-let nieuw stedelijk hospitaal.
MONSIEUR VINCENT
ZONNIG WINKELEN IN DE NIEUWSTRAAT
De Voorpost - 2-7-76 - 11
Film in openlucht trekt veel helmies tel Imii (RV)
KROEGKRAKEEL
Vincent had een permanente
tentoonstellingsruimte ge
vonden in zijn stamkafé, het
kafé La Tambourin. Hij
kreeg echter al vlug ruzie en
Vincent schijnt zijn schilde
rijen nooit te hebben terug
gezien. Zijn doeken werden
wat later verkocht in pakken
van tienIn 1926 ontdekt een
kunsthistorikus een spoor
van de vermite doeken die
zowat overal naartoe leidde:
een huiseigenaar had enkele
doelen gebruikt om er gate
in de muur mee te dichten;
een andere gebruikte ze als
versiering van een zolder
deur en nog een andere ge
bruikte ze als afspanning
van een kippenhok...
T ARLES SUR LEPONT
Ligt aan de Rhone. Ceasar
heeft er een tijd doorge
bracht. In en rond de stad
restten dan ook veel stenen
bouwsels: teaters, aqua-
dukten. Het licht en de kleu
ren van Arles, de bloeiende
fruitbomen, de ole-anders,
(olé, ik wil Spanje anders...)
de violette aarde, de olijven
en de cipressen betoverden
Vincent en hij meende te
recht dat 'de schilder van de
toekomst een kolorist zou
worden zoals nog nooit
heeft bestaan'. Zijn stille
vens en portretten getuigen
dan werkelijk van een kleu-
reneksplosie o.a. de 'Brug te
Arles' en de 'Zonnebloe
men'. Vincent had Paul Gau
guin overhaalt naar Arles te
komen. De uitgesproken
persoonlijkheden van de
twee schilders botsten
voortdurend en veroorzaak
ten spanningen en twistge
sprekken die Gauguin er toe
brachten te vertrekken. Vin
cent werkte de hele zomer
door. 's Nachts zette hij zijn
ezel ook op en schilderde tot
zonsondergang. 'De nacht is
levendiger, rijker van kleur
dan de dag'.
KRAAIEN IN HET LAND
SCHAP
De gebeurtenissens zorgde
ervoor dat Vincent een
ekstravagant etiket werd op-
gekleefd. Er werd om zijn
opsluiting verzocht. Hij
kwam terecht in het zieken
huis in een cel bespied door
bewakers, beroof van zijn
verf. Door tussenkomst van
Theo mocht hij weer schil
deren en aleen gaan wande
len en wat later werd hij zelfs
verplaatst in een instituut
voor geestelijk gestoorden
in Saint-Remy. Hij kreeg er
twee kamers, één om te sla
pen, één om te schilderen.
In 1890 verscheen een eerste
artikel van hem in een avant-
gardistisch tijdschrift en in
Brussel werd tijdens een
tentoonstelling een werk
van hem verkocht. Beide
voorvallen schenen echter
een rampzalige invloed ge
had te hebben, korte tijd
nadien kreeg hij een nieuwe
aanval. Toen hij herstel was
reisde hij naar Auvers, lo
geerde in een kleine herberg
en was dikwijls op visite bij
een vriend van Theo, tevens
schildervriend. Het werken
viel hem steeds zwaarder 'de
penseel' valt mij steeds uit
handen'. De onderwerpen
die hij koos voor zijn laatste
schilderijen waren ^onmete-
lijke korenvelden onder be
wolkte luchten'. Eén van zijn
laatste 'Kraaien boven het
korenveld' is een duidelijke
getuigenis van angstige
voorgevoelens. .De horizon
schijnt op de toeschouwer
af te stormen als om hem te
verzwelgen, niets geeft eni
ge hoopopontsnapping. Op
zondag 27 juli 1890 begon
hij een brief aan broer Theo.
Hij maakte een brief nooit
af. Hij had hem blijkbaar op
zak gestoken en is uit de
herberg de korenvelden in
gewandeld. Nam een revol
ver mee, een schildersezel:
misschien had hij nog niet
besloten wanneer en zelfs of
hij zichzelf van kant zou ma
ken. Het is niet bekend hoe
hij aan de revolver kwam,
mogelijk heefthij hem van
één der inwoners geleend,
onder het voorwendsel dat
hij op kraaien wilde gaan
schieten. Op dinsdagmor
gen, bijna 36 jaar, stierf hij
in zijn kleine benauwde ka
mer.
Tot zover het turbulente le
ven van 'Vincent'. Van Des-
sel maakte er echter een
toeristisch uitstapje van. Al
leen de laatste drie minuten
konden boeien. Van Dessel
klopte met deze film aan bij
Samson's rots en filmde niet
in, maar buiten de berg. Re-
naat, houdt je liever bij je
leest, we houden wel van je
films, in vol ornaat: maag
delijk Noorwegen, Turkijke
zonder sluier, Bretoens pa
norama...De sluier ging hier
niet op.
