AALSTEN AAR JAN MAT7HIEUBEROEPSREIZK3ER
10 - 13-6-75 - De Voorpost
Gewekt door een speels zonnestraaltje.
Het eerste dat tot je doordringt is het
monotoon dreunen der machines m je lege
maag. Waar zijn we Ongelooflijk hoe je
humeur, dan nog je morgenhumeur, van
de ene dag op de andere totaal kan ver
anderen gisteren, deze tijd, liep ik nog
door ontwakend Bombay, na een rotnacht
in dat hotel-hokjeen nu schijnt de zon,
de meeuwen krijsen, en er is geen rimpel
op het schftterend groene wateroppervlak.
Aan boordtwee zusters franciscanessen
in witte nonnenkleren. (Ze waren lief en
vertelden ons één en ander, vraag me niet
wat, ik zou 't niet meer weten.) Ook ver
schillende andere - travelers op de boot,
onder andere een oude fransman met zijn
zoon. De vader is zo'n echte openhartige
man, met zwaar Zuid-frans aksent, die
enorm veel bewondering schijnt te hebben
voor zoonlief. Dat is dan een struise 22-
jarige jongeling met licht varkenshaar en
een pokdalig gezicht rond stoonde ogen.
II est musicien, mon fils, hij speelt de
sitarrrrr
Juist dan horen we een huiveringwekkend
geluid dat ergens van achter een red
dingsboot opstijgt. Al onze haren rijzen
ten berge. Ik wil het onzalige instrument
zién dat deze onwaarschijnlijke klanken
voortbrengt, en beweeg me weliswaar
schoorvoetend, maar gedreven door de
moed der nieuwsgierigheid naar stuur
boord, tussen de ankertouwen en talrijke
Indiërs. Het is een walgelijk vals gestemde
kleine sitar. Een geluid om alle duivels
in de hel mee op stang te jagen. Een
tweede fransman speelt tabla als een
Canadese houthakker (alle grote Indiese
tablaspelers zouden zich als één man in
hun graven omdraaien, ware het niet dat
ze gekremeerd worden).
Jonge Indiërs zitten overal rondom het
tweetalschijnen totaal onbewust van de
aanval op het kloppende hart van hun
kuituur die hier door deze beeldenstormers
wordt uitgevoerd, alsof ze hun hele leven
niets anders gedaan hebben, wat me
overigens niet zou verwonderen. Sommige
mensen slagen erin van na zeven jaar nog
vóór het stadium van het juist stemmen
van hun instrument te blijven steken.
Men vraagt zich af waar ze de moed halen
om voort te blijven doen. Maar danze
beseffen het waarschijnlijk zelf niet, en
waarschijnlijk durft niemand het hen te
vertellen en, zouden ze het dan wel
geloven Wat mij betreftal ben ik
dan zelf geen heel goeie muzikant, ik
krijg toch een wee gevoel in de maag
streek wanneer dergelijke geluiden binnen
gehoorsafstand komen Ik verliet dus de
plaats des onheils met bekwamen spoed,
een eerste voorsmaakje van Goa.
We zijn naar het bovendak geklauterd, en
zitten met onze ruggen tegen de kabine-
wand tussen de reling door te kijken naar
de kust. Prachtig, veelbelovend. De groene
wand van palmen en struiken komt hier
tot vlakbij de zee. Hier en daar een klein
wit strandje. Een bocht, en we varen een
brede riviermond binnen. Alweel 250 mijl
van Bombay. Jeanine heeft een toeristen
foldertje gevonden bezienswaardigheden
als de Basilica de Bom Jesus (1594) met
het graf van de Heilige Franciscus Xave-
rius en de kathedraal van Sancta Cathe-
rina (1623) en het klooster van Frans van
Assisi, volgens het folder een omgebouw
de moskeeen het onvermijdelijke Je
zuïetenklooster het herinnert er ons aan
dat deze plaats meer dan 450 jaar in de
handen van de Portugezen is geweest.
Tot 1961 om precies te zijn. Het werd
in 1510 veroverd door Alfonso d'Albuquer
que. Iedereen begint plots heel zenuw
achtig te doen, er wordt gesleurd en
getrokken met grote kisten en koffers.
