DEMAGOGIE IS GEEN
DEMOKRATIE
to
STADSSEKRETARIS CHRIS WILLEMS
PROVINCIALE VOORZITTER VAN DE
FEDERATIE VAN GEMEENTESEKRETARISSEN
JAN VAN DER SMISSEN
EN JEAN-PAUL C0SSYNS
IN 'T APOSTELKEN
TINE RUYSSCHAERT:
SUBLIEM TE MERE t:'
JEUGD EN BALLET TRONCON
OP DE TIPPEN VAN EEN MOOIE AVOND
26 - 6-5-77 - De Voorpost
Dc gekozenen die zoniet in
ons aller belang dan toch in ons
ai Ier naam politiek bedrij
ven. beginnen de mensen op de
zenuwen te werken met hun
aarzelingen, hun palavers, ex
clusieven en peroraties aller
hande. ledereen is bang van al
leman, alleman wantrouwt ie
dereen, eenieder roept om de
andere te overschreeuwen,
zelfs als die nog niets heeft ge
zegd.
De Echtemachprocessie. de
eindeloze diskussies zouden
lachwekkend zijn, moesten de
problemen voor dc gewone
man niet zo nijpend zijn.
Daarom moeten ze vlug in
zien. de dames en heren poli
tici. dat van hen volwassenheid
wordt verwacht, dat ze hun
speelgoed best opbergen voor
andere tijden. Want het nieuw
ste speelgoed dat vandaag
weer furore maakt heet «pro
gressisme». Het bestond al
twintig jaar geleden, toen o.a.
Leo Collard verzaakte aan een
onmogelijke vereniging van de
«Verdoemden der Aarde om
de «Unie van de progressisten»
in een woestijn van onverschil
ligheid te spreken. Het opzet
werd in de koelkast geschoven
omdat niemand ervan precies
de juiste betekenis wist,. Het
was tot een stuk folklore voor
Mons en omstreken afgezwakt
toen, na de jongste verkiezin
gen, PSB-voorzitter André
Cools, het snuisterijtje weer
bovenhaalde, oppoetste, op
blonk, het langs alle kanten
met linten en strikjes liet ver
sieren, zodat het nu in alle ver
gaderingen. meetings, studie
dagen. optochten etc. wordt
meegezeuld als iets nieuw voor
de toekomst.
Politieke partijen, vakbonden
en verenigingen hebben door
heen de geschiedenis altijd uit
gepakt met trefwoorden, slo
gans en leuzen, kwestie van de
mensen te vleien, te verblin
den. te bedonderen, tegen me
kaar soms totterdood. op te ja
gen. Het woord «progres-
sisme» en de slogan «het sa
mengaan der progressisten» be
horen tot het gevaarlijk arse
naal van een demagogie die de
demokratie kapot maakt. In
alle tijden heeft men. in naam
van iets als «progressisme».
^jjenen onschuldigen de
doud ingejaagd... Het woord
«progressief betekent voor-
uitstreventi. In feite werd het
progressisme dikwijls mis
bruikt om andersdenkenden,
tegenstanders en rivalen klein
te krijgen, op te sluiten, te ver
bannen. dood te doen. Reeds
de Joden beletten het «progres
sisme» van Hitier. en duizen
den onschuldigen werden
vermoord omdat ze «zijn pro
gressisme in de weg stonden.
In de Belgische politiek van
vandaag krijgt het woord ook
een gevaarlijk pejoratieve be
tekenis: wie links staat of praat
(ook al zit hij met zeven eigen
dommen en drie auto's) krijgt
automatisch de vererende
stempel van «progressist: hij
wordt bij «de goeden» geteld»
Wie rechts of in het midden
blijft wordt (al lijdt hij armoe)
toch als konservatief en anti-
progressist aangevallen. Uit de
jongste redevoeringen en
speeches van tientallen politici
wordt afgeleid dat socialisten,
kommunisten. amadezen, chi
nezen. rallen, vakbonden, ar
beiders. die van het ABVV en
die van het ACV. allemaal
progressisten zijn. terwijl de
werknemers, de zelfstandigen,
de boeren, de middenstanders,
de liberalen en een aantal
CVP-ers als anti-progressisten
worden afgeschreven. Men
vergeet daarbij dat het gemak
kelijk is progressist te zijn op
kosten van de Staat en met
grote woorden ten strijde te
trekken tegen een regime dat
men in de grond niet weg
wil..omdat het betaaii en niet
tot risico's dwingt. Vrijgestel
den van overal weten daar een
mondje van mee te spreken.
