JJLLEI VAN VLAANDEREN M OKAPIZAAL
AALSTENAAR JAN MATTHIEUBEROEPSREIZIGEfi
LES GHEMINS DE KATHMANDU.
De Voorpost - 10-1-75 - 3
ier meank zij de toelage die het stadsbestuur elk jaar in de begroting
inie eOorzte' 'n voordeel van het Ballet van Vlaanderen zullen de inwoners
ichrifté11 Aalsten omgeving begin 1975 opnieuw kunnen genieten van het
luis bieden van het nu reeds internationaal bekend Ballet van
onmjjaanderen. Het Ballet van Vlaanderen verwierf inderdaad reeds
am door diverse optredens in Italië, Hongarije, Zwitserland en
meu\iekenland.
orm va
1 onm^et optreden in 1974 te Athene
moeilijas een ware triomf. In 1975 zal
h Ballet voorstelling doen te
Ioniki, Lisabon, Polen en
UTTEI 'ens een rondreis van 30 dagen
en in de U.S.A. in februari/
ïarta.s.
diger.
Antwerpen op 18 januari. De
aanwezigen zullen aldus volgend
énig programma te bewonderen
krijgen.
fcr gelegenheid van het vijfde
itreden te Aalst brengt het
jtllet van Vlaanderen vijf
flinternieuwe kreaties: een er-
m werd gekreëerd teAntwerpen
urele november 1974, terwijl 4
anin- hdere te Aalst worden voorge-
eld slechts enkele dagen nadat
taan j in wereldpremière gaan te
gaan
iker r
steld
hten
met
igen
>gde
kip-
troef
CONCERTO VOOR 8: koreo-
grafie Carles Czarny, muziek:
W.A. Mozart.
LEADING ASTRAY: koreo
grafie: Moshe Efrati, muziek.
Ami Maian
ELEGIE: koreografie: Jeanne
Brabants, muziek: FritsCelis.
POEMA: koreografie: Jeanne
Brabants, muziek: H.V. Lobos.
EL SACRIFICIO: koreografie:
André Leclair, muziek: A.
Ginastera.
CHARLESCZARNY
Hij is het type van danser en
choreograaf dat men terecht
all-round mag noemen. We
zeggen het in het Engels omdat
hij een Amerikaan is geweest (is
sinds de laatste 4 jaar Neder
lander). wat niet belet dat hij een
ware polyglot mag genoemd
worden. Hij zag het levenlicht in
Chicago op 4 januari 1931, zijn
Poolse grootouders kwamen
op het einde van de 19e eeuw
naar de States. Sedert hij op
achtjarige leeftijd met «tap-
dance» begon heeft hij zowat
met alle danstechnieken kennis
gemaakt en had het geluk, in het
begin van zijn professionele
opleiding te kunnen werken met
drie van de grootste leiders van
de moderne stromingen in
Amerika n.l. Doris Humphrey,
José Limon, Martha Graham
waarachtig drie namen die
klinken als een klok! Bekijken
wij zijn opleidingstijd even in
detail, dan krijgen we het
volgende beeld: na de tapdance-
periode in zijn kinderjaren volgt
hij van in 1949 moderne dans in
de Martha Graham techniek. In
1950 verwerft hij een beurs voor
een dansopleiding in het Ben
nington -College, waar hij twee
jaar later het diploma behaalt
van «Bachelor of Arts». In
datzelfde jaar krijgt hij een
beurs om te studeren aan de
Martha Graham School te New
York. In 1953 start hij dan als
professioneel danser en wel als
lid van het vermaarde José
Limon gezelschap, twee jaar
lang gaat hij daarmee op toernee
in de States en in Zuid-Amerika.
