ANTATE DOMINO IN
IATIONAAL RERUM NOVARUM KONCERT
AALSTEN AAR JAN MATTHIEUBEROEPSREIZIGER
DONDERDAG 8 MEI:
OPEN DOEK
VOOR EEN BOEK
IK BEN EEN HAND
De Voorpost - 2-5-75 - 23
inder de auspiciën van het Ministerie van Nederlandse
;ultuur, dienst Volksontwikkeling, in samenwerking met
iet stadsbestuur van Aalst, het komitó voor kulturele Aktie
in de Belgische Radio en Televisie brengt de Schola
Jantorum Cantate Domino op donderdag 8 mei 1975 te 20u
n de Sint-Martinuskerk te Aalst het traditioneel geworden
aarlijks Geestelijk Jubelkoncert, ditmaal onder het motto
lationaal Rerum Novarumkoncert».
•veneens op 8 mei, om 10u heeft in dezelfde kerk een
'lechtige Eucharistieviering plaats die evenals het
ubelkoncert rechtstreeks door de BRT zal uitgezonden
rorden. Deze belangrijke aangelegenheden willen we graag
ven toelichten.
De Eucharistieviering zal
nuzikaal omlijst worden
ioor Cantate Domino met
Ie «Missa Chromatica» voor
fe-stemmig a capellakoor
ran Dr. Med. Joz. Hendrix.
Tot nog toe is dit werk ons
>nbekend en vol verwach-
jng kijken we uit naar de
creatieervan.
Iet Gregoriaans proprium
vordt ons gebracht door het
>int-Jan-Berchmanskoor
Hofstade) onder leiding van
lozef Van der Vurst, het Sint
Martinuskoor waarvan ook
E.H. Ghijs dirigent is en het
Hallelujakoor geleid door
Dom Bernard Copray. Mo-
jen we er aan herinneren dat
aatsgenoemd koor een kon-
cert geeft in samenwerking
■net het instrumentenbal
jnsemble «Pro Musica»
o.l.v. Louis van der Paal, en
dit op zondag 11 mei te
19.30u in de H.Hartkerk te
Aalst. In ons blad van vorige
week verscheen daarover
^feen uitgebreide toelichting.
Van het nationaal Rerum
fJovarumkoncert vermelden
we vooreerst de uitvoerders.
Naast Cantate Domino zijn
het de Solisten van het
Belgisch Kamerorkest on
der leiding van Georges
Maes,-we hoorden hen on-
angste Lede, Kristiaan van
ngelgem, titularis-organist
lande Sint-Martinuskerk en
nrichter van de jaarlijkse
"rgelcyclus (op 15 mei vat
vierde cyklus aan) en
enslotte Jan Wellekens,
welbekend Aalsters cellist.
Deze mensen zullen samen
instaan voor een concert
dat, voortgaande op de
traditie, aan de hoogste
muzikale eisen zal voldoen.
Zoals steeds krijgen we een
aangenaam geheel van vo-
kale en instrumentale wer
ken.
Indachtig zijn naam zal
Cantate Domino de avond
inzetten met «Ehre sei Gott
in der Höhe» uit het Wei
nachts-oratorium van Jo-
hann Sebastian Bach (1685-
1750) cantates, en dus geen
oratorium in de ware zin van
het woord. De cantates
werden verdeeld over zes uit
de kersttijd: drie voor de
kerstdagen, een voor
Nieuwjaarsdag, een voorde
zondag na Nieuwjaar en
tenslotte een voor Kristus
verschijning (6 januari).
Het «Ehre sei Gott in der
Höhe» komt uit de tweede
cantate en is de muzikale
schildering van het verschij
nen der engelen aan de
herders. Analoge muziek
vinden we in Handels «Mes
sias». Het is interessant
beide stukken te vergelijken
om aldus de uitdrukkings
wijze van beide grootmees
ters aan de hand van
eenzelfde gebeuren tegen
over elkaar te stellen.
Na deze grandioze verheer
lijking vertolkt Kristiaan van
Ingelgem aan het klavecim
bel, begeleid door de Solis
ten van het Belgische Ka
merorkest het Concerto Nr 5
in fa klein (BWV 1056) van
Johann Sebastian Bach.
Het betreft een transcriptie
van een vioolconcert (oor
spronkelijk in sol klein) dat
enkel in deze versie voor
klavier tot ons gekomen is.
