor
dansende roek-koppels te zitten. Een bekwaam voorzitter zou de
juryleden wel de rockknepen in allerijl diets maken, zodat de punten
er niet al te vrolijk zouden tegenaan gegooid worden. Een gerust
stelling.
Komt de rockdag, vrijdag. Een telefoontje, van jurylid tot juryvoor
zitter gebombardeerd, spijts de meegedeelde kennis dat de nieuw
bakken voorzitter nog niet eens duidelijk het verschil tussen rock en
mayonnaise kent.
Blijkbaar geen bezwaar, de show must go on, en in gevallen van
nood mag en moet men. leerde ons de /catechismus
Nog een telefoontje, waarom dit wezen mocht, mag Joost nog altijd
weten, doch ook de brouwerijtroubles met tafeltjes en stoeltjes
worden ons meegedeeld. Voor alle duidelijkheid. De Voorpost, had
niks met de organisatie te maken.
Intussen wordt een kollega-fotograaf, meer geoefend in het motor
rijden dan in het rockdansen nog opgesnord om de kompetente -
jury te vervolledigen.
19 u., een pintje slurpend in de bar van de zaal, a rato van 22 fr.
voor één specimen maar dan wel op kosten van de organisatie
zien we vooral een spiernaakt-lege zaal waar dan toch nog verloop
van tijd enkele dapperen pogen een podiumpje in elkaar te klunge
len Het lukt hen dan ook maar zus en zoRoland en zijn jongens van
de Bluesworkshop zijn present. Iedereen reikhalst naar de ver
wachte horden belangstellenden. Intussen wordt het rijtje troubles
afgewerkt: zullen de elektriciteitszekeringen het houden? Waarom
wordt het café gesloten? en vooral waar blijft het publiek?
Nou ja, het kwam dan ook opdagen, welgeteld net zoveel als de
Piccadilly-jongens de zaak voorbereid hadden: op een rijtje: zeven
belangstellenden. Loon naar werken.
Burt Blanca komt op de proppen en bolt het met zijn vrouwelijk
gezelschap vlugjes af, Roland pakt in, niet vooraleer beiden wat
financiële bekvechtenj met de Agency afwerkenEen uurtje later, de
Okapi-tent sluit de deuren die deze avond alleen het rockgenoegen
voor zich hadden door wat mee te flapperen in de wind.
Nu ja, we weten dat dit geen verhaal is om over naar huis te
schrijven, doch God betere het, spaar Aalst voortaan van dergelijke
nonchalance.
Wie denkt mooi geld te verdienen, door er zo maar wat tegen aan te
klungelen, loopt even mooi mis.
O ja, de zedenles! Gemakkelijk: de fopper, gefopt.
Een tip voor Piccadilly Agency om de put van de put te vullen, pak
volgend jaar per I april uit met Jesus Christ Superstar op de affiche,
misschien komt dan de H. Geest jullie geesten verlichten en de weg
wijzen naar een ernstig voorbereide manifestatie.
BRENDAN
zullen de akteurs niet meer
moeten wachten om een licht
aan of uit te doen. Wanneer de
dokter in de slotscène in het
midden van het plateau staat
dan moet meer dan ooit voor een
feilloze belichting gezorgd wor
den zodat de man er niet staat
met zwarte oogkassen.
Met dit weinig apetijtelijke
vertoon dong het «Land Van
Riem» mee naar de «Prijs
Renaat Ravijts».
Als toemaatje op ons toch al
weinig optimistisch gepraat
moet dit ons.nog van het hart al
moeten we er dan onmiddellijk
bijvoegen dat deze opmerking
niets persoonlijk met het «Land
van Riem» te maken heeft maar
met de opvattingen van het
Aalsters amateursteater in het
algemeen.
Waarom moeten voorzitters
toch steeds weer een inleidend
woord geven dat zelden echt iets
met de toneelvoorstelling te
maken heeft? Het plotseling
wegvallen of het vervangen van
één of andere speler kunnen wij
nog als ekskuus aanvaarden
maar een verloren handschoen
gaat er bij ons nogal moeilijk in!
ROEL VAN DE PLAS
