OUDE KARNAVALGROEPEN HALEN HERINNERINGEN OK
VERDWENEN MAAR NIET VERGETEN N
4 - 20-2-76 - De Voorpost
een nieuwe aanleiding om liet ge
beuren te Ronse tijdens de Karna
val te Aalst op hun manier weer te
geven. Er kwam zelfs een meka-
nowagen bij te pas en een hele
reeks kleine fietsen, die onderweg
ook wel eens echt dienden ge
maakt te worden. Voor het eerst
maakten de lachers toen gebruik
van polyester koppen.
Vosse kilo in een grote bierton
(nog niet de oorspronkelijke reus
vosse killo) was een ander idee
om aan het publiek voor te stellen.
Voorafgegaan door reuze gen
darmes en omgeven door wande
lende kilo's moesten het geheel
van bier en gewicht voorstellen.
De lachers, die al heel wat erva
ring hadden met ont weipen,
brachten ook een wagendie oor
spronkelijk bedoeld was om een
koning karnaval uit te beelden,
die rijkelijk zou strooien met ka
ramellen. En in feite was het de
bedoeling om de toen populaire
Antwerpse komieken, de wood
peckers, op deze wagen te krij
gen. Een van hen weigerde echter
mee te werken aan de idee van de
lachers.
ALS DE KAT VAN HUIS IS
Een kat vangen is een zwaar probleem. Wij hebben driemaal een
poging moeten ondernemen om «de kat» in een artikel te kunnen
verwerken. De wijk «de kat» is immers geen karnavalgroep. Het is
een entiteit, die bijzonder aktief is en eenmaal per jaar op zoek gaat
naar verloren maandag.
In de jaarlijkse optocht treffen we
nochtans steevast -de Kat» aan in
de zondagse stoet.
De Kal is een overgebleven stukje
folklore, die naast majoor Cans
van de wijk Karmelieten opstapte.
Net als de wijk Houtmarkt.
Thans is een kavalkade zonder
Kat ondenkbaar. Wanneer we in
de geschiedenis teruggrijpen, was
het Roeland Jan, die vóór 1937
een kat maakte en met de reuzen
meeging.
De oorspronkelijke kat is weg. Ze
bestaat niet meer. Een feit is dat in
1921bij besluit van de gemeente
raad, de reeds eerder geciteerde
drie wijken als officiële kennis
sen, waar ook vreemde foorreizi
gers mochten een standplaats ver
overen, erkend werden. Alleen de
wijk Houtmarkt had geen reus. De
reus «de Kat» gaat op dit ogenblik
nog altijd steevast mede in de tra
ditionele optocht.
De kat zelf, als symbool van een
aktieve wijk, heeft een hele ge
schiedenis achter zich. Voorzitter
Van Der Eist Gustaaf, 70 jaar en
sinds 1937 feestleider en in 1950
voorzitter benoemd, kan hon-.
derduit vertellen.
Het gekende beest speelde een
zeer grote rolMet de nodige ka
priolen. Maar dat ligt met aan de
voorzitter, noch aan de huidige
mensen die er bestendig voor in
staan, zoals ondervoorzitter. "Gits
Leonard, sekretaris Domien Van
Geit, schatbewaarder Kamiel
Laurent en de leden Becqué Leon
(tevens lokaalhouder) en De Buck
Raymond.
Wie het nog allemaal het best van
allemaal weet, is voorzitter Van
Der Eist Gustaaf, met meer dan 25
jaar ervaring achter zich.
De Kat, die elk jaar mee opstapt,
met vurige ogen en pikzwart, was
onlangs aan een herschildering
toe. Jammer genoeg maakte men
er een gestreept beest van wit en
grijs van, en gingen de vurige
ogen teloor. De wijk «de Kat.
treft voor de transformatie niet
alle schuld en zit zelf verveeld,
dat de ogen van deze kater of kat-
tin. meteen mede een verfbeurt
kregen en hun vurige elektrische
gloed verloren.
Wat weinigen weten is, dat de kat
een skulptuur van hout is, ge
maakt door ëen beeldhouwer uit
het omliggende, die aangezocht
werd vanwege het komitee, om
dat hij voor de stad Ninove een
prachtige ezel had gemaakt. Wie
een ezel kon beeldhouwen, kon
ook een kat beeldhouwen, zo
dachten de organizatoren. Het
ding weegt echter zeer zwaar en
moet op een wagen geplaatst wor
den om de optocht te kunnen vol
gen. De huidige kat werd gemaakt
in 1947.