Het wordt tijd om naar het lagere dek
terug te keren en onze bagage samen te
scharrelen. En goed opletten, want als
een schip in India aanlegt wordt het met
een letterlijk ge-enterd door honderden
koelies die er, voor je 't weet, met je pak
ken vandoor zijnen af en toe pleegt er
ook wel eens iets te verdwijnen in 't ge
woel.
Panjim ligt te bakken onder de stralende
middagzon. De witte Portugese gebouwen
schijnen een eigen licht uit te stralen. We
liggen stil. Maken ons klaar om het freak
paradijs te betreden.
We vechten ons doorheen de aanstor
mende taxi- en rickshawrijders kiezen
'n motorrickshaw die een redelijke prijs
vraagt en vliegen naar het postkantoor.
Nieuws van thuis, van vrienden en familie
leden. En in één van de brieven vinden
we aanwijzingen van J.S. die ons verwacht
nabij Anjura-strand. Het is niet groot,
schrijft hij, ge zult ons zonder moeite
vinden - Om er te geraken moeten we
eerst 15 km naar het binnenlandmet
een propvolle busnaar Mapusa. En
daar, vlakbij de markt, een andere bus
naar Anjura. Het gaat in laagste versnel
ling met geweldig veel motorlawaai over
een steile groene heuvel. Als de oude bus
bijna op de top is gesukkeld krijgen we in
een bocht van de weg plots een machtig
uitzicht over kilometers palmbomen en
groene rijstvelden. Mijn hart slaat een.slag
over, dat moet ik Jeanine vertellen. Het
lijkt namelijk van heel ver op BALI, maar
Bali is toch nóg mooierDan begint
de afdaling. De motor wordt afgezet om
benzine te sparen. We vliegen voorbij
villa's in die typisch Portugees-koloniale
stijl. Het ziet er allemaal erg welvarend
uit.
Na nog een half uur stopt de bus in een
bocht van de weg. Recht doorlopen voor
Anjuna Only 800 meters God, met
onze loodzware pakken is achthonderd
meter al een marteling. Soms zou je wel
een rugzak willen hebben. Maar daar heb
je dan weer andere moeilijkheden mee. We
strompelen over spleten in de droge rode
zand-grint bodem. Links van ons staan
huisjes, omringd met stenen muurtjes,
zoals ie dat ziet in Schotland Op elkaar
gestapelde blauwe rotsen, basalt, over
groeid met onkruid en groen mos. Rechts
is een kale rode heuvelWe arriveren
hijgend en sleurend, badend in ons zweet,
aan de rand van een klein ravijn. Een
dertigtal meter loodrecht onder ons, bre
ken turquoise-blauwe golven in een vuur
werk van wit schuim tegen logge zwarte
rotsen. Maar we hebben geen oog voor
natuurschoon zijn half gedeshydrateerd
Links van ons ontdekken we twee hutjes
die restaurants blijken te zijn. Wat verder
op een troep volkswagen-mini-bussen met
reservewielen en petroleumblikken, ten
ten, waslijnen tussen de palmen en luie
stoelen van meer gegoede travelers
We ploffen onze tassen in een hoekje
van het tweede restaurantje Eerst een
theetje, effe uitblazen. Dan zien we wel
verder.
Tegen de gevlochten rieten muur, op een
laag, smal bankje, leunen twee blonde
meisjes, met meer dan bestudeerde non
chalance. Wat ons een koude rilling be
zorgt is niet het feit dat ze naakt zijn, op
enkele juwelen halskettingen, een zilve
ren buikriempje, oorbellen, armbanden,
bengals, enkelbanden en teen ringen en
een neusspeldje na maar dat ze hun
ongekleedheid onderlijnen met elke bewe
ging. Ze zijn zich op een bijna agressieve
manier bewust van hun blootheid. Staren
recht voor zich uit. Volle lippen enigs
zins omhooggekruld in hautain glimlachje.
Dit bewustzijn van lichamelijke naaktheid
vernietigt de onschuld van het zonder
kleren-lopen volkomen. Een onbedekt
lichaam met een gesloten blik zijn dingen
die toch absoluut niet samengaan Het
'varen niet de ge-ëtaleerde peervormige
bruine borstjes met de grote ronde diep
bruine vlek omheen de tepeltjes bij de
kleinste, cf de iets zwaarder afhangende
ovale borsten van de lange hoogblonde,
of de schaamteloze rossige driehoekjes
o"der dc navels, die mij ergens deden
schrikken ik heb, denk ik, genoeg naakt
vrouwelijk schoon gezien, om er met on-
beneveld ook van te kunnen genieten,
maar, dit had spijtig genoeg weinig geniet
baars. Het was, misschien ongewild, ge
frustreerd uitdagend, of zo kwam het over.
