I0DI DE MESMAIKER
IS HOFSTAADSE
FILM BIJ ONS
EINDE VAN HET TONEELSEIZOEN DE LANTAARN VAN DE
CATHARINISTEN BRANDT OP EEN LAAG PITJE
EREMBODEGEMSE
MOTOCROSS GING
TOCH DOOR
2*
10 - 9-5-75 - De Voorpost
WEEK VAN VRUDAG 9 TOT EN MET DONDERDAG 15
MEI 1975
Alweer een rampzalige filmweek met een povere «Keetje Tippel»,
een zalige rampenfilm, «The Towering Inferno» en verder veel
jeugdklub-filmklub-nieuws.
Laten we het eerst even over de rampenfilm. The Towering
Inferno» hebben. Het is een samengestelde film in allerlei
opzichten. Het scenario van Stirling Silliphant is gebaseerd op
twee boeken 'The Tower' van Richard Martin Stern en 'The
Glass Inferno' van Thomas M. Scortia en Frank M. Robinson.
Twee grote produktiemaatschappijen hadden elk de verfilmings
rechten van één boek en dus sloegen zij de handen en het kapitaal
bij elkaar om samen een film van 700 miljoen Belgische Franken
te maken. Daar kwamen dan nog eens twee regisseurs aan te pas,
één voor de akteursregie John Guillermin, en één voor de
spektakelregie Irwin Allen. Deze laatste was tevens producent.
Daarnaast kwamen er een reeks vedetten om het hoekje kijken,
dat maakt het voor het publiek nog wat gemakkelijker. De namen
Steve McQueen, Paul Newman, William Holden, Faye Dunaway,
Fred Astaire, Richard Chamberlain, Jennifer Jones en Robert
Wagner.
De rampenfilms hebben we te danken aan enkele snuggere
film-zakenmensen die uit hun ontvangsttabellen opmaakten dat
twee films het de laatste tijd ernorm goed hadden gedaan.
Toevallig (of juist niet waren dat 'Airport' en 'The Poseidon
Adventure", twee voorlopers van het rampen-genre dus.
Aangezien dergelijke films er bij het publiek ingingen als zoete
koek kon het debet van de grote filmmaatschappijen best op die
manier aangezuiverd worden. Eigenlijk krijgt het publiek dus
waar het zelf om gevraagd heeftbrood en spelen. Met dit verschil
dan dat je voor beide, de ijspralines en de film, lekker mag
betalen. Rampenfilms kunnen tevens een symptoom zijn van het
groeiende wantrouwen van de moderne mens ten opzichte van de
techniek-die-nergens-voorstaat. De kijker, in de grond een
voyeur, vindt er bovendien het grootste plezier in andere mensen
in onmogelijke situaties vernield te zien. Dat geschiedt dan ook
rijkelijk in deze «Towering Inferno», die verhaalt van een
reuze-building van 138 verdiepingen (zo hoog heeft men nog nooit
gebouwd) die vuur vat. Wonder bij wonder gebeurt dit net op de
dag van de inhuldiging, terwijl honderden genodigden zich
hartelijk vermaken tijdens een receptie op de hoogste verdieping.
De brand ontstaat op de 81ste verdieping en dus acht men het niet
nodig een grootscheepse evacuatie te beginnen. Het gebouw werd
immers gepland in onbrandbare materialen glas. staal. Daar
heeft architekt Paul Newman voor gezorgd. Waar men echter
geen rekening heeft mee gehouden is het feit dat de aannemer
zich daar niet aan stoort en zich aan de minimum-eisen houdt. Zo
bespaart die ettelijke miljoenen, doch veroorzaakt tevens de dood
van een tweehonderd-tal mensen. Gelukkig slaagt brandweer-
kommandant Steve McQueen erin een aantal mensenlevens op
spektakulaire manier te redden. «The Towering Inferno» is zowat
de best geslaagde rampenfilm, mede dank zij de voortreffelijke
vertolking en de uiterst minutieus uitgevoerde trukages.
De film loopt in cinema Palace.
Een totaal ander genre, van een totaal ander niveau ook, komt
aan bod in «Keetje Tippel», nieuwe Nederlandse film van Paul
Verhoeven. Een erg dure film (37 miljoen Bfr.) volgens Belgische
en Nederlandse normen, kommercieel van bij de konceptie en dat
merkje natuurlijk wel» Wie een tweede 'Turks Fruit' verwachtte
(de film werd immers met dezelfde ploeg gemaakt) komt
bedrogen uit. Dramatisch mist de film elke dimensie, geen enkel
personnage komt voldoende uit de verf. nergens voelt men enige
betrokkenheid met het gebeuren. Of dit te wijten is aan de
anekdotische vorm van het scenario of aan de regie van
Verhoeven laat ik in het midden. De enige lichtpunten in de film
zijn de muziek van Rogier Van Otterloo en de fotografie van Jan
de Bont (alhoewel deze laatste door een stuntelig projektionist
grondig verknoeid kan worden). Monique Van de Ven, Rutger
Hauer en Eddy Brugman vertolken de hoofdrollen.
