Lady Godiva
deed ondeugend deugd
W. Van de Velde of de
pikturale alchemist
Jean Bilquin:
een vrij modernist
De Voorpost - 10-12-76 - 9
neei
maa
Want hij die keek, vroeg om een zoen,
waarom zou zij hem dit plezier niet doen.
O Peeping Tom, O lady Godiva.
Werk van Jean BiU/uin
in galerij S65.
itebe-
Is het
eraad
jrvan
leden
/eken
ligen.
d zijn
jenda
roting
roting
Dffers
Gus-
eest-
n dat
?n op
irvan
ester
irvan
D.G.
Kunst-Licht en Vrijheid de
buteerde met de ondeugende
ballade of parodie of schuin-
schrijverij (of Kursiverende
grapjasserij) LADY GODIVA,
door Jean Canolle in een regie
van Frans Wauters. De om
sluierde inhoud (we spelen
even het ondeugende spelletje
mee) las je al in verzen. Kos-
tumes en typering berustten bij
Jane Van Hoorick: goed zelfs
neigen tot zeer goed.
De geluidsregie (Romain
Mortier) vertoonde een paar
schoonheidsfoutjes: het
Coventry-volkse protest klonk
te weinig geballanceerd; we
horen niet graag het bijregelen
van de bandrecorder in de zaal
of trapte iemand op een «elek
triciteitsonderdeel» of... een
speelse duimen en «el
lebogen om de «maat» te ne
men.
perkamenten of «middel
eeuwse telegrammen» gaven
beslist meer effekt dan getypte
papieren.
ofwel altijd «madame» of
«mevrouw» of «My Lady» maar
geen hutsepot.
«Keep it English» wat de
typisch Engelse namen betreft.
Een meer dan S...- M -
volle zaal ter wille van het na
kend naakt? En toch zagen we
een slipje! Sympatieke
fraktie-sekondemisser van
Gracienne- Godiva. Spijtig
voor de opgekomen gluurders,
goed maar voor de kleine
K.L.V.-ers in de zaal. Een posi
tieve appreciatie voor de keuze
ostej
rk e< Scène uit Lady Godiva-.(el)
Uit.
ijn v<
euvr
reke
snsp
varir
r m<
la
ondeugende opmerking?
De belichting leek ons te
sterk voor een Engelse burcht.
«Balladelicht» ware wenselij
ker geweest. De al te grijze
stenen van de muren en de
houterige meubels hadden hun
taak beter vervuld, hadden niet
zo schril afgestoken tegen het
warme kleurgeluid van de
«fluwelen» muren. De dekor-
kompositie-was echt praktisch;
al hadden we liever nog 4 flu
welen doeken meer gezien in
plaats van de nu storende zij
doeken.
Ondeugende details?
Uitspraak: «Het Spaanse
graan heeft de orkaan door
staan» Toch echt een poging
doen om het «Aalsterse» te we
ren.
Een pluimpje voor William Bou-
lembercq (derde burger) en
gastakteur «Kapelaan» Hed-
wig Geeroms (i.p.v. Herman
Daelman).
Nog een paar ondeugende
tips:
soms was er een lachje en
binnenpretje te veel of met an
dere woorden ongewilde maar
te vermijden eerste speeldag-
reakties.
een Iintmeter1976 kon best
speels vervangen worden door
van het toneelstuk en de reali-
DE ONDEUGENDE BALLADE VAN LADY
GODIVA
Naakt reed ze door de stad te paard.
Niemand keek, al was zij 't kijken waard.
Zo bleven overal de luiken dicht,
om de schone in 't doodse stadsgezicht
O lady, lady Godiva.
Een was er die de vrede schond
Omdat hij niet te kijken zonde vond.
Hij hield dan één oog dicht, één open
omdat te zien wat hem zoveel liet hopen
O lady, lady Godiva.
Haar rit had gans de stad gespaard.
Doch hoe bleef nu haar eer bewaard?
om een zoen,
misch zeer goed, doch ver
sprak zich een ietsje teveel.
Had deze «rol-wijn-fles» iets
meer mogen rijpen, het was
een Mise au Chateau gewor
den. Toch nog een V.D.Q.S.
met waarborg!
The Lady Godiva (Gra
cienne Van Nieuwenborgh)
was «The Lady» een paar ze
nuwachtige foutjes daar gela
ten. Een goede vertolking.