Het waren de ogen die de hele vertoning
verraadden. En bij een naakt lichaam zeg
gen de ogen zoveel meer, wanneer de
aandacht niet langer afgeleid wordt door
kleren. Misschien daarom droegen ze al
die juwelen Ik heb me altijd al afge
vraagd waarom mensen juwelen willen
dragen, vooral van die nietszeggende kleu
rige spullen. Is 't alleen omdat ze 't mooi
vinden Maar iets mooi vinden betekent
nog niet dat je 't op je lichaam gaat mee
sleuren. Of willen ze zichzelf mooier ma
ken In dat geval gaat men ervan uit
dat een lichaam alleen niet mooi genoeg
is. Ik ben bang van zulke ideeën.
Hoe het ook zij, het was zeker niet van
deze twee dubieuze schoonheden, dat we
informatie over de schuilplaats van onze
vrienden zouden vernemen
Jeanine bleef in de hut, bij de bagage.
Goa is namelijk nogal gekend voor 't ver
dwijnen van kostbare nuttigheden. En ik
begon mijn eenzame kalvarie tussen de
hutjes, samengevlochten palmblaren, vast
gebonden aan bamboe-geraamten onder
duizenden palmen, evenwijdig met het hete
strand.
Na ongeveer twee kilometer lopen tussen
ettelijke honderden hutjes en huisjes, met
overal naakte of min-of-meer aangeklede
langharigen, groepjes chillumzuige'rs, sur
fers en fixers (de laatsten te herkennen
aan hun verregaande staat van lichamelijke
aftakeling), had ik aan een zestigtal men
sen gevraagd waar hier ergens drie Bel
gen, twee jongens, zus en zo, en een
blond meisje konden uithangen en was
geen woord wijzer geworden. Tenminste
niet voor wat de ligging betrof van hun
huis of wat het ook weze. Maar ik had
wél mijn eerste indruk opgesnoven van
de lokale atmosfeer. Ik kon er niet erg
opgetogen over zijn. De meesten ver
waardigden zich niet eens van 't woord
tot mij te richten, anderen waren te stoond
om iets te kunnen uitbrengen en weer
anderen vroegen meteen of ik geen shit
bijhad en verloren na mijn negatieve ant
woord ineens alle overblijvende interesse.
Ik voelde me ineens geweldig verloren,
voor het eerst in India, op een plaats
waar zoveel - travelerssamenhokken.
Het beloofde niet veel goeds.
Ik ontmoette na drie uren zoeken, en net
van plan om bij de pakken te gaan neer
zitten en dit onzalige oord te verlaten,
eindelijk een vriendelijke blonde Ameri
kaan. Hij trachtte te helpen, we zochten
nog wat rond, samen, vonden wel niets,
maar het stak me toch een hart onder de
riem. Er ware dan toch nog een paar
vriendelijke lui hier. Eén op zestig onge
veer. Ik keerde terug bij Jeanine, die zich
wel stierlijk zal verveeld hebben in dat
hok daar, en dronk achter elkaar drie
thee-tjes Dan vertrok ik opnieuw op speur
tocht, inwendig J.S. vervloekend omdat hij
niet ietsjes gedetailleerder was geweest
in ziin brief, 't Is klein, ge zult het gemak
kelijk vinden. Voor zover ik 't al gezien
had zaten hier zeker meer dan duizend
freaks en konsoorten verspreid over meer
dan drie kilometer strand en ongeveer
evenveel naar 't binnenland toe. Het was
in die richting dat ik nu mijn geluk ging
beproeven.
