FILM BIJ ONS
OEKOMSTIG BOEK VAN
.P. BOON KAN OPHEF MAKEN,
ilAAR HIJ IS ER BEZORGD OM
EINDELIJK MARGINALE
FILMS VOOR AALST
De Voorpost - 27-2«76 - 23
ien we schoolliepen en les kregen van poëzie en prozaschrijvers die hun eigen en ander-
ms werken kwamen bespreken, viel bij sommigen hun arrongantie en hautaine toon op.
in wijlen «vergeet niet te lezen» kreeg men al te dikwijls met zelfvoldane, zelfingenomen
aan hoogheidswaanzin lijdende orakels te maken, omdat ze een en ander op papier
dden gezet. Sommige presentators konden het zelfs niet laten om via de monitor in de
idio, wanneer ze in beeld waren, zichzelf ekstra te bewonderen.
•I Louis Paul Boon is er geen spoor van arrongantie of hoogmoed. Evenmin bij zijn simpa-
echtgenote, waar je onmiddellijk thuis bent en je thuis voelt in de gezellige woonst.
i-(*
"Ike
DRAAISCHIJF
2(AN
2ITERNATIONALE
ONTMOETINGEN
1 deze (nu opnieuw voorge
leide kandidaat nobelprijs) is
nochtans een druk en in-
nationaal trefpunt van de
iest uiteenlopende perso
des, die de auteur en zijn
zin niet de nodige en ver-
nde rust bezorgen. Ook wij
nden op een lange wacht
en pas was er een TV ploeg
acht man en een school-
s de deur uit, toen het onze
iurt werd. Dit alleen maar om
I illustreren hoe zwaar en
7-oeilijk de weg van een be-
litfpd schrijver is, die hoopte in
4-| nauwlijks te bereiken
onst en met een geheim
3"efoonnummer, doodgewoon
Jkunnen verder schrijven in
n rustige sfeer
jar Louis Paul Boon is een
i>te meneer in de ingewik-
ide wereld van de literatuur
zelfs zijn kenmerkende
ivoud kan daar niets aan
anderen,
Jp. BOON
1 I
fERKELIJKHEID
is niet de lolbroek, zwansen
}.otfiguur zoals wij die uit
legere televisie uitzendin-
n, vooral spelprogramma's,
pnen.
aten met L.P. Boon is ge-
uuion een ervaring in een pret-
.,.3 omgeving,
t is bovendien meer luiste-
dan praten, waarbij je je
isvoelt en het gevoel hebt er
thuis te zijn. Met de onge-
istelde hartelijkheid, zonder
uifijes. Zonder koele beleefd-
d of een overdreven aanha-
uuieid. Zonder de boventoon
uu! c
lis\
ui tl
willen voeren, zonder het be-
uute willen weten, zonder «en
uufsé» in het daglicht te willen
den.
utf/endien heeft de auteur een
itengewoon geheugen van
uiigen en feiten en automa-
:h moet men naar hem luis-
ul£n. Beter dan via radio en tv
trvieuws komt deze man
is tot z'n recht.
:is bovendien een gevoels-
jns, die niemans wil
ietsen. Dit komt vooral tot ui-
3 in ons gesprek omtrent z'n
ujüwste werk.
uiRIMEUR
(ze gastheer schrikt wan-
^^r we hem de reden van
e reportage uiteenzetten:
:er informatie over het werk
iraan hij bezig is.»
It is nog veel te vroeg», zegt
«Ik weet nog niet eens of
zal verschijnen. Ik heb ook
geen uitgever, het boek is
Sfeite nog niet eens begonnen
ik weet zelfs nog niet of ik
wel zal uitgeven». «Gij zijt
jr veel te vroeg om nu hier-
er al te willen spreken.»
'aar haalt gij uw geruchten
laan?» «Ik weet wel, zo
tt L.P. Boon verder, «ik ben
journalist geweest en ik
jrijp u zeer goed, maar het is
[kelijk voorbarig».