Voor het middendeel van dit
concerto maakte Bach ge
bruik van de inleidende
Sinfonia uit de Cantate BWV
156: «Ich steh mit einem
FuB in Grabe»; een procédé
dat door Bach vaak werd
toegepast.
Volgt dan het Motet Nr 3
«Jesu, meine Freude,
meines Herzens Weide, e-
veneens van Johan Sebas
tian Bach. De tekst werd
gedicht door Johann Franck
(1653).
Volgens de «Bach-Werke-
Verzeichnis» in de bezetting
als volgt: 5-stemmig koor
met sopranen I en II, alten,
tenoren en bassen. Te
Leipzig werd deze a capella
traditie lang gehandhaafd,
doch meestal voelt men het
werk uit met orkestbegelei
ding, t.t.z. het orkest speelt
de koorstemmen «colIe par-
ter mede. Dergelijke versie
hoorden we verleden jaar in
september in de O.L.Vrouw-
kerk Mijl beek door het
Hannover knapenkoor. Can
tate Domino echter brengt
het met continuo-begelei-
ding (Kristiaan van Ingel
gem klavecimbel en Jan
Wellekens: cello).
Dit mogen we een ideale
oplossing noemen omdat
op die manier een synthese
wordt gebracht tussen twee
opvattingen waarvan we qua
authenticiteit aan geen van
beide voorrang kunnen ver
lenen.
Van Georg Philip Telemain
(1681-1767) brengen de so
listen van het Belgisch
Kamerorkest het concerto in
mi voor hobo en snaren.
Merkwaardig is dat deze
componist in zijn tijd be
roemder dan zijn tijdgenoot
Bach is geweest. Ondanks
de minderwaardige positie
die hem in ons muziekleven
bedeeld is komen enkele
instrumentale werken nog
geregeld voor op koncert-
programmas. Van de vele
opera's, cantates en passies
die Telemann componeerde
maakt men nu nauwelijks
gewag. In die zin, en ook
door het feit dat we op 8 mei
deconcerti van Telemann en
Bach rechtstreeks met el
kaar kunnen vergelijken vin
den we het positief een van
Bachs tijdgenoten uit de
vergeethoek te halen
Er zal besloten worden met
het «Magnificat anima mea
Dominum» van Giovanni
Baptista Pergolesi (1710-
1736). Noteren we dat zijn
eigenlijke naam G.B.Draghi
is, doch door het feit dat zijn
overgrootvader afkomstig
was uit het stadje Pergola,
werd de hele familie hier
naar genoemd!
Evenals zijn ouders was
deze komponist een kort
leven beschoren, wat hen
niet belet heeft tal van
werken na te laten. Deze zijn
gecatalogeerd in de «Opera
omnica», gepubliceerd te
Rome in 1940-42. Deze
verzameling bevat echter
vele werken die niet van
Pergolesi zelf zijn of van
twijfelachtige authentici
teit.
Vooral de geestelijke mu
ziek heeft de musicologen
heel wat hoofdbrekers ge
kost, wegens de vele dupli-
katen, arrangementen en
transcripties die in omloop
zijn (geweest).
Laten we ons echter niet
inlaten met dergelijk specia
listenwerk; het zal voor ons
een aangename gelegen
heid zijn om in Pergolesi
meer te zien dan de kompo
nist van één werk (Stalat
Mater).
Tot zover enkele beschou
wingen overeen concert dat
echter met geen woorden te
vatten is. Vol verwachting
zien we uit naar de uitvoe
ring die - we kunnen het
reeds zeggen - van hoog
staand muzikaal gehalte zal
zijn.
André De Groeve
Hoeveel schrijvers en
schrijfsters van onze Ne
derlandse literatuur heb
ben sinds Couperus' langs
lijnen van geleidelijkheid
niet hun al te gevoelig hart
in Rome verloren en aan
dat verlies een deel van
hun werk gewijd? Er een
stel personages laten slen
teren, bewonderen, kijken,
lijden en liefhebben? Met
anderewoorden: hoevelen
hebben niet het beeld van
zichzelf geprojecteerd te
gen de Romeinse achter
grond?