[1
Van 1955 tot 1958 is hij
verbonden aan de New York
City Center Opera. Hij treedt
ook op in muzikale komedies en
voor de televisie. Met het
American Festival Ballet maakt
hij een groot toernee in Europa,
waar hij van 1959 tot op heden
zal blijven en wel in verschil
lende funkties bij het Neder
lands Danstheater tot 1967 als
danser van 1967 tot 1970 als
balletmeester. In 1970 maakt hij
zijn eerste ballet voor profes-
sionel dansers, het is:
«Brandenburg» op muziek van
het 2e Brandenburg Concerto
van Bach dat wordt uitgevoerd
door het Nederlands Dans
theater. Voor het Ballet van
Vlaanderen studeerde hij
«Bach: Brandenburg Drie» in op
muziek van het 3e Brandenburg
Concerto van Bach. In 1971
kreeert het Nederlands Dans
theater Czarny's tweede ballet
«Concerto Grosso» op muziek
van Handel Opus 6 nr 5. nog in
1971 maakte hij «Kaleidoscoop»
op muziek van janis Joplin en dit
voor het Scapinoballet. Sedert
het begin van dit jaar is Charles
Czarny docent aan het Konink
lijk Conservatorium voor mu
ziek en dans te Den Haag. Hij
geeft er les in klassieke én
moderne dans. Hij legt er
trouwens de nadruk op dat hij
zijn hele dansleven zowel de
moderne als de klassieke
techniek heeft beoefend, te
recht. zouden wij er met evenveel
nadruk willen aan toêvoegen.
Daarmee bewijst deze polyglot
toch een echte «Amerikaanse
danser» te zijn. maar polyglot is
hij. want hij schrijft en spreekt
o.m. perfekt Nederlands!
De voorstelling zal doorgaan in
de zaal OKAPI. Burchtstraat:
op donderdag 23 januari te 20
uur stipt.
Kaarten zijn te bekomen in de
stedelijk openbare bibliotheek:
Kattestraat 33 alsmede op de
dienst onderwijs en kuituur
Prijzen van de plaatsen: 40 F
voor volwassenen. 20 F voor
jeugd. Houders van de stedelijke
kultuurkaart en voor derde
leeftijd.
Aangezien geen plaatsen word
en voorbehouden is het aange
raden tijdig aanwezig te zijn.
Tijdens de voorstelling blijven
de deuren onverbiddellijk ge
sloten.
Andrée Meriière, balletmeester.
et,
ul
er J
p|
(Lh.)
TWEEDE AFLEVERING.
11.11.
edeliofi
n aan
kerkhc
«lokale
'rzieni
Hing t
iteitsto -
:er Gc
mede'
ivoegil
ad mo
adv
len ku
inen o
Met een beetje geluk en een aantrekkelijke
jonge vrouwelijke reisgezel, vlieg je van
Antwerpen naar München op een halve dag.
eden \iEen bestelwagentje met een Antwerpse jon
gen die werkt in de bouwnijverheid en nog
de moed opbrengt om vegetarisch te leven
en zich in astrologie en Oosterse filosofie
te interesseren brengt de eerste geestelijke
verfrissing op de Boudewijnsnelweg. Hij
draagt steil, halflang, blondachtig haar en
heeft eerlijke ogen. Zijn aandacht verdeelt
hij tussen het voortdurend bijsturen van de
stokoude bestelwagen, een stofferig geval,
en zijn verhaal over zijn sterrekijker waar
mee hij bij nacht en ontij het dak opkruipt.
En India staat onder het teken van de steen
bok, denk ik. Nabij Kwaadmechelen laat hij
ons achter in een tankstation aan de oprit
een plaats waar ik zeker al tien keer gestaan
heb, en telkens geluk heb gehad.