In 1950 werd cr een nieuwe kat
gemaakt. Een echte reuze kat.
Deze stond in de oude gebouwen
van de waterdicnst in de Vrij
heidsstraat, waar nu de brand
weerkazerne is. Maar tijdens de
afbraak van die oude gebouwen,
is de reuze kat spoorloos verdwe
nen. Tevergeefs zocht de voorzit
ter Van Der Eist naar het reuze
beest. Men zou het dier wel graag
terug hebben, want zeggen de or
ganisatoren. burgemeester De
Bisschop beloofde ons een
nieuwe kat. telkens wij bij hem,
ter gelegenheid van verloren
maandag, «hete broodjes» aanbo
den. Het blijft echter bij een bur-
gemeesterlijke belofte en de kat
zit nog altijd opgescheept met een
weliswaar oud en houten kat,
maar van een nieuw beest, is on
danks plechtige beloften niets in
huis gekomen.
Onze gesprekspartners, en hier
staat voorzitter Van Der Eist niet
alleen, zouden zeer graag zien dat
het feestkomilee zou helpen om
een nieuwe reuzekat te helpen be
zorgen. De huidige kat is te klein
en steekt af tegenover de evolutie
van de wagens, die steeds groter
worden
De kat sleept een stukje folklore
en traditie met zich mee. Een offi
ciële karnavalstoet zonder kat is
ondenkbaar. Zij miste nooit deal-
spraak en is sinds mensenheugnis
in de kavalkade. Maar niemand
schijnt bijzondere aandacht te be
steden aan dit grote gebeuren. Het
traditionele is misschien te tradi
tioneel. Te gewoon en als van
zelfsprekend en het zou misschien
alleen opvallen, wanneer de kat er
niet is. Vooral omdat het een be
scheiden buurt is. die geen hoge
prijs stelt op reklame. Die het
voor zichzelf en met mekaar zoe
ken in hun buurt. De kat mag
nochtans niet voor de poes zijn.
Majoor Cans verdween reeds en
de «kat» mag nog altijd rekenen
op het gemeentebesluit van 1921
Geen enkele karnavalgroep doet
dit na.
Sinds 1937 viel de kat even stil
sinds de mobilisatie. Maar in
1945 was er een heropleving.
Vandaag de dag leeft de wijk «de
kat» met hun grote poes, verder.
Zij houden een traditie in eer. die
elders verdwijnt. Toegegeven, de
moderne evolutie stelde haar ei
sen. Met het muziek uitgaan is er
niet meer bij. De verkeersproble
men en de eisen hieraan verbon
den. werden te moeilijk. De tal
rijke onteigeningen rondom de
Ridderstraat, het grote en mo
derne RTT-kompleks en vele an
dere faktorenmaakten het de be-
LACHEN MET DE LACHERS
«Als het voor karnaval is, mag van mijn man gans het kot over
hoop,» zegt mevrouw Goevaerts. En de leefkamer staat overhoop
wanneer de oud-voorzitter van «de Lachers», Herman Goevaerts,
uit laden, kasten en boekentassen (die van de zolder dienen ge
haald) een massa foto's en archiefstukken opdiept. Het Iaat ons toe
een beeld te vormen over de in 1967 gesneuvelde karnavalgroep, die
sinds 1953 deelnam aan de stoet. Toeval wou, dat ook de gewezen
voorzitter van de oud-karnavalgroep «de loebassen», Roger Gar-
gam, aanwezig was, bij de rekonstruktie van een stukje geschiede
nis, die en aan de groep en aan de toeschouwers heel wat jolijt
bezorgde.
De lachers gingen van start in het duivenlokaal «Land van Aalst» in
de Pontstraat en in 1953 waren ze paraat om deel te nemen aan de
karnavalstoet. Toen stonden Aalsterse typen en figuren op het
programma: Tiepke Vermeir, klein Juditken, de scherregossen-
man. Ook Aalsterse toestanden, zoals een parodie op het stempel
lokaal dat ingevallen was. Kortom, een dertigtal deelnemers ijver
den voor het eerst. De prijs en meteen toelage (zonder BTW zegt
Herman Goevaerts) was toen 1.250 F.
Of het door die fenomenale som
kwam weten we niet. Maar het
daaropvolgend jaar, waar ze een
zeventienhonderd frank kregen,
hadden de lachers de idee om iets
groots te doen. Zij hadden een ra
ket gemaakt. Het werd een enorm
gevaarte met het bekende duo
Suske en Wiske. Het was de be
doeling om eens een eerste prijs te
kunnen winnen. Helaas, de in
richters waren verplicht om in
Dendermonde deel te nemen aan
de stoet en kregen daar wel meer
dan hun kosten terug.
