FILM BIJ ONS
KENNISMAKEN MET
DE D.D.R. IN HET
OUD HOSPITAAL
VICTOR PALLIER
STELT TENTOON
POLITIEKE AFFICHES
VAN KLAUS STAECK
IN MIKISKLUB
PAROCHIERAAD
AALST MIJLBEEK
VERGADERDE
28 - 28-1-77 - De Voorpost
i gecN
iad em
l'AILE OU LA CUISSE
een film van Claude Zidi (Frankrijk, 1976)
met Louis de Funès, Coluche en Ann Zacharias.
Enige tijd geleden hield de ganse Franse kinema
rende enkele uren de adem in Louis de Funès had
hartaanval gekregen. Hij verbleef gedurende een paiui
maanden in een hospitaal en moest zich daarna nog 9
ruime tijd «koest» houden. Hij zou zelfs aan zijn dol'
moeten beloven hebben dat hij zich nooit meer kwaad
maken Voorwaar geen gemakkelijke opdracht voor
kerel als de Funès, die precies op die momenten
genietbaar is en daar zijn sukses uit put. de Funès ht
zowat honderd films achter de rug en de onvergeteli
momenten zijn net die waarop hij uit zijn sloffen schiet
jan en alleman uit begint te kafferen. Dan begint hij met
Daar flinke opdoffres, maar na tien sekonden begint hij
mompelen en even later tellen alleen zijn grimassen
Die grimassen brengen uiteraard iedereen, zelfs de gi
ste zuurpruim, aan het lachen.
Die mooie tijd lijkt nu wel voorbij te zijn, de Funès doet
wat Mmer aan, noodgedwongen. Dat neemt echter
weg dat hij nog steeds grandioze nummertjes kan wet_
ven, «L'aile ou la Cuisse» is een volwaardige come-b<
(voor zover die term hier op zijn plaats is tenminste).
Zidi behandelt in zijn laatste film een aardig aktueel tei
het véelkundig gebruik van allesbehalve natuurlijke
dukten in grootkeukens. Hij geeft meteen een Fr<
Europese restaurantketen een veeg uit de pan. Inderd;
zijn hotels «Jacques Tricatel» lijken verdacht sterk op
van «Jacques Borel» welke stilaan een vertrouwd
langsheen onze autoweaen vormen. Tegenspeler van
Funès is Coluche, een gezellige dikkerd die een bijzone
aardig figuur slaat. Wie van de twee het uiteindelijk hat
de Funès of Coluche, moet u zelf maar gaan uitzoeken?'
dat zal u niet berouwen. kr
(cinema Feestpaleis) iei
VICTORY AT ANTEBBE
Een film met Helmut Berger, Linda Blair, Kirk Douc
Richard Dreyfuss, Burt Lancaster, Christian Marquand
last but not least- Elisabeth Taylor.
Heel wat filmproducenten waren er als de kippen bij om
fantastische verhaal van de bevrijding van de gijzelaar!.
Entebbe te verfilmen. Uiteindelijk ligt het allemaal nogf
zover van ons vandaan: op 3 juli 1976 slaagde een Isr
lisch kommando erin een honderdtal gijzelaars uit de h
den van Palestijnse en Duitse terroristen te redden. L
half jaar later kan u op het grote scherm de lotgevallen f
de gijzelaars gaan bekijken. «Victory at Entebbe» is:
eerste van een reeks films (een drietal om te beginnen)lem
de bioscopen haalde. Binnenkort volgt dan «Raid at Ent
be» en wat later waarschijnlijk «Operation Thunderbf
Van deze drie films kan er slechts één enkele gebl
maken van inlichtingen uit de eerste hand «Operj'
Thunderbolt, een Israëlische produktie (uiteraard)
«Victory at Entebbe» is een min of meer geromanct
verhaal van de gebeurtenissen, klassiek opgebouwojj
verfilmd Van konstruktie vertoont hij veel gelijkenisL
met vorige rampenfilm: voorstelling van de voornaam
gijzelaars, de konflikten, meningsverschillen etc. Boeii
en spektakulair is het uiteraard wel en aan vedetten £!'p
breekt het ook al niet.
