Achter De
Koelissen
Klubfilms
Filmklubs
LANSELOET
BREEKT EEN LANS
De Voorpost - 29-10-76 - 11
Even een rechtzetting. Vorige week zagen wij aver
echts. Wij klasseerden het toneelstuk «Cocktailparty»
door de Schakel gespeeld te Elslo als het overwinnend
stuk, terwijl hiermee slechts een laatste plaats beko
men werd. De overwinning ging naar het stuk «Het ei»
van Felicien Marceau, stuk dat volledig gedragen werd
door wijlen Renaat Ravijts. Bij het toneeltornooi der
Lage Landen te Elslo werd hiermee de prijs van de jury,
de prijs van het publiek en van de pers, evenals de prijs
van de beste mannelijke vertolking (Renaat Ravijts) in
de wacht gesleept. Nogmaals onze verontschuldigin
gen aan de betrokkenen.
Herman Slagmulder, vernoemd als regissur voor «Een on
der ons» van Ernst Willem Cox, (stuk dat door de toneel
groep 75 in het kader van de Renaat Ravijtstornooi plaats
vindt) is nooit door deze toneelvereniging aangezocht om
de regie te voeren.
De start van het Renaat Ravijtstornooi op 30 oktober
wordt gegeven door de toneelgroep Sint Pieter Vreugd
in Deugd uit Geraardsbergen. De voorstelling begint te
20 uur.
De voorstelling door de Leuteling uit Ressegem gaat
niet door op 25 februari '77 maar op 25 maart 1977.
Leah Thijs wordt ontlast van haar opdracht diktie-
voordragen in de filialen van de akademie voor muziek,
ballet en toneel. Deze opdracht zal waarschijnlijk uitge
voerd worden door Dirk Van Vaerenbergh. Zij komt naast
Roger De Wilde les toneel geven.
RVDP
Grol, grol, knor. knor, ik krijg weer nooit op een deftig uur gedaan. En
dat alles om Roel te plezieren want die wil mijn teksten graag wat vroeger
in de bus hebben. Ik heb hem echt plechtig beloofd dat dat deze week het
geval zou zijn en dus moet ik maar woord houden. Ik zit echter met
zoveel zaken tegelijk in mijn hoofd dat het moeilijk wordt om niet alles le
verwarren. Laat ik maar bij vrijdagavond beginnen: een aanvankelijk erg
sobere fuif terete van alweer een vriend die gaat trouwen, alweer een
man verloren voorde maatschappij. Het toneel is een oud huisje in Gent.
Het ganse gebouw staat over een aantal graden scheefgezakt. Binnenin
merk je er niet zoveel meer van omdat alles keurig op blokjes is gezet,
mooi waterpas Alleen de vloer helt nog af. Aanvankelijk sobere fuif.
jawel, maar later op de avond deed de alkohol (nochtans matig
aangewend) zijn werk: de tongen kwamen was losser en stilaan bleven
alleen de ouwe getrouwen over, de anderen verdwenen één voor één in
de zwoele nacht Tussendoor Ijad ik een diepzinnig gesprekje met de
aanstaande bruid die even wat goede raad kwam inwinnen: een
boezemvriend van manlief wist waarschijnlijk één en ander waarvan zij
niet op de hoogte was. Ons onderonsje werd gelukkig onderbroken door
een lumineus idee om elders nog een-laatste" te gaan nemen. Terplekke
aangekomen kon ik mijnogen bijna niet geloven. Zit me daar die stoute
beest warempel te glunderen met lichtjes in haar ogen. Na een spelletje
Amerikaans biljart werd het toch tijd om maar eens op te krassen: moe
maar blijgezind zocht ik een zacht stukje plankenvloer uit en zette de
wekker op tien uur. Nog maar pas lag ik te dromen of de telefoon achtte
het nodig te gaan rinkelen. Ik liet hem rustig zijn gang gaan tot even later
ook de wekker zijn werk deed. Een bijzonder licht ontbijt en wat
muziekjes van Neil Simon later zat ik op de autosnelweg naar de
Voorpost-vergadering. Was dat lachen zeg. Overal langs de weg stonden
rijkswachters geparkeerd, zij wuifden de automobilisten na en strooiden
bloemen over het natte wegdek. Af en toe stopte ik om de wetsdienaars
de hand te drukkenIk feliciteerde hen met hun gelukkig initiatief dat tot
nog toe geen enkele automobilist het leven had gekost en kreeg van de
grootste onder hen een foto met handtekening kadoo. Toen ik ernog een
tweede vroeg voor mijn zusje bleek dat helaas niet te kunnen, de oplag?
was beperkt.