Hun parodie, het jaar na hun
raket-ervaring, op het feestkomi-
tee bekwam hen evenmin goed en
ze mochten met een troostprijs
huiswaarts keren. Het was een
spotprent op het feestkomitee,
waar ze alle typen en figuren er
van nadeden en meteen de duiding
gaven, dat de prijzen te zwak wa
ren. Gezeten op een grote foor
wagen, typeerden zij een groots
banket met taarten, sigaren en
drank. Kortom, een FEESTkomi-
tee. Elk lid van de lachers had
bovendien een plaatje op de borst
met de naam er op van de persoon
die ze voorstelden.
Andere wapenfeiten zijn: de
zuidpool-expeditie bejieicta en
een parodie op de janenen.
De lachers haakten vooral in op
aktuelc plaatselijke toestanden en
bij de opkomst van de snel- en
nieuwkuisbedrijven, die toen
rondreden met hun hoge auto's,
haakten zij in met een persiflage.
Uiteraard met kleine wagens dan.
De schwicbcrkapelle was een
schimp op de oktoberfeesten en
met die kapelle trokken de lachers
naar de Expo 58. Daar hebben ze
alles op z'n kop gezet. Er waren
overigens ook nog andere karna-
valgroepen aanwezig. Een reis in
drie dagen rond Aalst met de
paardentram en meteen ook een
vrolijk (België) Aalst in hun lo
kaal op 't Keizerlijk Plein, was
een nieuw initiatief om de mensen
bezig te houden.
Met de fiskale hervorming kwam
honoré gepluimd op de proppen
en de l-achers pakten uit met een
mager manneke als honoré die een
haring vasthield. Daarnaast een
prachtige weergave van de minis
ters, die men werkelijk kon her
kennen zonder onderschriften, za
ten op kabinetten.
De affaire Beheyt-Van Looy was
Deze wagen van koning karnaval
zou overigens een totaal andere
bestemming krijgen. De «stads
wagen», die prins karnaval moest
rondrijden was in panne. Na on
derhandeling hebben de lachers
aan het verzoek toegegeven om
hun wagen ter beschikking van de
stad en de prins te stellen en zou
sindsdien nog tien jaar meegaan
als officiële prinsenwagen.
De gouden fluit, toen zeven spe
lers van het veld verwijderd wer
den door scheidsrechter Blavier
bij de match Eendracht tegen
Standard, was opnieuw een inha
ken op een gekende gebeurtenis.
Tijdens een tv-uitzending «op de
man af» werd vanuit het stadhuis
te Aalst «vosse kilo» in het zon
netje gezet. Dit was voor de la
chers weer eens een aanleiding
om iets speciaals te doen. De
«reus» vosse kilo, een bewegende
uitschuifbare figuur van maar
liefst 8,5 meter, was de kroon op
een reuzenwerk. En het is jammer
dat dit fenomenaal werkstuk te
loor ging en er alleen nog de kop
overblijft.
Tijdens een reuze stoet, met alle
reuzen van het land, kwamen de
lachers ook met vosse kilo opzet
ten en hebben hem toen te koop
gezet.
Een verhaal los van de karnaval
stoet, was de stunt tijdens de jaar
beurs op de Hopmarkt. De inrich
ters hadden namelijk een mini-
standje opgezet om Aalst als eer
ste kamavalstad van België in een
publiciteitsstand voor te stellen.
We schreven toen 1959. Als pro
test tegen het niet voldoende in het
licht stellen van Aalst karnaval
namen de lachers, de loebassen en
de platzakken deel aan een aktie.
die heel wat stof deed opwaaien.
Net de laatste dag van deze jaar
beurs, vlak voor het sluitingsuur,
ontving toen Keizer Karei
Fransky de Keizer van Ethiopië
op de belachelijke stand van Aalst
Karnaval.
Niemand van de jaarbeursmensen
was ingelicht over deze stunt en
het gezelschap daagde gewoon op
met taxi's, die na hun vrachtje af
gezet te hebben niet teruggezon
den werden, bleven maar liefst
vier uur wachten. Ondertussen
bleef de meter van de taxi's draai
en De Keizers en hun aanhang
waren door de drukte het hele
verplaatsingskosten- probleem
vergeten. Behalve de taxichauf
feurs. Een zaak die later gelukkig
kon geregeld worden voor het
goede doel.
