FILM BIJ ONS
Gabrieli String Quartet te Aalst
Achter
de koelissen
Bericht uit de 1
witte kamer
JUUL KEPPENS OF DE SCHILDER
VAN HET BETERE LANDSCHAP
BIG BILL OF WAT ECHTE
VETGEKLUIFDE ROCK EN BLUES IN CSV
28 - 7-1-77 - De Voorpost
Op uitnodiging van Pro Arte zal het wereldvermaarde strijkkwartet «Gabrieli» optreden in
de feestzaal van het stadhuis en dit op woensdag 12 januari 1977 te 20.30 uur. Alle
melomannen zullen het er met ons eens over zijn dat dit optreden een nieuw hoogtepunt
zal betekenen in ons concertleven. Immers, het Gabrieli Kwartet, dat reeds tien jaar
bestaat behoort tot de beste ensembles ter wereld en heeft met zijn talrijke optredens een
plaatopnames (Decca London) een benijdenswaardige reputatie verworven.
Het Gabrieli Kwartet be
staat uit vier uitmuntende
musici, die, naast het feit
dat ze nu een prachtig en
semble vormen, belangrijke
bijdragen leverden in het
Europese muziekleven.
Kenneth Sillito, eerste vio
list, was medeverantwoor
delijk voor de oprichting
van het English Chamber
Orchestra, dat vooral onder
de leiding van Daniël Baren-
boim enorme successen
oogst. De beroemde, helaas
onlangs overleden Engelse
componist Benjamin Brit
ten deed op dit orkest meer
maal beroep en trad ook
vaak op als dirigent ervan.
Brendan O'Reilly, eveneens
violist, was leerling van An-
dré Gertler aan het Brussel
se conservatorium. Hij
volgde deze vervolmaking
nadat hij gestudeerd had
aan de vermaarde Royal
Academy van London. Hij
was violist in het Royal
Philharmonic .Orchestra en
het Menuhin Orchestra;
twee orkesten van wereld
formaat.
Ian Jewel, altviolist, kende
als leermeester niemand
minder dan Cecil Aronowitz
en Bruno Giuranna(Rome).
Keith Harvey was eerste
cellist in het London Phil
harmonic Orchestra en het
English Chamber Orches
tra; twee prestige-orkesten
van Engeland.
DE KAMERMUZIEK
EN HET STRIJKKWARTET
In de ernstige muziek mag
men de kamermuziek be
schouwen als het meest on
toegankelijk genre. Een
leek is gemakkelijk te over
tuigen met een spetterend
vuurwerk voortgebracht
door het grote orkest of kan
s?s> in bewondering komen te
staan voorde ongelooflijke
vokale kwaliteiten van een
of andere Prima Donna. Ka
mermuziek echter zal hem
gauw vervelend lijken. De
reden hiertoe hoeven we
niet ver te gaan zoeken. Ka
mermuziek behoort tot dat
gene wat we kunst om de
kunst; muziek om de mu
ziek zouden kunnen noe
men. Kamermuziek staat
los van elke drang naar ui
terlijk effect en poogt de
muziek in haar meest ab-
strakte gedaante weer te ge
ven. In de kamermuziek is
het strijkkwartet ongetwij
feld het meest intieme uit
voeringsapparaat. Grote
komponisten vertrouwden
aan het strijkkwartet de
meest diepzinnige muziek
toe. Beethoven -we herden
ken dit jaar de honderdvijf-
tigste verjaardag van zijn
overlijden - schreef zijn
laatste werken voor het
strijkkwartet en niet voor de
piano die wel het instru
ment was waarmede hij
meest vergroeid was. Mo
zart, Haydn, Schubert,
Brahms, Bartok en veie an
deren schreven onsterfelij-
Wolfgang Amadeus Mozart
Felix Mendelssohn - Bartholdy
ke komposities voor dit en
semble.
Joseph Haydn wordt alge
meen beschouwd als vader
van het strijkkwartet. Het is
echter zo dat Luigi Bocche-
rini reeds op achttien-jarige
leeftijd dergelijk werk
schreef. Het strijkkwartet
immers vond zijn oorsprong
in Italië. Niemand minder
dan Vivaldi gaf met zijn
Concerti a quattro een
eerste vorm van het genre.
