Vrije tribune
v.u.
AALSTERSE PATER VLOOG ZELF
MET EEN CESSNA NAAR ZAIRE
K.P.
P.V.V.
2 - 10-10-75 - De Voorpost
De redaktie heeft,het recht deze teksten in te korten.
GEWELD
De westerse wereld heeft
zeer scherp gereageerd op
de; vijf terechtstellingen in
Spanje. Deze verontwaardi
ging is gegrond. In 1975 zou
de doodstraf niet meer
mogen behoren tot het
strafwetboek van een be
schaafde land, ook al was
het een zware beschuldiging
die tegen de betrokkenen
was ingebracht: Moord op
politie-agenten. De dood
straf lost trouwens niets op.
Geweld roept geweld op. Op
cjie wijze blijft men in een
c!ircel rondstappen: de vijf
terechtstellingen worden
door de Basken als even
zoveel gerechtelijke moor
den beschouwd en zullen
nieuwe geweldplegingen
voor gevolg hebben.
Het is trouwens niet op die
wijze dat in Spanje de rust
zal weerkeren. Het Franco
regiem zal er niet door
versterkt worden. De moei
lijkheden zullen aanhouden.
Het geweld zal blijven heer
sen.
Het valt dus te vrezen dat
deze vijf jonge mensen
nutteloos tegen de ekseku-
tie-paal zijn gegaan. Het
niet-verlenen van gratie zo
voor het Spanje van Franco
wel eens de betekenis kun
nen krijgen van wat de
Franse staatsman Ch. M.
Talleyrand op de hem eigen
wijze omschreef: «Het is
erger dan een misdaad. Het
is een fout!».
De vijf terechtstellingen in
Spanje werden - dat was te
verwachten - door de kom-
munisten in heel Europa
aangegrepen om een onge
meen brutale hetze te ontke
tenen tegen alles wat Spanje
aan vestigingen heeft in het
Westen: banken, reisagent
schappen, enz. Deze hetze
beperkt zich niet tot moties
en optochten. Het werd deze
maal straatschenderij, ver
nieling, brandstichtingen...
Ook de rol van onze eigen
BRT moet in dit verband
onderstreept worden. In het
TV-nieuws krijgt het anti
spaans geweld de kop het
nieuws en wordt minuten
lang uitgesponnen en uitge
smeerd...Over de verant
woordelijkheid van deze met
ieders centen behaalde in
stelling stelt niemand zich
vragen...
Op het ogenblik dat in
Spanje het eksekutie-pelo-
ton aantrad, veroordeelde in
de Sowjet-Unie een recht
bank in het stadje Vladimir,
200 km ten oosten van
Moskou, de russsiche on-
jjerdaad Wladimir Osipov
tot acht jaar werkkamp,
strikt regiem. Deze31-jarige
nad zich schuldig gemaakt
aan anti-sowjet-aktiviteiten.
Hij had namelijk de moed
gehad een nationalistisch
tijdschrift «Vetsje» uit te
geven. Daarop staat in de
Sowjet-Unie acht jaar werk
kamp! Wladimir Osipov is
trouwens een recidivist: Hij
heeft al acht jaar werkkamp
achter de rug!
Deze veroordeling, in de
grond een misdaad tegen
de mensheid, de zoveelste
waaraan de Sowjet-dikta-
tuur zich schuldig maakt,
moet men in de krant gaan
zoeken op bladzijde zoveel,
ergens onderan, tien lijn
tjes. Voor deze schending
van de elementairste men
senrechten geen vette kop
pen op de eerste bladzijde.
Voor deze veroordeelde, die
na zestien jaar werkkamp
geen mens meer zal zijn,
gaat niemand op straat om
zijn verontwaardiging uit te
schreeuwen. Aan dit on-
re'cht besteedt onze BRT
zelfs geen sekonde van het
nieuws!
De vijf Spaanse lijken wor
den door het internationaal
kommunisme als projektie-
len gebruikt tegen het Fran-
co-Spanje. Omdat de wereld
de eigen Sowjet-misdaden
niet zou zien!
Ondertussen gaan de onde-
mokratische en anti-demo-
kratische fratsen van de
Portugese militairen zo
goed als ongestoord hun
gang. Maar wie heeft daar
nu nog belangstelling voor?
