KNAPPE VOORDRACHT VAN HERMAN LEEMANS JEFI AALST, EEN
48 50,206 220,210,68 100
Jeugdatelier Klakson
protesteert
DIEPZEEDUIKEN ALS GEVECHTSTECHNIEK EN SPORT PRACHTIG INITIATIEF
VRIENDENKRING
ST-MAARTENKOLLEGE
VERZORGT «NACHTDIENST»
De Voorpost -18-2-77 - 9
VIS WAHBEKÏ-
uu
en zei
g m«
'olledi
igceri
Ikopji
DC2
grom
Blijkbaar was de ladder van het stads personeel niet hoog
genoeg om dit tweetalig bordje te verwijderen. JM
GEVECHTSTECHNIEK
De heer Leemans belichtte
eerst de militaire kant van het
diepzeeduiken, en gaf een kort
historisch overzicht, Reeds
900 jaar voor Kristus hadden
de Numidiërs gevechtsduikers
die onder water houten wiggen
moesten drijven tussen de
planken van de scheepsrom
pen. En in de haven van Syra
cuse ruimden de Atheners hin
demissen weg.
[Herman Leemans, diepzeeduiker
n voordrachtgever, (el)
indsdien heeft het diepzee-
uiken een hele evolutie on-
ergaan, gebruik makend van
technologische vooruit-
''i11 pang. Vooral na de tweede we-
eldoorlog werden de technie-
en gemoderniseerd,
end OORTEN DUIKTOESTEL-
lijk
,rert foor de verschillende opdrach-
en heeft men ook verschil-
Bnde uitrustingen, zo o.a. het
ind< ewoneduiktoestel met pers
in o| icht (200kg/cm2, tot 60 meter
ettci lepte). Dit is echter niet voor
doc evechtsdoeleinden geschikt
n imdat men de duiker van op
n vi Istand kan waarnemen, om-
lb)ic at er boven hem luchtblaasjes
liva- het water verschijnen,
miin let het zware helmpak een
ze vi bberpak uit één stuk, bereikt
enel en al 80 meter diepte. Maar
P°m et is enorm zwaar
n g(
hinlCL
Stalen duikpakken hierbij
zijn alleen de armen en benen
beweegbaar. Men kan echter
tot op 300 meter diepte gera
ken. Dit zijn zeer dure duiker-
spakken. De Engelse en Ame
rikaanse marine bezit ze. Voor
België blijken ze te duur.
WEINIG IN AANTAL
Begië bezit slechts 15 ge
vechtsduikers paracomman
do's van het 3de parabataljon
te Lombardzijde. Overdreven
is dit getal niet, als men be
denkt welke opdrachten de ge
vechtsduikers te verwerken
krijgen.
OPDRACHTEN
Deze zijn zeer uiteenlopend
installaties onklaar maken,
vernietigen van hindemissen,
springstoffen aan scheeps
wanden aanbrengen, kuststro
ken ontmijnen, verkennings
opdrachten uitvoeren, en der
gelijke zaken meer. Ongeloof
lijk gevaarlijk.
In 1940 had in de haven van
Alexandrië (Egypte) een bij
zonder erge ontploffing plaats
twee Britse slagschepen en
één cargo zonken in enkele
sekonden tijd. Dat was het
werk van slechts zes Italiaanse
duikers. De Italianen zijn trou
wens altijd meesters geweest
in de gevechtsduikerij. En
Alexandrië had de naam van
een oninneembaar bastion te
zijn. Toen het daar toch tot
zulke incidenten was gekomen,
begreep men tot hoeveel ra
vage zo weinig mensen in staat
konden zijn. Dus ging men de
gevechtsduikerij, -ook in vre
destijd, -wat meer naar waarde
schatten.
De gevechtsduikerij werd meer
en meer geperfektioneerd.
Men kan al duiken tot op zeven
meter diep, zonder luchtbellen
te veroorzaken de menselijke
longen werden «vervangen»
door een rubberzak in het dui-
kerspak. Zo kan men onge
merkt magnetische of zuigmij-
nen aanbrengen op scheeps
wanden. Deze duikers zwom
men dan zover mogelijk weg
en werden door een boot in het
nachtelijk duister opgepikt.
Vóór de grote knal kwam, wa
ren alle sporen reeds verdwe
nen.
Herman Leemans vertelde ons
over de «Human Torpedo's» in
Engeland, de Majale's in Italië,
over de Marine Nationale die in
Toulon een speciale oplei
dingsbasis heeft, enzoverder.