'is echter nooit rook zonder
mr en we zijn nu eenmaal zo-
zijf en ter plekke, dat we aan de
napnualiteit niet kunnen voorbij-
;tnln.
if pijl we wachten op de
eisjPvan onze fotograaf, ver-
wdef^en we met stukjes en bee-
vatp meer over de inhoud van
nietfnieuwe werk. Inhoud is veel
Kegd. Eerder wordt het tema
daiingegeven, met een paar nut-
zijBSgevens, die de grote be-
Idheid van de schrijver on-
lijnen.
hebben het niet mis, wan-
we aanvankelijk stelden
indien dit werk uitgegeven
*1, het een zekere ophef
maken
EL FAMILIES
jksJT DE STAD
JEDE gemoeid,
iaar niemand
'ETSEN
ai^ het werk dat op stapel
pj1 zijn vele families uit de
d gemoeid, omdat het een
'gave is van het anar
chisme in de 19e eeuw. In
1900, de opkomst van het so
cialisme. Volgens L.P. Boon is
het socialisme toen ontstaan
uit het anarchisme. Veel anar
chisten zijn betrokken geweest
bij daden, waar nu nog de fami
lies zouden kunnen onder lij
den. Ook al hebben zij er niets
meer mee te maken. De auteur
steekt z'n simpatie niet weg
voor datgene wat er toen ge
beurde, meer nog, hij heeft
eerbied voor de prestaties van
toen.
Maar ondanks zijn vizie kan het
oprakelen van een toch nog re
cent verleden sommige familie
leden ongewild kwetsen.
Louis Paul Boon legt er her
haaldelijk de nadruk op, dat hij
niemand wil benadelen en
geen zedelijk nadeel wil berok
kenen.
Wettelijk is er geen enkel be
zwaar en mag en ken het, om
dit boek uit te geven. Maar
sommigen zouden in diskrediet
komen, door dezen die daden
stelden waardoor de toestand
helemaal veranderde.
In feite gaat het over mensen
die heldendaden verricht heb
ben zegt L.P. Boon. Over per
sonen die de gevangenis in
gegaan zijn en waar men zich
nu niet meer afvraagt «waar
om».
Wij hebben begrepen dat gans
het werk blijft steken op de ge
wetensbezwaren van de
schrijver, die in geen enkel ge
val families in verlegenheid wil
brengen wier voorvaderen be
hoorden tot diegenen welke
berucht waren, treinen lieten
ontsporen, in de gevangenis
zaten voor hun ideaal enz. Ook
al waren het toen heldenda
den.
Het feitenmateriaal wordt ge
put uit Aalst en omgeving.
Maar L.P. Boon denkt er sterk
over na om het verhaal elders
te situeren en met gefingeerde
namen.
Het is duidelijk dat de auteur
nog lang niet klaar is met zich
zelf en daarom liever niet
spreekt over het tema.
Hij drukt ons herhaaldelijk op
het hart dat, wanneer dit
nieuwe werk zou verschijnen,
in geen geval bedoeld is en dit
ook in alle opzichten wil vermij
den, ook maar iemand te kwet
sen,
Om het geheel te overzien en
te monteren heeft de schrijver
tijd nodig. Hij wil kennelijk nog
een geschikte draad vinden,
die aan z'n verwachtingen
moet voldoen.
Het is anders dan met «Pries
ter Daens» zegt hij. Dit boek
komt ter ere van de mensen.
Maar wanneer men het terrein
betreedt van het anarchisme in
de 19e eeuw, moet men on
vermijdelijk heilige huisjes in
trappen. Louis Paul Boon leeft
vol twijfels omtrent z'n nieuw
opzet. Wettelijk kan hij gerust
z'n gang gaan en in dat opzicht
is het volledig in orde. Mense
lijk gezien wil hij rekening hou
den met de mogelijke bezwa
ren of verbolgenheid.
Het is voor niemand prettig, al
dus de auteur, wanneer deze
moet lezen dat z'n vader of
grootvader in de gevangenis
heeft gezeten, omdat hij een
trein liet ontsporen. Ook al was
het voor de goede zaak.
En al heb ik alle simpatie, toch
wil ik niemand benadelen.
Dat het boek nog niet voor
morgen is en dat de auteur er
nog een paar lange dagen en
nachten voor over heeft om
zich te beraden, is duidelijk.
Louis Paul Boon wil over geen
ijs van één nacht gaan en is te
bekommerd over de draad
wijdte van het nog recent ver
leden, dat hij oproept.
NOBELPRIJS
Net de dag dat bekend werd
dat L.P. Boon opnieuw in aan
merking zou komen voor de
nobelprijs, zijn we bij hem te
gast. De auteur zelf wist blijk
baar nog niets omtrent het
voorstel van de Penklub en
neemt het allemaal filosofisch
op toen we hem toetsten.