Het meest recente Rome-
verhaal dat ik las, is Harry
Platteels merkwaardig Ik
ben een hand (Uitg. Man-
teau, Brussel/Den Haag),
het verhaal van het meisje
Petra dat na een Italiaanse
reis moedwillig in Rome
achterblijft en er rond
hangt tot de politie haar
oppikt en haar op transport
zet naar Amsterdam, waar
zij in een tehuis voor
gehandikapten werkt en
wat vereenzaamd verder
leeft met haar herinnerin
gen aan Rome, d.w.z. met
de produkten van haar
verbeelding als jong en
hartstochtelijk meisje. In
eindeloos durende nach
ten schrijft zij haar Rome
blaadjes, een soort los
bladig dpgboek van een
verbeelde werkelijkheid
waarin zij de bevrediging
zoekt voor haar zinnelijke
verlangens. Kind, wat zit je
weer alleen op je kamertje.
Laat die verhalen de verha
len en leef. Een meisje zo
mooi ais jij moet niet doen
wat je doet. Je hoeft niet
bang voor me te zijn, Ik eet
je niet op als jij me niet
opeet. We zijn helemaal
niet bang, we praten en
denken helemaal niet aan
sex, sex, sex, sex. Zo praat
ze uiteindelijk met zichzelf
als zij in andermans huid
kruipt en zichzelf met het
schrijven bezig ziet.
Sex, sex... Maar niemand
hoeft verontrust op te
kijken: Harry Platteel laat
Petra - naar het woord van
een Holland kriticus - alles
waakzaam en direkt note
ren, zonder overbodige
excessen. Daarbij wordt
niets verhuld en niets
uitgebuit. Want Ik ben een
hand bevat heel wat ero
tiek die goed gedoseerd is
en ver verwijderd blijft van
het triviale. Realisme hoeft
immers geen platheid te
zijn, ofschoon al te veel
suksesrijke schrijvers
sinds Wereldoorlog II dat
nog steeds niet begrepen
hebben.
Tenslotte is voor Petra de
zinnelijke beleving slechts
in schijn het alfa en^et
omega van haar bestaan.
Want haar diepste verlan
gens zijn zuiverder dan die
waarvan haar fantasie
meestal de uitdrukking is.
Ik geloof in een jongen die
ergens op deze wereld
rondspringt. Of misschien
op een andere wereld of
misschien alleen in de
nacht als anderen slapen.
Ik geloof dat hij mij hoort
of over mijn schouder
meekijkt terwijl ik bezig
ben en dan kijken we
samen naar mijn hand. Ik
meen soms dat het onzin
is, dit geloof, maar is'
geloof niet zoiets als een
kompensatieautomatiek?
Ach, dan geloof ik liever
niets maar zal zoeken in
een werkelijk laatste nacht
naar kansen.
Petra's verbeelde Rome
herinneringen zijn daarom
ook een mengeling van
zinnelijke roes en doodge
woon vrouw-zijn. Maar
steeds is het verlangen
bemind te worden het
middelpunt ervan. Zoals
het het middelpunt is van
haar vervlakkend leven in
Amsterdam, waar zij die in
haar Rome-verbeelding
het leven ten volle uitpuurt
-afwacht en berust. In het
weten dat «een droom
boven de werkelijkheid
stellen pas goed gek zijn»
is.
Frans-Jos Verdoodt
DE DOKTER VAN SALAYA
We werden hoogstvriendelijk ontvangen in
Salaya. Wel werd in het hardnekkig ge
vecht om van de bus te geraken, terwijl
dertig Indiërs tegelijk probeerden erop te
komen, een oor van onze grote Marok
kaanse reistas afgerukt, maar dat heb je
ervoor over. 't Was anders een taxi ge
worden, en dat kost weeral meer dan
de reparatie van zo'n oor. De dokter heeft
er pas een nieuwbakken baby bijgekregen.
Zijn vrouwtje is lief, zoals alle Indische
vrouwen. Ze spreekt daarenboven goed
EngelsZe hebben allebei universiteit ge
daan zeggen ze trots. De dokter heeft er
alleen spijt van dat-ie niet in Engeland
heeft gestudeerd. Anders kon dat ook weer
op zijd~Ttaambordje. Na een uur hebben
we echter al door dat dit niet zo'n prettige
ervaring gaat worden als in Dwarka. In
feite zou ik er liever helemaal niet over
schrijven, maar aan de andere kant is ook
dit soort ervaringen weer zo oer-typisch
voor het Oosten dat het spijtig zou zijn,
en ergens oneerlijk ze u te onthouden.
