Vrije Tribune
MADAME VAN
DE M.P.
3
<2
,ll
ONTDEK DE STER
E
2 - 20-5-77 - De Voorpost
de redaktie heeft het recht deze teksten in te korten.
DE EMANCIPATIE
VAN DE MAN
De onbegrensde politieke be
moeizucht, een bemoeizucht
waarvoor we zelf verantwoor
delijk zijn, strekt zich nu ook uit
over de man-vrouw relatie. In
onze vrees voor sociale en
maatschappelijke konfliktsi-
tuaties, in onze drang naar be
veiliging verwachten we al te
veel «bescherming» van
staatswege;toch zou het
dwaas zijn het nut hiervan te
betwisten. We menen noch
tans dat met gezond verstand
moet gewaakt worden over het
behoud van de elementaire
vrijheid in de partnerrelatie.
Uiteraard blijft het gevoelsle
ven de hoofdrol spelen en dit
lijkt voor iedereen wel onaan
vechtbaar. Het grote knelpunt
zit in de uitbouw en de organi
satie van een leven met twee;in
het verzoenen van beroep en
huishouding. Het klassieke pa
troon: de man als broodwinner
de vrouw als huishoudster
wordt door sommigen hard
nekkig verdedigd, door ande
ren volledig afgebroken. De
waarheid legt veelal in het mid
den. Vooropgesteld moet wor
den dat zowel de man als de
vrouw zich na hun huwelijk ver
der harmonisch moeten kun
nen ontwikkelen en tot volle
bloei komenze mogen geen
wederzijdse of unilaterale
rem-vormen. Uiteraard zal de
sterkte van ieders persoonlijk
heid, oh zo ironisch mannelijke
kracht of vrouwelijke bazigheid
genoemd, hierbij een grote rol
spelen. De opvoeding, de artis
tieke en intellectuele vorming
zullen zeker een basispatroon
en een doordringende invloed
blijven geven.
De vooruitgang van de tech
niek heeft tot gevolg dat «het
strikt huishoudelijk werk» veel
minder zwaar is geworden en
vlugger gedaan kan worden. Bij
de huidige generatie jongens
en meisjes die beiden een be
roepsopleiding krijgen— bij
sommigen volledig identiek -
groeit dan ook een ander idee
over «taakverdeling». In een
gezin (nog) zonder kinderen
kunnen de buitenhuis wer
kende echtgenoten de taken
verdelen of samen uitvoe-
ren;hetzelfde geldt voor vele
zelfstandige beroepen.
Wanneer beiden echter opge
slorpt zijn in 'n veeleisend be
roep is «bijkomende huishou
delijke hulp» een noodzaak wil
men nog wat vrije tijd overhou
den om samen te zijn. Heeft
slechts één van de twee part
ners een veeleisend beroep
dan kan de andere hetzij de
man of de vrouw het huishou
den doenHier moet de man
zeker een maatschappelijk pa
troon durven en willen doorbre-
ken.Blijft een van beiden thuis
(gewild of niet gewild door
werkloosheid) dan schijnt het
me evident dat die voor «de da
gelijks zorgen» instaat. Belang
rijk vind ik hierbij de idee dat
diegene die het huishouden
doet door de andere, die ver
zorgd wordt, er ook voor ver
goed wordt Hiervoor moet de
maatschappij geen finantiële
tegemoetkoming doen.
Wanneer er kinderen zijn wor
den de praktische en ook de
finantiele problemen groter^i-
nantiëel moet de staat hier be
hoorlijk helpen gezien de kin
deren de waarborg zijn voor de
toekomst.
De praktische problemen moe
ten terug in gezinsverband op
gelost worden;er moet de no
dige tijd overblijven voor daad
werkelijk samen ziin, samen
praten, samen opvoeden.
Hiervoor kan een «halftime
werk» van de een of beide part
ners noodzakelijk worden. Ook
hier moet een vrije keuze van
man en vrouw mogèlijk zijn.
Staat bij de zwangerschap, de
geboorte, de direkte postnatale
zorgen de moeder op het voor
plan dan moet deze rol achteraf
door man en vrouw gedragen
worden. Hierbij zullen de be
roepsbezigheden, maar ook de
karakteriële kwaliteiten bepa
len of één van beiden hierin een
groter aandeel zal hebben.