Een technisch detail nog: de film werd op video-tape opj
nomen en later op gewonen pelikulle overgeschreven. p(>
procédé heeft alvast één groot voordeel, namelijk dat' pr'
ganse produktie bijzonder snel kon worden afgewerkt. E;
echter ook een nadeel aan verbonden dit procédé st
nog niet helemaal op punt en belangrijke verbeterintfT"'1
bevinden zich nog in het laboratorium-stadium. In het beJaal
is het dus wel even wennen vermits de kwaliteit niet hf°P
maal dezelfde is dan die van het gewone filmprocédé*"
beelden zijn niet zo scherp als we gewoon zijn, maar h#n x
een kniesoor die daar op let.
(cinema Palace)
De televisiekeuze van deze week ziet er als volgt uit;
maandag 31 januari om 22.10 u op de BRT: McC*
AND MRS MILLER, een Amerikaanse western van Rl
Altman, met Julie Christie en Warren Beatty. Een west,
jawel, maar een gewone. Mrs Miller (Julie Christie) isl/al
beeldschone madam die in een goudzoekersdorp een I
deel begint en Warren Beatty is de arme drommel
hopeloos verliefd op haar wordt,
dinsdag 1 februari om 21.55 u op de BRT SCENES
EEN HUWELIJK, vierde deel van de televisieserie
Ingmar Bergman, een aanrader
Wie toevallig de tweede aflevering zou gemist hebben
die dezelfde avond, maar dan wel om 21.30 u ?ien
RTB en is bijgevolg gedoemd om de rest van de serie
RTB te volgen vermits rond datzelfde uur op de BRT'Ct*
vierde aflevering loopt. Een prachtig staaltje van 00r<
kundige planning heet dat.
donderdag 3 februari om 20.10 u op de RTBLE MOUTfcl>
ENRAGE, een film van Michel Deville, met Jean-Li
Trintignant, Jane Birkin en Romy Schneider. Vrij onb<
lige film, waarin Trintignant zich plotsklaps bewust v
van de onweerstaanbare aantrekkingskracht die hij
vrouwen uitoefent.
Nog op donderdag 3 februariop Nederland 1om 19.5!
HET SIMPLISTISCH VERBOND en op Nederland
21.15 u LIESBETH LIST ZINGT AZNAVOUR
Su «hu: mm «itu
Wm ïatMj i* £tx£>M Wm
De vereniging België-Duitse Demokratische Republiek (».z.w.) vergast het Aaisterse publiek op
een tentoonstelling gewijd aan de D.D.R. Hiervoor kan men terecht in het Oud-Hospitaal aan de
Oude Vismarkt tot 6 februari. Wij bezochten voor u deze expositie.
Aalst, belfortzaal. Vijftig werken van de in Wemmei wonende kunstschilder Victor Pallier.
De tentoonstelling iiet ons een eerder negatieve indruk na. Het leek ons meer het resultaat
te zijn van een zinvolle hobby dan het werk van een kunstenaar die aan zijn toeschouwers-
publiek iets waardevols te bieden heeft.
Landschappen, stillevens en bloemstukken. Niet zo denderend geschilderd, maar kom,
techniek kan altijd begeschaafd worden. Erger is het feit dat we steeds maar gekonfron-
teerd worden met zielloze afbeeldingen en dat deze nog steeds door een onopgevoed
publiek aanvaard worden. 20e eeuw alstublieft. Pikturale smartlappen die hun sukses
halen uit een toegeving aan het gemakkelijke, uit hun negeren van verstandelijke of
gevoelsmatige aspekten.
Zeer goea als hobby, als
ontspanning, maar volko
men te verwerpen in het ka
der van het artistieke leven.
Niemand zal het zich in het
hoofd halen een kollektie
vlinders of postzegels indi
vidueel te gaan eksposeren.
en als kunst te gaan verko
pen aan Jan-met-de-pet,
want Jan-met-de-pet weet
maar al te goed wat een
vlinder of een postzegel is.
Met onze arme schilder
kunst is het erger gesteld.
Ze wordt gebruikt en mis
bruikt, te pas en te onpas,
bij voorkeur te onpas.
