KOPPEL VAN ANTIPODEN
CONCENTUS MUSICUS TE DENDERMONDE
SUBLIEM ENSEMBLE
DIJEFA ZORGT VOOR UW
ZOMERVAKANTIE!
ZJAU EN HET DOEK TREKT OP
De Voorpost - 14-5«76 - 11
Nikolaus Harnoncourt en zijn Concentus Musicus hebben
we in levende lijve gezien en gehoord. Een lang gekoesterde
droom...
Elke muziekliefhebber die enigszins op de hoogte is van
diskografische aktualiteiten weet dat Harnoncourt sinds
vele jaren (vanaf 1953) samen met zijn ensemble de oude
muziek op autentieke wijze poogt weer te geven. Hierbij
ondervond hij (en ondervindt nu nog...) vele tegenkantingen
van mensen, vastgeankerd in de romantische traditie.
Of men nu pro of kontra Harnoncourt is, niemand kan of
mag de muzikale kwaliteiten loochenen...
We hoorden Harnoncourt
twee maal. Te Kortrijk wer
den we zwaar verrast door
een uitmuntende uitvoering
van Vivaldi's concerto in sol
klein, bijgenaamd «La Not-
te». Een echte herwaarde
ring van Vivaldi. Muzikaal,
technisch en interpretatief
super-, naast ovefgefciei'fec-
tioneerd. Couperins «Apo
théose de Lully» werd door
Nicolaus himself op geesti
ge wijze gekommentarieerd
Evenals Marin Marais suite
uit «Alcione» klonk deze
Franse muziek zoals het
hoorde: «op zijn Frans»! Te
Kortrijk werd het optreden,
dat meteen ook de opening
van het Festival van Vlaan
deren aldaar betekende, be
sloten met de bekende suite
uit «The Fairy Queen» van
Henry Purcell. De grote bij
val die het optreden met zich
meebracht zetten Harnon
court aan om als bisnummer
een andere chaconne van
Purcell te spelen. Hij kon
digde dit, vrij vertaald, als
volgt aan: «Purcell (1658-
1695!) heeft voor deze avond
nog een andere chaconne
geschreven...». Dergelijke
fijne opmerking viel best in
de smaak en getuigde van
Harnoncourts vreugde om
de bijval van het Vlaamse
publiek. Een unieke avond.
Te Dendermonde waren we
minder enthousiast. De le
den van het Concertus Musi
cus waren blijkbaar zeer ver
moeid door de verschillende
optredens die ze reeds ach
ter de rug hadden. Hun spel
was veel minder overtuigd
dan in Kortrijk. Ook de pro
grammakeuze voor Dender-
monde leek ons minder inte
ressant. Alles was welis
waar zeer zuiver gespeeld,m
maar sommige dingen wa
ren kompositorisch zo zwak
dat ze voor publieke uitvoe
ring minder geschikt ble
ken.
Toch betrof het een avond
die waarschijnlijk nooit zal
geëvenaard worden door om
het even welk ander barok-
ensemble.
In de streek van het Aalsterse is de Dienst voor Jeugd- en
Familiesportvakanties stilaan een vertrouwd begrip gewor
den voor allen die in een sportieve sfeer hun vakantie willen
doorbrengen. Een tiental sportleraren uit onze Aalsterse
scholen werkt reeds jaren meer met deze organisatie die
gegroeid uit «Kerelsburcht» zich stilaan ontwikkelt heeft tot
een all round-organisatie die als vzw door Bloso erkend
wordt.
SPORTTAKKEN
De rekreatiesportvakanties
voor jeugd en ouderen staan
open voor jongens en meis
jes van 7 tot 18 jaar en ou
der: in het centrum wordt
een groepering per leeftijd
doorgevoerd terwijl in elke
onderscheidene sporttak
volgens bekwaamheid een
nieuwe onderverdeling kan
gemaakt worden.
In de zomervakantie zijn zes
perioden (steeds van zater
dag tot zaterdag) voorzien
waarop men volgende spor
ten kan aanleren: zwem
men, omnisport, tennis,
paardrijden (initiatief) en
paardrijden (vervolmaking).
Periode 1 begint op zaterdag
3 juli terwijl periode 6 ein
digt op 21 augustus.
