Rieken en ouderlingen
DE BOER STELT ZICH NOG STEEDS VRAGEN
>0 JAAR IN DIENST VAN
WISSELING VAN EIGENAAR
NOG WAT UITGESTELD
LAND- EN TUINBOUWARIAAL IN GEWESTPLAN
JEUGDBEWEGINGEN VOORLOPIG NOG
«VEILIG» OP TERLINDEN
STEDELIJKE
MIDDENSTANDSRAAD:
OPRICHTING NIEUWE
ADVIESRAAD
De Voorpost -1-4-77 - 7
De boeren zijn niet tevreden. Het gewestplan grijpt sommigen naar de keel en staat klaar om in
sommige investeringsplannen, jawel, zelfs overlevingskansen, kaf in het koren te gooien. De grieven en
de vragen om verduidelijkingen die de betrokkenen opperen zijn niet van gisteren. Al heeft men de
vereiste bezwaarschriften van hieruit reeds lang bij de overheidsinstanties ingestuurd heeft men nergens
(op ontvangstbewijzen na) reaktie van gekregen. Begrijpelijk dat men in hun kringen vreest voor
voldongen feiten te worden gezet. Julien Vinck verduidelijkte dit voor u.
Julien Vinck is melkveehouder en
runt een bedrijf met legkippen.
Zelf weet hij dat zijn boerderij met
hem de aktiviteiten zal stopzetten:
.Het is de laatste generatie hier die
aan het werken is. Mijn zonen stu
deren allemaal en trouwens, we
zitten veel te dicht bij het stadscen
trum, we zijn ingesloten en het
heeft weinig zin om nog ver in de
toekomst te kijken.» Zijn geval
er beschouwt hij echter wel als een
uitzondering. Immers, hij gelooft
stellig dat vele tuin- en landbouw
bedrijven in het (klein-) Aalsterse
echt rendabel zijn en kunnen blij
ven. Zelfs voor de opvolging dient
niet gevreesd en zijn inzet voor
hen wil Julien dan ook onverpoosd
verder zetten. En dit, zowel als
CVP-gemeenteraadslid, als voor
zitter van de Landelijke Gilde
Aalst-Mijlbeek. als onder
voorzitter van de Landelijke Rij-
vereniging, als bestuurslid van de
Landelijke Werkgroep en natuur-
ijk als boer.
vjschematisch bekeken komt de
■strijd» van de boeren en tuin-
te bouwers neer op het trachten te
C vrijwaren van hun belangen en als
au zonodig tot onteigeningen dient
a overgegaan, dan toch een billijke
(zeg, menselijke) vergoeding te
1(j( geven. Niet voor niets dat ze hun
j ideeen willen kenbaar maken. «Ze
1( maken het ons niet gemakkelijk»
j~( GEWESTPLAN
ui 'liet alleen de industriëlen trach-
en het gewestplan enige wijzigin-
;en op te leggen, ook de land- en
uinbouwers zien graten in de
El [rondverdelingen en
n(j lestemmingen. De plaatselijke
,je 'ildebesturen hebben zoals
j «erboven even vermeld reeds
Ij >egin vorig jaar bezwaarschriften
ipgesteld en ingestuurd bij de ver-
ntwoordelijke en betrokken offi-
iële instanties. Ook de stad Aalst
leeft de grieven kunnen lezen
naar zowel in het vorige als in het
midige bestuur enige reaktie ge-
:omcn. Naar verluidt zou zelf
;een ontvangstbewijs zijn gegund
an de verwoorde bezorgdheid
an de boeren. Er was echter wel
he luidelijk gevraagd deze bezwaren
steunen en zo dachten we
>p een rechtstreekse vraag kan al
en maar een rechtstreeks ant-
voord volgen. Waar gingen deze
esl «zwaren om?
VAARDERING EN
1ESCHERMING
De bestaande land- en tuin
bouwbedrijven vroegen (en vra
gen trouwens nog steeds) ener
zijds waardering voor de ge
zonde en leefbare bedrijven en
het algemeen belang van deze
voor de voeding en het milieu.
Tweedens verzocht men om be
scherming inzake onteigeningen
zowel als uitbating.