Salaya is een kleine vissershaven in noor
delijk Gujarat. Vlakbij Pakistan. Het meest
beruchte smokkelhol van India. Elke inwo
ner heeft ergens een vinger in de smokkel-
business. Het is de lokale way of life
De dokter investeerd erin. En niet enkel
daarin. Ja, onze vriend is duidelijk op de
money-trip. Het is weinig bevorderlijk voor
de goede verstandhouding met ons. We
zien hem in het hospitaal(tje) naast zijn
regeringswoning. Hij is inderdaad een ty-
pisch-lndische dokter. Slaagt erin van
honderd patiënten te onderzoeken op
anderhalf uur. leder die wat mankeert
krijgt de traditionele spuit tetracycline en
enkele pillen en vitaminen. De meeste
gevallen zijn weliswaar onschuldige blut
sen en builen en wat kinderkwaaltjes,
maar 'k zou er toch voor bedanken om
door zo iemand behandeld te worden. De
mensen hebben hier echter geen keuze,
en ze weten trouwens ook van niets be
ters. Volgens de dokter hechten ze een
bijgelovig vertrouwen in de spuitjes, en
Zijn ze pas tevreden na een pikuur. Daarbij
willen ze onmiddellijk genezen worden,
zo'n beetje toverij verwachten ze van mij,
zegt hij. Je kan ze ook geen antibiotica
meegeven, ze zouden het hele zootje
meteen opvretenWe moeten ook mee
op patiëntenbezoek.
De dokter klaagt over zijn loon. Wil weten
vanwaar wij ons geld halen. Vindt het
Westen toch maar je van hét.
De regering betaalt ons totaal onvol
doende, weet u.
Komt u dan niet rond met uw loon 7
Hij verdient 7000 F per maand. Ik moet
denken aan Vasudev die met zijn vrouw
samen amper 4000 verdient en ervan weet
rond te komen met tien mensen.
"Nee, weet u, als dokter heb ik bepaalde
uitgaven die ik moet doen. Ik moet aan
het klassenverschil denken. Ik kan niet ge
kleed lopen als een bedelaar. Mijn echt
genote heeft twee dienstmeisjes nodig, nu,
met de baby. Mijn chauffeur, benzine, ik
kan niet te voet bij de mensen gaan. Ik
ben de dokter, ik heb een bepaalde stan
ding op te houden tegenover deze lie
den.
Waarom die chauffeur, ge rijdt toch al
tijd zelf
Ik rijd graag zelf. De chauffeur past op
de kinderen, doet de boodschappen en zo.
En, soms moét hij rijden, hahaha hij
knipoogt en schijnt hiermee iets te bedoe
len, maar we kunnen ons niet voorstellen
wat.
Het wordt duidelijk later. We gaan die
avond met de witte Unicef-jeep naar een
boerderijtje, een twintigtal kilometer ver
der, nabij Jamnagar. Het is stikdonker op
het erf, we zien een paar duistere gestal
ten tussen de bomen rondscharrelen. Een
heleboel geheimzinnigdoenerij. Het is een
surprise zegt de dokter. Dan laat men
ons binnen. Het kamertje zit meteen stamp
vol mensen, alle aan hun kleding te zien,
uit de meer gegoede klassen. Als de groep
kompleet is tellen we er vijftien, alle man
nen tussen de 25 en de 60 jaar. Er wordt
Engels-Hindi gesproken, t.t.z.Engelse
woorden maar met een verschrikkelijk
Hindi-aksent. Iemand stelt zich voor. Doua
ne-officier. Een andere, jongere kerel,
blijkt winkelier te zijn, elektronische appa
ratuur verduidelijkt hij. Er is een here-
boer. Ze zijn allen zeer vriendelijk en zien
er sympathieker uit dan onzedokter,
die iedereen een beetje uit de hoogte be
handelt en overal het hoogste woord voert,
ook al heeft hij niet of weinig te vertellen.
We moeten neerzitten aan een tapijt. Er
wordt eten binnengebracht. Een paar jon
ge mannen bereiden van alles in een
hoekje van de kamer.
Dan begint het langzamerhand te dagen
in ons achterhoofder zijn geen vrou
wen, buiten JeanineEn de mannen
hebben iets in hun houding dat ik herken,
maar niet zo meteen kan thuisbrengen.