Willy
Cobbaut
11.000 WERKNEMERS
BEDREIGT IN
OOST-VLAANDEREN
Een zeer lakonischbericht
in een krant die ver van
Kommunistisch is: 11.000
Oost-Vlaamse werknemers
bedreigd. Volgens Vlaamse
streekekonomie zijn inder
daad in Oost-Vlaanderen
niet minder dan 93 bedrijven
in moeilijkheden, met
11.000 werknemers. Dit be
tekent voor het Gentse 17
bedrijven met iets minder
dan 1.900 werknemers, voor
het Dendermondse 12 be
drijven met 2000 werkne
mers. Voor het arr. Aalst 20
bedrijven met 2000 perso
nen. Voor Oudenaarde 19
bedrijven met 2.670 werk
nemers en voor St. Ni klaas
24 bedrijven met 2.635i
personen.
Daar zit stof in vooreen hele
reeks van overwegingen.
Eerst en vooral moeten we
reeds vaststellen dat de
Korrimunistische Partij
meer dan gelijk heeft wan
neer ze voorstelt dat niet
langer meer zou mogen
toegelaten worden dat een
bedrijf hals over kop sluit of
kollektief afdankt. Zes
maanden vooropzeg is geen
dag te veel wanneer het met
de huidige werkloosheid om
de werkgelegenheid gaat
Ten tweede stellen wij met
klem de vraag, of het niet
hoog tijd over een tweede
voorstel van de KPB dieper
na te denken. Waarom zou
de pensioensgerechtige
leeftijd in dergelijke om
standigheden niet vermin
derd worden tot 60 en 55 jaar
(vrouwen) met waarborg van
80% van het loon? Niemand
moet daartoe verplicht wor
den maar hoeveel mensen
zouden niet beter vragen, en
in hoeveel gevallen zou men
de jonge afgestudeerden
aldus niet van de straat
kunnen helpen?
Derde kwestieis het met de
huidige produktiemiddelen
en een reeks van grote
ondernemingen die reuze
winsten boeken niet het
moment om de werktijd tot
36 uren te verminderen?
Natuurlij zullen daarentegen
een aantal tegenargumen
ten worden aangesleept,
maar herinneren de ouderen
zich niet dat dit ook het
geval was toen werd gespro
ken over de 44 - en de
40-urenweek?
Bovenaan weet men natuur
lijk wel beter, waar we
hebben de indruk dat nog
heel wat werkers zich geen
rekenschap geven van de
werkelijke toestand. Zij ge
loven meestal nog te doen te
hebben met een van die
voorbijgaande ekonomische
krisissen, dalingen van de
ekonomische konjunktuur,
zoals velen onder hen er nog
hebben gekend. Maar daar
ligt juist hun grove vergis
sing. Het is vandaag veel
méér!
Wat wij vandaag beleven -
inflatie en werkloosheid -
zijn tekenen van de algeme
ne krisis van het kapitalis
me. Al opgemerkt hoe de
burgerlijke kranten zich in
spannen om de grote massa
voor te houden dat dit over
de hele wereld het geval is,
ook in de socialistische
landen? Dit past natuurlijk
zeer goed in hun kraam,
vermits hun inspanningen er
op gericht zijn de arbeiders
ervan te overtuigen dat
iedereen moet offers bren
gen, maar dit is wellicht de
grofste leugen van de jong
ste vijfentwintig jaar. Onder
de invloed van de buitenlan
dse handel kunnen de prij
zen van sommige produkten
ook in de socialistische
landen licht stijgen, maar
dit wordt opgevangen door
het geheel van de ekonomie,
een geplande ekonomie en
door de staatstussenkomst.
En voor wat de werkloosheid
betreft, moeten de miljoe
nen bezoekers uit de kapita
listische landen maar eens
vragen waar ergens een
werklozenbureel bestaat!
Wij verheugen ons zeker niet
over deze toestand in ons
land. Het beste bewijs
daarvan is, dat wij het
sterkst op de bres staan
tegen de werkloosheid. Wat
ons Kommunsten bekom
mert, is dat het algemeen
bewustzijn in vertraging is
op de werkelijk zeer gevaar
lijkesituatie.
