r
Klubfilms
Filmklubs
BE
U
BE
HET LEEDSE TONEELWEEKEINDE
T*
EEN WEEK-END
BOORDEVOL TONEEL
I
JULIE FELIX:
EEN BISNUMMER
VAN VERLEDEN JAAR
MAAR MINDER GOED
32 - 2-12-1977 - De Voorpost
Vorig weekeinde vonden in Lede niet minder dan 3 toneelstukken plaats. Dit kan moeilijk een
schoolvoorbeeld van een goeie programmatie genoemd worden. Belangstellend wordt dan
ook uitgekeken naar het in werking treden van de gemeentelijke kulturele raad, met de hoop
dat dit orgaan de desbetreffende samenwerking enigszins wat in de hand zal werken. Doch
ook voor een degelijke beoordeling van elk stuk afzonderlijk is er geen mogelijkheid, zodat wij
ons tot 'n oppervlakkige benadering moeten beperken, iets wat uiteraard 'n zeer groot nadeel
is. Om geen vooroordelen te scheppen behandelen wij hier de stukken in alfabetische volg
orde a rato van de inrichtende vereniging.
De BGJG van O orde gem richtte een toneelavond in. De groep van het Davidsfonds uit Schellebelle speelde het
stuk 'Oscars (EL)
ri
Jeugdklub Leeuwerik voerde een eigen werk op -Igor en Julius- (EL)
«Oscar»
De Bond van de Grote en
Jonge Gezinnen uit Oordegem
pakte zaterdagavond uit met
het stuk «Oscar». Een komedie
van Claube Magnier, opge
voerd door de toneelgroep van
het Davidsfonds uit Schellebel
le.
Het verhaal zelf handelt over
een rijke zeepfabrikant die op
een goeie dag te kampen krijgt
met alle mogelijke problemen.
Onder andere heeft zijn be
diende hem bestolen om hem,
onder druk, de hand van zijn
dochter te kunnen vragen. Wat
'n nogal gedurfde onderne
ming lijkt, tot op het ogenblik
dat blijkt dat beiden het niet
over dezelfde persoon hebben
als zij de dochter bedoelen. Er
doen zich dan nogal wat gekke
situaties voor. Het is een frans
vaudevillestuk. De schrijver er
van heeft zeker niet de preten
tie gehad het over ingewikkelde
sociaal-maatschappelijke pro
blemen te hebben. Met behulp
van een aantal dolle situaties,
de een al wat origineler dan de
andere, moet het publiek een
echte ontspannende avond
krijgen met enkele onvervalste
lachbuien. Dus «Oscar» is niets
meer dan een klucht om een
Vorig week-end leefden drie toneelverenigingen onder hoogspanning. De spreiding van de program
matie is ook niet alles, maar daar trekt de toneelliefhebber zich niets van aanGoede stukken zetten lot
bezoek aan. Volgende week komen wij met een uitgebreid verslag met veel foto's. Ondertussen kunt u
nog terecht in de stadschouwburg om Kunst. Licht en Vrijheid aan het werk te zien. in de zaal van het
St Maartensinstituut aan de Moorselbaan waar Hoger Op optreedt en in de zaal de Kring in de
Dokter De Moor straat waar Nieuw Leven zijn beste beenjte poogt voor te zetten.
Uit De bende van Jan de Lichte KLV met een grote bezetting in het werk naar de roman van Louis
Paul-Boon met als regisseur Anton Coogen.
Uit Pastoor Munte -Hoger Op met dit stuk naar de verhalen van Ernest Claes. een greep uit de oude
doos. RVDP-JM
klucht en de weinig positieve
levensbeschouwing die eraan
verbonden is neemt men dus
best niet al te zeer ernstig op.
Met de publieke belangstelling,
die groot was, kreeg dit lovens
waardig initiatief van de Oor-
degemse Bond van Grote en
Jonge Gezinnen een passend
eerbetoon. Het toont toch aan
dat voor toneel nog heel wat
publiek warm te krijgen is, dit
hebben we tijdens deze voor
stelling dit weekeinde gemerkt,
om het even of dit nu patrona
getoneel, jeugdtoneel of lief
hebberstoneel is.
«Igor en Julius»
Een initiatief dat we niet ge
noeg kunnen prijzen is onge
twijfeld dit van de toneelgroep
van jeugdhuis Leeuwerik. Deze
jonge mensen schreven zelf
hun toneelstuk, brachten alles
zelf bij
mekaar en zorgden samen met
Luk Rasschaert zelf voor de
technische realisatie. Zij slaag
den er dan ook nog in hun jeug
dige publiek, dat talrijk was ko
men opdagen, op een uitste
kende manier te boeien.
