4
VAN BRUSSEL
UITBUNDIG TOEGEJUICHT
VUUR EN AARDE IN OUD HOSPITAAL
VLAAMS KAMERORKEST
28 - 18-3-77 - De Voorpost
<31 j
Tl
Ik steek het niet onder stoelen of banken dat ik een booi
heb voor regisseur Arthur Penn. Ik denk immers met enorn
veel genoegen terug aan «Mickey One», «Alice's Restau
rant», «Bonnie and Clyde» en zijn andere films. Dit kar
uiteraard mijn beoordeling beïnvloeden, maar voor één kee
mag dat wel.
Wat mij zo sterk aantrekt in Penns' films weet ik niet z<
dadelijk uit mijn mouw te schudden, laten we het gemakke
lijkheidshalve dus maar als «affiniteit» katalogeren. Eén var
zijn sterkste kanten is zeker wel de visuele vormgeving, eei
kwaliteit die niet meteen in het oog springt, maar wel zee
doeltreffend werkt: het laat hem toe de zwakke kanten var
het scenario enigszins te verdoezelen. Dat kwam hem bij dr
verfilming van «The Missouri Breaks» waarschijnlijk wel vaj
pas: het scenario van deze - overigens voortreffelijke film
is nogel slordig opgebouwd en steunt grotendeels op hoogj
tepunten. Die hoogtepunten missen onderling een stevig: lu
binding, liggen blijkbaar lukraak verdeeld over de hele film
en komen voornamelijk uit de verf door Penns' meesterlij
kame rage brui k. Typisch is natuurlijk het gebruik van sterki am
tele-objektieven vanuit het standpunt van één der person Icn
nages, de jager natuurlijk. r to
Het verhaal bevat een aantal mogelijkheden die nietwerder icd
uitgebuit, de personnages moeten het vooral van de vertol
king hebben, maar dat hindert allemaal niet: Penn maakt
een (bloedige) belevenis van. De strijd tussen paardendieisso
Tom Logan en huurdoder Lee Clayton is meer een voor do
wendsel, een aanleiding, in plaats van de drijvende krach rolt
uit te maken. va
Penn schotelt ook weer de gebruikelijke portie geweld voo c z,
(een reeks brutale moorden, met als hoogtepunt de doottijd
van Clayton) en toont ons de keerzijde van de Wild West rbo
medaille c|>rc
Op televisie deze week: k w
De Toverfluit, Ingmar Bergmans' verfilming van Mozartsncni
opera BRT. vrijdag 18 maart om 20.40 uur - aansluiteni rdei
volgt een debat over vrijmetselarij d)
Monkey Business, een vrolijke Amerikaanse film va cc
Norman McLeod. met in de hoofdrollen de Marx Brother: >pci
RTB, vrijdag 18 maart om 22.25 uur. c
Antoine et Sebastien, Franse film van Jean-Marie Periei de
met o.a. Jacques Dutronc: RTB, zaterdag 19 maart or[
20.20 uur.
Retroskoop, de stroef gepresenteerde en sterk gespecial
seerde filmkwis van de BRT, zondag 20 maart om 14 3
uur.
From here to eternity, Amerikaanse oorlogsfilm van Fre
Zinneman, met Burt Lancaster. Montgomery Clift, Frar
Sinatra (in zijn jonge jaren, hij was toen 38), Deborah Kei££
en Donna Reed: Nederland 1, zondag 20 maart om 20.1
uur.
Dupont Lajoie, Franse film van Yves Boisset, met Jeai
Carmet en Pierre Tornade: RTB, maandag 21 maart or
19.50 uur. ^5=
:brt
Het laatste Pro Arte-koncert van het seizoen 1976-77 is eens te meer uitgegroeid tot een
bijzonder suksesrijk muzikaal gebeuren. Hoewel het voor de leden van het Vlaamse Kameror
kest van Brussel en hun (Aalsterse) dirigent Arie Van Lysebeth een bijzonder moeilijke taak
was het door Valery Afanasiev en het Gabrieli Quartet verwende publiek een evenwaardig
muzikaal genoegen te verschaffen is dit koncert uitgegroeid tot een waardige bekroning van,
naar ons weten, de prachtigste cyklus die Pro Arte organiseerde.
Voor deze manifestatie, die nog
loopt tot en met 27 maart 1977.
werd beroep gedaan op verschil
lende keramiekers, waaronder
verschillende uit on/c streek. In
totaal zijn ruim een zeventigtal
werken te bezichtigen. Om het ge
heel een eenheidskarakter te geven
werden de werken der verschil
lende kunstenaars niet gegroc-
r>eerd per naam. maar op smaak
volle wijze over gans de ruimte
verspreid. Hoewel er een zekere
eenheid op te merken valt zal de
aandachtige bezoeker gauw de ty
pische kenmerken van elk der
kunstenaars afzonderlijk opmer
ken.
