i
FILM BIJ ONS
BELGISCH BLAZERSKWINTET IN SUKSESVOL OPTREDEN
ALTERNATIEVE SCHOOL «DE WEIDE»
BERICHT UIT DE WITTE
KAMER
JONGE KU NSTENAARS STELLEN| i
TENTOON IN 't APOSTELKEN
12 - 7-5-76 - De Voorpost
Maandag laatstleden bracht het Belgisch Blazerskwintet op
uitnodiging van de «Jonge Ekonomische Kamer» -Aalst een
rijke keuze van grotendeels te weinig gekende werken uit de
muzieklitt era tuur. Er was werk te horen van Danzi, Wester-
linck, Malcolm, Haydn, Hindemith en Farkas. Een spijtig toe
val belette ons echter het eerste deel van het optreden bij te
wonen. In de feestzaal van het Vrij Technisch Instituut te Aalst
ging namelijk op hetzelfde tijdstip een optreden door van het
gemengd koor «Cantica Nova» uit Tsjechoslowakije. We
Gevolg van dit samenvallen speelde voortreffelijk, en wist
konden en mochten het niet nalaten om ook daar even een
lichtje te gaan opsteken.
Toch moet het in een provinciestad als Aalst mogelijk zijn een
betere koördinatie tussen de verschillende kulturele aktivitei-
ten door te voeren. Ergens ergerden we ons om dit samenval
len van twee artistiek zeer hoogstaande manifestaties. Het
stadsbestuur deed reeds pogingen om dergelijke voorvallen
te vermijden.
van twee manifestaties was na
tuurlijk de weinig talrijke pu
blieke opkomst, zowel op het
stadhuis als in het VTI. Dit
stoorde ons evenwel niet Het
Belgisch Blazerskwintet
ons vaak te verrassen met fraai
uitgebalanceerde frases. Het
werk van Haydn (Divertimento
in re groot) leek ons wel iets te
oppervlakkig gespeelt. De mu
ziek van Haydn is niet zeer
diepgaand. Daardoor is het
vaak aan de executanten om
de aandacht van het publiek
vast te houden bij dergelijke
muziek en minder de kracht
van de compositie zelf die
boeit.
Hindemith werd gebracht zoals
het hoorde: als «gebrauchs-
musik». Hierin hoefde men
geen interpretatieve diepgang
te zoeken. Enkel een zorgvul
dig gebrachte uitvoering maakt
deze kompositie reeds heel
Verscholen tussen het groen in een stukje ongerepte natuur,
langs de Brusselbaan: een merkwaardige school, waar de
kennismaking meer dan boeiend was.
De onverhoedse bezoeker zal nochtans met verbazing rond
gekeken hebben en wie zich tevreden stelde met enkel maar
rond te kijken en geen vragen te stellen, had beslist ongelijk.
Anderzijds zijn de organisatoren misschien te ver vertrouwd
met het opzet om de oningewijde niet dadelijk op te vangen
en gerust te stellen.
Meer dan in een andere onderwijsinstelling is hier een dia
loog nodig tussen onvoorbereide bezoeker en diegenen
welke er in betrokken zijn. Reden te over om op het basi
sprincipe, doel, realisatie en dies meer in te gaan:
BASISPRINCIPE
Het boek van A.S. Neill «Sum-
merhill» met de Nederlandse
ondertitel «Theorie en praktijk
van de anti-autoritaire opvoe
ding», samen met het boek
«For and against Summerhill»,
met o.a., een artikel van Erich
Fromm, waren de start van De
Weide rond volgende basi
sprincipes:
Kinderen zijn onder elkaar in
staat te groeien naar altruïsme
in aanwezigheid van ouderen,
wanneer ze niet geremd wor
den, d.w.z., wanneer ze in een
sfeer van vrijheid worden op
gevoed en hun echte natuur
ontwikkeld kan worden door
liefde en bevestiging. Vrijheid
leidt tot zelfdiscipline en we
derzijdse achting. Vrijheid is al
lesbehalve losbandigheid. De
persoonlijke vrijheid wordt al
leen maar door de vrijheid van
de andere beperkt. Dit houdt in
dat ook het kind geen dwang
mag gebruiken.