Via een dag uit het leven van
twee kotstudenten die samen
één kamer betrekken en nogal
uiteenlopende interesses en
ideeën hebben soms, wordt
met een aantal situaties de
draak gestoken. Waren er si
tuaties die nogal grof benaderd
waren, dan waren er ook en
kele situaties die echt spette
rend moeten genoemd worden.
Nietwaar, Pepijn De Korte
Wat verder ook prijzenswaar
dig was, is het feit dat er geen
moraliserend gedoe bij betrok
ken was. De auteurs en tevens
akteurs wensten hoegenaamd
geen boodschap te brengen.
Wie aandachtig geluisterd en
gevolgd heeft zal wel genoeg
gehoord en begrepen hebben.
Verder was het ook wel goed
dat deze jeugdig mensen zich
niet vastgeankerd hebben in de
traditionele vormen van het to
neel.Zij bewogen zich vlot over
de scene en een kleine hape
ring wisten zij uitstekend op te
vangen. De akteurs speelden
trouwens goed, zonder dat er
één werkelijk bovenuit stak,
iets waartoe het stuk zelf zich
misschien wel minder leende.
Nu staan er nog een aantal op
tredens buiten Lede op hun
programma en als zij zinnens
zijn om op de ingeslagen weg
verder te gaan, kijken wij reeds
uit naar hun volgende produktie
en wij wensen hen hierbij veel
moed en doorzettingsvermo
gen.
«Een mal meisje»
De toneelkring «Vreugd in
Deugd» verzorgde zaterdag en
zondag telkens voor een volle
zaal de opvoering van het stuk
«Een mal meisje» van de
franse auteur Achard. Dit stuk
is één van de vele ondeugend,
luchtige niemendalletjes van
de franse boulevardiers. Al
hoewel dit niet negatief
bedoeld is,. Achard slaagt erin
op een uitstekende manier de
eigenaardigste situaties te be
denken en de meest uiteenlo
pende types te schilderen. In dit
stuk behandelt hij een bont al
legaartje waarin bankiers, ma
gistraten, kamermeisjes en
chauffeurs met elkaar te doen
krijgen op een manier die. voor
de betrokken partijen niet altijd
even prettig is. Het is in zekere
zin een milieuschets, maar dan
met trekjes die toch niet hele
maal getrouw zijn aan de wer
kelijkheid. Maar juist het nemen
van een loopje met de werke
lijkheid spaart het publiek een
wrang en streng kritisch stuk.
Integendeel, het is levendig en
frivool, een spel waarin de
zwakste partijen zich plezierig
de sterksten tonen en geves
tigde waarden van hun voet
stuk worden neergehaald.
Spijtig dat het stuk soms wel
wat langdradig overkwam. On
danks dit werd «Een mal meis
je» één van de betere opvoerin
gen van de toneelkring Vreugd
in Deugd, iets waarin ongetwij
feld de regisseur Caroline Smol
ders een groot aandeel heeft.
Tevens greep Bea Van der
Sijpe uitstekend de geboden
kans om een prachtige presta
tie te brengen en ook de jonge
re André De Landsheer mag
bij de beteren gesiteerd worden.
Wat eveneens opviel in verge
lijking met de vorige stukken,
was de opmerkelijke verbete
ring van het dekor. De gebroe
ders Van Accoleyen maken
ongetwijfeld vooruitgang.
Tot zover dan een drukke to-
neelmaand met vijf stukken in
Groot-Lede. Een volgend stuk
wordt verwacht rond Kerstmis,
met een voor die periode pas
send stuk «En waar de sterre
bleef stille staan», opgevoerd
door de vriendenkring van het
Sint-Maartenkollege.
MON DE GENDT
Verleden zendag was de Amerikaans-Mexicaanse zange
res uit Engeland. Julie Felix, ongeveer een jaar na haar
concert optreden te Aalst, opnieuw te gast in de Begijnhof
kerk. Er was minder volk nu, en toch was het warmer. Niet
meteen in de liederen, folksongs en andere van Felix. Ze
leek niet zo zeer in haar sas. Julie. «Hota Chocolata»
(titelnummer van haar nieuwe elpee op «Talent») blijft na
tuurlijk een alleraardigst kinderlied, haar interpretatie van
«Deportees» van wijlen Woody Guthrie, blijft ijzersterk,
«Let me love you» is een van de mooiere liefdesnummers
en Windy Morning» is teder. Om haar vokale vaardigheid
te ruggesteunen evenwel een begeleding op een Ovation-
gitaar-met-polyesterkas die blijkbaar niet naar de kerk was
«gechambreerd» en waar de rock'n'roll-rifjes toch niet tot
hun recht kwamen. Hoe dan ook. een fijne brok muzieka
vond.
