Baardegem:
DE SPAANSE VLIEG
PRO ARTE AALST
UITMUNTEND PIANORECITAL DOOR
MEIKO MIYAZAWA
Hm* imi
OPENINGSKONCERT PRO CIVITATE JONGE MUSICI
IN HET DAGLICHT GEPLAATST
VOORTAAN OOK ENGELS?
FEESTKOMITEE PRAAT
MET EXPOSANTEN JAARBEURS
«LAAT BLIJDE
WEERGALMEN» JUBILEERT
fl
De Voorpost-21-11-75- 9
erde
n. I
i, datfroeger, in de periode vóór en na de tweede wereldoorlog,
zoudyaren er praktisch in elke gemeente niet alleen twee rivalise-
nhe^ ende brouwers die elk een deel, een «partie» van de bevol-
aanting achter hen wisten te scharen maar volgden daaruit ook
ogischerwijze, als vaandeldragers, twee piuziekmaat-
ichappijen met veel of minder middelen en talent.
iioze jjj ejke fanfare) Qf harmonie, hoorde dan ook nog een «to-
leelbond» en zo kon men de hele winterperiode van dorp tot
lorp gaan vakken om al die scenische produkten eens te
i iekijken.
Aet het luwen van de dorpspolitieke hartstochten, het meer
>ewust worden van een deel van de bevolking en daarna
literaard niet het minst in het kader van de nakende fusies
lijn, soms reeds lang, vele «toneelkringen» van het podium
rerdwenen en een roemloze dood gestorven.
|Vat dan toch overblijft, of herrijst, geeft inderdaad blijk van
|en onverwoestbare vitaliteit, een innerlijke drang eigen aan
Ie Vlaming om ook bij middel van toneelopvoeringen zich te
(unnen uitleven.
IOOP IN
j>E TOEKOMST
ten dergelijke groep is dan ook
e Baardegem «Hoop in de
Toekomst», een inderdaad
pnge, jeugdige groep die zich
t/il aandienen als een heraut
an het toneelleven in onze
Ireek.
'erleden jaar kenden ze reeds
!en onvermoed sukses met
lun opvoeringen van «Oud-
leidelberg» die ze dan be
loonden met een trip naar het
;hte Duitse Heidelberg waar
Li de archieven op het stadhuis
e Baardegem niet vreemd is
Ju hebben ze het gezocht in
jen knettergekke klucht «De
Ipaanse Vlieg», een van de
'ele suksesstukken van het
)uitse duo Arnold en Bach dat
liet alleen nog zeer dikwijls
Rioor amateurs wordt opge-
'oerd maar zich ook in de be-
angstelling van beroeps
schouwburgen mag verheu-
k jen. Dat het een sukses werd
A wordt inderdaad ontegenspre-
I celijk aangetoond door het feit
lat een kleine gemeente als
3aardegem een ruime zaal niet
ninder dan vijf maal weet te
Allien.
JONG, VOLWASSEN
EN OUD SAMEN!
Eén der opvoeringen, de vier
de, ging door onder het motto
■Jong, volwassen en oud sa-
nen vormen één maatschap
lij». In de praktijk wordt dit ge
realiseerd door de opvoering
op een zaterdagnamiddag
door de interdaad jeugdige
ploeg van «Hoop in de Toe
komst» voor een publiek van
de derde leeftijd uit Aalst, Mel-
dert, Moorsel en tuurlijk Baar
degem.
Voorzitter van de plaatselijke
bond voor ouden van dagen,
koster Frans Heyvaert, was
dan ook de tolk van de vele
aanwezigen om de jonge ploeg
hiervoor te danken.
EEN KLUCHT
Paula Klinke, dochter van een
mosterdfabrikant, is verliefd ge
worden op een zekere Tijtgat.
Wanneer het uitgerekend die man
is die als advokaat in een rechts
geding de belangen van Klinkes
tegenstander verdedigt, gaan na
tuurlijk de poppen aan het dansen.
