Etienne Le Compte
in Terjodens' parochiehuis.
PROVINCIAAL MUZIEKTORNOOI
10 - 25-6-76 - De Voorpost
JEUGDGROEP «BARDO» GEEFT FORFAIT
Te Baardegem ging verleden zaterdag de laatste auditie door
van de zittingen 1976 van het Provinciaal Muziektornooi van
Oost-Vlaanderen en dit op een overdekte kiosk op het plein
tussen de mooi gerestaureerde kerk en het gloednieuw pa
rochiaal centrum.
ORGANISATIE
Niet gediend door de weerma-
ker, na een zo lange droge
periode viel nu de door velen
gewenste en verwachte maar
voor dit tornooi toch spelbre-
kende regenlieten de orga
nisatoren wel enkele steken
vallen om het tomooi toch iets
groots en genietbaar te laten
uitgroeeien.
Kiosk en akoestiek waren pri
ma, de veldwachter leidde, in
opdracht van het gemeente
bestuur, het verkeer in goede
banen maar enkele kleinere
zaken weliswaar, maar pri
mordiaal voor de luisteraar,
werden over het hoofd gezien.
Meer dan een twintigtal zit
plaatsen had men niet voorzien
zodat de luisteraars die, in ver
band met het ongunstig en
dreigend weder wel niet talrijk
waren, toch moesten recht
staan en dit gedurende de hele
periode.
Er was wel geluidsversterking
voorzien maar o.i., en vergelij
kende met wat elders in derge
lijke omstandigheden gebeurt,
had men er wel gebruik kunnen
van maken om het tomooi te
openen, om de bedoelingen
van de Kulturele Dienst met de
tomooien eens uit de doeken te
doen, zaken die nu postfaktum
gebeurden, maar ook en vooral
om de muziekmaatschappijen
voor te stellen en in te leiden, te
meer dat ook programma's niet
voorhanden waren en men er
dus het raden naar had wie wat
speelde en wie de dirigent was.
FORFAIT
Dat Jeugdgroep Bardo echter
zelf niet speelde, alhoewel
zulks voorzien was op de affi
ches, en dat zulks gebeurde
zonder dat de gewone toe
schouwer er ook maar enigs
zins weet van had, was echter
wel voor de meeste objektieve
luisteraars en kijkers juist iets
te veel.
Om redenen die we niet ken
nen, maar waarnaar we wel
verschillende hoorden gissen,
gaf dus de plaatselijke groep
forfait zodat wie slechts te
16.30 u. moest optreden zulks
nu reeds te 16 u. had moeten
doen wat, gezien de te vervul
len formaliteiten, niet doenbaar
bleek.
Normaal wordt een dergelijk
tomooi ingericht waar een
plaatselijke maatschappij is die
Even pauzeren tijdens het provinciaal muziektornooi te Baardegem (jm)
Overweldigende en suksesrijke vooropening
Het was zowat vier jaar geleden dat de te Hekelgem verblijvende Aalsterse kunstschilder
Etienne Lecompte voor de eerste maal aan het Terjodense publiek werd voorgesteld en er
meteen ook aansloeg. Al moest Terjoden vier jaar wachten om Lecompte officieel terug te
zien, toch was deze er al die tijd eigenlijk nooit weggeweest. De mens Lecompte, en de
kunstenaar, had door zijn persoon zowel als door zijn werk te harten en de geesten van
kunstminnend Terjoden weten te veroveren. Met velen te Terjoden bleef hij nadien in zeer
nauw kontakt.