Gwendolyne (Maria Van
Goethem), fijne figuur, goede
vertolking, evenals voor de
eerste burger (Gerrit Buys) en
voor de tweede burger (Mau
rice Van Houte) maar uitspraak
verzorgen. DRINGEND!
Kapelaan (Hedwig Gee
roms) was steengoed,
(gastvedette-invaller - 3 we
ken). Het open doekje was de
beloning voor zijn akteertalent.
De zaal kreeg waar het recht
op had: een ondeugende bal
lade met veel gekraai over
naaktloperij, ondeugende zin
spelingen, ondeugende niet
te- realiserende visoenen, on
deugende deugddoende pret,
een fijne avond.
K. DE NAEYER
satie van de blootjes-scène.
Vertolking: - Graaf Leofric
(Odilon Mortier) speelde mi-
Aktrices en akteurs van K.L.V. die de ondeugende parodie Lady Godiva bracht.(el)
Wally Van de Velde wacht zijn gasten op tot buiten het Belfort.(jb)
te kijken. Ongewoon en
boeiend. Bilquin toont zich
ook als knap tekenaar in
deze realisaties.
We noemen Bilquin een vrij
modernist: niet omdat er
naar ons weten geen rela
ties zijn met gangbare ideo
logieën (al dan niet opge
drongen), maar eerder om
de zuiverheid, het onge
conditioneerde in zijn werk.
Bilquin geeft geen toege
vingen aan goedkoop ef
fekt, maar poogt een essen
tie, een duidelijk antwoord
weer te geven op de vraag
naar het waarom van zijn
kunstenaarschap. Geen
ivoren toren-houding, maar
een eerlijke konfrontatie
met het wezen van zijn ei
gen ik.
Niets'is moeilijker .dan het
doorgronden van dergelijke
houding. Het is echter een
kunst die zelden misver
standen oplevert omdat de
realisatie, ervan genoeg
ruimtelijkheid bezit om de
grondgedachte in alle as-
pekten die nodig zijn aan
bod te laten komen.
D.G.
Wally Van de Velde, kunstschilder uit Drongen (bij Gent) zal ongetwijfeld nog lang kunnen
napraten over de omstandigheden waarin de vernissage van zijn vijftigste tentoonstelling
plaats heeft gevonden. Wat we vorige week vermoedden is zaterdag laatsteden werkelijk
heid geworden: administratieve rompslomp zette Wally Van de Velde letterlijk en
figuurlijk in de kou.
Voor de expositie, lopende
van 4 tot 13 december, be
schikte Wally Van de Velde
over de grote zaal van het
belfort. Tot 5 december
echter liep in dezelfde ruim
te een tentoonstelling van
Luc de Ro. Gevolg: Wally
moest de receptie die hij
aanbood laten doorgaan in
de kleine ruimte waarin tij
dens de zomermaanden het
toeristisch informatiebu
reau is ondergebracht. Het
optreden van de (puike) ex-
pressiegroep «Exesses»
onder leiding van Patrick
Van De Walle ging door in
de raadszaal van het stad
huis. Geen van beide ruim
tes was verwarmdhet
tandgeklapper was dus niet
te wijten aan Wally Van de
Veldes griezelprenten, noch
aan Patrick Van De Walles
«exesses»! Op de koop toe
moest de Heer Piet Vermeir,
die de inleiding zou geven,
verstek laten. Voor Wally
Van de Velde zou de zaak
totaal in het honderd zijn
gelopen, had kunstrecen-
cent Willy Otte de heer Ver
meir niet kunnen vervan
gen.
Ontvangst door kunstschilder Wally Van de Velde op de trappen van het Belfort.(Ib)
Jean Bilquin stelt tot 24 januari 1977 schilderwerken, tekeningen en lithografieën ten toon
in de stilaan vermaard geworden Galerij S65, Spaarzaamheidstraat, zelfde nummer, te
Aalst. Eens te meer bracht de uitbater, de Heer Hoviele, ons een kunstenaar die in menig
opzicht, vooral echter door zijn werk, onze aandacht verdient. Bilquins beeldspraak is
duidelijk hedendaags. Zelfs in de louter realistisch opgevatte werken.
Al deze moeilijkheden be
letten uchter niet wat we tot
13 december het werk van
de man uit Drongen-kunnen
bekijken, en wef in de bel
fortzaal, als alles goed ver
loopt tenminste.
