VBA FADICAM OP DE FLES?
1 AAIEN, BOTSEN, SCHIETEN, SMULLEN, GOKKEN
H
Saanse namiddag
J DE MIKISKLUB
ZO ZIE JE MAAR WEER
(berichten uit
de witte kamer)
De Voorpost - 27-2-76 - 5
jolg van blz. 1
Alle pogingen mis-
D omdat de vereiste orto-
van het dossier niet
rborgd was. Bij de RMZ,
Lje zwaarste schuldeiser was
[het beginstadium 17 milj.),
tussenbeiden gekomen om
Wide betalingen te verkrij-
I Een akkoord terzake werd
Jwerkt, maar dit voorstel
iblijkbaar slechts gedeelte-
gewaarborgd was.
akkoord terzake werd
•werkt, maar dit voorstel
[blijkbaar slechts gedeelte-
jerbeidigd worden, zodat
Evan die kant de houding
verstrakt.
IICAM
tam - friac - Adicom, zijn
I namen die in een adem
■en genoemd worden, maar
"schuilt juist onder deze
hantels?
kam, het bedrijv in kwestie,
je produktie-eenheid, de
e in België, van een bepaald
soort diepvriezers.
Adicom, is de verkoopsorgani
satie die er zich toe verbonden
heeft jaarlijks een aantal eenhe
den af te nemen bij Fadicam om
deze op de markt te brengen.
Friac tenslotte is de merknaam
waaronder Adicom haar pro-
dukten op de markt brengt. Om
verder onheil te voorkomen
moet wel even duidelijk worden
dat indien Fadicam over de kop
gaat dit niet wil zeggen dat
Adicom of Friac failliet gaat.
Verre van!. Adicom voert ook
nog andere, buitenlandse pro-
dukten in, zoals wasautomaten,
droogzierders, elektrische ap
paraten, ed. meer, om deze
onder de merknaam Friac, te
verkopen. Juiste cijfers zijn niet
bekend, maar het aandeel van
Fadicam in deze verkoops
organisatie bedraagt misschien
maximum 1/8 van de totale
aktiviteiten. Kopers van Friac-
apparaten hoeven dus niet bang
te zijn. De verkoop en de nazorg
berust bij Adicom, dat zelfstan
dig staat, en slechts kontrak-
tueel met Fadicam verbonden is.
DETOEKOMST
De vakbonden blijven intussen
formeel. Fadicam moet gered
worden. Aalst en het ganse
arrondissement zijn al ten
overvloede getroffen. De werk
loosheid overstijgt er het rijks
gemiddelde en het werkgelegen-
heidskoëfficiënt is het laatste
van het land. Langs de N.I.M
EN DE PUBLIEKE HOLDING
MOET ER VOLGENS HEN
EEN OPLOSSING TE VIN
DEN ZIJN;
Deze oplossing is echter niet zo
vanzelfsprekend. Enkele cijfers
geven misschien een duidelijker
beeld. Het bedrijfskapitaal van
Fadicam bedraagt 20 miljoen.
Tussen 1964 en 1974 werd om
161 miljoen geïnvesteerd. Om
rendabel te werken moest men
vroeger meer dan 160 stuks per
dag afwerken, een cijfer dat
weliswaar sinds de hervorming
teruggebracht werd op 90, maar
toch niet kan overtuigen wan
neer men weet dat 1974 een
lening moest aangegaan worden
van 27 miljoen. Op het ogenblik
heeft de firma nog een leningen-
last bij de stad van ongeveer 8
miljoen, voornamelijk toe te
schrijven aan huurgelden van de
gebouwen.
Onder druk van de RMZ werd
voor het tweede èn derde
kwartaal van 1975 een achter
stallige afhouding uitbetaald
van 6.701.OOOF. Ongeveer 4
miljoen van dit bedrag kwam uit
de zak van de voorzitter van de
beheerraadde heer De Smaele.
Ondanks deze laatste geste, die
door de vakorganisaties als een
teken van goede wil worden
omschreven kan men zich toch
enkele vragen stellen. Van waar
die geslotenheid van de direktie
van Fadicom ten overstaan van
de vakorganisaties en de pers?