Een vooropening te Terjoden is
dan ook iets aparts, het is meer
dan gewoon maar een ten
toonstelling inleiden, het is een
feestelijk gebeuren en niet
omdat deze tentoonstelling
toevallig met de kermis loopt
waar vrienden mekaar terug
vinden. Het is dan ook niet
makkelijk om bij de beoorde
ling van Lecompte's werk zich
uitsluitend en zonder meer al
leen naar dit werk te richten
zonder rekening tehouden met
wat deze onmiskenbaar mer
kwaardige en boeiende kun
stenaar zelf bezig houdt achter
de dingen die hij naar ons ge
voel nogal nadrukkelijk en op
vallend weergeeft. Zowel zijn
techniek als zijn koloriet getui
gen van de felle bewogenheid
die hij heel uitdrukkelijk
veelal nadrukkelijk en op
een haast agressieve wijze
naar voren brengt. Mijzelf be
vallen eerder de tekeningen
waaruit, naar mijn gevoel, veel
duidelijker de getemperde ge
voelsgeladenheid spreekt die
de mens Lecompte ergens ka
rakteriseert. Het is vooral deze
«ingehouden tormentatie», die
men als het ware ergens intui-
tief gaat aanvoelen bij het ken
nismaken met Lecompte, die
voor een groot stuk de drij
vende motor van zijn ekspres-
siviteit moet zijn. Bij zijn teke
ningen kan men deze bewo
genheid net als bij zijn eigen
persoonlijkheid trouwens
ergens onderhuids aanvoelen;
bij zijn schilderwerk barst de
bewogenheid los, spat ze uit
mekaar, waardoor de inge
houden spanning gaat wijken
voor een diep geweld. Diege
nen welke het werk van Le
compte reeds kennen zullen
ongetwijfeld vertrouwd zijn met
zijn geheel aparte werkwijze.
Voor wie echter voor het eerst
kennis maakt met het palet van
deze kunstenaar of moet
niet eerder gesproken worden
van het verfspuitwerk komt
deze techniek bijzonder ver
rassend over. Het is een boei
end procedee wat, aan het an
ders zuiver pikturale wat schil
deren is, een dimensie meer
geeft, een kleurig reliëf toe
voegt, waardoor een zekere in
tensieve geladenheid wordt
opgebouwd om open te scheu
ren als het kleurenspel in een
kaleidoskoop. Vooral in zijn
Brabantse werken haalt hij
hierdoor als het ware de diepte
van het landschap naar voor in
een oneindige kleuropbouw Ik
wist niet dat er zó veel kleuren
op één schilderij kunnen, ik
wist zelfs niet dat er zóveel
kleuren bestaan Lecompte
weet deze kleuren zichtbaar te
maken zonder afbreuk te doen
aan de zeggingskracht van het
beeld alsdusdanig. Het is zeker
een open deur intrappen als ik
hier stel datmenvanverfskulp-
turen zou kunnen gewagen
Wat die man op deze wijze
weet uit te drukken in zijn
meest geïnspireerde doeken is
zonder meer relevant.
Voor zijn meer recente werken
heb ik de indruk dat Lecompte
eerder met zijn onderwerpen
nog «worstelt» Met zijn speci
fiek kleur-gebruik weet hij de
toeschouwer onbetwistbaar te
boeien en bij zijn eigen emotie
te betrekken. Technisch ge
zien is hier een andere Le
compte aan het werk die, n aar
mijn gevoel, deze voor hem
nieuwe stijl nog niet met de
zelfde finesse weet te brengen
als bij zijn vroeger werk.
In zijn tekeningen vindt ik per
soonlijk dan, de mens Le
compte nog meer uitgesproken
terug; de medemens Le
compte die door het gebeuren
aangegrepen is en die op een
schijnbaar eenvoudige en di-
rekte wijzehet zwart wit kon
trast is hi ervoor dankbaar—de
spanning weet weer te geven
van een heel diepe emotionele
betrokkenheid.
Het zal zeker de moeite lonen
om straks Lecompte te zien
weerkeren als hij zijn onge
meen rijke en verscheiden er
varingen, welke hij bij zijn tal
rijke buitenlandse rondreizen
heeft opgedaan, verder heeft
verwerkt en uitgewerkt in zijn
nieuwe stijl.
DE VOOROPENING
Stiptheid is nu eenmaal geen
Terjodense deugd en ook voor
een vooropening maakt men
hierop geen uitzondering. Het
was zeker kwart na acht half
acht stond er op de uitnodiging
als sekretaris Marcel Eeck-
houdt het zeer talrijk opgeko
men publiek hartelijk welkom
heette. Hij ging even vier jaren
terug toen kunstschilder
Etienne Lecompte voor het
eerst te gast was in dezelfde
parochiezaal, voor hetzelfde
publiek Uit deze eerste ken
nismaking zijn nadien verschil
lende echte vriendenrelaties
ontstaan tussen Terjoden en
Lecompte zodat men rustig
kan stellen dat er geen ander
dorp is met een zohoog aantal
Lecompte-fan's. Ook voor
Marcel Eeckhoudt zelf heeft
die eerste ontmoeting een blij
vende weerslag gehad en hij
prijst zich gelukkig Lecompte
zijn vriend te kunnen noemen.
