i
K
EREMBODEGEMSE «FONTEINBOS»BRON VAN INSPIRATIE?
HET VERHAAL VAN DE GROTE MUTATIE «VAN 0»
DE GROTE
MUTATIE
WIJZIGING TOEGANGSPRIJS BIJNA ZEKER
TOEZICHT SCHERPER
10 - 14-5-76 - De Voorpost
Of het fonteinbos inderdaad vreemd inspirerende krachten in zich heeft moet hoogstnodig
wetenschappelijk onderzocht! het kan geen toeval meer zijn dat dit laatste stukje uitgedund bos, bij het
grensgebied tussen Vlaanderen en Brabant, een stel merkwaardig vreemde figuren wist aan te trekken die
van daaruit hun geestesgewrochten op het meestal niet begrijpende volk los te laten.
Ali Ben Cami, Boon en Anto andere gelegenheid.
Daarin is Anto Vano zeer
behoorlijk geslaagd. Al heeft hij
naar zijn eigen zeggen een
persoonlijke hekel aan karnaval
toch ligt hier eveneens bij hem
Vano: drie Aalstenaars die zich
in het Erembodegemse fontein-
bos zijn gaan verstoppen. Op het
eerste gezicht drie sterk van
elkaar verschillende mensen. De
eerste een begenadigd dichter en
leraar in zijn vrije tijd. De
tweede een in onze kontreien
niet steeds geapprecieerde
schrijver als hij wil die
tussen twee treinen in destijds
ook nog wat aan journalistiek
deed. de derde een rasjournalist
door overerving (hier geen
mutatie dus), een politiek jour
nalist bovendien die paterno
sters lang stukjes schreef maar
er tot vandaag nooit toe kwam
zijn literaire aspiratie door te
zetten tot er een heus boek kon
van komen. Maar alle drie zijn
het Aalstenaars. alle drie zijn het
stuk voor stuk mensen die
ergens nog de sporen, de
littekens en de geest van die
geweldige gemeenschappelijke
inzet meedragen die destijds uit
het totale verzet van het
Aalsterse volk tegen de verpau
pering. tegen de onmenselijk
heid. tegen de sociale en
kulturele verdrukking, alle drie
ook zijn het «miegeleirs». want
een Aalstenaar moest uiteinde
lijk de harde inzet, de bitsige
strijd, het voortdurend van zich
afbijten, het gevecht om recht te
blijven, ietwat draaglijk maken
door zichzelf en zijn strijd te
relativeren, anders was het niet
te dragen. Deze zelfspot, dit
afstand nemen om van daaruit
zichzelf op de korrel te nemen
maar ook de oneindige fantasie
welke diende opgebracht om het
grauwe wat kleur te geven heeft
Aalst en de Aalstenaar wel
definitief getekend. Men diende
de werkelijkheid te vertekenen
om de vlam van de hoop
brandend te houden en uit deze
fantasie groeide ook nog een
realiteit. Is het uiteindelijk niet
zo dat alles wat de mens zich kan
voorstellen voor een groot stuk
in zijn bereik ligt. Men zou de
oorsprong van de huidige
«science-fiction» wel eens in
Aalst kunnen situeren de
wensdroom in verhaalvorm, een
soort op hol geslagen verbeel
ding zonder zich met de voeten
los te kunnen maken van de
grond zelf waaruit men is
voortgekomen. Aalstenaars zijn
zeker wel grensgevallen en
Aalstenaars die de lucht rondom
het fonteinbos nabij de Kluize-
kapel inademen, de lucht van de
ruimtelijke schizofrenie als het
ware. moeten het alleszins
ekstra te pakken hebben. Ben
Camu en Boon zullen het mij
zeker niet kwalijk nemen dat zij
mede de schrijver Anto Vano
dienden in te leiden maar de
verleiding was té groot en het lag
zomaar voor de hand ook.
