Klubfilms I
Filmklubs
ALKUONE VIERT VIERDE LUSTRUM
DE KREUPELE
BEZIENSWAARDIGHEID
HET OMROEPKOOR VAN DE B.R.T. KREEERT
WERKEN VAN VICTOR VAN FRACHEN OP
GEDICHTEN VAN ZIJN MOEDER
ANGELE DE BREMAEKER
rijdag
erwig
ugusti
Het hoeven mei altijd gangsterfilms, psychologisch$racht.
drama's of far-westverhalen te zijn die hier uw aanjtuatie
dacht vragen. Deze week iets over toeristische filmsjiaken
Organisator is de Aalsterse filmklub Kinova die allerfelle
kandidaai toeristen en filmamateurs op 18 novembel/at hij
verwachten in de feestzaal van het stadhuis. Waervvjg-
krijgt u cp uw boterham?
Prenten over Jemen (het woestijnland bij uitstekjEn/da
USA (het land van Uncle Sam), Ivoorkust (op he pieidin
zwarte kcntinent), Ethiopië (het land van de blauwden mij
Nijl), de Galapagoseilanden (beroemd natuurreserisc
vaat), Turkije (met zijn minaretten), Bretagne (landen'
van de uitgestrekte zee) en Tenerife (het land van d^etis
eeuwige lente).
Deze films werden opgenomen en verwezenlijkt doo
amateurkineasten. Toegang gratis.
KFL met «De pientere jonge broer van Sherlock Hol'
mes» op 24 november in de kollegezaal in de Pont-
si raat
GENERIEK
Regie: Gene Wilder
Scenario: Gene Wilder
Fotografie: Gerry Fischer, De Luxe Color
Montage: Jim Clark
Muziek: John Morris
Prcdukiie: Richard A. Roth voor Fox
Vertolking: Gene Wilder (Sigerson Holmes)
Madeline Kahn (Jenny), Marty Feldman
(Orville Sacker), Dom DeLuise (Gambetti)
Leo McKern, Roy Kinnear, John Le Mesurier
Duur: 91 minuten
Engeland 1975
REGISSEUR
Een paar jaar geleden was Gene Wilder bij ons een il
lustere onbekende. Zijn naam werd voor het eerst
vernoemd toen een Brusselse zaal «The Producers»
cp haar programma bracht waar hij een rol in had
Maar meer nog dan de zijne stond de naam van de
kineast op ieders lippen: Mel Brooks, Wanneer dan
enige tijd later de film «Young Frankenstein» uit
kwam werden de namen Mel Brooks en Gene Wilder
meteen even bekend als die van hun beroemde film-
kcllega's.
Gene Wilder (1935, Milwaukee, Wisconsin) genoot in
tegenstelling met veel van zijn grote voorgangers,
geen music-hall opleiding. Hij is een klassiek ge
schoold akteur met dertien jaar serieuze studie ach
ter de rug. Old Vic in Engeland en bij de Actor's Stu
die in New York. Gene Wilder zegt«Als kind was ik
tamelijk in mezelf gekeerd, ik droomde ervan klown
te zijn en vermaakte mijn familie met Danny Kay imi
taties. Een opvoering van Arthur Millers «Death of
salesman» met L.J.Cobb in de hoofdrol, was een
keerpunt in mijn leven. Vanaf dat moment wilde ik
een echte akteur worden. Onder leiding van Uta Ha
gen en Lee Strasberg werkte ik bijna zes jaar bij de
Actor's Studio. Ik was één van de twee kandidaten
die uit 1.200 audities geselekteerd werden. Het wa
ren de leerjaren van Shelly Winters, Geraldine Page,
Marilyn Monroe en Rod Steiger. Het is onmogelijk in
het kort uiteen te zetten wat nu de karakteristieken
schild
at hij r
P
oen, o
ieter C
anse
into on:
et ook
Dor hf
»er re<
eriode
teer w
ok an
jirituet
entitei
en «isr
Ik zit i
egt He
«gelijl
af en
teaani
de de
erwanl
lee, M
lite koi
eelder
unster
anspre
is.
die w
elijk h«
erwig
pde d
en fluv
ntspar
adruk
elever
waarw
make
edrijfr
itloper
Toen i
iroef af
ntwerj
lidden
te prij
iet gre
e dag.
in of f
oerbat
in late
zijn van de fameuze «methode», dat zou uren vergen.