Degenen die met werken
hun brood moeten verdie
nen - en dit geldt voor de
middenstand - mogen zich
niet op sleeptouw laten
nemen door argumenten
over de te hoge lonen voor
de uitvoer en dergelijke
onzin meer. Dit wordt in alle
kapitalistische landen aan
de openbare linie wijsge
maakt. Zij moeten integen
deel inzien, dat anti-mono
polistische maatregelen
zich opdringen. Maatrege
len waarbij de macht van het
grootkapitaal wordt beperkt
en de regering haar volle
verantwoordelijkheid
neemt.
Zij moeten daarbij inzien,
dat deze maatregelen moge
lijk zijn in het raam van een
demokratisch bestel. Niet
de sociaal- en politiek voor-
uitstrevenden schepppen de
wanorde, maar degenen die
de progressistische oplos
singen halstarrig blijven
weigeren, omdat zij hun
private belangen bedreigd
voelen!
Private belangen die moeten
wijken voor het algemeen
belang.
Ray DeSmet
Het woord aan het
parlement
De tweede dinsdag van
oktober, dus volgende dins
dag, komt het parlement na
het zomerreces opnieuw
bijeen. In een crisisperiode
zoals wij die thans meema
ken, zal echter voldoende
werk voor deze vergaderin
gen weggelegd zijn. Begrij
pelijk is dan ook het voorstel
om meerdere dagen voltalli
ge vergaderingen te houden
om de problemen zonder
onderbreking door te pra
ten. En van bij de aanvang
krijgen de kamerleden en
de senatoren reeds de gele
genheid het regeringsbeleid
te bespreken. Voor- en
tegenstanders zullen de
kans hebben hun mening te
zeggen en te verdedigen
betreffende de maatregelen
van de ploeg Tindemans,
ten overstaan van de sociale
en economische toestand.
En hopelijk wordt het een
positieve bespreking zowel
van meerderheid als opposi
tie te meer dat eenieder in
het halfrond verondersteld
word bewust te zijn van de
grote en zware problemen
waarmee ons land vandaag
heeft af-te rekenen.
De gekozenen zullen naar
gelang hun instelling ten
overstaan van de moeilijk
heden en naar gelang hun
ideologische opvattingen de
gelegenheid hebben hun
plan tot economisch herstel
uiteen te zetten en te
vergelijken met de voorstel
len steunende op andere
besprekingen.
Hopelijk zal men niet in het
vage spreken over theoriën,
maar wel concrete oplos
singen en afdoende midde
len voorstellen.
De vraag kan gesteld worden
of de moed zal worden
opgebracht om tegenover de
huidige moeilijkheden pas
sende maatregelen te tref
fen en de demogogische
politieke taal te laten voor
overleg, voor eenvoudige en
directe oplossingen door
gedurfde beslissingen
Ons land en zijn bevolking
vraagt geen vage voorstellen
maar concrete daden. In
deze moeilijke periode kan
het parlement bewijzen voor
VERVOLG
Toen
we daarmee klaar waren moesten
we nog wachten op een ander
vliegtuig dat wegens mistige lage
bewolking moeite had om de lan
dingsbaan te vinden. Eindelijk was
die op de grond en konden we ver
trekken. Het was 11,10 u. We ble
ven braafjes boven de zee. Toen
we dan aan de kaap Juby kwamen
zagen we inderdaad een tenten
kamp van soldaten die het grens
gebied moesten bewaken. Dit zou
het enige teken van leven blijven
dat we nog zouden ontmoeten tot
dat we in Vila Cisneros kwamen.
Als we daar goed en wel voorbijwa
ren zijn we terug boven het land
gekomen, en weerom was het
zand en nog eens zand. Geen
sprietje groen, geen beekje, geen
plasje water Wel kon men zien dat
er ooit rivieren of vijvers moeten
geweest zijn, maar die stonden nu
poederdroog. Geen dorpen, geen
teken van leven. Ik had echt de
indruk dat dit stuk wereld er te veel
was en voor niets kon dienen. Zo
was het bijna 5 uur aan één stuk,
tot we eindelijk in Vila Cisneros
aankwamen om 16,07u. Het staat
op alle kaarten, maar in feite is het
slechts een voorschoot groot. De
piste ligt op een schiereiland dat
als een vinger in de zee uitsteekt.