Monique Muylaert werkt in een
drukke en zeer beweeglijke stijl.
Een en al dynamislme in een vaak
chaotisch aandoend geheel. Elk
werk is opgeborgen in een kastje
en beschermd door een glazen
wand. Hierdoor krijgt men de in
druk te kijken in een aparte maar
niettemin toegankelijke wereld.
Opvallend mooi zijn de kleur
schakeringen die ze weet aan te
brengen.
Monique Muylaert werd geboren
te Kerksken op 6 december 1946.
Ze kreeg haar opleiding aan de
Aalsterse kunstakademic en aan
het Nationaal Hoger Instituut voor
Schone Kunsten te Antwerpen.
Sinds 1968 is ze lerares aan de
Stedelijke Akademie te Aalst. In
1964 sleepte ze de Valerius De
Saedeleer in de wacht, dit naast
andere prijzen.
Gans anders van karakter is het
werk van haar echtgenoot Her
man Muys.
Opvallend is 't zeer statische, haast
plechtige karakter van zijn werk.
Herman Muys geeft de indruk
sterk ingeleefd te zijn in de ge
schiedenis. Meermaals dachten
we aan de Egyptische en Babylo
nische kuituren. Het blijft echter
een indruk. In de kern hebben zijn
werken niets hiermede te maken.
Integendeel: zijn inspiratie wordt
geput uit onze leefwereld. Beide
asjiceten samen geven zijn werk
een indruk van tijdloosheid, wat
meteen een winstpunt betekent.
Herman Muys werd geboren op 12
mei 1944 Zijn opleiding genoot
hij aan het Nationaal Hoger Insti
tuut voor Schone Kunsten te Ant
werpen. Sinds 1968 is hij leraar
aan de Stedelijke Akademie te
Aalst.
Yves Rhaye hoewen we nauwe
lijks voor te stellen. Zijn erstild-
exhuberantc scheppingen zijn de
liefhebbers van de keramiekkunst
voldoende bekend. De man van
het Kasteel van Voorde deed zijn
studies aan de Koninklijke Aka
demie voor Schone Kunsten te
Gent. Hij gaf talrijke individuele
tentoonstellingen. Hij werd gebo
ren te Oostende, op 22 januari
1936.
Frank Steyaert is bouwkundig
tekenaar, keramiek en juweel-
ontwerper. Hij werd geboren te
Dendermonde op 22 januari 1953
Zijn studies deed hij aan de Aca
demies van Aalst en Antwerjien.
en aan het Nationaal Hoger Insti
tuut in laatstgenoemde stad. Hij
verwierf meerdere onderscheidin
gen en bekroningen. De Normen
taal van Steyaert heeft vaak. door
het strenge aanwenden van blok
vormen iets overweldigends
massief in zich.
Francine Urbin Choffray werd
geboren te Houffalize op 21 no
vember 1929. Ze heeft talrijke in
dividuele tentoonstellingen op
haar naam. In haar werken, die
een ontegensprekelijke aantrek
kingskracht uitoefenen gaat ze uit
van de realiteit. Ze legt echter
sterke klemtonen op het essen
tiële. Hiervan getuigt haar .The
Universal Prisoner's Child»,
waarin ze door het gebruik van
prikkeldraad de inhoud van het
werk sterk naar voor weet te halen.
Ilse Muller, geboren te Wenen
(Oostenrijk) op 17 februari 1944
vestigde zich in 1967 in België.
Haar opleiding als keramiste ge
noot ze te Aalst. Ze werkt vooral
mee aan groepstentoonstellingen.
Opvallend is het doorbreken, het
ojienrukken van bestaande vor
men in haar werk. Ze poogt hierin
blijkbaar tot een compromis te
komen tussen het zachte (de be
staande. reële vorm) en het harde
(de verwerking van de vorm).
Ze slaagt hierin voortreffelijk
De Aalstenaar Luc De Block,
momenteel te Meldert studeerde
aan het Sint-Thomasinstituut te
Brussel en aan de Stedelijke Aka
demie te Aalst. Zijn werk toont
een grote verwantschap met de
teken- en schilderkunst In hun
verschijning zijn De Blocks wer
ken non-figuratief aandoend. Hij
gaat echter uit van de realiteit en
verwerkt deze op een eigen ma
nier. die vaak de weergave is van
een zekere verstilling.
Tot daar enkele zeer beknopte
kenmerken van de verschillende
exposanten. Een bezoek aan de
tentoonstelling loont zeker de
moeite. -
André De Groeve
THE OMEN
een film van Richard Donner (USA, 1976)
met Gregory Peck, Lee Remick, David Warner, Leo
McKern, Billie Whitelaw, Martin Benson en Patrick Through-
ton.