Hij besluit deze korte aanloop
tot de eigenlijke inleiding met
een adres aan kunstschilder
Lecompte die hij zowel een eer
lijk als een heerlijk mens
noemt, verwijst naar architekt
Renaat Diericks voor meer bij
zonderheden over de schilder
en zijn werk en stelt de aanwe
zigen gerust dat daarna niet
meer gesproken wordt, alleen
nog gedronken op het welsla
gen van deze tentoonstelling.
Als voorzitter van de Vlaamse
Kring Terjoden en eveneens
als vriend van kunstschilder
Lecompte sprak Renaat Die
ricks over de kunstenaar, over
zijn werk en over zijn inspirae-
tiebronnen. De inleider wees er
op dat er een wezenlijk verschil
bestaat tussen deze Terjo
dense tentoonstelling en elke
andere tentoonstelling van Le
compte. Eerst en vooral begint
een Terjodense vooropening
steevast te laat en in tweede
instantie is er te Terjoden
steeds een feestelijke stem
ming. Het is dus niet toevallig
dat precies de kermis werd uit
gekozen voor deze tentoon
stelling. Renaat Diericks weet
zeker dat de talrijke opkomst
hier, al lijkt het op het eerste
zicht een vriendenreunie,
vooral te wijten is aan de ver
trouwdheid van Terjoden met
Lecompte en zijn werk. Sedert
zijn tentoonstellingen in Hof ten
Dale te Mere in mei vorig jaar
en in Vyncke- Van' Eyck te
Gent in november vorig jaar,
wist men dat Etienne Le
compte ook nog in een andere
stijl is gaan schilderen onder
invloed van zijn vele buiten
landse reizen en de hierbij op
gedane indrukken en ervarin
gen. Sinds de vorige Terjo
dense tentoonstelling echter,
nu vier jaar geleden, is er wel
wat veranderd en voor velen
zal dit zeker een eerste ken
nismaking kunnen zijn met dit
nieuwe aspektvan Lecompte's
werk. Intussen bezocht deze,
wellicht haast nooit rustende
en rusteloze verkenner, liefst
zowat een tachtigtal landen
over heel de wereld Hierbij
speelde hij het nog klaar om
veertig eenmans- en zestig
groepstentoonstellingen te
houden. Deze tentoonstelling
zou wel eens het sluitstuk kun
nen zijn van een recente reeks
van dichtopeenvolgende ten
toonstellingen. Etienne Le
compte zou zich weer op het
schilderen gaan gooien en zich
ook nog gaan bezig houden
met de buitenlandse afzet.
Hiertoe wordt gepland aan een
tentoonstelling te Keulen Voor
diegenen welke reeds werken
van de kunstenaar in hun bezit
hebben kan dit alleen maar
verheugend nieuws zijn aan
gezien internationale bekend
heid zeker de waarde van deze
werken zal doen stijgen. Er
moet echter snel gezegd, aldus
architekt Diericks, dat in vgl
met vier jaar terug de prijzen
van Lecompte's schilderijen
onveranderd zijn gebleven en
dit ondanks de inmiddels niet
afhoudende inflatie.