EN DAN IS ER DE AUTEUR
Het is helemaal niet nodig om te
verklappen wie zich achter de
auteursnaam Anto Vano schuil
houdt. Deze schuilnaam is
eigenlijk reeds een aanloop tot
de naam waaronder hij officieel
is ingeschreven, het eerste deel
is. ei zo na. gelijk aan zijn
werkelijke voornaam, het
tweede deel verschilt al evenmin
heel veel van zijn werkelijke
familienaam maar vertoont de
sporen van een nogal vroegtijdig
afbreken bij het haastig zoeken
naar een schuiloord, net al bij
een salamander die de vrijheid
kiest ten koste van zijn staart!
Met een stukje meer is deze
naam. mutatis mutandis, de
zelfde naam als deze van zijn
voorgeslacht. En om het over
erfelijkheid te hebben straks
weet U wel waarom ook deze
appel viel niet ver van de boom.
Zijn grootvader was reeds jour
nalist en kombineerde zoals
zovelen het vrij rustige bestaan
als onderwijzer met het soms
stormachtige van de journali
stieke aktiviteit. Als hoofdre-
dakteur van een plaatselijk
weekblad, een soortement
Voorpost dus, in een Limburgs
provincienest op de rand van
Brabant wist hij aldus zijn
geestelijke beweeglijkheid bui
ten de begrenzing van zijn
klaslokaal te manifesteren.
Dat dit aanstekelijk had gewerkt
bleek nadien uit de weg die
ingeslagen werd door de vader
van Anto Vano die voor het
veilige bestaan eveneens de
leraarshort optrok om vanuit
deze, soms bij uitstek geestelijke
voedingsbodem, meteen ook de
pen te gaan hanteren. Als
onderwijzer kwam deze dan in
dit Oost-Vlaamse «provinciegat»
terecht dat Aalst is, ook weer op
de rand van Brabant, en de
aktiviteit die hij van daaruit aan
de dag legde zal nu stilaan ganse
boekdelen beslaan. Een lofzang
voor deze eeuwig jonge, straks
HO jarige, brengen wij bij een
Dat Anto Vano op zijn beurt ook
in de pen is geklommen lag dus
voorde hand. Alleen de lijn van
het leraarschap werd niet door
getrokken. Uiteindelijk is de
auteur een van die velen geweest
die door het laatste wereldoor-
logsgebeuren werd getekend.
Als er «grootse» dingen te
gebeuren staan kan een beweeg
lijk iemand moeilijk rustig en
onbewogen zijn gewone
leventje verder lijden. Er volg
den dus geen voleinde studies
noch eindiploma's, maar wel
veel meer dan dat na afloop, n.l.
een enorme hoeveelheid mense
lijke ervaring en een onvervang
bare direkte leerschool, deze van
het leven zelf, in een periode dat
het leven zelf tegelijk niets en
alles waard was. Deze eigenlijk
nietsverbergende schuilnaam
van de auteur is echt niet nieuw
uit de lucht komen vallen. Reeds
jarenlang komt deze naam
opduiken onder zeer korte
journalistieke stukjes, schetsen
van het waargenomen gebeuren
als het ware. die de auteur zelf
met de Angelsaksische bena
ming «short short stories» aan
duidt. Deze stukjes verschenen
her en der zowat, maar voor het
grootste gedeelte toch in het
partij-politiek orgaan, zoals dat
dan heet, waarvan Anto Vano de
hoofdredakteur was. Hoofdre-
dakteur is eigenlijk veel gezegd
want eigenlijk was het in de
naoorlogse periode van dit
weekblad zó dat alles op één
man afdraaide. Zowel het jour
nalistieke werk zelf als de
opmaak enerzijds en al het
administratieve werk anderzijds
was het werk van één persoon
van schrijfmachine tot steen.