Zulks gaat nog crescendo wan
neer advokaat Tijtgat, die wel
scheen te weten waar Abraham de
mosterd haalde, op de hoogte ge
raakt van een vroegere liefdesaf
faire van Klinke met een danseres
je, de «Spaanse Vlieg» genaamd.
Die affaire ligt weliswaar ruim twin
tig jaar achter de rug maar het re
sultaat ervan, een kloeke zoon,
loopt vrij rond. Het verbetert niet
wanneer mevrouw Klinke duide
lijke huwelijksplannen heeft opge
vat voor haar dochter en dit met de
zoon van een vroegere vriendin.
Die jongeman, een vreemdsoortig
wezen, wordt door Klinke prompt
voor zijn onechte zoon aangezien.
Hierin krijgt hij overigens konkur-
rentie, want nog andere mannen
worden door het vroegere danse
resje gechanteerd.
Om de boel kompleet te maken
wordt de bewuste jongeman ver
liefd op Paula's nichtje en ver
schijnt ook mevrouw Klinkes vrien
din ten tonele.
Klinke zelf slaagt erin die dame
voor de Spaanse Vlieg te houden.
DE PROLOOG
Op vrij originele wijze werd het stuk
bij de toeschouwers ingeleid. Met
Val. De Clerck als muzikant en
Heiman Crabbe als voorzanger
werden van de verschillende ver
tolkers dia's gebracht door Guy
Arijs, die het publiek vertrouwd
maakten met de vertolkers en
waarin ook elk akteur of aktrice
raak werd getypeerd in een paar
zinnen.
Een interessant begin, inderdaad.
DE VERTOLKING
Regisseur Erik De Corte, niet
aan zijn proefstuk, wist de tal
rijke schare spelers en speel
sters (niet minder dan dertien)
werkelijk tot een echt team te
laten uitgroeien zodat er niet
alleen eenheid doch gewis ook
vaart in de vertolking zat.
Uiteraard met enkele uitblin
kers die in hun genre wel vedet
ten worden was er de verdien
ste dat van de hele bezetting
niemand ontgoochelde of uit
de toon viel. ledereen pres
teerde volgens de hem toebe
deelde rol.
Het Algemeen Beschaafd Ne
derlands kwam hier, in 't alge
meen, een paar schoonheids
foutjes niet te na gesprokentot
zijn recht al zijn er wel typische
klanken en uitgangen wa
r men hier in de streek nogal
last mee heeft.
Stuk voor stuk waren de da
mes, mooi gekleed volgens de
mode van het begin van deze
eeuw, hupse verschijningen
die zich gewoon op het podium
wisten te bewegen.
Linda Van den Broeck als
freule Paula en Noëlla Moens
als haar nichtje Nelly, waren
werkelijk aangenaam om vol
gen al mocht op sommige
ogenblikken hun spel wel wat
meer doorvoeld geweest zijn.
Rose Monsieur bracht een sta
tige voorzitster van de «zede
lijkheidskommissie» ten tonele
met een ietwat te vlot debiet.
Roos Moens in haar beschei
den rol van meid deed ook haar
duit in het zakje en kwam
vooral in het slotbedrijf aan
bod. Mooie scène was inder
daad het wenend trio. De klas
sieke ingrediënten van een
klucht waren ook door de
schrijvers niet vergeten. Er was
de lispelende kantoorklerk
Groenen met de karakteris
tieke kantoormouwen die lis
pelde in de persoon van Hubert
Siben, flink akterend en het
onze taal radbrakende en meer
aangewezen op de taal van
Nols. kamerlid Ruban, ge
bracht door Paul Van Rossem.
Raf Spinoy was als vriend des
huizes Leemans een aanne
melijke vader doch het leeu
wenaandeel van het sukses
van de avond ging ongetwijfeld
naar Roger De Rop als mos
terdfabrikant Klinke en Jef De
Hauwere als zoon Philemon.