In Aalst aangekomen werd ik aan de afrit van de autostrade verwelkomd
door onze nieuwe burgemeester, die ook flink bij de pinken is Hij dnikte
mij een Voorpost in de hand en meteen licht schouderklopje hielp hij mij
meteen weer in mijn wagen. Met zijn blauwe zakdoek wuifde hij me na.
Tranen welden in mijn ogen.
's Namiddags werd ik opgevrolijkt door Hans die mij een autoritje en een
geleid bezoek aan de slad offreerde. De hutsepot klotste in mijn maag en
gaf mij een tevreden gevoelEen dag en vele kilometers later volgde ik
het derde televisiedebat tussen Ford en Carter. Nu moet ik dus wal
ernstiger worden want Amerikaanse presidentsverkiezingen zijn geen
onderwerp om grapjes over te maken. Die Carter lijkt mij een bijzonder
sympatieke knaap te zijn. een beetje een Kennedy-figuur. Ford
daarentegen is het prototype van de kwal. Afwachten wat de uitslag
wordt op 2 november: moge de beste winnen. (Al is dat lang niet zeker
natuurlijk.)
's Avonds groot feestop BRT-televisie: anderhalfuur lang Herman Van
Veen. Even mijn slordige aantekeningen nakijken en die al even slordig
weergeven. Een eerste vaststelling: Van Veen is kaler geworden, hij lijk*
wat opGuido, al kent U die nieten heeft hij geen krullen. Soms lijkt Van
Veen wel de perfekte klown te zijn. Hij heeft bovendien een sterk gevoel
voor timing en zijn vreemde zwarte humor af en toe spreekt enorm aan.
Soms kan hij erg cynisch (of ironisch, noem het zoals U wil) uit de hoek
komen. Zijn show steekt perfekt in mekaar, is «af», je ziet dat hij met
bekwame mensen werkt (Harry Sacksioni, gitaar en Eric Van derWurff,
piano). Hij gebruikt handige effektcn die uitstekend kaderen in zijn
nonscnsikaal gedoe. Agressiviteit wisselt hij af met een enorme
tederheid waar ik sterk van onder de indruk kom. Hij weet ook op een
pijnlijk juiste manier gevoelens te omschrijven en sommige
woordspelingen zijn te mooi om waar te zijn. Eén storend detail
nochtans: af en toe kon ik mij niet van de indruk ontdoen dat televisie
storend werkt op een teaterbecst als Herman Van Veen. Die man moetje
gewoon ineen schouwburg zien, weggezakt in een zachte fluwelen zetel.
Nu zijn we vierentwintig uur later, ik moet nog zevenentwintig
bladzijden tikken en dan alles de bus in. Wie rijdt er met een witte R4
nummerplaat AXF769? Schrijven naar bur. blad met vermelding «witte
kamer- Brieven met foto worden zeker beantwoord, de andere ook.
Eerste prijs: één liter ananasmelk een verrassing die ik natuurlijk niet
mag verklappen omdat hetgeen abonnement op dit blad is. De plechtige
prijsuitreiking zal plaatshebben in de Kcizershallen op een later te
bepalen datum. See you later alligator.
GUYDELEPE
CITY LIGHTS
van Charles Chaplin (USA, 1931)
met Charles Chaplin, Virginia Cherrill, Florence Lee,
Harry Myers. Allan Garcia en Henry Bergman.
Indien we bepaalde ongeluksprofeten mogen geioven
wordt het binnen afzienbare tijd moeilijk om oudere
films te bekijken. Om allerlei technische redenen is
het praktisch onmogelijk films uit de oude doos voor
eeuwig en altijd te bewaren. Elke filmemulsie verliest
met de jaren aan kwaliteit. Regelmatig kopiëren kan
voor een zekere tijdspanne een oplossing bieden,
doch het is een vrij dure aangelegenheid en bijgevolg
behoudt men dit voor zogenaamde «meesterwerken»
uit de filmgeschiedenis. Gelukkig wordt «City
Lights» als een «meesterwerk» beschouwd. Een sim
pel meesterwerk weliswaar, zoals de meeste Chap-
lin-films.
«City Lights» is het verhaal van een —uiteraard arme-
zwerver die verliefd wordt op een blind bloemenmeis
je. Hij probeert op alle mogelijke manieren aan geld
te komen om haar te genezen. Hij is een tijdje
straatveger en probeert - tegen wil en dank- zijn
kansen in de boksring, dit alles tevergeefs. Uiteinde
lijk steelt hij een fikse som geld van een dronken
miljonair. Op die manier krijgt het meisje geld voor
de operatie, doch de zwerver (Chaplin natuurlijk) gaat
de gevangenis in: gestolen goed gedijt niet. Hij zit
zijn straf uit, komt vrij en ontmoet het bloemenmeis
je. dat nu met eigen ogen haar weldoener kan
aanschouwen. Om de sprookjessfeer niet te beder
ven leefden zij lang en gelukkig - of tenminste, dat
laai hel einde ons vermoeden.