Sasanna Mildonia, soliste harp, trad op met het Vlaams
Kamerorkest van Brussel. (JM)
Het zou onredelijk zijn van een
jong ensemble als het Vlaams
Kamerorkest van Brussel de
zelfde hoogstaande interpreta
ties te verwachten als van een
Afnasiev-genie of een door-
rijpt Gabrieli-kwartet. Toch
werden we vele malen getrof
fen door de klankschoonheid
en de bezieling waarmede Arie
Van Lysebeth en zijn musici de
partituren gestalte gaven.
Enkele punten van kritiek zijn
het ontbreken van sonore een
heid bij het samenspel
strijkers-blazers en de soms
nogal bitsige klank der violen.
Momenten van grote schoon
heid waren de unisono-inzet
van Debussy's dansen voor
harp en orkest en Ravels «Intro
duction et allegro», eveneens
voor harp en orkest.
Soliste in beide voornoemde
werken was Susanna Mildo-
nian, Doodgewoon prachtig.
Zonder kommentaar.
Bijzonder sympatiek kwamen
Daniël Sternefelds «Drie
Vlaamse Volksliederen» over.
In deze werkjes kwamen vooral
de houtblazers aan bod De
kwaliteit ervan hoeft geen be
toog.
Met de uitvoering van Jozef
Suks serenade voor strijkers,
opus 6 waren we minder geluk
kig. Het is een moeilijk werk,
vooral wat samenspel en de
vlotheid ervan betreft. Vooral
bij de aanvang van het werk
schenen er zich moeilijkheden
en intonatieproblemen voor te
doen. Naar het einde toe her
wonnen de musici hun zeker
heid, wat ons algauw de minder
goede indruk van voorheen
deed vergeten. Het publiek
dankte uitbundig en dwong een
toemaatje af. We veronderstel
len dat het Vivaldi had kunnen
zijn. Bij de ontvangst en recep
tie na het koncert werd aan Arie
Van Lysebeth door schepen
Jan Caudron het stadsplakket
aangeboden. In zijn toespraak
hennnerde laatstgenoemde
Arie Van Lysebeth aan de
schoolbanken waarop ze sa
men hun spreekwoordelijke
broek versleten hebben.
Al bij al, een muzikaal bevre
digend en ook sympatiek aan
doend orgelpunt bij een memo
rabele Pro Arte-cyklus.
Eens te meer een film die aantoont hoe relatief de autoriteit
van filmcritici is. Vrijwel geen goed woord in de pers over
deze «The Omen», maar wel een zeer hoge notering op dé
Amerikaanse box-office lijsten.
Natuurlijk is het gemakkelijk - steunend op het sukses van
«The Exorcist» - een film te maken die het publiek gedu
rende honderdentien minuten in de ban houdt. Of daar ook
enige verdienste aan vast hangt is een vraag waar door
critici in het algemeen negatief op geantwoord wordt. De
enige verdienste blijkt financieel te zijn en is bovendien zeer
hoog. Ons stoort dit helemaal niet, film is tenslotte een
industrie waar heel veel geld mee gemoeid is en vroeg of
laat moet het geïnvesteerde kapitaal terug gewonnen wor
den. Het laatste woord is dus steeds aan het publiek. Deze
stelling is vrij radikaal, maar wordt in het dagelijks leven
regelmatig bevestigd.
«The Omen» is de tweede grote duivel-film die we te ver
werken krijgen. Minder sensationeel (geen gekots en ge
krijs meer) en ietwat geloofwaardiger dan «The Exorcist» 1
doet hij meer als een eigenaardige detective-story aan dan
als een duivelfilm. Geen hoogvlieger maar wel gezellig
amusement, het is en blijft tenslotte toch maar film.
(cinema Palace) I
THE MISSOURI BREAKS
een film van Arthur Penn (USA, 1976) i
met Marlon Brando. Jack Nicholson, Randy Quaid, Harry t
Dean Stanton, Frederic Forest en Kathleen Lloyd. r
Het Vlaams Kamerorkest o.l.v. Arie Van Lysebeth. (JM)
Schepen Caudron overhandigt aan Arie Van Lysebeth het stadsplakket. (JM)
^let de tentoonstelling -Vuur en Aarde in het Oud-Hospitaal» is de \ereniging z.onder winstgevend doel
-De Vrienden van het Oud-Hospitaal» aan haar tweede belangrijke tentoonstelling toe. Hierbij mochten
ze ook rekenen op de medewerking van het stadsbestuur Aalst.
Al bij al kunnen we het een geslaagde aangelegenheid noemen die zeker het genoegen dat we beleefden
aan de eerste tentoonstelling -Pieter De Bruyne» evenaart.
Jo Verbruggen sprak het openingswoord.(JM
Vuur en aarde en veel belangstelling. (JM)
