FILM BIJ ONS
DAPOKASTER MET KAPODASTER IN KREA
DIE VAN AALST
CAMPBELL EN KOOYMAN
EN ANDERE REDENEN OM VERDER TE LEZEN
BEUH
PAULARENTS WON DE
STEPHAN DEJONGHE
WEDSTRIJD
12 - 2-4-76 - De Voorpost
Verleden zaterdagavond (27
maart) hebben veel te weinig
Aalstenaars (circa 30 man)
kennis kunnen maken met
een van onze meest belofte
volle Vlaamse groepen.
Veelbelovend, en tevens een
mooi voorbeeld van de ken
tering die zich de laatste
tijden in ons kleinkunstwe-
reldje voordoen. Brengt Da-
pokaster nog kleinkunst of
is het veeleer kabaret, kolder
op pop? Ons een zorg zeg
gen Daan en Paul en gelijk
hebben ze. Feit is, het
woord kleinkunst is van
langsom minder toereikend
om het hele reilen en zeilen
in ons wereldje van de kunst
met kleinkunst te omschrij
ven en overigens, «what's in
a name?».
Waarom er zo weinig volk
was?
Wel, de voor Krea opnieuw
onvoldoende reklame bleek
de konkurentie van een
jeugdfeest in de geburen
niet te kunnen opvangen en
ten slotte, Dapokaster is
nog niet zo'n bekende naam.
Althans niet in onze streken.
Daarom eerst wat materiaal
voorde kk-historisi.
EEN EERSTE L.P.
Dapokaster was oorspron
kelijk d.i. zowat vijf jaar ge
leden, het resultaat van de
toevallige (via-via) ontmoe
ting van twee studenten te
Leuven. Ergens te Kasterlee
legden Daan Broos en Paul
Beusmaan de gemeen
schappelijk ambitieis en ta
lenten tesaam en van kapo-
daster (het metalen gitaar
spul) maakten ze maar Da
pokaster. En met sukses:
na het volschrijven van een
stevig programma werden
ze gelauwerd op toch niet
onbelangrijke wedstrijden
als de Conomus Cabaret
Concours (Amsterdam) en
Caijnaretten (Delft). De (Ne
derlandse) pers was entoe-
siast behalve dan...en Daan
vertelt: «in Amsterdam mis
ten we de persprijs met een
enkele stem: de stem van
Pol Van Mossevelde van de
Standaard-Nieuwsblad
groep. Maar ja, voor hem is
er misschien maar ooit een
goede Vlaamse groep ge
weest.» (N.v.d.r. Heksa-
gram, de groep waarin Pol
VM jarenlang heeft gezon-
gen en gespeeld).
Kwaad ziet er Daan echter
toch niet uit. Wel nee, hij
lacht vriendelijkvoorzich uit
en vertelt over de eerste
langspeler die volgens hem
wel voldoende wordt ge
draaid op de B.R.T. We ho
pen voor hem dat «Daan
Broos en Dapokaster» de
doorbraak mag betekenen.
De plannen? Voor het begin
van volgend seizoen komen
er een drummer en een bas
sist bij. Ondertussen heeft
Dapokaster aan het jongste
lid, pianist Michel Ardui,
een zeer sterke aanwinst.
HET OPTREDEN IN KREA
Omwille van de te weinig
talrijke toehoorders had
Daans humor niet altijd de
nodige en verwachte res
pons. Kabaret is een spel
tussen artiest en publiek
waarbij de wederzijdse reak-
ties toch wél nodig zijn. De
feed-back ontbrak in Krea.
Wat Dapokaster zaterdag
bracht onderscheidde zich
in een eerste gedeelte waar
in de kolder een minstens
even belangrijke plaats in
nam als de muziek en in ene
tweede deel (na de pauze)
dat bijna uitsluitend met
Dapokaster tijdens hun optreden in jeugdkluh Kreja (JM)
liedjesmateriaal werd ge
vuld. En dit, afwisselend
met politieke hekelingen
(«ik trapte in kak en in een
fascist en merkte het ver
schil niet...»), pretentieloze
humor («een stewardess
maakt geen lente»), gevoeli
ge poëzie (vb. in het prachtig
nummer «Antwerpen», op
gedragen aan de overleden
schrijver Roger Van de Vel
de) of gewoonweg mooie
Chansons».
