ÏÏJEM
Vrije Tribune
P
p
r
Voorlichting aan
de VU-kaderleden
2 - 17-6-77 - De Voorpost
de redaktie heeft het recht deze teksten in te korten.
REALISATIES VAN ZES
MAANDEN
DOELSTELLINGEN VOOR
VOLGENDE PERIODE.
De regering heeft het vertrouwen
gekregen van de Kamer. Op de
vragen gesteld door P.V.V. Voor
zitter Grootjans werd door de Eer
ste Minister niet al te duidelijk
geantwoord en de antwoorden wa
ren ontgoochelend voor de
Vlaamse gemeenschap.
Anderzijds heeft de roekeloosheid
waarmee de V.U. voorzitter zijn
partij in het regeringsavontuur
heeft meegesleurd, stukken ge
maakt. Want heeft slechts een
klein aantal openbaar de leiding
van die partij afgekeurd, intern
zijn een aantal V.U. aanhangers
totaal ontgoocheld. Deze ont
goocheling heeft zelfs op het
plaatselijk vlak zich laten voelen
door de houding van het ontslag
van schepen van Mosselvelde.
En inmiddels nadert zowel voor
het nationl politiek leven als voor
de lokale politiek de verlofpe
riode. Wanneer voor 's lands poli
tiek deze periode bijna gelijk valt
met de start van de regering waar
door de periode bijna zonder par
lementaire controle zal zijn, zal
hier een windstilte optreden. Op
het plaatselijk vlak zal deze wind
stilte niet weinig voelbaar zijn. In
derdaad, het tempo en de hard
nekkigheid waarmee het stadsbes
tuur werkt aan de uitbouw van het
nieuw Aalst zal geen rustpauze in
deze doelgerichte aktie mogelijk
maken. En toch lijkt het noodzake
lijk dat na de zes maanden het
nieuw bestuur even een inventaris
zou gemaakt worden van wat
reeds tot stand werd gebrachtDe
inspraakavonden met de deelge
meenten zijn bijna achter de rug.
De functionering van de admini
stratie dient uit het proefstadion te
treden en indien noodzakelijk de
finitief bijgestuurd. De gestelde
prioriteiten dienen vergeleken bij
de resultaten en zo nodig moeten
de maatregelen getroffen worden
om het volledig gestelde doel op
timaal te bereiken. Na dat onder
zoek dienen dan nieuwe prioritei
ten voor de volgende zes maanden
te worden gesteld.
Het ogenblik voor dat onderzoek
is nu aangebroken en de korte tijd
die ons scheidt van de verlofpe
riode kan aan besprekingen wor
den gewijd opdat het plan klaar
zou zijn en meegedeeld kan wor
den aan de uitvoerders zodat na het
verlof onmiddellijk kan gestart
worden met de nieuwe zesmaan-
denfase voor onmiddellijke doel
stellingen.
Ook kan het bestuur de inventaris
van de realisaties en de nieuwe
doelstellingen meedelen aan de
bevolking zodat elke inwoner van
Groot Aalst op de hoogte zou zijn
van wat in zijn nieuwe gemeente
lijke eenheid aan evolutie toe is.
Het bestuur van de stad kan zeker
fier zijn op wat werd gepresteerd
in deze korte periode. Met gerust
gemoed kan aan de nieuwe fase
worden begonnen. En alhoewel de
oppositie eerder negatief tegen
over het bestuur optreedt, heerst
bij de bevolking een wil tot posi
tieve medewerking en vertrou
wen.
Diane D'haeseleer
KADERLEDEN: SOLIDARI
TEIT
OF ISOLEMENT?
De problematiek van de kader
leden der ondernemingen heeft
reeds heel wat inkt doen
vloeien en reeds heel wat con
troversiële verklaringen uitge
lokt.
Tegenover al deze standpun
ten en verklaringen staat echter
de nuchtere realiteit: kaderle
den zijn evengoed als arbei
ders en bedienden vaak het
slachtoffer van bedrijfssluitin
gen, fusies on andere vormen
van economische mutaties
(ook in onze eigen streek!). Ka
derleden moeten ook samen
met hun gezin leven van de
vruchten van hun arbeid
zegge van hun wedde en even
tuele premies). Kaderleden zijn
evengoed als de arbeiders en
bedienden ondergeschikt aan
hun directie. Kortom, de socio
logische positie der kaderleden
stemt grotenaeels overeen
met deze der arbeiders en be
dienden.