De vorige kandidatuur voor de
nobelprijs kreeg wel een eige
naardige start te Zweden. Een
Zweedse uitgever, met vérta
lingen van Boons werken stond
op een boekenbeurs, toen er
een vlaming (waar die al niet
heenreizen) aan de uitgever
vroeg: «Heeft Louis Paul Boon
kans op de Nobelprijs»? De
zelfde uitgever bevestigde de
vraag prompt met ja en de bal
was aan het rollen.
Tans zit Louis Paul Boon wel
licht in een beter zadel. Zwe
den wordt algemeen be
schouwd als «het land». Zwe
den is «de springplank». Vooral
om het als schrijver in de we
reld verder te brengen. Boven
dien is Zweden de toetssteen
en hebt ge tussen de zes a ze
venhonderd kandidaten meer
kans.
Ook Nederland steunt Louis
Paul Boon en is meteen een
voordeel.
Inmiddels zijn «Kapellekens-
baan», «Mijn kleine oorlog» en
«Menuet» al in het Zweeds ver
taald.
Ook in Engeland zijn er voor
Boon zeer goede kritieken.
In Amerika verscheen de ka-
pellekensbaan met twee ver
schillende uitgaven, één inge
bonden voor de universiteit en
de andere is op de markt als
paper back. Tenslotte ver
schijnt de kapellekensbaan
ook nog in het Noors. Het boek
«De bende van Jan de Lichte»
kent vertalingen in het Pools,
Fins en verschijnt ook in Joe
goslavië.
Over het toekennen van de no
belprijs in 't algemeen zegt
Boon «Het is een schaakspel».
Volgens de auteur wordt er re
kening gehouden met allerlei
faktoren en het kan best zijn
dat bvb., 18 jaar geleden een
Fransman aan de beurt kwam
en 20 jaar geleden een En
gelsman enz.waarbij men dan
in feite overgaat tot het «verde
len» van nationaliteiten en toe
standen. Uiteindelijk kent men
dan een soort beurt toe.
Om al deze redenen blijft Louis
Paul Boon er gerust bij en hij
ziet wel wat er van komt. Voor
lopig hoeft hij zich geen zorgen
te maken met de wereld
vrijheid van z'n werk.
TONEEL EN
TV. WERK
De «Bende van Jan de Lichte»
wordt niet alleen door het Me-
chels Miniatuur Teater op de
planken gebracht. Ook de TV
heeft belangstelling om dit stuk
op te nemen en uit te zenden.
Hier rijzen noctans een paar
problemen, omdat het stuk,
voor het publiek gebracht, een
speciaal karakter heeft. Niet al
leen vanwege de dekorbouw,
maar ook omdat men mét het
publiek mee speelt. De men
sen in de zaal laat meezingen,
enz.
Louis Paul Boon heeft noch
tans z'n eigen twijfels of dit
zelfde stuk wel geschikt is voor
TV en om deze reden zal hijzelf
aanwezig zijn om advies uit te
brengen. Ook om kommentaar
te geven tijdens de opvoering
van het stuk en het kan best
zijn, dat we de auteur, bvb., als
zeerover in het TV toneelstuk
aantreffen, omde verschillende
passages aan mekaar te pra
ten en het aldus voor de televi
sie meer geschikt te maken.
Ook hier is nog geen vaste lijn,
maar de auteur wil in elk geval
wel persoonlijk meewerken om
het publiek in de gepaste en
juiste sfeer te brengen.
Zoals ijverige filmliefhebbers (of moet ik zeggen cinefielen?)
wel weten loopt momenteel het zesde internationaal film
festival te Rotterdam en te Antwerpen. «Film International»
is stilaan een gebeurtenis van belang worden voor ons
kleine landje: jaarlijks worden er een groot aantal interes
sante alternatieve films vertoond. Het overgrote deel van
deze films halen de kommerciële normen iet (of 'men'
beweert dat ze die niet zullen halen) en kunnen dus enkel
terecht in een alternatief cirkuit. Filmklubs allerhande
proberen dit op te vangen door op eigen initiatief dergelijke
films op de snorren en te vertonen. Meestal hanteren zij
normen die niet zo veraf staan van de grote filmverdelers,
niemand werkt immers graag met verlies. Op die manier
blijven dus nog een groot aantal films in de dozen zitten,
ware het niet dat er toch mensen zijn die het aandurven deze
films voor te stellen. Filmklub Pan geeft wat dit betreft reeds
lange tijd de toon aan in het Aalsterse.
