HET LANGE LEVENTJE VAN JO
DE WITTE: ORGEL TRAPPEN
BOERTIG EINDE TE AALST, CANTATE
DOMINO GRANDIOOS TE GENT
De Voorpost - 30-9-1977 - 15
«Airport 77» vermeldt in de hoofdrollen James Stewart. Jack Lemmon.
Brenda Vaccaro, Christopher Lee en Olivia de Havilland.
Een schatrijk kunstverzamelaar, Philip Stevens (James S(ewart) schenkt
zijn verzameling aan een museum in Palm Beach. Ter gelegenheid van de
opening van het museum nodigt hij vrienden en kennissen uit. De ver
plaatsing van Washington naar Palm Beach zal geschieden met zijn
j.. privé-vlicgtuig, een Jumbo 747. Aan boord bevinden zich eveneens
kunstwerken van onschatbare waarde.
S Terwijl voorbereidselen voor de vlucht worden gemaakt, slagen misdadi
gers er in zich ongemerkt aan boord van het vliegtuig te begeven dit met
i; medewerking van de co-piloot.
De Jumbo 747 zal 's avonds vertrekken met al zijn vooraanstaande en
rijke gasten. Op hét laatste nippertje komen Steven's dochter en klein-
zoon mee aan boord.
Tijdens de vlucht gaat het er spoedig vrolijk aan toe. Maar de piloot
Gallagher (Jack Lemmon) wordt uit de cockpit weggelokt. Via het
ventilatic-sistecm worden alle passagiers met gas bedwelmd.
Het vliegtuig wordt door de co-piloot Chambers, naar een onbewoond
eiland in de Caraïbischc Zee afgeleid. Daar zullen de kunstschatten
overgeladen worden in een ander vliegtuig.
Maar de Jumbo komt terecht m een plots opstekende storm, stort in zee en
begint te zinken. De verdoofde passagiers ontwaken midden een nacht
merrie. Sommigen onder hen zijn gedood of ernstig gewond. Het vlieg
tuig ligt onder water op een zandbank Vermits de passagiersruimte onder
luchtdruk staat en waterdicht is, zijn ze nog een tijdlang veilig Maar
onder de enorme waterdruk moet vroeg of laat de kabine begeven.
Operatie-redding wordt door de piloot op gang gebracht Ondertussen
heeft Stevens alarm geslagen sedert de 747 van het radarscherm ver-
i dween.
Marine en Kustwacht zetten de opsponngsaktie in In het vliegtuig
beslissen Gallagher en Buchek een laatste poging te wagen door met een
reddingsbootje de oppervlakte te bereiken en noodsignalen uit te zenden,
i Gallagher lukt.
De moeilijke reddingsoperatie kan nu beginnen Luchtzakken worden
geplaatst om aldus te trachten het vliegtuig van de zeebodem op te lichten.
Velen vinden de dood in deze gewaagde operatie. Bij mirakel ontsnappen
- de dochter en de kleinzoon van Stevens aan de dood. Het weerzien met
hun vader is dus te aangrijpender.
I Een flinke dosis spanning dus in beide produkties. Veel kijkgenot.
WA.D.G
Vandaag, vrijdag, opent cinema Feestpaleis opnieuw de deuren voor het
publick. Evenals in -Palace» zijn twee zalen voorzien. Ook hier dus elke
weck twee films. Een relaas over de opening leest u in onze volgende
editie. In elk geval kan u vanaf vandaag kijken naar «Max Havelaar» en
een oorlogsfilm, waarvan de titel ons is ontsnapt.
Cine Palace brengt deze week «De lang verwachte Dag» van Jacques
Besnard en «Airport 77». een produktie van Jennings Lang.
«De lang verwachte Dag», met in de hoofdrollen Jean Lefèbvre. Pierre
Tornade. Darry Cowl en Pierre Doris, speelt zich af in Saint-Laurent, een
8 klein dorpje waar de oorlogen altijd ver van weggebleven zijn. Grégoire,
i. vroeger briefdrager te Parijs, oefent er de funktic uit van «Jan-doet-al».
