I
WILLEM VAN HECKE:
«HET IS ALSOF IK NIET TEGENWOORDIG BEN»
IN NEW REFORM
DIT WEEK-EINDE
VOLKSMUZIEK EN
POP KIEZEN
U SPREEKT MET UW MOORDENAAR
etc vi
EINDE SEIZOEN VERTONING MET
KOOPJESWEEKALLURES DOOR NIEUW LEVEN
28 - 6-5-77 - De Voorpost
iigc tinten, zeer stoffelijk en tast
baar, vol leven en beweging. Vaak
denkt men aan in de natuur voort
komende materie: rotsen, boom
schors, mineralen. Dit maakt elk
werk zeer aantrekkelijk voor het
oog, wat ongetwijfeld het succes
ervan in de hand werkt.
Belangrijker echter is datgene wat
achter de techniek verscholen
gaat; wat tussen de spreekwoorde
lijke regels te lezen is: we kunnen
enkel genoegen nemen met de
technische virtuositeit wanneer
deze volledig in dienst staat van
wat het ware wezen van het
kunstwerk bepaalt: datgene wat
niet onder (normale) woorden te
brengen is.
Hierin slaagt Willem Van Hecke
als geen. Nooit krijgt men bij hem
de indruk dat zich niet bij de zaak
betrokken weet. Enkel reeds door
het gebruik van kleine formaten
wijst hij er op nooit de toeschou
wer te willen overbluffen.
Van Heckes werkt munt uit in tijd
loosheid. Onmogelijk kan men
een stijlkenmerk onderkennen: hij
is romatikus en modernist terzel-
vertijd. Eenzelfde werk doet den
ken aan voorhistorische rotsteke
ningen, terwijl men onmiddellijk
daarna het gevoel kan hebben met
een verfijnd, grafisch aandoend
werk van onze eeuw te doen te
hebben.
Van Hecke zegt over zichzelf:
«Een schilder geeft eigenlijk maar
zijn eigen weer. Zijn eigen voor
keur. hetgeen hij zelf gaama ziet.
Ik ben liefhebber van de oudheid,
van 't ontstaan van alles: bomen,
duinen, strand en zee. Een kei is
een brok van «de bol», een zak
zand is een stuk van de wereld.»
Dit citaat (even als de andere
overgenomen uit een brochure
uitgegeven door Galerij Pieter
Coccke) toont voldoende aan met
welke basis Van Hecke zijn wer
ken tot een stuk reëel leven poogt
te maken.
De ruimte waarin de werken geëk-
sposeerd worden vinden we min
der gelukkig: prachtig als ruimte
om een huiselijke atmosfeer op te
wekken, maar ons inziens veel te
druk om de fragiele werken van
Willem Van Hecke ongestoord tot
hun recht te laten komen. Men
moet zich haast een weg banen
tussen stoelen, zetels en tafels om
een werkje van naderbij te be
schouwen. Deze tekortkoming
buiten beschouwing gelaten kun
nen we de tentoonstelling zeer ge
slaagd noemen en onze lezers een
bezoek ten sterkste aanbevelen.
Het is alsof Willem Van Hecke
tegenwoordig is.
André De Groeve
Aldus sprak Willem Van Hecke over zichzelf. Sinds 7 januari 1976 is Willem Van Hecke niet meer. Toch
zullen zijn werken een onbetwistbare indruk nalaten van een man die, we gebruiken nogmaals zijn eigen
woorden, zegde: «Ik volg mijn gevoel, mijn mirakel.»
Tot 18 mei 1977 zijn in de galerij Pieter Coecke (Molenstraat Aalst) veertig werken te zien uit Van
Heckes nalatenschap.
Het is geen gemakkelijke taak
door te dringen in het wezen van
Van Heckes kunst. Het introverte
karakter ervan plaatst ons soms
voor een quasi ondoordringbare
muur. Het is bij sommige werken
slechts na lang toekijken mogelijk
een glimp op te vangen van dat
gene wat de kunstenaar er toe aan
zette het betreffende werk te reali-
Om het allemaal nog eens goed te koördineren hebben de
plaatselijke jeugdcentra, folkkroeg en organizatoren voor vol
gende zaterdag 7 mei niet minder dan vier optredens gepland.