Haydn echter ontwikkelde
de vorm, die door Mozart en
Beethoven gretig werd over
genomen en tot ontzagwek
kende hoogtes werd ge
voerd.
De komposities welke we
op het concert van 12 janua
ri zullen te horen krijgen
geven een duidelijk beeld
van wat verschillende kom
ponisten weten te bereiken
met dit prachtige klankme
dium. Vooreerst is er Mo
zart, die in zijn K.V. 285 de
eerste viool vervangt door
de fluit. Een compositie
gedacht voor een medium
dat in oorsprong een strijk
kwartet had kunnen zijn,
maar om een of andere re
den (opdracht?) geconci
pieerd werd vooreen varian
te ervan. Gordon Crosse,
een hedendaagse compo
nist, horen we in drie stu
dies voor strijkkwartet: re-
citativo, aria en finale. Van
Henry Purcell krijgen we de
Chaconne in g. De chacon
ne (of ciacona) is in wezen
een Spaanse dans in 3/4
maat. En melodie, die
meestal acht maten omvat,
keert steeds terug in een
stem en wordt omspeeld
door de andere stemmen.
Het concert zal besloten
worden met het strijkkwar
tet opus 44 nr. 2 van Felix
Mendelssohn-Bartholdy.
Een mooie gelegenheid om
in deze man niet enkel de
komponist te zien van het
vioolkoncerto en de Ita
liaanse Symfonie. Als kind
reeds schreef Menselssohn
klavierkwartetten. Als
twaalfjarige droeg hij een
ervan op aan Goethe.
Het koncert zal volledig
worden opgenomen door
B.R.T.3.
Een hele week scheidt ons van de vette kalkoen en de beduimelde kerstbol Eenieder is langzamerhand op
adem gekomen, de houten koppen klinken weer hol... en ziedaar, amper tikt de klok een nieuw en (zoals
toegewenst) gelukkig jaar of daar komt BIG BELL KRAKEBAAS de leukerd om ons tot rocken en
swingen aan te zetten.
Ons zakdoekland telt de zanger
muzikanten, die onvervalst de
rock en blues aankunnen, op de
paar vingers die haar over
schieten. We hebben of
kennen tenminste dc
Brusselaar Ricardo,Burt
Blanca, Raymond van het
Groenewoud, een stel muzikan-
r ten als Jean Marie Aerts en Jean
Blaute en hier tussen, als een
etwat miskende grootmeester,
de Leuvenaar Armand met ais
pseudoniem Big Bill.
Big Bill is niet de eerste de beste.
Jarenlang was ie een der
geliefkoosde performers van het
Leuvens studentenpubliek. Ik
herinner me de periode waarin
hij optrad met de groep Sock'n'
soul. (o.a. samen met Simon
:'7'Schrimpton Schmith, lange tijd
begeleidingsgitarist van Kris De
Bruyne en momenteel van Miek
en Roel). Dat was de heugelijke
tijd van het Luk Tegenbos
Ensemble (waaruit Big Bill ooit
deel maakte), van de nogal
miskende Vlaamstalige rock
groep Freakadel, van het
schuchtere optreden van de
t endertijd Engels zingende
Lieven, van de uitstervende
populariteit van Lamp en
Lazarus. Onder al die krakken
was Big Bill zowat de enige die
het voor kritisch doorgaand (de
beste studentenmop aller tijden)
blokkend volkje kon laten
rechtveren en tot zwetens toe
kon doen dansen. Meestal
bracht hij overigens ten gehore;
keien van nummers van zijn
idolen. De ganse Alma brulde
Fats Domino's «Girl Josephine»
luidkeels mee, de meisjes ver
gaten het sluitingsuur van de
peda, de jongens hadden altijd
wel een veldbed ter beschikking,
het bier stroomde niet ver van de
fabriek...
En nu, jaren later, kreeg Big Bill
eindelijk de kans om zich aan
een solo-elpee te wagen. Zijn
eerste single «Ene meh hesp»
stond borg voor de belangstel
lingvan menigen onder ons voor
deze schijf die eenvoudigweg
onder zijn naam over de
toonbank gaat. Hij laat zich
begeleiden door het kruim van
onze muzikanten; Stoy Stoffe-
len, J.M. Aerts... Er wordt
lekker uit de pan geswingd in
•Mokke Rock». «Vosseweg
Tune» e.a. De zwoele bluesloop
jes van de gitaar kronkelen zich
door «My Friend Stan» en het
wondermooie «Sleutelblues»
waarin Big Bill vertelt hoe het
koele gerstenat hen parten
speelt en hoe de blues in hem
opborrelt wanneer hij zich een
breuk zoekt naar de sleutel van
zijn voordeur. Dit alles -in een
sappig Leuvens dialekt gezon
gen dat je zou doen denken dat
de rock in brabant is geboren.