Weliswaar zijn er ook verschil
len, zoals o.a. de leidingge
vende taak van het kaderper
soneel. Deze opdracht maakt
echter deel uit van de globale
verantwoordelijkheid van het
kaderlid, net als ook de arbei
der en de bedienden geplaatst
is tegenover bepaalde (andere)
verantwoordelijkheden.
Alles samen genomen weegt
dit aspect van de taakom
schrijving van het kaderlid ech
ter niet op tegenover alle an
dere aspecten van de Kader
opdracht en kader-positie die
gelijklopend zijn met deze van
de arbeiders en bedienden.
KADERLDEN: DERDE
GROEP?
Van Patronale zijde wordt
nogal eens uitgepakt met de
theorie dat de kaderleden ei
genlijk geen werknemers zijn,
maar wel een soort verlengstuk
van de werkgever. Deze stel
ling wordt dan soms ook verzil
verd onder vorm van één of an
dere specifieke premie. Aldus
vergeten sommige kaderleden
hun ware positie en identiteit en
gaan een tijd op in deze euforie.
Tot wanneer vaak vrij onver
wachts de ontnuchtering komt
en het kaderlid aan de deur
wordt gezet voor één of andere
reden. Pas dan gaan vele ogen
open, maar dan is het vaak wat
laat!
DE REALITEITEN
De kaderleden beginnen ech
ter stilaan hun positie nuchter
te situeren. Zij zien de econo
mische en sociale realiteiten in,
stellen vast dat zij evengoed als
de andere werknemers onder
worpen zijn aan de wetmatig
heden van het economisch sys
teem waarin wij in het Westen
nog steeds leven (de sociale
markteconomie ontziet desae-
vallen al evenmin de kaderle
den: per 1 januari 1977 waren
er b.v. in Frankrijk 51.170 ka
derleden werkloos), maar zien
stilaan vooral hun zwakten in:
deze zouden wij kunnen sa
menvatten onder twee hoofd-
ingen:
zwakke syndicale positie
zwakke positie inzake
loononderhandelingen.
Wat de syndicale positie be
treft, wordt het voor meer en
meer kaders nu duidelijk dat
hun individualistische of corpo
ratistische opstelling hun niet
die zekerheid geeft die zij ei
genlijk voor menselijk achten.
Wat de positie van de kaders
inzake loon- en andere onder
handelingen betreft, erkennen
meer en meer kaders dat de
gebaremiseerde werknemers
vaak beter af zijn dan zij zelf. Zo
preciseert Le Monde van 1 ja
nuari 1977 bv. dat de Brutto-
maandverdienste van de
Franse kaders in 1975-'76 met
8,9 toenam, daar waar de
arbeiders hun brutoverdien-
sten met 14 zagen stijgen.
CONCLUSIES
Ook voor de kaderleden schijnt
het ogenblik aangebroken te
zijn om
1Een stevige en dynamische
syndicale en politieke bewe
ging zoals de socialistische
beweging te vervoegen, die
vanuit een socialistische ge
zichtshoek met en voor hen wil
werken voor de verdediging
van hun materiële en beroeps-
belangen, en dit in volledige so
lidariteit met de andere groe
pen van werknemers.
2. Ook inzake loon- en wedde
onderhandelingen, evenals in
zake alle andere arbeidsvoor
waarden resoluut te opteren
voor collectieve onderhande
lingen en aldus samen met de
arbeiders en bedienden aan
dezelfde kant van dezelfde ta
fel en in één en dezelfde werk
nemersdelegatie te gaan
plaatsnemen in plaats van aan
de zelf) kant te blijven staan
(en vaak in de kou). Tussen
twee stoelen zitten ook kader
leden over het algemeen on
gemakkelijk
De kaderleden kunnen met hun
ervaring en kennis de socialis
tische beweging, die openstaat
voor alle filosofische overtui
gingen, verrijken en verster
ken Anderzijds zullen de ka
derleden in de socialistische
beweging een sterke rugge
steun vinden. Daarom, vervoeg
onze rangen! Graag tot kontak
ten bereid!
Martin Hutsebaut
ln «de rode vaan» van 9 juni jl. en
in ons maandblad «KPB deelt
mee» van juni, verscheen een
zeer interessant artikel van Jos
De Geyter onder de titel
«Financiële fusie in Groot-Aalst
van 9 tot 1, ook in uw
portemonnee», met de indruk
wekkende lijst van de belastin
gen en taksen die in Groot-Aalst
werden «gelijkgeschakeld».