Maar 1967 was het laatste jaar dat
de lachers in de stoet zouden op
dagen. In feite waren ze het zelfs
niet van plan, maar aangezien ze
toch al aan het werk waren, deden
ze wat van hen verwacht werd en
daagden ze op met ijskreemkarre-
tjes en echte ijskreem. Bij deze
karretjes was ook een wagen met
Henri van de Perre uitgebeeld, die
geen ijskreem weggaf, maar
dranken. De Beatles, Mao en an
dere internationale figuren deel
den wel ijskreem uit. Een speciale
soort was de ijselijke kreem van
de maan. Waarom de lachers als
officiële groep niet meer in de
stoet opstappen? Gewoon omdat
men steeds grotere en mooiere
wagens diende te maken en de
goesting eraf geraakte. Het ple
zier was er voor hen niet meer bij
wanneer zij met mooie praalwa
gens moesten rondrijden. Zij wa
ren te gehecht aan echte plaatse
lijke toestanden. Daarom spitsten
ze zich toe op eigen plezier. Hun
karnaval, waar ze echt konden in
meeleven. Buiten de deelname
aan de stoet waren er een hele
reeks wapenfeiten om typen en
toestanden uit te beelden in de ca
fés. Ook hier zou Carlos de
I remmerie als grimeur buitenge
woon werk leveren en hun eerste
aktie was Casino de Paris, waar ze
op een kinderkoets kansspel mon
teerden zoals we dit op de foor
zien met een zeerat, die willekeu
rig in een genummerd holletje
loopt.
In plaats van een zeerat maakten
zij gebruik van witte muisjes, om
hun mini-kansspel te demonstre
ren.
De hunnen, met prachtige kostu
mering. fakkels en eigen muziek,
maakten 's maandags van karna
val hun entree met dansen en strip
tease. Een waaier van attrakties,
waar het publiek en de lachers wat
aan hadden.
Zeer dubbelzinnig waren de
queens peimelvangers singers
clan met Lord Mac Noch Ienchs,
Sir James Mac Mey. Duke 'k Ben
Weir Wech, Mister Old Chicken
Bill, Master Jeffing Naait and
day. Het Peimelvangerslied, op
de wijze van «Ik heb een huis met
een tuintje schetste een dub-
Dc lachers, dc loebassen en de /.walpeiren op de wereldtentoonstelling 1958.
Wijk «De Kat», 1946, de Chinese hofwandelaan.
stuursleden bijzonder lastig. Maar
een kat heeft een taai leven. Eén
van hun populairste aktiviteiten is
verloren maandag. Een geschie
denis apart, die buiten het karna
val bestek valt. De echte volksspe
len en het aanbieden van «hete
belzinnig lachnummer.
Het triestig verschijnen van de
BTW was in 1971 aanleiding om
de geboorte van het kindje BTW
te vieren onder vorm van een
doop. De deelnemers waren vol
ledig in de kledij van de oude tijd,
met akkordeon, de pastoor, de
vroedvrouw, doopkaartjes en al
wat er bij hoort.
Met een liedje uit het leven gegre
pen brachten deze aktieve karna-
valgasten ook een parodie op de
sluwheid van de joden. De prach
tige jodenkoppen. de typische
kledij en het liedje van de joodse
kommersanten bracht weer apart
leven in de brouwerij. Overigens
met een apart staartje. Een echte
jood, die het gedoe van nabij ga
degeslagen had, had aanvankelijk
bezwaren tegen deze parodie.
Tussen pot en pint kon een en an
der uiteengezet worden. Toen hun
onverwachte gesprekspartner ook
een pintje wou betalen, kwam hij
tot de vaststelling, dit pintje niet te
kunnen betalen. Hij had z'n geld
vergeten.
Herman Goevaerts zegt. dat het
liedje en de uitbeelding in feite
niet beledigend was voor de jo
den. Integendeel, zegt hij, het was
een parodie op de oorlog en de
toestand waarin zij verkeerden.
Ook het publiek kon van deze la
chers meegenieten of ervaren. De
zakjes zand, in tipzakjes, die ze te
koop aanboden, hield wel een ver
rassing in.
Tijdens hun rondgang met het
zakje zand, deponeerden zij het
met zand gevulde tipzakje links en
rechts in een vestzak van de ene of
andere spuiter. Zij zagen echter
kans om het puntje van dit papie
renzakje weg te scheuren, alvo
rens het demonstratief in de vest
zak van hun slachtoffer te depone
ren. Wie dit zandzakje achteraf
wou verwijderen had alleen het
papieren omhulselHet zand bleef
werkelijk in de zak achter, in een
andere dan, deze van uw al of niet
beste vestzak van uw beste kos
tuum.