Over het politiek element:
Dapokaster kan je noch
links noch rechts huisves
ten («Ik kan niet achter slo
gans aanhollen, godgeware-
me. Het enige waar ik me
thuis voel is de anarchie en
dan niet het simplistisch a-
narchisme van de baardige-
man-met-de-zwarte-hoek-
en-een-rode-bom-met-lont
in de hand...» vertelde Daan
ooit aan Leo De Haes).
Verder bracht de groep L.P.-
nummers als «Oktober»,
«Toiletpapier», «Kabaret»...
stuk voor stuk nummers
waarmee Dapokaster be
wijst de nodige talenten te
bezitten om het verder waar
te maken. Als het publiek
maar even wil meeduimen.
(renédw)
Van 26 maart tot 15 april in het Kunstenaars Centrum te Bergen
N.H.
Zo begon een hekelend zinnetje in een lied at tot ver buiten onze
grenzen bekend raakte. Zouden de Nederlanders, die deze titel ook
op een tentoonstelling van Aalstenaars plakten, daarin hun gespot
met de domme Vlamingen weer eens hebben bovengehaald, of was
het alleen een gebaar van .herkenning der Aalster zo leiden zij onze
eigennaam afhistorie en gewoonten,
De oorsprong van het over en Nederlands journalist.
weer geloop en gepraat tussen
het Nederlandse Bergen en het
eigen Aalst zal nu stilaan wel
door iedereen gekend zijn, die
enigszins in kuituur of heem
kunde is geïnteresseerd, het was
het terugbezorgen van een oude
klok uit onze carillon die door
oorlogsomstandigheden in
Bergen was verzeild geraakt, en
daar werd ontdekt door een
De hoofdbrok van deze zoveelste
aflevering van kuiturele uitwis-
selings«dagen» was deze keer
een expositie van achttien kun
stenaars, uit onze streek af
komstig. Zij werden allen met
foto en levensbeschrijving bij
eengebonden in een ter deze
gelegenheid, prachtig uitgege
ven boekje, het zijn: Leon Boel,
Luc Claus, HugoClocheret, Luc
De Blok, Mare De Bruyn, Jan
De Nijs. Paul De Rijck, Frans
De Vree, Achiel Hutsebaut,
Wilhelm Mechnich, Monique
Muylaert, Herman Muys, Frank
Steyaert. Miki Van Der Eecken,
Anne-Marie Van Hoorick, P.A.
Van San, André en Luc Van
Schuylenbergh. Het werd een
prachtige, homogene ekspositie,
waarover onze toch kritisch
ingestelde noorderburen zich
allen lovend uitlieten. Alhoewel
de vernissage reeds op vrijdag te
zeventien uur doorging was er
een zeer grote publieke belang
stelling. waaronder een ganse
schare Noordnederlandse kun
stenaars, waarvan er reeds velen
oude gekenden waren sedert
hun bezoek aan Aalst. Onze
afvaardiging, die bestond uit een
aantal deelnemers, inrichters en
de schepen van kultuure Van
Den Eede, werd weliswaar
gekenmerkt door de frappante
afwezigheid van onze burge
meester en het «paradepaard»
LP. Boon. aast een peloton van
wethouders en hun burgervader,
was ook de Belgische amabassa-
deur de heer J. Lodewijk en de
kuiturele attaché aanwezig.
Een tweede element dat op het
programma voorgesteld werd als
een literaire avond met Louis
Boon moest afgelast worden
wegens ziekte van de schrijver.
Op diezelfde vrijdagavond werd
er ook nog een diner aangebo
den, waarop bewezen werd dat
de noorderlingen weten wat
gastvrijheid betekent, en wat
aan één der aangezetenen de
bedenking ontlokte dat hij nu
naast zijn financiële moeilijkhe
den als kunstenaar toch dit
genot in zijn vroegere funktie als
loodgieter moest ontberen.
's Zaterdags, tegen de middag,
werd in een koud en regenachtig
doch heerlijk Bergen, deze
ontmoeting beëindigd met de
onthulling van een beel van Jaap
Mooy waarop onze Boon werd
geciteerd die als een spreek
woordelijke rode draad door
deze uitwisselingsdagen liep.