Naar boven toe, natuurlijk! Wat
is de bedoeling van deze bijdrage
waaraan zich tot nog toe, oh,
wonder niemand heeft gewaagd,
ook de zo lawaaierige CVP-
oppositie niet? Het zou b.v.
doodeenvoudig een informatie
opdracht kunnen zijn. want
nogmaals of, wonder, verscheen
deze lijst ook niet officieel, om
onder de (brave) grondwettelijke
burger toe te laten eventueel
tegen een bepaalde verhoging
bezwaar in te dienen. Informatie
ware dus op zichzelf al heel wat,
maar het is méér. En dit «méér»
wordt inderdaad dik onder
streept door de houding van de
CVP die te Aalst in de oppositie
staat, maar op het hoogste vlak
de regering leidt. Waarom
zwijgt ze?
Een belangrijk deel van de
soberheidspolitiek, de politiek
waarbij de kapitalistische krisis
wordt aanvaard en de gevolgen
ervan zogenaamd door alle
lagen der bevolking «solidair»
moeten worden gedragen, be
staat erin deze gevolgen ook
langs de weg van de steden en
gemeenten op de rug van de
bevolking te schuiven. De ver
plichtingen van de gemeentebe
sturen tegenover de bevolking
nemen van jaar tot jaar toe, en
nu vooral met de door de hogere
overheid zeer slecht voorbereide
fusies. Tengevolge daarvan
steeds zwaardere financiële
lasten. Wie zal die betalen?
Wij hebben als kommunisten
nooit voorgehouden dat bepaal
de diensten, de reden van hun
noodwendigheid, de verdeling
van de financiële lasten die er
het gevolg van zijn. veel gedikus-
sieerd worden. Maar zijn precies
deze nieuwe verplichtingen de
bijzonderste oorzaak van de
toenemende financiële moei
lijkheden der gemeenten? Dat
begon al jaren geleden.
Wij kunnen herinneren aan de
wet Vermeylen, enkele jaren na
de Bevrijding, waarbij de Staat
zich een reeks van inkomsten
van de gemeenten toeëigende.
We moeten er wel op wijzen, dat
de voorgaande regeringen der
jaren zeventig, ook deze onder
BSP-leiding, de dotaties aan de
gemeenten met tientallen mil
jarden hebben verminderd en
steeds sterkere druk hebben
uitgeoefend op de gemeentebe
sturen. Wie van bepaalde subsi
dies. leningen en staatstussen-
komsten wou genieten, moest
zijn belastingen verhogen.
Daarbij zorgden de Bestendige
Deputaties van de provincies
ervoor, dat fakultatieve uitga
ven. doorgaans voorzien voor het
sociale, kulturele, volkse en
jeugdleven van de gemeenten,
werden verminderd of doodeen
voudig verworpen.
Nu echter is de last die op de
werkende bevolking drukt en
daarbij rekenen we de kleine
middenstand tengevolge van de
krisispolitiek nog erger gewor
den, en neemt van jaar tof jaar
toe. Het ene jaar met de CVP en
de PVV in de regering, het
volgende met de CVP, de BSP en
nu ook de VU. En aldus heeft
men b.v. de vorige zes jaar de
arbeiderspartij die de BSP is,
steeds weer zien aandringen op
besparingen, ook al zat ze dan
op gemeentelijk vlak in de
oppositie!
En dan maar méér betalen aan
grondlasten, op vertoningen en
vermakelijkheden, op de taxi's,
op het afleveren van administra
tieve stukken op de tapperijen,
voor de plaatsrechten op de
verkoopmarkten, voor de huwe
lijken. voor de begrafenissen (ja,
sterven kost geld), kortom een
ganse reeks, en volgend jaar
komen de rijwielen, motorrij
wielen. honden en noem maar
op. zich daar ongetwijfeld aan
toevoegen.
De schuldigen? We hebben het
reeds gezegd, de zo lawaaierige
CVP-oppositie zwijgt en de BSP
drong zelfs in de oppositie aan
op besparingen. In feite is
slechts de PVV konsekwent. Die
is in principe steeds voor méér
halp en toegevingen aan de
rijken, en besparingen en
zwaardere lasten voor de
kleinen. Ook al was zij de
uitvinder van de min. 25%
belastingen-slogan!