Soms moet hier een zware ta
boe doorbroken worden.
Mannen woroen meestal qua ef-
fektieve en opvoedkundige
mogelijkheden sterk onder
schat Dikwijls worden ze nog
geremd door allerlei vooroorde-
len;«man'*ij|jkrtfciu» is zeker
lang gebonden geweest aan
«fysische kracht, onderdruk
king van gevoelens, moed en
vechtlust, heerszucht».
Gelukkig groeit nu, zeker bij de
jonge generatie een «meer ge
ëmancipeerd idee» belang
wordt gehecht aan de even
wichtige ontplooiing van li
chaam en geest, van verstand
en gevoel ;aandacht wordt ge
geven aan psychologische,
opvoedkundige en seksuele
vorming naast de specifieke
Dr. Anny Dierick
Wanneer door de stad en door
de initiatieven van organisaties
en jeugdverenigingen een grote
inspanning wordt gedaan om in
de vakantieperiode allerlei akti-
viteiten in te richten en accomo
date ter beschikking te stellen
van de jeugd dan kan dit alleen
luid toegejuicht worden en
gestimuleerd. Maar niet enkel in
de vakantieperiode moet een
begeleiding van onze jongens en
.meisjes aandacht krijgen. Ook
in de komende weken dient meer
aandacht besteed, vooral aan de
studerende jeugd. We naderen
het einde van het schooljaar en
opnieuw moeten een aantal
jongens en meisjes zich voorbe
reiden voor de examens. Ieder
een weet dat dit een moeilijke
periode wordt voor ouders en
jeugd, met verhoogde zenuw
achtigheid. Daardoor neemt de
spanning toe zowel bij kinderen
als ouders. Daarbij komt dat een
deel van de leerlingen zich losser
gaan voelen met de verlof
periode voor de boeg. Deze
weken brengen ook mee dat in
de onderwijsinstellingen de leer
lingen door organisatorische
noodzaak al eens vroeger naar
huis moeten worden gestuurd
wegen vergaderingen van leer
krachten, dat meerder lesuren
bezet zijn wegens deelname aan
examenjury's en dat de leerlin
gen dan vrij zijn. De resultaten
van deze «lossere» organisatie
zijn dan zichtbaar. Meerdere
jongens en meisjes lopen door de
stad en gebruiken de tijdelijke
vrijheid om al eens stiekem te
gaan zitten in een of andere
drankgelegenheid en dat zonder
weten van de onderwijsinstelling
of ouders. Daardoor stellen zich
deze leerlingen bloot aan een
controle van politie en kunnen
ook de uitbaters van drankge
legenheden moeilijkheden heb
ben wegens het toelaten van
minderjarigen. Wat kan in deze
enkele weken door het bestuur
en de verantwoordelijken voor
orde in de stad worden gedaan
bij de begeleiding van de jeugd
en als medewerking aan de
ouders en dan vooral buitens
huis en buiten de stad werkende
ouders, die onmogelijk het gaan
en keren van hun jongens en
meisjes kunnen volgen?
Kan in de eerste plaats geen
overleg gebeuren tussen instel-
lingshoofden. jeugdvertegen-
woordigers. horecamensen en
bestuur om na te gaan hoe best
en diskreet het gaan en keren
van leerlingen, vooral in deze
periode, wordt nagegaan. In
derdaad, de betrokkenen dra
gen elk hun verantwoordelijk
heid. Uit dit overleg kan dan de
overheid maatregelen en nor
men vooropstellen om aan de
bevoegde diensten, inzonder
heid de politie, richtlijnen mee te
geven. En deze contro'e en
richtlijnen zijn in deze periode
noodzakelijk als hulp voor de
ouders, als bescherming voor de
jongens en meisjes en als
maatstaf voor de uitbaters. Wij
mogen niet vergeten dat Aalst
een groot net van onderwijsin
stellingen heeft en dat hier
duizenden jongens en meisjes
moeten worden opgevangen.
Wanneer deze opvang in een
periode van de komende weken
niet beter wordt gekombineerd.
dan bestaat steeds gevaar dat er
iets misgaat.