Het is een raadsel. Waarom zijn het man
nen die dit voedsel klaarmaken Er wor
den enkele borden met een zeer pikante
sla op het tapijt gezet. Please, try
En danheeft de dokter plots twee
donkere flessen tevoorschijn getoverd
Gesmokkelde rum Three Stars Brand
Van onze vriend de douane-officier, zegt
de dokter, Hahaha Hij heeft de ver
schrikkelijke gewoonte van steeds met zijn
eigen flauwe mopjes te lachen. En als de
dokter lacht, lacht iedereen. Ze denken
allen blijkbaar dat de dokter veel ver
standiger is dan zij, dat hij zin voor humor
te koop heeft. Als iemand in India lacht
met zijn eigen grapje, voelen de anderen
zich verplicht mee te lachen, om niet dom
te schijnen. Of is het louter uit beleefd
heid 7
Daar komt ook de afschuwelijke soda op
de proppen. Er wordt over-en-weer gepraat
en gelachen in het Gujarati-dialekt, maar
steeds weer keert de aandacht naar ons.
Er zijn konstant minstens tien paar onder
zoekende, nieuwsgierige, bruine ogen op
ons gevestigd. Of zeg maar, op Jeanine.
Wel, drinken jullie niet 7 Het is zeer
goede rum hoor, Three Stars, beste in
India. Kost 40 rps. de fles. Hahaha.
Ik heb even geproefd. Het is een smake
loos brouwsei. Bevat hoop en al 20%
alcohol en heeft een ziekelijke smaak.
Kots er haast van. Flauw spul. Ze kennen
hier echter niets anders in Gujarat en
dan lengen ze het nog aan met soda in een
verhouding van 1 op 5. Niet te doen. Deze
gasten kunnen gewoon niet drinken. We
drinken alleen nè het eten, dank u, anders
worden we ziekIk kan niet laten er
nog aan toe te voegen U als dokter
weet toch ongetwijfeld wel dat drinken
vlak voor, tijdens en na de maaltijd zeer
schadelijk is 7 De dokter is doof.
En dankomt het vlees. Luidruchtig
begroet door alle aanwezigen. De ogen
schitteren. Die enkele druppels rum-met-
soda hebben het ijs voorgoed gebroken.
En toegegevenhet is een prachtige
vleescurry. Al is het zo pikant dat we er
het raden naar hebben wat het precies
bevat. Geit 7 Kip 7
Nu herken ik ook in een flits die houding
bij elk van deze mannen. Het is de manier
van schooljongens die in het geheim een
sigaretje roken en denken dat ze iets heel
spannends doen. Kameraadschappelijke
verbondenheid bij het samen overtreden
van dezelfde heilige wet. Gelijkworden in
de ondeugd.
Drank is in Gujarat streng verboden. Er
heerst algemene prohibitie. (Misschien
maar goed ookeen zatte Indiër is een
verschrikkelijk gezicht.)
Vlees wordt nérgens gegeten. Gujarat is
immers enorm traditioneel konservatief
hidoe-brahministies. Misschien zou de
dokter ettelijke patiënten verliezen indien
ze erachter kwamen dat-ie drinkt c.n vlees
eet. «De mensen zouden niet meer naar
het hospitaal willen komen, moesten ze
't weten. Ik zou mijn job er bij verliezen.
Maar dat geldt voor bijna iedereen hier,
behalve voor mijn vriend de doeane-offi-
cier.
Moesten onze vrouwen dit weten
Algemeen gegiechel. De vrouwen zijn be
paald geloviger dan de mannen.
Onze vrouwen zijn nu eenmaal ouder
wetse trutten. Helemaal niet zoals de
Europese vrouwtjes, Hahaha.
Maar jullie houden ze toch maar liever
zo, moet ik denken. Overigens, wat is on
nozeler iemand die geen vlees eet omdat
zijn godsdienstige overtuiging het verbiedt,
of iemand die vlees eet en zuipt, alléén
omdkt het verboden is, en omdat het mo
dern (westers) staat 7 Deze mensen kijken
spijtig genoeg geweldig op naar al wat
Westers is. Ze denken dat de Westerling
met zijn technologie superieur is. Willen
liefst zo vlug mogelijk westerling worden.
Ze zien geen verschil meer tussen weten
schap en wijsheid. Zo glipt onze Westerse
dekadentie ook in Gujarat langzaam naar
binnen.
Toch is het maal zeer genietbaar, en we
drinken nadien nog verschillende glazen,
puur, van het flauwe spui, onder de ver
baasde blikken van de andere drinkers
die vooral van Jeanine schijnen te ver
wachten dat ze nu meteen wel onder tafel
zal gaan (heel figuurlijk dan, want er is
geen tafelDe douanier is er intussen
in geslaagd een gesprek te beginnen met
Jeanine. Een hele prestatie, onder het ge
balk van de dokter door. Hij blijkt een zeer
vriendelijk mens te zijn, en geeft blijk van
een veel groter begrip van het Westen
dan de dokter. Deze laatste doet wanho
pige pogingen om terug vaste grond onder
de voeten te krijgen, onderbreekt ons
voortdurend, maar de algemene aandacht
is niet meer bij hem. Het wordt dan ook
ineens tijd om op te stappen. Maar we
beloven de douanier van nog eens terug
te komen, er zal dan een nog grotere
party gehouden worden belooft hij van
zijn kant.