Te zien in cinema Feestpaleis.
Jeugdklub Tuf-Tuf heeft eens te meer een gelukkig initiatief
genomen op zaterdag 17 mei kan U daar een
openluchtvoorstelling bijwonen van de interessante film
•Woodstock». Uiteraard een film die jonge mensen zal weten te
boeien. 'Woodstock' geeft immers een beeld van het
legendarische popfestival dat in augustus '69 te Bethel (New
York) plaatsgreep. Legendarisch omwille van de muziek, het
groot aantal aanwezigen (500.000), maar vooral omwille van de
sfeer. Woodstock was immers de grootste vreedzame manifestatie
die ooit heeft plaats gehad. Een half miljoen mensen, gedurende
drie dagen bijeen houden op 250 hectaren weiland betekent een
erorm risiko. De organisatoren zijn er echter in geslaagd de boel
op wieltjes te laten lopen. De film geeft daar een goed idee van
gedurendededrie uren wordt men in die zalige sfeer van muziek,
zon en vrijheid gedompeld. Alle groepen die optreden vermelden
is uiteraard onbegonnen werk. Ten Years After (I'm going Home)
en Jimi Hendrix zijn echter uitschieters. De film werd gemonteerd
uit 147 uren film en 81 uren klank. Het resultaat is dan ook
enorm. Het scherm wordt soms gevuld met twee of drie
verschillende beelden, het kameragebruik (er werd met zes
kamera's opgenomen) is vlot. Een aanrader van jewelste dus.
Filmklub Pan presenteert op 11 mei de debuutfilm van Peter
Fleischman «Jagdszenen aus Niederbayern». Fleischman
benadert een episode uit de geschiedenis van een klein Beiers
dorp op een haast dokumentaire manier.Het thema twee
vogelvrijverklaarden worden door de dorpsgemeenschap
uitgestoten. Dit ogenschijnlijk banaal feit groeit uit tot een ware
mensenjacht (vandaar de titel «Jacht-scènes...»). Interessant,
doch met enkele debuutfoutjes.
Op 17 mei om 23 uur, eveneens in de Pan «Glissements
Progresslfs du Plaisir», Franse film van Alain Robbe-Grillet.
Hierover volgende week meer.
Guy De Lombaert
Carlier (eerste optreden) konden
onze appreciatie zeker niet
halen.
Wat ons vooral tegen de borst
stuitte is de aanpak van de
regisseur Leo Vertongen. Het
werken met vrij veel statische
beelden in plaats van aktie
maakte van dit ellendig lange
praatstuk een oervervelende
avondvulling. Het achteraan
spelen was een ongelukkige zet,
ook al begrijpen wij dat dit een
belangrijk element was in het
spel.
Al was het dekor zeer verzorgd.
De affiche »an de Catharinisten, net verzorgd en origineel heeft ons
een hele tijd, en nog veel meer geïnteresseerden, op een dwaalspoor
gebracht. Wij waren inderdaad gebrand om weer zoals gewoonlijk
toneel van de bovenste plank te gaan zien. De teleurstelling kwam
dan ook des te zwaarder aan. Van denderend spektakel kan hier
zeker geen sprake zijn, van goed toneel nog minder. Een matte
vervelende voordrachtavond, voor de helft dan nog onverstaanbaar is
de magere oogst die ons te beurt viel.
Sabrina, een blijspel in vier
bedrijven is een stuk dat het wel
vooreen tiental jaren deed, maar
nu hopeloos uit de tijd is. Dan
was het probleem van de vrouw
die voor haar belangen opkwam.
De akteursploeg van «De Catharinisten». (jm)
die zelfstandig wou zijn in
gedachten en handelingen up to
date. Waarom terug wordt
gegrepen naar die Amerikaanse
oude rommel van rijkaards met
liefdes en geldproblemen is ons
een vraagteken. Misschien het
jaar van de vrouw
Het gebeuren speelt zich af op
een eersteklas landgoed aan de
Noordkust van Long Island.