Allerlei verkeerde voorstellingen doen de ronde om
trent de herkenbare «tics» van «method» akteurs.
Dit is niet het tegengestelde van wat bedoeld wordt:
namelijk een natuurlijke vertolking die op echt bele
ven berust, en niet op nabootsen en effektzoekerij.
Om het met een banaal voorbeeld te illustreren ge-
rma».
erwig
srde i
igtoe
1968
ierk;'H
bruik echte bloemen en geen plastic.» Het gevolg van an E.t
die harde scholing is dat Gene Wilder zijn komische
rollen op een zeer realistische wijze benadert. De de
finitie die Gene Wilder van zichzelf geeft maakt het
vage, gemakkelijk uit te wissen verschil tussen
geestigheid en triestigheid duidelijk: «Een draadha-
onden
urreali
Voi
lerwig
et van
rige, blonde melancholicus die de bizare vondsten eet d;
uit de verbeelding van Mel Brooks voor waar neemt el a,el
en in 't echt uitvoert.» ar s;
Wie Gene Wilder denkt, zegt ook Mel Brooks en vice
versa. Om te achterhalen wat het aandeel van Wilder
is in de Brooksfilms moest men een vergelijking ma
ken lussen «Silent Movie» door Brooks gemaakt zon
der enige inbreng van Wilder en tussen de vorige
Brooks films waarop Wilder een gevoelige stempel
drukte door zijn vreemdsoortig romantische vertol
king. In «The Producers» vertolkte hij met Zero Mos-
tel een sadomasochistisch duo, in «Blzing Saddles»
was hij de enige en dronken sympatizant van de
zwarte sheriff Cleavon Little, in «Young Franken
stein» deed hij het wereldwonder van een beruchte
veervader eventjes over en groeide er tussen schep
per en monster Peter Boyle een bijna hyserische
band. Het is duidelijk dat tussen wilde schaterlach
en losgeslagen kolder in de verschijning van Gene
Wilder affekties en gevoelens losmaakt die in het
dolkomische verhaal eigenaardige kontrasten leg
gen.
Naast de films van Mel Brooks zagen wij Gene Wilder
ook reeds in «Willy Wonka in Wonderland» (Mei
Stuart - 1971), in «Everything you always wanted to
knew abaut sex but were afraid to ask» (Woody Al
len - 1972) en in «The Little Prince» (Stanley Donen -
1974).
SCENARIO
Londen 1891. Een geheim dokument door koningin
Victoria toevertrouwd aan een minister wordt gesto
len en misbruikt voor chantage. De koningin aarzelt
geen ogenblik om beroep te doen op de befaamste
aller detectives: Sherlock Holmes. Deze laatste be
grijpt dadelijk dat zijn eeuwige vijand Moriarty hier
de hand in heeft en dat één van zijn kliënten de mu-
sic-hall-zangeres, Bessie Bellwood, de sleutel van
het mysterie bezit. Om zijn vijand te verschalken laat
hij hem geloven dat hij naar Frankrijk op speurtocht
trekt samen met zijn vriend Watson. Van die gelegen
heid maakt Sigerson, zijn pientere broer gebruik om
de zaak in handen te nemen. Sigerson heeft steeds
in de schaduw van zijn beroemde broer geleefd, is
daardoor erg jaloers en gekomplexeerd (hij spreekt
over Sherlock als over «Sheerluck Holmes), en zal nu
eens tonen wat hij waard is. Bijgestaan door ser
geant Orville Sacker van Scotland Yard, die als een
soort Watson moet dienst doen, trekt hij op zoek
tocht. Sherlock volgt echter in 'allerlei vermommin
gen zijn broertje op de voet en houdt een oogje in het
zeil daardoor weet hij de zaak steeds op het goede
spocr te houden vooral daar er talrijke ontsporingen
door Sigersons domheid ontstaan. Hij zal niet alleen
enkele keren het leven redden van dit dedectiefje in
spe maar hetzelfs zo aan boord leggen dat Sigerson
de zaaik oplost en niet alleen alle eer wint maar ook
het hart van het zange *sje Bessie.