J.D.N.
ANTWERPSE AVOND
IN PARNASSOS
Op zaterdag 3 april (19.30 uur)
is de Antwerpenaar en banjof
reak Ed Kooyman in folkkroeg
Parnassos op bezoek. Na twee
Sommigen beweren dat onze gemeente er niet zo maar toevallig
bijligt zoals vandaag de dag. Er zijn er zelfs die met de vinger op
de plattegrond zeggen «Zie je wel!»
«Kijk»! zeggen ze «het is als het ware een beeld van wat deze
gemeente in werkelijkheid is: bekrompen, eng en benauws in het
midden en daar de beide uitersten met wat meer ruimte en wat
meer openheid.»
Maar diegenen die dat beweren zijn alvast geen echte
«parochieanen» wordt ons verzekerd; die zijn «vaneigen» van
d'uitkanten of van 't stad!
In onze parochie wordt een gloednieuw procédé van straataanleg
uitgetest. Als dit lukt denkt men er alvast aan dit procédé steeds
meer toe te passen daar waar het maar enigszins kan. Vlugge
denkers geloven zelfs aan export of op zijn minst aan toepassing
in Groot Dinges als ze d'er straks weer bij zijn. Het voorlopig
recept hiervoor luidt als volgt: (wij ontcijferen de onduidelijke
tekst ervan zo goed en zo kwaad als het ons mogelijk is).
Zorg voor een gemeentebestuur dat ten gepasten tijde van niets
weet.
Zorg dan dat je hier of daar een stuk weiland bij de hand hebt,
liefst nog in een landbouw of industriezone... dit komt
voordeliger.
Intussen vindt je uit of dit weiland toevallig niet in bouwzone
veranderd bij de eerstvolgende gelegenheid.
Wacht hier vooral niet op want je weet wel beter.
Breng dan in der haast een asfaltlaag aan op verharde
ondergrond samen met een afvoerpijp voor de vuiligheid zodanig
dat op het geschikte moment het geheel het aanzien van een straat
kan aannemen.
Let vooral niet op de tussenliggende gronden van buren die geen
asfaltstrook wensen.
Vooraf verzekerd men zich dat de arm der wet net niet zo ver
reikt.
Ga intussen nog maar eens kijken of het gemeentebestuur
steeds van niets blijft weten.
Als het toch te gortig mocht lijken doe je dan na een klein half
jaartje een officiële aanvraag... en wie heeft er al een bestaande
toestand weten veranderen... jij soms?
De Vroede Vaderen voelen zich dan verplicht om in het
algemeen belang toestemming te verlenen, de asfaltstrook als
straat te aanvaarden en «als het effe kan» over te nemen zod^t je
het weiland als bouwgrond kan van de hand doen.
De aldus gerealiseerde meerwaarde wordt dan eveneens in het
belang van de gemeenschap vrijwillig afgestaan aan een der
volgende instellingen naar keuze:
a. het rampenfonds van het OPEN bestuur
b. het steunfonds voor interne kombines
c. het noodfonds voorde vangst van geldhaaien.
Nog in onze parochie worden twee gemeentewerklieden
aangeworven: één gemeentelijk metser en één gemeentelijk
beplanter. Voor elke vakkature zijn er drie kandidaten komen
opdagen. Na een vergelijkende metselaars- en beplantingsproef
bleven voor elke Job nog twee aspiranten over. Iedereen kijkt met
belangstelling uit wie van de vier het uiteindelijk «zullen
geworden zijn». Bedenk hierbij als alle fusiegemeenten in
ekstremis nog personeel gaan aanwerven er in Groot Dinges
straks nogal gemetseld en geplant gaat worden. Eén grote
klemmende vraag stellen wij ons: zullen deze beide nieuwelingen
nog een inheemse dienstpet krijgen of moeten zij wachten op een
fusie-dienstpet?
suksesvolle langspelers(Kon-
gee» en «Als de stenen konden
zingen») behoort Ed tot de
groep vaste waarden in het rei
len en zeilen van onze arties
tenwereld. Ed is met zijn bibbe
rende countryzang en eerder
mild-cynische verhalen over
het alledaagse leven echt het
zien en beluisteren waard. Zo
waar een garantie voor 'n «ple
zante» avond. Het voorpro
gramma wordt verzorgd door
de eveneens Antwerpse Louis
Imbibe Country Band. Deze
groep brengt eigentijdse coun
try en bluegrass. Veelbelovend
volgens de organizatoren. Al
len naar de Steenweg op Ni-
nove op het nummer 145. In
Denderleeuw is het binnen
zonder aarzelen!