Waarom pas vandaag deze
verklaring? De feiten zoals ze op
de perskonferentie uit de doeken
gedaan werden waren reeds in
november '75 bekend. Hebben
de aandeelhouders hun deviden-
ten voor het jaar '75 reeds
uitbetaald gekregen? Waar
schijnlijk niet, verklaarde men,
maar men kan het moeilijk
bewijzen. Een pvba. dient zijn
devidenten niet in het Staats
blad te laten verschijnen. De
markt van de diepvriezers is een
seizoenmarkt. In de winter
kopen de mensen geen dievrie
zers. Voor dit seizoen is men
aangewezen op het buitenland.
De Australische markt, een van
de voornaamste afzetgebieden
van Fadicam, kan men wel
voorgoed vergeten. De recessie
in België en in Australië
enerzijds en de devaluatie van de
Australische dollar anderzijds
hebben alle konkurrentie voor
dat gebied uitgesloten. Een
voorname bestelling uit Irak,
8.000 stuks, 40 dagen werk,
blijft achterwege. Een princi-
piëel kontrakt ligt getekend op
de ambassade van Irak, maar...
Arabische boycot of Irakees
wantrouwen ten overstaan van
Fadicam?
Alle goedwil van vakorganisa
ties. direktie en werknemers ten
spijt. Fadicam lijkt een verloren
zaak. Financiële steun kan in
het huidige ekonomische stelsel
alleen de doodstrijd nog wat
langer rekken.
SJ.
»rdl°lg van blz-1
Drtplgt de trend van zijn tijd en
veel geld over voor dure
terende karnavalkos-
die al te vaak opvallen
n j hun potsierlijke kitsche-
k ipid en anti-oriqinaliteit. De
;t, te dinsdag», zoals de heer
^atfne (ere-voorzitter van de
ajische Foornijveraars) be-
ïd#t» wordt veel minder ge-
j dan tien jaar terug. De
alsfeizigers voelen dat goed
"vjllMPING
erere-voorzitter bekijkt over-
fels de gehele foorbusiness
Freen gezonde dosis realis-
i Hij wijst terecht op de eko-
oujsche waarde van het
eóark voor de stad Aalst in 't
ïsjrneen en de handelaars in
au)ijzonder. Drie weken lang
ten hier immers 300 men-
ekïten en drinken. Dat brengt
oop. Bovendien lokt de foor
riliolk en het winkelcentrum
teert daar automatisch
•om is het ook zo jammer
Je foor meer en meer met
Jsqebrek gekonfronteerd
wordt. De verbetering van de
stedelijke infrastruktuur komt
misschien wel de wagen en de
wandelaar ten goede, maar
vormt toch een fundamentele
bedreiging voor de foor. Het
Esplanadeplein is daar een
sprekend voorbeeld van.
«Vroeger stonden we dicht bij
de straat, nu echter moeten de
mensen om de afsluiting heen
stappen om tot bij ons te ko
men», aldus de heer Viaene.
Ook de foorreizigers op de
Grote Markt en de Veemarkt
maken zich zorgen. Mocht het
centrum in de toekomst volle
dig verkeersvrij worden ge
maakt (d.w.z. met aanleg van
bloemenperken enz.) dan zou
dit een ware katastrofe bete
kenen voor de foor. En wat dan
met karnaval? Zowel Willy Ca-
lemin als voorzitter Viaene on
derstrepen echter de goede
verstandhouding met het
stadsbestuur dat veel begrip
toont voor het standpunt van
de foormensen. De sekretaris
heeft trouwens van schepen J.
De Neve (Openbare Werken)
himself vernomen dat tot nog
toe niets definitiefs werd be
slist. De plaatsingsmogelijk
heid van de foor zou blijven be
staan.
Inmiddels zijn er steeds meer
en meer kandidaturen voor
minder plaatsen. Een late kar
naval werkt dit natuurlijk ekstra
in de hand en bij de verpach
ting zijn weer zware bedragen
neergeteld. «Zo een verpach
ting staat gelijk met een jaar
van je leven», zei de eigenaar
van een autoskooter.