Langs beide kanten van de lan
dingsbaan is er water. Cisneros is
een soort militaire nederzetting om
die spaanse kolonie wat in de hand
te houden. Men heeft de indruk dat
het leven er hard is, afgesloten van
de rest van de wereld, zonder ont
spanning of kulturele manifesta
ties. Een hotel is er niet. Op de
luchthaven zijn een paar kamers
voorzien voor mensen die daar om
een of andere reden moeten over
nachten. Zo een kamertje hebben
wij dan ook gekregen. Er was niet
het minste komfort maar we kon
den toch slapen en dat was 't voor
naamste. In het centrum van de
stad staat er wel een mooie kerk en
een grote zandbak. Er is maar één
restaurant waar we na veel aan
dringen tegen 7,30u. toch wat eten
gekregen hebben. Sinds Agadir
hadden we niets meer onder de
tand gehad tenzij dan onze koekjes
met een slokje water. Van span
ningen tussen de Spanjaarden en
de afrikanen die er wonen hjeb ik
geen spoor gezien Ik had integen
deel de indruk dat die met elkaar in
goede verhoudingen leefden. In
dat restaurant kwamen zwarten en
Spanjaarden samen gezellig een
pintje pakken en een praatje slaan.
Ons geld konden we daar wisselen
bij een vent die rechtstreeks uit een
cow-boy film scheen weggelopen
te zijn Proper was het er echter
allerminst Er staat daar altijd een
zeer krachtige wind van 30 a 40
km per uur maar ge ziet er geen
stof opwaaien. Hetzand en het stof
zijn blijkbaar aan die wind zodanig
gewend dat ze gewoon blijven lig
gen en zich geen moeite meer ge
troosten om zich door die wind te
laten opjagen.
De volgende morgen, het was toen
al dinsdag 24 juni, gingen we in de
bar van 't vliegveld een stukje
brood eten met een tasje koffie
Vermits we daar ter plaatse waren
konden we die dag op tijd vertrek
ken. Om 8.16u waren we al de
lucht in, richting Dakar Het werd
weer de eentonige aanblik van
zand, ook boven Mauretanié. Toen
we Dakar naderden beginnen we
stilaan toch wat groen te zien. Ge
leidelijk kwam er wat leven in de
natuur en we waren er blij mee. We
bereikten Dakar na een goede
4,30u. vliegen. Het was juist
12,49u. als we op de grond kwa
men. Men was er bezig de luchtha
ven uit te breiden en te verfraaien.
Het zwarte werkvolk dat er doende
was gaf zeker niet de indruk van
een luie soort te zijn. Het heeft me
getroffen hoe ijverig ze werkten. Er
stonden ook geen «kijkers» bij. Zo
iets ben ik bij ons in Zaire niet ge
wend. We moesten er wel eventjes
wachten op essence, maar voor de
rest verliep alles er zeer vlot. We
wilden nog naar Freetown en kon
den er niet de tijd aan afdoen om te
gaan eten. We zouden onze koek
jes en ons fles water dan maar
aanspreken. Om 14.30 geraakten
we er weer weg De woestijn was
voorbij en dat betekende meteen
dat we rekening moesten houden
met eventuele onweders. Bewol
king was er wel, en de onweders
waren gelukkig niet groot zodat we
er altijd omheen konden vliegen.
We vlogen boven Gambia en
Guinea zonder er te landen. Het
groen en de rivieren die we tussen
de wolken door op de grond kon
den zien, boden toch een veel
zijn taak opgewassen te
zijn. Bij een falen zou een
zware klap aan de democra
tie worden toegebracht. Ho
pelijk beseffen de kamerle
den en senatoren dat ze
afstand moeten doen van
alle druk van links of rechts
om de moedige beslissin
gen te treffen die van hen
worden verwacht. In een
periode van grote crisis
moeten grote middelen wor
den aangewend om uit de
moeilijkheden te geraken.
Het oplossen van de huidige
moeilijkheden en het te
boven komen van de crisis
zal een nieuwe impuls
betekenen voor grotere wel
vaart en hoger welzijn.
Diane D'Haeseleer
blijere aanblik dan het dorre leven
loze zand van de woestijn. Om
18,50 kwamen we dan in Freetown
aan. We hadden er 4 uur en 20
minuten over gedgan. Dit zou onze
langste vliegdag zijn; bijna 9 uur.
De eigenlijke stad ligt als een schil
derij aan de voet en de flank van
een berg op een schiereiland, het
vliegveld op een vlakte aan de kust
van het vasteland. Vanuit de lucht
gezien moet die stad wel heel mooi
zijn. We hadden ze graag eens van
dichterbij bekeken, maar daar was
geen tijd voor.