P.B.
Het is verwonderlijkdat, schoenen, truitjes, spuitbussen, casette-
recorders, gordijnen, glazen, lederen tassen, b.h.'s en noem
maar op een gans jaar niet eens bekeken worden door het pu
bliek. Men wil die dingen gewoon niet kopen om meerdere rede
nen zoals: te prijzig, gedemodeerd, onbekefd, geen interesse...
En plots «winkelweek» ofte in Aalst zegt men «Braderie»
En dan even een taalspelletje:
winkelweek, week-end-
winkelen of winkelstraat of
week-endmarkt, gunstkoop-
jesmarkt, straatwinkeldag en...
of...
Alle ingrediënten waren aan
wezig tijdens deze winkel
week, georganiseerd door de
dekenij Nieuwstraat. Een paar
handelaars schenen minder
tevreden omdat ze tot zater
dagnamiddag moesten wach
ten met de «buitenverkoop»
daar de zaterdagmarktkramers
hun staanplaatsen innamen.
Heel wat marktkramers bleken
dan ook niet in hun nopjes toen
ze merkten dat er in de Ni euw-
straat zaterdagmorgen meer
volk rondliep dan op de hele
zaterdagmarkt. Met wat goede
wil van beide zijden moeten
deze kleine «angeltjes» wel uit
het handelsvel te verwijderen
zijn.
Rond derten uur reden alle
marktkramers de Nieuwstraat
door (tjdens de normale werk
dagen de verkeerde kant uit!)
maar de boel raakte strop
doordat één van hun kollega's
de Nieuwstraat in de normale
richtng uitreed. En toen kregen
we onze burgen/ader in een
stukje politiefeuilleton. Bevelen
diskussieren - pleiten - met de
assistente van een lid van het
Stedelijk Feestkomitee werden
zelf draden in de hoogte ge
houden door middel van be
zemstelen. De draden werden
uiteindelijk doorgeknips en na
een half uurtje kon de gewone
zomerse winkelweekshow
doorgaan. Een paar mensen
werden onpasselijkdoorde hit
te; alle mogelijke soorten arti
kelen werden al dan niet op
een originele manier aange
prezen en meestal ook ver
kocht.
We zagen: grijpende nanden,
ogen met onderzoekende blik
ken, keurend, vluchtig uitreke
nen hoe groot de winstmarge
wel kan bedragen, drinkende
en etende mensen, vrijende
paartjes, een verloren gelopen
kmllebol van driejaar, op koop
jes beluste moeders met een
sliert ijsjeslikkende kinderen,
een zwetende politieagent,
een straat vol marktkramer
winkeltjes, van kop tot teen be
goten met drommen mensen
en als pittige bijsmaak een
gloeiende, lachende zon.
Wanneer denkt de dekenij van
de Nieuwstraat eens aan iets
NIEUWS, een originele uitga
ve, een nieuw
Nieuwstraatwinkelweek-end.
We zijn benieuwd.
K.D.N.
naar de Borinage en kreeg
daar een voorlopige aanstel
ling als prediker. Zijn brie
ven uit die grauwe streek
staan vol levendige beschrij
vingen. Vincent ging mee
diep onder de grond om
vrouwen, kinderen en paar
den in het schamele licht
aan het werk te zien. Het
was ook in dietijd dat hij het
thuis bewoonde te Cuesmes
dat momenteel een restau
ratie toe is dankzij de akties
van het 'Comité Van Cogh'.
Gedurende een periode van
negen maanden laat hij niks
van zich horen. Dan begint
hij zijn eerste tekeningen te
maken van mijnwerkers en
hun omgeving en dat op 27
jarige leeftijd. Van Cogh
heeft Vincent gevonden.
Gedurende de winter bleef
Vincent in Brussel waar het
hem spoedig te duur werd
en besloot de zomer bij zijn
ouders door te brengen. Van
dan af stort hij zich energiek
op zijn werk. Hij schrijft:
«Tot 5 maal toe heb ik een
boer met een schop gete
kend, in allerlei standen,
tweemaal een zaaier; verder
een herder bij zijn stok ge
leund ik sta nu nier meer zo
machteloos voor de natuur
als vroeger». Een van de
meest opvallende werken is
wel de geroemde 'Zaaier'.