De emotionele ontwikkeling of
de persoonontwikkeling is be
langrijker dan de intellektuele
ontwikkeling. «Meer zijn» is be
langrijker dan «meer weten».
Opdringen van discipline door
straf en beloning wordt ge
weerd, omdat deze angst doet
ontstaan die op haar beurt
vijandigheid en abnormale
agressie verwekt. Moraliseren
verwekt schuldgevoelens
welke vooral de bedoeling
hebben het kind te binden aan
het gezag, wat de ontwikkeling
tot zelfstandigheid verhindert:
het kind ervaart zelf wat goed
en kwaad is en waaraan het
nood heeft (lessen, spel, ge
borgenheid, zelfstandigheid en
zo meer), doch op voorwaarde
dat het in een groep leeft
waarin dit alles te ervaren is.
Een ideologie wordt hem niet
opgedrongen. De seksuele
opvoeding geschiedt in de da
gelijkse ervaring van het sa
menleven van jongens en
meisjes met volwassenen.
In feite kan men al deze be
denkingen samenvatten als
volgt: de taak van de opvoeder
(berispen, aanmoedigen, in
spireren, gezag uitoefenen,
enz.) wordt toevertrouwd aan
de ganse groep, d.i. opvoeders
en kinderen, in plaats van dit
uitsluitend aan de volwasse
nen te laten. Hierdoor vervalt
de rol van «opvoeder» en komt
de mens zelf tot zijn recht, wat
de enige waarborg is voor de
opvoeding. Daarom is een
schoolparlement in dergelijke
school essentieel. Hier worden
alle problemen besproken en
er wordt op een demokratische
wijze beslist, ledereen heeft er
een stem, zowel kinderen als
volwassenen.
DOEL
Dergelijke opvoeding vormt
kinderen die kreatief zijn, per
soonlijk, levenslustig en tole
rant, kortom gelukkige mensen
die voldoende realiteitszin
hebben en die zich niet latèn
verdringen in de maatschappij
noch meelopen met de
konkurrenüe- en prestatie
drang.
Neif bewijst dit met zijn 50-
jarige ervaring, aldus de men
sen van «De Weide»
REALISATIE
De opvoedkundige waarden
van de doorgevoerde demo
kratische inspraak en de ver
rassende mogelijkheden er
van, stimuleerden het verlan
gen om een poging te doen iets
analoogs in België te starten.
Er werd op zoek gegaan naar
meerdere geïnteresseerde ou
ders. Na heel wat kennisma
king en diskussie ontstond een
groep ouders met meestel heel
jonge kinderen zodat het voor
de hand lag eerst met kleuters
van start te gaan.
Zo ontstond in september 1973
de kleuterschool «De Weide».
Juridisch is het een vzw erkend
door het Ministerie van Onder
wijs. Er is één klasje met een
kleuterleidster, een onderwij
zer, een opvoeder (part-time)
en een gewetensbezwaarde.
Dat het financieel probleem
zwaar blijft wegen spreekt voor
zichzelf. Vooralsnog is het hele
opzet net haalbaar.
De inspanning die van de ou
ders gevraagd wordt is uitein
delijk allesbehalve te onder
schatten en ligt meer op het
psychisch dan op financieel -
materieel vlak. Benevens het
verzorgen van een beurtrol en
met onderhouden of uitbreiden
van de gebouwen en het mate
riaal, blijft het hoofdengage
ment gelegen in de wekelijkse
vergaderingen waar alle op-
Ik weet niet wat er met mij aan de hand is vandaag, ik heb de
indruk dat ik weer papier en tijd zit te verknoeien, en dat in
een tijd van inflatie, ik moest me eigenlijk schamen.