Deze nieuwe pro- en anti -
progressisme-indeling van
on/c gemeenschap, op basis
van wat tot nu toe niet meer
dan een slogan, een droom of
een wens was. stemt niet over
een met dc werkelijkheid
Een liberaal die op eigen risico
een bestaande zaak uitbreidt en
twee arbeiders méér aan het
werk zet, is meer progressist
dan de vakbondleider die hij
een staking belet dat werkwil
ligen van het recht op arbeid
zouden genieten. Een kommu-
nist die. rood van ergernis om
het kapitalisme en om het kon-
servatisme, door de straten
manifesteert maar klakkeloos
aanvaardt de theorieën die van
Moskou komen, is méér kon
servatief dan dc katoliek die
openl ijk durft vragen of het ge
loof en de kerk nog langer de
band zijn die een grote groep
mensen naar de CVP drijft. In
alle partijen, in alle kampen, in
alle bonden zijn progressisten
en konservatieveij: het is geen
zeldzaamheid dat de konserva-
tieven links lopen en dat de
anti-progressisten jonger zijn
dan de vooruitstrevenden.
Wie "t land in progressisten en
konservatieven wil verdelen
moet dat vóór de verkiezingen
durven aankondigen en daarbij
bekennen dat de progressisten
onder de knoet vallen van de
kollektivisten. Wie de pro
gressisten van BSP en CVP
links wil hebben. los van de
zogenaamde konservatieven
(rechts van PVV en CVP) moet
de moed hebben zulks te zeg
gen vóór de kiezer naar de
stembus wordt geroepen.
De slogans van het progres
sisme worden thans tegen de
kop van het publiek gegooid in
de hoop dat het de beloften van
vóór de verkiezingen zou ver
geten. Maar dat is niet het ge
val.
Voor de verkiezingen hebben
zogenaamde progressisten van
nu beloofd dat ze, alléén al in
Wallonië, 100.000 nieuwe
werkgelegenheden zouden
kreëren. Hoe zullen ze dat
vandaag realiseren zonder de
werkmogelijkheden in Vlaan
deren aan te tasten Vóór de
verkiezingen hebben socialis
ten, liberalen. CVP-ers. volk
sunie en FDF laten weten dat
zij niemand wilden uitsluiten,
dat zij bereid waren voor een
opbouwend gesprek met ieder
een aan tafel te zitten. De ver
kiezingen zijn achter de rug en.
de BSP op kop. gaat met links
en rechts uitpakken met exclu
sieven tegen mensen die men
niet duldt omdat ze leven an
ders zien en anders wensen.
Het is opvallend dat de zoge
naamde vooruitstrevenden
blijk geven van weinig ontzag
voor het individu.
Zij die de palavers voeren rond
de oprichting van een regering
schijnen zich niet te realiseren
dat het land de hoogste nood
heeft aan ernst aan waarheden,
aan een bestuur, aan bestaans-
zekerheid. rust en veiligheid,
dat het land de slogans beu is,
dat er eindelijk wat minder
moet gepraat getaterd en ge
babbeld worden en wat meer
gewerkt. Ook door de politici.
Deze opmerking geldt niet één
of ander partij of politicus in
het bijzonder: ze weerspiegelt
de moeheid van het publiek.
Het is onze taak die moeheid
en die ontgoocheling te ver
woorden want ondanks de
wensen van veel zogenaamde
progressisten wil de pers in
België nog vrij en zelfstandig
blijven ook tegenvover politici
en regeerders.
Zopas werd Leonid Bresjnev
door de Unie van de Sovjet
journalisten in Moskou plech
tig als journalist aanvaard en
ingeschreven. Hij kreeg de
ere-Iidkaart nummer twee. Het
nummer één ging naar Lenin.
Die had destijds inderdaad
journalistiek werd gepleegd.
Bresjnev wordt erelid om alles
wat hij voor de pers heeft ge
daan en heeft van die viering
gebruik gemaakt om de dames
en heren Sovjetjournalisten ge
luk te wensen omdat zij in de
kranten. de nieuwsagent
schappen de radio, dc week
bladen. de tijdschriften, de tv.
zowel in binnen- als in buiten
land. trouwe en uitstekende
propagandisten zijn van het
kommunisme.
Voor het heer Bresjnev komt
het er minder op aan dat jour
nalisten kunnen schrijven,
nieuws achterhalen en het pu
bliek informatie brengen:
hoofdzaak is de propaganda
voor de partij.