Intussen zien die kleinen blijk
baar nog steeds niet hoe de steel
aan de vork zit. Hoelang
degenen die hen zogenaamd
vertegenwoordigen, hun zwijgen
nog zullen mogen beschouwen
als een aanvaarden, en hun
aanvaarden als een goedkeu
ring. zal van hen zelf afhangen.
Wij gaven hen de eerste lijst ter
inzage, toekomend jaar volgt de
tweede.
RAY DE SMET
MIJNHEER
VAN MOSSEVELDE
LAAT ONS LOS
Het merkwaardige verschijnsel
doet zich voor dat het Gemeen
schapspact grote weerstanden in
Vlaanderen blijft oproepen.
Merkwaardig omdat ik mij nog
de grondwetsherziening van
1970 herinner, die zich afspeelde
te midden van de totale onver
schilligheid en zonder dat de
kuituurverenigingen het nodig
achtten tussenbeide te komen.
Nochtans was de grondwetsher
ziening van Eyskens-Tindemans
een der zwaarste nederlagen die
Vlaanderen ooit geleden heeft.
Inderdaad hebben wij toen onze
demokratische meerderheid in
het parlement moeten prijsge
ven. kregen wij een grendel
grondwet en moesen wij de
liberté du père de familie te
Brussel toestaan in ruil voor een
groot windei. De afzijdigheid
van de kuituurverenigingen toen
en de grotere beroering die nu
ontstaan is rond het Gemeen
schapspact is een reden tot
verbazing. Wanneer wij onder
zoeken wie de eigenlijke tegen
standers van het pact zijn dan
botsen wij eerst en vooral op alle
beschaamde unitaristen. Het is
niet toevallig dat het laatste
zware incident vóór deze rege
ringsvorming het meneuver van
de PSC is geweest bij de
eedaflegging. Het is vrij duide
lijk dat deze PSC-houding
ingegeven werd door de begeerte
om op het laatste ogenblik het
Gemeenschapspact met zijn
federalizerende tendens (een
tweeledig federalisme) te blok
keren.
Een tweede categorie van tegen
standers van het pact behoort tot
de PVV. Het is een der meest
groteske verschijnselen wanneer
de partij die de laatste franscil-
lons van Vlaanderen herbergt
zich vandaag ontpopt als de
superflaminganten de VU haar
laksheid verwijt.
Het is toch klaar dat indien de
PVV mede aan de onderhande
lingstafel had gezeten, in afwe
zigheid van de VU, zij tien maal
méér toegevingen zou gedaan
hebben zonder iets essentieels in
de plaats te krijgen. Maar er is
niet alleen de PVV. In heel de
katolieke pers is er een cam-
panje tegen het Gemeentekre
diet losgebarsten.
Wanneer men gaat boren naar
de motieven van de journalisten
dan ligt het voor de hand dat zij
in de huidige kampanje, die over
een paar maanden zal omslaan
in een welwillende houding t.o.v.
de regering Tindemans, vooral
begaan zijn met het bekampen
van de VU. Ook hier zijn de
unitaire krachten nog steeds aan
het werk. De verwijten die men
de VU toestuurt in verband met
de randgemeenten en Vlaams-
Brabant houden niet alleen geen
steek maar zijn daarenboven
geïnspireerd door de oude
tegenstellingen tussen maxima
listen en minimalisten nl.: de
voorstanders van taalwetten en
de voorstanders van nieuwe
strukturen van de Vlaamse
staat. Diegenen die zich nu
opwerpen als vlaamsgezinder
dan de VU zijn doorgaans
beschaamde of heimelijke parti
zanen van een unitair België.
Onder de tegenstanders van het
pakt bevinden zich ook enkele
eerlijke Vlaam-nationalisten die
menen dat wij méér uit de brand
hadden moeten halen. De lijn
loopt soms tussen vrienden,
tussen mensen die mekaar sinds
jaren kennen. In onze stad heeft
onze vriend Willy Van Mosse-
velde gemeend ontslag te moe
ten nemen als schepenen. Wij
zijn zo vrij te denken dat achter
dit ontslag andere motieven
schuilen dan alleen maar de
weerzin tegen het pact.
Wij willen ons niet ontvijnzen
dat de deelname van de VU aan
de regering en het ondertekenen
van het pact bij sommige
nationalisten gezorgd heeft voor
een traumatische verbittering
die geen andere uitweg ziet dan
een ontslag.