■I Maar, door het feit dat hij niet van Saint-Laurent zelf is wordt hij van elke
ernstige zaak weggehouden.
i Wanneer hij zichzelf beschuldigt de brug die Saint-Laurent met de rest
J van de wereld verbindt in de lucht te hebben doen springen gelooft
niemand hem. Een ding telt voor de inwoners van het dorp, en dat is dat
1 een puitsc afdeling voortaan in het dorp vastzit
De kinderen, al met ronde voorwerpen te spelen, die niets anders waren
dan handgranaten, doden een Duitse luitenant.
De Oberführer Muller deelt de burgemeester mede dat hij de doder
b achtenveertig uren geeft om zich bekend te maken
1 't ls de paniek! Men moet een vrijwilliger vinden, een vreemdeling zou
jjjc natuurlijk ideaal zijn. Er is wel Grégoire, maar hoe hem overreden?
B Iedere dorpeling komt hem vinden, en belooft hem zijn gronden of
I eigendom, om te bekomen dat hij zich zou aanklagen en hun leven zou
I redden. Grégoire zegt eindelijk JA!
I Hij gaat naar het kasteel door de Duitsers bezet om zich aan de Oberführer
I te gaan aanklagen, die hem natuurlijk niet gelooft.
I Plotseling na 'n ontploffing ontstaat een panische schrik onder de bezet-
I ters die de grote trap van het kasteel afstormen. Grégoire op hun hielen en
j in het voorbijlopen raapt hij een Duits geweer op.
I Op het perron gekomen ontdekt hij een ongelooflijk schouwspel, de
I Amerikanen zijn daar en de Duitsers steken de handen boven hun hoofd
I ten teken van overgave
I Grégoire. het geweer in de hand, lijkt ze wel allen gevangen genomen te
I hebben.
j Er blijft nog slechts de Held te vereren.
zijn instrumenten die het ene al wat vaker dan het andere vlot bij de handelaar over de toog gaan, zeg
aar die druk door onze bevolking worden bespeeld. De gitaar is zo'n populair ding, maar ook de
kordeon en zelfs het orgel zijn vertrouwde voorwerpen ten huize.
it orgel (we laten het kerkorgel met de vele pijpen buiten beschouwing) is natuurlijk een duur
itrument. Toch zouden er in Nederland honderdduizenden (300.000?) van in huisgezinnen te vinden
n.
uk Aalst telt zijn fanaten al niet meer en zoals normaal is, zijn daar uitschieters bij: Anne-Marie
uyndonckx, Louis Vermoesen, Werner Bellon en één der jongsten, Jo De Witte. Hier het licht op
oen voor deze laatste.
Jo De Witte is tweeëntwintig,
slanke persoon met bijna spierwit
haar, dus zeer blond, een beschei
den iemand ook en de gelukkige
bezitter van vingers die zich goed
schiks plooien over het klavier van
zijn Hammond T522 met toonwie-
len. Een lijvig stuk is dat machien,
120 kg en met heel wat mogelijk
heden. Voorde «petite histoire»
er staan 9 voetpaden op («draw-
bars», zeggen de kenners) en daar
heb je zo'n slordige 253 miljoen
mogelijkheden mee. Matematisch
dan wel want, zo zegt Jo De Witte,
«als je d'er honderd goed kunt van
gebruiken dan ben je al aardig op
weg».
Als we het goed begrepen hebben
dan zit daarjuist de kunst van het
orgelen: jouw instrument beheer
sen, kombinaties zoeken, de regis
ters de baas zijn en dan maar oefe
nen, oefenen dat de klankschake
ringen er zo uitsnettCISIÏ Vcruer
dat je de tango van een fox-trot
weet te onderscheiden, met je voet
over de baspedalen leren «lopen»
enz.
Een hele bedoening dus en als je
daar nog wat gevoel kunt aan toe
voegen dan is het ook nog erg ge
nietbaar. En dat kan Jo De Witte
wel.
De Witte en zijn elektronisch orgel zijn onafscheidbaar (EL)
TOEVAL
Maar hoe begin je daar aan?
Domme vraag natuurlijk, maar je
leert er wat mee bij.