De druïden, met hun gouden sik
kels, was de laatste lachersgroep.
Zatterix, Felix, Jakke lx en andere
Ixen waren figuren die bij het pu
blick applaus en bewondering
wekten.
Nadien trokken de twee gewezen
voorzitters. Herman Goevaerts
van De Lachers en Roger Gargam
van de Loebassen, alleen samen
op om op hun eigen manier toch
verder karnaval te vieren. Niet
onopgemerkt trouwens. Onder
andere met de feministische par
tij. Hun transformatie in vrouwen
met een magische lantaarn,
schonken zij aandacht aan de pas
opgerichte feministische partij.
Toen een derde man het duo ver
voegde, waren zij de drie konin
gen op karnaval. Zij hadden ge
schenken bij en ondermeer een
speciale jack-pot. waarmee ge
niets kon winnen.
De lachers hebben veel gewon
nen. De harten van het publiek.
Hun mooie en originele uitbeel
dingen Hun lol. Hun ervarin
gen en de vele vele foto's, die een
stukje geschiedenis uitbeelden
van een vervlogen tijd. Dc teloor
gang is misschien te wijten aan het
feit dat men nu moet meegaan met
de publiciteit Karnaval verliest
zijn plaatselijk karakter. De La
chers zijn rasechte Aalstenaars,
die met en in hun stad willen le
ven. Zij willen cr intens aan deel
nemen. Op hun manier dan, want
ze blijven karnaval trouw.
EAR
broodjes» aan burgemeester en
schepenen, waarbij de mannen
met de manden voorafgegaan
worden door een belleman, be
hoort tot een van de geplogendhe-
den. Zoeken naar verloren maan
dag, wanneer alle inwoners klaar
staan met een kaars om verloren
maandag te vinden en uitgeroepen
te worden tot «mister of mevrouw
verloren maandag» is een andere
traditie. En zowel de te zoeken
persoon (iemand die slechts een
kenteken draagt, verborgen in z'n
vest) als de deelnemers hebben
reuze plezier.
Alhoewel eigenaardig genoeg, de
deelnemers en bestuursleden
nooit de bedoeling hadden om in
de stoet mee te gaan en dit als
verklede groep, waren de ver
kleedpartijen in hun eigen entiteit
niet uit de lucht.
In 1946 liepen een Angeliksken
en Oilleschoiter rond. Een prach
tige Chinese groep en de kat in de
bloemen liepen eveneens rond.
Een stukje spiritualiteit, in de ei
gen wijk. In 1947 liep het spel
«verloren maandag» van start.
De wijk ontvolkte. Gebouwen
werden verlaten en 'n nieuw beeld
MET EEN LOEBAS AAN TAFEL
Met een kennelijk genoegen volgt Roger Gargam het gesprek tusl
Herman Goevaerts en ondergetekende. Als gewezen voorzitter
de karnavalgroep De Loebassen haalt hij mee oude herinnerinf
op. Automatisch komt het gesprek via De Lachers op dit van:
Loebassen. Een vereniging die in 1953 reeds bestond, maar
werkelijkheid als karnavalgroep van start ging in 1956 met
personen en een gewone opgekalefaterde auto. Als. volwaartpe
deelnemers stapten zij in 1957 op het tema Rock 'n Roll in^n
Asmar. Een stunt die een parodie bracht op de massale aankfn'
van voedingswaren naar aanleiding van het sluiten van het SuFe»
kanaal door Nasser.
Alhoewel de^Loebassen slechts
vijf jaar officieel deelnamen, ont
ketenden zij heel wat lol. Men
denke bv. aan de razzia als agen
ten van de stad Aalsteen tema dat
zijn oorsprong vond toen er in
werkelijkheid invallen gedaan
werden in de Aalsterse uitgaans
buurt.
Roger Gargam ging met zijn agen
ten en razzia's driemaal naar de
expo 58 om op de Heizei een loe-
bassennummertje ten beste te ge
ven.
De inhuldiging van het verkeers-
centrum Lauwerys in het stad
spark, was aanleiding tot een kar-
navaleske manier van voorstellen
aan het publiek.
Omdat naar de mening van de
Loebassen teveel domino's in de
stad rondliepen, diepte men dit
tema uit onder het motto «de dood
aan de vuil janetten». Met deze
schimp wou men de aandacht
trekken op het schrikbarend groot
aantal domino's. Trouwens een
vorm van verkleden die weinig
aantrekkelijks te bieden heeft.