Van de Veldes werken beho
ren allerminst tot de klasse
der «zondagsschilders» die
we gewoonlijk te gast heb
ben in onze stedelijke ten
toonstellingsruimtes. Meer
nogzijn werk wijkt sterk af
van de gangbare normen.
Het is een kunst die haar
oorsprong vindt in een voor
ons ongekende mytholo
gische wereld.
Hij geeft op een zeer duide
lijke wijze gestalte, door het
aanwenden van (begrijpba
re) symboliek, aan idiolo-
gieën gegrepen uit een fan
tastische denkwereld die hij
zich door studie eigen heeft
gemaakt. Door het feit dat
deze kunst, als gevolg van
n Bij het aanschouwen van
Bilquins scheppingen staat
met aanvankelijk voor een
gesloten deur. Het is een
kunst die zich niet zo ge
makkelijk prijs geeft. Het is
pas na grondige analyse dat
de toeschouwer enig inzicht
krijgt. Als men echter die
hinderpaal, we bedoelen de
gesloten deur, uit de weg
heeft geruimd is Bilquins
werk een boeiend onder
werp het laat de geest vrije
ruimte in een wereld van
haast geïmproviseerd lij
nen- en vormenspel. Dit dan
voor de «abstrakt» aandoen
de werken. Abstrakt aan
doend, maar niet abstrakt in
de ware zin van het woord.
Steeds vindt men bij Bil
quin een uitgangspunt te
rug; vaak een rotsig land
schap. Met veel zin voor
poëzie, of hoe men het ook
noemen wil, maakt Bilquin
van een reëel gegeven een
uitermate sterk geladen
net optreaen van ae expressiegroep txcesse tijdens de vernissage van
schilder Wally Van de Velde.(Ib)
haar tematiek, niet de uit
drukking is van hyper-per
soonlijke (soms universele),
menselijke gevoelens zal
menig toeschouwer bevan
gen worden door een be
vreemdende indruk. Temeer
daar Van de Velde in zijn
visualisering al het moge
lijke aanwendt om de ver
plaatsing in de andere we
reld volkomen te maken.
Wally Van de Velde zou men
op het eerste gezicht een
surrealist noemen. Niets is
echter minder waar: de aan
wending en de suggestie
van symbolen allerhande
houdt hem ver weg van ge
noemde richting. De tech
nische verfijning is bij de
surrealisten veel verder
doorgedreven. Wally Van de
Velde houdt het bij de sug
gestieve kracht van een
sterk koloriet en een duide
lijke (figuratieve) vormge
ving.
Ergens is dit noodzakelijk,
want we zien het werk van
Van de Velde als een
ideeën-kunst, waarin het
woord of de gedachte on
misbaar is voor een volledig
begrip van het werk. Het
beeld werkt enkel illustra
tief en heeft verder niet de
minste pretentie. Elk schil
derij is een leerwereld op
zichzelf, een kijk in datgene
wat aan de basis ligt van het
onderbewuste.
Het zal de lezer duidelijk
zijn dat we hier te maken
hebben' met een ongewone
(unieke) discipline uit de
schilderswereld en enkel
hiervoor reeds is een kijkje
in de zaak de moeite waard.
D.G.
compositie die vooral haar
krachten put uit het psycho-'
logische effect die de ab
strahering van het gegeven
met zich meebrengt. Een
abstrahering gevoed door
de gevoeligheid van de aan
gebrachte lijnen en amorfe
vlakken die een grote sug
gestieve kracht bezitten.
Vooral dit laatste zorgt dan
voor een binding met het
uitgangspunt.
Enorm knap zijn Bilquins
(zelf) portretten. Ze willen
geen gevoelens overbren
gen, althans naar ons ver
moeden, maar illustreren
veeleer een pschycholo-
gisch kontakt, net als de
eerder vernoemde geab
straheerde werken. In deze
portretten wijkt Bilquin
nauwelijks van de realiteit
af althans wat de vorm be
treft.
De plastische realisatie be
perkt zich tot essentiële
middelen. Daardoor verkrij
gen déze werken een ge
concentreerd karakter dat
volkomen in dienst staat
van het eerder genoemde
psychologisch kontakt. On
danks het feit dat Bilquin
een zwak heeft voor het
zicht in profiel lijken de por
tretten ons recht in de ogen