STUDIEVAKANTIE
VERBLIJVEN
Naast deze sportkampen
richt Dijefa ook nog studie
vakantieverblijven in de vak
ken frans en wiskunde: het
vak frans zal gedoceerd wor
den voor meisjes en jongens
vanaf het zesde studiejaar
Herman Muys.(EL)
altijd naar gestreefd heeft, zijn
vrijheid, dat dreigt hij kwijt te
raken. Overal wordt de vrijheid
kapot gemaakt, in de school,
waar de leerlingen zelf vragen
om in een hokje gesloten te
worden, als toeschouwer die een
titel verlangt, een uitleg, als
mens die zijn weg reeds ziet
uitgestippeld en beperkt wordt
door wetten een gedragspatro-
Herman bekijkt alles ruim. alles
moet bezien worden in zijn
relatie tot anderen en hun
omgeving, men kan niet spreken
van een beter kunstenaar, Klee
is niet belangrijker dan Da Vinei
en omgekeerd. Er zijn altijd
kriteria, en beperkingen geweest
alleen waren zij steeds van een
andere aard. Niet vergelijken
met vroeger, er zeker niet op
Mevrouw Monique Muys.(EL)
teruggrijpen, men moet het bij
het bekijken houden, men zit op
een dood spoor wanneer men
teruggaat. Alles is het produkt
van zijn tijd en staat er in nauw
verband mee. Hij heeft eigenlijk
geen heiwee naar vroegere
kunststromingen, nu werkt ie
dereen individueler gewoon ten
gevolge van een vlugger ideëen-
verkeer en zo is het goed.
Ik zou eigenlijk nooit mogen
klaar raken met dit als interview
bedoelde artikel, het heeft
eigenlijk geen zin iemand uit de
doeken te willen doen, temeer
daar hij van zijn intimiteit geen
afstand wil doen. Deze mensen
leer je kennen thuis, daar pas
kun je hun werk beleven, of
bekijk gewoon een werkstukje
en speel mee, fantaseer.
tot de vierde humaniora (11
tot 16 jaar) terwijl de wiskun
de speciaal geschikt is voor
jongens en meisjes van de
zesde humaniora of de tech
nische (12-jarigen). Op het
programma hebben de kan
didaten dagelijks drie lesu
ren grondige herhaling en
inoefening met op het einde
van het verblijf een grondige
eindproef: deze kinderen
hebben ook mogelijkheid
tot het beoefenen van.diver-
se sport- en rekreatieaktivi-
teiten. In tegenstelling met
de sportkampen (die een
week duren) zijn deze stu
dievakantieverblijven veer-
tiendaag en dit telkens van
10 juli tot 24 juli en van 24
juli tot 7 augustus voor zo
wel frans als wiskundevak
ken. Men kan natuurlijk ook
verschillende sporttakken
na mekaar kombineren zo
dat men een lagere periode
op het centrum kan blijven.
PRAKTISCHE
INLICHTINGEN
Het inschrijvingsgeld dat
demokratisch laag werd ge
houden omvat: volledig ver
blijf met pensioen tijdens de
gekozen periode, gebruik
van sportmateriaal en terrei
nen, kosten voor sportlera
ren, monitoren, medische
dienst, verzekering ongeval
len en burgerlijke verant
woordelijkheid, gebruik van
zwembad, deelname in*de
ontspanningskosten, ge
bruik van krea-materiaal,
soevenierplus een mooie
dagexcursie naar een toeris
tische oord. Het Centrum is
gelegen in het enig mooie
Luxemburgse natuurland
schap te Harre Saint-Antoi-
ne (4082) heeft de organisa
tie haar vakantiecentrum
«Vieil Hermitage» in de rue
de Fays nummer 60.
Voor de deelnemers is elke
zaterdag een speciale auto-
cardienst voorzien die in
Aalst aan he Station ver
trekt, elke zaterdag te 12.30
uur en er terugkomt elke
zaterdag te 19.30 uur. Men
kan aanspraak maken op
een tussenkomst vanwege
mutualiteit of sociale dienst
van het werk als men van
Dijefa na de verblijfsperiode
een aanwezigheidsattest
aanvraagt.
De Ouders kunnen steeds
hun kinderen in het Centrum
komen bezoeken en er te
vens tijdens een periode
(ook een weekend) blijven
logeren.
Verdere inlichtingen zijn te
bekomen bij Frans Van Der
Heyden, pa Sint-Jozefscol
lege, Pontstraat 7 te Aalst.
Een flinke aanrader Om uzelf
en uw kinderen een aange
name en gezonde vakantie
in België te bezorgen!!!