Dat het weekblaadje er elke
week weer was, met weinig geld
en amper meer middelen, was
destijds hoofdzakelijk te danken
aan deze Anto Vano. Van 1961
tot 1965 was hij er redaktiese-
cretaris van '65 tot '70 hoofdre
dakteur en sedert 1970 eindre
dacteur. In de loop van deze
jaren veranderde dit orgaan
zowel van naam als van uitzicht
als van opmaak als van drukker,
maar Anto Vano bleef in de
buurt al zijn er intussen wel een
stel helpende handen bijgeko
men die zijn taak heel wat
overzichtelijker en rustiger heb
ben gemaakt. Deze jarenlange
deels politieke en deels journa
listieke bedrijvigheid zit er zeker
voor een groot deel tussen dat tot
vandaag het steeds maar niet
lukte, door gebrek aan tijd, ook
maar een eigenlijk verhaal te
brengen laat staan te publiceren
in boekvorm. Nochtans is het
steeds zijn ambitie geweest om
wat meer te kunnen brengen dan
zijn dagelijkse journalistieke
werk. wat op de koop toe nog
sterk politiek geëngageerd was
en nog is. Politiek ligt hem
echter niet zó sterk, eigenlijk
heeft hij aan politiek meer dan
één broertje dood en het is er niet
bij verbeterd als hij op de koop
toe de politiekers zelf ging leren
kennen. «Als er die verdomde
uitbuiting en minorisering van
ons volk niet was geweest en nog
is. zou heel het politieke zootje
mij geen ballen kunnen schelen»
zegt Anto Vano «maar men moet
nu eenmaal tussen vele kwalen
de minst dodelijke kiezen wil
men een maksimum aan overle
vingskansen verwerven of be
houden».
«Uit de oorlog heb ik onthouden
dat het volslagen krankzinnig is
om mekaar te lijf te gaan en naar
het leven te staan voor ieder zijn
abstrakties» zegt hij verder nog.
«Ik doe echter aan schijnbaar
abstrakte politiek omdat poli
tiek bepalend is voor de wijze
waarop elke mens zich ontwik
kelen kan binnen het bestel. Van
daaruit ben ik wel verplicht,
zolang ons volk niet in een voor
zijn eigen ontplooiing gunstig
milieu kan leven, politiek bezig
ANTO VANO
te zijn». Om dit af en toe eens
allemaal te vergeten en ook
omdat hij het gewoon fijn vindt,
trekt Anto Vano liefst naar
Frankrijk, naar de «Midi». Daar
komt hij tot rust, niet omdat hij
er gaat bij zitten dóér maar
omdat het land. de mensen, de
sfeer, het leven zelf als naar zijn
maat is gesneden. Dus geen
flamingant die met een stok
brood in de kast van honger zal
omkomen. Als men dit alles weet
zal het jongste boek van Anto
Vano al heel wat minder
verrassend overkomen voor die
genen welke van hem bikkel
harde polemieken gewend zijn.
het is goed dat Anto Vano er ons
meteen aan herinnert om niet in
klisjees te denken al is dat soms
ten koste van de duidelijkheid.
In zijn recent verschenen ver
haal komt de politiek weliswaar
om het hoekje kijken, hoe zou
het anders kunnen, maar de
auteur is er niet langer zelf bij
betrokken. Hij kijkt toe als
kritische toeschouwer, geamu
seerd door het geboden schouw
spel niet omdat het zó leuk of
fijn is. maar omdat het lachwek
kend is, karnavalesk lachwek
kend. dodelijk lachwekkend
zelfs. Maar omdat hij zich er
toch niet kon van onttre-
ken gelukkig maar kon hij
alleen maar het ridikule gebeu
ren naar de schijnwerkelijkheid
verplaatsen, want dan alleen is
zelfspot, en dat is het tenslotte,
draaglijk. Het is ook niet
verrassend dat het verhaal
ontstond in het zuiden van
Frankrijk, ver van dat kleine en
bekrompen landje waar inder
daad maar al te vaak van «een
muggepis» een «zondvloed»
wordt gemaakt en van een
onooglijk jongensplassertje een
symbool.