Als Renaat Diericks dan de
kunstschilder zelf betrekt bij
zijn geeksposeerd werk en
vooral meer wenst te verne
men over deze nieuwe stijl,
zegt Lecompte dat hij gewoon
de dingen weergeeft zoals ze
op hem afkomen. Weliswaar
stapte hij uit zijn eigen ver
trouwde wereld en ging elders
ook andere dingen waarne
men, maar schilderen doet hij
alleen datgene wat nadien bij
hem nawerkt, dingen die hem
ergens bezig houden door hun
ongewoonheid van hieruit ge
zien en in die vreemde wereld
tóch als iets heel gewoons
worden ervaren door de men
senvan daarginds. Hier stelt hij
het voorbeeld van een 15-jarig
Indonesisch meisje met haar
kind. Op zichzelf niet onge
woon maar als men weet dat
de overheid daar verplicht dat
alle meisjes vanaf hun 15de
jaar elk 12 kinderen moeten
baren, dan blijft er toch iets na
werken aldus Lecompte. Ook
de zee kwam er als inspiratie
bron bij, vooral dan de Stille
Zuidzee op grote diepte Als
men de koraalzee, nabij de
Fiji-eilanden, op 200 m diepte
eksploreert dan gaat er ook
weer een nieuwe wereld open
en blijven deze ervaringen op
hun beurt nawerken. Als men
hier dan terug keert in het land
waar men thuis hoort merkt
men pas goed hoe weinig hier
nog resteert wat een kunste
naar kan boeiën. Alles wat ge
woon natuurlijk is in het land
schap, in het leven en in de
mens zelf, wordt hier in ver
sneld tempo vernield. Het ver
trouwde landschap van vroe
ger doorkruisend stelt Etienne
Lecompte vast dat hij hier niets
meer over houdt om te schilde
ren. Nog 20 jaar en wij kennen
de Kempen alleen nog van
Smits en van Baksteen, nog 10
Architekt Renaat Dierickx
)ierickx (midden) leidde de tentoonstelling van Etienne Le Compte's werk in. (jm)
1 frS .sid K>0b 899J .fhifXj vJyrlon'!i;^oL
jaar en de parel van Brabant,
het Pajottenland, is nog slechts
een herinnering. In Zuid-
Amerika, in Indonesië, in Aus-
traliëis er nog audentieke
fauna en flora en het auten-
tieke nog te kunnen waarne
men en weergeven houdt elke
kunstenaar in zijn greep. On
betwistbaar zal deze vreemde
soms eksotische autenticiteit
moeten leiden tot even
vreemde en eksotische be
schouwingen en een al even
vreemd en eksotisch koloriet.
Inleider Diericks vraagt zich
hierbij af, of de kunstenaar
hierdoor geen vreemdeling in
eigen huis gaat worden
Daarop stelt Lecompte dat ie
dereen uiteindelijk in hetzelfde
huis, de wereld, leeft. Dezen
dlS uit fïü Rug ïiiëi wotofi zuiiën
dit danwel over een half jaar of
over een jaar moeten inzien.
Men is dus nooit een vreemde
ling in de wereld die ons aller
eigen huis is. Dit realiseert men
pas als men als buitenlander
ergens aanlandt en er eerst
vijandig wordt onthaald tot het
voor deze mensen ook duide
lijk wordt dat men eikaars we
reld deelachtig is. In Zuid-
Am eri ka werd Etienne Le
compte met stenen bekogeld
tot hij zich aan het tekenen
zette en direkt verdween de
vijandschap toen die mensen
zichzelf en hun wereld rondom
hen in deze tekeningen her
kenden. Het is echter te betreu
ren dat iedereen zo weinig af
weet van deze gezamenlijke
wereld van ons, zowel hier als
ginder. Wie weet bvb. dat er
momenteel in Kongo (Zaïre)
reeksen epidemieën heersen
waarover niets doorkomt om
dat het deels reeds normaal
wordt gevonden en deels om
dat het niemand uitkomt om
hierover te berichten. Een arts
die onlangs uit Lovanium terug
kwam vertelde dat hij zich zelfs
met bier had moeten scheren
wegens de onbetrouwbaarheid
van het water. Deze dingen
blijven ook nawerken en dit is
ook iets waar wij hier mee te
maken hebben. Naast dit alles
is er ook nog het tropisch kolo
riet zelf wat Lecompte blijft
boeiën, ook fisisch.
Tenslotte vraagt Renaat Die
ricks zich af en stelt meteen de
vraag waarom Etienne Le
compte een buitenlands afzet
gebied zoekt. Uit het antwoord
van deze blijkt duidelijk dat hij
hierdoor zichzelf wil bevesti
gen en als kunstenaar en als
Vlaming. Onze grote Vlaamse
meesters hebben destijds
Vlaanderen uitgedragen, als hij
in bescheiden mate mocht luk
ken enige internationale waar
dering te verkrijgen dan zou dit
hem en als Vlaming en als indi
vidu geweldig veel voldoening
geven. Lecompte gelooft vast
dat alle Vlamingen dit op hun
terrein maar moeten zien waar
te maken vermits zij voor ge
eneen moeten onder doen.