Indien het Willy werkelijk om
het pact te doen was had hij mij
toch kunnen verzoeken om mijn
schepenambt nog een paar
weken waar te nemen in
afwachting van de beslissing van
de partij. Dan zou hij ons nu niet
roemloos hebben moeten loslat
na een regeertermijn van negen
dagen, op een ogenblik dat een
onderwijsschepen er broodnodig
is om de reorganizatieproble-
men van het gemeentelijk on
derwijs in goede banen te leiden.
Ik geloof niet dat wij daar in
deze fase al te zwaar moeten aan
tillen. Ik ken de partij sinds lang
en ben goed geplaatst om te
oordelen hoe de partij in deze
omstandigheden reageert en ik
meen in alle gemoedsrust te
moeten verklaren dat de VU een
gesloten blok blijft in heel het
Vlaamse land en cok te Aalst.
Hel heengaan van een of ander
vriend verandert daar niets aan.
Integendeel wil ik er de nadruk
op leggen dat de democratische
besluitvorming betekent dat
men zich op beslissende ogen
blikken moet kunnen neerleg
gen bij de beslissingen van de
Brieven waarvan de afzender niet aan de redaktie
bekend is, komen niet voor plaatsing in aanmerking.
De redaktie behoudt zich het recht voor de tekst te
bekorten. Publikatie betekent niet dat de redaktie
achter de inhoud staat.
Bij mijn veelvuldige verblij
ven in Nederland ben ik
steeds weer getroffen door
het pak sociale voorzienin
gen die er daar voorhanden
zijn, zo ook voor de kunste
naars. Deze mensen, die als
andere groepen ook voor
een groot gedeelte aange
wezen zijn op sociale uitke
ringen en staatssubsidies,
hebben die voordelen zo
maar niet op hun schoot ge
kregen. De subsidierrege
ling en de Nederlandse aan
kooppolitiek van de staat
heb ik in De Voorpost reeds
uitvoerig uit de doeken ge
daan. Het ontstaan daarvan
heeft veel te maken met de
verarmde kunstenaars die
tijdens de laatste wereld
oorlog in Nederland zeer a-
tief waren in het verzet en in
de naoorlogse situaties te
rug buiten de maatschappij
werden geplaatst. Daarom
begonnen zij zich te groepe
ren en als drukkingsgroe
pen met een eisenpakket
op te treden.
Een Nederlander is echter
geen Belg, op het ogenblik
dat Noordelijker iets gerea
liseerd is moet men hier
nog beginnen nadenken
terwijl zij daarvoor al een
aantal jaren aan bewustma
king hebben gedaan.
In verband met het artikel
«Die van Aalst» zou ik graag
een paar zaken opmerken.
Ik schrijf dit niet als be
stuurslid van Bolaska maar
als een zuiver persoonlijke
reaktie. Bij de vorige mani
festatie te Bergen (Neder
land) was ik meer betrok
ken en het lijkt me dan ook
wel goed de gang van zaken
meerderheid.
Op 8 juni heeft het voltallige
kader van de VU-arrondisse-
ment Aalst een vergadering
gehouden in de zaal Madeion,
waar het Gemeenschapspact tot
in de details besproken werd. Op
deze vergadering werden door
tientallen aanwezigen talloze
vragen gesteld en bemerkingen
gemaakt. Er is slechts één enkele
stem opgegaan om het pact af
te keuren, de stem van onze
vriend Van Mosseveldeü!
Wanneer in het arr. Aalst, met
zijn Daensistisch en natio
nalistisch verleden en heden,het
voltallig kader de partij trouw
blijft dan mag men besluiten dat
de VU ook in deze storm stand
houdt. Wij zijn ervan overtuigd
dat de VU in deze moeilijke
omstandigheden als één man
achter de beslissingen van de
meerderheid van de partij staat
en de VU er met alle kracht zal
over waken dat het pact met zijn
talrijke positieve punten en met
helaas ook een paar schaduwzij
den integraal zal uitgevoerd
worden. Wij zijn er daarenboven
van overtuigd dat wanneer dit
pact zal uitgevoerd zijn zelfs de
hevigste tegenstanders over en
kele maanden reeds tot het
inzicht zullen komen dat nu de
structuren tot stand kunnen
komen om het Vlaamse volk dat
zelfbestuur te geven waar het
reeds zolang op gewacht heeft.