Jo is geboren Aalstcnaar (3.8.55),
altijd een vlotte leerling geweest
en toen ie school liep in het Sinl-
Maartensinstituut voelde hij wel
iets voor muziek, «zonder mij daar
goed van bewust te zijn», voegt hij
daaraan toe. Wel vrijde hij toen al
de muze op in het koor Cantate
Domino. Als koorknaap hoor je
het orgel al eens vaker klinken
maar of dat zulks je meteen in de
greep van de Hammondmuziek
zet. hebben we niet gevraagd.
Feit is. op een dag kwam hij er toe
zelf te muziseren. «Nogal toeval
lig. zegt hij, ik zat in het VT1 en
toen ik eens een jaarbeurs bezocht,
was ik plots bekoord. Ik schreef
mij in voor een kursus van Ham
mond te Gent, ik kocht mij een
orgel. We kregen daar les van
BRT-organist Paul Tutger.»
En of hij daar wat aan opgestoken
heeft. «Ja maar, zegt Jo, zelfs dan
moet je er zelf nog heel wat voor
doen. Rutgerben ik veel dank ver
schuldigd, maar in feite ben ik
auto-didakt.»
SONOR BAND
En zo ging dat maar verder: uren
aSü ïiei xiavier zitten, een of ander
stuk leren, en nog 'n en nog een
Tot hij een urenlang repertoire had
opgebouwd, zo lang zelfs dat Jo
De Wine uit het hoofd zestig el
pees van zijn groot voorbeeld
Klaus Wunderlich kan naspelen.
Podiumervaring was er ook vrij
vlug bij want in 1972 stapte Jo met
de Sonor Band (jawel, die met
Inge Summerland) in de boot. Dat
te;
it Festival van Vlaanderen 1977 zit er weer op. Vlaanderens groot muziekfeest, dat elk jaar
p ilzenden in kerken en konsertzalen lokt en solisten, ensembles en dirigenten brengt die we
Alers noot in levende lijve te zien of te horen krijgen kende opnieuw overweldigende
^tsessen, maar liet tevens, en dan vooral te Aalst enkele bedroevende indrukken na.
ouverture), Mozart (40e sym
fonie) en Schubert (9e symfo
nie) klonken onder zijn handen
bijzonder doorvoeld en tot het
uiterste gedetailleerd. Steeds
Orgelen is Jo's lang leven (EL)
betekende meteen wekelijks repe
teren en optreden. Een goeie leer
school een aangename tijd ook.
Intussen stak Jo De Witte ook zijn
diploma van technisch tekenaar op
zak en na een zekere tijd werken te
Brussel en dagelijks het land rond
toeren werd hij in '75 demonstra-
tor bij Hammond-organ Antwerp.
Dat was natuurlijk pas voor je be
roep je hobby uitoefenen, het was
werk op hoog niveau, in de krin
gen van de felste orgelliefhebbers,
Jo leerde het hele gamma orgelty
pen kennen en fijner nog, demon
streerde zelfs in het buitenland.
SOLO
Ook het soleren begon: 2 maal in
Zwitserland ('74 en '75), Neder
land en Luxemburg, over heel
België natuurlijk (in '76 twee
maand lang in Middelkerke). Een
lange, lange reeks huwelijken, ju
bilea, banketten, mode-shows, re
cepties, konserten en feesten al
lerhande.
Het leger kwam daar evenwel een
FESTIVAL VAN
VLAANDEREN
1977
Gustav Mahlers achtste "sym
fonie. Maandag 26 september
1977 zal in het Belgische mu
ziekleven een onuitwisbare da
tum blijven. In de Gentse Sint-
>t Lyceum Club Ensemble,
igfckon Ton Hellinidon». was
gd laatste groep die optrad in
jjdze stad. Een groot spektakel.