De plaat wordt vaak op de radio
gespeeld en het staat nu vast da
Big Bill met zijn muziek en
grimmicks eindelijk in Vlaan
deren van de grond zal komen.
Hij is vergezeld van een negen
koppige backinggroep,waar
onder een forse ritmesektie die
voor de volle klank zorgt. Dit
week-einde is hij te gast in 't
Fabriekske, Wellekensstraat, 45
te Aalst voor een bijna-première
van de plaat. CSV 't Fabrieks-
kcn (Wellekensstraat 45, 9300
Aalst) mag dus prat gaan op
deze vroege erkenning van zijn
Juul Keppens is lang geen onbekende meer in het Aalster-
se. Reeds verschillende malen was hij te gast in onze stad.
Telkens wist hij een groot aantal mensen te bekoren met
zijn schilderwerk. Ditmaal kan men opnieuw terecht bij
Tiem in de belfortzaal. Tot 30 december.
Juul Keppens schildert
landschappen, kerkinte
rieurs en bloemen. Spon
taan, zo maar, zonder hoge
re bedoelingen na te streven
zonder pretentie. Eenvoud
siert hem als mens; dezelf
de eenvoud is terug te vin
den in zijn werk, maar dan
geuit in een krachtig en bij
zonder kleurrijk betoog. Als
vanzelfsprekend werkt Kep
pens enkel met het palet
mes, wat aan zijn werken
^^een grote spontaniteit
■.-♦geeft, zijn wer ooen
ons steeds denken aan een
kommerloze wereld, zonder
frustraties en zonder vals of
onpersoonlijk engagement.
Ook al is Keppens werk ge
makkelijk, voor de hand lig
gend; het is aanvaardbaar
als uiting van een persoon
lijke (misschien wel zeer in
tieme) kijk op het leven of
beter op datgene wat voor
hem het leven is.
Keppens raakt nooit de
menselijke figuur aan om te
gebruiken als onderwerp;
slechts in uitzonderlijke ge
vallen verschijnen enkele fi
guurtjes onder een paraplu,
maar zelfs in die gevallen
blijft de impressie van de
druilerige dag op de bloe
menmarkt het grote belang
behouden. Dit is dan weer
om typerend voor de werken
van Keppens. Het is niet het
gevoel van de mens, maar
de indruk en de visie van
hemzelf die plastisch gerea
liseerd wordt.
Misschien zal Keppens nog
wel eens een portret schil
deren, maar dan zouden we
het liefst zien als en zelfpor
tret als een goedmoedige
vader die gelukkig neerkijkt
om hetgeen hij gepresteerd
heeft; namelijk in alle een
voud blijk gegeven te heb
ben van een aangeboren zin
voor het schone dat ook
buiten de mens leeft en dit
op een even kompromisloze
wijze tot uiting te hebben
gebracht in zijn schilder
werk.
Dc Catharinisten speelden Heksenjacht, wtj speelden in onze
resensic enigszins verstoppertje en dachten zo, wie het
schoentje past trekt het aan. Nu blijkt echter dat de verkeerde
persoon zich het kritisch wringend schoentje van de slechte
uitspraak aantrekt, helemaal ten onrechte dos. Dus
hieromtrent enige verduidelijking om alle misverstanden uit
de weg te ruimen. Van de enkele debutanten in deze
produktie vonden wjj de uitspraak van één onder ben,
namelijk van de vertolkster Betty, dochter van dominee
ParrLs, zo slecht, dat dat het vermelden nodig was. Nu blijkt
echter dat Sarah Good, van Limburgse afkomst ook een
debutante, deze kritiek voor haar rekening nam. Of de
Catharinisten meer dan één Limburgse debutante in haar
rangen telt weten we niet. Indien dit niet het geval b berust
onze Informatie op een misverstand, waarvoor onze excuses.