Het plaatsje waar het vliegveld ligt
heet eigenlijk Lungi. WE vonden er
onderdak in een soort gastenhuis
niet ver daar vandaan Hoewel
Siera Leone al geruime tijd onaf
hankelijk is was de stempel van de
engelse kolonisatie er toch nog
heel goed merkbaar Het was ervrij
warm en onweerachtig. Het perso
neel gaf ons de raad het vliegtuig in
de loods te zetten, om eventuele
beschadiging bij een onweer te
voorkomen Dat deden we dan
ook. Het bad dat we konden nemen
in het gastenhuis deed ons veel
deugd. Op het terrasje naast het
restaurant dat nog enkele sporen
vertoonde van vroegere schoon
heid en vergane glorie dronken we
een frisse pint «Heineken brewed
in Freetown». Het smaakte. Ook
het supétje in engelse stijl opge
diend viel nogal mee. We waren
ondertussen al moe genoeg om
naar ons kamertje te trekken. Het
was een vrij zware dag geweest.
Het bleef warm. Er kwam gelukkig
een onweer overgewaaid en we
waren blij dat ons vliegtuig veilig
geborgen stond. De verfrissing van
de regen was wel niet overdreven
maar toch welkom Een typisch
engels breakfast is eggs with ba
con, maar er was geen bacon en ze
hebben ons dan maar iets anders
gegeven
We dachten die dag (woensdag 25
juni) misschien tot Lagos te kunnen
geraken Het duurde echter een
hele tijd vooraleer we klaar kwa
men met de formaliteiten. Het groot
probleem was hier de betaling. De
munteenheid hier is een leeuw
(lion) en die is dan onderverdeeld
in 4 poten (4 feet); en aan die poten
zitten natuurlijk tenen en dat zijn de
«cents». We moesten daar 28
leeuwen en 16 tenen betalen,
(waarom niet drie voeten en één
teen?) Hoeveel dat nu in dollar
was, daar kregen ze kop noch
staart aan. Koppen en staarten zijn
blijkbaar in hun munt niet voorzien.
Ze kwamen met een oud en ver
kreukeld boekje voor den dag
waarin de berekening moest staan,
maar waar stond die juist? Diskus-
sie van jewelste onder elkaar Bob
deed zijn best om hen een beetje te
helpen Toen het spelletje lang ge
noeg geduurd had was tenslotte
iedereen akkoord met 21 dollar
Wij ook. Maar ondertussen was het
10,28 u. geworden als we konden
opstijgen. Aan Lagos moesten we
al niet meer denken, We besloten
in Abidjan te blijven overnachten.
Onze tussenlanding deden we in
Roberts (Liberia). Een beetje la
verend tussen onweerswolken
kwamen we daar aan om 12,55u.
Het was er een beetje aan 't rege
nen maar toch kwam er een vrien
delijke liberiaan dadelijk op ons
toegelopen om ons in één adem te
zeggen dat we welgekomen wa
ren, dat het daar nationale feest
dag was, dat om die reden de tak
sen dubbel waren en dat we op de
koop toe voor de verschillende
diensten van de luchthaven nog
eens 50 dollar moesten betalen
Toen dan de tankwagen kwam
bleek dat ook die met onze krediet
kaart niet gediend was en geld in
handen moest hebben. Hadden we
dat geweten... maar 't was nu te
laat, we stonden er. Die zogezegde
nationale feestdag heeft ons daar
het peulschilletje van 120 dollar
gekost, en kwestie van omrekenen
schenen ze daar geen enkele mei-
lijkheid te ondervinden. Om onze
sympathie met hun vaderlandse
gevoelens te betuigen zijn dan
naar het restaurant vlak bij de
vlieghaven een omelette gaan
eten, vooral ook om eens een glas
fris water te kunnen dnnken. Om
14 .34 lieten we dien mensen alleen
verder feesten en vlogen wij door
naar Abidjan in Cóte dl voir. Het
bleef zowat hetzelfde veld van on
weerswolken zoals in de voormid
dag, maar gelukkig konden we er
telkens zonder te veel moeite onze
weg doorheenboren. Een keer
'toch werden we een beetje verrast
en werden we nogal brutaal de
hoogte ingezogen, maar 't duurde
niet lang. Dat ook was dan een ex-
perientie meer Om 17,45 kwamen
we in Abidjan aan. Vermits we het
vereiste visum hadden was er
geen enkel probleem. Wel merkten
we duidelijk dat we dichter bij de
venaar kwamen en dat de dagen
korter werden. We namen een taxi
naar de stad om logement te joe-