Niettegenstaande het overvloedig aanwezige senti
ment (bijzonder geliefd omwille van de toendertijd
heersende depressie) geeft de film een indruk van
soberheid, eenvoud, tederheid ook.
Hoewel de geluidsfilm in 1931 zijn intrede reeds had
gedaan komen er in «City Lights» nog geen dialogen
aan ie pas. Wel werd de film voorzien van een
geluidsband met muziek en effektgeluiden. Muziek,
realisatie en produktie van «City Lights» warer in
handen van Chaplin himself. De produktie betekende
bijna zijn financieel einde. Hij was pas gescheiden
en de film kostte hem twee jaar werk. Indien de film
niet snel veel geld opbracht kon Charles Chaplin een
ander baantje zoeken om zijn schuldeisers af te
be'alen. Hij nam «City Lights» onder de arm en kwam
ermee naar Europa om hem in première voor te
s;ellen. Hij oogstte een enorm sukses, later ook over
de ganse wereld. Chaplin kon nieuwe plannen ma
ken: die heetten «Modern Times» - maar dat is een
ander verhaal.
«Ci'y Lights»: zondag 31 oktober in jeugdklub Kreja.
Guy
Van 22 oktober tot en met 22 november kan men in Galerij Valerius
De Saedeleer (Keizerlijk Plein 53, Aalst) kennis maken met het werk
van Mary Dambiermont en Luciaan Merlier.
Beiden beoefenen een tak uit de wereld der kunstambachten die
heden ten dage bij het grote publiek niet meer is gekend en door
kunstcritici naar een sekundaire plaats is verdrongen geworden.
Wanneer we echter een blik in onze eigen kunstgeschiedenis werpen
kunnen we enkel besluiten dat deze hedendaagse opvattingen niet
geheel gerechtvaardigd zijn, vooral dan wat de wandtapijtkunst be
treft.
Werk van H. Van den Broeck (el)
Men weet het of men weet het
niet, maar in voorbije eeuwen,
meer bepaald van de middel
eeuwen tot de achttiende
eeuw was Vlaanderen een der
mekka's der tapijtweefkunst.
De ateliers van Gaspar De Wit
en Braquenier (in laatstge
noemde weverij worden Dam-
biermonts ontwerpen gewe
ven) genieten nu nog wereld
vermaardheid.
In het verleden echter genoten
onze Vlaamse manufaktures
een dermate grote reputatie
dat vele grote kunstenaars hun
beste krachten besteedden
aan het ontwerpen van «kar
tons», modellen waarnaar het
tapijt geweven werd. Onder
hen vernoemen we naast P.P.
Rubens de Aalstenaar Pieter
Coecke. Van de wereldver
maarde reeks wandtapijten in
de Wavelburcht te Krackau in
Polen zouden er zijn van de
hand van meester Coecke. Ita
liaanse meesters uit de renais
sance maakten ontwerpen
voor de Vlaamse manufactu
res die hoger aangeschreven
stonden dan de Parijse
Het zou ergens onlogisch zijn
moest deze wijze van expres
sie volledig teloor gaan... Het
doet daarom genoegen te wor
den gekonfronteerd met ie
mand die de tapijtweefkunst
opnieuw tracht te revaliseren.
Als dekoratief element is een
wandtapijt vaak meer spre
kend dan een schilderwerk.
Anderzijds biedt de schilder
kunsteen meer vrije expressie.
Het heeft geen belang de pro's
tegen de contra's af te wegen
Rubens deed het ook niet
men moet enkel de waarde
die men aan 'n wand
tapijt en de bestemming die
men het wil geven als door
slaggevend beschouwen.
Tenslotte is de kunst met grote
«K» ontsproten uit het ambach
telijke en schrikte onze grote
Vlaamse Primitief Jan Van
Eyck er niet voor terug de haan
op de kerktoren van een nieuw
laagje verf te voorzien!
;éDe tapijten van Mary Dam
biermont worden zoals reeds
gezegd in het Mechelse atelier
Braquenier vervaardigd en wel
volgens het oude procédé,
waarbij gebruik wordt gemaakt
van een horizontaal opgesteld
getouw. Elke kieur wordt apart
geweven, naderhand worden
de stukken in elkaar verwerkt.
