LEEDS SUSSEN EN CESAR VOOR VREUGD EN DEUGD
EXISTENTIELE GEVOELENS EN
BLOEMEN NAAR KLV EN HET HVV
VEEL
JAAK VANDERHEYDEN
EXPOSEERT IN GALERIJ S 6E
WIE WEET WEET WIM WAT WIJ WILLEN
POEZIE EN JAZZ IN STADHUIS
28 - 8-4-77 - De Voorpost
De bacFJ
in op W*
klankitistajUU
beste. Nolan
Dckorbouw: De technische ploeg
Belichting en geluid: Gerard Lic-
vens en Paul Van Dale
Typering: Lucien Coppens
MOCHT L HET NOG NIET
WETEN
Slissen en Cesar ziin echte vrien
den geworden tijdens de tweede
wereldoorlog. Verschil in stand en
in hoeveelheid bruikbare hersen
cellen kunnen deze vriendschap
niet in gevaar brengen, tot op de
dat dat...«Nieje, ei 'n mag hier
gienne voet in uis ne mierjer zet
ten.,"
En dat zou dan het einde moeten
worden van die schone vriend
schap. Maar. God zij dank, dat
wordt het einde niet, want anders
hadden Gevers en Verten nooit
«Slissen bouwt» en «Slissen
Bompa» kunnen schrijven.
MET EERVOLLE VERMEL
DING
Een zaak moeten ze ook in Lede
willen begrijpen: ROKEN tijdens
een toneelopvoering is uit den
boze. De slierten rook dreven
langs het schijnwerperslicht door
tot op het toneel. Aan het bestuur
van Vreugd in Deugd om daar
volgende maal wat aan te doen.
Voor een bomvolle zaal hadden
Ivo «Slissen» Bosman en Antoon
Cesar» Van Molle praktisch geen
rodageperiode nodig. Dat ze geen
van beide een kopie brachten van
de «originele» types kon ons nog
het meest bekoren. Ze waren een
Leedse Slissen en Cesar. Hun
judo-scène, hun afscheidsscène,
hun ping-pongscène was voortref
felijk. Fakteur» Achiel Nijs was
origineel en subliem. Dokter
Batiest-Paul Bijl akteerde vlot-
verstrooid. Melanie-Bea Van Der
Sijpt had wel een tijdje nodig om
volledig plankenvast te staan. De
«mélange» van «Leeds schoon
Vlaams» tegenover Madame
Flour bracht ze op uitstekende
wijze.
Madame Flour-M Rose Van Der
Sijpt typeerde goed doch de «mé
lange» van haar taaltje was niet
altijd honderd procent je dat.
Joe-Herman Van Molle. moet nog
in de leer bij Antoon-Cesar. De
andere tweedeplansrollen werden
behoorlijk naar voor gebracht.
Voor hem allemaal willen we nog
wel op een paar onwennige hou
dingen en amateuristische tiks
wijzen.
«Oefenen baart kunst» zegt "men.
In elk geval «doorgaan» allemaal
Het dekor voldeed niet volledig
want de meubelschikking betreft.
De belichting stelde geen al te
hoge eisen en daarom juist mocht
wat meer aandacht besteed zijn
aan de storende schaduwen op de
muren en in de dekorhall.
Marc Van Wesemael verdient ge
lukwensen voor een aantal origi
nele regievondsten (o.a. diagno
sescène. boekscènc, taartscène)
en de over het geheel voldoende
vlotheid van spelen die hij wist te
verkrijgen van zij akteurs.
Een paar open doekjes en een wel
gemeend en verdiend slotapplaus
moet de stimulans betekenen voor
Vreugd in Deugd om. zonder
halsbrekende toneeltoeren uit te
halen, verder te werken.
K. De Naeyer
THE LADY AND THE TRAMP
een film van Walt Disney
Best te genieten tekenfilm voor kinderen en andere groti
mensen: hef verhaal van een rijkelui's hond en een straat
hond.