Onze trip start onder het teken van de
Weegschaal. 'We hebben ons lichaam in zijn
totaalheid aanvaard, met inbegrip van alle
ting Eu .gebreken. We beginnen het te transcende-
i renwe gaan het louter persoonlijke te bo-
Jfen. Als we iets transcenderen betekent dat
met dat niet dat we het wegwerpen, maar
huisvi ecr^er< dat we het bewerken vanaf een ho
lde ha *>cr nweau °f pl"»- Libra, het zevende huis
Moors Van ^a^a"s' 's de verlichting van het li-
nl cFaam daar we onze persoonlijke konside-
ps vroj Tatjes achterlaten en ons uitbreiden tot wat
an vaal daarboven ligt. We zijn één geworden met
naar «de GROTE BROEDERSCHAP, de Witte
•ckom(Broeders van het Licht. De waarachtige rei-
F. miz'Sers- De pelgrims. We worden verlicht en
kt wej °"s verleden verliest zijn greep en valt bitt-
door "en ons gezichtsveld (we kijken niet meer
met de ogen van ons verleden en op die ma
nier alléén kunnen we onszelf zien.) We be
handelen onze persoonlijkheid zoals we cen-
d£r welke andere persoon zouden behande-
klacht len. We laten haar toe van op een natuur-
t, zal 1 lijke manier te veranderen terwijl we ver
met. der opgaan in het werk va nde Geest. We
tot 1 z'ï" Geroepenen....'
ichrijv inzichten roept de konversatie in de
i>eni( bestelw*g*n in onze hoofden op. De Duitse
Vóór grt'"S "adert ondertussen met elke kilome-
v, ter. snelweg. We arriveren daar met een zwa-
Scn' re vrachtwagen. Het is 16 h. Een symbolisch
Iwor0»ogenblik: we verlaten België, onze vrien-
ijpen- den, ons vroegere leven, alles. De grens is
een symbool voor ons, maar ook op zicb-
zejlaan weerszijden van de grenspost lijkt
zoekt Precies hetzelfde. De eeuwige monoto-
:plem< E"r(>pese autosnelwegen. Altijd en
ende hetzelfde. Het doet denken aan een
Fr di s"lH'r'"arEet Stap in één van die monster-
ach"ge plastieken verkoopplaatsen, sluit je
n v ui ogen en denk je in dat je in I.os Angeles
itsen bent, of in Bangkok, of in gelijk welke
et reggrootstad ter wereld. Open daarna je ogen
itïen e" er is niets dat je bewijst dat het geen
•rtred dr°om was, dat je wel degelijk in Vlaande-
ient m rc" Ff" supermarkt is waar ook ter
irmeld
len
wereld een kompleet identieke nachtmerrie',
riet is gevaarlijk ontmenselijkend en tegen-
,|un natuurlijk. En zo zijn de autosnelwegen Ef-
-"en. ficient en onecht.
an z Maar goed, wc haalden dus heelhuids Mün
chen. Natuurlijk is dit op zichzelf al een
mooie prestatie AnttVerpen-München op
minder dan 12 uren. Als je dan genoeg
ichtig nocd overhoudt om in het holst van de
n ras?'" )1 f" de druilregen je verkleumde duim
a ped u "oogte te houden, dan kan het je ge-
eieeni!6"^" ee" s"clle witte Volkswagen
■o sin 'I 'llct ,aa" ,Jet stuur, bijvoorbeeld, een
k on °"jgC zeSl dat hij naar... Istanbul
kojJfijdt, maar met bekwame spoed en als je
e gr&iict meteen instapt ben ik weer weg. Ja,
tenslooe man vertoonde tekenen van grote haast]
°on vc dachten, met onze gekonditionneerde
ook i misschien heeft hij wel een bank
van FP'underd in het Brusselse! Hij wou in ie-
.•hattil Cr gev, tweeduizend kilometer naar
jn vaderstad aan één stuk doorrijden. En
lan aJi. m,VOOr °"s &oed uit, vermits we
aan 0k met ql te veel t,,d en vooral geld wil-
I" f CTl,cY" Europa. Ik loste hem af
t.k volgende grens en reed tot zijn ont-
BIESJ
steltenis bijna even snel als hij door het
ontwakende (schone, sparrebossen, bergtop
pen, riviertjes) Oostenrijk.