Hij bewijst daarmee weinig
zorg en eerbied voor de waar
heid. de feiten en de journalis
ten. Het schijnt er bij hem niet
in te kunrien dat overal, in alle
landen, de eerste taak van dc
pers moet zijn: dc mensen in
formatie te brengen, en dat de
journalisten daarbij objektief.
zelfstandig, vrij. eerlijk, op
recht. onbevooroordeeld en
waarheidsgetrouw moeten te
werk gaan. Het neemt niet weg
dat zij een eigen idee of een
eigen ideaal mogen verdedi
gen: zij moeten verdedigen wat
zij in eer en gew eten menen de
waarheid te zijn. Maar dat be
tekent niet dat zij propagandis
ten zijn. Journalistiek en pro
paganda sluiten mekaar uit: zij
zijn totaal verschillende ele
menten die. in de maatschappij
en in de pers. elk hun rol en
hun waarde hebben, maar die
terwille van waarheid en
vrijheid van mekaar moeten
worden gescheiden.
Er zijn nog leiders met zonder
linge opinies over de pers. In
alle landen, ook bij ons. zijn er
steeds meer machthebbers, ge
zagdragers. partijvoorzitters,
vakbondsleiders, volksmen
ners, avonturiers en gekozenen
des volks die ook lokaal
de persmedia behandelen alsof
die zouden bestaan als propa-
gandainstrument vooreen par
tij of een ideologie. Men zou
aan de pers willen verbieden
een eigen mening te hebben,
bepaalde problemen te onder
zoeken en afstand te nemen
van sommige personen en.
theorieën. In naam van het
«progressisme wensen som
migen zelfs een bepaalde pers
te muilbanden om de eigen ge
dachten des te makkelijker bij
een weerloze massa te ver
spreiden. Namens het progres
sisme wordt vandaag in België
aan demagogie gedaan, levens
gevaarlijk voor de demokra
tie Dit ijdel gebruik van
woorden, slogans en lege leu
zen om de massa zoet te hou
den of te verblinden hier open
lijk aanklagen en betreuren,
getuigt van meer vooruitstre
vendheid en progressisme dan
het onrechtvaardig verdelen
van mensen in goeden en kwa
den. Het is niet omdat iemand
een eigendom heeft dat hij
konservatiever en onbetrouw
baarder is dan een stempelaar,
het is niet omdat iemand zon
der werk is dat hij luier is dan
een stakhanovist. De mens is
niet in schrijven te versnijden.
Progressiten zijn er overal.
Maar dat bevalt wellicht niet
de kollektivisten die het pro
gressisme willen misbruiken
om hun kollektivistisch,
mensverlagend konservatisme
op te dringen.
Verleden week-einde gaf de balletschool Tronpon uit de Ge
ntse Steenweg. 140 een reeks vertoningen voor een telkens
eivolle zaal sympatisanten en balletminnaars. De school is
een priveinitiatief en geeft bewegingslessen aan meisjes van
vijf tot dertien jaar. Mevrouw Tronpon is er de big-chief.
Er is duidelijk werk gemaakt
van de voorbije vertoningen: de
muzikale omlijsting was met
smaak geprikt op de mooiste
bladzijden uit het oeuvre van
Bach Albinoni, Saint-Saëns
e.a de kostuumontwerpen wa
ren ook al om naar huis over te
schrijven de belichting en ge
luidsregie gaf het geheel de
nodige sfeer enz. Kortom, men
liet weinig of niets aan het tóe-
val over om de akteurs veilig en
wel in het benen-zwaaien en
armpjes-heffen -spektakel te
laten stoeien.
Het begon allemaal met een
dodendans («Danse Maca
bre»). de prachtige Pietje de
Dood en zijn collega's in zwart
pakje met fluoriscerende been
deren. het originele decor en
de soms wel wat rommelige
choreografie met de ondanks
alles mooie figuren en opstel
lingen. Even later soleerde de
piepjonge en toch zeer zelfze
kere Ann Van Hooren in een
fijne Arabische dans. De Cre
oolse dans («El negro Zum-
non») droeg alles in zich om de
kijker te charmeren terwijl het
korte Chaplin-stukje een ander
talent liet ontdekken: de jonge
Liselotte Roels.
In het geheel toch minder pas
send stuk was het duet met
mevrouw Tronpon zelf en de
niet zo lenige W. De Rijbel. Niet
dat het niet mocht, maar op de
achtergrond van de jeugdige,
frele danseressen zijn geblokte
spieren niet direkt meer thuis.