;ejj artistiek echter weinig om
it lijf had. Veel lawaai op be-
Ïde momenten, langdradige
:eurende muziek door en-
instrumentalisten die eer-
jr in een Grieks restaurant
is horen. Veel gedans, voe-
igestamp en een mode-
)w van traditionele kleder-
ichten. Voor dit alles, jawel,
i staande ovatie. Voor de
ippe musici van de London
>j_. ifonietta enkele dagen voor-
n, een koel, beleefd ap-
d us. Elkeen zal het er met ons
de ;r eens zijn dat het Festival
11 Vlaanderen voor alles een
lc|iziek-festival moet blijven.
t alle respekt voor de folklo-
n' Sche waarde van het
Bkse gezelschap, zijn we
'j( i oordeel dat men het voor
spektakel gebruikte geld be-
ro1 had besteed aan een goed
le nist«Pro Arte» speelde het
10 |maals klaar om Eduardo
Pueyo in Aalst te krijgen,
kei reeds dit feit is voldoende
het Festival een blosom de
ngen te doen krijgen.
het Festival van Vlaande-
i in al zijn glorie wil meema-
imoet naar Gent, Brussel en
lere grote steden. Dit heb-
i wij voor onze lezers ge-
te »n. Gent blijft nog steeds de
ee ederstad van het Festival en
nil is daar ook dat de mooiste
evuenten te beleven vallen,
iken we bijvoorbeeld aan de
'ergetelijke liederavond
or i de bariton Hermann Prey.
nen met Dietrich Fischer-
or skau behoort hij tot het
er m der liedzangers. Her-
or in Prey, aan de piano bege-
g( door Geoffrey Parsons ver
eelte balladen van Schubert,
3k we, Schumann en Wolf.
i ongelooflijke voordracht,
et rst verstaanbaar, gedekla-
riierd en gezongen tegelijker-
M( Ie Gentse opera konden we
lor ineens kennis maken met
8 I even groot, zij het dan
idiuwelijk fenomeen uit de
M< irawereld: Birgit Nilsson. Als
tingner en Richard Strauss-
lolkster is ze ongeëvenaard,
t Gent werd het dan gelukkig
vlgner: uit «Die Walküre», het
le de bedrijf zong ze de
Ier lekbede van Brünnhilde
In Ter Rozen trad in hel kader van het festival van Vlaanderen een Grieks ensemble op. (EL)
«War es so schmahlich».. en
uit Götterdammerung, even
eens uit het derde bedrijf
«Starke Scheite schichtet mir
dort».
Ze «d bijgestaan door de
prachtig zingende bariton
Siegmund Nimsgern. Deze
laatste moest op bepaalde
ogenblikken, om Nilssons
stemgeluid te kunnen evenaren
sterk verdedigen. Waren Nils
son en Nimsgern de grote figu
ren van de avond, de grote ver
rassing, laat ons maar zeggen
openbaring, was het orkest
«Die Junge Deutsche Philhar-
monie», een drie jaar terug op
gericht jeugdorkest Het werd
geleid door de schitterend werk
verrichtende dirigentHans Wal-
lat.
Met de ogen dicht was het
nauwelijks te geloven dat hier
een jeugdorkest aan het werk
was. Geen enkel Belgisch be
roepsorkest klinkt zo mooi.
Naast de begeleiding van eer
der genoemde operafragmen
ten speelden ze de beroemde
Tannhauser-ouverture. Rond
uit prachtig. Het Belgisch
Jongerenorkest dat onder Fre-
derik De Vreese musiceerde op
de Festival-happening in de
Sint-Pietersabdij raakte nau
welijks aan de enkels van dit
jonge Duitse ensemble. Vaste
gast op Vlaanderens muziek
feest is het Amsterdamse Kon-
sertgeDouworKest. up 3 sep
tember speelden ze onder de
leiding van de Russische diri
gent Kirill Kondrasjin in de Ge
ntse opera. Michel Béroff was
solist in het pianoconcerto voor
de linkerhand van Maurice Ra-
vel.
Naast dit werk werd van de
zelfde komponist de «Valses
nobles et sentimentales» uit
gevoerd en de bekende
«Symphonie Fantastique» van
Berlioz. Dit koncert bevatte
weinig boeiende momenten.
Kondrasjin liet het orkest tame
lijk mat en weinig geïnspireerd
klinken. Onder Haitink hebben
we het ensemble beter horen
musiceren.
Ravel klonk onder Kondrasjin
al te weinig frans, laat staan
Raveliaans. Berliozde kom
ponist zelf deed het meest on
mogelijke om zijn muziek boei
end te maken kompositie
vond in de Rus een zeer nuch
ter vertolker. De Symphonie
Fantastique heeft een uiterst
bezield dirigent nodig om er
gens te kunnen aanspreken;
een dirigent die met hart en ziel
de op zich zelf weinig zeg
gende materie te lijf te gaan.