Over de onteigeningen stelt men
het volgende:
elke onteigening dient gron
dig te worden overwogen en ook
bekeken te worden vanuit het
standpunt van de onteigende,
d.i. niet zomaar onoverwogen
een leefbaar gezinsbedrijf van
de kaart te vegen zonder goed te
weten wat het in de plaats ge
stelde alternatief aan voordelen
biedt.
de ingenomen oppervlakte
moet verantwoord zijn zodat er
nadien geen hektaren braak
blijven liggen of onbenut blijven
voor de sektor. Men denke bvb.
aan de ongebruikte oppervlak
ten op industrieterreinen;
men komt op voor billijke
vergoeding bij onteigening, zij
het voor de eigenaar als voor de
pachter. Dus niet zomaar de
gemakkelijke weg kiezen van
minimumkostprijsberekening
en de boeren dan aanzetten tot
gerechterlijke procedures die
jaren aanslepen en het door de
burgerlijke partij gevorderde
bedrag tot een peulschil herlei
den.
Over de uitbating:
Heel wat bestaande bedrij
ven komen ingevolge de jongste
bestemmingsplannen van het
grondgebied buiten de land-
bouwzone en zelfs vaak binnen
de bouwzone te liggen. Dit komt
omdat bij het opmaken van deze
plannen geen rekening werd ge
houden met het bestaan van
deze bedrijven. De gevolgen
zouden dan ook negatief zijn
voor het bekomen van bouw- en
uitbatingsvergunningen. Ge
vraagd werd dus dat het stads
bestuur een soepele houding zou
aannemen omdat wordt veron
dersteld dat de stad een zeer be
langrijke invloed hierop kan
spelen. De stelling die dan wordt
verdedigd is dat de eerste geves
tigde voorrang moet krijgen op
diegene die later is gekomen.
Dezelfde positieve mede
werking werd gevraagd voor
wat betreft het oprichten van
nieuwe land- en tuinbouwbe
drijven in de te beschermen land-
bouwzones (volgens het g.p. zijn
dit landbouwzones met een aan
tal beperkingen zoals bvb. ver
bod voor serres) en natuurzones
(hier is hoegenaamd geen sprake
meer van landbouw en dit om
dat de eigenlijke landzone waar
men zich nog vrij kan vestigen,
sterk beperkt is geworden.
BOUWGRONDEN DIENEN
GEINVENTARIZEERD
De Landelijke Werkgroep, zo ver
telde Julien Vinck, wenst tevens
een inventaris te krijgen van de
beschikbare bouwgronden en dit,
zowel van de nog onbebouwde
maar definitief aangeduide bouw
gronden, de reservegronden die
als bouwgronden worden voorbe
houden en waaraan voorlopig
geen bestemming mag gegeven
worden als de te saneren panelen
en percelen (door aanpassing van
bestaande gebouwen, eventueel
afbraak en nieuwbouw). Gemeend
wordt dat de voorzieningen zo
ze rationeel worden aangewend
voor de toekomst op vrij lange
termijn voldoende moeten zijn.
Bij eventuele uitbreidingen inzake
bouwgrond zou men geen bezwa
ren hebben inzake opvulling en
aanwending van gronden die voor
de landbouw en het milieu belang
loos zijn. Doch zou men in geen
enkel geval mogen raken aan de
mooie en ongeschonden akkers en
zou men radikaal een punt moeten
zetten achter de grondspekulaties.
WATERZIEKE GRONDEN
Ook in verband met de sanering en
de waterafvloei van de vele hekto
ren waterzieke gronden heeft men
het een en ander op te'merken. Dit
aspekt vindt men zeer belangrijk
en men wijst op de gevolgen hier
van: minderproduktie en veeziek
ten. Men vraagt dit probleem glo
baal aan te pakken, zo bvb. wenst
men dat het reinigen van beken en
grachten niet met stukken en
brokken gebeurt maar globaal
worden aangepakt.
LANDBOUWWEGEN
Tot slot vraagt men de landbouw-
wegen te verbeteren. Men stelt
voor via het aanbrengen van een
slijtlaag de wegen in die mate te
verharden dat ze zeer doelmatig
kunnen gebruikt worden door de
land- en tuinbouwers en ook voor
de toerist en de wandelaar aan
trekkelijk te zijn. Voor het doorlo-
ka' ister Aloysia die in december vorig jaar 80 jaar werd, deed net haar dienst op de receptie van het
33 Ithuis St. Job, toen we haar gingen opzoeken. Op haar éénentachtigste is ze nog altijd een vriendelijke
SCljoosterlinge, graag lachend en met levendige ogen. Oud, maar blijkbaar nog niet geschonden, noch
ïnsoor haar hoge ouderdom, noch door het vele en harde werk dat ze tijdens haar leven al heeft verricht.