Over de Duitsers die de Itali
aanse techniek overnamen,
over de Japanse zelfmoord
duikers die zich samen met
hun springstof lieten ontplof
fen. En over het feit dat men nu
ook in vredestijd het belang
van een serieuze opleiding van
gevechtsduikers heeft inge
zien er kunnen zich altijd on
verwachte situaties voordoen.
Deze schijnbaar droge uiteen
zetting werd ons zeer aange
naam «aan de man gebracht».
De humoristische kwaliteiten
van kommandant Leemans
zijn waarschijnlijk al even groot
als zijn kennis van het diep
zeeduiken. Zijn spreekbeurt
was dan ook niet alleen bijzon
der boeiend, maar ook zeer
aangenaam om te beluisteren.
Hij had het verder over de opd
rachten van gevechtsduikers
vernielen van schepen, infiltre
ren in exfiltreren uit vijandelijk
gebied, het aan wal brengen
van mensen met speciale opd
rachten (spionnen, bijvoorbe
eld), het helpen van guerilla-
strijders, het opzoeken van
mijnen, enzoverder. Diepzee-
duiken is als sport op zichzelf al
bijzonder ingewikkeld en ge
vaarlijk. Voor gevechtsduikers
is het dus nog véél gevaarlijker!
Het gevechtsduiken (in België
slechts 15 duikers in getal)
vergt dus bijzondere karakte
reigenschappen, en wordt dus
ook slechts door vrijwilligers
beoefend. De opleiding is bui
tengewoon hard. Om te begin
nen moet men al volwaardig
parakommando zijn
SPORT
Het tweede gedeelte van de
spreekbeurt betrof het duiken
Ter gelegenheid van de voordracht kon men ook duikersmateriaal
bekijken. Alvast om naar vakantie te snakken, (ei)
als sport. De heer Leemans gaf
een ganse uiteenzetting over
diepte, druk, tijd van onderwa-
terblijven, zuurstofverbruik,
duiktoestellen, apparatuur,
horloges, drukmeters tabellen,
kleding en wat weet ik al meer,
dat we er hier jammer genoeg
niet verder op in kunnen gaan.
Hij zou er trouwens een ganse
Voorpost mee kunnen vullen.
Maar dit is zekerdiepzeedui
ken is een bijzonder ingewik
kelde en gevaarlijke, en dus
ook boeiende sport. De Voor
post komt daar immers nog op
terugDe avond werd besloten
met een interessante film ter
zake.
W.L.
Neen, beste lezers, dit is geen rekenkundig raadseltje, maar doodgewoon de titel van een artikeltje, die
ons ingegeven werd door ROGER RAVEEL die momenteel een reeks werkjes exposeert in het Centraal
Kompleks bij het station te Denderleeuw. Inrichters zijn mensen van Parnassos die ook op andere
gebieden reeds verdienstelijk werk hebben geleverd Hiervan getuigen artikels van kollega De Witte.
AI bij al is het een mooi initiatief om een beroemd kunstenaar ais Roger Raveel aan onze mensen voor te
stellen. Het geheel is echter tamelijk ontgoochelend overgekomen. De tentoongestelde werken tonen
Raveel geenszins langs zijn beste zijde.
Terzake. De expositie bestaat uit
een reeks etsen en zeefdrukken,
netjes door Raveel voorzien van
een nummer en een naam: zijn ei
gen naam. Bijgevolg is elk werk
wel degelijk een «Raveel». Dit
mag echter niet volstaan om blin
delings geloof te hechten aan de
waarde der geëksposeerde wer
ken. want we moeten eerlijk toe-
geven dat onder dit koren veel kaf
te bespeuren valt. Onmiskenbaar
is het sterk kommercialiserende
aspekt, De meeste werken in
Denderleeuw tentoongesteld zijn
op een of andere wijze tien maal.
vijftig maal,-en in het slechtste
geval tweehonderdtwintig maal
geproduceerd. Het verkopen van
een dergelijke reeks brengt een
aardig sommetje op, met een mi
nimum aan arbeid. Ee kunstenaar
die het zou aandurven om een
werk van zichzelf een tweede
maal te tekenen of te schilderen
zou onmiddellijk van zelfplagiaat
verweten worden. Men zou hem
inspiratieloos of uitgepraat noe
men. Zelfs een man als Roger Ra
veel we onderschatten geens
zins zijn artisticiteitschijnt af en
toe te lijden aan deze ziekte. Dit
blijkt uit eentonigheid en het vaak
ver gezochte van verschillende
werken.