We vervallen dus in oude gewoontes en voor de melomaan is
het weer kiezen geblazen tussen evenementen die heteen al
wat meer dan het anderehun muzikaal belang hebben.
seren.
In Van Heckes werk keren telkens
enkele fundamentele aspekten
en-of onderwerpen terug. Zo valt
onmiddellijk het grote belang op
dat Van Hecke hecht aan de men
selijke figuur, alleen of in groep.
De meeste werken hebben een uit
gesproken verstild karakter. Men
zou het «liederen zonder woor
den» kunnen noemen. Steeds treft
de dualiteit tussen hardheid in rea
lisatie en gevoeligheid in opvat
ting. De lijnen zijn vaak hard.
meedogenloos, maar nooit komen
ze als dusdanig over omdat de
hand die getrokken heeft gestuurd
is geworden door een sterk verin
nerlijkte levensvisie.
Technisch is Van Heckes werk
subliem. Een weelde van gevoe-
We beginnen het dichts bij de
deur van ons aller Voorpost
kantoor. Op 7 mei dus, in
jeugdklub Tanu, komt de Gent
se volksliekeszanger Walter
De Buck. Het is niet de eerste
keer dat hij onze regionen aan
doet, liefhebbers zullen hem
graag terug zien.
Walter De Buck heeft begin dit
jaar een nieuwe iangspeler vol
ledig gev, ijd aan de straatchan
sons van zijn grote voorganger
en voorbeeld Karei Waeri. Een
uitstekend stukje vinyl was dat
en meteen werden toentertijd
de misbaksels van Willem
Vermandere en Jef Eibers bijna
vergeten. Niet dat met Walter's
elpee ons hart hebben verpand
aan zijn materiaal want wie de
vogel kent weet dat er een pa-
radoks bestaat tussen de in
houd van zijn liedjes en zijn vrij
aanstellerige houding. Och
arme Walter.
Verder van de deur houdt
jeugdklub Terlinden een vijfde
meifeest tijdens hetwelke on
der meer de plaatselijke idolen
van de Aalsterse groep Is
Cuma Liom zijn te aanschou
wen. Zij zullen hun repertoire
verdelen over de Vlaamse
volksmuziek en het Django
Reinhardt-genre a la Douce
Ambience.
Een boogscheut daarvan ge
ven de leukerds van Isopoda
een tweede overzicht van hun
gloednieuw programma. Deze
keer wordt de muziek gespijsd
met grootse podium-acts. De
groep bewandelt de muziek
van o.m. Genesis, ze steken dit
trouwens niet onder stoelen of
banken en als de zitplaatsen in
de Sint-Annazaal, Roklijf, Aalst
voldoende zitvlakken onder
steunen dan wordt het vast o.k.
Een boogscheutje verder,
meer bepaald in folkkroeg Par-
nassos te Denderleeuw, treedt
dezelfde avond de Engelsman
Howard Bond op. De kerel
trad onlangs als zgn. floor-
singerop in voornoemde kroeg
en zijn melodieuze folk-
chanson en warme stem vielen
zo goed in de smaak dat hem
prompt een avond-vullend pro
gramma werd gegund. Tekstu
eel zowel als muzikaal doen
zijn liedjes denken aan Livings-
ton Taylor (broer van James)
en m ietwat mindere mate Gor
don Lightfoot. Dezelfde kroeg
organizeort op 13 mei. de za
terdag daarop dus. een optre
den van de groep 't Kliekske
'meer hierover volgende
neeirj De/elfde avond geeft
"-Jé De 'Joeg. Sint-
l'.r Aal'.t een jaZZ-
a l'.r.'l
Hif» u- /<:rg<;i<-ri r;ri /onder
U: noteren in do
De heer Stundaert opent de tentoonstelling van werk van William Van
Heeke in de galerij Pieter Coucke (EL)
agendaboekjes: Wannes Van
de Velde op 21 mei in jeugd
klub Kreja, zowaar het belang
rijkste optreden van dit lopend
seizoen te Aalst. Allen daar
heen, tenzij U als Aalstenaar
het zoveelste affront wil doen
aan de kwaliteit door Uw afwe
zigheid. Rene De Witte
Dirk De Schepper, nieuwe aanwinst en zanger van de Aalsterse groep Isopoda, de vleugels sprei
dend over het land van de symfonische rock en op 7 mei te beluisteren in zaal Sint-Anna, Roklijf te
Aalst.
rekwisieten. Salon, bar cn trapge-
dcelte in dc gang vormden een
mooi geheel. De belichting was
vrij eenvoudig en werd door dc
technische ploeg goed verzorgd.