Ik volgde een wirwar van holle wegen, met
aan weerskanten de muurtjes, tot mans
hoogte. Af en toe verwoed aangeblaft
door grote waakhonden, die er weldoor
voed en zelfs niet schurftig uitzagen. Had
mc wel een stevig stuk palmtak uitgekozen,
maar ze bleken niet erg agressief. Het
hopeloze van deze speurtocht begon ste
vig tot mij door te dringen. Straks viel de
avond, en gesteld dat ik onze vrienden
dan nog niet had gevonden, waar zouden
we dan slapen Want hotelletjes waren
op dit strand nog niet te vinden. En met
onze bagage en de slechte reputatie van
de plaats voor dieven, had ik weinig zin
om de nacht onder de sterren op het
strand door te brengen
Juist dan keerde het geluk zich even in
onze richting. Op een stoepje van 'n groot
rood huis zat een sympathiek uitziende
jongen fluit te spelen, Dave. Een uur
later zaten we gezellig met ons drieen
te babbelen in de woonkamer. Hij leefde
er al een paar maanden en had de zaak
gezellig ingericht, met stukken kleurig
weefsel en godenprenten tegen de muren,
raflia-matten op de vloerwe brandden
wierookstokjes en dronken heerlijke thee.
Het is fijn van vrienden te vinden als je
ze nodig hebt. We bleven een dag bij
Dave, en later, met nieuwe aanwijzingen,
vonden we ten langen laatste de plaats
waar onze vrienden logeerden een klein
boerderijtje dat Jan en Willy hadden ge
huurd van een familie, voor 80 rps in de
maand (wat duur is).
Ik zal u de hartelijk-weerzien tonelen be
sparen, die zijn toch overal dezelfde, waar
vrienden mekaar weervinden. We dronken
er een fles oude portugese portwijn op.
Zo waren we ge-installeerd in Goa, 't begon
niet al te schitterend misschien maar 't zou
nog geestig worden. Daarover lees /je
echter in de volgende artikels met de veel
belovende titels: BLOTE JAN en HET
DRUGPARADIJS. Voor Volwassenen. Bui
ten het bereik van kinderen en streng-
ortodoxen houden
BLOTE JAN
Goa beloofde een interessante ervaring te
worden, 't Leek de wereld op z'n kop. De
totale vrijheid, en nu maar kijken wat
ervan terecht komt
GOA is voor elck wat wilsHet te
beschrijven is een beeld schetsen van de
meest waanzinnige, uiteenlopendste, hete-
rogeenste opeenpakking van jonge mensen
in de hele wereldgeschiedenis Je zou
er een boek kunnen over schrijven of een
doktoraatsthesis (antropologie, psycholo
gie). Ik weet niet of alles wat hier volgt
wel zo objektief en onbevooroordeeld zal
zijn, maar het is voor mij erg moeilijk en
zinloos om geen eigen standpunt in te
nemen bij 't schrijven van dit artikel. Ik
schrijf tenslotte geen statistiek, 'k Heb
niet de pretentie van te veronderstellen
dat ieder weldenkend mens de GOA-
scene zal zien zoals ik. Hopelijk laat men
mij toch het recht op een eigen opinie
erover. GOA en dan vooral het strand-
gebied, is een plaats waar veel dingen
gewoon zijn die bij ons als abnormaal
worden aangezien en vice versa. Wie GOA
wil verstaan moet dit aanvaarden. Wat we
voor onze ogen zien is een wisselend
beeld. Het was misschien gisteren of vorig
jaar totaal anders en 't veranderd elke dag.
Wat ik er zelf zeer interessant aan vond
was dat het mij de unieke kans gaf een
gemeenschap van jongeren te bestuderen,
jonge Westerlingen, levend in zo goed
als absolute vrijheid en in zeer primitieve
omstandigheden. Ik kan er geen uitge
breide studie aan wijden in dit blad, en
dus geef ik wat hier geschreven staat
voor wat het waard is het is het'resultaat
van veel observeren en weinig denkwerk.
Laat ons beginnen met de dingen die
éérst en vooral opvielen.
Er zijn, zoals we in het vorige artikel al
zegden, ver-schrik-ke-lijk veel jonge blan
ken op de Goaanse stranden te vinden.
Sommigen leven er jèèren. De plaats
heeft een aantrekkingskracht gelijk een
groot permanent popfestival. De namen
GOA en Kathmandu vallen tijdens
gesprekken in het Midden-Oosten méér
dan alle andere samen (zie 3e all.).