racht.
iteree
erk v«
en tijc
en ko
e. Nie
eeld t
erwig,
en vla
cuwd.
eersf
sch kc
ard-ec
Denser
itsch f
laken,
erwig
torlief
ussisi
laarin
ndat
ng voi
Hd. Dj
Sge c
rengt.
teggec
ld var
Ie voe
zijn
an de
nacht!
en.
de sc
r Coe
fna tc
osities
i kleir
er oj
aan.
ele v«
etailge
art ze
il uit,
9urcn
rozaie
rouwe
roege
elke r
ktie v
twee
lire er
kster
oorwi
tel, t
ondei
Nadat vorige dinsdag werd opgetreden voor een talrijk opge-
komen ouderenpubliek van de Derde-leeftijd in de Keizershal-
len te Aalst en nadat er drie schoolvoorstellingen acmer ae
rug zijn, eveneens voor een volle Keizershalle, kijkt de Aals
terse Kunstgroep Alkuone hoopvol uit naar het sluitstuk van
zijn vierde lustrumviering, de galavoorstelling van zaterdag
19 november om 20 u.
KENNISMAKING
Kunstgroep Alkuone werd in 1957
opgericht door Oscar Van Malder,
licenciaat lichamelijke opvoeding
en danser aan de balletschool van
Elza Darciel. De groep vond zijn
voedingsbodem in het Vrij Tech
nisch Instituut te Aalst met de be
doeling het kulturele leven in de
school te stimuleren en te anime
ren en de jongeren in konfrontatie
te brengen met de eigen kreatieve
mogelijkheden.
Oorspronkelijk was de groep enkel
samengesteld uit jongens. Sedert
1970 echter is de groep gemengd,
wat uiteraard heel wat meer moge
lijkheden met zich meebracht wat
betreft de samenstelling van de
produkties.
Onder de leiding van verschillende
vaste koreografen wordt wekelijks
geoefend Deze training omval
zowel klassieke als moderne vor
ming. Al naargelang de leeftijds
groepen krijgen de leden kreatief
spel, les in ruimte en uitdrukking,
lichamelijke ekspressie, houding,
ritme, dans en vlaggespel.
Het geheel wordt tijdens de opvoe
ringen ondersteund door klank,
licht en kostumes.
De oorpsronkelijk 20 30 jongens
zijn nu een groep van een 150 ak-
tieve leden geworden. Zij brengen
een boeiend en speels schouwpel
van het eigen geloof in schoonheid,
ritme, klank, kleur en vreugde.
Naast podiumpcogramma's zoals
zij er momenteel een verzorgen in
de Keizershallen te Aalst naar aan
leiding van hun twintigjarig bestaan
treden zij ook op in stoeten en mas
saspelen, hetzij met dans, hetzij
met koreografie, kleine en grote
vlaggen.
Het vendelzwaaien en de vlag,
waarond alles gegroeid is, is nog
altijd funktbneel voor de groep. In
openlucht en op grote podiums
versterkt zij het gevoel van ruimte.
De kostumering, klank en licht leg
gen de aksenten duideijker.