Wegens drukke bezigheden van de hoofdrolspeler en
verregaande verwaarlozing hier van uitgaand in verband met
het volgen van de repetities dient Marc Van Wesemael,
regisseur van een groep sterke Aalsterse toneelspelers, de
produktie «365dagen in 635 lijnen» van de Zottegemsc auteur
Jean-Marie De Smet, voor onbepaalde tijd uit te stellen. De
wereldpremière was voorzien voor begin februari te Zottegem.
De akteurs en aktrices, die zich gedurende twee maand
ingezet hadden voor het welslagen van deze produktie zijn
natuurlijk sterk ontgoocheld over deze gang van zaken,
temeer daar dekor, programmaboekje, affiches en ruim de
helft van het stuk op punt stond. Regisseur Marc Van
Wesemael had de satire in samenspraak met de auteur
herwerkt. Regisseur, akteurs en medewerkers zetten zich voor
deze produktie belangeloos in wat de financiële vergoeding
betreft. Uitstel is niet verloren zegt Marc Van Wesemael.
Weerom Aalsterse inbreng in het Gents Voorstadteater
Vertikaal, waar in de regie van Roger De Wilde een lonesco
«Amédée of weg met het Ijjk» heden in première gaat. Ons
toneelecbtpaar Fran^lne De Bolle en Roland Schollaert staan
cr, weliswaar in een kleine rol, op de planken samen met
Daniël De Cock, Jenny Tanghe, Walter Boni, Walter
Vandersmessen en Eddy Daese. Voorstellingen gaan door
iedere woensdag, vrijdag en zaterdag vanaf heden tot 11
februari (8januari uitgezonderd) telkens on: 20.15 uur. In een
volgende editie hierover meer.
De toneelgroep De Schakel komt moeilijk van de grond met de
tweede produktie «Het lijk is zoek», dat over een maand dient
opgevoerd. Akteurs zijn zoek?
ROEL VAN DE PLAS
Een vrolijk, zalig en gelukkig film-jaar, beste lezer en film
fan.: heel wat goeie films uiteraard, liefst zonder rampen
maar met heel veel humor en tederheid en ander lekkers
Deze week is niet bijzonder representatief voor mijn wen
sen, althans niet helemaal. Er is wel een goeie brok ge
zonde humor, de rest ontbreekt echter volkomen, tenzij
jullie van nonnen met kinderen houden.
RABBI JACOBEen film van Gérard Oury (Frankrijk, 1974)
met Louis de Funès en andere olijkerds. Herneming van
een vrij jonge de Funès-film, een buitenkansje voor zijn
fans en voor iedereen die van volslagen probleemloze
grappige films houden. Om aan een of ander te ontsnappen
(ik herinner mij natuurlijk niet meer wat, het zullen wel
stoute achtervolgers geweest zijn) trekt de Funès een
joods rabbijnenpakje aan, met allerhande noodlottige ge
volgen van dien religieuze plechtigheden en folkloristi
sche dansen. De Funès redt zich overal weer grandioos en
aan het einde komt alles uiteraard terecht, (cinema Palace)
VR
Ogel
keri
DE NON EN HAAR KIND
Een draak van een film, stel je voor, alleen die titel al. Erf
komen beslist zakdoeken aan te pa want gevoelige hartjes f
krijgen er aardig van langs. Voor wie het niet zo nauw I
neemt kan het best een humoristische film zijn ook natuur-1
lijk. (cinema Feestpaleis)
DE WRAAKVAN DE SS
Alsof er nog niet genoeg ellende in de wereld is.
talent en kan dus enkel nog
hopen op de barrikadelopers
van het muziekminnend pu
bliek.
Afspraak: 8 januari. 19.30uur
met een met glimlach gepoetst
gebit en vijftig of zeventig frank
opzak.