Waarom
Er is de nieuwsgierigheid die mensen drijft
(wij n.'ct uitgezonderd) en hier en daar ook
wel enige illusies. Het feit ook dat Goa
een kleine staat is, nog maar vijftien jaar
vrij van de Portugese overheersing, wel
varend en zonnig. Dat men er de hip
pies verwelkomt om de lieve centen. De
omgeving die inderdaad fantastisch schoon
is. De lange witte stranden, van mekaar
gescheiden door hoge heuvels van rood
grint en sintels, droog en zongeblakerd
Duiten het regenseizoen. De rustige Per
zische Golf. De hoge zachtjes-uitrollende
golven. De duizenden kokospalmen die
schaduw geven op het middag-uur. De
lekkere vis. De bevolkingminder zenuw
achtig dan de meeste Noord-Indiers. Ka
tholiek en toch verdraagzaam. Meer Por
tugees dan Indisch.
De vrijheid aan het strand is kompleet
Ane soorten van drugs zijn overal verkrijg
baar tegen meestal redelijke pri/zen, ver
geleken bij Europa en de VS. Zelfs LSD
jn mescaline kan e er soms krijgen.
De hoofdreden is echter voigens mijhet
teit aat er al zoveel anderen samen zijn.
Dat net er gemakkelijker schijnt aan in de
rest van t Oosten. Het is iets typisch voor
de onechtetravelers dat ze samen
hokken met andere westerlingen. Dat ze
zoveel mogelijk in hun westerse milieu
uii/ven. Ze verschillen hierin in feite wei
nig van de brave toeristen waarop ze
nochtans vloeken. Wat ze hier m Goa vin
den is hun ideaaleen machtig, onbezoe-
aeid strand (hoe lang nog een gemak
kelijk en desgewenst zelts gezond levent/e,
alle luxe die zij nodig hebben muziek,
shit en vrouwen. En niets dan wester
lingen om zich heen. Geen bedelaars
(althans geen Indiese). Geen hongerlij
ders. Het zou net zo goed een privaat-
strand in Zuid-Frankrijk of Spanje kunnen
zijn. De kust doet trouwens denken aan
de Costa Brava. Met één groot verschil
hier loopt geen politie I
GOA is op 't eerste gezicht een groot
vakantiekamp voor ieder die tussen de
twee werelden blijft hangen. Te zwak of
te slim voor 't Westen, niet sterk genoeg
voor 't Oosten. Want Goa is het Oosten
niet. Goa is niét India
GERAKEN WIJ ER NIET IN
OF ZIJ ER NIET «UIT"?
De strandgemeenschap van GOA is voer
voor psychologen. Een vette kluif. Een
eerste aspekt dat geweldig in het oog
springt is het verschijnselCONFORMIS
ME Ongetwijfeld is naakt zwemmen en
zonnebaden prettig en gezond. Het is zelfs
bewezen dat volledig naakt de seksuele
gevoelens minder stimuleert dan gedeel
telijke bedekking. Dit om de lezers op hun
gemak te stellen die de gedachte aan een
mogelijkheid tot seksueel gestimuleerd
worden al te veel zouden vinden. Moest
iemand in de loop van dit artikel toch
een bepaald gevoel krijgen in de onder
delen vreest niet, het is natuurlijk en
heeft bij mijn weten nog niemand kwaad
gedaan. Vermits er over naaktloperij en
nudisme genoeg literatuur to vindon is (ik
kan iedereen Playboy aanbevelen), sta ik
er hier niet bij stil. Wat mij echter intri
geert is hoe het hier in de loop der jaren
gegroeid is, eerst misschien als een reak-
sie, of een bevrijding, dan geassimileerd
als een mode. vervlakt tot een gewoonte,
dan een norm geworden is en nu bijna tot
Wet verheven. Hoe eigenaardig is dit men
selijk schaamtegevoel. Het vraagt een
overwinning tegen het menselijke opzicht
van hiergekleed te blijven, waar
iedereen naakt loopt. Vele jonge mensen,
zelfs nu nog, zijn beschaamd hun naakte
lichaam te tonen in het openbaar, wat
ridikuul is. Maar beschaamd zijn om je
kleren aan te houden is al even onnozel.