Naast 'n fleksiebel podiumpro
gramma werkt de groep ook nog in
opdracht. Voor tematische festivi
teiten zoals bijvoorbeeld een 50e
Als kunstenaar loop je altijd langs de andere kant van
de straat, zegt Wim De Craene, als een beetje kreupe
le bezienswaardigheid. Inderdaad, en als De Craene -
deer een journalist ooit «de onderkoning van Wette-
ren» genoemd - zo'n echte kunstenaar is, dan heeft
hij ens van de overkant een nieuwe plaat toegegooid.
Een beluisterenswaardig ding dat zonder krukken
(dus niet kreupel) onder onze pick-up naald is komen
gelopen.
De plaat heet «Wim De Craene...is ook nooit weg» en
ligt al enkele dagen bij de platenboer. (Referentie:
Decca 143.009) Wim De Craene is altijd een beetje
het lastige kind geweest van onze show-bizz; hij
houdt geen blad voor de grote mond, en dat heeft
men niet altijd graag. Vandaar...
Maar goed, of je hem nu mag of niet, je moet wel toe
geven dat hij mooie dingen heeft gemaakt. Van bij
zijn eerste elpee in 1973 met daarop de onvergetelij
ke «Boudewijn de eerste straat», «De Kleine man»
van Louis Davids. «Rode Heuvels» en andere. De el
pee «Brussel» (1975) onderstreepte dat hij een belofte
was, bevatte het hitnummer «Rozanne» (het gerucht
doet de ronde dat de muziek daarvan voor een groot
stuk is geïnspireerd op een nummer van onze stads
genoot William Souffreau) maar was nog altijd niet
«het van het». «Tim» maakte het aanschaffen van de
derde plaat «Alles is nog bij het oude» verrechtvaar-
digd en was de bezegeling van de zoektocht van Wim
naar een eigen plaats in ons kleinkunstwereldje. Met
«Wim De Craene...is ook nooit weg» is deze tocht
volledig ten einde. Niet dat de lof over deze schijf
met volle registers mag worden gesproken, maar het
is een mooie plaat geworden.
Voer je een plaat onder de naald steekt kan je vaak op
voorhand raden hoe de sound zal zijn. Een informa
tieve hoes vertelt je welke de begeleidingsmuzikan
ten zijn. Er is een tijd geweest dat de Vlaamse pop
(De Bruyne, Verminnen, De Craene, e.a.) een zekere
muzikale nivellatie onderging. Dat had te maken met
het feit dat je bijna overal dezelfde namen terugvond:
de betreurde Koen De Bruyne, Jean Blaute, Firmin
Timmermans, Nick Roland e.a. Het was allemaal wel
handig gedaan, maar het klonk hetzelfde.
De vraag is cf Wim De Craene met de muzikanten op
«...is ook nooit weg» een dergelijke herhaling heeft
willen voorkomen dan wel geen andere keuze had
dan elders te zoeken. Feit is, we horen Lieven (gitaar)
aan het werk, Steef Verwee, Luc De Clus (vaste be
geleider van Wim) e.a. de studiolui die nog het meest
de klankkleur bepalen zijn deze van de Keulse Head
band (wie herinnert zich hun optreden tijdens Malie-
munt Erpe-Mere?). De inbreng van deze rock jazz
greep klinkt erg Duits, en wie daar wat van op de
hoogte is zal in het toetsenspel van Mike Herting de
invloed herkennen van Brian Auger.
De plaat begint met het heerlijke «Mensen van 18»
waarmee De Craene (bewust?) inspeelt op het huidi
ge jonge publiek. De samenzang met Delia Bosiers
leept soms wat kreupel, het verhaal houdt weinig
meer in dan het relaas van een alledaagse idylle tus
sen twee jong-volwassenen, maar het is een fijn
nummer, mei hitpotentieel. Het blijkt leuk met «Later
op de avond» («'s avonds lijkt de wereld op een groot
gezellig huis»). «Loop maar even langs» lijkt danig
goed op «Daytime Friends» van Kenny Rodgers dat
niemand ens kan doen geloven dat het toeval is.