Waar het stuk aangekondigd is
als een knettergekke klucht
mag men zich aan veel ver
wachten. Deze beide heren
brachten dan ook spektakel
van de bovenste plank. Of het
ook tot charge kwam zal uiter
aard elk persoon wel verschil
lend beoordelen. Feit is dat de
zaal zich met de prestatie van
beide akteurs kostelijk ver
maakte en dat de lachsalvo's
niet uit de lucht waren. Een
groot deel in het welslagen van
deze opvoeringen mag zeker
op de rekening van deze mos
terdfabrikant en anderzijds op
die van de assyrioloog ge
bracht worden.
Het geheel werd dan afgerond
met Geert De Clerck, een
hoofse, galante advokaat, en
het echtpaar De Rijck met Jo
Van den Eede en Ben Sae-
rens, twee karikaturaal ge
brachte figuren uit de periode
1900. Speciaal willen we toch
in de bloempjes zetten Pol
Cooreman als knecht Nestor,
die, uiteraard zonder een
woord, de aandacht van de
zaal op zich wist te vestigen en
zijn handicap ruimschoots wist
te kompenseren door mimiek
en gebaar. Flink spel en goed
van de inrichters dergelijk per
soon aktief in hun spel te be
trekken.
Globaal gezien een reeks wer
kelijk verdienstelijke en mooie
opvoeringen van een jonge
ploeg die, een paar schoon
heidsfoutjes terzijde gelaten,
alle krediet verdient en die in de
talrijke opkomst een stimulans
moet zien voor verdere aktivi-
teiten.
Regisseur Erik De .Corte en
produktieleider Mare De Bie
halen echt eer van hun werk.
DE TECHNIEK
Het dekor voor het stuk «De
Spaanse Vlieg» waar iedereen
op scène kwam uitgezonderd
de fameuze senorita Rosita, de
«Spaanse Vlieg», alias «Rosa
Mastik» van Steenokkerzeel,
werd door de regisseur ont
worpen en gerealiseerd door
Paul Uyttersprot en de dames
Myriam Blindeman, Louise De
Bie en Margriet Moortgat.
Waar het stuk zich afspeelde
op eenzelfde plaats was het
natuurlijk wel gemakkelijker
want dekorveranderingen
kwamen er niet bij te pas. Alles
was echter haarfijn in orde en
zowel het geheel als de details
november 1975, een datum die vele pianomuziek-liefhebbers nog
lang in de oren zal blijven klinken! Pro Arte opende een nieuwe
koncertreeks met ais overtuigende inzet een uitmuntend pianoreci
tal door Meiko Miyazawa, een Japanse pianiste met wereldfaam.
Ook bij ons wist ze haar reputatie op grootse wijze te bevestigen. We
werden vergast op een koncert waarin de pianiste door haar prachtig
spel elke vorm van kritiek uitschakelde en de luisteraars in de ban
van een konstante muzikale «hoogspanning» hield.
loosheid voortgebracht door de in
een blijvend twistpunt bestaat. De
subtiliteit van zijn muziek en de
ware betekenis van zijn werk heeft
Chopin meegenomen in zijn graf;
enkel mogelijk dank zij een trouw
publiek, dat voortgaande op de op
komst bij dit eerste koncert, wel
degelijk bestaat. Hier en daar
MOZART, BEETHOVEN
EN SCHUBERT
Wat velen voor onwaarschijnlijk
hielden heeft Meiko Miyazawa tot
klinkend resultaat gebracht Naast
tendres plaintes» en «La vil-
Dise» van Jean Philip Ra-
meau, «Jeux d'eau» van Maurice
Ravel, drie Mazurkas en drie Noc
turnes van Chopin bracht ze, zon
der de minste inzinking of ver
zwakking nog drie grote pianoso
nates: Mozarts KV 331 (met de
Turkse mars) gevolgd door «Les
Adieux» opus 81a van Beethoven
om het geheel te besluiten met de
grandioze sonate in la klein opus
143 van Franz Schubert.