Direct na het ondertekenen van
het pact heeft onze stichter
voorzitter Frans Van der El
een echte Brusselaar en
echte Vlaams-nationalist geze
dat het een misdaad zou z
indien de Vlamingen dit pi
met zijn vele voordelen zoud
verwerpen. Ikzelf ben
overtuigd dat dit een juiste vi
is, dat Vlaanderen er alle bel#'er
bij heeft er het beste van fcur
maken, er uit te halen wat erJ H
zit. p"
Het zal niet gemakkelijk zifal;
Onze tegenstrevers hebben stfar^
lig niet ontwapend. Men mai <>n
niet op één nach lammeren
wolven en een FDF-er blijft
FDF-er. De hele kracht van I he
Vlaams-nationale beweging Lzj
van gans het Vlaamse volk
nodig zijn om de blauwdruk
de nieuwe strukturen om
zetten tot een nieuwbouw wa;
alle Vlamingen een tehuis
den. Dat links en rechts iemi
weggaat kan daarbij pijl
zijn. Ik ben er echter
overtuigd dat voldoende han<Lc[
zullen blijven om het gebouw ieir
te richten en dat de lege plaats de
heel vlug zullen opgevuld
den eenmaal dat gans Vlas
deren kan zien hoe stevig
gebouw is en welke kansen
gebouw biedt om na zoveel jai
van strijd eindelijk in vrede^
leven en samen gelukkig te zij^je,
jancaudr;ope
n tKara1 m
Uud-schepen^
onderwijs, kul. en Toeri^e
iha
rcrt
tai
Woensdag 8 juni liep de zaal Madeion vol: meester B^r
(VU-fraktieleider in de Kamer) kwam er spreken over hetLer
geerakkoord. Voor de VU-kaderleden. Meester Baert is vv
cialist inzake grondwetgeving. Dus een man op de ju[cn
plaats. Iemand die van wanten weet. En het zag er aanvan m
lijk naar uit dat dat nodig was. Velen kwamen met een du^c
lijk kritische instelling met een waslijst vragen en verwijiiWJ
Anderen hadden de bedoeling «het hen daar allemaal eer^-p
zeggen».
Arrondissementeel voorzitter
Bert de Cremer dankte de
aanwezigen voor hun komst en
interesse voor het delikate on
derwerp en kondigde de spre
ker aan.
Meester Baert bracht een klare
en overzichtelijke, sober ge
stotterde, uiteenzetting van de
inhoud van het regeerakkoord.
Hij schetste het in zijn histo
risch kader en gaf een beeld
van wat de verwachtingen er
van voor de Vlaamse gemeen
schap in dit land in de toekomst
kunnen zijn. Het was opvallend
stil in de zaal. ledereen luis
terde aandachtig en er werd
druk genoteerd. Bij het einde
van zijn toespraak werd spre
ker uitbundig en langdurig toe
gejuicht. Meester Baert had
vele twijfels weggenomen. Er
ging een zucht van opluchting
door de zaal. De spanning werd
losser. Nu was het de beurt aan
de vragensteller, ledereen
verwachte een spervuur van
vragen. Blijkbaar had spreker
tijdens zijn uiteenzetting al veel
vragen beantwoord. Er waren
ten slotte nog slecht een tiental
aanwezigen die enige verkla-
Jige
ringen wilden over minder dsfc
delijke passages in het n l
koord. De vragen werden geor
gedokumenteerd beantwodaai
De meeste vragenstellers
men met een bevredigei
hoofdknik opnieuw plaats,
dan kwam de laatste man
de beurt, die het woord
vraagd had: de ex-^
schepen Willy van Mossei
de.
Het werd geen vraag, het w
een zelfverdediging. Emcrz<
neel. Hij gaf de indruk dat hPS
toespraak van meester B#r
als persoonlijk ondervonjwi
had. Hij gaf de indruk zich gbai
seerd te voelen. Ex-sch<
Van Mossevelde somde
maals de redenen op (zoali
in die dagen al zo vaak hadr"
daan) van zijn ontslag. Zij'"
nu minder verzekerd. En
verdediging, want dat was
toch, heeft weinigen overti
Wat te verwachten was en
hij had gehoopt, namelijk di
door enkele supporters tc
juicht zou worden, is niet gi
urd. Hij stond totaal alle#'
Was dat zijn zwanenzang f
eens kort te repeteren.