Het klankgedeeltc kon ons minder
bekoren ofwel te luid ofwel spra
ken de spelers te stil en te onduide
lijk. maar meerdere keren ging
heel wat tekst verloren. De muziek
tussen dc zes taferelen deed het
ook niet bij het publiek. Na ieder
tafereel het doek was zeker niet
nodig, de zaal betuigde zijn goede
wil. applaudiseerdc. ging aan 't
praten en dc trillersfeer was tel
kens weer verbroken.
TAFEREEL NA TAFEREEL
Het eerste tafereel betekende zo
wat het rodagelafereel en een
langdradige poging van de schrij
ver om een drietal personages voor
te stellen. Het tweede tafercel
werd gekenmerkt door het onna
tuurlijke spel met Lesgate (hij
wilde van in 't begin laten merken
een gevaarlijk heerschap te zijn).
Dc boeventrek om zijn mond en
zijn op bepaalde ogenblikken ar-
menzwaaiend gebarenspel was al
te doorzientig. Wat de regisseur
bezielde om Tony op een kwartier
tijd een tiental «a cotéste laten
maken mag Joost weten.
Het praten cn praten zonder
weinig aktie werd dan -verlicht»
door even weg te lopen van de
gesprekspartner ergens tegenaan
te leunen of terzijde, wat blikken
in de zaal te werpen. We kregen
hier een schoolvoorbeeld van ama
teurisme te zien. Het derde tafe
reel verliep in dezelfde zin. het
vierde bracht ons de letterlijke to-
neelmoord en een aanslag op al
wat met echt toneelspelen te ma
ken had. Onnodig gezwaai met de
lamp. belachelijk voorgestelde
moordscène (3 seconden) door
Sheila, de meest onnatuurlijke to-
neelreaklies van iemand die zopas
gewurgd ging worden, de weer
zienscène lussen Tony en Sheila
enzovoort, een opeenstapeling
van slechte regie (waar blijft de
Nieuw Leven besloot zijn toneelaktiviteiten 1976-77 met een triller in twee bedrijven (zes taferelen) van
Frederick Knott. Het is geen triller, bijna een giller geworden, een zes taferelenlang praten, gesticuleren
en uitleggen tot het gedaan was. Geen hoogvlieger, een soort test voor een paar mindere goden van de
toneelvereniging, waarbij er een paar jammerlijk faalden tijdens dit eerste «ernstige» toneeleksamen.
Dt regisseur slaagde er niet in om een paar spelers in hun rol te duwen of moeten we -nogal hard» de
vraag stellen: waren er wel voldoende toneelkapaciteiten aanwezig. Nu. aldoende leert men en de
Nieuw-Leven-groep weet dan toch waarop ze kan tellen en waarmee ze volgend seizoen moet rekening
houden. Hoop doet leven, misschien loopt en speelt er voor hen volgend seizoen begaafder spelersmate-
riaal onder de toneelzon.
HET VERHAAL
Tony Wendice (Eddy Vceckman)
een bekend tennisspeler, ver
moedt dat zijn vrouw Sheila (Ca-
rine Wautcrs) een verhouding
heeft met een schrijver van
moord verhalen. Max Halleday
(Jan Dc Cremer). Als Max dan op
bezoek komt uit New York wordt
het hem al te gortig en hij besluit
een moordplan uit te werken dat
niet kan mislukken. De volmaakte
misdaad moet gepleegd worden
door Lesgate alias Adams. Wil
son (Jozef De Cock), een oud
schoolmakker van Tony. Hij zet
Lesgate onder morele druk en
chanteert hem ter wille van zijn
verleden. De moordenaar wordt
echter vermoord. Tony raakt meer
en meer verstrengeld iri dc leugens
en de moeilijkheden cn als inspek-
teur Hubbard (Paul Coppcns) zich
met dc zaak gaat bezig houden,
geassisteerd door Max wordt de
ter dood veroordeelde Sheila vrij
gelaten. ze valt in dc armen van
Max en beiden zien ze toe hoe
Tony opdraait voor zijn eigen
stommiteiten. Een triller, die het
naar ons gevoel niet zo goed doet
omdat de intrige met zo sterk is en
de ontknoping veel te doorzichtig
is. Het hele toneel kon best van zes
tot vier taferelen herleid worden
en dc kijker zou niet zo veel moe
ten missen.