Het is echt niet met een gevoel van be
vrijding dat velen hier hun intiemste
delen aan het zonnelicht en de blikken
der anderen blootstellen. Ik vraag me in
zo'n geval af of het hen niet nog méér
frustreert i.pl.v. minder 7
Een tweede punt zelfs hier ontdekken
we modeverschijnselen. Jawel. Het is nu
een nieuwe rage onder de langharige
freaks om het haar in tresjes samen te
vlechten imitatie van Indiese heilige
mannen en het dan een jaar of wat
zo te laten, tot het lekker freaky vuil en
stijf staat. Het is een teken van senioriteit
op het strand, vermits ik nergens elders
in India dergelijke gevallen heb ontmoet.
Er zijn er natuurlijk altijd één of twee die
zoiets goed staatSommige mensen
staan met alles.
Wel, ik had gehoopt dat in een blote sa
menleving de mentaliteit open zou geweest
zijn. Desillusie, leder sluit zich op in kliek
jes (soms worden het bijna stammen) en
het is even onbegonnen moeite om door
zo'n kliekje aanvaard te worden zonder
erin te worden opgeslorpt, in GOA, als
bijvoorbeeld in 't pannenhuis in Antwer
pen of in Amsterdam.
Ik zag kerels vechten voor geld, voor
heroine en voor vrouwen, en voor alle
samen. Dus, heel vreedzaam was 't ook
niet altijd. Al wil ik dit nu niet over
drijven.
De enige dingen die er schenen gedeeld
te worden waren dope - en venerische
ziekten. Openheid hebben we gezocht
maar haast nergens gevonden. Het is
inderdaad nog steeds gemakkelijker zi/n
blote kont te tonen, dan zijn blote zelf.
Er werd gerookt van zonsopgang tot zons
ondergang. Aan één stuk door. Dat kan
ik moeilijk overdrijven.
Zoveel voor een eerste indruk van de
strandgemeenschap Het resultaat was
in ons geval, dat we algauw zelf in ons
eigen Vlaamse cirkeltje dreigden vast te
geraken. We zochten naar vrienden, naar
broeders van het Licht, tussen de duizen
den would-be freaks. We vonden er en-
keie. Een vijftal. En God weet dat we ons
best gedaan hebben.
We hebben in GOA wel één en ander
leren aanvaarden. Onder andere hoe idea
len op zich weinig of niets betekenen
als de idealisten ontbreken. Het is nu
eenmaal niet voldoende van naar dit
strand te komen en heel demonstratief de
kleren af te werpen. Misschien kan het
dèèr wel beginnen. Voor mijn part hoeft
het niet. Als je in een groep echte vrien
den (dus, toffe mensen) bent, valt elk
menselijk opzicht immers vanzelf weg. En
dan is het niet-dragen van kleren een
gewone zaak en niemand let er op of hecht
er enig belang aan. Dat is naar mijn gevoel
gezond. Wat we hier zien gaat soms
sterk naar exhibitionisme ruiken.
Ik lig op het strand. Kijk naar de golven
die hier superb zijn. De zee is rustig
maar de golven zijn machtig hoog. En
kele bruine jongens doen body surf Je
zwemt een eindje de zee in, tot vlak
achter de brandingkiest een grote golf.
zwemt zo snel je kan erin mee, en als je
goed getimed hebt, dan ben je op de
top van de breker precies op het ogen
blik dat hij bulderend ineenstort en je
wordt soms tien meter en meer vooruit
gekatapulteerd doorheen het wild opspat
tende witte schuim. Het is een prettig spel
letje met de zee en ik geraak er maar
niet op uitgekeken.
Als je 't zeil probeert is het lang zo een
voudig niet als het lijkt, maar, de keren
dat het lukt, heb je een machtig gevoel
van meegesleurd worden. Je wordt even
één met het water, het is alsof je lichaam
plots alle richtngen tegelijk uit wil. On
telbare vangarmen wentelen en sleuren aan
je body, tot je niet meer weet waar boven
of onder is, en hoe dit gaat aflopen. Tot
ie het scherpe zand onder je buik voelt
schuren. Je richt je verbaasd op, de
branding is zeker twintig meter achter je.
Al en toe dwaalt mijn blik naar de vele
tientallen travelers op het strand. Drie
slanke meisjes passeren voor de vijftiende
keer langs mijn luie leden. Ik heb borsten
gezien in alle denkbare formaten en kleur
nuances. Van nog hei-wit, dikwijls als een
witte BH op een totaal bruine achter
grond, tot zowat neger-kotfie-bruin in een
paar uitzonderlijke gevallen. Of roze tot
bordeaux-rood bij onvoorzicMigen die té
vlug tot de habituées wilden behoren. We
dopen het strand om totde blote tieten
en pieten-kermis.