Min of meer kan dat voor de
toekomst de stad schaden en
minder aantrekkingskracht
gaan uitoefenen op ons onder
wijs wat dan op zijn beurt
nadelig kan zijn voor de bloei en
het leven van de stad.
DIANE D'HAESELEER
HOELANG NOG ZWIJGEN?
Het ware wel interessant te
weten wat de kiezer van 17 april
vandaag denkt over de rege
ringsonderhandelingen. Merk
waardig is in elk geval, dat op de
Volksunie en de KP na. er door
de woordvoerders van de ver
schillende partijen in het
Aalsterse zo hard mogelijk
gezwegen wordt. De kiezer heeft
gestemd. Zijn taak is volbracht.
Wellicht kunnen we even
herinneren aan wat wij vóór 17
april en zelfs reeds onmiddellijk
na de kamerontbinding schre
ven: Tindemans heeft zijn plan.
Hij heeft de vakbondsakties
afgebroken, mede door de
toestemming van de vakbonds
leidingen. Hij regeert verder. In
feite stelt hij. met het stil
zwijgend akkoord van de PVV
en degenen die op een komende
regeringsdeelname hopen, een
diktatuur in. Na 17 april
vorderen de besprekingen zeer
moeizaam. Dat wordt aldus
gerokken tot in juni. En op het
ogenblik dat er dan een re
geringsprogramma komt, staat
men aan de vooravond van de
grote vakantie en wordt elk
georganiseerd verzet tegen dat
programma zeer moeilijk, zoniet
onmogelijk. En het klopt. Het is
zelfs nog beter dan voorzien.
Zoals Tindemans er in geslaagd
is de algemene indruk te
verwekken dat niet de sociaal-
ekonomische. maar de com
munautaire problemen tot de
kamerontbinding hebben ge
leid. en dit niettegenstaande de
vrijdagstakingen en de tussen
komst van August Cools en een
P.W. Seghers om hem op het
gevaar van een botsing zoals in
1960-61 te wijzen, zo zet hij de
onderhandelingen in over die
communaitaire problemen en
stelt de rest uit tot later.
Onderschatten wij de com
munautaire problemen? Geens
zins, er moet absoluut begonnen
worden met een daadwerkelijke
gewestvorming. Maar is het over
communautaire problemen dat
de groten van de kapitalistische
wereld te Londen in vergadering
bijeengekomen zijn? Of en we
herhalen ons zelf nog maar eens
is België een eiland in die
geschokte kapitalistische wereld
van vandaag?
Leo Marynissen, nu niet bepaald
een strijdbaar progressist,
schrijft het in «Het Volk» van 13
mei jl. zeker, er moet werk
gemaakt worden van de com
munautaire problemen. Maar
hoe lang gaaf die com
munautaire rompslomp nog
duren? Waar zijn de grote
tema'svan vóór de verkiezingen:
werkloosheid, ekonomisch her
stel. de financiële put. de
ziekteverzekering, de teloorgang
van de kleine en middelgrote
ondernemingen enz.? Deze pro
blemen zullen weliswaar aan
bod komen, nadien, maar wat
indien de communautaire heibel
het vertrouwen onder de part
ners geschokt heeft? Wanneer
geven onze grote politieke gees
ten 'n antwoord op de nuchtere
vraag van de man in de straat:
Hoe zit het nu met die regering?
Marynissen moet beter weten,
daar zijn we van overtuigd. Hij
weet dat er door Tindemans en
Cie intussen voor 40 miljard
legervliegtuigen zijn aange
kocht. Hij weet dat de prijzen
blijven stijgen, hij weet dat er
intussen verder miljarden wor
den uitgedeeld aan het groot
patronaat. Hij weet dat er
wapens gestuurd werden naar
Zaïre. Hij weet. dat de politiek
van de vorige regering eenvoudig
wordt voortgezet. En intussen
zwijgen de Aalsterse groten aan
het politiek firmament. Zij
hebben het in hun vrije tribune
over de begroting van de stad.
het werk van de stedelijke
kommissies en de taaikaders.
Alleen Jan Caudron heeft het
over de regeringsonderhande
lingen. waarbij hij natuurelijk
voor De grote problemen van
deze tijd geen woord over heeft.