Vooral laatstgenoemde sonate liet
door de constante spanning die de
compositie doorstroomde en door
de onopgeloste la klein - slotak
koorden bij vele toehoorden een
diepe indruk na. We betreuren het
wel dat na dit werk nog twee toe
maatjes werden gegeven. Hier
door brak men de sfeer van einde-
houd van de finale. Naast de nogal
pianistieke aanpak van Rameau's
werkjes (bestemd voor klavecim
bel) is dit de enige kritiek - als men
het zo kan noemen die we kun
nen geven.
Onvergetelijk was haar Mozart-
interpretatie. De forse aanpak en
het resoluut musiceren - wars van
alle sentimentaliteit - deed ons on
willekeurig denken aan een andere
grote figuur uit de jongere
pianisten-generatie, Vladimir As-
kenazy. Dezelfde geest doordrong
Beethoven opus 81a een zeer per
soonlijke maar door en door boei
ende voordracht.
Over Chopins werk waren de me
ningen verdeeld. Uit de mond van
een Pools kenner vernamen we
dat het niet de «echte» Chopin be
trof, maar wie kan ons daarvoor
een definitief beeld scheppen?
Door de jaren heen is deze geniale
pianomuziek door zovele kunste
naars gesublimeerd en door ande
ren zodanig ontvoogd dat hierover
W VMJ
Na hel eerste Pro-arte koncert van het seizoen 75-76 overhandigde de
burgemeester de stadsplakket aan de Japanse pianiste Meiko Mijazawa
en aan haar beschermvrouw Wed. A. De Vries.
net zoals de meeste andere grote
kunstenaars.
Wat we hoorden van Meiko Miya-
rawa was van. groot artistiek ge
halte en bevredigde volkomen.
Van de zijde der organisatoren
verwachten we een consequent
volhouden van het peil dat met dit
recital heeft bereikt Dis is echter
hoorden we opmerkingen over de
hoge toegangsprijzen, maar we
kunnen dit onvoorwaardelijk nege
ren omdat het artistieke gehalte
der koncerten ruim aangepast is
aan de mate van leefbaarheid der
organisatie. We hopen in de toe
komst hierover opnieuw bevesti
ging te krijgen.
And ré DE GROEVE
Begeleid dooor de Solisten van het
Belgisch Kamerorkest, onder lei
ding van Georges Maes kregen op
8 november jl. een aantal jonge
musici de gelegenheid op te treden
voor een talrijk opgekomen pu
bliek Eens te meer was de Feest
zaal van het stadhuis te klein!
Vermelden we de jonge musici:
Reinhold Wolf (viool) en Peter Wolf
(cello) in de Sinfoma Concertante
in A van Johann Christian Bach
(1735-1782). Zelfzekerheid, mis
schien met een tikkeltje overmoed,
kenmerkt beide jonge Weense
musici
De Jougoslavische hoboïst Dusko
Nengdovic (1955) bracht het con
certo in la klein voor hobo en sna
ren van Vivaldi (1678 - 1741), Er
klonk een zekere koele gereser
veerdheid doorheen de solopartij.
Vaak een mooie ranke toon.
In het Brandenburgs Concerto nr. 4
in sol groot van Johann Sebastian
Bach (1685-1750) waren de solis
ten Roland Daugareil (viool),
Eva-Mana Muller (dwarsfluit) en
Wolfgang Schultz, eveneens
dwarsfluit.
Opmerkelijke prestatie van
Schultz, doch een minder goede
intonatie van de violist
Na de pauze speelde Marylin Van-
dergugten Mozarts klavierconcerto
in la groot KV 414.