Waarschijnlijk spoken er teveel dingen tegelijk door mijn
hoofd, kop- en andere zorgen, stressverwekkende dingen die
een mens het leven zuur kunnen maken. Wanneer je het
allemaal relativeert kom je echter tot de vaststelling dat het
toch niet zo erg is. dat het allemaal niet zo dringend is. dat het
wat rustiger aan kan. Voorlopig ben ik echter niet zo ver. wel
zijn er wat dingen die mij welgezind stemmen. Allerlei
vooruitzichten die de moeite waard zijn. maar waarvoor je
eerst in een zure appel moet bijten, hap. Zou ik niet veel beter
een pintje drinken in plaats van die appel door te bijten? Ik
had nochtans beloofd het alkoholverbruik tot een minimum te
beperken, maar daar heb ik tijdens het weekeinde ook al tegen
gezondigd, met mate weliswaar.
Af en toe gebeurt het mij dat ik een lijstje maak van alle dingen
die ik dringend eens moet doen. Dat gebeurt meestal 's avonds
en dan maak ik daarbij de bedenking dat dat morgen allemaal
van de baan moet zijn. 's Anderendaags begin ik dan vroeger
dan gewoonlijk aan de uitwerking van mijn plannetje en tegen
de middag kom ik tot de ontstellende vaststelling dat ik er
weer eens niet zal komen. Dat komt dan doordat allerhande
mensen die ik wat moest vertellen, vragen enz. precies op dat
moment vrijaf hebben genomen of het wagen ziek te zijn. En
wanneer ik dan 's avonds de balans opmaak van een ganse dag
heen en weer roetsjen zie ik dat er al evenveel dingen zijn
bijgekomen en dat mijn lijstje dus even lang blijft. En zo blijft
een mens bezig nietwaar. Het hoeft U dus niet te verbazen dat
mijn bericht deze keer zo pessimistisch en kort is, ik moet er
immers dringend eens vandoor.
GUY DELOMBAERT
voedingsproblemen en beleid
sproblemen zowel als de in-
teraktieproblemen tussen de
volwassenen tot een oplos
sing moeten komen.
De kinderen van «De Weide»
komen uit gezinnen die een
heel verschillende achtergrond
hebben, maar die allen dit ge
meen hebben dat ze kritische
reakties hebben op de opvoe
ding in de bestaande scholen,
vooral de grote dekalage die er
bestaat tussen de opvoeding
die men thuis verlangt te geven
en degene die op school ver
strekt wordt. Deze kritische
reakties zijn ofwel ontstaan uit
een heel konkrete ervaring cf-
wel uit een reeds lang opge
bouwde visie omtrent opvoe
ding, gelukkig zijn, een le
vensvisie en zo meer.
De enige gemeenschappelijke
visie van de ouders is dus «dat
het ook anders kan» en dat dit
«anders» onder meer inhoudt
dat de opvoeding het organis-
tisch waardeproces zoals Ro
gers het beschrijft, moet res-
pekteren, dat de opvoeding
begint bij het kind en de kon
krete ervaring en niet bij een
vooropgezette strakke ideolo
gie of levensvisie. Deze stel-
lingname zou men ook een le
vensvisie kunnen noemen,
maar dan met dit verschil dat
deze visie de enige is die zich
zelf voortdurend relativeert, ter
beschikking wil staan van de
konkrete mens.
Alle andere visies van links of
rechts, diktatoriaal of subtiel
demokratisch, katoliek of ateïs-
tisch enz., weten op voorhand
waar de mens moet eindigen,
hebben hun ideaal, normen,
waarden buiten de konkrete
mens gelegd. Ze wijzen waar
den aan die «goed moeten zijn
voor hem». Daardoor acht men
de mens onmondig, eeuwig
kind, vervreemdt de mens van
zichzelf (nl., dat hij een vol
waardige onvervreembare
identiteit is), en dit roept uitein
delijk weerstand, agressie en
dus nieuwe vervreemding,
aliënatie op.