Misschien vragen sommige trouwe lezers
zich afWaarom besteedt hij nu zoveel
tijd aan die uiterlijkheden Wel, om
dat ik eerlijk wil zijn ik heb er zeker niet
naast gekeken, heb gezocht naar een paar
estetisch verantwoorde schoonheden, maar
het merendeel van die tijd werd de
schoonheid door één of ander bedorven.
De naakte mannen liepen dikwijls in zo'n
afschuwelijke houding't Is iets dat me
in GOA geweldig is opgevallen, en waar ik
nadien nog veel heb op gelet, ook bij
mezelfde verschrikkelijke lichaamshou
ding van ons, westerlingen. Het totaal ont
breken van enige natuurlijkheid en stijl.
Moesten sommige mensen kunnen zien
hoe ze lopenDoorgezakt, met hoog
opgetrokken schouders, gebogen hoofd,
buik vooruit, armen waarmee ze niet weten
wat aangevangen. We kunnen zelfs niet
meer stijlvol bloot zijn. Sommige fransen
houden hun handen op een manier dat je
bijna de broekzakken kan zien waar ze
normaal ingestopt worden. Anderen haken
de duimen op de heupen in een denk
beeldige gordel. Vreselijk.
Dan zijn er ook de vreselijke Indische
toeristen. Er worden nu voyeur-tours in
gelegd met speciale bussen, vanuit Bom
bay. (A Week-end with the Hippies in
Calangute). De Voyeurs komen op het
strand, meestal uitgedost in westerse pak
ken, witte hemdsmouwen opgestoofd met
dassen en zwarte kousen en schoenen, en
kijken tot hun ogen bijna uit de kassen
rollen. Sommigen gaan zelfs zwemmen in
hun onderbroekje. Een GILEen vette
Indische zakenman kon zich niet langer in
toom houden en is onderwater als eer
dikke zeerob met zijn besnorde neus in
een aantrekkelijk poesje gedoken. Het
meisje vliegt als de bliksem het water uit,
moord en brand en verkrachting schreeu
wend.
Een grote Nederlander stormt op de
geterroriseerde man af, begint erop te
slaan en stompen, onderwijl brullend als
een jaloerse leeuw. Loopt plotseling terug
naar zijn hut en komt na twee sekonden
weer tevoorschijn, krijgshaftig zwaaiend
met een groot slagersmes
En komen jullie hier nooit meer terug,
hoor je, bastaard, zwijn, PIG I PIG Aan
genomen dat de Indiër zijn neus beter
niet in andermans zaken had gestoken,
toch vind ik zulke uitbarstingen wel stevig
overdreven. Als je naakt wil zwemmen in
een gefrustreerde wereld moet je zelf eerst
verdraagzaam zijn. Tenslotte zijn er wei
nig plaatsen op deze bol, waar ons zoveel
vrijheid is toegelaten. En er was nog niet
eens écht wat gebeurd.
'k Ga het voor de blote toestanden maar
hierbij laten. Hopelijk had je bij 't lezen
hiervan evenveel leute als ik bij 't schrij
ven. Deze week spijtig genoeg geen foto.
En vanaf volgende week worden we weer
bloedernstig. Dan gaan we 't nog eens
hebben over hasj, ganja, marihuana, weed,
grass, opium, heroine, coke, morfine,
tetracycline, aspirine en andere drugs.
GOA DRUGPARADIJS
We hebben echt wel genoten van deze
drie weken in GOA. Soms maakten we
lange wandelingen over de steile heuvels
naar wat rustiger stranden. Het werden
opwindende klauterpartijen, niet altijd
zonder risico's. Of soms fietstochtjes, naar
Panjim, voor onze poste restante. En we
koken ook weer zelf. Groente en fruit zijn
rond het strand te koop maar veel te
duur. Je betaalt soms tien frank voor een
niet zo grote papaya. Alleen de vis is
spotgoedkoop.
Ik wandel soms de vijf kilometer naar
Calangute-strand waar je kan helpen bij
het op 't strand trekken van het net.