De laatste deelname in 1961 was
voor de Loebassen ee.n parodie op
de bloemenveiling en door hen
met een grootscheepse tombola
tijdens de karnaval werd ver
kocht.
Bij het ontbinden van deze karna
valgroep ontstond een nieuwe
groep lolmakers, de UNITED
METTES, die verschillende ma
len optraden met een zes a zeven
mensen. Ook eens met 24 perso
nen.
Het uitbeelden van de fotografen.
Een ode aan Breugel. waar ze
dankbaar gebruik maakten van
spreuken en driftig met teljoren
gooiden en kwistig met taarten
omsprongen en cr de mensen lie
ten van proeven, behoorde tot de
daden van de United Mettcs.
Een fel gesmaakt optreden was de
hulde aan Robert Dc Mette. Hun
fietsend beiaardspel was een uni
cum. Op de stuurstang van de fiet
sen monteerden zij fietsbellen, die
aangesloten waren op de wielen
van de fietsen en hiermede kon-
mj
den zij een melodie ten gehf75
brengen. Bovendien zongen zigtg
een gepast wijsje bij. jej
Met genoegen denkt Roger Gje
gam nog terug aan het optredef
de verschillende herbergen, wlar
men de mensen aan hel hulst
bracht. Werkelijke tranen mettni
ten. Het geheim zat in de vallat
die ze bij hadden en het grote vferi:
driet bestond er in om uit dfra
reiskoffer een aantal ajuinen tetec
len en deze kapot te trappen oflvot
grond. In sommige cafés vloi.d
we buiten, besluit de ojiet
voorzitter der Loebassen.
Het is echter een verhaal dat
zo erg is als dit wat hij eens zjM
en hij voegt er meteen aan toe,[ha
zijn groep of hijzelf er heler
niets mee te zien heeftHet betlaa
een spuiter die op de Ledebaanpe;
het lokaal van Volharden gewfer
een zak cement van 40 kg in P®
mazoutkachel uitgoot. Ze walt®
ook bij moïer binnengegaanPiO
ook daar waren zakken cen»er
uitgegoten over de vloer. !"X
Roger Gargam trok op een andflac
keer, verkleed als agent, naatje
buitenwijken. In een café zetter®
zich parmantig neer, terwijl pig
uitbaters op die fameuze maara6t
gewoon zaten te kijken naarpta
karnavalstoet in Keulen, via I
TV-scherm. Roger was cr biF®
aan voor z'n moeite, want ze hjos
den hem niet certs opgemerktfat
Herman Goevaerts en Roger (Te
gam zijn het er over eens. Vroelm
ging de optocht soms 12 totpÉ
kilometer ver. Elk straatje vai»K)
buitenwijken werd aangcdaler
Maar. zeggen ze, de mensen m|
ten naar de stoet komen kijktoc
De stoet moet niet naar dc menie!
gaan. Wanneer men de stoel atoi
vormen aan dc brug. dan koner
de kijkers slechts tot daar en éer
in het centrum van de stad.ilijf
hebben het bekeken en gaan nkar
huis Ze doen de moeite nietèlei
buiten te komen. lm
Dit neemt niet weg dat er vPi
deze spuiters nog heel wat ple»0e
aan vastzat en nog zit. Ze lijl0€
aan kronische kamavalitis. fa
56
ontstonf. Maar die eeuw-
kat bleef. Nog niet zolang gelr
was het de bedoeling omM
nieuwe kat te maken, man
kwam er nooit. L_
Vandaag de dag steunt men|
op een prachtig gesculpteerde^"
die betere tijden kende en ii
handen van de schilder
nieuwe huid kreeg. Dat is daii^
alles voor een prestatie, die s
mensenheugnis mee opstapt ia
karna valeske.
De verzuchtingen van de ora
satoren zijn niet ongegrond.1
beetje meer aandacht voori
paar bescheiden mensen dier
traditie niet laten teloorgaan,»
door de goede wil en beloften»
een burgemeester en een aandl
tig feestkomitee zeer goed
holpen worden.
Maar de kat. die komt
Steeds en altijd, in de stoet.I
De wijk, die leeft verder. DeB
ste maandag van oktober voi
tijdens verloren maandag.
daar zijn we nog ver vanaf. IJ
ige mensen zetten inmiddels!
beste beentje voor. WanneeS
kat van huis is danst karna»