Dirk Daelemans
Het schijnt wiskundig en scheikundig vast te staan dat
tegengestelden mekaar aantrekken, op menselijk vlak zal dat ook wel
het geval zijn, zie de algemeen gangbare uitspraak. Ik kon het mij
v roegcr nooit goed voorstellen, tot ik Herman en Monique ontmoette.
Het echtpaar Muys-Muylaert is één geheel, zij beslissen alles samen,
zij doen alles samen, zij vullen elkaar aan. Een tweekleppige schelp
die bouwt, schept en beschermt.
Een slingerende, vernauwende
makadambaan loopt langzaam
weg uit de bebouwde kom, plots
ziet men een fantastisch weids
en enig mooi landschap van
achter de heuvel opdoemen, de
Stichelen van Denderhoutem.
Boerderijen nemen de plaats in
an arbeiderswoningen, men
rijdt over putten en ophopingen,
en met moeite ontdekt men een
vrij nietszeggende woning waar
bovengenoemd paar leeft. Deze
mensen en dit interieur zou men
niet verwachten in Denderhou
tem maar veeleer in een residen-
tiewijk waar Avenue zijn voor
beelden uithaalt.
Bij het drinken van een koffie,
en men drinkt er hopen kopjes,
is het veel simpeler uit de
prachtig design-zetel te schuiven
en op de langharige, zo zachte
vloerbekleding te gaan zitten,
wat je blijkbaar ineens de
simpatie van Melissa doet ver
dienen. Melissa is het dochtertje
klein, grillig, levenslustig stuk,
haar blozende wangen vleien
zich tegen de mijne, haar armen
en handjes spelen een fantas
tisch guitig liefdesspel met vijn
vingers, hals en baard. Zij
verleidt, springt, liefkoost, ver
rast je. bootst je na, betrekt je in
haar spel, zij trekt voor jou haar
beste slaapkleedje aan. haalt
voor jou haar blokkendoos, ook
haar pop. overwint voor jou haar
schrik voorde duisternis, en dan
moet je haar met de leugen
achtige belofte dat je morgen
j Typisch werk van Herman Muys.
terugkomt, in slaap loodsen.
Melissa je maakt het weer eens
waar. het leven is toch waard
beleeft te worden.
KUNST IS LEVEN, LEVEN
IS...
Het kind is ook belangrijk,
enorm belangrijk, ook in ver
band met kunst en zeker
wanneer vader en moeder din
gen maken die onder de noemer
kunst vallen. Het inspireert je,
doet je nadenken, vergelijken,
neemt je dierbare tijd in, maakt
deel uit van je omgeving, je
leven. Dat is nu eigenlijk
belangrijk bij ze. hun omgeving,
hun sfeer, hun totaalbeeld.
Ideaal om hun werk te bekijken
is in zijn woning te gast zijn en
alles in relatie tot mekaar en hun
omgeving te bekijken en te
beleven. Elk sier- en gebruiks
voorwerp in dat interieur getuigt
van een verfijndheid, rijkdom,
kleurenpracht, en soms be
heerste spontaniteit, zoals ook
hun werken blijk geven van
dezelfde verworvenheden. Een
meubelstuk is voor Herman niet
zomaar een praktisch iets waar
je iets kan instoppen of in kan
gaan zitten, maar een element,
van een geheel, een spelelement
van een gekompliceerde puzzel.
Hun woonruimte is gebouwd
met kleuren volumes, zelfs soms
ten koste van het praktische.
Inderdaad, het mooie, estetische
bestudeerde interieur kan zo op
je inwerken dat je in vervoering
geraakt en dat het logisch.'
praktische koncessies moet doen
aan het schoonheidsgevoel.
MONIQUE MUYLAERT
Zij is geboren in 1946 te
Kerksken. en kreeg haar oplei
ding aan de stedelijke altademie
te Aalst en het Nationaal hoger
instituut te Antwerpen. Sedert
'68 is zij lerares aan de stedelijke
akademie te Aalst. Zij kreeg een
ganse reeks prijzen en opdrach
ten voor haar werk als keramis
te. Sedert korte tijd is zij ook
werkzaam als etser.