(cinema Palace)
Hongerig of niet, maar.je gaat niet alle dagen met kuituur aan tafel en dan zeker niet met
jazz. Althans niet te Aalst, waar de jazz spijtig genoeg ook een miskend genre is en blijkt
te blijven. De poëzie behoort al wat meer tot de familie zodat op 31 maart eeniedere
aanwezige soms wel de middelrif onder een kloppend hart zal hebben gevoeld. Ware het
maar om de mooie ogen van de voordrager, -draagsters.
Als we Willy Roggeman
mogen citeren dan raken de
jazz en de poëzie elkaar in
hun gemeenschappellijk
beantwoorden aan het
existentieel levensgevoel.
De jazz, dan wel als de mu
zikale expressie van een
psychisch moment en hier
bij nauw aansluitend, de
poëzie als een niet-utilitaire
ritmering van de spreektaal,
dus netjes aan de rand van
het muzikale of misschien
zelfs als muziek. Nou goed,
als dit allemaal waar is,
hebben we toen in het stad
huis een muzikale avond
beleefd dat één groots psy
chisch moment was.
Op het programma stond
vooreerst het Hnita Jazz
Kwartet dat in een drietal
sets briljant de postbop en
bepop niet zomaar uit de
muzikale archieven haalde,
maar meer dan ooit brui
send en swingend tot een
levend geheel omtoverde en
de oorschelp betokkelde.
Het doel plezier te zien hoe
jonge (virtuoze) muzikanten
zich aan de zijde van de jazz
hebben geschaard om er
een kontinuïteit aan te ge
ven en de kiemen onver
stoord te laten groeien. Er
is een basis om te bewijzen
dat het niet altijd met grijs
harige negers hoeft. Dank
aan leider Jos Moons (trom
pet en flugelhorn), Walter
Augustijnen (Diano). Frans
Uytenhove (akkoustische
bas) en Rudy De Coninck
(drums) voor hun muzikale
kronkel en haltes bij Miles
Davis, John Coltrane en an
dere Charlie Parkers.
Ook hoedje af voor de bos-
san nova, de soli en de
boeinde vertolkingen van
«Alice in wonderland» en
«Let's fall in love», om enkel
deze te vernoemen. Was het
misschien allemaal niet van
hetzelfde technisch-muzi-
kaal hoge peil als van het
Sadi-kwartet zoveel maan
den terug op de binnenkoer
van het stadhuis, het deed
dan toch genoegen wat an
ders te horen binnen de
stadsmuren. Wanneer nog
eens?
Aan het poëtisch front was
men niet minder bedrijvig.
Een zestal KLV'ers droegen
zowat vijftien geëngageerde
uitwerking missen. Zelfs in aqua
rel weet hij onmogelijke dingen te
realiseren.
Met Dan Van Severens krachtpat
serij in het achterhoofd komt de
tentoonstelling van Vanderheyden
ietwat koel over. Evenals van Sc-
veren zouden we Vanderheyden
min of meer kunnen onderbrengen
bij de konkreten, maar geen van
beiden kunnen we echt konkreet
noemen. Daarvoor is het werk van
Van Severen té gevoelig, te ver
fijnd. zowel geestelijk als pictu
raal en is het werk van Vander
heyden te sensibel in materie, te
schoon om «konkreet- te zijn.
Duidt dit een verschil aan in de
geaardheid van beide kunstenaars,
het verklaart ons meteen ook
waarom we Vanderheyden koel
noemen in vergelijking met Van
Severen. Voor eerst genoemde
speelt de materie nog een te grote
rol om het gevoelsmatige aspect
voldoende op de voorgrond te la
ten treden. Toch zijn er enkele
werken bij die duidelijk de be
trachting van de kunstenaar om tot
een zuivere eenheid te komen aan
te tonen. Het zijn de kleurloze
grijzen die minder schril afsteken
tegen het doek en aldus een meer
verfijnde en minder materialisti
sche indruk geven, lnelkgeval.de
meer geëvolueerde kunstliefhebber
zal in deze ogenschijnlijk niets
zeggende komposities zeker ver
schillende zaken weten te ontdek
ken die tevergeefs dienen gezocht
te worden in de meer konservatief
gerichte strekkingen.