Luciaan Merlier uit Kortrijk
staat bekend als ven/aardiger
van de ontwerpen van juwelen
door de vermaarde Oktave
Landuyt. Hij maakt vooral ge
bruik van half-edelstenen (mi
neralen). Deze kleinoden zijn
vaak van grote spitsvondig
heid.
Wie met deze beide minder
gangbare vormentaal kennis
wil maken kan dus nog tot 24
november terecht in bovenge
noemde galerij, elke dag van
10 u. tot 12 u. en van 14 u. tot 19
u. Op zondag is de tentoonstel
ling toegankelijk van 10 tot 13 u.
Op dinsdag gesloten.
André De Groeve
Teatcr Lanseloet breekt een lans voor het jeugdtoneel. Deze
dynamische Aalsterse toneelvereniging wil met zijn aangepaste
programma's de jeugd dichter bij teater brengen en omgekeerd, het
teater dichter bij de jeugd. In funktie van bepaalde
leeftijdskategoriën kiezen zij stukken uit en brengen ze op de
planken. Geïnteresseerde schooldirekteurs of leraren kunnen altijd
voor inlichtingen terecht bij Willy Van Boxtael, Ledebaan 19, te
Aalst. Telefoon: 053/70.16.50.
We geven alvast de titels van de
«in voorraad zijnde» stukken:
Koning Midas heeft Ezelsoren,
van G. Van Der Gucht, een stuk
voor de basisschool en De
Gekroonde Laars, van Michel
De Swaen, voor de secundaire
school. Nog twee andere stuk
ken, eveneens voor de secun
daire school, staan op stapel:
Voorlopig Vonnis van Jozef Van
Hoeck en Jeugdproces van
Manuel Van Loggem.
Vorige zaterdag ging in de zaal
van het Vrij Technisch Instituut
«de vermackelyke geschiedenis
der gecroonde leersse», De
Gekroonde Laars van Michiel
De Swaen in première. Doctor
Marc Galle. die haar nooit
geweld aandoet, leidde het stuk
in. Hij had het over de belangrijk
rol die het liefhebberstoneel in
Vlaanderen speelde en nog
speelt bij het uitbouwen van ons
kultureel patrimonium. Hij had
het ook over zijn eigen ervarin
gen in het liefhebberstoneel en
amuseerde ons met enkele
prettige anekdotes. Op ietwat
ernstiger toon gaf hij ook
degelijke informatie over de
schrijver van het stuk. Dat alles
blijkbaar met kennis van zaken.
En daarna: het stuk. De
Gekroonde Laars. Het verhaal
van een schoenmaker met twee
knechten en één enkele dochter.
De ene knecht heeft veel geld en
heeft bij de schoenlapper een
voetje voor. De andere knecht
heeft geen rooie duit maar wordt
door Jaquelijn erg geliefd. De
rest van het verhaal kunt U voor
een groot deel raden. Uiteinde
lijk levert het niet zoveel
problemen op vooraleer Jaque
lijn haar frisse knaap in de
armen mag drukken, al heeft
Keizer Karei ongewild wel wat
geholpen. De schoenmaker
krijgt er niet alleen een schoon
zoon bij, hij bekomt van Keizer
Karei dat de schoenmakersgilde
voortaan een gekroonde laars als
embleem mag voeren.
Dat alles speelt zich af te Brussel
op vastenavond en het werd
bedacht door de in 1654 te
Duinkerken geboren Neder
landse letterkundige Michiel De
Swaen. een naam die wij ons nog
herinneren van een kursus
literatuurgeschiedenis. Naast
zijn beroep als heelmeester was
hij lid van een rederijkerskamer,
waarvoor hij naast deze klucht
ook nog het drama «De Mens
wording» schreef. Teater Lanse
loet brengt het stuk min of meer
in «originele versie»: Oud-
Nederlands dat aangepast werd
om de verstaanbaarheid te
vergroten. De dekors werden
sober gehouden, technisch is
alles prima in orde.
Nog even de rolverdeling: Toon
de schoenlapper: Tuur
Claessens.
Maay, zijn wijf: Lena Sia
Jaquelijn, hun dochter: Lydia
Michiels
Joren: Willy Van Boxtael
Kosen: Leon Symons
Keizer Karei: Roger Pieters
Ambroos, zijn lijfwacht: J.P.
Van Steertegem.
De regie was in handen van Leo
Vertongen.
GUY
Scène uit de «Gekroonde Laars» gebracht door teater Lanseloet (el)
Wandtapijt van Mary Dambiermont (el)