Vooraleer dan de aanwezigen
tot een heildronk op het ver
dere sukses van kunstschilder
Etienne Lecompte uit te nodi
gen typeert Rënaat Diericks
hem nog met het aanhalen van
de woorden van BOLASKA-
sekretaris Jan De Nijs: Hij is
steeds op zoek naar beter le
ven, met als enig kriterium de
mens die het zelf goed meent
zowel met de anderen als met
zijn milieu; zijn enig doel is de
mensen gelukkig te maken.
De tentoonstelling gaat nog tot
zondag 27 juni en is op werk
dagen toegankelijk van 14 tot
20 uur, op zondag van 10 tot 12
en van 14 tot 20 uur.
Voor de geïnteresseerden ver
klappen wij nog dat bij de voor
opening reeds meer dan de
helft der tentoongestelde wer
ken verkocht waren.
BALDER
.n'tmoA 'tl anüiibfoown'iy
werkelijk bloeit en die wat in
haar mars heeft. Na de ver
brokkeling van de vroegere
Baardegemse harmonie dioe
goed stond aangeschreven en
die te Welle in tweede afdeling
werd geklasseerd in 1971, het
jaar vóór de gemeenteraads
verkiezingen, had men zich wel
kunnen voorstellen.dat dit nu
niet het uitgelezen moment
was om een zitting van het
Provinciaal Muziektornooi uit
gerekend naar deze gemeente
te trekken.
BEDOELING
Zoals députee Timmerman na
afloop verklaarde wil de Kultu
rele Dienst van de Provincie
door de inrichting van deze tor
nooien de muzieken helpen en
financieel steunen doch, en dit
vooral, ze wil de maatschap
pijenverplichten zich te verhef
fen boven het gewone dage-
iijksê ui wêkëiijkse geaöe waar
meer drank en kafeebezoek
aan te pas komt dan wel beoe
fening van de edele muziek
kunst.
Het is immers zo dat elke
maatschappij zich kan aan
melden in de naar eigen oor
deel gepaste afdeling mits dan
stukken te spelen van de over
eenstemmende moeilijkheids
graad.
De jury, onder voorzitterschap
van de députee en bijgestaan
door Dr. Huys, kultureel advi
seurvan de Provincie, kan dan,
en dat op onbesproken objek
tieve wijze, de klassering toe
staan of niet.
Is de prestatie dan nog beter
dan verwacht dan kan de
maatschappij voorgesteld
worden te promoveren naar de
onmiddellijk hogere klasse met
dien verstande dat, zo ze zulks
aanvaardt, ze na twee jaar
moet bevestigen in de beko
men kategone
KONINKLIJKE FANFARE
«DE MORGENSTER»
BUGGENHOUT
Deze fanfare, van
Buggenhout-Opstal, onder lei
ding van de dynamische diri
gent Juul Van Hoeck, bracht,
na een openingsmars (Feest-
mars van Boudewijns) twee
stukken van tweede afdeling,
nl. Miniatuursuite van Matthieu
Max en Suite voor Blaasorkest
van Emiel De Cloedt.
Blijkbaar wel in orde, zoals veel
andere maatschappijen trou
wens met de letter van het reg
lement doch minder met de
geest ervan, enkele van
haar spelende leden moesten
zich na hun eerste optreden
dringend verkleden en een uni
form van een andere maat
schappij aantrekken bracht
ze flink vertolkte, zij het dan
ook niet zeer dankbare stuk
ken, met mooie ensembles
doch een paar aarzelende at
taques van de bugels.
In 1971 spelende in eerste af
deling had de maatschappij
zich nu zelf aangegeven in
tweede afdeling, misschien het
woord van députee Timmer
man indachtig dat het best is
niet verder te springen dan zijn
muzikale stok lang is.
De maatschappij gaf in deze
afdeling aan de jury dan ook
ruimschoots voldoening en
behaalde de klassering in
tweede afdeling voor de mak-
simale duur van vier jaar.