NADIEN IS ER DE
SAMENLOOP
«Als de zon schijnt in de Midi
dan kan heel den Belgiek me
gestolen worden eigenlijk
steeds maar dan denk ik er
gewoon niet aan. dat land
bestaat dan niet voor mij» aldus
Anto Vano, op onze vraag hoe
het boek is tot stand gekomen.
«Maar als het er toevallig ook
nog eens regent terwijl men er
rondhangt als uitgeregende
Noorderling dan kan het wel
eens dat men gaat denken aan
dat troosteloos landje in de
regen in de omgeving van
Brussel, een mens kan niet
steeds instaan voor zijn gedach
ten. Zo gebeurde het dus dat ik
daarginds in de regen aan het
nadenken ging over dat natte
land verweg. Op 1.000 km. is
België slechts een kleine vlek en
over wat er zich zoal afspeelt
hoort men helemaal niets. Het is
dus geheel onbelangrijk wat
daar intussen gebeurt, de men
sen in de Midi zullen er noch
hun gemoedsrust noch hun
levenslust bij verliezen. Alleen
als Eddy Merckx weer eens een
of andere koers heeft gewonnen
komt dit wel als belangrijk
gebeuren doorsijpelen. Dit is
dus het formaat waarop België is
gesneden, denk je dan, en als het
niet zo zielig zou zijn zou je er
nog om lachen ook. En dit heb ik
dan ook willen doen. grimmig
lachen om deze valse en over
trokken grootheid. Was het niet
Victor Hugo reeds die van
Brussel beweerde dat het de stad
was van naapers... la capital des
singes, la residence du contre-
favon... Bovendien had ik thuis
al heel wat moeten doorstaan
vanaf het ogenblik dat ik van
mijn beste Zuid-Franse vrienden
een levensgroot Manneken-Pis
kadeau had gekregen, het paste
precies boven op de piano en
aangezien ik het om de lieve
vriendschap niet dorst naar de
zolder te verhuizen werd ik elke
dag steeds gekonfronteerd met
deze hoogt irriterende uiting van
elk gebrek aan rangordelijk
waardebesef. Of was dit dan
toch het enige wat voor mijn
Zuid-Franse vrienden aan
waardevols was overgehouden
van ons gezegende landje. Op de
duur ga je fantaseren, je geest
slaat op hol en als alles dan mee
(of tegen) zit, zoals die dagen in
de regen in de Midi, dan moet
het onvermijdelijke wel gebeu
ren. Het verhaal was heel vlug
klaar, het moest alleen nog
geschréven en dit duurde slechts
een tweetal weken. In de verste
verte dacht ik niet aan publika-
tie. tenminste niet in boekvorm,
maar je weet hoe dat gaat, ik
bespaar je de details. Uiteinde
lijk was er een uitgever die er iets
in zag en dit is dan misschien
ook voor mijzelf, althans wat
mijn literaire bedrijvigheid be
treft, de grote mutatie».
UITEINDELIJK IS ER HET
VERHAAL
De grote onbekende Anto Vano (jm)
Toen wij bij Anto Vano binnen
vielen moesten wij tot onze eigen
schande wel toegeven dat wij
«De Grote Mutatie» noch ge
kocht noch gelezn hadden, 't
Verhaal was ons wel bekend in
grote trekken.
Het zou nochtans niet
onaardig wezen om de schrijver
zelf zijn geesteskind te horen
beschrijven of hem zelf er over
aan het woord te laten om de
inhoud ervan in het kort samen
te vatten.