Monique is een tenger, zenuw
achtig figuurtje die eerder
spontaan en impulsief reageert,
wat haar de kritiek van haar
man op de hals haalt, die
spontaan als slordig aanrekent
en dwars is voor elke toevallig
heid. Aan zelfvertrouwen heeft
zij geen gebrek, vanaf het
ogenblik dat zij begint te spelen
met het materiaal weet zij dat
het goed zal zijn. Al is zij kreatief
bedrijvig en als zodanig ook
belangrijk, toch is dit fijngevoe
lige vrouwtje vooral boeiend als
moeder en vrouw. Alhoewel zij
zonder kritiek het werk van
Herman bekijkt, wordt zij des te
kritischer wanneer het erom
gaat hem in zijn groot zien op te
vangen en te relativeren, hetgeen
hij soms als een rem op zijn
kreativiteit ondergaat. Hun
werk ademt in wezen eenzelfe
geest uit, wat vooral zijn reden
vindt in het feit dat hij altijd
kritiek heeft tegenover haar
werk en terzelfdertijd haar ook
zo enorm stimuleert dat zij soms
Groot paneel, werk van Monique
kunt veranderen heeft hij zich in
zijn ivoren torentje teruggetrok
ken en gaat zijn eigen gang. In
de plaats van zijn vroeger ideaal
van participeren heeft hij zich
nu naar binne gekeerd, kera-
mieken scheppend die wars zijn
van elke opzienbarende maat
schappijkritiek, alleen een
prachtig gestileerd beeld als
resultaat aan deze onzekere
wereld overlatend.
Hij heeft schrik Herman, hij ziet
problemen opdoemen, hij is
onzeker, hij vreest voor de
toekomst, datgene waar de mens
uys.(EL)
nen. hij staat echt wel kritisch
ingesteld, ook tegenover de
maatschappij, alhoewel je dat
niet zo direkt in zijn werk zal
merken, maar is het niet beter
datgene totaal te verbannen
waartegen je wil afzetten. Zou
den de media met hun oorlogs
berichtgeving de vrede in de
hand werken of zou het omge
keerd zijn. De kunstbekijker
mag volgens Herman ook gerust
meespelen, vrij interpreteren,
het moet gedaan zijn met die
onvolwassen houding, men
maakt zelf maar uit wat goed is
en wat niet.
Goed, Pasen is al twee weken voorbij, maar Zjau ging al op 3 april
verrijzen, want hij kan, wat dacht je wel, zijn luciditeit voor de
leeuwen gooien. Heet hij niet immers Bloody Zjau? Zjau, een leeuw
onder de haaien. Na het sukses van de Och-komt-dat-zien Nacht van
dc Aalsterse Poëzie waarin Zjau een niet onbelangrijke rol speelde,
dacht Zjau er stellig aan om zijn Paasfestijn, die slapeloze nacht weet
je nog, te herhalen en aldus te bewaren voor het nageslacht. Zjau, een
waar verhaal om binnen vijfentwintig jaar aan uw kleinkinderen te
vertellen.
ZJAU? WEZUN PARTI!
Laten we daarom samen met
deze voorlopige anoniemen even
werpen met palmen naar Jan
Louis, de akela van Pan's
poppenkastploeg. de man die de
Zjau-show verpopte uit zijn
kribbelende krabbel her en der
ontsrpoten tijdens letterlijke
zoete invallen; Jan de man van
o.a. 't Pieverken van den
Osbroek en wat al niet meer, Jan
de derde versierder... Daar kan
zelfs Zjau over meeklappen. Fiat
Jan. Fiat Zjau zeggen wij
nogmaals. Voor de outsiders
onder de lezers nog even
vertellen dat Zjau, een Aalsterse
versie ten poppenkast brengt
van de nu al weken geafficheer
de Amerikaanse film 'Jaws',
daarmee weet u wellicht waar U
aan toe bent, juist U bent Zjau!
Pan's poppenkast jongleerd met
een zestal handen de marionet
ten de lucht in. Voor hen allen is
een sublieme kans weggelegd de
taak over te nemen van het
stilaan wegkwijnende stadspep-
pentheater die heel wat van zijn
vroeger publiek begint te verlie
zen en geen stukjes brengt om
dettig mee uit te pakken...
(inside Jawk. dixit Zjau).
Zjau nu. Zjau of den oitkom-
menden van de rozen haai. Zjau
als een verloren zoon van een
warmbloedige familie van het
zelfde allooi eeuwen lang ge
meerd onder de Zeebergbrug en
nu pas onlangs wakker geschud.
Dit alles gegarandeerd in de
annalen van het stadsarchief.