Opvoeding en onderwijs zijn
van elkaar niet te scheiden,
moeten verweven zijn in het to
tale leven. Door het feit dat de
school het onderwijs eksklusief
naar zich toehaalt maakt ze er
een specialisatie van, welke,
zoals elke eksklusieve specia
lisatie, een organische ge
meenschap, een gezonde
maatschappij desintegreert.
Aldus de stelling van de initia
tiefnemers.
De spanningsvelden en on
enigheden binnen en buiten
«De Weide» kristaliseren zich
nogal eens rond begrippen als
«persoonsgerichte» en «ge-
meenschapsgerichte» op
voeding. De enen voelen
deze twee benaderingen op dit
ogenblik aan als een frustre
rende spanning, die samen
werking dreigt te ondermijnen;
frustraties die nog vergroten
kan door te vage basis
principes en onduidelijkheid in
veel gebruikte begrippen als:
maatschappijkritisch, ideolo
gie, mensbeeld, visie, plura
lisme, tolerantie, vrijheid, aan
bieden, opdringen, aanpas
sen, konformeren, integreren,
enz..
Deze onduidelijkheid maakt
elke zinnelijke duskussie on
mogelijk en geeft uiteindelijk
aanleiding tot dagelijkse wrij
vingen en onbehagen. Ande
ren vinden dat «persoonsge
richt» en «maatschappijgericht
een stimulerende spanning in
houdt, de mens is immers tege
lijkertijd individu en gemeen
schap.» Voor hen is een plura
lisme op het levensbeschou
welijke niveau en de sociale
achtergrond uiterst belangrijk.
Want enerzijds bevordert dit
pluralisme de persoonsontwik
keling van het kind omdat
daardoor vanuit de ervaring
met konkrete mensen een
aanbod komt uit verschillende
levensvisies en leefgewoon
ten.
Anderzijds bevordert dat plura
lisme de autenticiteit van de
genietbaar. Van Farkas wer
den «Aniche Danze Ungher-
esi» (Oude Hongaarse dan
sen) gespeeld. Zeer mooie
muziek, vlot naar voor ge
bracht. De fagottist leek in La-
poekas tanc achter de anderen
aan te hollen. In het slotstuk
«Ugros» verliep een accele
rando zeer onregelmatig. Deze
en nog enkele andere misgre
pen hebben echter het muzi
kale genoegen dat we aan de
avond beleefden geenszins
vergald.
Het Belgisch Blazerskwintet
werd opgericht in januari 1973.
Er zijn vijf leden: Paul Vanwol-
leghem, fluit, Guy Gerard, kla
rinet, Yves Bomont, fagot,
Louis op 't Eynde, hobo en Hu-
bert Biebout, hoorn. Allen zijn
solist in het Nationaal Orkest
van België, uitgezonderd de
hoboïst die solist is in het ka-j|
merorkest van de BRT.
Reeds vanaf hun eerste optre
den als blazersensemble (4i|
mei 1973) wekten ze bewonder
ring. In november 1974 volgde
een eerste radio-opname. Be-U
gin vorig jaar werd het ensem
ble officiéél erkend door het
Ministerie van Nederlandse!
Cultuur.
André De Groevej
maatschappijvisie die men er
op nahoudt, voorkomt steriel
dogmatisme, en heeft reële in
vloed bij alle mensen die aan
het nadenken gaan.