Daarvoor was Kondrasjin niet
de geschikte man.
Van grotere allure was Zubin
Mehta aan het hoofd van het
Israel Philharmonic Orchestra.
Beethoven (Egmont-
wist Mehta de kern der werken
te raken. Mozarts veertigste
werd, zoals het in feit hoort, in
mineur-stemming gespeelt.
Een dramatische Mozart, los
van alle speelsheid; meer ern
stig dan doorgaans het geval is.
Ook in Schubert toonde Mehta
zich van zijn beste zijde. Onder
zijn leiding wist het werk ons
meer aan te spreken dan des
tijds onder Haitink en zijn Con
certgebouworkest.
Kamermuziek kwam in dit Fes
tival 1977 al te weinig aan bod.
Maar wat we hoorden was
doodgewoon van een verbluf
fende schoonheid.
Het Cleveland Quartet (dat niet
te maken heeft met het be
roemde Cleveland Orchestra)
speelde drie strijkkwartetten
van Beethoven: opus 18 nr. 3,
opus 95 (Serioso) en het magi
strale opus 127. Een vertolking
die niets te wensen overliet.
Prachtige instrumenten en on
gelooflijk goede musici. Ze
brachten een sterk ontroe
rende Beethoven, tot in de pun
tjes afgewerkt en uiterst gaaf
gespeeld. Met grote hartstocht
gingen ze de muziek te lijf 'en
verloren geen moment de
haast konstante spanning die
Beethoven in deze muziek leg
de
Een der meest grandioze mani
festaties die ook maar denk
baar is blijft een uitvoering van
Baafskatedraal beleefden we
op die dag onbeschrijflijke mu
zikale gewaarwordingen. On
der leiding van Michael Tilson
Thomas (Raphaël Frübeck de
Burgos werd voor een drin
gende operatie in een zieken
huis opgenomen) werd Mah
lers achtste, bijgenaamd «der
Duizend» op ongeëvenaarde
wijze tot uitvoering gebracht.
Men hoeft maar even een
plaatopname van dit werk te be
luisteren om een idee te heb
ben van wat hier in werkelijk
heid werd gerealiseerd. Naast
acht solisten, het Philharmonia
Chorus, het Chor der Stadti-
schen Musikvereins e.v. Düs-
seldorf en het Philharmonia
Orchestra (vroeger New Phil
harmonia Orchestra) ver
leende de Aalsterse Schola
Cantorym Cantate Domino haar
medewerking Naast de Belgi
sche alt Ria Bollen, die schitte
rend en ontroerend overkwam,
waren de jonge Aalstenaars de
enige medewerkers uit ons
land. Een foutieve inzet te na
gesproken slechts weinigen
zullen het gemerkt hebben is
de enige kritiek die we kunnen
leveren op de jonge Aalsterse
medewerkers. De stemmen
klonken prachtig: ontroerend-
kinderlijk. zoals Mahler het
verwachtte. Voor de rest, een
muzikale avond waar geen
woorden voor te vinden zijn.
Artrirp Do Grnpvp
streepje door trekken. Dat verhaal
is evenwel nu einde oktober uit
verteld. De tijd is dan weer aan het
orgelen.
«Professioneel?» vragen we.
«Eerst kunnen.» antwoordt hij.
Hoe dan ook, Jo De Witte vindt u
aan de Klaterbaan 65 te Aalst.
Niet in de woon- of zitkamer,
neen, maar in de kelder, in zijn
eigenste studio, zeg maar werk
kamer. Daar is zijn hemel, tussen
de grote luidsprekers, het orgel en
de foto's van de internationale
grootmeesters op het gebied:
Wunderlich natuurlijk; ook de
Belgen Paul Rutger en André
Brasseur.
«'t Is mijn enige hobby, een passie
zelfs...» zegt hij. Jo zet zich aan
het klavier en hij zet Jobim's «Girl
from Ipenia» in. 't Is bijna «Wun
derlich»...
René De Witte