Deze mensen werken gere
geld samen met de organi
satoren van Film Internatio
nal en zodoende zijn zij er
toe gekomen een gedeelte
van het omvangrijke pro
gramma over te nemen. En
buitenkans voor Aalst dus
en een enige gelegenheid
voor de cinefielen (of moet
ik zeggen ijverige filmlief
hebbers?) om duidelijk te
maken dat er in Aalst inder
daad een publiek voor der
gelijke films bestaat. Op het
programma staan immers
een paar unieke films.
Ik geef alvast de praktische
inlichtingen: de vertonin
gen gaan door van vrijdag 5
tot en met donderdag 11
maart in de stadsschouw
burg aan het Vredeplein te
Aalst. Elke dag om stipt
20.00 uur starten de verto
ningen die, volgens de in
richters van uitstekende
kwaliteit zullen zijn. De prijs
voor één vertoning is 60
frank, een abonnement (gel
dig voor alle films dus) kost
amper 250 frank. Allen daar
heen dus!
Vermits de meeste films hun
eerste vertoning kennen is
het mij onmogelijk een per
soonlijke visie hieromtrent
te geven. Ik zal dus even
schaamteloos uit de mij ter
hand gesteide brosjure
moeten putten.
TAKE IT LIKE A MAN,
MADAM
van Mette Knudsen, Elisa
beth Rygaar en Li Vilstrup
(Denemarken)
Volgens het Franse filmblad
Ecran de eerste feminis
tische komedie, gemaakt
door een team van uitslui
tendvrouwen.
De film handelt over een
vijftigjarige vrouw zoals er
honderden zijn: ze heeft
weinig school gelopen, jong
getrouwd, twee kinderen.
Op een nacht krijgt ze een
bijzonder aantrekkelijke
droom: de rollen in de we
reld zijn omgekeerd, de
vrouwen hebben de plaats
ingenomen van de mannen
en omgekeerd. Bij het ont
waken is de teleurstelling
waarschijnlijk groot en ze
besluit nar een dokter te
gaan. De brave man ver
klaart het enigzins uitzon
derlijke verschijnsel nogal
oppervlakkig en 'madam'
gaat er daadwerkelijk wat
aan doen. Niet zonder enige
moeite krijgt ze een kantoor
baan. Wanneer de arbeid
sters in staking gaan voor
gelijke lonen sluit ze zich bij
de aktie aan. Ze wordt ont
slagen.
Een vrij interessante film
blijkbaar, te meer wanneer
we weten dat hij het in Dene
marken in de bioskopen zeer
goed doet.
(vrijdag 5 maart)
TE GEK OM LOS TE LOPEN
van Marco Bellochio (Italië)
Een film over de behande
ling van geestelijk gehandi-
kapten.
Bellochio is een jong Ita
liaanse kineast die van bij
zijn debuut bewust de kon-
testaire weg insloeg. Een
man die representatief is
voor de jonge Italiaanse ki-
nema. Vermoedelijk is dit
zijn vijfde langspeelfilm,
(zaterdag 6 maart)
BIANCO E NERO
van Paolo Pietrangeli (Italië)
Een dokumentaire van een
jong Italiaanse kineast,die
recht-toe recht-aan de wor
tels van het huidige fascis
me in Italië blootlegt. Hij
toont aan dat het fascisme
nog springlevend is: partij-
sekretaris Giogio Almirante,
hoofd van de fascistische
republiek Salo (onderwerp
van Pasolini's laatste film
«De 120 dagen van Sodom»)
zou vandaag opnieuw men
sen neerleggen «als de om
standigheden zich weerzou-
den voordoen».
Van Paolo Pietrangeli kan ik
U alleen met zekerheid ver
tellen dat hij als regie-assis
tent heeft gewerkt bij Fellini
en Visconti. Verder vermoed
ik dat hij enige familieban
den heeft met de in 1968
overleden Italiaanse kineast
Antonio Pietrangeli, een
man die literatuur- en film-
kritikus was en later ook
films maakte. Zijn kritieken
verschenen in het tijdschrift
'Bianco e Nero' (enig ver
band met de titel van deze
film?).
(zondag 7 maart).
MILESTONES
van Robert Kramer en John
Douglas, Nancy Jainchill,
Gail Frazier, Robert Ni
chols, Harvey Quintal, Suey
Hagedorn e.a.