Anto Vano ziet het verhaal als
een koffer met 3 vakken. In het
1ste vak zit de zuiver science
fiction (SF) opgeborgen of
uitgestald, naargelang. Het 2de
vak is zeer duidelijk een
persiflage van het Belgische
politieke bestel, een politiek
persiflage dus. "Het geheel doet
zacht ironiserend aan al gaat het
als vanzelf ridikuliserend na
werken voor de meer vertrouw
den met het Belgische politieke
milieu. Men vindt er zeer
duidelijk onze politieke zeden in
terug tot het absurde. Bovendien
wordt op een handige wijze de
gangbare politiek stijl geïmi
teerd. een pastiche dus zowel
van het Belgisch politiek jargon
als van de Belgische politieke
zeden. Denk hierbij aan de
ondoorzichtige holle fraserij als
aan bvb. de typische Belgische
evenwichtsmanie: zoveel witte,
zoveel zwarte, zoveel van dit
zoveel van dat.
De 3de kofferruimte, maar hier
kan men best van een dubbele
bodem spreken, is dan het
gedeelte waar de gebeurlijke
puzzelaar aan zijn trekken
komt. Dit is het meer toegepaste
Roman a Clef» gedeelte waarbij
het leuk wordt in de pseudo-per
sonages zo mogelijk bekende
politieke figuren terug te vinden
met als opgave het invullen van
de pseudo's met hun echte
naam. Als hoofdprijs stellen wij
een uitstapje op de fiets van
Eddy Merckx voor.
Het is duidelijk dat het verhaal
van De Grote Mutatie niet in
kofferruimtes is opgedeeld. De
drie hogergenoemde vakken
vormen één doorlopend geheel.
Het ene is niet in te denken
zonder het andere. Alles sluit
zeer geloofwaardig bij elkaar
aan. Er is dus eigenlijk haast
niets wat de schijn zó dicht
benaderd als de werkelijkheid
cn omgekeerd. Zoals elk gerecht
zijn gepaste kruiden nodig heeft
ligt het voor de hand dat ook bij
dit verhaal af en toe even frivool
naar de lezer wordt geknipoogd
met die aparte verdoken open
heid die de Aalstenaar zo eigen
is. Een goede verstaander heeft
meestal maar een half woord
nodig en vermits het onderwerp
er zich als vanzelf toe leent is een
zekere Brabantse openhartig
heid. voor wat de dingen van
onder de gordel betreft, als een
vanzelfsprekendheid aanwezig.
Hijzelf maakt zich wat dit
betreft echter geen illusies ooit
nog een L.P. te benaderen, laat
staan te overtreffen.
déze eigenaardigheid aan de
basis, dat merkwaardig feno
meen. dat ook het karnavalge-
beuren mogelijk maakt; maar
dan dat karnavalgebeuren wat
zeker zichzelf niet «au serieux»
neemt, zoals te laatste tijd maar
al te vaak gebeurt te Aalst, maar
de echte geest van diegenen die
aok kunnen «miggelen» met het
«miggelen».
EN NU NOG OVER HET
BOEKJE
Het verhaal «De Grot Mutatie»
van Anto Vano is in boekvorm
uitgegeven en dus ook te koop
bij uw boekhandelaar. Het kost
echt niet zo heel veel. Wat heb je
nu nog voor 145F? Misschien
een «klutske patatten». Het
geheel leest vlot en zorgt bijna
doorlopend voor een licht bin
nenpretje. Voor de overgrote
meerderheid van onze streekge
noten die dagelijks van hier naar
Brussel en «retour» forensen een
aan te bevelen boekje. Tussen
een dutje, een hapje en een
kaartje door lijkt ons de lektuur
van De Grote Mutatie een
uitgelezen treinbezigheid.
Vooral voor diegenen die van ver
of nabij te maken hebben met de
dagelijkse werkelijkheid van het
direkte en indirekte politieke
beleid dat vaak de meest
gedurfde science-fiction over
treft. Wij zouden wel willen
verzoeken vooral dan op de
ministeries, het boekje niet
binnen de werkuren te lezen.
Ant Vano schreef het in 14
dagen, U kunt het makkelijk uit
in uw vrije tijd van één dag, er
moeten dus echt geen overuren
voor uitgetrokken worden.
Anto Vano woont zowat 20 jaar
reeds te Erembodegem, nabij
«de hoek» aan het Fonteinbos.