ENKELE MEER KONKRETE
DOELSTELLING BIJ DE OP
VOEDING VAN KINDEREN
ZOALS MEN DIE ZOU WIL
LEN GEREALISEERD ZIEN
IN «DE WEIDE»
Het is onze bedoeling, aldus
de mensen van De Weide
omstandigheden te scheppen
waarbinnen zich in de kinde
ren eigenschappen en moge
lijkheden kunnen in stand hou
den of ontwikkelen die wij posi
tief vinden, laten wij echter die
eigenschappen en mogelijk
heden zo breed mogelijk bepa
len opdat er nog voldoende vrj-
heid zou overblijven voor de
persoon in ontwikkeling om
een eigen weg te kunnen be
gaan.
Hopelijk voelen zij zich goed in
hun eigen geaardheid en ka
raktertrekken, vinden zij een
bevredigend evenwicht tussen
individuele en sociale behoef
ten, krijgen zij het gevoel iets te
betekenen voor anderen, en
wordt het voor hen mogelijk de
dingen rondom hen en met hen
gebeuren te begrijpen.
Het is niet de bedoeling hen
een of andere politieke ge
richtheid op te dringen; die poli
tieke keuze zal zich bij henzelf
opdringen als zij zelf inzien of
denken te verstaan wat ron
dom hen en met hen gebeurt.
Het beeld van een samenle
ving waar zij zullen naar stre
ven, zal bepaald worden door
omstandigheden binnen 20 tot
30 jaar (wij weten nu nog niet
welke de precieze effekten zul
len zijn van de overbevolking,
de groeiënde armoede in de
ontwikkelingslanden, van
grondstoffentekorten en ener-
giekrisissen, van internationale
verwikkelingen daarvan het
gevolg, enz...
Wij weten ook niet hoe de be
volking daarin zal leren leven of
welke de beste wegen zullen
zijn om welzijn na te streven.
Het sociaal en politiek enga
gement, voor degenen die
erin geloven, zal volgen uit de
maatschappelijke situaties en
ontwikkelingen die men zal
meemaken.
Welke dingen moeten wij kin
deren trachten mee te geven,
wat moeten wij in hen trachten
te ontwikkelen i.p.v. te onder
drukken?
De mogelijkheid tot kommuni-
katie; de mogelijkheid tot sa
menwerking; het integratie
vermogen; het vermogen zich
te distanciëren, een zin voor
rechtvaardigheid; het besef
van afhankelijkheid van de na
tuur; het vermogen de lichame
lijke, emotionele en verstande
lijke aspekten van het leven te
kombineren; Kritische zin,
t.t.z.: de behoefte zelf te erva
ren en te onderzoeken; de din
gen kunnen beschrijven die zij
waarnemen en ervaren, en er
hun eigen fantasie of interpre
tatie leren in onderscheiden en
uit verwijderen; het vermogen
het belangrijkste van het bij
komstige scheiden; het ver
mogen verbanden te leggen
tussen de dingen, en oorzaak
en gevolg in te bouwen in de
betekenis die men aan dingen
geeft. De benieuwdheid; een
zin voor spel; het beheersen
van een verstandelijk instru
mentarium (verwoorden, le
zen, schrijven en rekenen); het
beheersen van een emotief in
strumentarium (verklanken,
verbeelden).
Nog meer dingen kunnen van
belang zijn, maar dit zijn de
voornaamste waarvan we het
positief belang aanvoelen, zegt
men bij «De Weide».
En verder: «We denken dat
kommunikatievermogen, mo
gelijkheid tot samenwerking en
integratievermogen een bevei
liging kunnen vormen tegen
vereenzaming, en dat ze de be
trokkenheid op de anderen in
de hand werken; dat distanöë-
ringsvermogen, rechtvaardig
heidszin en kritische zin (met
men weet nooit..
Het Belgisch Blazerskwintet tijdens hun optreden in de feestzaal van het stadhuis (el)
Tot 12 mei is in 't Apostelken (Mijlbeek) werk te bezichtigen
van een tiental jonge kunstenaars. Verschillende onder hen
zijn reeds geen onbekenden meer voor ons lezerspubliek.