Zoek jezelf broeder, om het
beroerd en simplistisch te zeg
gen. Dat is dan ook precies wat
Zjau doet. De verloren gewaan
de zoon wil ook wel eens aan
kleinkinderen denken en acht de
tijd gekomen om het klotsende
Dendernat vaarwel te zeggen en
de richting van het zeesop in te
slaan. Met alle nare gevolgen
van dien en ademloze toestan
den voor de panikerende
Aalstenaars en niet in het minst
Manuel, een loos visserken,
Justine, just, zijn vrouw. File-
mon, een visser-uitvinder,
Marie de vrouw van, en sjampet-
ter stylo (voor wie zich nog
herinnert...) en meneer de poli
tieker, ook wel eens jager op
groot wild. op stemmen bij het
Grote Mensenras...
Zjau heeft al schitterende re
censies gehad zodat deze hier de
rest in de schaduw stelt.
Zondagavond kon de Panzaal de
toegesnelde stroom moeilijk
verwerken al kon iedereen Zjau
wel volgen. Zelfs de Cockpit was
leeggelopen en een toeschouwer
zat met een artificieel lachertje
op zak. Hé G.? (kreeg er
allesbehalve een slappe lach
van). Met dit stuk bewijst de
poppenkastploeg van Pan nog
maar eens dat met dit soort
teater een heel andere weg kan
ingeslagen worden dan het
klassieke pouchenelle-verhaal
voor driejarigen op moeders
schoot. Zjau is geen eersteling,
de Jedoeljaanse vraan en de
Levensschets der H. Margarite
en nog een paar stukken zijn
inmiddels al gespeeld. In de
toekomst kan aan meer drama
tische stukken worden gedacht
al dan niet politiek geladen,
maar laat men het tenminste
voor een ruime kring behouden.
Poppenspel is geen mini-toneel.
Het is meer. Het kleine groepje
poppenspelers krijgt veel te
weinig aandacht terwijl deze
toch een groot publiek bereiken.
Poppenspel wordt ook nog altijd
beschouwd als een tmidagje
voor de kinderen», niet als een
zelfstandige vorm van teater,
een beetje als een halfbakken
beroep eigenlijk, en beroep past
hier zeker niet. Beroepspoppen
spelers vindt men alleen in Gent.
Antwerpen en Brussel en die
zich dan nog met andere
bezigheden in leven moeten zien
te houden. De tijd lijkt rijp voor
een sterke opbloei van het
poppenspel, ook te Aalst en
binnen een groep, die vaak alle
taken op zich moet nemen en
ook het organisatorische moet
op punt stellen. Poppenspel is
geen zoethoudertje meer voor
kinderen op zondagmiddag. Wij
trappelen verder tot de nieuwste
Pan's poppenkaster komt. Gaat
dat zien! Gaat dat zien!
PAUL BALMAN
Een kijkje achter de koelissen tijdens een drukke scène.
buiten zichzelf treedt en achter
af verbaasd is dat zij zo'n werk
heeft vervaardigd. Ergens treedt
hij op als een leraar, een vader,
een man. Zij is gelukkig een
vrouw met praktische kanten,
een wezen dat zekerheid ver
langt, maar toch iemand die het
kan verdragen en het zelfs als
goed ervaart een beetje in de
schaduw te leven van een man,
van tot een éénheid te komen,
zeker dank zij haar. Al geeft hij
ook de doorslag, steeds wordt
iets beslist na onderlinge over
eenkomst. het spel om manlief,
in te tomen, te steunen, te
begrijpen en samen met hem
voort te gaan, dat is haar spel,
haar taak, een vrouwelijke taak,
die alle naar vrouweneniancipa-
tiestreven feministen even te
denken zou moeten geven.
HERMAN MUYS
ls geboren in '44 te St. Amands
aan de Schelde, en studeerde
aan de akademie en hoger
instituut te Antwerpen. Hij is
leraar aan de stedelijke aka
demie te Aalst en voordrachtge
ver bij het nationaal hoger
instituut van Antwerpen. Heeft
opvallend veel onderscheidingen
voor zijn werk ontvangen, waar
onder de prijs van de provincie
Antwerpen voor monumentale
kunst, de Pepermansprijs en de
prijs van uitmuntendheid in de
Creativity 71 te New-York. De
leidende figuur van deze kleine
gemeenschap aan de Stichelen is
zoals reeds te vermoeden was
een beredeneerd, kritisch en
onzeker man. De realiteit heeft
hem geleerd, beseffend dat je als
kunstenaar niets aan de wereld