Het is een eigenaardige manier van vissen
het net is enige honderden meter lang
en wordt op een boot gelegd die nadien
met kleine sloepen in zee wordt getrok
ken. De boot wordt ge-ankerd op een
honderdtal meter van het strand. Dan
werpt men het net aan weerskanten van
de boot in zee, en de twee uiteinden
worden dan in een grote boog terug aan
land getrokken tot er een grote halve cirkel
is gevormd, met de boot op de uiterste
punt. Dan wordt het net aan beide kanten
tegelijk aan land getrokken. Soms zijn er
honderd mannen nodig om dit karwei op
te knappen. E rwordt geschreeuwd en ge
tierd. Als de vangst goed is, weegt het
zaakje zeer zwaar, en komt er heel wat
uitrekenen bij kijken, en organiseren, om
het net bij elke grote goll wat dichterbij
te krijgen. Het kan een vol uur duren. De
makrelen kosten bijna niets. We hebben
er dikwijls zes voor één roepie (5 F).
Tegen zonsondergang keren we meoetai
terug naar ons huisje. f
Het is een gezellig boerderijtje. Op ge
trokken uit klei en stro. Wel wat donker.
De familie van wie we het huren woont
achteraan in een kleine aparte kamer,
't Is wel allemaal heel rustiek eenvoudig.
Een diepe waterput op 't erf. Een toilet
als een droom het bevindt zich in een
hoekje van de ommuurde hof, drie-vierde
afgesloten met een schot van gevlochten
palmblaren. Je zit gehurkt op een heu
veltje, boven een soort schoorsteen, en
anderhalve meter onder jou, staat een
dik varken klaar om je uitwerpselen met
een op te slobberen. De eerste paar keren
krijg je onwillekeurig de bibbers als je de
slokkende slurpgeluiden hoort beginnen
zodra de eerste lading vertrokken is.
Maar je went eraan en het is gezelliger
dan zo'n toilet van bij ons, waar je ie
blind staart op antiseptische tegeltjes.
Hier kruipen spinnetjes en andere in-
sektjes over de tuinmuur die, als je er met
je neus opzit allerhande waanzinnige
kleurschakeringen vertoont. Hele legers
rode strijdmieren marcheren al en aan.
Samenleven in dit kleine huisje was geen
orobleem. Er was mijn oude vriend Jan, die
een maand na ons was vertrokken samen
met een vriend van hem uit Leuven. Een
blond leraresje L.O. Een jongen uit Brug
ge die ze onderweg hadden opgeschar
reld, Jeanine en ik. De Bruggeling rookte
er graag eentje en dus werd er al en toe
een forse joint opgestoken in de vroege
avonduurtjes. Er is nergens elektriciteit,
we verlichten dus met kaarsjes en olie
lampen. Alleman gaat hier slapen met de
zon behalve' de nachten van de volle
maan, of als er parties zijn op het strand,
dat van ons huisje ongeveer een kilo
meter verwijderd ligt, een tocht over de
maanzilveren droqe rijstvelden.
Ik ben één keer met Willy naar zo'n party
geweest op het strand. Het was al stik
donker maar de maan scheen flauwtjes
laag boven de zwarte palmen. Dan kan ie
de paadjes zien in de rijstvelden. Paadjes
die je in het zonlicht zoudt voorbijlopen
het komt door het rode stof van de weg
en de verharding van de bodem. De vel
den staan nog vol stoppels van de oogst
en de paadjes lopen tussen de stoppels
door. Met de middagzon zijn ze onzicht
baar, rood a's de rest. Maar als de opko
mende maan schaduwen werpt over de
stoppelvelden, dan is er geen schaduw
op de paadjes, elke aardkluit is daar
platgetrapt en zo lijkt het alsof de paad
jes een eigen licht uitstralen terwijl alles
rondom bevlekt is met schaduwen.
We kwamen dus na een korte strompel-
tocht bij de open plek tussen de strand-
palmen. Er zaten een tweehonderdtal
mensen samen en er brandde een groot
vuur. Enkele kerels waren druk bezig met
een enorme pot op het vuur. Hier en
daar zat iemand op een gitaar te tokke
len. De meesten zaten in groepjes. Ko
kosschelpen met een kaarsje erin deden
dienst als verlichting. We zetten ons in
een van de buitenste cirkels, een vijftien
meter van het vuur, in het mulle zand.