Noteren we nog uit het eerste
deel, de Noorse klompendans
om nog de bollekenszakdoe-
ken ten tonele te brengen en de
Dolannes melodie waarbij dan
toch de bedenking of het nou
echt nodig is de fragile beentjes
het zogenaamde puntenwerk
te laten uitvoeren. Is dat wel
verantwoord jonge danseres
sen zo vaak op de punten (zeg
maar tippen) te laten akteren
wacht men hiertoe beter nieT
de benen stevig gevormd a
Het tweede deel van de uitvjijd
ring bevatte korte opéénjac
gende klassieke stukken wide
bij de grote en kleine meiit t
zich bewogen op de mu»e
van Faust en onze goeie vrijor
Mozart Ook hier voelde veijhe
ling zich niet thuis Misscnerl
wel wat veel hooi op de jen
genomen met zo n langduiti
programma, hetgeen de ®r
reografie niet altijd ten goili
kwam Voor de rest? Weljw.
tublieft, een pluim.
Rene De
Een scène uit Le Célèbre Adagio door hel hallei Tron^an (EL
Op het jongste provinciaal kongres van de gemeentesekre-
tarissen van Oost-Vlaanderen, dat op 29.4.77. doorging in
het sportkomplex van Aalter, werd door de talrijk opgeko
men deelnemers - het waren er 120 - en door prominenten
van het provinciaal gouvernement op een ontroerende wijze
afscheid genomen van Marcel Daenens als provinciaal
voorzitter van de Federatie van Gemeentesekretarissen. M.
Daenens was tot vóór 1.1.77. gemeentesekretaris van Le-
deberg. Sindsdien werd hij kabinetschef van burgemeester
PI. De Paepe, van Gent. Hij is met veel gezag en overtui
ging 10 jaar voorzitter en ruim 20 jaar sekretaris geweest
van genoemde federatie.
Hij wordt thans opgevolgd
door Chris Willems. stads-
sekretaris van Aalst, die zo
wat eenzelfde belangstel
ling aan de dag legt als zijn
voorganger. Ook aktief in
de Vereniging van Bel
gische Steden en Gemeen
ten. waar hij o.m. de leiding
had van de werkkommissie
die de herziening van de ge
meentewet van 1836 voor
bereidde, examinator even
eens in de 3 jaren van de
provinciale leergangen van
bestuurswetenschappen te
Gent, ook nog bestuurslid
en medewerker in het Insti
tuut Administratie-Univers-
teit. Dat zijn dus allemaal
bezigheden die wijzen op
zijn vakkennis en belang
stelling in de wereld van de
lokale openbare sektor, het
geen als een vereiste moet
worden aangezien om met
liefde en overtuiging de Fe
deratie van Gemeente
sekretarissen te leiden.
Het is van Chris Willems
bovendien geweten dat hij
een uitstekend jurist is - hij
was ruim 6 jaar advokaat -
en dat een groot gedeelte
van zijn belangstelling uit
gaat naar de kunst.
Daarvan getuigen o.m. zijn
groot aandeel in het Dirk
Martensjaar rond zich in het
verleden steeds vernieu
wing, reorganisatie en zeer
recent, vlotte fusievoorbe
reiding realiseerde.
Het was dan ook met unani
miteit, vreugde en zelfs
geestdrift dat hem vorige
vrijdag het provinciale voor
zitterschap van de gemeen-
te-sekretarissen werd op
gedragen, met de verwach
ting dat hij de moeilijke er-
ferus van zijn voorganger M.
Daenens goed weet te ver
werken en de federatie weet
uit te bouwen volgens de
nieuwe vereisten van de
tijd. Want ook hier dringt
zich de regionalisering van
de unitaire federaties
tuur in België op. H
spelen de provinciale
zitters een belangrijke
Bovendien zal moeter
zorgd worden voor eer
paste, soepele en men
ke regeling voor het
verenigd zijn in één fe
tie van herbenoemdi
niet-herbenoemde gen
tesekretarissen.
Dit alles brengt de Fe
tie op een keerpunt van
struktuur en haar wer
Voor de oplossing
wordt dan ook hoopvo
gekeken naar de ni
voorzitter.
Van 22 april tot 4 mei heeft in 't Apostelken een tentoonstelling
plaats waarin werk te /.ien is an kunstschilder Jan Van der Smissen
en kunstsmid Jean-Paul Cossyns. Dat heiden tot apostels van de
ware kunst kunnen gerekend worden betwijfelen we, maar een ding
staat vast: hun werk is heter dan datgene wat doorgaans in <-'t
Apostelken te bekijken valt.