André De Groeve Wim De Craene tijdens zijn optreden in Ypsilon. tSJ)
Het blijft altijd mogelijk een bomvolle zaal een aangename avond te bezorgen. Dat bewees de Leedse
Toneelgroep Vreugd in Deugd althans met de 3 opvoeringen: «Slissen en Cesar» van Jos Gevers en
Jeroom Verten.
Met een zeer geslaagde aanpassing in het Leeds dialekt en het wonderwei zinspelen op aktuele toestanden
brachten zij dit overbekende toneelstuk toch weer in een typisch nieuw kleedje uit de eigen streek.
WIE IS WIE?
Slissen Ivo Bosman
Melanie Bea Van Der Sijpt
Tinneke Sonja Joos
Rik André De Landtsheer
Jan Jean-Pierre D'Hondt
Cesar Antoon Van Molle
Fakteur Achiel Nijs
Dr. Batiest Paul Bijl
Madame Flour Marie-Rose
Van Der Sijpt
Joe Herman Van Molle
Valerie Magda Nijs
Regie: Marc Van Wesemael
Dekorontwerp: Jan Van Acco-
leyen
Interieuradvies: Bruno Van Acco-
leyen
Slissen en Cesar. lach stuk dat het nog steeds doet. (EL)
Een heeld nil liet Kreeeren van een toestand door New Refot
(SJ)
KING KONG
een film van John Guillermin (VSA. 1976)
met Jessica Lange. Jeff Bridges. Charles Grodin, John
Randolph, Julius Harris, Jack O'Halloran en Ed Lauter.
Enkele weken terug kon U met de goeie ouwe «King Kong»
van Ernest B. Schoedsack opnieuw kennis maken. Deze
wee kis King Kong terug, maardan in zijn 1976-versie. Meet
dan een film is deze «King Kong» een projektie, bijzondei
goed uitgekiend opzet van producer Dino De Laurentiis.
Over de film valt niet zoveel te vertellen: het is een «aange
paste» remake van King Kong anno 1933. Grootser er
meer geperfektioneerd natuurlijk (de techniek heeft onder
tussen niet stilgestaan) en stukken duurder. Minder char
mant echter, misschien wel omwille van zijn duidelijke
kommerciële opzet.
Over de produktie, het projekt. de verfilming, valt heel wat t<
vertellen, al doen al die sensationele uitwijdingen eigenlijl
niets ter zake: zij illustreren enkel dat geen moeite were
gespaard en dat men dank zij een massa geld heel wa
illusies kan verwekken.
(cinema Feestpaleis)
gedichten voor. Ook hiei
waren de zwakke momenten
niet zo talrijk al bleken be
paalde gevoelige en door
voelde frazeringen soms te
worden overstemd door het
al te theatraal (kunstmatig?)
beklemtonen van de bood
schap. Peggy Scholiers was
meesterlijk in «Notitie voor
de toekomst» van Jan
Burms. Brigitte Corten wist
als Xantippe haar ego So
crates duchtig de les te
spellen in het feministisch
getinte Rosseels'stuk. Ca
role Dejonckheere wist haar
overdadige expressie en
minder goeie verstaanbaar-
Jaak Vanderheyden hij een van zijn w erken (EL)
heid in «Stilte» prima op te
vangen in het pittig verhaal
over de «Amateur atoom
bom» van Boris Viane. Oliva
De Roo bracht o.m. «Ge
dicht» van Lux Cleeinx ter
wijl Jane Broucke Bertold
Brecht's «Lof aan de dialek-
tiek» betuigde. Dirk Van
Vaerenberg wist ons vooral
met de spottende onder
toon in «De dansleraar» te
bekoren. Kortom, ook hier
die schoonheidsfoutjes die
van de happening een spek
takel maakten dat stellig
moet herhaald worden!