Mooie prestatie, doch met iets
meer voorbereiding had ze ver
schillende fouten kunnen vermij
den
Laat dit alles vaststellingen zijn, het
ligt geenszins in onze bedoeling
deze jonge musici te beoordelen.
Wanneer we bedenken dat vele
beroepsmuzikanten vaak op onver
antwoorde wijze de muziek ge
weld aan doen, kunnen we enkel
het enthousasme van onze jonge
ren prijzen en hen aanzetten de
ingeslagen weg te volgen.
De solisten werden op bewonder
enswaardige, begrijpende wijze
begeleid door het ensemble van
Georges Maes.
Laatstgenoemde wist zijn musici
tot sobere maar degelijke begelei
ding aan te zetten.
Gans anders, met de hun kenmer
kende virtuositeit en accuratesse,
evenwicht in dosering en eenheid
in stijl brachten de solisten van het
Belgisch Kamerorkest Récréation
de Midi voor snaren van Raymond
Chevreuille (1901) en Fünf Stucke
für Streichorchester op 44 nr. 4 van
Paul Hindemith (1895-1963).
Het volledige programma werd op
genomen en op zondag 9 novem
ber via BRT3 nogmaals ten gehore
gebracht
André DE GROEVE
hadden alle aandacht opgeëist
en er kwam bv. geen anakro-
nistisch telefoontoestel' bij te
pas, zoals ik onlangs wel zag.
De grime was voortreffelijk en
voor een klucht waren de per
sonages inderdaad «in de verf»
gezet.
NOG MEDEWERKERS
Nog een hele schare mede
werkers kwam er aan te pas
om alles prima te laten verlo
pen. Vernoemen we enkel
Rose Monsieur voor de lay out,
Marie-Jeanne De Ridder en
Rozelinde Dierickx als regie
assistenten, Maria Van den
Steen en Chris Roelandt als
toneelmeesteressen. Marcel
De Hauwere en Désiré D'Hau-
wer voor licht en klank en nog
Kris Aelbrecht, Wilfried Blin
deman, Roza De Clerck,
Marie-Louise De Maeseneer,
Maurice De Ridder, Rik De
Meersman, Jozef De Rijbel,
Robert De Waegeneer, Henri
Joostens, Herbert Monsieur,
Raymond Pessemier, Jos
Raes, Frans Redant, Maria
Spinoy, Terus Timmerman,
Norbert Van den Eede. Paul
Van Langenhove, Ivo Van
Lembergen en Hugo Verstrae-
ten
LAGER ONDERWIJS IN VLAANDEREN:
de WLE, dat is de Vlaamse
Vereniging Leerkrachten En
gels, heefteen motie verstuurd
naar de voorzitter van de ne-
derlandstalige kultuurraad,
naar de fraktievoorzitters van
de in die raad vertegenwoor
digde politieke partijen en naar
de minister van nationale op
voeding.
Daarin worden de betrokken
instanties verzocht, bij hoogd
ringendheid een voorstel te wil
len indienen gelijkaardig aan
datgene dat op 21 januari 1975
door de franstalige kultuurraad
aanvaard werd. Men zou de
nederlandstalige ouders een
gelijkaardige keuze moeten la
ten als die waarop minister
Humblpt destijds doelde, zo
wordt gesteld. De minister
steunde toen het voorstel
waardoor in het lager onderwijs
van het franstalig landsge-
deelde de vrije keuze wordt
gelaten voor de tweede taal
na het Frans, en stipte toen aan
«dat het voorstel slechts de
vrije keuze van de ouders ver
groot en niet gericht is tegen
het Nederlands».
Thans wordt, zo stelt de WLE,
de in het sekundair onderwijs
reeds bestaande keuze der
tweede taal ernstig gehinderd
door het ontbreken van een
soortgelijke keuze in het lager
onderwijs. De vereniging be
klemtoont dat ze geen bedoe
lingen heeft of kan hebben die
tegen het Frans gericht zijn.