VRIENDELIJKER
Sinds een paar jaar, en dit op
initiatief van Nick Barrez, orga
niseert het Aalsters foorkomi-
tee in samenwerking met de
Prinsencaemere een dag voor
gehandikapten. Traditioneel
valt die op de tweede zondag
van karnaval. Dergelijke initia
tieven stimuleren uiteraard de
wisselwerking tussen het pu
bliek en de foor. Volgens de
heer Viaene zijn de mensen
ook veel vriendelijker gewor=-
den. Ze beschouwen de foor
reizigers niet langer meer als
marginalen maar als mensen
die een volwaardig beroep uit
oefenen Deze mentaliteits
verandering kontrasteert wel
fel met de huidige wetgeving
die sinds Napoleon nog niet
veranderd is. Het wordt hoog
tijd dat de menselijke erken
ning ook een wettelijk statuut
krijgt. De wet zegt immers dat
elke foorreiziger, als Belg, een
vaste woonplaats moet heb
ben. Heeft hij die niet dan komt
hij op een speciale lijst.
Het valt trouwens op hoe
kwetsbaar de foorreiziger wel
is. Zijn hele onderneming ver
huist van gemeente naar ge
meente maar, en dit is belang
rijk, staat steeds op straat met
alle gevolgen van dien. In Aalst
bijvoorbeeld is de vandaliteit
met karnaval de jongste jaren
sterk toegenomen. Ze zou
vooral het gevolg zijn van de
vele vreemdelingen die eens
per jaar naar Aalst komen en
het vaak al te bont maken. Dat
is de tol van de roem die Aalst
moet betalen. De heer Viaene
wijst er echter op dat in ver
houding met andere grote fo
ren het vandalisme in Aalst nog
relatief klein is. De Aalstenaar
denkt gelukkig nog in de eerste
plaats aan karnavalvieren.
Misschien past het niet meer in
een tijd van harde business te
mijmeren over de romantiek
van het verleden toen de statig
op- en neergaande karoussel
en het draaiend orgel jong en
oud dol maakten. De moderne
techniek heeft zijn klauw im
mers ook over de foor uitge
strekt. Maar ondanks de ver
nieuwde vormgeving is de ma
gische trekkracht van dit rond
reizend spektakel nog intakt
gebleven. En Aalsters karnaval
zonder het kleurrijk en luidruch
tig dekor van de foor zou maar
een doodse vertoning zijn. Een
reden te meer voor alle karna-
valisten om ook eens te den
ken aan hen die hun eksub-
erante buitelingen van op af
stand moeten volgen. Van haar
kant belooft onze redaktie aan
alle foorreizigers een speciaal
gebed te richten tot de Ger
maanse «weergoden»!
J.A.
wa
1 4rdagnamiddag, 21 februari 11. was er om 15 uur in de Mikis-
5 een Spaanse namiddag voorzien, naar aanleiding van de 40r
<eaardag van de Spaanse Burgeroorlog. Op het programma
dansen, het voordragen van gedichten, gitaarmuziek en
inse snuisterijen.
stl
nrf 5 uur bood de Mikisklubeen
it fcale indruk. De opkomst was
jbijster groot. Enkele Span-
t:n. de organisatoren en ook
e belangstellenden. Aan-
ilijk maakttn we ons geen
n In Aalst beginnen immers
voorstellingen minstens een
11 uur te laat. Waarom zou de
lss sklub daarop een uitzonde-
'In naken. Naarmate de tijd ver
en het stilaan 16 uur werd
i.' n iedereen aan te voelen dat
s mis liep. Van Ray De Smet
tmen we dat een Brusselse
n Spanjaarden die beloofd
e komen nog niet was komen
ten. Aanvankelijk dacht
acaan autopech, maar na tele-
111(1 ch kontakt, toen bleek dat de
i in Brussel van niets scheen
:ten, kon men niets anders
dan zich behelpen met de
ag(elen die men ter beschikking
tw
za 17 uur, met 2 uur vertra-
werd er dan van start ge-
Raymond De Smet opende
i5 i imiddag voor de nu al wat
sa »r geworden toeschouwers
en korte redevoering waarin
vaarom van de namiddag
els uit de doeken gedaan. De
i w nd in Spanje werd op de kor-
d< nomen. Vaneen mens zou ik
>oit zeggen, maar Franco, de
likker, de bloedhond, is ein-
ba gestorven. De Aalsterse KP
dair met haar kameraden in
(in E. Solidair met allen die
>rf e groter zouden gewild heb-
tu Solidair met diegenen die
n naar een socialistisch,
kratisch Spanje».