Sabrina is het dochtertje van de
chauffeur van de heer des huizes
en komt terug uit Parijs waar zij
vijfjaar verbleef. In die vijfjaren
is zij van een schuchter kind
uitgegroeid tot een volwassen
jonge vrouw met een levensvisie
die velen haar zouden benijden.
Ze voelt zich dan ook wel wat
onwennig in die omgeving van
haar kinderjaren, waar het
klasseverschil nog steeds een
punt vormt. Als David de
jongste zoon van de familie
besluit met haar te huwen stuit
hij op verzet, meer van moeder
Maud dan van vader Linus
Larrebee. Ook Fairchild,
Sabrina's vader, schijnt er niet
mee ingenomen te zijn. Maar
Sabrina zelf werd volledig over
het hoofd gezien en al dacht zij
aanvankelijk wel dat David haar
enige liefde was en al verliet zij
daarvoor Parijs, zij komt tot de
konklusie dat zij zelf helemaal
David niet wenst als man. Ook,
haar Parijse aanbidder, een rijke
zakenman, die haar achterna
gereisd is, die haar een lukse
leventje kan bieden, is niet de
man die zij voor haar verdere
leven wenst. Als blijkt dat
Sabrina's vader ook zeer zijk is
door het jarenlange opkopen
van aandelen in de firma van
zijn werkgevers staat de familie
als verstomd. En Sabrina, de
zelfstandige jonge vrouw doet
zelf haar keuze, zij wenst alleen
Linus junior, de oudste zoon als
echtgenoot. Deze harde zaken
man die sedert de terugkeer van
de chauffeursdochter meer dan
gewone belangstelling voor het
leven en de liefde laat blijken
stemt toe. Klimaks in het stuk,
een magere omhelzing van twee
verliefden. Neen «Sabrina» kon
ons niet bekoren. De homogeni
teit van de groep spelers was
zeker niet ideaal, alhoewel de
persoonlijke prestatie van enke
le onder hen lof verdient.
Caroline Smolders als Maud was
niet in haar dagje, van een
hakkelend eerste bedrijf ont
plooide zij zich naar het einde
toe. zij het dan traag, te traag, en
stelde scherper het karakter,
vooral door haar uitstekende
mimiek van de rijke zaken
vrouw. Jos Vanmol. een te jonge
Larrabee van bijna zeventig,
deed het niet. De rol van een uit
zijn sloffen schietende bijtende
barse oude man lag hem
helemaal niet. Annie Moortgat
heeft niet alleen geen figuur voor
een redaktrice met naam, maar
daarbij was haar intonatie alles
behalve. Een knappe prestatie
bracht Gilbert F.elbode als
nuchtere zakenman Linus
junior. Samen met Machteld De
Rauw in de rol van Sabrina trok
hij het peil gevoelig op. Haar
optreden was bijzonder ver
zorgd. een gevoelig spel. zij
typeerde duidelijk de tweestrijd
tussen het behoud van haar
eigen persoonlijkheid en de
verleiding naar een gemakkelijk
leventje. Erwin Van Herreweghe
vertolkte de tol van David. Naar
wij vernamen was dit zijn eerste
rol op toneel en wij konkludeer-
den onmiddellijk, daar kan iets
mee gedaan worden. Wat on
wennig in het begin, had hij
geleidelijk toch de goed toon en
de betere houding te pakken.
Willy Van Boxstael was goed
maar wie haalt het toch in zijn
hoofd om een goede jonge
akteur in de rol van een oudere
man te steken. Elsie Coppens als
Gretchen. Simonne Van
Laethem als Margaret en Dries
leren. Een taal die hij later in
zijn kontakt met de bewoners
van Marseille steeds heeft ge
bruikt.
Het volledige dieptepunt in zijn
leven bereikte hij op dertigja
rige leeftijd toen hij in een ge
huurde autobus enkele dagen
voor Kerstmis doodziek zijn
einde lag af te wachten... Een
bezoek van zijn broer bracht
hem er bovenop zodat hij de
winter kon gaan doorbrengen
in Marseille bij een gemeen
schap die leeft van de op
brengst van de grond en die
het gebruik van geld heeft af
geschaft binnen de eigen kom-
munauteit. Bij deze mensen
leerde hij hoe zijn geloof in
de bijbel een richtsnoer voor
zijn verdere levensloop kon
worden. Hij begon klaarder te
zien en voelde zich wedergebo
ren Ook deed hij zes gods
spraken zodat hij begon in te
zien dat God hem ook geroe
pen had om de blijde bood
schap te verkondigen
In de loop van 1970 kwam hij
dan naar Hofstade afgezakt
waar hij eerst een huisje be
woonde en achteraf zijn huidige
verblijfplaats opzocht.