Ruim drie uur lang nemen de
kineasten ons mee door al
lerlei lagen van het alterna
tieve Amerika. Je kunt deze
film gaan zien als een scien
ce-fiction film of als een
'document humain'. Je kunt
het slot van 'Milestones' be
schouwen als aangezette
symboliekde geboorte van
een kindje waarbij de hele
kommune de moeilijke be
valling van begin tot einde
mee maakt en als het ware
samen de baby krijgt. Toch
laat de film een d.iepe indruk
na.
Kramer en Douglas vinden
de mijlpalen overal in Ameri
ka: een oudere vrouw die
reportages maakt over
Vietnam, een vader die de
verantwoordelijkheid voor
zijn kind op zich wil nemen,
een aktievoerder die zojuist
uit de gevangenis kwam.
«Milestones» geeft een op
timistisch beeld van wat er
nu, in de zeventiger jaren,
aanwezig is voor een nieu
we, betere, menselijke
maatschappij in de Verenig
de Staten: het rendement
van de radikale bewegingen
uit de zestiger jaren,
(maandag 8 maart)
PIERRE
van Jan de Corte (België,
1975)
met o.a. Rezy Schumacher
Eerste langspeelfilm van
een jong kineast die belofte
vol debuteert. U kunt Jan De
Corte als akteur ook aan
het werk zien in een andere
Belgische film op het festi
val«Jeanne Dielman» van
Chantal Ackerman.
(dinsdag 9 maart)
MUZIEK VOOR DE
VRIJHEID
van L. Perelli (Italië)
Enige kommentaar in het
persbrochuurtje: 'Vrolijk
links-zijn mag op dit alterna
tief Popconcert.
(woensdag 10 maart)
vrijdag 5 maart Take it as a man, madam - première voor
België.
zaterdag 6 maartte gek om los te laten - eerste vertoning
buiten Italië
zondag 7 maartBianco et Nero - Eerste vertoning buiten
Italië
maandag 8 maartMilestones - Premiere voor België
dinsdag 9 maartPierre - Wereldpremière
woensdag 10 maart: muziek voor de vrijheid - eerste
vertoning buiten Italië
donderdag 11 maartJeanne Dielman
Niet vergetentelkens om 20.00 uur stipt, Stadsschouw
burg, Vredeplein Aalst.
Guy dele
Ik weet eigenlijk niet goed met welke film te beginnen en
misschien zou ik maar beter niet schrijven deze week,
welke rechtgeaarde Aalstenaar gaat er nu met de karnaval
naar de cinema? Nochtans zijn er deze keer een paar
interessante films waar ik U - niettegenstaande de
festiviteiten -attent wil op maken.
PINOCCHIO
van Walt Disney (Verenigde Staten, 1940)
naar het gelijknamige boek van Carlo Lorenzini
met Gepetto de uurwerkmaker, Pinochio, Figaro de kat,
Cleo de goudvis en Monstro de walvis.
Prachtige moraliserende film van goeie ouwe Walt Dis
ney, de onovertroffen meester van de tekenfilm. Een man
die de kinderen films leert zien, in alle onschuld, want
sex of bloot stond niet in zijn woordenboek. Ik weet niet
hoeveel keren deze film reeds is uitgebracht, maar als
kind heb ik hem ooit reeds gezien, en later heeft hij nog
een paar keren op de affiche gestaan. Veel hoef ik U er
niet over te vertellen. U kent de geschiedenis van het
houten mannetje dat dank zij een goede fee vlees en
bloed werd zo stilaan wel, doch dit is een uitstekende
gelegenheid om het. Uw kinderen te leren kennen,
(in cinema Palace)
ROLLERBALL
VAN Norman Jewison (Verenigde Staten, 1975)
met James Caan, John Houseman, Maud Adams,
Daphne, John Beck en Moses Gunn.
Weeral een soortement science-fiction film, met eens te
meerook sociologische spekulaties erin verwerkt. 'Rol-
lerball' speelt zich af in het jaar 2018, in een tijdperk
waarin gelukkig zijn blijkbaar onmogelijk is geworden,
niettegenstaande de onnoemelijke vooruitgang bestaat
erin dat de wereld is ingedeeld in zes conglomeraten die
de wereld beheersen. Om de onvermijdelijke spanningen
enigzins op te lossen heeft men 'rollerball' gekreeërd:
een overbiddelijk spel waarvan de spelregels elk jaar (en
soms wel vlugger) harder worden. Het doel daarvan is de
toekijkende massa (in het stadion zelf of over de ganse
wereld via sateliettelevisie) nog meer op te zwepen en de
strijd nog hevigerte maken.