Zoals men weet mag het on
derricht van de tweede taal in
het lager onderwijs van het
vijfde leerjaar af ingericht wor
den. Die tweede taal is, op en
kele regionale uitzonderingen
na, excluzief Frans in het Ne
derlands taalgebied en was tot
voor kort enkel Nederlands in
het Franse taalgebied. Als de
WLE haar zin krijgt hoef je
voortaan in het lager onderwijs
niet meer per se Frans als
tweede taal te kiezen en zal
ook het Engels ruimschoots
aan bod kunnen komen.
W.V.
Verslag De Paepe die met onderv oor
zitter Jakobus en Carlier alle verlan
gens van de exposanten had geno
teerd.
Vooraf waren alle haalbare en niet-
haalbare punten reeds door het komi-
tee geschift, en was een lijstje opge
maakt van alles wat aan de organisatie
van de Jaarbeurs nog kon verbeterd
worden.
Onderling hadden de exposanten
reeds een opinie-peiling gehouden,
waaruit eveneens nuttige zaken naar
voor kwamen.
Onder voorbehoud van een definitieve
beslissing, door het Feestkomitee,
zouden volgende schikkingen getrof
fen worden voor 1976:
's zondags zou de opening slechts
te 15 uur plaats vinden;
de koperskaarten zouden beter
koop worden voor grote hoeveel
heden.
de standen met orgels en muzie
kinstrumenten zullen verzocht
worden het geluidsvolume dras
tisch te beperken, zoniet glazen
schennen te gebruiken
bereiden» van eetmalen zullen
dampkappen of een schouw naar
buiten moeten gebruiken.
de toegang tot de avondspektakels
zal waarschijnlijk in prijs verho
gen; wie er via de Jaarbeurs binnen
wil zal een supplement betalen,
maar samen zou dit nog beterkoop
uitvallen dan de rechtstreekse toe
gang tot de spektakels.
Verslaggever De Paepe wees er de ex
posanten op dat het voedingssalon te
Brussel praktisch uitsluitend buislam
pen worden gebruikt voor de verlich
ting. Te Aalst zou voor 140.000 watt
per uur verbruikt worden met uitslui
tend gloeilampen die mede de tempe
ratuur in de zaal opdrijven tijdens de
warmste dagen van het jaar.
Verder zal gepoogd worden om alle
verbruikersstanden te groeperen en
hen de kans te geven nog na sluitings
uur van de Jaarbeurs verder open te
blijven.
Op het gebied van de publiciteit kwa
men meerdere punten naar voor van
wege de exposanten, en telkens
stemde voorzitter Singelyn ermee in:
op de stedelijke publiciteitsplaten
wordt enkel de show vermeld, er moe
ten wegwijzers naar de Keizershallen
komen, de platen op de voetbrug over
de Dender ontbreken dit jaar. op de
koperskaarten zou een stadsplannetje
moeten staan enz.
Komiteelid Ravyts vertolkte in één zin
de strekking van alle organisatoren:
«Wij doen op elk gebied ons best om
U zoveel mogelijk te laten verkopen-.
Schepen Ringoir, de pionier van tien
tallen Aalsterse Jaarbeurzen, ver
heugde zich erover dat bij komiteel-
eden en exposanten zoveel geestdrift
bestond om steeds beter te willen.
Op maandag 17 november laatstleden gaf het koor «Laat
blijde weergalmen» geleid door de heer Karei Van Daele ter
gelegenheid van zijn tien-jarig bestaan een koncert in de
feestzaal aan het stadhuis. Gastmedewerker was de bariton
Herman Slagmulder, in de stad reeds voldoende bekend;
onder andere door zijn gewaardeerde medewerking in het
voorbije Festival van Vlaanderen.