Toen de expo in Bergen
werd georganiseerd han
teerden de inrichters nor
men als kwaliteit en heden
daags terwijl ook een paar
praktische bedenkingen als
aantal en betrokkenheid bij
de academie een rol speel
den. Tijdens de vernissage
te Bergen waren onze sche
pen van cultuur en het be
stuur van Bolaska in de
mogelijkheid te praten met
onze ambassadeur in Ne
derland en dienst culturele
attaché. Toen er bij de Bel
gische ambassade een aan
vraag toekwam van een
kunstenaarsgroep uit Gou-
daom te bemiddelen voor
een uitwisseling met Bel
gische kunstenaars dacht
men daar onmiddellijk aan
Bolaska. De eerste brief
kwam wel op het stadhuis
toe. Achteraf kreeg ik ook
een dergelijk bericht. Het is
duidelijk dat het ging om
een uitwisseling met de or
ganisatie Bolaska waarbij
de stad gelukkig meehielp
in de organisatie, zoals dit
ook gebeurt voor andere
evenementen die door ver
enigingen worden georga
niseerd. Van prompt door
spelen is helemaal geen
sprake.
Het is wel spijtig dat, in
dien er nu werkelijk zo'n uit
nodiging op het stadhuis
zou toekomen, men niet
anders kan dan Bolaska of
De Vrienden van het Mu
seum aan te spreken daar
er hier geen kunstenaars
vereniging bestaat. Als Bo
laska deze taak op haar
schouders neemt kan ik
daar alleen maar gelukkig
mee zijn, en dan hebben zij
ook het recht, zelfs de
plicht kunstenaars uit hun
leden te kiezen. Het is geen
kwestie dat dit lidmaat
schap alleen reeds een
waarborg zou zijn om een
goed kunstenaar te herken
nen.
De talloze anderen, niet Bo-
laska-leden, die men voor
stelt als de ware kunste
naars, volgens A.B. schrij
ver van het artikel omdat
het veelal individualisten
zijn en deze persoonlijkhe
den zich niet laten dwingen
in het keurslijf van één ver
eniging, zouden beter een
nieuwe vereniging in het le
ven roepen of anders, aan
sluiten bij Bolaska? Indien
geen van beide hen bevalt
twijfel ik er ook sterk aan of
zij dan in een uitwisseling
van ideeën, wat een kollek-
tieve uitwisselingstentoon
stelling toch is, geïnteres
seerd zijn. Ik heb sterk de
indruk dat sommige plaat
selijke gevestigde namen
alleen van streek geraken
als zij er niet bij zijn terwijl
sommigen van hen zeggen
dat het voor hen tijd- en
geldverlies is als hun werk
er wel bijhangt.
Ik ben er zeker van dat het
bestuur van Bolaska liever
een kunstenaarsvereniging
zou zien groeien, al of niet
met haar medewerking.
Mensen die kritiek geven,
een volgende keer liefst
zonder foute beweringen,
zouden best ook eens posi
tief gaan werken en zelf in
dat verband de handen uit
de mouwen steken, liefst
,|cf
niet alleen voor het ei®
succes maar er ook hun l\ tj,
lega's zoveel mogelijk inl v;
trekken. i
Met mijn reaktie spend^j
ik eigenlijk al teveel a|rni
dacht aan het artikel va
A.B. maar daardoor w< i
ik tenminste nogmaals s
de gelegenheid gesi
kunstenaars op te roe
tot samenwerking. Zo
gevestigde namen als k<
verdieners zouden
eens moeten bezinnen
dan positief uiting ge
aan hun kreativiteit.
Tot slot graag een paar
denkingen van de so<
loog Leo Welters zoals
verscheen in de Nederla
se Volkskrant van 28 me
«Waardoor werkt de op
bare bibliotheek teg
woordig goed? Dooi
kinderen al vroeg met le
in aanraking komen via
schoolbibliotheek. Het
nen van boeken is heel
woon. Misschien moet
voor kunst iets dergel
organiseren, heel kleine
leencentra op de scho
waar je een stuk onden
kunt bij aanpassen. Zo
je kinderen trainen in
omgaan met kunst.»
Deze taal was in verb
met de strijd tussen a
theken en uitleencen
Terwijl men hier nog ri
over een vereniging en i
schien in een paar jaar
uitleen begint, hopelijk
formeert men zich dan
bij onze Noorderburen.