Dit verwijt geldt niet enkel
voor wat we «zondagsschil
ders» noemen. Vele moder
nisten passen zich de naam
«kunstenaar» aan zonder
iets te voelen voor een zeke
re vorm van herwaardering,
zonder iets te doen aan de
hopeloze verwarring, die
momenteel heerst bij een
groot deel van onze kunst-
minnenden. We leven in een
tijd waarin de kunstenaar
vergeet wat zelfkritiek is,
juist omdat het publiek (en
bepaalde galerijen) het hem
te gemakkelijk maakt. Zelfs
grote critici verloochenen
zichzelf, de kunstenaar en
de kunst omwille van het
financiële voordeel dat kan
gehaald worden uit de
goedgelovigheid van het
publiek, waarmede men
deftig de aap houdt. Op
nieuw beleven we de tijd
van «brood en spelen».
And ré De Groeve
gelijkheid politieke grenzen te
overschrijden, te overkoepelen
zelfs. Een muziekliefhebber, of
hij nu rood, blauw, zwart, groen
of geel is, zal een even grote be
wondering kunnen koesteren voor
een Bach of een Beethoven, als
zijn tegenstander met een andere
politieke overtuiging.
Geen enkel kommunist zal Rem
brandt verachten omdat hij wes
terling was, evenmin als wij onze
bewondering voor de Russische
komponist Sjostakovitsh zouden
laten varen omdat de man niet
onze overtuiging kon delen.
De grote kunst (we bedoelen die
met grote k) is in onze tijd wel
eens het slachtoffer van bijkom
stigheden, van ongegronde aan
wendingen van begrippen als «ar
tistiek», «estetisch» e.d. Zoals we
elders schreven raakt de kijker
hopeloos verward als hij niet uit
zichzelf kan uitmaken wat ECHT
en ONECHT is, wat kunst of
kitsch is.
Vanaf het ogenblik dat Klaus
Staeck beweert dat er een artistiek
element in zijn werk zit durven we
met een genist geweten zeggen,
altans voortgaande op wat we in
de Mikisklub zagen, dat hij er le
lijk naast zit. Wel weet hij goed
zijn overtuiging uit te beelden.
Daarom wordt hij trouwens ge
haat en vervolgd door anders ge
richte partijen. Hij wordt gehaat,
niet om de zogezegde artistieke
waarde, wel om de politieke over
tuiging en inhoud, die naar onze
mening wel zijn grootste bekom
mernis zal wezen.
ANDRE DE GROEVE
Tijdens een recentelijk gehouden vergadering werd overge
gaan tot bestuursverkiezing, waarbij Elisabeth Rousseau
verkozen werd als Voorzitster, Louis Merckx als sekretaris
en Edgard Saeys als ondervoorzitter in het dagelijks bestuur.
Mevrouw Kieckens bood haar
ontslag aan in de parochie
raad
Onder de verschillende spre
kers tijdens deze bijeenkomst
o.m. in aanwezigheid van de
nieuwe K.W.B. Voorzitter Ka-
miel Wellens vroeg Mr. Van
Laere aandacht voor «zijn
komst». Een thema waaruit
blijkt dat het godsverlangen de
mensheid ten allen tijde heeft
aangesproken.
Pater Guido De Bree koos als
thema Jebron, de jeugdparo-
chie van Aalst. Ons doel, aldus
spreker, is er een dokumenta-
tiecentrum, een inforuimte, een
meditatiekring en een ontmoe
tingsruimte te scheppen.
Tenslotte vroeg Louis Van
Cauter aandacht voor de ver
borgen armoede en de bittere
eenzaamheid die er nog is on
der sommige eenzamen.
De vergadering werd afgerond
met een oproep van Kamiel
Wellekens tot deelname aan
de jonge gezinnendag inge
richt door de K.W.B.
A.M.
Dostojevski, Zola en Tolstoï. Het
fin de siècle-pessimisme en alles
wat er rechtstreeks en onrecht
streeks verband met houdt is vol
ledig in haar werken opgenomen.
Enke tekeningen en etsen. Kathe
Kollwwitz gebruikt, altans in de bij
ons getoonde verzameling, geen
kleuren. Hierdoor krijgt het geheel
een zeer sobere indruk, die de te-
matiek nog sterker doet aanspre
ken.
Mooi werk van Kathe Kollwitz,
maar ons inziens is het onnodig
deze kunst te betrekken bij een ten
toonstelling die enkel toeristische,
propagandistische of misschien
enkel informatieve doeleinden na
streeft.