Het koor werd opgericht
in september 1965 en stelde
zich tot enig doel, het
opluisteren der kerkelijke
feestdagen in de St.Anna-
kerk. Deze beperking werd
algauw doorbroken. Deel
name aan Provinciale Koor-
zangtornooien leverden vol
gende resultaten op; 1968:
tweede divisie
1970: eerste divisie
1972: uitmuntendheid
Het koor verzorgde optreden
onder meer te Asse, Dil-
beek, Wilrijk, Lanaken en
Krefeld. Dit buiten verschil-'
lende optreden te Aalst. In
maart 1967 had hun eerste
kerkkoncert plaats in de
St.Annakerk. Men poogde
echtereen ruimer publiek te
bereiken, en hiertoe werden
koncertavonden ingericht in
de feestzaal van het stad
huis; dit in 1969, 1970 en
1972.
Dit jaar verzorgde «Laat
blijde weergalmen» naast
optreden te Erpe, Dender-
monde en Lokeren zes
uitvoeringen te Aalst en
verleende zijn medewerking
aan «Wij zingen de mei in»
van 30-4-1975, ingericht
door het Davidsfonds; ma
nifestatie waarbij nog acht
andere koren waren uitge
nodigd.
Op 24 mei werd, samen met
een kopersensemble van de
Stedelijke Muziekacademie,
geleid door de heer Ver-
straeten, een Mei-serenade
gegeven.
Op 9 november werd te Gent
in de Verrijzeniskerk een
uitvoering verzorgd van de
«Missa brevis oratio» van
GastoldiOp 29 november in
het kader van de Provinciale
Koorzangtornooien, dient
«Laat blijde weergalmen»
zijn klassering in de reeks
uitmuntendheid te bevesti
gen. Voortgaande op wat we
in de feestzaal van het
stadhuis hoorden kunnen
we positieve verwachtingen
koesteren.
Hun optreden resulteerde in
een aangename koorzanga
vond, bijgewoond door tal
rijke prominenten onder wie
de heer burgemeester, de
heerschepen Bogaert en de
heer stadssekretaris Wil-
lems. De feestzaal van het
stadhuis bleek te weinig
ruimte te bieden voor het
zeer talrijke publiek zodat
ook het balkon moest ge
bruikt worden. Dergelijke
publieke opkomst moet de
koorleden en de direktie wel
aangenaam verrast hebben
en was ongetwijfeld een
stimulans om er het beste
van te maken Het klinkend
resultaat bleek meer dan
bevredigend te zijn. We
moeten rekening houden
met het feit dat het een
ensemble van liefhebbers
is; mensen die zingen om te
zingen, veelal zonder theo
retische muzikale kennis.
Daarom kunnen we het
detoneren op sommige o-
genblikken geenszins kwa-
lijk nemen, temeer er vele
professionele zangers en
koren (zelfs met wereld
faam) dergelijke fouten be
gaan. Belangrijk vonden we
het mooie evenwicht der
stemmen onderling en
een grote troef de mooie
pianissimo's waartoe de
dirigent zijn zangers kan
bewegen. De ervaring leerde
ons meermaals dat zacht
zingen veel meer inspanning
en zorgvuldigheid opeist
van de zijde der uitvoerders
dan bij musiceren op nót-
maal niveau.
Tevens wijzen we op de
veelzijdigheid van het ge
brachte programma. We
hoorden werk van onder
meer Brahms, Lassus,
Schubert (Die Nacht), Fere-
mans (op tekst van Renaat
Van Daele; vader van de
dirigent en door verschil
lende componisten gewaar
deerd tekstdichter) en Hin
demith.
Verder, met Herman Slag
mulder, fragmenten uit ope
ra's van Handel en Lortzing.
Het spontane en bezielde
musiceren van «Laat blijde
weergalmen» werd geest
driftig onthaald door een
enthousiast publiek, wat
voor de zangers en de
dirigent een stimulans mo
ge zijn tot verdere ontwikke
ling.
André De Groeve
Tien jaar -Laat Blijde Weergalmen-, (jm)