«Call out» is een instrumentaaltje zonder veel ambi
tie.
Kant twee begini met «Bongo Boetiek»; een soort
nummer dat De Craene altijd op zijn elpees heeft ge-
zei («tante Emma», «Rozie»), vaak waren dat grote
floppen maar hier is het troef.
Verder cp de plaat volgen nog twee dergelijke lossere
dingen: «Mariahaard» (over de pensionaatmeisjes
die ever hun mannelijke week-end buiten praten) en
«Canon» (een prettig kindernummer, a capella ge-
brachimaar dat je rap beu bent).
Eersi velgen echier «Psylocybe Mexicana (slurp), het
mceie «Sylvia» (een soort vervolgverhaal op «Emma»)
en een herwerkte versie van «Marcellino». Het
nieuwe arrangement daarop klinkt bij de eerste be
luisteringen zwakker dan die van de single-versie,
maar je siapi er dan wel in en dan wordt dit nummer
ever de homoseksualiteit het hoogtepunt van de
plaat.
«Wim De Craeneis ook nooit weg» is geen absolu
te topper, maar zal zonder blozen je hartje roeren.
René De Witte
14 - 18-11-1977 -De Voorpost
Toondichter Victor van Frachen aan een oud-Spaans orgel, tijdens een orgelrecital in Spanje.
De vlag speelt reeds 20 jaar een belangrijke rol in de produkties van Alkuone (SJ)
Aalsterse karnavalstoet worden
aangepaste produkties gekreërd.
Sedert het ontstaan werden talrijke
voostellngen gegeven in het bin
nenland, maar ook in het buiten
land, o.a. in Nederland. Duitsland.
Oostenrijk, Frankrijk, Spanje, Italië,
Japan, Ierland en Noorwegen.
Voor 1978 is een drie weken du
rend toernee doorheen de Ver
enigde Staten van Amerika voor
zien.
Kunstgroep Alkuone is erkend door
het Belgisch Ministerie van Neder
landse Kuituur, Bestuur voor
Jeugdvorming en Bestuur voor
Volksontwikkeling, en het Belgisch
Ministerie van Buitenlandse Zaken,
dienst Internationale Kulturele Be
trekkingen.
ALKUONE
Van Frachen wist de gedichten van
zijn moeder met een intens leven te
bezielen. Voortdurend is hier de mees
terzanger aan het woord, iemand die
weet met stemmen om te gaan.
Als wij het goed voor hebben kompo-
neerde van Frachen drie - Lofzangen -
aan «zijn- Brabant:
1. -Brabant, dierbaar Breugelland
(tekst: Bert Pcleman), voor solo ban
ton. gemengd koor en orkest;
2. «Brabants Landschap» (tekst: An-
gèle de Bremaeker), voor gemengd
koor a cappella;
3. -Brabantia Brcugcliana» voor
harmonie-orkest.
Kunstgroep Alkuone werd zoals
reeds gezegd in 1957 opgericht
door Oscar Van Malder, maar dan
onder de naam Wolfsangel. Toen
men echter enkele jaren geleden
de groep ging vereenzelvigen met
een gelijknamige groep met minder
kultureel gerichte aktiviteten, nl. de
knokploeg «Wolfsangel», werd de
kunstgroep die hier niet in het minst
betrekkng mee had dikwijls in
moeiSjkheden gebracht Om ver
dere ongeregeldheden te vermij
den werd toen door de beheerraad
beslist van naam te veranderen.
Aan de Vlaamse dichter Anton Van
Wilderode werd toen advies ge
vraagd voor de keuze van deze
nieuwe naam. Uit een reeks voor
gestelde namen werd toen door de
leden de naam Alkuone, het Grieks
voor Usvogel. weerhouden.
Alkuone. de ijsvogel, is een kleur
rijke, sociale, doelgerichte trekvo
gel met groot uithoudingdvermo-
gen Eigenschappen die ook op de
kunstgroep betrekking hebben.