KONINKLIJKE HARMONIE
«CONCORDIA ET DOCILI-
TAS»
HERDERSEM
Gerugsteund niet alleen door
haar bestuur doch ook door
vele Herdersemnaren waar
onder uiteraard Burgemeester
Antoon Muylaert en Gemeen-
tesekretaris Van Mulders
bracht deze harmonie een
merkwaardige prestatie, vooral
in aanmerking nemend dat de
maatschappij die ook beschikt
over een flink trommel- en ma-
jorettenkorps waarbij ze vaak
kampioenen in haar rangen
telt, en die een krantje hee
waarin regelmatig planning e
werking van de harmonie t
boek zijn gesteld, er terecht fie
op gaat dat bij hen niemanc
maar dan ook niemand, mees
peelt die geen regelmatig lid i
van de Herdersemse Gemeer
teharmonie. Ze willen de ui
slag van dergelijke tornooie
dan ook niet vervalsen door h<
aanwerven, al was het slechi
voor de beslissende matcf
van enkele zeer goede musii
die echter vreemd zijn aan ht
lokaal muzikaal leven.
Dirigent Jos Van de Velde, di
ook met. de Socialistisch!
Harmonie van Aalst een op
merkelijk sukses wist te boe
ken, bracht achtereenvolgen
«Rythms and Melodies» va
Paresco en «Brabo» van Dn
Karei De Schrijver (Paresco e
De Schrijver zijn slechts
enkele persoon).
uêzö tïêiFiTiörné, SpëiGTidc üu
ten alle politiek om en allee
erop bedacht goede muziek t
brengen, bracht een mooi eve
tolking van modern aandoend
stukken waarbij vooral d
scherpe kopers in vedette we
den gesteld. Als harmoni
toonde ze de grote mogelijl
heden aan, vooral kwa kleu
schakering, door de afwissi
ling en de kombinatie van kc
pers en houten.
Een paar schaduwpunten; g<
vaarlijke unisons, niet altijd 1C
zuiver en een nogal zwa
aandoend slagwerk.
Deze harmonie die in 197
promoveerde van tweede na
eerste afdeling slaagde er m
brio in deze klassering te bi
vestigen en dit voor vier jas
Proficiat, mannen van voorz
ter Cayet.
KONINKLIJKE FANFARE
«DE EENDRACHT»
BUGGENHOUT
Als derde en laatste in de ree)
kwam nu «De Eendracht» va
Buggenhout onder leiding va
Lode De Feyter op het podiurr
Geklasseerd in uitmunten!
heid en in 74 gepromoveerd
ere-divisie had ook deze maa
schappij nu de taak de verwo
ven klassering waar te mak€
en te bevestigen.
Met «Ballad ofr Band», ve
gespeeld de laatste tijd, brad
«De Eendracht» een goed
vertolking van dit suksessti
van Waignien.
Naar ons inziens in een wat
vlug tempo kwamen niet al
partijen volledig tot hun red
en werden sommige overga/
gen dan ook eerder gedurenc
een paar maten wazig. C
moeilijke passage voor buge
en saxo's met de lange trc
zestiende noten kwam er w
goed uit, en dit dan nog wel
een vlug tempo, doch acht!
raan kwam het moeilijk g(
plaatst slotakkoord wel enig:
zins verrassend en niet volk
dig op tijd.
Hun tweede stuk «Fanfarnx
nie» van ere-kapelmeester vj
de Zeemacht Hanniken wi
evenmin van de poes. Lan
uitgesponnen en vaak moeili
in de maat, werd het echt e(
stuk om een fanfare die zi(
aanmeldt in de hoogste afci
ling aan te meten
Buggenhout deed het inde
daad goed al dient hier ook vs
gezegd, doch iedereen hei
wel eigen karakter, dat
kleine trom vaak onnodig h
tempo opdreef, hierin enig
zins door de vele breeknott
gestimuleerd. Al met al e<
prachtige apoteose voor e«
landelijk tomooi waardo
Buggenhout bewees dat
ook op de buiten, nog werkel
gemusiceerd kan worden. B
wijs daarvan de verschillen!
Buggenhoutse muziekman
schappijen met niet in het mirt
Opdorp
Onder oorverdovend applai
werd deze maatschappij di
ook voor vier jaar in en
afdeling bevestigd.
,L.|