18< ilgens werd het woord gege-
11an een Spaanse kameraad,
zijn radde Spaanse tong
hij zich vooral tot zijn
h« is e lotgenoten. Evenals Ray
''j net had hij het over de krisis
lanje, de dood van Franco.
00 o Blanco en natuurlijk over
even naar een demokratisch
De Aalsterse Pioniers, de kom-
munistische jeugdbeweging,
bracht een paar Spaanse strijdlie
deren. Het eerste, de «Thalman-
kolonne», in het Nederlands en
het tweede «El Ejercito del Ebro»
in het Spaans.
Met Paco, een Spaans gitarist die
in Antwerpen woont, kwam de
Spaanse sfeer in de zaal. Snel over
de snaren tokkelende vingers en
de lyrische Spaanse klanken van
bekende liedjes deed iedereen in
de zaal opleven.
De twee Spaanse schonen die in
afwachting van hun dansnummer
achter het gordijn wat stonden te
improviseren op de getokkelde
klanken van de gitarist werden
door twee lolbroeken verrast die
bliksemsnel het gordijn wegtrok
ken zodat de twee meisjes plotse
ling voor de aanwezigen stonden
te dansen. Lang duurde het ver-
rassingseffckt niet. Het Spaanse
temperament nam vlug de over
hand. Olé.
Frans Jacobs, voor de derde maal
in de Mikisklub, las ditmaal ge
dichten voor geschreven voor en
door Spaanse demokratische
strijders. Om zijn beweegreden te
staven haalde hij een gezegde aan
van Garcia Lorca: «Ik dien de
zaak van de verdrukten. Ik dien de
zaak van de armen». De wat te
lange teoretische inleiding over de
voor te lezen gedichten interes
seerde de aanwezigen maar ma
tig. Het gedicht «De Misdaad in
Granadavan Anthonio Ma-
chando handelde over de moord
op Frederico Garcia Lorca «Ro
mance de la Guardia Civille» van
Frederico Garcia Lorca is opge
bouwd als een symfonie en schetst
de tegenstelling, de strijd, tussen
de Guardia Civille en de Spaanse
zigeuners. Besloten werd met een
eenvoudiger gedicht van Marcos
Anna.
Op de klanken van een af en toe
haperende plaat brachten de twee
Spaanse senoritas nogmaals een
dansimprovisatie
Paco! Paco! Paco! Het publiek
kreeg maar niet genoeg van deze
Spaanse Antwerpenaar. Samen
met de twee meisjes deed hij een
stukje Spanje opleven. Flamen
coklanken, vlugge, sierlijke, rit
mische steppasjes, zwaaiende
rokken, vingergeknip, vloeiende
bewegingen van de slanke armen
en van hel ranke lichaam.
Terwijl Spanjaarden en Aalste-
naars door mekaar zaten en tussen
pot en pint aan het verbroederen
of verzustercn waren, werden lo
ten verkocht. De ganse opbrengst
CVP.-JONGEREN AALST
Onder een talrijke opkomst
vergaderden de C.V.P.-jongeren
van de stad Aalst op zondag 15
februari 1976 in het Apostelken.
Als gastspreker vertolkte Dirk
Baert, gemeenteraadslid, uit
voerig de politieke verwezen
lijkingen van de huidige be-
stuurskoalitie. Hieraan koppel
de hij een persfektief voor de
toekomende fusie en stelde dat
het voor een bestuursmeerder-
heid belangrijker is de mens te
dienen dan een aantal gewaagde
en groots opgevatte ideeën te
verwezenlijken die Aalst
enkel prestige en allure zouden
bijbrengen.
Hij onderstreepte de moeilijk
heid in Aalst een bestuursbeleid
van de namiddag was bestemd
voor het blad «Mondo Obrero»,
een kommunistisch tijdschrift dat
te Brussel gedrukt wordt en over
gans West-Europa verspreid. Ook
wordt het op klandestiene wijze in
Spanje binnengesmokkeld voor
de kameraden aldaar.
Al was er niet zoveel volk als op
de Hongaarse avond, de sfeer was
er, evenals de verstandhouding.
Een paar woorden Nederlands,
een paar woorden Spaans, af en
toe overwippend op het Frans, of
op de gebarentaal. Alle middelen
helpen als je maar «wil» kontakt
zoeken met je medemens.
S.J.
te voeren waar het financiëel
aspckt een drukkende rem
uitoefende op de laatste zes
jaren.