Hij was onmiskenbaar opgelucht toen hij
zich na een korte slaap, ergens in het noor
den van Joegoslavië wakker genoeg achtte
om het stuur weer over te nemen. We ble
ven voortrazen aan 120 km/h. met bijna vol
ledig onklare remmeneven voorbij Bel
grado, de avond was alweer nacht gewor
den, gebeurde het dan recht met de kever-
neus (god, onze bagage!) in het achterwerk
van zo'n zware Joegoslavische vrachtwa
gen. De wagen bleek nog te kunnen rijden,
met volkswagen geen problemen, en de
waanzin ging verder. Dit korte intermezzo
had bij mij de dringende behoefte aan slaap
enigszins verdrukt, schoon gezegd komt het
hierop neer dat ik niet meer kon slapen van
schrik. Ik hield alert steeds de linkerhand
op de handrem terwijl de Turk steeds slech
ter begon te rijden. Na nog twee uren van
bijna-ongelukken kwam die handrem dan
ineens van pas bij een inhaalmaneuver van
een zware kamion die plots uit de stikdon
kere nacht op misschien dertig meter voor
ons opdook. Met de kapotte en de niet
meer reagerende Turk had het fataal kun
nen aflopen. De ideale setting voor de loe
rende dood op wielen. De Turk scheen zelfs
niet te beseffen dat uw verslaggever zopas
ook ZIJN leven had gered. Hij bracht in
opperste verbazing de motor weer op gang,
en stuurde de VW van de zijberm terug de
helse baan op.
'Aach Soo, Jaa, Die Handbrake...'
'We've been lucky...'
De vrachtwagen had ons met tien centime
ter gemist, en toen ik de rem aantrok gle
den we vanzelf met geblokkeerde wielen
naast de hoofdweg. Lucky...
Het spookachtige iveggedeelte tussen de
Joegoslavische en de Bidgaarse grenzen. De
wagens werden door zwaarbewapende po
litiemannen verplicht van met gedoofde
lichten over een onverlichte baan langs duis
tere fabrieken te rijden. Af en toe verme
den we op 't nippertje aanrijdingen met
mensen die in het midden van de weg naar
hun werk schenen te sloffen. Zwarte ge
daanten. Stille schimmen. Het was een film.
Dit land lijkt in oorlog. We verwachtten
halvelings mitrailleurvuur en sirenegeloei.
Een onzichtbare maar daarom niet minder
verstikkende dreiging; plots uit het niets
opdoemenderotsen en tunnels, zwarte ga
ten in de zwarte nacht. Een nachtmerrie
vliegtuigen moeten hierboven patrouilleren...
De Bulgaarse grens was gesloten; we kon
den dus eindelijk wat onkomfortabel dut
ten. Onze adem vormde tuitte wolkjes en
al vlug waren alle ruitjes van de VW on
doorzichtig voor de met zaklampen overal
naar binnen schijnende grenswachten. Ter
wijl ik uitgeput sliep had Jeanine een kwaad
halfuurtje om de Turk zijn handen van haar
lijf te doen houden. Die mannen worden
nu eens nooit moe, als het er opaan komt.
Hij was nochtans met zijn 'verloofde'een
zestienjarige Duitse bakvis, en al moeder
(het meisje).
Moslims blijven moslims, dacht ik, terwijl
de morgenzon het troosteloos-grijze Bulga
rije nogal wanhopig probeerde op te fleu
ren. De baan lag nu plots dood en veriaten
voor ons. Af en toe kruisten we een kon
vooi toeristenwagens op de terugweg van
Turkijetwee- driehonderd met een politie
wagen voor en achter. Braafjes in de rij.
OrdeTachtig per uur. Geen gegrap 'hier.
Niet passeren. Niet stoppen. Niet omkij
ken. Ge zijt hier in een kommunistisch
land...!
Nadien werd het dan EDIRNE en de Turk
se grens. Ik merkte voor mezelf op dat we
precies 4S uren geleden uit Antwerpen wa
ren vertrokken en dat dit wel eens een
nieuw rekord zou kunnen betekenen.
