'4
Te voet naarlourdes
in
ZILVEREN «TERJODENAREN»
ZETTEN HUN JUBILEUMVIERING OFFICIEEL IN
VUFTIG JAAR MUZIKANT!
IflT
BERICHT UIT
DE WITTE KAMER
ISOPODA OF AJUINPOP
OP ZIJN BEST
De Voorpost - 30-4-76 - 9
Vervolg van blz. 1
En om
dat nu eenmaal het gemeen
tehuis te Erembodegem
staat waar het staat, ook
voor Terjoden, en omdat de
iterjodenaren» ook officieel
in de bloemetjes dienden
gezet door het gemeentebe
stuur, kon «het dorp» einde
lijk een kennismaken met
een der spetterendste fanfa
res van uren in het rond. En
heuglijke gebeurtenis voor
De Terjodenaren» maar ook
een enig gebeuren voor E-
rembodegem zelf dat eigen
lijk niet wist hoe veelzijdig
muziek-rijkhet wel is.
FEESTELIJKE OPTOCHT
Op enkele onverbeterlijke
wegblijvers na waren ze er
allemaal vandaag de Terjo
denaren. Te 10 uur werd er
gestart aan het lokaal «Lam
me Goedzak» en ging het
klankrijk naar het dorp toe.
Als er nog moest bewezen
worden dat ze te Terjoden
een aardig stukske kunnen
blazen dan is dit bewijs nu
alvast geleverd. Met de oog
strelende kleurrijke Majoret-
ten vooraan, daarachter de
jonge trommelaars en dit al
les muzikaal voortgestuwd
en omlijst door een 40-man
sterke fanfare, trok een fees
telijke sliert van «op Terjo
den» tot op «de plesj». Er
werd even een ommetje ge
maakt langs de Dender-
straat, de Kaai en de Kerk
straat om zich voor het ge
meentehuis te gaan opstel
len in formatie. Voor de pui
op het bordes van het ge
meentehuis stonden de offi-
cielen de Terjodenaren op te
wachten. Het was intussen
zowat elf uur geworden toen
een eerste Majoretten de
monstratie werd gegeven op
het Dorp. Hier van zilveren
klanken spreken is meer dan
toepasselijk. Lichtjes ge
hinderd in hun bewegingen
door een scherpe snedige
wind brachten de Majoret
ten een sierlijke vertoning
van hun beste kunnen. Het
lag voor de hand dat, voor de
gelegenheid, iedereen het
om ter best wou doen. En
werkelijk, het was overtui
gend over heel de lijn. De
feestvreugde werkte aanste
kelijk. De stemming was er.
RECEPTIE
Voorzien was dat zowel Ma
joretten als trommelaars,
gedurende de ontvangst in
de raadszaal, op het speel
plein van de Gemeente
school zouden vertoeven.
Voor de hele «band» is de
raadszaal echt te klein zodat
de kleinsten maar eventjes
geduld moesten uitoefenen
ondertussen. Gelukkig
kwam men, gezien de kou
de, op het idee om het jonge
volkje een onderkomen te
bezorgen in Café Derby.
Blote meisjesbenen zijn
leuk dacht men waarschijn
lijk maar van de kou blauwe
blote teentjes zien er echt
niet feestelijk uit...en de
waard vond het ook goed.
De «groten werden dan het
gemeentehuis ingehaald
naar de raadszaal die op de
ze overrompeling niet bere
kend is. Maar iedereen vond
zijn plaatsje om de feestelij
ke begroeting van het offi
ciële Erembodegem mee te
maken. Schepen Maurice De
Luyck verontschuldigde de
burgemeester en deed na
dien zijn best om de onver
wacht op zijn schouders be
lande taak als feestredenaar
zo goed mogelijk waar te
nemen. Schepen De Luyck
was goed geïnformeerd over
«De Terjodenaren» en legde
eveneens de band tussen de
vooroorlogse fanfare «Hoo-
ger Op». Hij noemde dit
haastig een Terjodense aan
gelegenheid. Hij verwees e-
veneens naar de onbetwist
baar belangrijke rol die
Sooiken Mabilde bij de we
dergeboorte had gespeeld
en memoreerde heel de his
toriek rond deze wederge
boorte naar aanleiding van
de inhaling van Pastoor Sa-
bot destijds. Zowel de
eerste repetities bij de spe
lende herbergiers «Sieken»
Van Impe en Felix Cogneau
werden in Schepen De
Luyck's toespraak aange
haald ook de onvermijdelij
ke keuze van Rochus De
Decker als chef. Hij besloot
met alle aanwezigen uit te
nodigen om samen met hem
een heildronk uit te brengen
op de jarige fanfare. In naam
van het gemeentebestuur
werd nog een uiterst prak
tisch geschenk aangebo
den; een kleine trommel en
chef Rochus maakte de op
merking dat gelukkig de
trommelstokken niet verge
ten waren.