RENE DE WITTE
Een gelukkig jaar, beste lezer (of zijn het ondertussen weer
twee geworden en een schoen vraa en veil sengen. Ik
ben nieuwjaarswensen stillaan zo beu gals kouwe pap, zejo,,,,
hebben me trouwens nooit sterk kunnen ontroeren. Ik pro-—m
beer ijverig de voorbije twee jaren te vergeten, dat lukt niet
al te best, de doos met brieven zit in de koffer dan komen ze^.
me niet meer zo vaak voor ogen. Op Om die ogen is deR
laatste week anders ook eenenander te doen geweest Oppi
een vrolijke morgen sta ik fris als een hoentje op met mijn||
linkeroog helemaal dicht. Nu had ik de avond ervoor met"
niemand last gehad, dus moest er iets niet pluis zijn. Ik wrijf!
er de korsten af en ga toch maar gaan werken, plicht gaat» g
voor nietwaar. Een ijverige, maar overigens aartslelijkelR
sekretaresse, stelt voor om er een of ander produkt aan tepy
smeren en dat doe ik dan uiteindelijk maar want anders kanl
ik dat oog niet meer gebruiken en met één oog verlies je
een groot deel van je dieptezicht met het gezellige gevolg
dat je tegen de deuren aanloopt en met je potlood in jejn(
koffie zit te roeren, niet zo gezellig dus. s Avonds dan toch
maar naar de dokter want het is morgen Kerstmis en dan®'1
betaal je feestdag-tarief. De brave man werd er niet veei'lt
wijzer van en schrijft me een zalfje voor dat nergens kwaad >1 ijl
voor kanbaat het niet, het schaadt ook niet. Goed, met die|e
kleverige treop kom ik kerstavond en kerstdag zonder on-tgn
gelukken door maar s avonds voel ik mij wat koortsig en ik
probeer een paardemiddeltwee flinke portos en dan met
zeven dekens naar bed. Maar wat een ramp s anderdaags^
beste mensen, ik kan niet meer uit de voeten, zoals dat in|
de volksmond heet. Goed. daar klettert de asbak voor del
zevende keer van tafel, ik besluit zelf maar dat het eenl
griepje zal wezen en daar hoeft geen dokter zich voor tel
verplaatsen. (Bovendien heb ik al geruime tijd een hekell
aan dokters, een soort argwaan waar je moeilijk vanafl
komt, tot je op zekere dag een goeie dokter tegen het lijfl
loopt, wat ik tenslotte ook maar gedaan heb.) Dat griepje I
blijft maar duren en erg kwaadaardig zijn en dus moet erl
maandag toch een witjas over de vloer komen. Wat eenl
aardig gnepje leek is plotsklaps veranderd in een boosaar-r
dige witte keelontsteking en daar moet peniciline aan te pas
komen, in grote hoeveelheden nog wel. Bovendien moet ik
een flinke poos het bed houden en dat is uiteraard minder
prettig. Overdag kan je niet wakker blijven en s nachts kan
je niet slapen. Erg vervelend is dat, op een keer heb ik een
ganse nachtvisieooenen gehad, of waren het nachtmerries
En wanneer ik dan uiteindelijk eens buiten mag is het om
bij de oogarts op visite te gaan. Kijk recht in mijn ogen, kijk
naar beneden, kijk naar omhoog, het komt van die keelont
steking beste kerel, kom volgende week eens terug. Onder
tussen beleef ik de nieuwjaarsdagen grotendeels vanach
ter een bril want met zon ogen durf ik natuurlijk niet onder
de mensen komen. Ik kijk naar de Herman Candries show,
die eens te meer werd gestolen door J.A. uit A. en waar
geen Mick Clinkspoor aan te pas komt. Dat vind ik erg
jammer want sedert enige tijd ben ik gaan beseffen dat
Mick enorm rustgevend werkt. Gans haar verschijning en
vooral haar stem, watzeg ik, haar omfloerste stem, dompe-
len mij zometeen in een wereld van rust, vrede, stilte, noem
maar op, al wat goed is. Na de Herman Candries show
begeven wij ons een tijdlang op het slechte pad en vieren
nieuwjaar tot in de vroege uurtjes en wanneer ik mij tens
lotte te bed begeef is die dekslese haan er weer. Zou je
potvermiljaarde nietvan de eerste dag is hij daar al, dat
zullen zijn beste wensen wel geweest zijn. Vandaag, tus
sen de oogarts en de schoenlapper wou ik vlug even een
blonde schoonheid gaan inviteren, maar dat liep al vlug
spaak nadat ik toevallig, héél toevallig net ervoor wat
achtergrondinformatie (de meest essentiële uiteraard) te
horen kreeg. Ik zal dan maar alleen naar die reusachtige
fuif gaan, misschien valt er daar wat te versieren.