3 ft is nu 60 jaar in het klooster.
n ze 20 jaar was trad Clemence
orcfuyl binnen bij de Augustinessen
rijsl maart 1917). Daar kreeg ze de
astemaam Aloysia. De Augus-
ssen zijn nu nog gespeciali-
xd in ziekenverzorging. Maar
die tijd, zo vertelde ons zuster
•ysia, verliep dat allemaal nog
I anders. Er waren nog veel
ht behoeftigen. De verpleging
:rd toen neg uitsluitend door de
sters verricht. Er waren nog
en leken-verpleegsters. En de
trusting van een ziekenhuis was
in ook niet wat ze nu is.
aki ister Aloysia vertelde ons dat ze
kin lijd gelukkig geweest is. Ze
st eft veel miserie meegemaakt in
akt1 hospitaal. Ze heeft ook hard
neten werken. En het was soms
gemeen lastig. Twee keer in de
eek had men nachtdienst (een
Ive nacht), maar daarom werkte
en niet minder uren overdag.
rcl *v
was een werkdag veel langer
nu. Om 4.10 u. stond men op
naar de kapel te gaan. Officie,
j ilige mis en om 5.30 u. stonden
zusters reeds in de ziekenzalen.
I oorzaak waarom zuster Aloy-
)|d( lon8e^avend door dit zware le-
j n is gekomen, «dankt ze vooral
nO.L. Heer. Zonder Hem, zei
deliWare ^et n'et U'1 te *10U"
cin 8eweest». Er komt natuurlijk
e' wat idealisme bij te pas. Maar
alleen volstond toch niet.
I Q ster Aloysia ging tot haar twaalf
"naar school (St. Jozefschool),
cn moest ze thuisblijven om in
en( huishouden te helpen. Er wa-
ianv 'waalf kinderen, zes jongens
zes meisjes (waarvan nu nog 10
leven). Zij was de tweede oud-
Gull 'n zo n gez't heb je goed je
;ral< lt'en vo'- ^us,er Aloysia was
ljze i al vroeg het werken gewoon,
rd werken noemde ze trouwens
Zeer kranig met tachtig, zuster Aloysia (SJ)
één van de oorzaken waarom ze nu
nog gezond was gebleven. Haar
vader was bakker, dat wil zeggen:
hard werken. Maar in een groot
gezin is ook veel geld nodig.
Daarom ging ze ook uit werken:
bij de firma Bostecls was ze-breid-
ster tot haar 20 jaar. Zuster Aloy
sia vertelde ons ook dat ze altijd
graag bij zieken en ouderlingen is
geweest. 19 jaar lang was ze
hoofdzuster in de operatiezaal.
waar toen nog o.a. de chirurgen
De Cock, Heffinck en Jules
Schelfhout werkzaam waren. Ze
stond 14 jaar op de radiografie en
was ook gedurende 4 jaar werk
zaam in het rusthuis te Haaltert.
Daarna is ze receptioniste gewor
den in het rusthuis St. Job (nu
reeds 11 jaar). Tevoren heeft ze
echter nog drie jaar in de Kattc-
straat dienst gedaan om vandaar uit
gedurende de drie jaren dokter De
pend verkeer zouden deze wegen
onaangenaam moeten zijn, ja
zelfs verboden worden.
WETEN WAT MEN WIL
Julien Vinck denkt dat de boeren
zich niet a priori tegen veranderin
gen keren. Wat hen wel in het ver
keerde keelgat wordt geschoven is
dat men van hen de speelbal zou
kunnen maken van lukrake en
zelfs ondoordachte beslissingen:
«Weet men wel goed wat een boer
werkelijk is?» Tot slot stipt hij aan
dat men in de Landelijke Werk
groep hoopt de landelijkheid van
de verschillende deelgemeenten
van Groot-Aalst te zullen bewa
ren. Voor het vroegere Aalst stipt
hij dan nog enkele konkrete geval
len aan omtrent dewelke verschil
lende vragen zijn gerezen. Zo
haalt hij de uitbreidingsplannen
aan van het industrieveld «Wijn-
gaardveld». De werkgroep blijft
zich ten stelligste tegen deze plan
nen verzetten, vooral omdat naar
verluidt heel wat in rundvee ge-
specializeerde bedrijven hun
werkzaamheden zullen moeten
stopzetten en deels ook omdat men
het hygiënisch helemaal niet ver
antwoord vindt dat een industrie
zone zich aldus zou bevinden tus
sen twee woonzones.