Vervolgens werd door de ver
gadering de wens uitgedrukt tot
een eendrachtie samenwerking
tussen alle jongeren op de
C.V.P.-lijst bij de komende
verkiezingn, hierover zal het
bureau dienen te waken, op
voorstel van Humbert Barrez
werd het huidig jongerenbureau
onder voorzitterschap van Luc
Van Besien. met unanimiteit
van stemmen bevestigd in haar
funktie en werd de wens
uitgedrukt tot een verdere
samenwerking met de jongeren
uit de andere deelgemeenten van
de nieuwe fusiegemeenschap.
Op dit voorstel sloten zich
enkele jongeren uit de deelge
meenten aan bij het jongeren-
bureau van de stad Aalst. Beslist
werd Dirk Baert als kandidaat
van de jongeren voor de stad
Aalst voor te dragen.
DE VOORTZETTER
L. VAN BESTEN
Vrijdagavond, het loopt al tegen elven wanneer de laatste
voorbereidingen worden getroffen. Rufus stelt het televisie
toestel angstvallig nauwkeurig af op Duitsland 1Jaklien giet
de hete tee in een thermosfles. Ik kijk nog even na of het uur
wel degelijk klopt. We komen tot de ontdekking dat Luc Va-
renne via de RTB-radio kommentaar zal geven en even we
gen we het bekende opgewonden gedoe van Varenne af
tegen een onverstaanbare Duitse kommentaar. Varenne haalt
het nipt (voorlopig uiteraard). We knielen neer en zeggen een
schietgebedje, vragen dat Jean-Pierre het toch een aantal
ronden uit zou houden, niemand komt tenslotte graag uit zijn
bed om vier uur 's nachts voor drie minuten televisie-kijken.
Dan naar bed, maar eerst de onfeilbare elektrische wekker tot
op vijf minuten naukeurig ingesteld. Ik raak natuurlijk niet in
slaap, zo gaat het altijd wanneer je eens vroeg gaat slapen.
Daar is maar één remedie voor: opstaan, de kurk van de fles
halen en grondig de keel spoelen. Als ik dan maar wakker
geraak hoop ik. Na vijf minuten lig ik te snurken als een rozig
varkentje, jochei. Zalig, ik droom allerhande rare dingen tot de
onfeilbare wekker stipt om tien voor vier zijn elektrische ge
zoem begint. Ik mep hem grondig achterover, maar dat helpt
natuurlijk neits, je moet zo'n ding met zachtheid behandelen.
Ik besluit nog even (héél even) te blijven liggen, stiekem twijfel
ik natuurlijk of het eigenlijk feitelijk wel de moeite loont om op te
staan, het warme nest te verlaten. Mijn nieuwsgierigheid haalt
het tenslotte toch en ik daal de achttien trappen af. Rufus en
Jaklien zijn al op post, een Duitse speaker wenst ons goede
morgen en wat weet ik nog allemaal, we verstaan er toch geen
barst van. Dan schakelt ergens iemand over naar Porto Rico
(de wonderen van de techniek, ze kennen geen grenzen). We
zien een eivol stadion, twaalfduizend mensen zitten opge
wonden te joelen terwijl ikke de slaap uit mijn ogen wrijf. Een
tas hete teee maakt mij onnodig bruusk wakker, ik verbrand
mijn tong en proest het uit. Plotseling ontstaat er enige deining
rond de ring, de heren zijn aangekomen. Ze begroeten elkaar
vrij koel. Op het eerste gezicht lijkt Jean-Pierre Coopman echt
een boertje naast de prachtatleet die Ali alias Cassius is.
Wanneer ze hun badjassen uittrekken is het verschil nog
groter, dan zie je pas hoe dominerend Ali is. Rufus zegt welis
waar dat Ali een buikje gekregen heeft en zijn, ideale gewicht
niet heeft maar dat hindert blijkbaar niet, Jean-Pierre zal het
ongetwijfeld lastig hebben.