Misschien wou men aantonen,
door de veristische werken van Ka
the te plaatsen naast fotografische
afbeeldingen van deze tijd uit de
republiek, dat al het menselijk leed
in de D.D.R. tot het verleden be
hoort.
het werk van Kollwitz in 1932 door
de Nazi's gecensureerd werd bete
kent dit hetzelfde als de beknotting
in vrijheid die de kommunisten nu,
vandaag de dag, hun kunstenaars
opleggen. Denken we aan de
schrijver Soljenitshin, aan de
komponist Sjostakovitch. Kunsten
politiek moet men gescheiden
zien.
Daar waar de politiek de kunst
beïnvloedt, heeft men meer te ma
ken met reklame dan met kunst,
die tenslotte hyper-persoonlijk
moet blijven, wil ze haar grote
geestelijke waarde blijven behou
den.
Hiermede willen we het kommu-
nisme geenszins een steen naar
het hoofd gooien. Geen enkele
ideologie, geen enkel systeem is
perfekt of mooi genoeg om alge
meen aanvaard te worden met een
minimum aan kritiek.
Kunstwerk van Kathe Kollwitz (el)
Fijn kunstwerk in hout, een DDR
produkt in het Oud-Hospitaal (el)
Hoewel heel wat propaganda ge
maakt wordt voor de republiek in
kwestie lijkt het ons wel de moeite
waard even de tentoonstelling te
bezoeken. Enkel om een groot aan
tal werken dat er geëxposeerd
wordt van Kathe Kollwitz. Deze
kunstenares, geboren te Konings
bergen in 1867 en gestorven in
1945, weet, in de toen gangbare
romantisch-realistische stijl, op
uitermate treffende wijze een beeld
te scheppen van het leven en de
atmosfeer van die tijd. Onwillekeu
rig dachten we aan schrijvers als
Ons inziens is zulks allerminst
waar. Het is niet omdat men in
brochures die op de tentoonstel
ling te grabbel liggen beweert dat
in de D.D.R. geen werkloosheid
bestaat en de sociale zekerheid e[
evident is dat de mensen er tevre
den zijn. Men leeft niet van brood
alleen. Het tegengestelde beweren
is hetzelfde als de kunst van Koll
witz (en met haar alle andere artis-
ten) als waardeloos te beschou
wen. Inderdaad, Kathe Kollwitz
koesterde sterk kommunistische
gevoelens, maar misschien onder
de druk van het toenmalige Nazi
regime. Op de tentoonstelling te
Aalst zijn affiches te zien welke ze
ontwierp voor de kommunistische
partij. De enige kritiek die we heb
ben hierop is dat men deze ont
werpen ergens in een verkeerd
tijdsverband plaatst, want nie
mand zal beweren dat het kommu-
nisme tussen beide wereldoorlo
gen dezelfde rol heeft gespeeld als
't nu doet. Wanneer we lezen dat
Opehiug van de tentoonstelling van de DDR.
Voor deze tentoonstelling die loopt in de Mikisklub, Nieuwbeek-
straat te Aalst zouden we dezelfde woorden kunnen gebruiken
welke we hebben aangewend in onsrtikel over de tentoonstelling in
het Oud-Hospitaal van de Vereniging België-Duitse Demokratische
Republiek.
Klaus Staeck, een West-Duitser, is lid van de Socialistische Partij.
Over zijn werken zegt hijzelf:«Al mijn werken bevatten twee ele
menten een artistiek en een politiek. De kijker vergist zich als hij
maar een van beide kiest...»
We zochten tevergeefs naar dat
aspekt dat de benaming «artis
tiek» zou kunnen verdienen. Wel
is het overduidelijk welke sociale
en politieke meningen Klaus
Staeck er op nahoudt. Als we ook
deze overtuigingen, of de wijze
waarop ze zich manifesteren op de
affiches tot kunst of tot artistiek
element moeten bombarderen
kunnen we evengoed gelijk welk
eerste kommunie-prentje dezelfde
waarde toekennen, want dit is
evengoed de pikturale uitbeelding
van een al dan niet opgedrongen
overtuiging. Beste mensen, laat
politiek voor wat het is, maar
poog geen misbruik te maken van
wat NIETS met politiek te maken
heeft.
Kunst en politiek zijn als kat en
hond, of beter, kunst bezit de mo-
Affiches in de Mikisklub (el)