ALEX CAMPBELL,
DE REUS
VAN DE
SCHOTSE FOLK
IN CSV
C.S.V. 't Fabriekske (Welle-
kensstraat 45, Aalst) probeert
dit seizoen voor de tweede
keer rasechte folkratten in het
Aalsters muziekgebeuren te
betrekken. Na Deave Peabody
is Alex Campbell er te gast op
vrijdag 9 april (20.30 uur, in
kom: 40 - 50 F Hopelijk meer
belangstelling deze keer!!
Alex Campbell (niet venwarren
met country-idool Glen) is een
der popualirste zangers in zijn
genre. Althans in Groot-
Brittanië. Hij is tevens auteur
van een boek met songs en
verhalen, medewerker aan de
belangrijkste folktijdschriften,
akteur in verscheidene films
(The Reluctant Debutante/ Les
Tricheurs) en verder rolspeler
en- zinger van zomaar even
tjes 70 platen, waarvan er al
een half miljoen in Engeland
verkocht werden.
In de folkmiddens staat hij
aangeschreven als een gitaar
virtuoos die ook aardig wat kan
spelen op harmonika, banjo,
auto-harp e.d. Hij brengt een
mengelmoes van country-,
folk- en gospelsongs met daar
tussen autentieke Schotse
moppen en anekdotes uit zijn
zwerversbestaan, dat hem
spijts de (kortstondige) vriend
schappen vaak overlevert aan
eenzaamheid en fysieke pijn.
Kalendertoemaatjes
10 april jk Dido te Erpe: de En
gelse ((folkgroep Magic Lan
tern. (aanvang om 20 uur).
24 april in 't Utopieken (C.S.V.):
de Gentse folkzanger Philip de
Fleurquin. (Inkom gratis!!)
25 april in Kreja: de Engelse
folkgroep Pigsty Hill Light Or
chestra.
1 mei in zaal St. Anna: de Aals-
terse groep Isopoda.
8 mei in Tuf-Tuf: Urbanus van
Anus.
8 mei in zaal Achturenhuis,
Denderleeuw: Wannes Van de
Velde.
15 en 16 mei promotiefestival
«Ratatoei» georganizeerd door
de Aalsterse jeugdklubs. In
schrijvingen verwacht.
René De Witte
Zondagnamiddag had voor de derde maal de finale
plaats van de driejaarlijkse pianowedstrijd die door de
stichting Stephan De Jonghe, ter herdenking aan deze
jonge kunstenaar, wordt georganizeerd. Zes finalis
ten diende een volledige sonate van Mozart of Haydn
te brengen en tevens een stuk naar eigen keuze van
een komponist uit 19de of 20steeeuw.
De jury bestond uit de leraars van de muziekkonserva-
toria uit Antwerpen, Gent en Brussel, en dhr. Dispa.
direkteur van de Aalsterse muziekakademie. De voor
zitter van de jury was niemand minder dan dr. M.
Boerboom.
Paul Arents uit Heist op den Berg kreeg de prijs
Stephan De Jonghe ter waarde van 50.000 fr. Stefan
Poelman uit Hasselt kreeg de prijs van de stad Aalst
(30.000 fr.) Cardine Graziano uit Oostende ontving
25.000 ,fr. Mare Matthijs uit Gent 20.000 fr. Christel
Kessels uit Oostende 15.000 fr. en Katrien Friant uit
Drongen 10.000 fr.