De kiezer heeft gestemd. Zijn
taak is volbracht. Vandaag mag
hij zwijgen en afwachten. Mor
gen zal hij de kosten van dit
zoveelste manoeuver omtrent de
communautaire problemen
die degenen die de lakens
uitdelen niet willen oplossen of
loslaten als manoeuvermiddel
mogen betalen.
Rechts in ons land heeft
Tindemans een element van
waarde. Dat de BSP dit spel
meespeelt, daar willen we geen
naam aaq geven.
RAY DESMET
AALST
EEN
DEMOKRATISCHE
STAD
Vier maanden na de installatie van
de nieuwe Aalsterse gemeenteraad
kan men reeds een eerste balans
opmaken van het beleid van het
nieuwe stadsbestuur: onwillekeu
rig valt vooral dc nieuwe aanpak
van het nieuwe bestuur op. Inder
daad, als er één zaak kenschetsend
is voor het nieuwe bestuur dan is
het wel de grote inspanning die
geleverd wordt om het direkt kon-
takt bestuur-bestuurder te verster
ken en uit te bouwen: meer be
paald de informatie en de sonsulta-
tie van de bevolking en van de
diverse groepen wordt met grote
inzet vanwege de bestuurders uit
gebouwd.
Niet alleen de «hearings» en de
dagelijkse dienstverlening in alle
fusiegemeenten zijn hiervoor
kenmerkend, maar ook de intense
kontakten die door de bestuurders
worden onderhouden met diverse
groepen en organisaties.
Dit alles draagt ertoe bij dat het
beleid beter afgestemd kan wor
den op de reële behoeften.
Ook de diverse adviesraden, comi
tés en bestuurscommissies die
reeds geïnstalleerd werden of
eerstdaags van wal zullen steken
hebben hier een belangrijke rol te
spelen. Ook hier werden enkele
belangrijke accentverschuivingen
gelegd: inderdaad, door de com
missies en adviesraden in handen
te geven van bevoegde mensen
i.p.v. ze in de handen te laten van
de schepenen zelf bereikt men niet
alleen een betere en regelmatiger
funktioneren van de organen zelf,
maar tevens een gezonde sprei
ding van verantwoordelijkheden.
Bepaalde comités en besttuscom-
missies hebben trouwens belang
rijke eigen taken en opdrachten
voor zicht, die ze hand in hand met
het stadsbestuur in het kader van
een gecoördineerd beleid moeten
uitvoeren.
Belangrijk hierbij is tevens dat van
de minderheid in de gemeenteraad
een aktieve deelname aan het
stadsbestuur wordt verwacht.
De discussies in de gemeenteraad
moeten de grondslag vormen van
een demokratisch beleid, waarbij
de beste oplossingen voor de tal
rijke problemen weerhouden wor
den.
Ook de fracties van dc meerder
heid spelen hierbij een uiterst be
langrijke rol door hun demokrati-
sche controle-funktie die ze uitoe
fenen op dc bestuurders.
In de gemeenteraad moet gewaakt
worden over dc grote princiepes
van demokratic en efficient beleid
en iedere gezonde en positieve kri
tiek op fundamentele punten is een
positieve bijdrage tot dergelijk be
leid. Verantwoordelijke beleids
mensen hoeden zich ervoor al te
vlug gegronde stellingnamen, van
welke zijde ze ook komen, als
«demagogisch» af te schilderen.
Met dergelijke uitdrukkingen
moet men voorzichtig omsprin
gen.
Echte beleidsmensen schrikken
er niet voor terug om, indien no
dig. te erkennen dat men ongelijk
had. Dit is geen teken van zwak
heid, wel integendeel. Een eerlijk
beleid is een garantie voor een
goed beleid!
Martin Hutsebaut
Pol. Secretaris BSP
NIEUWE PARTNERS
De besprekingen over de re
geringsvorming verlopen
diskreet maar houden niet
temin het land in spanning.
Het voordeel van een grote
coalitie ontgaat niemand.
Het land worstelt met struc
turele problemen, zowel
socio-economische als
communautaire. Een nipte
meerderheid kan de proble
men achter zich voortsle
pen, een grote coalitie is
integendeel bij machte ze
op te lossen.