Levenswijze
Lode brengt zijn dag door met
bezinning en eet van de plan
ten en vruchten die hij kan vin
den. Werken doet hij niet. Vol-
Hofstade telt onder zijn vijfduizend inwoners verschillende merk
waardige figuren. Deze personen zijn soms om een bepaalde
typische karaktertrek het voorwerp van spot of interesse. De
meest ongewone onder hen is ongetwijfeld Lode De Mesmaeker
die eens gans Hofstade verbaasde door aan de hoek van elke
straat de mensen voor het naderend onheil te verwittigen en
tevens een slaapplaatsje voor zichzelf af te smeken, daar hij
zelf niets bezit en het vroor dat het kraakte.
Deze ongewone figuur is reeds
vier jaar het onderwerp van
gissingen en veronderstellingen
die over hem in Hofstade de
ronde doen.
Kluizenaar
Momenteel heeft ieder een ze
ker bestaansminimum verwor
ven doorwerk of door COO-on-
dersteuning, zodat ieder een
minimum aan komfort heeft ver
worven.
Om geld draait het in deze we
reld, echter niet voor Lode
Hij leeft op een stukje grond,
waarop twee onooglijke kleine
barakjes staan die als opslag
ruimte en slaaphokje dienst
doen, maar echt ongeschikt
zijn om in te leven. Men kan er
niet in rechtstaan Lode bezit
niks dat wijst op komfort, bui
ten een plank die dienst doet
als bed bezit hij een aantal
boeken en een heel beperkte
garderobe. Van potten en pan
nen. tafels en stoelen of andere
voorwerpen die men in elk
huisgezin vindt, hier geen
spoor.
Zijn «living» is een soort braak
liggend terrein, waarop men
lompen en stukken karton aan
treft en die door de twee ho-
gergenoemde barakjes zijn af-
gezoomd. Als het regent is het
in deze ruimte even nat als
buiten want van een afdak is
er geen sprake. Lode is dus
steeds overgeleverd aan de
weergrillen en het is onver
klaarbaar dat hij het reeds vier
jaar in zulke ellendige omstan
digheden heeft uitgehouden.
Hij leeft van de «akker Gods».
Wat hij nodig heeft om in leven
te blijven neemt hij van het
land, geld heeft hij dus niet
nodig, denkt hij, zodat hij ook
niet meer gaat stempelen.
Sommige Hofstadenaars vinden
het dan ook meer dan vreemd
dat iemand zo kan blijven le
ven, afgesloten van elk mense
lijk kontakt. De beweegredenen
die Lode erop nahoudt om zo
te leven zijn steeds een bron
van gissingen gebleven.
Hij werd geboren in Liedekerke.
Zijn familie, een eenvoudige ar
beidersgezin had steeds tekort
en daar de dynamiek van het
leven bepaald wordt door het
bezit of het gebrek aan geld,
liep Lode hier zijn eerste frus
tratie op. Op school haalde hij
gemakkelijk zijn diploma van
elektricien. Hij begon mee te
draaien in de mallemolen van
de maatschappij, maar hij zag
dat karrière maken enkel be
rustte op het voldoen van ei-
mertje wonen te Aalst. Het
kontakt met thuis verminderde
stelselmatig daar hij voelde dat
de zenuwachtige sfeer die er
heerste biezonder slecht voor
zijn gezondheid was.
Ommekeer
De ommekeer in zijn leven
kwam toen hij in kontakt kwam
met een pater in wiens biblio
theek hij het boek van Gerard
Walschap «Nooit meer oorlog»
aantrof en in één adem uitlas.
Van thuis uit ongelovig ging hij
nu stelselmatig naar preken
luisteren en het viel hem op
dat totaal engagement erin ont
brak. Men sprak wel over het
afschaffen van de oorlog, maar
men was onverschillig als hij
vroeg of er konkreet iets aan
te doen was. Daar de verbroe
dering in de wereld het best
kan beginnen met de taal be
gon hij de Esperanto-taal te
.30 u
gens hem is werken bouwe§yterS|
aan de vernietiging. Hoe haifoGA
der er gewerkt wordt, hoe sneyrjjdac
Ier er krisis en werklooshe«arkt,
in het land komt. Mensen d(ERMI
werk scheppen, de zogenaarrer g,
de weldoeners, zijn enkel ti0b op
op eigen geldgewin. de attr
Zijn oplossing het werk dp0ST2
er is moet verdeeld worden oyrijda<
der alle werkbekwamen, zodfceeksi
ieder een zeker bestaansminlamel;
mum kan verwerven. Hij pex.A.J.