Ondertussen krijgen we Luc Varenne te horen, dat belooft, die
zit er waarschijnlijk al even slaperig bij als de andere helft van
West-Europa. Hij heeft al evenveel verstand van boksen als
Rufus, Jaklien en ikke samen en dus schakelen we maar weer
over naar de Duitse kommentator. Die komt niet zo zuiver
door, maar wij begrijpen er toch niets van, de ambiance pikken
we ondertussen wel in. De scheidsrechter keurt de stoere
bonken even, voelt of geen van beiden hoefijzers in zijn wan
ten zitten heeft en dan gaat de eerste ronde in. Jean-Pierre
krijgt al dadelijk enkele rake klappen te verwerken, ze komen
echter niet te hard aan, Ali is zoetjes. Hij laat Jean-Pierre al de
moeite doen, tevergeefs echter, zijn armen zijn een paar cen
timeters tekort. Niet veel, maar boksen is wat dat betreft een
delikate sport, het kan op een paar centimeters aankomen.
We slurpen ijverig van onze tee en geven terloops onze eigen
kommentaar. De pronostieken zijn allang gemaakt: dat houdt
de «Leeuw van Vlaanderen» niet lang uit. Coopman vecht met
de moed der wanhoop waarschijnlijk, het overwicht van Ali is
overduidelijk. Drie minuten duren gelukkig niet te lang en de
eerste ronde zit er dus vlug op. De eerste kennismaking is nog
meegevallen. Een lekkere griet komt wat reklame maken voor
het San Juan Hotel en geeft meteen aan welke ronde volgt.
Een klein kind weet natuurlijk dat de volgende ronde de
tweede is. Coopman wordt wat bijgewerkt en is net op tijd klaar
voor de tweede ronde. Ali beweegt zich haast niet en Coop
man staat zich moet te maken tegen de sterren op. We probe
ren Luc Varenne nog eens maar die vliegt al vlug weer de eter
uit. Ali speelt het spelletje ondertussen gezellig verder, Coop
man blijft verwoed aanvallen. Hij bereikt er helaas niet veel
mee. Ondertussen haalt hij toch al de derde ronde. Wij zijnal
dik tevreden, dat maakt toch al zes minuten boksen, doe zo
voort Jean-Pierre! De derde ronde verloopt op ongeveer de
zelfde wijze als de eerste twee, het wordt stilaan duidelijk dat
Ali het eerder als een spelletje ziet: blijkbaar brengt hij begrip
op voor die moedige kerel uit dat kleine landje, die het aange
durfd heeft hem, de grootste uit te dagen. In de vierde ronde
daarentegen schijnt Ali het een beetje op zijn zenuwen te
rkijgen. Hij begint er stilaan genoeg van te rkijgen dat de
andere zo ijverig blijft doorvechten, terwijl hij het meer als een
kat-en-muis spelen opvat. Coopman krijgt dus weer een paar
meppen te vreten, die al wat harder aankomen. Hij reageert
met wat ongerichte, slecht gekontroleerde slagen die door Ali
vlot worden ontweken. Ali haalt natuurlijk veel sneller uit en
staat er ogenschijnlijk ontspannen bij, wat heeft hij immers te
vrezen? Juist.
In de vijfde ronde begint pas de show: Ali begint rond te
dansen. Wij raken stilaan toch wat opgewonden en gaan het
ergste vrezen. Want dat dansen, dat lijkt ons niet pluis. Te
meer omdat Ali ondertussen toch weer flinke meppen uitdeelt,
eentje links, eentje rechts. En dan, tegen het einde van die
vijfde ronde gaat hij er keihard tegenaan: links rechts, één
twee, links rechts, zijn slagen zijn haast niet te tellen. Nog een
stoot onder de kin en Jean-Pierre gaat onderuit?? Komt hij nog
overeind, ja, nee, twijfel maakt zich meestervan deverschrikte
harten, wij duimen natuurlijk, dat beetje chauvinisme hebben
we toch nog. Het mag allemaal echter niet baten, Coopman
blijft op het vilt. Dat vinden wij uiteraard jammer, maar onze
tranen helpen niets. Gedaan is gedaan. Ik slurp mijn tee op,
zeg goedenavond tegen de mensen en slof terug naar boven.
Als een blok val ik in slaap deze keer.
Achteraf ga je je natuurlijk allerlei vragen stellen en je waagt je
ook aan wat voorzichtige konklusies, maar wat baten kaars en
bril als Jean-Pierre het klasseverschil niet zien en wil?
Guy DELE
m.»T zorfpew
'tóe#
Er was weinig belangstelling voor Je Spaanse namiddag in de Mikisklub (jm)