René De Witte
Op televisie deze week:
MAN IN THE WILDERNESS, Amerikaanse avonturenfilr
(wat had U wel gedacht?) van Richard Sarafian, met Joh
Huston en Richard Harris. (B.R.T., vrijdag 8 april om 21.5
uur)
HET EVANGELIE VOLGENS MATTHEUS, Italiaanse filr
van Pier Paolo Pasolini, met Enriquo Irazoqui, Margherit
Caruso, Susana Pasolini, Marcello Morante en Mario Sc
crate.
Christus' levensverhaal door een Marxistische bril geziei
Aangeraden! (R.T B., vrijdag 8 april om 22.25 uur)
LES AVENTURIERS, Franse avonturenfilm, jawel, v;
Robert Enrico, met Alain Delon, Joanna Shimkus en Lin
Ventura. (R.T.B., zaterdag 9 april om 20.20 uur)
THE BIBLE, Amerikaanse kijk op het meestverkochte bo
ter wereld, van John Huston, met Peter O'Toole en A
Gardner. (B R T., zondag 10 april om 20.30 uur)
THE WIZARD OF OZ, knappe Amerikaanse sprokenfi
van Victor Fleming. (R.T.B., zondag 10 april om 16.15 ut
Wim De Craene is nu niet bepaald iemand die ondertekende in zijn
hart draagt, maar het dient toch gezegd, wat hij verleden zaterdag in
jeugdkluh Ypsilon ten tonele bracht bewijst dat De Craene - als ie
maar wilt - best boeiende optredeas kan versieren zonder te moeten
vervallen in platvloerse opmerkingen en gemaakte slordigheid.
Na enkele nummers trekt hij nu zijn zorgvuldig geknipte snor ver-
keurig een ander hemdje aan (of bergt bijna het spleetje tussen zijn
was het zijn jasje dat ontbrak?), boventanden en wanneer hij het
Tot 16 mei 1977 is in Galerij S65 (Spaarzaamheidsstraat 65 te Aalst)
werk te bezichtigen van Jaak Vanderheyden. Een niet zo klinkende
naam als Dan Van Severen maar niettemin een waardevol element
in de wereld van de «konkrete» kunst. Jaak Vanderheyden werd
geboren te Kontich op 17 juni 1929. Hij deed technische studies te
Antwerpen en volgde daarna lessen aan de akademie te Berchem.
Jaak Vanderheyden debuteerde als collagist en werkte veel met
ready made--elementen, die echter stilaan zouden verdwijnen en
vervangen worden door zuiver picturale.
Het werk van Jaak Vanderheyden Nergens is er een binding met ti-
is sterk materie-gebonden. De be- guratieve elementen. Het spel met
handeling van de verf (acryl) op kleur, en vooral met het licht van
het doek is van doorslaggevende bepaalde kleuren, is primordiaal,
aard voor het uiteindelijke resul
taat: een zeer gevoelige en prach- Technisch gezien weet Jaak Van-
tig genuanceerde «kleurenvorm», derheyden enorme knappe staalt-
nogal sterk geometrisch opgevat jes te leveren, die geenszins hun
mooie nummer «Tim» introdu
ceert gunt hij de toehoorders het
gulle sentiment toe dat het niet
minder gulle herkenningsapplaus
inluidt. De meisjes mogen onver
stoord verliefd zijn sjxielse krullen
onder de professionele bclich-
tingswerkzaamheden aanschou
wen en zijn twee akkoustische gi
taren worden met de tedere
van de freak-gitarist aan het
dertje gehangen. De
group speelt puik in
bindteksten en dc
is ook al van het beste,
misschien is Wim wel een
meneer.