soonlijk werkt helemaal nicfalerd
daar hij niemand hooft om voo
te zorgen en het volgens hej
onnodig is geld op te stapj
len. Hierin is hij zo vasthd
dend dat hij het stempelgej
begon te weigeren en dank l
het scheppen van een postprl
bleem ontvangt hij nu nie|
meer Deze zeer ongewone rr
nier van doen stemt ieder i
der mens zeker tot nadenkel
De «woning
gen ijdelheid, aldus Lode. Als
onrustig type kreeg hij dra
«zenuwen aan zijn hart» zodat
de dokter hem een rustkuur
voorschreef. Hij ging op een ka-
Het onderkomen van Lode de Mesmaecker (Ib)
Ook zijn optreden in de winte
van 1972 heeft in Hofstade op -
hef gemaakt. Met een mega :C
foon riep hij de mensen op
zich te bekeren tot het geloo
in de ware God. Op de hoel
van elke straat herhaalde hi
zijn boodschap. Hij vroeg ooi k
logies voor zichzelf daar hij'
's nachts bijna doodvroor,
Motivatie
Bij de vraag van wat hij leeft
antwoordt hij, dat hij gewoor
maar op God vertrouwt en da!
hem dat aardig lukt (hij woonl
er nu reeds vier jaar). Hij leeft
als een adamitische persoon
's Morgens wast hij zich me -I
afgewisseld koud en warm wa- 1
ter zodat hij gehard tegen de I
weersomstandigheden enkel ir
slipje de dag doorbrengt. He 11
is dan ook begrijpelijk dat als
hij zijn «domein» verlaat, hi -
nogal ophef maakt. Zelden ge
beurt het echter, daar hij ziel 1
bij voorkeur op zijn braakland
opsluit en daar verder krachten 1,
put door lezing van de bijbel.
Op de vraag wanneer hij. als
bekeerde zelf het geloof zal
uitdragen antwoordt hij, dal r
God de start nog niet heeft ge-
geven. Als we zijn boeken zien L
waaruit hij zijn krachten put,
zien we dat hij een geloof be
lijdt dat aansluit bij die gelo
vigen die volgelingen zijn van
Bill Graham en de Jesus Peop-
lebeweging.
Omdat de organizatoren van een motorcrosswedstrijd ti
Erembodegem de nodige vergunning niet konden]
voorleggen kregen zij van de rijkswacht en de politie een|
proces-verbaal.
Volgens de jongste wetten diende de toelating om d<
wedstrijd te organizerep 6 maand op voorhand te wordei
aangevraagd aan de gouverneur van de provincie,
Goeverneur De Kinder verklaarde de aanvraag onontvan
kelijk gezien deze termijn niet werd geëerbiedigd. Beroep
werd aangetekend bij de koning, doch kreeg nog geen
gevolg. De voorzitter van de organizerende klub «De
Modderdeuivels», de h. Willy De Kerpel werd na de start
van de oefeningen reeds geverbalizeerd. Na de middag
bij de eigenlijke wedstrijd werd ook de h. Beeckman
afgevaardigde van de BLB geverbalizeerd omdat hij zich
burgerlijk verantwoordelijk verklaarde namen zijn bond
De wedstrijd werd door duizenden sportmensen
bijgewoond. De opbrengst kwam ten goede aan een
plaatselijke voetbalklub. (hdw)
de muziek aangepast, al stoorde
die muzikale achtergrond toch
regelmatig de dialogen stemvo
lume te laag en klankvolume van
de versterker te hoog, toch wist
xde regisseur niet sprankelends in
dit stuk te leggen. Trouwens een
blijspel waar niet te lachen valt is
geen blijspel en als de ontkno
ping er van na het tweede bedrijf
vingerdik opligt blijft er de
toeschouwer alleen maar over
beleefd en ongeduldig te wach
ten op het vallen van het doek.
ilFEE
rochi
=sten
skrini
or d
ii-fee
rken
ut dc
nnes
ard
rmeu
jitstn
*OGF
ijdeg
n alli
ing,
plotte
De grime waarvoor Karei Val 20
Heddegem en Elsie Coppenjick
verantwoordelijk waren, wafaat-
eveneens een negatief punfter?É
Zelden zagen wij zoveel lelijk'™'310
gezichten, en lelijk
synoniem voor oud.
Samenvattend de Catharini
ten ontgoochelden. Waar ligt
fout als zelfs de spelers in
stuk niet geloven en een presf
tie brengen globaal gezien v>
beneden hun mogelijkheden
ROEL VAN DE PL