De jury stond voor een zware taak. (JM)
Vee! belangstelling voor de Stephan de Jonghe wedstrijd. (JM)
We zullen het maar zakelijk houden deze week, de pret i:
er toch alweer af en het wil maar niet lukken: koffie
zwaar op de maag 's avonds. Al een week wacht ik op eei
brief die maar niet wil komen en wat rust die ik toch niej
krijg. De lente is amper een week oud en de blaadje:
vallen alweer van de bomen. De aap kijkt triestig: altiji
weer diezelfde plaat denkt hij bij zichzelf. Mensen
kan filmmuziek toch heerlijk zijn, probeer deze remedi
ook eens: 'Mahogany', een juweeltje van een plaat, plu:
één glas (of één fles) wijn en een luie zetel. Eindelozi
variaties op dat ene tema, je schreeuwt het uit op de duul
en je hart breekt, of het is van steen - geen andert
mogelijkheid.
JAWS
van Steven Spielberg (USA, 1975)
met Roy Scheider, Robert Shaw, Richard Dreyfuss,
Murray Hamilton en Lorraine Gary. Aan zijn vijfde weel
toe, deze «Zomer van de witte haai», en dat is niet eens zi
verwonderlijk. Wat een film mensen, grandioos is dat/im
Reusachtig kijkspel vooreen reusachtig publiek. Ik weer",,
dat ik nogal eens naar superlatieven durf grijpen, maaiU^
vooréén keer lijkt het me toch niet overdreven«Jaws» ishstt
ongemeen goed. Zelden heb ik de laatste tijd zo geboeiChde
naar een film zitten kijken. Geen moment vap vervelingte11.
op het juiste moment wordt je bij de nekharen gegreperr'^
en met je neus op een verrassing van formaat gedrukt|^b6
Spielberg en zijn scenaristen (Carl Gottlieb en Petena|S)
Benchley) zettten werkelijk hun beste beentje voor. Eerjert
dergelijke film is echt een lust voor het oog, je merkt datean
erop gewerkt is: elk beeld is uitgekiend, elk effektM
bestudeerd. Daarom ressorteert de film ook zo'n effekt. r.rg^
Zien!!!
(cinema Feestpaleis)
ele
ide
PORGI L'ALTRA GUANCIA(Twee Missionarissen)
van Franco Rossie (Frans-Italiaanse ko-produktie(1973)
met Terence Hill en Bud Spencer (en daarnast ook no<
Mario Pilaren Jean-Pierre Aumont).
Dino de Laurentis, handig Italiaans producent (zo zijn err 9
in Italië wel meer) pakt eens te meer uit met het komischej5r
duo Hill-Spencer, een tandem die bijna zeker borg staaft/ie'
voor sukses. Veel valt er over de twee onverwachtss
missionarissen dus niet te vertellen. Die twee kerel
spelen gewoon hun typetje en je vindt dat aardig of jecal^
vindt het vervelend. Het verhaal (van een gegeven of eerfal''
scenario spreken kan hier moeilijk) doet eigenlijk niets]
ter zake, de humor in het zakje komt (of moet komen) vai
het duo. En die doen dat uiteraard niet kwaad, (cinem.
Palace)
THENCE MIL BUD SPENCER
:S 2 MISSIONNAIRES
THE ODESSA FILE (Geheim dossier Odessa)
van Ronald Neame (USA 1974)
met Jon Voight, Mary Tamm en Maximilian Schell.
Een film die bijna niets dan slechte kritieken verzamelde,
maar waar je toch niet aan voorbij kan gaan zonder meer.
Zij het dan omdat de inhoud toch interessant is: alweer
een verhaal over de naweeën van Wereldoorlog 2. Een
free-lance journalist krijgt toevallig het dagboek van een 'en
gewezen koncentratiekamp-gevangene in handen, pluist1,01
het uit van a tot z en komt tot heel onverwachte
konklusies.
p\-,
Filmisch geen hoogvlieger, toegegeven, het kunnen ook
niet allemaal meesterwerken zijn. Ronald Neame leek
nochtans bijzonder talentrijk na zijn kassukses «The
Poseidon Adventure» en ik vermoed dat zwakte bij «The
Odessa File» eerder in het scenario lag dan bij Neame.
Dat scenario is gebaseerd op een boek van Frederic
Forsyth, schrijver van bijzonder boeiende dingen, zoals
«De Dag van de Jakhals», ook al verfilmd.
(cinema Alfa)
Guy dele