Als parlementairen, met
grote kans weldra tot de
nieuwe parlementaire be-
stuursmeerderheid te beho
ren, heb ik ook voorheen
voor een grote coalitie om
dat het denkrecht en het
spreekrecht van meerder
heidsparlementairen groter
is. Hoe kleiner de meerder
heid, hoe groter de nood
aan dwang en discipline,
hoe groter de nood aan een
sterk bindende voorafgaan
de afspraken, die men dan
zo maar moet nemen om
het risico van crisissen te
vermijden.
Het leven gaat vlug. Waar
tot voor kort jaren de Volks
unie zich de rol van zwerp-
partij toemat (laat het
paardje maar trekken en
zweten!), is deze partij nu
misschien op de vooravond
gekomen van waarachtige
verantwoordelijkheid. Ik
zou niet liever vragen dan
dat zij erbij zijn maar wat
gaan zij hiervoor moeten
«geven en toegeven»? Hoe
gaat de V.U. het klaarspelen
om van de Walen, Brusse
laars, de F.D.F. en de so
cialisten te bekomen dat zij
100 percent het V.U. pro
gramma gaan onderschrij
ven en uitvoeren?
Wellicht het grootste voor
deel van een grote coalitie
o.m. met de zogenaamde
regionale partijen zou zijn
dat wij het naïeve deel van
de politieke opinie in Vlaan
deren en Brussel zouden
bevrijden van een heel pak
ket nutteloze en zinlf
slogans la gedaan
geven en toegeven.
Ghis Willi
België, is een gelukkig land.
Alleen de Belgen weten het
niet. Daarom zitten ze, vol
gens de kranten, mekaar in 't
haar voor een peuleschil, en
denken ze in werkelijkheid
aan vakantie. De halve we
reld staat in brand, Europa
beeft en bloedt van revolu
tionaire uitbarstingen, men
spreekt alom van de moei
lijke en pijnlijke geboorte
van een nieuwe tijd die an
ders wordt dan al het an
dere.en bij ons tatert men al
weken over de mogelijke
vorming van een nieuwe re
gering. Zeven weken gele
den, vóór de verkiezingen,
scheen alleman het eens, dat
een nieuwe regering stante
pede dringend nodig was om
België te redden van de mo
rele financiële en materiële
ondergang, van de armoe en
de ellende: nu wordt er ge
praat, gediskussieerd en ge
confereerd alsof wij een zee
van tijd hadden en alsof het
land op de wereldoceanen
van politiek en ekonomie
makkelijker vaart zonder ka
piteins. Zodra wij een rege
ring hebben om het stuur in
handen te nemen dalen dui
zenden in de straten af om te
zeggen dat ze 't beter weten
dan de ministers die niet eens
de tijd kregen iets te onder
nemen.
In Italië, Spanje, Duitsland
en Ierland worden burgers,
betogers, rechters, politie
mannen, industriëlen, arbei
ders en studenten doodge
schoten. Zonder dat iemand
weet waarom of door wie. De
verwarring is ginder zo groot
dat men niet meer weet wie
rechts of wie links staat, wie
de orde vertegenwoordigt en
wie de wanorde preekt. Men
schiet aan alle kanten mensen
dood: en men laat de wereld
weten dat zulks gebeurt opdat
de mens gelukkiger zou zijn
en beter, aangenamer, rijker,
probleemlozer zou leven. In
Frankrijk is men aan 't krake
len rond een mogelijke over
winning van de linksen die
pas begin 1978 kan worden
nagestreefd en in het anders
zo rimpelloze Zwitserland is
géén kapitaal meer veilig: de
ene zelfmoord na het andere
schandaal wijzen erop dat
ook ginder de mensen de
kluts en de tel kwijt zijn, dat
de maatschappij wordt be
roerd door ongekende, on-
kontroleerbare krachten.
Kortom, rondom ons staat al
les in vuur en vlam, laaien
haat, achterdocht en achter
klap hoog op, is eenieder hy
pernerveus, onzeker, boos of
ontgoocheld: en wij zitten
aan de pokertafel over com
munautaire problemen. De
anderen schieten met echte
kogels uit machinepistolen
en kanonnen; wij nemen
gelukkig vrede met een
schietkraam, alsof België één
grote foor was waar niemand
iets of wat au serieux neemt
omdat de bevolking wijs ge
worden is en niet langer meer
gelooft in de slogans die ons
van alle kanten voos en leeg
worden opgediend.