ken Drie, voer hotels aangedaan
maar telkens volgeboekt Tens
lotte vonden we een onderkomen
in het «hotel international» aan de
kant van de inlandse wijken Het
was er niet luxueus maar toch heel
netjes. Het was al donker gewor
den. Meer dan een uur hadden we
rondgereden, doch het reke-
ningske van onze taximan viel nog
mee, slechts 2.000 CFA. Onder
tussen hadden we toch een groot
stuk van de stad gezien, en onze
chauffeur had ons met fierheid heel
wat uitleg gegeven. Abidjan geeft
de indruk een zeer bedrijvige en
welstellende stad te zijn Ze is pro
per onderhouden, en de inlandse
wijken geven niet die wanordelijke
armoedige aanblik van andere
grootsteden als Kinshasa of Ka-
nanga lk-geloof dat Frankrijk daar
nog een vaste voet op de grond
heeft, en toch schijnt alles daar in
handen van afrikanen te zijn. Aan
de recepties van de hotels die we
aandeden hadden we telkens met
vriendelijke zwarten te doen. Op de
luchthaven werden alle diensten
verzekerd door zwarten. Er is een
zeer druk verkeer maar echt op
den draad versleten wagens zoals
in Zaïre ziet ge daar praktisch niet
Op de weg naar 't vliegveld stond
een taximan in een grote plas wa
ter zijn wagen af te wassen. Abid
jan heeft op mij een zeer positieve
indruk gemaakt en het verwondert
me niet dat er daar zoveel interna
tionale kongressen gehouden
worden.
Ondertussen was het donderdag
geworden (26 juni). Om 9,24 u.
konden we opstijgen met bestem
ming Lagos (Nigeria). Zonder er te
landen vlogen we boven Ghana,
Togo en Dahomey. Toch hadden
we voor die overvluchten een toe
lating nodig. Die hadden we en dus
was er geen moeilijkheid We
landden in Lagos om 12,32u Welk
een verschil met Abidjan! Gedaan
met de vriendelijkheid en de hulp
vaardigheid We stonden daar aan
ons lot overgelaten. Men verwees
ons naar een bureel, maar van die
man kregen we nog niet eens een
antwoord op onze vraag De blan-
kenhaat kon je van dat ventje zijn
gezicht zo afscheppen. We gingen
terug naar buiten Na een poosje
kwam daar iemand die in dienst
was van de Britisch Caledonian.
Die zegde ons dat het ventje van
dat bureel niet wel wijs was, maar
daar waren wij vet mee Toch wees
hij ons de weg om bij de kontroleto-
ren te geraken. Bob ging daarheen
voor de formaliteiten. Ik probeerde
ondertussen te weten te komen
waar ik zijn moest om essence te
krijgen. Na lang zoeken heb ik het
dan toch gevonden Er was echter
één moment waarop dat «onwijs»
ventje en nog een paar andere zich
wel aan ons interesseerden. Die
mannen met hun essencewagen
hadden geen laddertje bij. Dus zet
ten ze een landrover tegen de
vleugels van het vliegtuig om op
die manier aan'de reservoirs te
kunnen Bob vond het de moeite
waard daarvan een foto te nemen.
Een paar sekonden later, nog voor
hij de tijd had gehad zijn apparaat
in te stellen, stonden ze met een
viertal bij hem om het apparaat af
te nemen. Hij moest mee naar 't
bureel. De film die er op stak, werd
er uit genomen. Na veel palabreren
heeft hij dan toch zijn apparaat te
ruggekregen, en de film ook, maar
wat zal daarvan nog bruikbaar
zijn? Ook op de vlieghaven zelf lig
gen de verschillende diensten
wanordeijk door elkaar Het lijkt
wel een doolhof. We hadden hon
ger gekregen van al die onvriende
lijkheid en zijn dan een brokje gaan
peuzelen in het restaurant. De be
diening was korrekt maar zonder
meer. Ik was blij dat we uit dat on
vriendelijk gedoe wegkonden om
14,33u. We vlogen nu naar Port
Harcourt (ook nog Nigeria). Nor
maal hadden we naar Calabar
moeten vliegen omdat we volgens
de officiële gegevens vanuit Port
Harcourt niet naar het buitenland
mochten vertrekken. De volgende
dag moesten we naar Libreville en
Calabar was een omweg De kort
ste weg zou lang genoeg zijn, en
dat was dan vanuitTort Harcourt
Iemand had ons gezegd dat het
toch kon We probeerden die dus
maar We kwamen er aan om
17,53 u De kommandant van het
plein was een zeer hoffelijk man.