Istanbul nadertbi, het vallen van de nacht
beginnen we in een nu stromende regen de
rijen wachtende vrachtwagens in te halen,
kilometers en kilometers, bumper aan bum
per, trucks met goederen voor de oude kei
zerlijke stad, waar oost en west mekaar zo
gezegd raken. Met een geschiedenis die te
Tang is om dit verband aan te halen. Maar
het hing voelbaar in de lucht die atmosfeer,
de krioelende massa van auto's, bussen,
taxis. Hier begint het Oosten. Aan de voet
van de Aya Sofia zeggen we vaarwel en be
dankt en tot ziens aan onze zelfmoordpi
loot en zijn 'echtgenote'.
Een beetje zenuwachtig voor iets dat al vlug
gewoon roetine zal worden Hotelletje vin
den. Midden de zondvloed. We zijn trou
wens moe. Afgejakkerd. Twee dagen zonder
bed; vreselijke speed; landschappen, huizen,
voorbijschietende gezichten van mensen, au
to's, verkeerssituaties... als een film die 'te
snel wordt afgedraaid. Nu blijft het nog
voortlopen ergens binnenin. En dan de
maalstroom, de heksenketel, taxis en toete
rende trolleys en bussen; het verkeer van
het Oosten, want ja, nu zijn we in het
Oosten... De eerste stap is gezet. Straks plof
fen we neer op een bed in het nogal dure
hotelletje naast de Puddingshop. Vlakbij de
Blauiue Moskee. Maar we zijn echt te moe
om naar iets goedkopers te zoeken. Ik ben
verkouden. Kapot. We zijn in het Oosten.
Weer in het Oosten. Halleluja
LES CHEMINS DE KATHMANDU zei ik.
Want vanaf hier gaat de weg recht naar
India en Nepal. Alles moet door die poort,
over dat stukje water, dat Europa van A-
zië scheidt. Konstantinopel, Stad van Kon-
stantijn.
Ik heb de film 'Les Chemins...' zelf nooit
willen zien, maar wel heb ik er veel slechts
over gehoord. De zaak nog willen voorstel
len als 'het grote avontuur' is romantische
nonsens. Ik bedoel hiermee niet dat het
geen groot avontuur meer is. Alleen, niet
meer in de fysieke betekenis die iedereen
overal steeds aan geeft. Het zijn niet langer
uitputtende tochten met uitdrogende kara
vanen in de blakerende wreedheid van woes
tijnen of de ijzeren greep van bevroren berg
passen. Het is relatief gemakkelijk gewor
den. De banen liggen voor ons open. Ge
asfalteerd. Bussen en treinen staan klaar.
De tijd dat franse opiumvreters zich half
verhongerd langs deze weg voortsleepten
naar het beloofde spuit-lekkerland is we
liswaar nog niet helemaal voorbij, maar te
genwoordig moet ge toch minstens 200 in
cheques op zak hebben om Afghanistan bin
nen te mogen en evenveel voor ge uw In-
dies visum krijgt. Zonder een rotte duit gaat
Jan Matthieu. (IB)
het dus niet langer. Dat verklaart misschien
half waarom zoveel would-be India-reizi-
gers al in Istanbul blijven steken in hun
geval kwam de berg inderdaad tot Moham
med. Het spul is bijna even goedkoop te
krijgen in Turkije als in Nepal. Waarom dan
de moeite gaan doen om het zesduizend ki
lometer verder te zoeken...