OP DE FLAT
VAN DE WENDICES
Het dekor was fijn afgewerkt,
smaakvolle meubilering, prettige
Niemv Leven in een .urne von H spreekt met mv moordenaar IM
Bovenstaande foto toont een «kunstwerk» van de Japans*lce
kunstenaar Keiji Uetmatsu. Recent werden uitgebreide ex n
posities van zijn werken getoond in het Moderna Museet tfez
Stocjholm en het Museum van Wiesbaden. Morgen zater fa
dag om 20u30 opent in de New Reform, Peter Benoitstraa
1 te Aalst een expositie van hem. Het matriaal bestaat ui ac
een groot werk dat door hemzelf in de loop van deze weelf"11
ter plaatse werd opgericht. Zaterdagavond is hij aanwezit
op de opening. New Reform publiceert ter gelegenheid var
deze manifestatie een katalogus met foto's en tekeninger
en een korte inleiding van Roger D'Hondt. ?J'
Verder zijn ook een aantal andere manifestaties ingerich '(,n
door de New Reform, elders aan de gang, In het Rijkscen s
trum Hoger Kunstonderwijs opende op donderdag 5 me 'l'
een projekt -tentoonstelling waaraan zes internationaal be
kende kunstenaars medewerken. Ook is er werk van Pai 1
Gees uit Mere en Hugo Roelandt uit Aalst. In de Beurs
schouwburg eveneens te Brussel is de reizende New Re'
form expositie over de politieke kunstenaar Klaus Staeck to
19 mei. Verder kondigt New Reform een nieuwe internatio
nale manifestatie aan in «eigen huis» op zaterdag 14 mei
Op deze dag worden vanaf de middag voorstellingen ver
zorgd van de Canadese C.E.A.C..Dit centrum voor experi
mentele kunst in Toronto zal met de volgende vier kunsti
naars werken uitvoeren Bruce Eves, Suber Corley, Diai
Boadway en Amerigo Marras.
R.D.!
Een tafereel uil -U spreekt met uw moorden
JM
verbeelding) slecht toneelspel.
De spanning was er helemaal uit:
tijdens dit vierde tafereel vond het
nochtans aandachtig publiek het
ook wel te gortig want tijdens dc
topmomenten» werd er hier en
daar betekenisvol gelachen.
Tijdens het vijfde en zesde tafereel
sleepte men de triller naar zijn op
lossing. die iedereen zonder veel
detektievefeeling al lang ver
moedde. Hier was het de beurt aan
inspekteur Hubbard om een dikke
onvoldoende te halen. Te jonge
typering, de hoed op zijn hoofd
heeft de zaal wel plezier bezorgd
maar toen iedereen door had dal
hij een zeer slechte typering bracht
van hel inspekleur-Colombotype
was de triller helemaal op weg om
niet in de toneelharten te blijven
natrillen.
Alle akleurs schenen alles braafjes
uit hei hoofd te hebben geleerd,
soms naar de tekst te zoeken en
een echte natuurlijke dialod
hebben we zelden te horen J
gen.
Carine Wauters. Jan DcCrcn};
Eddy Veeckman moesten I]
beter kunnen dan dit i
doende Van Jozef De
Paul Coppens zullen we mal
geten dat ze meespeelden, j
het kan niet altijd kermis z'
hoewel buiten aan de krii
paardjesmolen lustig doordr
WERKTEN NOG MEE:
Regie: Herman Lacher
Dekorbouw: werkploeg
Louis Kelders. Herman I
landt en Herman Wauters. I
Licht en klank: Eddy Poep.
yois De Cock, en Patrick
Drogenhroeck.
Opgcefster: Gemiaine De Bl lïejh
Rekw isielen: werkgroep.
K De NÉI