PROGRAMMA
In het eerste deel van een haast
twee uur durende show worden de
trekvogelkapaciteiten van Alkuone
belicht onder het tema: Wereldwijd.
Aan de hand van een Siciliaance
«Tarantella» en via een vlaggen-
nummer op de muziek van de
«Peer Gynt-suite» van Grieg kun
nen de toeschouwers zich een idee
vormen van de indrukken die Al
kuone zich opdeed respektieveüjk
in Italië en Noorwegen
Het kleurrijke aspekt van de groep
wordt naar voor gebracht in de
nummers «Kaartenspel» en «Kon
trast»
De blijheid wordt vertolkt in «Lied
der blijdschap» en «speelgoedwin
kel». Dit laatste is een realisatie van
Kostumering, licht, klank, sierlijkheid. De ingrediënten voor de gala
voorstelling van 20 jaar Alkuone (SJ)
de allerjongsten.
De beweeglijkheid komt tot zijn
recht in «Mechanische wereld» en
«Jongensritme». De medemense-
lijkhe id en het sociale karakter in de
groep komt tot uiting in «Exodus»
en «Snijsens». Van dit laatste
nummer, Snijssens kan gezegd
worden dat het de binding vormt
tussen de vier lustrumvieringen.
Het is het enige nummer dat reeds
twintig jaar opgevoerd wordt en net
nog steeds doet bij het publiek.
Voor het nummer Snijssens werd
de idee gehaald uit het gedicht van
Rodenbach. de muziek is van Sibe-
lus Fnlandia.
Tijdens het tweede deel krijgen de
toeschouwers een koktail van
nummers voorgeschoteld.
Als openingsnummer krijgt men
hier een Poolse Hofdans of «Polo
naise», gevolgd door een bewer
king van een gedicht van Pablo Ne-
ruda «Margarita Naranjo». De be
koringen van de dans en de bewe
ging werden tot uiting gebracht in
«Meditatie».
Twintig jaar vendelaktiviteiten sa
mengebundeld in een goede vier
minuten «Dansende Vlaggen».
«Bosbrand» is een kreatief spel van
de allerjongsten, terwijl de ouderen
met «Magnificent Seven» een
stukje Amerka oproepen en hoop-
voluitkijkennaarhettournee 1978.
«Ik beweeg», ik dans, ernstig of
komisch zoals in de goede oude
«Cabarets» van vroeger. Ook de
moderne jazz-danstechniek komt
aan bod in «Isolations» terwijl een
op Russische dansen geïnspi
reerde «Russian Sailors» nog altijd
het spektakulaire showgedeelte
moet verzorgen.
Alles tesamen vormt dit twee uur
durende programma een bonte,
kleurrijke aaneenschakeling van
pittige, vrolijke en dramatische ko-
reografieën, dansen en vlaggen-
nummers. Voor elk wat wils. Af
spraak zaterdag 19 november om
20u in de Keizershallen. Volwas
senen 100 fr, onder de 12jaar50fr,
houders van kultuurkaarten en stu
denten 75 fr.
S.J.
In het programma «Het Omroepkoor van de BRT- op maandag 21
november '77 (van 17 u. tot 17.30 u.) kan men in BRT 3 de kreatie
beluisteren van o.a. twee koorwerken - Avondstilte- en «Brabants
Landschap- van voornoemde kunstenaars. Uitvoerders: Het Om
roepkoor van de BRT o.l.v. Vic Nees.
sterke belangstelling en een grote ver
spreiding, ook in het buitenland.
Grootmeesters uit de muziekwereld
evenals de pers zijn vol lof over dit
hoogstaand, waardevol materiaal voor
zangkoren.
Beide koorwerken maken deel uit van
het bundel «Tien Koorwerken- voor
gemengd koor a cappella.
Reeds bij het verschijnen van dit bun
del mochten beide kunstenaars, moe
der en zoon, zich verheugen op een