Dat is de filosofie van de junkies. Ze hok
ken bij voorkeur in of rond de Pudding
shop waar zowat elke traveler van eender
waar op de wereld al eens van de beste
chocolade- en nootpuddingen aan deze kant
van de evenaar wil komen snoepen. Er zijn
informatieborden en aankondigingen, het is
een ontmoetingsplaats voor het meest uit
eenlopende slag van mensen. De Pudding
shop is gekend over de hele wereld. Zit
steeds volaltijd andere gezichten. Je voelt
weer de neiging tot onderverdelen in je op
kruipen. Je wil ze thuisbrengen. Deze lijkt
een weggelopen puber die met zijn vaders'
spaarcenten en héél lang ongewassen haar
zichzelf tracht te bevestigen met de 'freak'
te hangen en die zich al terug thuis ziet,
benijd en bewonderd. We kennen dat. Dan
de gebruikelijke portie in vuile vieze lom
pen en kleerflarden gehulde, waarschijnlijk
franse of duitse spuitersgasten, de armen vol
lidtekens. Hier en daar ook een Nederlan
der, een Kanadees, met de eikevlag op de
jeans, wat cleane Japanners - die zag je
hier drie jaar geleden nog niet. Nu zijn er
overal. Straks talrijker dan de Amerikanen.
Ze hebben steeds splinternieuwe rugzakken
en kamera's en propere jeans. Houden zich
nogal afzijdig. En we kunnen hen geen on
gelijk geven
Zelfs hier en daar nog 'n idealistische hip
pie 'with flowers in his hair' en zo. Enkele
meisjes, beladen als muilezels, volgehangen
met armbanden en halskettingen en andere
rommej altijd op zoek naar een stoer-uit-
ziende freak voor in bed na de zevenen
zeventigste chillum. En soms ook wel es een
licht in de duisternis. Een echte traveler. Een
Broeder van het Licht. Het 'sientje' in de
Puddmgshop is allesbehalve verkwikkend en
hoogst vervelend. Je kunt net zo goed er
gens in Amsterdam zijn....
Een blond hoofd dat toebehoort aan een
lang knokig lichaam in bedenkelijke staat
van ontbinding raakt geïnnteresseerd in ons
tafeltje. Het zouden overblijfselen van wat
eens een gezonde Nederlander was, kunnen
zijn... Hij laveert met duidelijke inspanning,
als een aangeschoten galjoen, tussen de
rookwolken van chillums als scheepskanon-
nen door, jn de richting van ons tafeltje.
Twee in elkaar verstrengelde Indische hals
kettingen getuigen van een beter verleden.
Ze kontrasteren schrijnend met de wazige
sluiers die over zijn blauwe kijkers zijn ne~-
dergedaald. Hij komt tot stilstand ter hoog
te van Jeanine en twee klauwen met meer
ringen dan vlees ero/nheen, scharrelen voor
houvast aan het tafelblad. We grijpen als
één man naar onze pint, een kleine pekel
zonde die nog even stuiptrekt vanuit ons
zwoele verleden, maar er gebeurt niets. De
tafel staat onwrikbaar. Het hoofd buigt ver
vaarlijk over onze gleizen en één van de
kleurige bolletjes aan de ketting tinkt tegen
de rand van Jeanines glas. De sterke geur
van sandalhout prikkelt onze neusgaten. De
Nederlander, want het is inderdaad een zoon
van oranje, schept adem in de rookwolk.
Wie hier diep inademt wordt vanzelf stoont,
zo zwaar zijn de hasj en opiumwolken. Hij
begint dan een uiteenzetting die er zo vlot
uitkomt dat het duidelijk al honderd keer
herhaald is en het komt hierop neer 'of we
hem niet wat poen kunnen lenen omdat te
snow wil kopen jonge, en ik zit door me
voorraad, weetje-wel en ik heb het zo hart
stikke nodig jonge, in dezé stad, fijne stad,
nou daar mag je me gerust gelove, maar
je hebt de 'booze' vandoen man, anders ben
je geen mens...'
Onze weigering scheen hem siberisch koud
te laten, er was geen spoor van rcaktie,
zelfs geen vleugje teleurstelling in die holle
ogen te zien. Hij knikkebolde maar watal
weer uitgeput na die vruchteloze inspanning
Misschien was dit zijn enige nog overblij
vende vorm van - louter instrumenteel -
kontakt met anderen... Nee, de Pudding
shop is niet de meest opwekkende plaats
in Istanbul. Wél lekkere puddingen hebben
ze daar.