Niet ver van daar staat de
bouwvallige Kluizenkapel. Twee
a driehonderd meter naar de
Boekhout op ligt de historische
grens van de Nederlanden onder
het Rijk en de Graafschap
Vlaanderen onder de Franse
Kroon. Hiertussen nam het
«Land van Aelst» steeds een
aparte plaats in. Deels Vlamin
gen naar hun geestelijke af
komst hadden zij tevens de
uiterlijke levensstijl der Bra
banders en drukten zelfs hun
stempel op de taal die tot in
Brussel wordt, of schrijven wij
liever werd, gesproken. Men zou
Aalst, en de streek van Aalst, het
grote mengvat kunnen noemen
waarin van alles wat aanwezig
was en is. maar tevens het grote
vat vol tegenstrijdigheden.
Iedere Aalstenaar draagt hier
van wat in zich mee, zo ook Anto
Vano.
Het randgebied tussen Vlaan
deren en Brabant trok de
Aalstenaar Anto Vano zeker aan
en steeds is hij door deze
historisch zeer belangrijke
streek gebiologeerd geweest. Hij
was ook een van de eersten, nu
20 jaar terug, die met enkele
Aalsterse vrienden het dak van
de Kluizenkapel ging herstellen
om deze. tegen de verdere
aftakeling door regen en wind, te
beschermen.
Geestelijk beweeglijke mensen
ontvluchten soms hun stad maar
blijven steeds in de buurt. «Het is
trouwens van in Erembodeeem
dat men het mooiste uitzicht
heeft op Aalst en hiervoor alleen
reeds ben ik Erembodegem
dankbaar» zegt Anto Vano. Nu
hij het professioneel iets minder
druk heeft mag er zeker nog
werk van deze auteur op de
boekenmarkt worden verwacht.
Een bundeling van zijn «short
short stories» kwam tot stand en
zal over een tweetal maanden
uitkomen. Intussen werkt hij
aan een roman waarvan het
gebeuren in de oorlogsjaren
speelt.
Als het waar is dat journalsiten
eigenlijk gefrustreerde literato
ren zijn, zoals Anto Vano zelf
zegt, dan menen wij begrepen te
hebben dat hij er momenteel
hard aan werkt om zijn frustra
ties op dat vlak weg te werken.
EREMBODEGEM 2 MEI 1976
BALDER
JAARBEURS AALST
Amper is het karnaval gebeuren van de baan, de jaarlijkse vakantie
en Aalst-kcrmis nakend, of men denkt al aan een ander evenement:
de jaarbeurs in de Keizershallen. In november van verleden jaar nam
men reeds een reeks beslissingen, drukten de eksposanten hun
verlangens uit en stelde men nog een aantal wijzigingen voorop.
Er zijn velerlei woorden gevallen
om ergens op een min of meer
naar de geest overeenstemmen
de wijze het verhaal van Anto
Vano te vatten. Het zou een
politiek persiflage zijn, een
zacht ironiserende fantasie, een
badinerende benadering van het
politieke gebeuren, een soort
karnavalhekeling van het poli
tiek bestel, een draakstekerij
met de Belgische politieke zeden
en noem maar op. Als
Aalstenaars kent men echter een
woord wat meer zegt dan dit
alles samen, wat meer inhoudt
dan alle andere woorden samen,
een woord dat én een geestestoe
stand én een levenshouding
tegelijk inhoudt waardoor alles
op het gepaste moment tot zijn
ware proporties wordt neerge
haald. het onvertaalbare woord
«miggelen».
UIT DE REEKS
BESLISSINGEN:
FINANCIEN
Een wijziging in de toegangs
prijs is beslist niet uitgesloten en
een van deze vooropgezette in
komstenverhoging is. om bij de
20F als toegang voor de jaar
beurs nog een supplement van
10F te vragen voor de bierhalle.
Het rechtstreeks betreden van
de Bierhalle zou 40F bedragen
en het doorlopen van de beurs
zou aldus 10F ekstra betekenen.