Men vraagt zich af waarom zo ka-
tegoriek wordt uitgekeken naar de
Bredestraat en waarom men tracht
te doen vergeten dat de Hamme-
straat nog steeds voor aanvulling
in aanmerking kan komen.
Het feit dat de zone tussen de Bo-
termelkstraat en de Rozendreef
(vroeger lantjbouwzone) binnen
kort misschien een reservezone
wordt, zal rechtstreekse gevolgen
hebben voor vier landbouwbedrij
ven die niet meer zullen mogen
uitbreiden. Tussen de Dompel
straat en Bosveld krijgt men wel
licht een woonuitbreidingszone en
zal men dezelfde beperkingen on
dervinden. Betreffende de ruimten
links en rechts van de Immerzeel-
dreef (Zandberg en Hof Zomergem)
wenst men dat de enkel de minst
bruikbare oppervlakte voor reser
vering zou in aanmerking komen
(dit komt neer op een halvering
van wat momenteel gepland is).
Men stelt zich ook vragen omtrent
het nut om van de akkers achter-het
kerkhof een reservezone te ma
ken. Ook begrijpt men niet goed
waarom men in de toekomst wil
zien bouwen in de geburen van de
Merestraat. Heeft dat wel zin om
naast de Ringlaan sociale wonin
gen en villa's op te trekken?
Kortom, tal van vragen en opmer
kingen die het de landbouwer en
de tuinboer in de nabije toekomst
niet mogelijk maken te investeren,
te plannen, uit te breiden enz. Ook
zij wensen zekerheid voor mor-
?en' René De Witte
Julien Vinck (SJ)
Etienne Geerinckx, de «grijze eminentie» van de jeugdbewegingen in het Aalsterse, zal ongeveer einde
dit jaar het Kasteel Terlinden verlaten. Terlinden, de groene oase waarin de Aalsterse jeugd, en vooral
dan de Scouts, dankbaar gebruik maakten van een gastvrijheid die tot ver in het ronde uniek was: een
privaat domein van hoge klasse waar geen slot op stond. Enkel een enorm ijzeren hek uit Parijs
(tentoonstelling einde vorige eeuw) maakte de bezoeker attent op een grensverandering waar evenwel
nooit kontrole was, een grens die trouwens ook nooit dicht ging: een duidelijk bewijs van het roekeloos
vertrouwen dat Etienne Geerinckx in de jeugd had. Géén beweging kan ooit de balans opmaken waarin
het krediet staat becijferd dat Etinne Geerinckx de jeugd schonk: hij gaf hun zijn groene vrijheid!
Zoals men weet gaat het domein
Terlinden over in handen van de
stad. Ons inziens ten onrechte.
Een stad kan er nooit de zorg aan
besteden die er totnogtoe aan be
steed is. Maar kom. Voor Etienne
Geerinckx begint het, hoewel hij
nog jong van hart is. fysisch toch
wat zwaar te worden. Ook voor
Mevrouw Geerinckx zou een rus
tige aanpak van een volgende le
vensfase welkom zijn.
De familie Geerinckx besloot dan
tot de aankoop van een apparte
ment (aan de «Haring»), De bouw
hiervan kan echter maar klaar zijn
ongeveer einde dit jaar. Probleem
dus voor Etienne Geerinckx. die
het Stadsbestuur uitnodigde om
hierover te praten. En men kwam
tot een oplossing: Etienne Gee
rinckx blijft op Terlinden tot on
geveer einde dit jaar. Hij is het
Stadsbestuur hierom trouwens
zeer erkentelijk.
SOCIALE ROL
Onder de familie Geerinckx heeft
het kasteel Terlinden een zeer be
langrijke sociale rol gespeeld. Tij
dens de wereldoorlog 14-18, bij
voorbeeld werden de Capucijnen
en hun studenten uit het klooster
gezet. Zij vonden een onderdak op
het kasteel Térlinden: hier verble
ven de studenten samen met één
pater. De overige kloosterlingen
werden in de Staticstraat geher
bergd.