In Europa is men ongerust
over de toekomst en het le
ven. In België is men be
nieuwd over de volgende af
levering van de Jordaches.
De anderen schieten met
gummiballen of echte kogels:
wij schieten met woorden
zoals die van de Wies Ander-
senshow. Dat is slechts mo
gelijk omdat wij het in de
grond zeer goed hebben. In
de ons omringende naties
kent men wanhoop, vernie
ling, verwoesting, failliet en
dood: wij horen al weken als
het belangrijkste nieuws dat,
voor het eerst in de gescnie-
denis van ons edele vader
land, een vrouwelijke geko
zene des volks in lange broek
naar de Hoge Vergadering is
gekomen, en dat bij de poor
ten van het Parlement de
wacht wordt opgetrokken
door een vrouwelijke M.P.,
een geüniformeerde militaire
vrouwelijke politieagente.
Deze krant juicht de emanci
patie van de vrouw van harte
toe. Dames in het leger zijn,
wat ons betreft, zeer wel
kom, al ware het maar om de
lijf-aan-lijf-gevechten kleur,
spanning en amusement bij te
brengen. Maar niemand kan
loochenen dat het optrekken
van de wacht, het parlement
en andere mogelijke vuur
haarden, steeds aanleiding
kan geven tot het gebruik van
geweld en daarom minder
geschikt is voor dames, hoe
sterk, hoe moedig, hoe her-
oisch die ook mogen zijn.
Door de eeuwen heen zijn in
alle landen in alle regimes
mannen als helden gestor
ven. Tegen hun goesting.
Des te meer is het de rol van
een vrouw te leven voor een
land, voor zijn jeugd, voor
zijn toekomst. Indien men in
België dan toch de vrouwen
als MP bij iets zo ernstig als
het parlement laat paraderen,
mag men veronderstellen dat
iedereen, ook de hogere le
gerleiding, in de waan leeft
dat ofwel ons land geen man
nen meer heeft wat wij ten
zeerste betwijfelen ofwel
ons land in de grond zo rustig
is dat wij ons de weelde kun
nen veroorloven een vrouw
met bewakingsopdrachten te
gelasten. Trouwens. in
Duitsland, laten wij (Bel
gisch bezettingsleger) heel-
der munitiedepots onbewaakt
achter zodat die van
Baader-Meinhoff of om
het even wie zoveel wa
pens kunnen nemen als ge
wenst, wat zouden wij in
België geen vrouw als bewa
ker en beschermer voor het
parlement mogen zetten?
Indien dit mogelijk is wordt
weer bewezen dat het goed is
in een België dat door brave,
mensen is bevolkt: wij nemen
een slagersmes, wij zwaaien
er wild mee in het rond, wij
dreigen met dat mes de hele
wereld te vermoorden... en
dan snijden wij voor alleman
een boterham. Gratis.
België heeft het moeilijk ern
stig te leven. Wij leven op
krediet en wij beseffen niet
dat zware moeilijkheden dat
krediet dreigen te breken.
Wij dansen op een vuurberg
die rondom ons doden slaat
en wij doen alsof hij geen
kwaad kon. De anderen trek
ken naar de oorlog. Wij gaan
naar zee. God geve dat het zo
blijft duren, maar dat kan al
leen als wij ernstig als vol
wassenen, solidair, elk op
onze plaats, werken aan de
toekomst, als wij aanvaarden
dat er belangrijker problemen
zijn dan die van lokale poli
tiek, dat wij serieus moeten
beginnen aan de opbouw van
onze ekonomie, eerbied voor
malkander en reëel respect
voor de demokratie. In dat
verband zal men nooit vol
doende kunnen wijzen op het
belang van de afscheidsrede
van Karei Van Rompaey,
sekretaris-generaal van het
LBC, die na 30 jaar aktief
syndikalisme, verleden week
I al
ke
bij het officiële afscheid o.L^
zei dat opvoeding de efeg
mogelijke weg is naar deniet
kratie, dat indien de werkgte
vers niet langer patronfr
mogen antwoorden, de g
tionale vakbondsafgev
digden niet langer, zoals
alle verantwoordelijk!