Jan Publiek heeft het steeds ge
makkelijk bij dergelijke exposi
ties. Ook bij de/e. Jan Van der
Smissen gaat niet verder dan land
schappen en portretten: technisch
knap en sfeer-oproepend.
Kunstsmid Cossyns volgt dezelfde
weg. De weg van het komplcks-
loze. het onbekommerde. Hel ge
geven is en blijft de belangrijkste
plaats innemen. Tot een persoon
lijke verwerking komt men nau
welijks Eerder bedroevend, te
meer we de indruk krijgen dal hel
werk daardoor meer uit de smaak
van een publiek schijnt te ont
staan dan uit de persoon van de
kunstenaar zelve.
Dit alleen reeds verklaart de
weinig optimistische indruk die
we bij hel bezoeken an dergelijke
tentoonstellingen krijgen
A.D.G.
Een kuiturele groepering, die Tine Ruysschaert op de af
kan plaatsen, voelt zich erg gelukkig. Dank zij de steuM
Nederlandse kuituur heeft het Davidsfonds van Mere h^J\
aangekund deze dame ter plekke te laten optreden. W«
moeden dat de Merenaars wel een dankbriefje naar het All J
terie gestuurd hebben. Immers, twee uur lang heeft flL
aanwezigen hartversterkend geboeid. Eenvoudig en
dringend heeft ze met grote taalvaardigheid en akteur;
over de vrouw verteld als was het kinderspel
Niettegenstaande de voor
drachtkunst in Vlaanderen niet
erg populair is en bovendien
heeft het Davidsfonds weinig
publiciteit gemaakttoch wist
Tine Ruysschaert ongeveer
honderd poëzieliefhebbers
naar 't Hof ten Dale te lokken.
Smissen en Jean-Paid Cosijns stellen lenioon in 'i Aposielken. (JM)
Zij zelf is reeds een mooie ver
schijning, met haar kledij van
«wel iets», een eenvoudig lang
wit kleed. Daarmee kwam ze
voor als een autoriteit, die in
derdaad iets te vertellen heeft.
Onderde titel «Poëtische varia
ties rond de vrouw», bracht ze
een verzameling sprookjes,
gedichten, verhalen, ballades
en woordspelletjes over de
vrouw, haar relaties met de
man haar maatschappelijk on
dergewaardeerde positie,
over seksualiteit en sekuele
voorlichting. Nu eens fris en
vrolijk dan ironisch en tussen
door ook bitter en hard. De ma
nier waarop zij het allemaal ver
telde 's meesterlijk eenvoudig,
maar toch onbeschrijfbaar Zij
is erin geslaagd de aanwezigen
zacht aan te spreken, hier en
daar 'n prikje te geven en
vooral de bewondering voor
poezie op te wekken
Tine Ruysschaert en haar re
gisseur Herman Verschelden
hebben reeds meermaals dui
delijk gemaakt dat het hun met
om het applaus te doen is.
macti ui ii uu uuuuschap i q0
willen doorgeven. Ze nften
dat het medium van debor i
drachtkunst de toeschouv 3ree|
rekter aanspreekt dan h etari:
neelbijvoorbeeld. En wi>or
moeden dat de boodsch |Uj g,
hier goed aangekomen i Crc
bleek telkens uit het la«
en daardoor aarzelent Qe
plaus Het publiek sche jj||er
kwijls verrast door de kor hepe
die in het verhaal stak, Ak£
verwachtte men het slo digei
De pauze werd eeider b )kf|U)
alseenbezinningsmome mo
als een uitlaatklep vo lno
lange aandachtperiode 0rdr£
bieef stil in het toch neej
zaaltje van het Hof ten l jn
Enkelen vonden dat de jej.
tiek met afdoende was. mo
we veronderstellen dat aat
muisstille zaaltje toch iet per.
met volle teugen genoter idsfei
van Tine Ruysschaert e arsf|,
boordevol talent. Ze he« jg: 2,
teen bewezen dat men 1 jscj1e
Nederlandse taal zeer aar:
kan omgaan, doch de scl gwer
talenten die Vlaandet ieel:
deze kunst telt. doen h teel.
soms twijfelen. Tenslott» jree|
veel aandacht besteet vers<
onderwijs aan poezie eien m
gangstaal"? Hoeveel uurt etere
jaar aan dramatische voi hun 1
Joos mag het weten
avond vraagt naar «mei
Willy H<