Hierin lukte het hem ver
wantschap, woede en de
wrede menselijke wèrkelijk-
heid in zijn tekeningen weer
te geven. Mislukkingen op
amoureus vlak werden hem
ook niet gespaald. Een we
duwe die hij had leren ken
nen en waarmee hij woq
trouwen kon niet tegen zijn
avances. Vincent reisde de
gevluchte dame achterna
maar toen zij hem tuis zag
aankomen rende zij naar
buiten. Haar ouders vertel
den hem dat het onmogelijk
was haar te zien daarop stak
hij zijn hand in de vlam van
de lamp en eiste haar te
spreken gedurende de tijd
dat hij de pijn kon verdra
gen...
In 1885 gaat hij terug naar de
domineeswoning van zijn
vader die pas een nieuwe
dorpsgemeenschap onder
zijn hoede kreegDaar werkt
hij aan landschappen, stil
levens en portretten van
boeren. In datzelfde jaar
maakte hij wat men nu ge-
makkelijkheidshalve noemt
'zijn eerste meesterwerk'.
Acht maanden na de dood
van zijn vader verlaat Vin
cent Nederlander voor goed.
In Antwerpen laat hij zich
inschrijven aan een officiële
kunstakademie. Dat leverde
alvast één resultaat op: hij
begon genuanceerder te
denken over kleuren. In de
musea en kerken bestu
deerde hij de heldere kleu
ren van Rubens en hij was
daar zeer van onder de in
druk. Zijn eigen werk werd
dan ook helderder van kleur.
Een jaar later valt hij- te si
tueren in Parijs. Voor het
eerst ziet hij de wereld van
Manet, Degas, Cézanne, de
impressionististen, de poin-
tillisten. Al deze indrudkken
verwerkte hij tot en met de
Japanse kunst. Vrolijkheid
en lichte kleuren overspoel
den zijn werk. In de lichtstad
woonde hij bij zijn broer
Theo in, in Montemartre.
veld. Daarin waren deze gron
den bestemd voor sociale wo
ningbouw. Het gedeelte dat
nodig was voor de bouw van
het ziekenhuis moest hier uit
gelicht en voor openbaar nut
verklaard worden. Dit lukte en
bij Koninklijk Besluit in maart
1975 werd de grondverwerving
definitief.
'n Volgende stap was de ont
eigeningsprocedure. Een KB
regelde deze kwestie dij
hoogdringendheid. Het
«Tweede Komitee tot Aankoop
van onroerende goederen voor
rekening van de Staat» (Gent)
werd belast met de onteigenin
gen. Het zocht de eigenaars
op, maakte de infrastruktuur en
de schatting van de onteige
ningen op en bepaalde ook het
totaalcijfer van heel deze ope
ratie. Men kwam tot
41.000.000 F. De onteigenin
gen konden dus beginnen.
Echter niet zonder de begrijpe
lijke moeilijkheden met de on
teigenden, die hun gronden
fors in waarde meenden te zien
dalen.
SPOEDGEVAL
Om het in medische termen te
zeggen: het nieuwe ziekenhuis
had een moeilijke bevalling ge
kend. Maar nu was er weer
hoop. Men verzocht de Ge
meentedienst wat spoed ach
ter de werkzaamheden te zet
ten. En men eiste eike maand
een «staat van de vorderin
gen». Om geen tijd te verliezen
werden de voorontwerpen van
elke verdieping zeven bo
ven en één onder de grond
onmiddellijk naar het ministerie
van Volksgezondheid doorge
stuurd Sedert men in 1971
voor de eerste keer kontakt
had opgenomen met het minis
terie van Volksgezondheid,
was er dus al heel wat weg af
gelegd.
De weg is inderdaad soms zeer
lang Bij elke aanvulling of wij
ziging moet men steeds de
zelfde haltes aandoen: Ge
meentedienst, kommissie,
gemeenteraad. Provinciaal
Bestuur, Stedebouw. Volksge
zondheid. plus nog andere
diensten zoals Brandweer.
Vervolg volgende week
-Het grote aantal aanwezigen vorige woensdag tijdens die
^5|od-allemachtig-mooie-nacht in de plaatselijke akademie
vas kennelijk wel geïnteresseerd maar bestond toch ook
sluidelijk uit gelegenheidsbezoekers. De nacht wilde maar
liet vallen, die nacht, en zodus stona men daar urenlang op
lat prachtige pleintje rondom de dikke beuk. Op initiatief
an de akademie zelf werd er het leven van Vincent Van
ïogh op doek geprojekteerd door Renaat Van Dessel, ook af
•n toe medewerker van de on-Vlaamse v.z.w. 'Exploration
|u Monde'.
MPRESSIONISTISCHE
J SCHILDER MET EEN
I EXPRESSIONISTISCHE
IfcrOETS
Vincent Van Gogh en dat
schrijf ik hier voor de laatste
teer- werden zowat 1700
verken bewaard. Hij sig-
ieerde zijn werken moet
•Vincent'alsof hij liefdevolle
serichten verzond aan ie-
nand die zo goed zou willen
•ijn hem als vriend te aksep
eren. Zijn vader was predi-
jant in een kleine Neder-
andse Hervormde geest.