We vragen ons dan af waar de
zelfkritiek gebleven is, temeer die
werken dan nog zonder schroom
verveelvoudigd worden - We
schreven het reeds; het is niet de
naam Raveel onder afdruk num
mer zoveel uit de reeks van zoveel
die de kwaliteit van het werk kan
garanderen
Dergelijke werkwijze is aller
minst even misplaatst als het aan
de lopende band fabnkeren van
landschapjes of paardekoppen.
Feiten zijn feiten. Het kommercia-
lisercn van de kunst heeft reeds
een zodanig gigantische afmeting
aangenomen dat hiertegen weinig
of niets meer te beginnen is. Wel
kan de toeschouwer of de koper er
zich van vergewissen of een be
paald werk al dan niet een artis
tieke waarde in zich draagt. De
aandachtige kunstliefhebbers
moet dadelijk kunnen zien waar
de kunstenaar zichzelf toont, zon
der te denken aan de exploitatie
mogelijkheden van zijn kunnen.
Men moet kunnen het onderscheid
maken tussen een «Raveel» en een
werk van Roger Raveel. In elk
geval, omwille van enkele knappe
dingen is een bezoek aan de ten
toonstelling zeker aan te raden.
Want. soms kan Raveel Raveel
blijven.
Andre De Groeve.
Het is alweer enige weken geleden dat de eerste suksesvolle filmverto
ning van Jefi-Aalst (Jefi staat voor JEugdFIlm) in cinema Feestpaleis
doorging. Dank zij een uitgebreide reklame-kampagne konden een
zevenhonderdtal kinderen kennis maken met een echte jeugdfilm.
Goede jeugdfilms zijn niet zo zeldzaam, je moet ze enkel maar weten te
vinden, en dat precies doet Jefi. Wij gingen even praten met mevrouw
Smeyers, initiatiefneemster van Jefi-Aalst.
Sinds geruime tijd interesseert
vrouw Smeyers zich voor jeugd
films en haar interesse leunt sterk
aan bij de realiteit: ze heeft zelf
twee kinderen en is van mening
dat film een verrijkende ontspan
ning voor ze kan zijn. Haar inte
resse groeide nog toen ze via een
vriendin kennis maakte met het
filmatelier te Gent: daar kijken
kinderen niet alleen naar films, ze
maken ze bovendien zelf.
Later hoorde ze van Jefi-Mere en
het sukses daarvan sterkte haar in
de overtuiging dat zoiets in Aalst
ook moest kunnen. Samen met
enkele enthousiaste vrienden be
gonnen ze plannen te maken die
stilaan konkrete vorm aannamen.
Terzijde dient wel te worden op
gemerkt dat Jefi-Aalst geen par
tijpolitieke of andere bindingen
heeft: het is gewoon een groep en
thousiaste mensen die zich tot
doel heeft gesteld de jeugd (van 6
tot 12 a 14 jaar) in kontakt te bren
gen met waardevolle films op hun
niveau. Bovendien hebben de
mensen die zich met Jefi-Aalst
bezighouden allen kinderen van
die leeftijd en zijn aldus goed ge
plaatst om de problemen die zich
zouden kunnen stellen op te los
sen.
De programmatie gebeurt in sa
menspraak en regelmatig wordt
deelgenomen aan de vormingsda-
gen voor Jefi-verantwoordelijken.
Reeds van bij de eerste vertoning
werd een poging gedaan om de
kinderen met het medium ver
trouwd te maken. Roel Bal,
BRT-kineast, geeft wat uitleg
over allerlei aspiekten van de film
en zorgt voor een persoonlijker
kontakt. In eerste instantie wordt
er getracht de kinderen een film
opvoeding te geven, hen op een
aktieve manier te leren kijken.
Voor later zit de mogelijkheid van
een filmatelier er wel in, indien dit
financiël mogelijk is. Voorlopig
worden er om de zes weken verto
ningen gepland en in september
start de ledenwerving. Een inter-
ressant nevenaspekt: Jefi is de
ideale baby-sit voor mensen die 's
zaterdags rustig boodschappen
willen doen.
0p woensdag 9 februari II. hield reserve-kommandant Herman Leemans een zeer interes-
santé spreekbeurt over diepzeeduiken. De heer Leemans is zelf een verwoed liefhebber van
deze sport.
Hij is benevens trainer ook internationaal monitor van de CMAS en verantwoordelijke van de
duikersklub «Hydra» (Aalst). De voordracht was ingericht door de «Vriendenkring der officie
ren» aangesloten bij de «Nationale Vereniging voor Reserve-officieren», waarvan reserve
luitenant Van De Velde sekretaris is. De voordracht ging door in de rijkswachtkazerne te
Aalst.