Als voorzitter van de Fanfare
dankte Frans Redant in kor
ten en sprekende woorden.
Met deze trommel als ge
schenk, aldus Frans Re
dant, zullen wij in de toe
komst steeds deze heuglijke
dag weerbeleven bij elk op
treden en elke repetitie.
Hoe kan een fanfare beter
zijn dank betuigen dan met
een serenade? En zo gebeur
de ook met twee fleurige
nummers. Speciaal voor
Schepen De Luyck, als ge-
legenheidsgastheer, bracht
Chef Rochus als tweede
stukje «Bloemen der liefde».
Het voltallige Schepencolle
ge (met uitzondering van
burgemeester Boel) ge
meentesecretaris Van Vae-
renbergh, de raadsleden
mej. A. Bourlon, Bert Cop-
pens, G.De Greve en Peere
boom juichten met de talrij
ke aanwezigen de fanfare na
afloop uitbundig toe.
Nadien werd op het speel
plein van de jongensschool
aangetreden voor de gele
genheidsfoto. Gasten, gast
heren en genodigden sloten
zich bij mekaar aan om de
fotografen hun werk te laten
doen.
TERUG NAARTERJODEN
Voor de kerk werd dan tot
afscheid als gezamelijke
dank en hulde door fanfare,
trommelaars en majoretten
een kleurrijke en klankrijke
«show» gehouden. Nadien
ging het de weg terug naar
de heimat, maar eerst werd
nog even aangelopen bij de
bewoners van het rusthuis
aan de Ninovesteenweg. Dit
onverwachte bezoek van de
ze feestelijke troep aan onze
zestigplussers viel in de
smaak en wij hebben de in
druk dat de Terjodenaren
nog nooit zo een echt goeie
serenade hebben gegeven.
Hoe lang er verder op de dag
nog werd geblazen is ons
niet bekend maar uit goede
bron vernemen wij dat intus
sen iedereen toch thuis ge
raakte. Zorg dat jullie d'er
over 25 jaar weer bij zijn
Terjodenaren, maar laat niet
na om intussen gewoon
door te gaan, steeds «Hoo-
ger Op» «Terjodenaren» en
goed heil.
Balder
Dc Koninklijke Fanfare St.-Cecilia Meldert had eraan gehouden vier
van haar trouwe muzikanten, nl. Adolf Beek, Frans De Brandt, Jozef
Van Mol en Frans Vermeiren, wegens hun 50-jaar spelend lid zijn,
eens in de bloemetjes te zetten en dat, uiteraard, met een muzikale
prestatie.
:hte
zijr
Onder leiding van haar jonge
L.lldirigent Etienne Van Nuffel
bracht de Fanfare die momen
teel een dertigtal muzikanten
telt met een trommelkorps van
tiental leden voor een
welgevulde zaal en een aan
dachtig luisterend publiek een
populair concert en dit dan op
•oortreffelijke wijze. Het eerste
deel bestond uit een reeks
evergreens, door de meeste
mensen tel geapprecieerd. Ver
melden we hieruit bvb «La
Cuccaracha», «Donau-Dixie».
1tej H olz hack er-Beaten
n9 «Kalinka».
JUBILARISSEN
Na een korte huidetoespraak
door voorzitter Frans Lievens
werd aan de jubilarissen een
werkelijk prachtig en waardevol
geschenk aangeboden, nl. een
harp op marmeren voetstuk.
Deze trofeeën werden aan de
jubilarissen overhandigd door
burgemeester Albert De Vos die
er met zijn schepenen had aan
gehouden de viering bij te
wonen.
BELLENSPEL
Na een korte pauze. men kan
niet blijven blazen en moet zich
ook wel eens laven kondigde
presentatrice Mw. J. Hofman-
Floru een verrassing aan. nl.