Onze verhouding met de dokter wordt er
niet beter open ik word met de dag
cynischer. Mijn gesprekken met hem wor
den op den duur zo sarkastisch en dub
belzinnig dat zelfs een Indische olifant de
steken zou moeten voelen. De doe blijft
echter maar van krommen haas gebaren,
of is hij dan werkelijk niet in staat zelfs
de minst subtiele insinuatie te vatten 7 Het
moet wel zijn. De arme man is zodanig
met zichzelf ingenomen dat hij zelfs niet
luistert .als we hem iets proberen te ver
tellen. Hij is gewoon van zelf de vragen
te stellen zonder naar de antwoorden te
luisteren, ja, zonder een antwoord te ver
wachten. Hij speelt een eeuwige one-man-
show. Als hij een vraag stelt is het meestal
een retorische vraag, en geeft hij zelf
het antwoord. We beperken ons dan maar
tot ja en neen, en hij merkt het niet eens.
Het is hemeltergend. Hij sleurt ons 's mid
dags mee naar al zijn buiten-patiënten.
Deze mensen zijn allen zeer vermogend.
7.o komon dus niet naar het hospitaal, (het
hospitaal is gratis) maar betalen mij voor
een visite. De regering betaalt voor mijn
werk in het hospitaal, maar ik verdien in
feite beter met de visites. Dat is onwette
lijk natuurlijk. Wat ik doe is in feite ver
boden. Hahaha
Gaat ge ook bij arme mensen op visi
te 7
Nee, die komen immers naar het hospi
taal, zoals ik al zei. De benzine is duur,
weet ge
De witte Unicef-jeep wordt gebruikt voor
elke verplaatsing. Zelfs al moeten we maar
vijfhonderd meter ver. Het maakt een
betere indruk als de dokter met de wagen
komt.Slechts twee of drie dorpelingen
hebben een auto. De straten zijn gewoon
zandsporen. Het is soms een hele toer om
over de bulten en langs de putten te rijden
en de dokter is een verschrikkelijk slecht
chauffeur. Gelukkig is het onmogelijk om
meer dan vijftien kilometer per uur te rij
den. Hij blijft steeds in derde versnelling.
Zogezegd om benzine te sparen. De motor
sparen is blijkbaar van minder belang
Maar dan, de wagen behoort aan Unicef.
De benzine komt echter uit zijn eigen zak.
Toch hebben we op die manier wel een
paar fijne mensen leren kennen. We zijn
er dankbaar om. De dokter slaagde er
echter spijtig genoeg telkens in van de
stemming te verbrodden als we voor zijn
zin, teveel van de interessse kregen.
Typisch staaltje
Mijn vrienden uit België, hahaha
Mijn vriend wil weten of jullie getrouwd
zijn.
Ze zijn getrouwd. Al meer dan twee
jaar.(We zeggen voor ons geraak maar
steeds dat we getrouwd zijn.)
Hij vraagt of jullie al kinderen heb
ben 7
We willen wel iets antwoorden maar de
dokter doet dat wel voor onsNog niet,
hahaha, en let welal twee jaar ge
trouwd
"Dat kan alleen met... FAMILYPLAN
NING! HAHAHAHAHAH! Fa-mi-ly-planning!
Woeha. De dokter schudt van 't lachen, en
de arme mensen lachen mee
Familyplanning is zijn stokpaardje. Hij
brengt het in elk gesprek alsof 't de grap
van 't jaar betreft. Als we hem vragen wat
er dan wel zo koddig is met die family
planning
Deze mensen begrijpen niets, hahaha. Ze
zijn oerdom. Ze hebben niet gestudeerd,
weet u. Familyplanning wordt alleen begre
pen door ons, de ontwikkelde mensen. Wij
intellektuëlen geven het goede voorbeeld,
maar dacht u dat ze iets begrijpen 7
Hahaha, ze begrijpen er niets van. Het is
verloren moeite. Hahaha. Sommige vrou
wen slikken alle pillen tegelijk Haha
ha I