Na wat we in Lagos hadden mee
gemaakt zou men maar met
moeite geloven dat ook hij een Ni-
geriaan was. Maar hij hield zich
aan het reglement en we mochten
van daaruit niet naar Libreville ver
trekken Het was te laat om nog
naar Calabar door te vliegen Hij
liet voor ons de ambulancewagen
van de pompiers komen om ons
naar een hotel te brengen. Het zal
wel een hotel geweest zijn, maar
dan van een speciale soort. Mis
schien was dat een ideaal pleister
plaatsje voor andere piloten, maar
wij voelden ons daar alleszins niet
op ons gemak. Bob dacht dat de
elektriciteit er in pan was omdat die
ook in Lungi al eens een poosje
was uitgevallen. Maar de duister
nis bleek al vlug de aard van de
verlichting zelf te zijn, Hpt heeft ons
daar twee dollar gekost om er weg
te geraken We namen een taxi om
een ander hotel te zoeken. Toen
begon een nieuwe kruisweg Het
was al donker Waar dat ventje met
ons allemaal naartoe reed weet ik
niet, maar vele kilometers heeft hij
gedaan vooraleer we terecht kwa
men in het «cedar Palace Hotel».
Kamers waren er daar niet. alleen
maar «suites» Maar we waren het
beu nog verder rond te dolen en
bleven waar we waren. In feite wa
ren die suites maar doodgewon®
kamers, juist onder het dak Hr
plafond was er al half uitgevallen
het regende er binnen. De water
leiding van de badkamer was ook
niet in orde. Maar ja, we zouden er
toch kunnen slapen en eten en dat
was voor ons 't voornaamste Op
de WC was er geen papier. We
vroegen er maar er kwam geen Ik
ging dan maar naar beneden. Ook
daar was geen papier Aan de re
ceptie kreeg ik toen een rolleke.
Maar toen ik er weer buiten kwam
vroegen ze waar ik mijn rolleke pa
pier had achtergelaten Ik heb het
gewoon vertikt om het terug te ha
len Een lawaaierig verkeer als dal
van Port Harcourt heb ik nog nooit
meegemaakt. De verkopers van
klaxons moeten daar zeker gou
den zaken doen. ledereen toetert
daar om ter hardts en om ter
meest Om zot van te worden En
dat zede ganse nacht door Tegen
4 uur in de morgen ging ik eens
kijken of er werkelijk nog zovee
verkeer was, want ik hoorde altijc
maar toeteren Toen zag ik
wagen, alleen op straat, maar elke
tien meter moest hij zich toch eens
laten horen Van administratie
moeten ze daar ook een handje
weg hebben. De bestelbon van ons
avondeten droeg het eenvoudige
en duidelijke nummertje: 44996-
97-41988-85. Het kostte ons daar
19 dollar Wie weet hebben ze dat
roileke WC papier niet op mijn re»
kening gezet.
Vandaag vrijdag zou het normaa
onze laatste dag zijn. Om 7u. wa
ren we al op het vliegveld. Als we in
Kinshasa wilden geraken mochten
we geen tijd verliezen. Om 7,35u.
vertrokken we naar Calabar Er
was een lage bewolking maar we
verkozen er niet boven te gaan om
onze bestemming niet te missen.
Na drie kwartier waren we in Cala
bar. Terwijl Bob de formaliteiten
ging vervullen zoals hij dat gewoon
was te doen, zorgde ik dat het
vliegtuig volgetankt werd. We
moesten wel eventjes wachten tot
met een handpomp de banden van
de tankwagen opgepompt waren.
Maar toen ging het vrij vlug en om
9,06u. konden we opstijgen met
bestemming Libreville Praktisch
de hele vlucht was boven de zee,
de Golf Van Guinea