René De Witte
l
Zoals \erleden week in deze rubriek aangekondigd is Filmikis VRIJ
(U zal de woorden Mikisklub en Film herkennen}, Nieuwbeek-
straat 35 te Aalst weer van wal gestoken met een niet onaardig
programma. Eerste prent in de reeks is «Les Ordres»
Michel Brault. Projcktie op 9 december. Daags voorheen!
draait de Katolieke Filmliga Robert Altmans «Nashville».
DEORDERS
Michel Brault debuteerde in 1947. werkte eerst mee aan twee
Films van Claude Jutra. Vanaf 1953 verzorgt hij de fotografie
van verscheidene realizaties. In 1961 regisseert, fotografeert
en monteert hij de film La Lutte (de strijd). Zijn aktiviteiten
voortzettend alsdirekteur van de fotografie van film, zorgt hij
tevens voor de regie van «Quebec USA» ('62). «Les Enfants du
silence» ('63). «Genevieve». «Le temps perdu» ('64), «Conflit».
«Entre la mer et l'eau douce» ('67), «Les enfants du néant»
('68). «l'Elogedu chiac» ('70). «I'Acadie, l'acadie» ('71)en «Les
Ordres» ('74).
Het verhaal speelt zich al in Canada, federale staat met
Quebec als één van haar 10 provincies. 80 procent van de be
volking van Quebec is franstalig.
In oktober '70 radikalizeert zich de onafhankelijkheidsstrijd
van Quebec. Het Bevrijdingsfront van Quebec kidnapt een
Engels handelsattaché en een week later een gouvernement-
minister van Quebec.
Na een paar dagen van politietussenkomst. neemt het federaal
gouvernement op 10 oktober '70 de Wet van de Oorlogsmaat
regelen aan.
Gedurende enkele uren. in 't midden van de nacht houdt de
politie en het leger 450 personen aan zonder enig punt van be
schuldiging.
«Les Ordres» werd gedraaid volgens getuigenissen van 50 naar
willekeur gevangen personen. De aktie begint enkele dagen
voor het aannemen van de Wet op de Oorlogsmaatregelen.
Hélène Loiselle en Jean Lapointe spelen respektievelijk de rol
van Marie en Clermont Boudreau, een veertigjarig koppel,
van het platteland komende en die in een arbeiderswijk van de
stad wonen. Clermont werkt in een textielfabriek.
's Avonds speelt hij taximan om wat bij te verdienen. Hij is
syndikaal afgevaardigde. Guy Provost is in de rol van Jean-
Marie Bauchemin, een dokter die een volkskliniek oprichtte.
Zijn vrouw is zwanger. Claudette Dussault wordt gespeeld
door Louise Forestier. Ze is dertig, een jonge sociale werkster,
merkwaardig energiek. Richard Lavoi wordt vertolkt door
Claude Gauthier, 28 jaar, werkloze. Zijn vrouw Ginette werkt
's avonds als serveerster in een restaurant. Ze hebben twee kin
deren...
Gewone mensen dus. zonder historie, die hun leven van elke
dag leven, zoals al hun medeburgers tot de dag waarop de
bovenvernoemde Wet wordt afgekondigd en alles losbarst...
«Les Ordres» (eerst moest de prent «I'Intolerence» heten) is
geen film over de oktoberkrizis in Quebec, vertelde Brault er
zelf over, het is een film over de vernedering en dit, gemaakt
vanafde gebeurtenissen die men er heeft gekend.
Afspraak: 9 december in de Mikisklub: aanvang 20 uur;
inkom 80 F.
NASHVILLE
Op hetzelfde uur. maar daags voordien (8 december) kan U in
het Kollege. Pontstraat 1 te Aalst gaan kijken naar Nashville
van Robert Altman.
Regisseur Altman (20.2.25) staat al een twintigtal jaren in de
showbusiness. Van 1957 tot 1963 realizeerde hij honderden
televiziefeuilletons zoals Bonanza, Roaring Twenties e.a. In
'68 keert hij terug naar de speelfilm en draait de science fiction
prent «Countdown». Een jaar later volgt «That cold day in the
park», een psychologische sfeerfilm over vrouwenfrustraties.