Roger Troch met zijn origineel
en uniek intrument. een «bellen-
spel». Alhoewel nog maar pas in
het bezit van dit eigenaardig
geval wist Roger er toch mooie
klanken aan te ontrukken en
bracht voor een flink meevol-
gend auditorium twee mooie
melodieën. «O Sole Mio» en een
tenia uit «Dr. Jivago».
SOLISTEN AAN 'T WERK
Nadat in het eerste deel trompet
tist E. De Brandt zich had
onderscheiden kwam nu de
beurt aan een saxofonen-trio (R.
Troch. J. Van Mol en E. Van
Hauwermeiren) en aan tuba
solo Jozef Fieremans en natuur
lijk aan Willy De Coninck met
zijn schuitbazuin om de mensen
óp iets moois te vergasten. Een
paar speciale arrangementen
kwamen ook aan bod en van J.
De Ridder van Asse ging de
kreatie door van zijn «Juliana-
Wals».
Al met al een mooie viering van
vier mensen die 50 jaar lang aan
hun liefhebberij trouw blijven en
die weldra nog een officiële
erkenning van het Departement
van Kuituur zullen mogen
ontvangen. Wat reeds zo dik
wijls. te pas en ten onpas, werd
beweerd dat de muzieken kapot
moeten en kapot gaan. is hier in
konkretotegengesproken.
De volksmuziek, fanfares en
harmonieën niet louter als
politiek strijdmiddel maar eer
der als faktor van volksopvoe
ding. die reeds zovele tientallen
jaren tot in het kleinste uithoek
je van ons land bloeide en op vele
plaatsen nog steeds bloeit kan,
mits officiële erkenning en
steun, een werkelijke heropbloei
beleven.
L.H.
rdi
iOT
ck,|
3a- meimaai1d is traditioneel de periode waarin tallozen te
voet naar één of ander maria-bedevaartsoord trekken, naar
a Halle, Scherpenheuvel... Het is echter ongetwijfeld de eerste
keer dat twee Aalstenaars zomaar meteen doorstappen tot in
I Lourdes.
jaar geleden gaven beide
vrienden elkaar een warme
handdruk en begonnen aan het
voorbereidend werk voor de
tocht.
Vooreerst stelden de beide
vrienden in samenwerking met
het Militair Geografisch Insti
tuut een wegwijzer op. Over
het algemeen worden vrij grote
wegen gevolg, in Frankrijk de
route national.
De beide wandelaars zijn ech
ter ook volledig op zichzelf
aangewezen om de juiste weg
te vinden. Hoewel het Belgisch
leger aanbood een volgvoer-
tuig mee te sturen, weigerden
ze dit resoluut. Alles wordt dus
in ransels op de rug meeged
ragen, want ze willen in geen
geval achteraf te horen krijgen
stiekem een paar kilometers
met een wagen te hebben afge
legd. Bovendien zullen ze aan
alle automobilisten die hen
aanbieden om mee te rijden
verzoeken in hun dagboek te
tekenen met vermelding dat ze
zijn aanbod hebben afgewe
zen. Je moet zoiets sportief
opvatten verduidelijkt de heer
Kieckens. ongetwijfeld zullen
we 'r alles op zetten om in
Lourdes aan te komen doch we
blijven eerlijk met onszelf. Wel
hebben we van in het begin ge
steld dat, mocht een van ons
beiden moeten opgeven de
overblijvende de tocht verder
zet en we elkaar in Lourdes
opwach-ten.
Je moet namelijk weten dat nu
Inderdaad op 7 mei e.k.. zullen
•irlJ Adj. Slagmolen en 1* SM Kiec-
kens een tocht aanvangen die
Hhen 1.080 km in"Lourdes zal
brengen.
Een heer die we vooraan in de
I veertig schatten opent ons, het
j is niet de vader van 1e SM
Kieckens Jules maar himself.
,ml ook heer Slagmolen die ons in
n 11 de leefkamer opwacht is reeds
se» de veertig voorbij. Jullie zijn
niet meer jong, stel ik onnodig
vast.