Totnogtoe konden de jeugdbewe
gingen gebruik maken van de
tuinen rondom het kasteel. Dit zal
zo blijven tot Etienne Geerinckx
verhuist. Wat daarna zal gebeuren
wist hij met. Toch hoopte hij dat
de bestemming van de hovingen
niet zou gewijzigd worden, en de
jeugdbewegingen er verder terecht
zouden kunnen voor hun aktivitei
ten. Hij zou het eveneens jammer
vinden, indien het kasteel zelf
voor doeleinden zou gebruikt
worden waardoor het beschadigd
kan geraken. Hij zag dan ook
graag dat het stadsbestuur hierom
trent de nodige omzichtigheid aan
de dag zou leggen.
NOOIT VERLATEN
De heer Geerinckx laat het kasteel
trouwens nooit alleen achter. Zelfs
indien hij op reis gaat (en dat ge
beurt uiteraard dikwijls) zorgt hij
ervoor dat het kasteel bewoond
blijft. Een eis die hij het stadsbe
stuur voorlegde, en waarmee dit
trouwens ook akkoord ging, was,
dat het kasteel zelfs niet één dag
zal onbewoond zijn na de inge
bruikname door de stad.
Toen we er doorheen liepen, be
grepen we inderdaad wel waarom.
In het kasteel hangt bovendien die
heilige sfeer van eeuwenlange ge
schiedenis. En het zou wel hoogst
jammer zijn indien deze sfeer
ontwijd zou worden.
Geerinckx is de familie die er het
langst woonde (De vader van
Etienne kocht het in 1913 aan).
Drie generaties Geerinckx hebben
er dus gewoond. Maar nooit al
leen, althans niet wat de hovingen
betreft. Want altijd liepen er wel
enige of meerdere jonge mensen in
de tuinen rond. Ook nu, zondag
namiddag was dit het geval Op
koorden trokken de scouts zich
over de vijver heen. We keken
evenwel zonder sukses toe, want
niet één viel van het koord af, en
de plons bleef dus uit. Het is trou
wens altijd de bedoeling van
Etienne Geerinckx geweest de
tuinen voor zoveel mogelijk men
sen open te stellen. Zonder er
evenwel een wandelpark voor het
publiek van te maken Ook de St.
Annafeesten konden er onge
stoord doorgaan, tot ze noodge
dwongen ter ziele gingen. Ontel
baar zijn bovendien de jonge kop
peltjes die er op hun huwelijksdag
foto's kwamen maken.
SCHADE
Het spreekt echter vanzelf dat er in
de 45 jaar dat het domein voor de
jeugd openstond, heel wat schade
in de tuinen is aangericht. Op onze
vraag hieromtrent kregen we een
onverwacht antwoord: «Het is be
ter dat ze hier wat schade aanrich
ten dan elders. Ik kan die jongens
of meisjes dan ook attent maken
op wat ze uitgericht hebben. En
daar heeft hun opvoeding dan
voordeel van. Ze wegjagen lost
niets op». Eén groep heeft noch
tans ooit een schorsing van lange
duur opgelopen. Onder de ogen
van de leidsters liepen de welpen
estafette doorheen een bloemen
perk. Ook is ooit tijdens de St.
Annafeesten een vrachtwagen in
een rozenperk blijven steken. Hij
moest er met een traktor uitge
sleept worden. De ravage die hier
door werd aangericht was niet ge
ring. En toch bleef Etienne Gee
rinckx dat jong bloed in zijn do
mein behouden. Hij is er trouwens
zelf voor een stuk jong door ge
bleven.
DANKBAARHEID
Dat al die jonge snotapen de on
gewone sociale inzet van Etienne
Geerinckx nooit vergeten zijn,
zelfs al waren ze al een heel stuk
ouder geworden, bewees wel het
afscheidsfeest van vorige zomer
waarop zowat 700 genodigden
kwamen opdagen. Dat dit af
scheidsfeest nog deze zomer kon
doorgaan, kon Etienne Geerinckx
toen nog niet weten. Maar dat ve
len hem niet graag zien vertrekken
staat alleszins vast. Dat konden we
ook merken toen we een bezoekje
brachten aan het lokaal waar de
Jins om zowat vier uur luchtig thee
zaten te drinken (een gebruik dat
door Etienne Geerinckx werd in
gevoerd bij de scouts, het had niets
met dure koffie te maken). Ook in
petanque-klub «Appollo» wilde
men weten of het tij niet meer te
keren was. Maar dit is het niet
meer. «U zult nog meer dan één
traantje laten, wanneer U hier
weggaat» zei iemand. Dat sprak
Etienne niet tegen. En zo zal het
wel zijn ook. Totnogtoe heeft hij
nooit elders gewoond sinds zijn
tweede levensjaar. Hij is nu 66.