De toegangsprijs langs achter
Bierhalle zou men stellen op 20F
tot 19.30 uur en 40F nadien.
Men spreekt van een bijkomen
de kas aan de ingang van de
Bierhalle. achteraan het po
dium. De koperskaarten zou
men tegen lagere prijs aanbie
den. maar men moet nog
bepalen hoe. De eksposanten
zijn in elk geval voorstander om
de koperskaarten enkel te beta
len wanneer ze gebruikt werden,
zoals vroeger het geval was. Het
afdrukken van een stadsplan
netje op de koperskaarten is
voor de handelaars een andere
wens.
De inrichters hebben in elk geval
beslist om geen gratis kopers
kaarten uit te reiken aan de
eksposanten. Ook de fraude met
de vrijkaarten voor genodigden
is een heet hang-ijzer. men stelt
dat deze kaarten een x aantal
afscheurbare stroken zouden
omvatten. De geldigheid van
kopers- (en vrij?) kaarten zal
beperkt worden en men stelt
voorop tot bvb., 19.30 uur. Men
wil de geldigheid alleszins ver
vroegen qua toegangs-uur.
Een aander probleem is het
elektriciteitsverbruik. Te
Brussel gebruikt men overwe
gend buislampen. Te Aalst
maakt men dankbaar gebruik
van hete spots. In elk geval wenst
men een aanvraag te maken met
een scherpere kontrole op de
fomulieren «aangifte».
HANDELAARS
Wat de eksposanten betreft
wenst men aan te dringen bij de
betrokken handelaars om de
muziekstanden achter glas te
plaatsen. Nog een initiatief is,
om de verbruikersstanden te
groeperen en in principe zijn de
inrichters het onderling eens,
mits een goede afsluiting van de
standen en gangen. De sub
kommissie moet nochtans de
financiële weerslag hiervan na
gaan.
WIJZIGINGEN
Men denkt er sterk over om de
openings-uren 's zondags een
uur later te plaatsen. Te 15 uur
i.p.v. te 14 uur.
Een van de problemen zijn de
kinderen, ook dezé van de
eksposanten. om deze te weren
vóór de opening van de jaar
beurs. Waar beslist iets aan
gedaan wordt is de «prijs van de
jaarbeursaffiche».
WERKEN
Een vast voornemen is om het
dak van de keizershallen te
herstellen en het in de toekomst
niet meer te laten binnenre-
genen. Een spektakulair initia
tief: in de herentoiletten zal een
ventilator geplaatst worden! Er
zullen beslist gaten gekapt
worden den bedoeld wordt:
schouwen voor afkoeling.
Maar zeggen de eksposanten: de
gebroken ruiten en het vuil
plafond, daar mag ook wat aan
gedaan worden.
Onder de rubriek werken en niet
te verwaarlozen detail: het
sekretariaat moet beslist voor
zien worden van een kapstok.
Anderzijds nam men wel nota
van de opmerkingen die de
eksposanten naar voor brachten
in verband met «werk-uren». De
werk-uren en overuren van het
stadspersoneel zijn veel te hoog
en op het werk wordt geen
kontrole uitgeoefend, dit leidt
tot overdreven kosten zeggen zij.
EKSPOSANTEN
De eksposanten hebben nog
andere opmerkingen: zo bestaat
er op de publiciteitspanelen
enkele reklanie voorde show. De
platen op de voetbrug over de
Dender zou opnieuw moeten
geplaatst worden. Met deze
stelling is men het bij de
organisatoren eens en een an
dere grief van de eksposanten
komt in orde: de bewaking op de
voorbehouden parking, die als
zeer slecht aanzien wordt.
NOGTENEMEN
BESLISSINGEN
Het jaarbeurs rondje is nog lang
niet rond. In het pakket zit nog
een reeks voorstellen om verder
uit te diepen. In verband met de
bierhalle zijn er voorstellen om
een wagentje op wielen ter
beschikking te stellen. O.a., voor
de bierpotten. ook de lege pinten
vormen een probleem en men
stelt voor om een schab tegen de
muur te plaatsen waar men de
lege pinten kan op deponeren.