't Ja het wordt voor ons onget
wijfeld een eenmalige gebeur
tenis, te voet hoop ik het wel
klaar te spelen, maar met de
et fiets zou ik ongetwijfeld te
kampen hebben met zuurstof
tekort, replikeert Adj. Slagmo
len. Hij is de man die aan de
'ei basis ligt van de hele onder-
neming. Op 26 februari 1976
diende zijn zoontje een opera
tie te ondergaan, kort tevoren
ee' waren twee kollega's terugge-
u keerd van een geslaagde ro
mereis en de heer Slagmolen
beloofde op dat moment deze
reis bij het welslagen van de
operatie. Kijkt zegt ie, ieder zal
daar wel zijn eigen mening
over hebben, maar voor mij
stond het vast deze belofte te
houden. Een reisgezel was
vlug gevonden, 1* SM Kiec
kens die de heer Slagmolen
met enkel kent als kollega,
maar samen met hem reeds
meermaals aan wandeltochten
deelnam was direkt voor het
idee gewonnen. Zowel een
de
reeds zoveel mensen bij deze
onderneming betrokken zijn
dat we hen onmogelijk teleur
kunnen,stellen. Zo werden bij
voorbeeld 21 burgemeesters
aangeschreven waarvan nu
reeds 15 positieve antwoorden
binnenkwamen. Via deze
mensen bekwamen beide
wandelaars reeds logement op
talrijke haltplaatsen. Ander
zijds worden ze op verschei
dene recepties en ontvangsten
van het Franse Leger ver
wacht, ondermeer te Limoges,
terwijl ze de laatste 20 km wor
den opgewacht door Franse
Para's die hen tot in Lourdes
willen vergezellen. Wat de
voeding betreft zullen ze dus
aangewezen ijn op de talrijke
gastheren, we vroegen of dit
niet nadelig kan zijn. Blijkbaar
vrezen ze de Franse keuken
niet, in elk geval zijn beiden
medisch voldoende onderlegd
om zichzelf te verzorgen en
naast 21 paar kousen, de tal
loze landkaarten, een speciale
uitrusting voor regenweer en
grote hittes gaan er ook heel
wat medikamenten mee. Alles
bij elkaar weegt de lading 18 a
20 kg. Met dit gewicht op de rug
oefenden beiden nu reeds sa
men 1.600 km.
In het begin leverder dit ge
wicht op de rug wel even
wichtsstoornissen doch nu zijn
ze daar wel overheen. Natuur
lijk kregen ze tijdens de 50
wandeltochten waarmeezedie
1600 km bijeenstapten telkens
de vraag te horen waarom ze
die zware zakken meedroe
gen.
Gewoonlijk maakten ze zich er
dan met een geintje van af,
De heer Kieckens gaat te voet nai
want hoewel beiden er duidelijk
fier over zijn dergelijke tocht
aan te vangen, mogen we ze
ker niet over opscheppers pra
ten. Het is trouwens niet de
eerste keer dat een dergelijke
bijzondere sportprestatie
plaatsgrijpt, nee, het gaat er
hen vooral om 21 dagen intens
te leven. Hun dagboek ligt
klaar, daar verschijnen bin
nenkort talloze namen van de
lui die ze onderweg ontmoeten,
hun anekdotes, de verslagen
over moeilijke en prettige mo
menten.
Elke dag zal voor hen aanvan
gen om 4 uur 's morgens, hier
mee willen ze vooral vermijden
teveel in de hitte van de dag te
Lourdes. (jm)
moeten marsjeren. Warmte is
immers de grootste vijand voor
je voeten, een blaar loop je vlug
genoeg en dan begint het..
Maar ook wat dat betreft wer
den voorzorgen genomen, de
orthopedische dienst van mili
taire kliniek waar ze werken
maakte voor hen beiden twee
paar wandelschoenen op maat
die ze reeds duchtig inliepen.
Krotom er is heel wat kans dat
ze op 29 mei ook werkelijk in
Lourdes zullen aankomen. In
elk geval wensen ze nu reeds
alle burgerlijke en militaire
overheden te danken voor de
waardevolle medewerking.
Zonder het buitengewoon ver
lof dat de militaire overheid hen
Te Meldert was er een juhileumkoncert van de Koninklijke Fanfare
Sint-Cecilia onder leiding van Etienne Van Hujfel met solisten Roger
De Troch, Willy De Coninck en Jozef Fieremans. Van links naar rechts
de gevierden Vermeiren, Van Mol, De Brandt en De Beck.(jm)
Eens te meer niet te geloven, en toch waar gebeurd! Wat ik
U vorige week vertelde over de haan van buurman is nog
maar klein bier vergeleken bij wat volgt.