Tot z'n 54ste was hij aktief scouts
leider. Veel in het domein heeft
hij zelf gedaan: schaliën op het dak
leggen, garage bouwen, ramen
maken, tuinen onderhouden enzo-
verder. Hi; is dus ook een handig
man. Maar het werk wordt er een
beetje zwaar. Ook om gezond
heidsredenen zou alles wat meer
zachtjesaan mogen gebeuren. Zo
is de zoldering van de orangerie
(enig in Aalst) dringend aan ver
nieuwing toe. En zo zijn er nog
zaken.
ALBUM
Een voorstel van Burgemeester
D'haeseIcer,~tenslotte. waarqan
Etienne Geerinckx graag zijn me
dewerking wil verlenen is dit: een
volledig album samenstellen van
de huidige inrichting van het kas
teel Terlinden, of zo je wil: «het
kasteel van Verdoemenis»; zo ge
noemd omdat er eeuwen geleden
een ontsnapt Jansenist ondergedo
ken was.
Wilfried Lissens
Cock thuis te gaan verzorgen.
Toen ze in het klooster binnenging
wist ze goed waar ze aan toe was.
«Men vertelde ons dat trouwens
wel» zei ze. Maar het harde leven
doofde haar levenslust niet. Reeds
thuis als kind was het een plezie
rige bedoening. «Er is geen zaal
waar er meer lawaai is als hier» zei
haar vader altijd. Ook later in het
klooster heeft ze erg veel plezier
gehad en pret gemaakt, bijzonder
bijvoorbeeld op toneelherhalin
gen, want de kloosterlingen speel
den ook toneel. Dikwijls duurden
die repetities tot laat in de nacht.
Ze was ook bij kerkzangers. Maar
zonder ontspanning was dit leven
toch moeilijk vol te houden. «Na
60 jaar kan ik mijn werk nog goed
doen» zei zuster Aloysia ons fier,
en moest het te herdoen zijn, ik
zou terug hetzelfde kizen.» Ze
heeft niet alleen lichamelijke,
maar ook veel morele ellende
meegemaakt. De mensen stortten
bij de zuster graag hun hart eens
uit. («We zijn hier in het klooster
toch van veel gespaard gebleven»)
En achteraf bleven de mensen
dankbaar. Vooral in het begin was
ze erg onder de indruk van een
sterfgeval, (er waren toen ook veel
teringlijders, waarvan men wist
dat ze er nooit meer doorheen zou
den komen). Erg vond ze het
vooral wanneer een moeder stierf,
en de kinderen daar zo triestig
rond het bed stonden.
We kunnen ons echt goed voor
stellen dat zuster Aloysia voor
veel mensen een steun is geweest,
en dat ze immer klaar stond met
een goed woord en een lach. Dit
jaar is er echter nog een jubileum,
dat van zuster Christiana (50 jaar
kloosterlinge). Men zal beiden
samen vieren in de maand mei.
Alvast de gelukwensen van ons
blad!
Wilfried Lissens
Met de wens een positieve rol te kunnen spelen verzocht de Heer De
Paepe P., waarnemend voorzitter, het Stadsbestuur om een onder
houd met een delegatie bestuursleden van het Verbond.
van deze gelegenheid zou gebruik
gemaakt worden om met het vol
tallige Schepenkollege kennis te
maken en een aantal verlangens en
wensen te uiten. De bedoeling is
vooral tot een vruchtbare samen
werking te komen. De samenstel
ling van de definitieve Midden-
standsraad is tot op heden nog niet
gebeurd. Voorde gemeenteraads
verkiezingen van oktober 1970
hadden de mogelijke kandidaten
zich schriftelijk verbonden tot het
oprichten van deze adviesraad. In
apin iy/2 bracht deze raad een
advies uit. met eenparigheid van
stemmen uitgebracht door alle or
ganisaties en politieke partijen
Het enige resultaat bleek dat het
bij dit ene en enige advies bleef en
dat de raad, om het tamelijk realis
tisch te zeggen, aan de grond zat.
Een herstel van deze adviesraad en
het uitbouwen van de goede ver
standhouding met het nieuwe
Stadsbestuur is tenslotte de grote
wens en betrachting van het be-
s,uur- K.D.N.