mogen ontvluchten. De
vensstijl van vandaag gt
het zogenaamd medebei
geen kans op slagen,
heeft nooit werkelijk
kans gekregen wegens de
tronale opvattingen en
gens de onvoldoende vooi
reiding van de werknemt
Arbeiderskontrole betel
in feite vlucht voor de
antwoordelijkheid en is
antwoord op de menselj
verwachtingen; de ex]
menten in dat verband w;
verre van bemoedigend,
zal over de tussenkomst
Van Rompaey bij arbeii
en patroons maanden woi
gesproken. De patroons
len in zijn teksten argui
ten in hun voordeel vin<
de vakbonden zullen an<
tesissen van hem in hun
ting kunnen uitleggen,
niemand zal kunnen
chenen dat 'n aktief sy
list als Van Rompaey, o|
hoogste niveau, tegen hel
het eind van zijn mooie li
baan, zegt dat patroons ei
beiders mekaar nodig
ben, dat een gelukkige
komst alleen mogelijk!
wanneer mensen van j
rang, stand en ontwikkef
mekaar echt eerbiedigen
zin hebben voor matigj
solidariteit, eerbied voor^
menselijke persoon en ré
en plicht op arbeid.
Uit „*t antwoord van
huys meer dan uit zijn
woorden kon men uitmaji
dat van Rompaey
chelend was over wat hij
kanten als syndikalist f
moeten meemaken. Ifrl
schien omdat men in Befa
nog niet ten volle volwai^'
is, teveel belang hecht i
uiterlijkheden en partijjf:
tieke belangen, te wef1^
écht mens was.
Waarschijnlijk wordt
geestelijk testament van
Rompaey de basis waaro|
troons en arbeiders, krist»
en ongelovigen, humanilIe
van overal, een ernstig U"
sprek kunnen beginnen fP
ons aller toekomst. Dezerj
komst is alleen mogelijk^
een nieuwe wereld,
nieuwe beschaving. Zij J s
dat wij nieuw, anders k s
ken. Ook over onszelf. I's
ders denken is slechts mFe
lijk als wij anders willen rrc
dan in het verleden. Daf
tekent: zonder oogklej
Wij hebben teveel gekf^
met ons hart, onze trai'
ons geloof, onze pai
bondenheid. We moetefcd
ren zien met de ogen enj
gezond verstand. En d;
de gevolgen trekken dier d
vermijdelijk zullen aantir 1
dat alle mensen recht hef1
op eerbied, werk, genef^
heid, vrijheid en leven.! p
dien wij als volwasseneftdi
spoedig aankunnen, in pl w
van de slogan-praat eijiet
foorkramerij, komt erP-
waardevolle regering, H
nen wij écht de zwaarste(de
blemen aan en mag maa^1
M.P. rustig voor het p||.
ment blijven staan. L,
(en
<jjvt
un»
jeu
Op vrijdag 10 juni grote «Ontdek de Stenvedstrijd» in de Kattf^0
Kring, Nieuwstraat 13 te Moorsel ingericht door de Belgisch#"
voor Visueel gehandikapten van de Brallle-Liga, al" v
Aalst-Ninove. De wedstrijd gaat door onder leiding van Ray
en met begeleiding door z(jn orkest. !"c
Waardevolle prijzen zullen wor- krijgen op bovenvermeld I
den toegekend voor de algemene
rangschikking. Verder is er de
Prijs van het Publiek. Prijs van
de pers. prijs van de origineelste
vertolking.
Kandidaturen en inlichtingen
bij Jan Verleysen. Ressebeke 27,
te Erembodegem.
Tel.: 053/66.51.68
Toegangskaarten zijn te ver-
alsmede bij voorzitter f
Verleysen. Kapittelstraat. n
Moorsel. Tel.: 053/70.F
Eveneens in de zaal K3*^.
Kring. Voorverkoopprijsi
Bij de ingang 60F. Breir°
aangename avond door en
terzelfdertijd de visueel f"
dikapten.