De eerste indruk die we kregen bij een bezoek aan de
tentoonstelling kunnen we noch positief noch negatief
noemen. Een allegaartje van verschillende meningen inzake
pikturale ekspressie zonder één werk dat maar enigszins
echte persoonlijkheid uitstraalt. Langs de andere kant trof
ons toch het technische kunnen van sommigen.
Ghijsels gebruikt in geab- mistte eenter overtuigings-
straheerde bedenkingen en
spektakulair kleurengamma
en werkt als we ons niet
vergissen met «fluid colors»
liever zagen we in dit geval
de «echte hand».
Jan Hutsebaut kwam reeds
aan zijn trekken in onze
Voorpost. Wel verwonderde
het ons geen nieuwe werken
van hem te bespeuren.
Philips en Segers zijn op de
oude leest geschoeid. Enke
le behoorlijke portretten en
landschappen, maar geen
artistiek hogere ambities.
De gebroeders Anddré en
Luc Van Schuylenbergh
hadden de situatie op artis
tiek gebied misschien nog
kunnen redden. Hun werk
wat wij daaronder verstaan
hebben), de mensen in staat
stellen een houding tegenover
de gemeenschap, het milieu...
aan te nemen, hen een gevoel
van betrokkenheid geven en
een besef van verantwoorde
lijkheid. Het besef van afhanke
lijkheid van de natuur moet
daarbij leiden tot een behoefte
de natuurlijke omgeving geen
geweld aan te doen.
Wellicht zijn het vermogen li
chamelijk, emotionele en ver
standelijke aspekten van het
leven te kombineren, de be
nieuwdheid, een zin voor spel
en beheersing van een ver
standelijke en emotief instru
mentarium, op dat een per
soon, zowel psychisch als li
chamelijk, goed zou funktione-
ren.
Willen wij de kinderen in die zin
doen opgroeien, dan moeten
zij kunnen omgaan met men
sen die bepaalde van die ken
merken in zich verwezenlijken,
dan moeten wij zulke mensen
zoeken om mee te helpen onze
kinderen op te voeden.
BESLUIT
Elke alternatieve school, ook
De Weide, is de konkretisatie
van een droombeeld van een
groep mensen, die zich niet
meer thuisvoelen in de be
staande strukturen. Zij die ak-
tief bezig zijn met de uitwerking
van zo'n ideaal, ondergaan
voortdurend en onvermijdelijk
tegenstrijdige emoties:
vreugde om wat er al verwe
zenlijkt is, teleurstelling, bij het
besef van de nog af te leggen
weg.
Bij een projekt als «De Weide»
kunnen de spanningen en de
konflikten die er uit voortko
men, op geen enkele manier
vermeden worden, enkel be
leefd. Misschien zou er kunnen
gestreefd worden naar een ak
sent verschuiving bij de partici
patie van de ouders: minder en
rationeler vergaderen (maar in
een sfeer van zo groot moge
lijke openheid), grotere deel
name bij de begeleiding van de
kinderen en bij het oplossen
van praktische problemen,
't Bestaan van «De Weide» kan
sterk inspirerend werken in een
gunstige socialiserende en pe
dagogische evolutie in de hand
werken,
«De Weide» wil 'n tastbare in
spiratiebron zijn voor de toe
komstige generatie bij haar op
voeding.
E.A.R.
kracht en leek zeer schets
matig tezijn.
Terwijl Schep doet aan een
soort pseudo-impressionis-
me (met overigens goede
kleuren) lijkt ons de surrea
listische visie van Guns iets
te ver gezocht. Technisch
heeft Guns ook nog een en
ander goed te maken
Tavernel tenslotte gaat de
naieve richting uit en werkt
in Bert Bibber en Piet Pien-
ter-stijl...