Echt troef is het voor hem pas met de anti-militaristische
charge «M.A.S.H.» (1970).
Volgen dan: «McCabe and Mrs. Miller» (1971), «Images
(1972). «The long goodbye» (1973). «Thieves like us» (1974),
•California Split» (1974)... «Three women» (1977).
Altman toont in «Nashville» vierentwintig personages die
onderling iets met mekaar te maken hebben of dat zullen, en
dat in een tijdspanne van vier dagen. Twee gebeurtenissen
vormen de leidraad voor de toeschouwer: er is de heuglijke te
rugkéer van «coming star» Barbara Jean en er is de nakende
verkiezingsstrijd die de stad Nashville zal overspoelen; een,
zgn. «Replacement Party» overstemt het stadsrumoer reeds
met haar opdringerige boodschappen. Naar aanleiding van de
terugkeer van de zangeres wordt een groot zangfeest op touw,
gezet in het echt bestaande «Grand Ole Opry». een soort hei-!
ligdom voor de country-liefhebber. De massa's volk stromen
toe en de leider van de verkiezingscampagne zal nu alles on-,
dernemen om uit die gebeurtenis volle politieke munt te slaaa
voor zijn kandidaat Hal Philip Walker, een politikus die je
nooit «echt» ziet. maar die auditief of vizueel. via luidsprekers'
of posters, steeds ergens in beeld is...
GENERIEK
Regie: Robert Altman.
Scenario: Joan Tewkesbury.
Fotografie: Paul Lohmann. Metrocolor.
Montage: Sidney Levin. Dennis Hill.
Muziek: Richard Baskin(Supervizie).
Vertolking: David Arkin, Barbara Baxley. Ned Teatty. Karen
Black. Ronee Blakeley. Timothy Brown. Keith Carradine.
GeraldineChaplin. Robert Doqui. Shelley Duvall, Allen Gar
field. Henry Gibson. Scott Glenn, Jeff Goldblum, Barbara
Harris, David Hayward, Michael Murphy. Allen Nichols. Dave
Peel. Gwen Welles, Keenan Wyn, Richard Baskin.
Produktie: Robert Altman voor ABC en Paramount.
Duur: 157 minuten.
U.S.A. 1975.
Prijs voorde beste regie op het festival van Cartagena 1976;
Oscar voor het beste originele lied (1976); (Keith Carradine
voor «I'm Easy); SFTA Award 1976 voorde beste sound track:
William A. Sawyer. Jim Webbn. Chris McLaughlin en Ri
chard Portman voorde soundtrack van «Nashville».
Eén
het i
plan
Lea
foensc
lonsiei
eheel t
agordi
ogaeri
omen
pmerk
lp dat i
ienstji
lapiere
an de
ambei
Op zondag 4 december draait «Fillemin't Fabrieksken» de
prachtprent -Dog Day Afternoon» (Nederlandse titel:
hondse namiddag; korrekte vertaling van de titel: een namiddag
in de hondsdagen). Regisseur is Sidney Lumet die werkte volgens >as
het scenario van Frank Pierson. U ziet onder meer Al Pacino.
Het verhaal:
«Op een zomerse namiddag anno 1972 wordt een bank in Brook
lyn net voor het sluitingsuur overvallen. Het lijkt een gemakkelijk
klusje, maar door een toeval raken de gangsters samen met een
tiental bedienden ingesloten.
een ongewoon liefdesverhaal een suspense-story vol melo
dramatische elementen en pathos die geneutraliseerd wordt d«
briljante momenten van humor»
Dit is humor, mijne heren, vlakbij de Tranen en de Waanzin
diepmenselijk en ontroerende kinema».
een wrang drama van vervreemde en lamentabele jongeren
die enkel in hun dromen nog vrij zijn
professioneel af. diepere zin
niettemin een alles behalve geruststellende ontspannings- stellen
film». «len
Tot zover Film en Televisie, maandblad van de Katholieke Film- Jeurtel
liga v z w. JeAals
Duur: 130 minuten. bijwoni
Rene De Witte vraag
is, aldi
laadsl ii
CVP) I
ingen
telde d
!4 van
espekti
emeen
len ing
land
ichepei
iet voo
ing his
linnenj
ste
teer zi
'oldonj
laar lat
•en.
Agend;
ictrekk
gen aai
ken, w
Willem
van tus