Het 'Istanbulse verkeer. Hier wordt een eer
ste maal je zenuwsterkte op de proef ge
steld. Het is het ingangsexamen voor he,
Oosten. Wie in deze stad al het hoofd ver
liest, of wat dan ook, kan beter meteen te
rugkeren.
De grootstad drukt. We willen eruit. Zo
vlug mogelijk. Istanboel is niets voor ons.
En we weten het. De bazaar is niet anders
dan de bazaars van Tanger of Fez of Casa
blanca. En de achterbuurten, daarvan weet
je dat je er wél gekleed en rechtop binnen
gaat maar dikwijls naakt en horizontaal
weer buitenkomt. Als je buitenkomt. En dan
natuurlijk de moslimziekteSEX. De Tur
ken kunnen hun vieze poten onmogelijk van
de blanke meisjes afhouden en we weten
ook dat. Iemand die ooit met een westerse
vrouw in moslimlanden heeft gereisd ver
geet dat nooit meer. Je ontwikkelt afweer
systemen om hen zo weinig mogelijk kan
sen te bieden. Op straat niet naast mekaar,
rPaaf fonSen vlak achter meisjezo zijn
beide zijden gedekt. Andersflitsende han
den grabbelen naar borsten of onder de gor
del, zo vlug dat de daders alweer in het ge
woel verdwenen zijn voor je de tijd hebt
om te reageren. En let intussen op je hand
tas met je geld. Travelers Cheques, gestolen
of niet, vervalste echte paspoorten en echte
\>alse paspoorten, valse studentenkaarten,
perskaarten, alles, alles is hier te koop. Je
weet dat. Je past op. Hier altijd op je hoe
de zijn. Op je vrouw letten. Het verkeer...
zenuwen.
We zoeken reisgezellen voor de treinrit naar
Erzurum. Reserveer een coupé alléén voor
travelers. Geen Turken in ons komparti-
ment! Je zou geen oog dichtdoen. Meisjes
die moederziel alleen deze trein namen wer
den op weg van hun coupé naar het toilet
tien keer verkracht, it is niet overdreven.
Het is gebeurd en het gebeurt nog. Daar
om vergezel ik in principe Jeanine overal.
Zelfs naar het toilet. Want hier leven de vol
gelingen van de Profeet. Fanatieke gefrus
treerde sexmaniakken. Mensen hier zijn a-
gressief en je moet opletten wat je doet of
zegt. Hier met de held willen uithangen. Zo
lang het niet hoognodig is vermijden te
vechten. De messen zitten los. Het land is
groot. Moslims zijn nu eenmaal anders. Ik
spreek van stads-mohammedanen. De bui
tenlui zijn dan wéér volkomen anders.
We hebben dan eindelijk de mensen gevon
den in de Puddingshop. We zullen met ze
ven samenreizen. De trein vertrekt van het
Aziatische gedeelte van Istanbul. Dus moe
ten we eerst met de boot de zeestraat- over.
Ticketten en reservaties kan je allemaal re
gelen in een bijkantoor aan de ferry, zodat
je niet verplicht bent van alleen daarom
over-en-wccr te varen. De meeste hotels en
bezienswaardigheden van Istanbul bevinden
zich trouwens aan déze kant. De taxirit
wordt een opwindende schreeuwpartij wan
neer de chauffeur precies in de tegenover
gestelde richting van de ferry begint te rij
den. Hij raakt na tien minuten volledig het
Oosten kwijt en wij van onze kant ons ver
trouwen. Maar we waren (misschien voor
één keertje) overdreven wantrouwig want
de geterroriseerde Turk vond na enig rond
vragen toch de pier terug en twee minuten
later konden we uitblazen en naar de ha
venlichtjes kijken en mekaar vertellen dat
dit nu de eerste boot van de trip is... tien
minuten over de Bosporusen hoeveel er
nog zouden komen Alles is stralend helder
en het gepoetste koperwerk van de boot
glinstert in de regen...
't vervolgt.