Je kan 'rollerball' nog bezwaarlijk een sport gaan noe
men, het is eerder een zelfmoordspelletje geworden.
Voor de liefhebbers van eigenaardige spelregels graag
wat meer uitlegde spelers van de twee ploegen staan op
de rolschaatsen in een (wieier) piste. Er rijden motoren
rond waaraan zij zich kunnen vasthaken, teneinde de
snelheid wat op te drijven. Een zware metalen bal wordt
door een kannonnetje in de piste geschoten, in tegen-
stelde richting van de spelers. Zij moeten hem trachten
op te vangen en in een doel deponeren. In het begin wordt
het spel nog wat in de hand gehouden door summiere
spelregels. Na een tijdje moet het allemaal sneller en
brutalergaan en op de duur is vrijwel alles toegestaanje
mag de tegenstander dan slaan en schuppen waar je
maar wil, totdat de brave man niet meer recht kan. Ook
mag je hem op de grond gooien, je mag erop staan
dansen en je kan er natuurlijk ook één of meerdere van de
snelle motoren laten over rijden. Allemaal toegestaan
ook één of meerdere van de snelle motoren laten over
rijden. Allemaal toegestaan. Er vloet dus aardig wat
bloed in 'Rollerball' (tijdens de opnamen zijn er een flink
aantal van de stuntmannen zwaar gewond geraakt, wat
natuurlijk niet verwonderlijk is).
Om het geweld is het realisator Jewison echter niet in de
eerste plaats te doen geweest. Hij wou enkel de onmen
selijkheid van een dergelijke maatschappij aantonen, een
maatschappij waarin het individu (in de persoon van
Jonathan E.de gevierde rollerball-speler) geen zegging
schap meer heeft over zin eigen bestaan. Wat mij betreft
zijn dergelijke pseudo-sociale spekulaties volkomen
waardeloos, al valt er op het uitgedachte systeem weinig
aan te merken: het lijkt een logisch ontwikkeling van de
huidige maatschappij. Over de onvolkomendheden en
tekortkomingen ervan vertelt Jewison dus iets meer.
Toevallig zijn de sekwensen waarin hij uitwijdt over het
sociologisch aspekt van de zaak eerder aan de vervelende
kant, terwijl de spelsekwensen bijzonder vernuftig in
elkaar gestoken zijn. Voor mij hoeft het geleerde (alhoe
wel vulgariserend) gedoe niet, je komt er toch niets
verder mee.
Moet ik er nog bijvertellen dat de film trekjes heeft van
andere gelijkaardige films zoals 'O Lucky', 'A Clockwork
Orange', 'The mean Machine' e.a.? James Caan, minder
bekend, is uiteraard geknipt voor het woeste spel.
in cinema Feestpaleis)
GOLDFINGER
van Guy Hamiltn (Verenigde Staten 1964)
met Sean Connery, Gert Frobe, Honor Blackman, Shirley
Eaton, Tania Mallett en Bernard Lee.
Herneming van ëen der eerste James Bond-films waar
heel wat mensen verlangend naar uitkijken. Met goeie
ouwe Sean Connery in de hoofdrol als agent 007, gebruik
makend van de meest vernuftige gadgets. De man die
erin slaagt zijn vijand op het laatste nippertje uit te
schakelen maar ondertussen toch de tijd vindt om zich
een paar leuke meiden te versieren, dit natuurlijk om zijn
zaak te dienen.
James Bond dus in zijn strijd tegen Goldfinger, de rijkste
man ter wereld, gekenmerkt door een onverzadigbare
zucht naar goud.
(in cinema Alfa)
ANA Y LOS LOBOS (Anna en de wolven)
van Carlos Saura (Spanje, 1973)
met Geraldine Chaplin, Jose Maria Prada, Jose Vivo,
Fernando F. Gomez en Rafae*la Aparicio.
Een interessante (maar moeilijke) film over het Spanje
onder Franco. Saura probeert ons wat meer te vertellen
over de problematiek waarmee Spanje te kampen had. Hij
doet dat aan de hand van het verhaal van een jonge
Amerikaanse die goevernante wordt in een spaans gezin.
De tegenstelling is vrij duidelijk: Ana vertegenwoordigt
de vrije westerse wereld in een konservatief milieu. De
spanningen die daaruit voortvloeien moeten dan aanto
nen waar het verkeerd gaat.
(Katholieke Filmliga, donderdag 4 maart).
guy dele