Zaterdagavond (zondagmorgen) kom ik opgewekt thuis,
parkeer de wagen netjes tussen de rommel, sta even stil
om te luisteren naar de reeds vrolijk kwelende vogeltjes,
bewonder de stilaan lichtblauwe hemel en word plostklaps
hevig opgeschrikt door HAAN. Vertwijfeld keek ik even op
mijn uurwerk en stelde vast dat het weliswaar laat was (ik
zeg lekker niet hoe laat, mijn moeder moest het eens lezen)
doch nog lang geen tijd voor een haan om te staan klaaien.
Die hoort dat pas te doen wanneer de zon opkomt en de
kippen aan hun dagtaak moeten beginnen.
Het vervolg laat zich natuurlijk raden: haan is een paar uren
in de weer geweest en ik ben tenslotte van uitputting in
slaap gevallen, mijn hoofdkussen stevig op mijn oren
klemmend. Ik heb nog altijd niet kunnen nagaan waar haan
zich bevindt, er zijn heel wat tuintjes in de buurt. Ik heb
echter een sterk vermoeden en ovenweeg strenge maatre
gelen. Ik kan echter niets rechtstreeks tegen haan onder
nemen, dat zou mij een konflikt brengen met zijn eigenaar
en in het ergste geval ook nog met dierenbeschermingsor
ganisaties. Het lijkt mij dus het beste dat ik mij tijdens het
weekeinde aanpas aan de omstandigheden en mijn leven
spatroon omkeer. Dat zou dus betekenen dat ik zo rond de
middag slapenga, in de vroege avond opsta en dan, ja dan
moet ik wel doorgaan tot 's morgens vroeg, wachten tot hij
moegekraaid is. Praktisch zijn er weliswaar enige proble
men, ik moet toch rekening houden met mijn huisgenoten,
alhoewel, er zijn toch nog mensen die er eigenaardige
uurregelingen op na houden? Hé beest?
Een gevolg van haans' gekraai is dat ik de miskleun van de
week met slaperige ogen tv gevolgd heb op tv. De miskleun
is natuu rli jk de interland Nederland - België, door onze rode
duivels grandioos verloren met 5-0, mijn schoonbroer heeft
tenslotte toch gelijk gekregen. Niemand wou hem bij de
aanvang van de match geloven toen hij somber zijn af
schuwelijke pronostiek gaf en misschien geloofde hij er
toen zelf nog niet in. Al na een kwartier bleek echter dat hij
best wel eens gelijk kon halen, zo denderend klungelden
onze landgenoten erop los en zo duchtig trapten de Neder
landers de bal van de ene kant van het plein naar de
andere.
En na elke goal weer klonk de triomfantelijke kreet: ziede
wel, 'tsal nog 5-0 wèrren. En jawel door, het gebeurde nog
ook. En zeggen dat er nog een terugwedstrijd moet ge
speeld worden! Beste Noorderburen, gelieve ons volgende
keer te sparen a.u.b., ik vraag het U vriendelijk maar drin
gend want ik kan het niet aanzien. Niet dat ikzó vaderlands
lievend ben, nee, maar tegen kleine kinderen kunt ge U
weren hé? Laat die jongens volgende keer toch ook eens
met die bal spelen, het is anders zo'n zielig gezicht vinden
jullie ook niet?
Daarstraks heb ik mijn schaarbeekse buurvrouw voor de
eerste keer gezien, vreemd na zes maanden, maarzo gaat
dat nu eenmaal in onze steden. Sociologen hebben aan
onze stadsstrukturen al heel wat studies gewijd, maar on
dertussen doen wij er toch maar niets aan. Wij blijven maar
in ons hokje zitten en houden de deuren angsvallig dicht.
Wie herinnert zich nog de tijd dat iedereen bij iedereen kon
aanlopen? Zomaar, om een praatje te slaan, langs de
achterdeur naar binnen en gedag zeggen. Waar gebeurt
dat nog? In kleinere dorpen misschien, zo een waar wij
zaterdagavond in rondgedwaald hebben. Een echt dorp
met vijf café's en twee fanfares, met een jaarlijkse kermis
en een biljart in elk café (dat maakt dus vijf biljarts). Waar
een pint amper twaalf frank kost en iedereen iedereen kent.