Jeugdatelier Klakson wil de puntjes op de «i- zetten. In een artikel van het
Aalsters blad «Vies Oilst- werden ze in opspraak gebracht met volgens hen
(en ook de "beheerraad van C.S.V.) weinig objektieve gegevens.
en w
ipijteJ
en ee
enig
besta»
i8% va
expo
WJ
Vorig week-end heeft deze bovenvermelde vriendenkring het toneelstuk «Nachtdienst» van
Max Neal en Max Ferner opgevoerd. «Nachtdienst» is een klucht in drie bedrijven, dat zich
afspeelt rond de jaren 1930. Allerlei vrolijke en minder vrolijke gebeurtenissen spelen zich af
rondom een rentenierend paar. Deze zijn omringt door een stel alledaagse figuren zoals de
losbollige student, een huwbare dochter, een pseudo-zangeres die af en toe..., een
sullige professor die onhandig staat tegenover het eeuwige raadsel de vrouw, een mislukte
komponist.
Het geheel wordt geweven rond een ietwat tirannerige vrouw des huizes, een slippertje van
haar echtgenoot, (maar alleen uit liefde voor de kunst en de muziek), een beleende briljanten
speld en op de koop toe een rok waarvan men niet goed weet wie hij toebehoord.
De vertolkers (in de rol van), waren: Emiel Bosman (Theodoor Hageman), Annie Sienaart
(Rosa, zijn vrouw), Rita Korte (Jenny, hun dochter), Rene Tas (Albin Kaiser, fabriekseige
naar), Jean-Pierre D'Hondt (Wolfgang Amadeus, de zoon), Hugo Korte (Félix Rieger, stu
dent), Lu Korte (Helma Le Lies re. Zangeres), Jan de Cremer (Eusebius Findozen, leraar),
Eric Van Zandijcke (Von Gareis, wethouder), Guido Bayens (Moll, directeur van hotel), Jef
Everaert (Flip, een piccolo), Myriam Joos (Frieda, diensmeisje).
Het toneeladvies werd verstrekt door de heer Herman Larcher.
M.D.G.
ciele steun meer ontvangen van de par-
tij.
Volgcns K lakson (bedoeld is de moni-
torsploeg uiteraard) en Michel De
Gols namens Liberaal Jeugdwerk
Aalst zijn deze zinnen geschreven
door iemand met veel verbeelding en
fantasie.
Zij brengen in herinnering dat op de
beheerraad van het C.S.V. beslist is
dat er geen plaats meer is voor J.A.
Klakson in het nieuwe C.S.V. Hierbii
werd dan gemotiveerd dat het J.A
buurtgebonden is en dus niet mee ka
verhuizen.
Men werd dus voor het feit gezet gee.
werkatelier meer te hebben. Ondertu
sen was wel reeds beslist dat het Lilx
raai Jeugdwerk Aalst (waarbij kla)
son aangesloft n is) een huis zou huren
om een infodienst. een sckrciaria
vergaderlokalen en werklokalen or
der te brengen voor de aangesloten
verenigingen. Evenwel was nog n
beslist of het jeugdatelier zijn zatcr-
dagnamiddagaktiviteiten naar da.
zou overhevelen. Klakson stelt bit
vast dat dit nu wel zal moeten.
Wel blijkt uit deze gegevens dat d
partij geen enkele rol speelde. Mi
wijst er trouwens op dat Klakson to'
nog toe door eigen werking en subs
dies financieel verder leeft.
Intussen is de vraag naar lokalen ui
naam van Klakson reeds gesteld aan
de Stad.
Ter gelegenheid hierv an en wijzend op
een ander artikel stelt men ook vragen
achter de objcktivitcit van «Vies
Oilst-. Gehoopt wordt dat dit blad
weer het goede spoor vindt als stads
krant w aarin het recht op de w aarheid,
objektiviteit en informatie de eerste
stelregels zijn. Sic.
P.D.
In bedoeld artikel stond dat jeugdate
lier Klakson de -opdracht- kreeg van
de P V V. het C.S.V-. te verlaten en
onderdak te nemen in een verplicht
lokaal. Zoniet zouden zij geen finan-
Scherven brengen geluk zegt men. Maar dat was niet het geval vorige vrijdag, toen een
bestuurder zich bij het binnenrijden van de brouwerij De Gheest misrekende. De wagen kantelde
en belandde op het wegdek. Gelukkig waren de flesjes leeg. (sj)