3ij-fincent werd uitermate be
poederd doordat zijn moe-
alstler vóór Vincent een zoon
t lad verloren. Het gezin Vna
ert,3ogh had nog twee jongens
in drie meisjes. Eén broer
de-vas van tel voor Vincent:
'heo. Zonder de financiële
lof-in morele steun en het be
grip van Theo zou Vincent
een kortstondig leven zijn
beschoren.
GENTLEMAN VINCENT
Toen hij twintig was ging hij
naar London op kantoor en
vond een kamer bij een
Franse weduN/ve. In London
zwierf hij vrolijk rond en
maakte boottochten op de
Theems en kocht zelfs een
bolhoed: in zijn brieven aan
Theo:«...men kan waarlijk
niet zonder in London». In
1875 werd hij overgeplaatst
naar Parijs. In januari '76
werd hij ontslagen en zo
kwam een bruusk einde aan
de opleiding van zes jaar als
kunsthandelaar. In augus
tus 1878 werd hij voor korte
tijd ingeschreven aan een
lekenpredikersschool te
Brussel. Wat later trok hij
u'zt'Uif! keuvelen nu de film van Vieent Van Gogh (RV)
kKTUELE TOESTAND EN PLANNEN
)ij veel Aalstenaars en omliggenden heerst er onwetendheid omtrent de bouw van het nieuw
itedelijk ziekenhuis op de Siesegemkouter. Om hierin klaarheid te krijgen, gingen wij enige
ragen stellen aan de bron. Die bron is, zoals u weet, de KOO-AALST.
let is misschien nuttig de sa-
nensteliing van de huidige
.ommissie toch even in herin-
ering te brengen. Voorzitter:
Rousseau; sekretaris: L.
'onnet; ontvanger: J. De
>met; bestuursleden: R. Guns,
De Veylder, V. Coessens, R.
fan Hover, F. De Decker, J.
fan Droogenbroeck, F. De
ïrul. Het bestuur wordt ver-
leeld in vijf komitees: Steun,
tejaardenhulp en warme
naaltijden. Rustoord, Werken
m Eigendommen, Financiën
rn Personeel Terwijl deze
lomitees, volgens de behoef-
en. kunnen veranderen, is er
én wettelijk bijzonder komitee
ran het ziekenhuis: vijf leden
an de KOO, de admmistra-
eve direkteur van het zieken-,
luis. het technisch dienst-
oofd, de chef van de nursery
*n de voorzitter van de me-
ische raad.
/OORHISTORIE
1s lang voelde men de be-
loefte aan een nieuw zieken
huis aan. Het is de vorige KOO
iiie de wagen aan het rollen
bracht. Zij nam in.de jaren
1969-1970 een optie op een in-
terkommunale Kommissie.
Men dacht toen aan een inter-
kommunaal ziekenhuis. De
onderhandelingen met de om
liggende gemeenten die toen
plaats hadden, zijn helaas af
gesprongen. Laat ons braaf
zijn en enkel zeggen: er waren
interkommunale moeilijkhe
den Er werd dus over geen
ziekenhuis meer gepraat.
Hoewel, en daar legt de hui
dige kommissie de nadruk op,
de vorige kommissie zich bij
zonder had ingespannen om
toch enig resultaat te behalen.
De huidige KOO heeft dan de
draad terug opgenomen. Ze
liet wel het idee van een inter-
kommunaal ziekenhuis vallen
en dacht gewoon aan een ste
delijk ziekenhuis. De kommis
sie heeft bijzonder hard door
gewerkt en heeft ook inder
daad een schitterend resultaat
bereikt: het ziekenhuis komt er!
Maar het verliep allemaal niet
zo gemakkelijk als we het hier
schrijven Men stond soms
voor torenhoge hindernissen.
Als architekt had men de «Ge
meentedienst» genomen. Dit is
een architektenbureau dat
voor openbare diensten werkt.
De KOO kon de gemeente
dienst moeilijk voorbij lopen,
omdat men toch bij het Ge
meentekrediet zou moeten le
nen. Men is echter niet altijd
even gelukkig geweest met de
service van dit architektenbu
reau. Meermaals heeft men het
bureau hardhandig moeten
aanpakken, wilden men enige
vordering maken.
ONTEIGENING
VAN GRONDEN
De grootste moeilijkheid was
aanvankelijk wel de grondver
werving. Het bouwdossier was
toen reeds geopend bij het mi
nisterie van Volksgezondheid.
Bij de KOO kwam plots de la-
konieke vraag binnen of men
reeds eigenaar was van de
gronden. Zoniet, kon er zelfs
aan plannen maken niet ge
dacht worden.
Allereerst was er het Bijzonder
Plan van Aanleg nr. 9, Beek-