Zo doet elk zijn zegje, de ene
meer overtuigd dan de ande
re maar zoals we reeds
schreven, we mistten hoop
voor de toekomst. In elk ge
val, teken en schilder dapper
voort beste eksposanten,
hen paar werken uit de ekspositii
«Jong talent» (jm)
LESAUVAGE
Van Jcan-Paul Rappeneau (Frankrijk 1975)
met Yves Montand, Catherine Deneuve, Luigi Vanucchi
en Tony Roberts.
Voor dc afwisseling eens een vrij aardige Franse komedie,
kwalitatief op een meer dan behoorlijk peil. Insiders zal dat
niet zozeer verwonderen wanneer ze de naam van Jean-Paul
Rapjreneau hebben gelezen. Rappéneau's vorige Films, «La vie
de chateau» en «Les mariées de l'année II» waren ook al het
zien waard.
Ik zal mij maar niet wagen aan het navertellen van de intrige,
laat ik maar volstaan met te zeggen dat Yves Montand een
rijke parfumbaron is die rust zoekt op een verlaten eiland en
dat die rust verstoord wordt door de charmante aanwezigheid
van Catherine Deneuve die haar verloofde ontvlucht is. Met
die gegevens kan U zelf al een en ander verzinnen, maar
Rappeneau doet het toch nog beter.
(Cinema Feestpaleis)
BREAKHARTPASS
Van Tom Gries (VSA, 1975)
metCharles Bronson, Jill Ireland e.a.
Het is eens wat anders, een goede ouderwetse western te zien,
kompleet met alle gekende ingrediënten zoals daar zijn: een
frisse knaap (Charles Bronson) en een frisse freule (Jill
Ireland, in werkelijkheid Mevrouw Bronson), een verdachte
die achteraf volkomen onschuldig blijkt te zijn enz. Ook de
I ndianen zijn er weer, na een tijdlang op de achtergrond te zijn
verdwenen. En ook deze keer worden zij door stoute blanken
misleid: zij worden ertoe overgehaald vuurwapens te kojjen
om de soldaten te verjagen.
Het belangrijkste gedeelte van de film speelt zich echter af op
een trein. Die trein zit volgestopt met een legerafdeling, plus
nog wat niet-militairen. Onder die leken natuurlijk Charles
Bronson. een geduchte knaap, op weg naar een gevangenis.
Wanneer er op die trein heel erg vreemde dingen gebeuren
(mensen en dingen verdwijnen op onverklaarbare wijze)
wordt Charles B. uiteraard als eerste verdacht. Niets is echter
minderwaar, de waarheid kan u gaan zien in cinema Palace.
II HARROWHOUSE
Van Aram Avakian
met Candice Bergen, Charles Grodin, Sir John Gielgud,
Trevor Howard, James Mason, en Peter Vaughn.
Een hele rits grote namen onder de akteurs en Aram Avakian
als realisator. dat moet wel een goede film opleveren.
Inderdaad. Avakian is een man die met een summier gegeven
heel wat kan aanvangen. Dat heeft hij ook deze keer gedaan.
Het grote gebeuren is een gewaagde diamantenroof. De
personnages zijn echter geen specialisten op dat vlak,
integendeel, het zijn eigenlijk gelegenheidsboefjes. Ze hebben
bijna allernaar een reden om hun steente bij te dragen in de
grote onderneming. Op hun eigen houtje zouden ze er echter
nooit aan begonnen zijn. ze worden er haast toevallig bij
betrokken. En of het allemaal vlot verloopt?
(Cinema Alfa)
PASTORAAL VERSTOPPERTJE
Van Terayama (Japan, 1975)
Filmklub Pan bewijst de Aalsterse filmliefhebbers eens te
meer een dienst door deze Japanse film op de affiche te
plaatsen. Ik kan er U helaas niets over vertellen, heb de film
nog niet gezien, maar ik ben er zeker van dat hij de moeite
loont.
(zondag 9 mei. filmklub Pan, Wellekensstraat Aalst)
GUY DE LOMBAERT