Waar café en coiffeurssalon nog broederlijk verenigd zijn.
Met één lolbroek en misschien ook een dorpsidioot. Met
een paar overjaarse nozems en enkele nagekomen hippies
die schuw naar de stad trekken omdat ze nagekeken wor
den. Een dorp zonder dancing, waar één enkele keer in 't
café gedanst wordt tot laat en zat in de nacht. En toch is
zo'n dorp ook al flink op weg om opgeslorpt te worden door
onze luksemaatschappij. We zullen binnen twintig jaar
eens teruggaan en zien wat er dan nog overblijft van dat
plezante dorpje bij nacht.
Ietwat gans anders nu dat kan hier allemaal): ik vind dat
het «bericht uit de witte kamer» in zo'n fris lettertype gezet
wordt, dat verdient beslist een pluim. Nu zit roei natuurlijk te
blozen, maar hij zal vast nog meer gaan blozen wanneer ik
hem voorstel om er af en toe ook nog een foto bij te hebben.
Dan wordt het pas echt luksueus, en dat mag best als U 't
mij vraagt. Ik loop stiekumpjes met allerhgande snode
plannen rond en die fluister ik roei wel eens in het oor, op
het gepaste ogenblik uiteraard. Of onze fotografen daar
zullen mee instemmen is een ander probleem, maar het
kan best gezellig worden, dat zien we nog wel.
GUY DELE
verleende zou de tocht bijna
uitgesloten zijn. Ook verschil
lende Aalstenaars verleende
hun medewerking; hier wen
sen ze vooral het huis Comar-
sport te bedanken.
Maar anderzijds wensen ze
ook hun tocht ekstra te laten
steunen door de ganse Aals-
terse bevolking. Daarom bie
den ze «sptonser» kaarten aan
waarvan de opbrengst inte
graal wordt afgestaan aan het
beschermkomitee voor het ge-
handikapte kind RIBTO, Aalst.
Wie 50 F stort op rekening van
dit beschermkomitee sponsert
1 km en helpt meteen mee aan
de bouw van een gezinsver
vangend tehuis voor mentaal
gehandikapten.
L.M.
Op 1 mei aanstaande leggen niet alleen alle vogels een ei,
viert men met de roos-in-de-vuist het feest van de arbeiders
(ook voor de stempelaars?), begint de Mariamaand, verjaren
zij die verjaren op 1 mei... maar daveren ook de grondvesten
van de Sint-Annazaal onder de kwistig desibelstrooiende
«symfonisch-lyrische» rock van de groep ISOPODA.
ISOPODA is een Aalsterse
groep diezich vanuit het repeti
tielokaal in jeugdklub Kreja
(meteen ook hun kontakt-
adres) langzaam maar zeker
ontpopt tot een oersterke en
degelijke vijfmansformatie.
Met het etiket «symfonisch
lyrische rock» bedoelen de
muzikanten eigenlijk dat er
aandachtig werd geluisterd
naar groepen als Genesis,
Wishbone Ash en Yes. En dat
hoor je wel. Het muzikaal tapijt
is bij de eerste beluistering
moeilijk aandoend maar danig
gestruktureerd dat een optre
den van Isopoda een boeiende
aangelegenheid is.
Bovendien bèschikt de groep
over muzikanten die duidelijk
werken aan een steeds beter
wordende techniek en sa.,..,..
spel. Deline-up is de volgende:
Walter De Berlanger (gitaar
zang), Arnold De Schepper
(bas-zang), Bert Deprest (gi
taar), Guido Rubbrecht (orgel).
Marc Van Der Schueren
-(drum-percussie).
Isopoda is een groep met ambi
ties en (wat meer is) met talent.
Hopelijk laten de jongens zich
bij hun vroegtijdig sukses in
onze streek niet over het paard
tillen en houden zij er rekening
mee dat ze toch wel een moei
lijk (zegge en schrijve niet-
kommeröëel) genre uitbaten.
Hun optreden in de Sint-
Annazaal (Roklijfstraat, Aalst)
op 1 mei is alvast een aanra
der. Begin: 20.30 uur In
kom: niet ie veel.
René De Witte