De verzekering tegen diefstal is
een ander probleem, dat men
alsnog in beraad wil houden wat
het systeem betreft om een
gespecialiseerde firma aan te
spreken, die verkoopt en/ol
verhuurt wat kamera's en TV
betreft in gesloten keten.
De vele klachten inzake een
slecht funktioneren van de
telefooncel en de diskriminatie
bij betaling, is een bron van
ergernis. Men stelt dan ook in
vraag: dient er een publieke cel
bij te komen?
PRIJSAANDUIDING
KOOPWAAR
De toestand is ronduit slecht.
Een bezoek van 2 komiteeleden
was de toestand als volgt door
hen opgemerkt: Op een totaal
van 85 eksposanten: 42 perfekt,
28 bijna perfekt, 5 onvoldoende,
1 slecht en 9 onmogelijk. Een
cksposant heeft geen enkele
prijs vermeld op zijn minstens 50
uitgestalde produkten. ondanks
het reglement en zijn stellige i
belofte. Moet het komitee daar I
iets tegen doen? Zo vraag dit
komitee zich af. Beslist, zouden
de kopers en bezoekers ant- i
woorden.
OPENVUURHAARD
Het is verbod n door het I
reglement. Maar toch, niet
minder van 5 bezoeken werden
gebracht aan een eksposant.
Een eerste maal één week voor
de opening, toen hij ongestoord
een buitenschouw aan 't metse
len was. tenslotte liet hij zijn
vuur enkel nog smeulen. Zo zegt
men in het komitee
BIEREN LUCIFERS
Elke vogelpikmaatschappij. die
over eenm ateriaalmeester be
schikt. geeft jaarlijks een over
zicht van wat overblijft van
aankopen der vorige jaren, maar
de leden van het Aalsters
Feestkomitee weten zelfs niet
wat er aangekocht wordt. Behal
ve bieren lucifers.
Een opmerking die men niet «zo
maar» mag verwaarlozen.
ERE-KOMITEE
Een van de markante opmer
kingen die er gemaakt worden.
Elk jaar opnieuw richt men dit
ere-komitee in om 72 personali
teiten te bereiken, die jaarlijks
72 maal afwezig blijven. Ook
aan het «voorzitterschap», kwa
kosten, zou men wat willen
doen. Een dergelijke funktie
brengt elk jaar tal van kosten
mee. zo stelt men en men vraagt
zich af. bestaat er geen elegante
formule om dit op te lossen? Het
gebeurt, zo stelt men, dat
kollega's geen goed komitee-lid
kunnen blijven wegens persoon
lijke redenen: dient aan de
politieke partijen niet medege
deeld dat zij niet gebonden zijn
aan een periode van 6 jaar voor
de aanduiding van vertegen
woordigers? Ook een probleem
om elegant op te lossen.
Het
tegci
het f
roe]
Het i
/ij d
die h
Een
mak
weg
ziet
en
acht
Stiel
Boei
van
rijdl
en r
rij
bovt
men
niet
tem
tiew
beel
Bij
en r
loc
wat
sim
die:
klei
haa
zicf
en
tisc
vinj
verl
rasi
haa
bes
VOO
haa
sch
mo
ach
KASTOESTAND
Een van de weinig belichte
aspekten. Enkel weet men dat
het programmaboekje 1975, 56
advertenties opleverde van
1.000F en 33 van 1.500F of het
ronde sommetje opleverde van
105.000F. Kostprijs402... F.
BLOEMEN
Met het uitreiken, verkopen
en/of leveren van bloemen zit
het nog niet volledig tijdens de
jaarbeurs-week. Bloemenveiling
Flora en een handelaar staan pal
tegenover elkaar. Een jaarbeurs
organiseren stelt problemen.
E.A.R.
