Filmklubs klubfilms MARG0T WEEMAES TE AAIGEM, WIE BEN JE? KRIS DE BRUYNE IN YPSILON DICHTERES ANGELE DE BREMAECKER 85 JAAR MUZIEK IN 'T ROND DE RECHTSE UPPER-CUT VAN COSTELLO OP DE KIN VAN DE BOURGEOISPOP 10 - 13-1-1978 - De Voorpost Een staaltje van nutteloosheid dat om de pil toch te doen slikken, doet teruggrijpen naar het vroe gere materiaal van E.L.P. zijnde «Targus», "Pictures at an exhi bition» (naar Mussorgsky), -Lucky Man» e.a. René De Witte DISCOGRAFIE •Elvis Costello: -My Aim Is Truc»! (Fonior-Stiff SRL 910.010) Emerson, Lake and Palmerj -Works» (Wea-Atlantic 50 422» ker een rasechte Brabantse, die haar aard niet wil verloochenen nu ze in Aaigem woont. Ze werd geboren in Sint-Ulrichskapelle. waar ze ook haar kinderjaren doormaakte. Ze verhuisde in '26 naar Mollcm en bleef er tot '66» Haar man is vroeg gestorven in maart '40 op 41-jarige leeftijd. Nu ze 85 is. ervaart ze de voorbije jaren als erg gewoon, niettegenstaande ze dikwijls in het nieuws kwam. «Ieder mens draagt zijn vreugde en pijn in de stilte, onder 's werelds luid geschal», zegt ze. Vandaar dat ze graag haar verjaardag ook in de intimiteit van de familiekring viert. w.h. Op donderdagavond 19 januari e.k. vertoont de KFL om 20 u in de kollegezaal aan de Pontstraat de film «Allee doesn.'t live here anymore» van Martin Scorsese. Martin Scrosese kennen wij als een van de jongste generatie Hollywoodregisseurs de generatie na Friedkin, Copola en Bogda- novich. Hij begon z'n filmexperimenten in New York waar hij ook eerste langspeelfilm realiseerde «Who's that Knocking at my door» (1969). Van hem zagen wij in de voorbije jaren nog «Street Sce nes» (1970) gemaakt samen met zijn leerlingen uit de filmklas van de University of New York «Boxcar Bertha» (1972), «mean Streets- (1973), de bekende «Taxidriver» (1976) die te Cannes de Gouden Palm behaalde van het zelfde jaar, maar vervaardigd voor Taxidriver, dateert «Alice doesn't live here anymore» Nadat hij even voordien in jeugdhuis -Leeuwerikte Lede een prima konsert gaf. kwam Kris De Bruyne verleden week eenzelfde sukses oogsten in Ypsilon te Aalst (JM) Eerlijk, wij kenden Margot Weemaes niet, toen men vertelde dat Erpe-Mere kultureel een tentoonstelling zou opzetten van deze vermaarde kunsterares. Vorige vrijdag opende inderdaad een pretentieloze ekspositie van deze Brusselse dame, in de zaal Torengalm te Aaigem. Margot Weemaes, die gewoon is haar werken aan de stedelingen >an Tokyo enz. te laten zien, is bezweken voor de vraag van Mark Van Wesemael om toch naar Erpe-Mere te komen. De werken zijn nog te bezichtigen tot vanavond, vrijdag 13 januari te 21 uur. Alweer geen klein bier Margot Weemaes is een eenvou dige. charmante dame van ongeveer 70 jaar. Ze woont te Brussel en doet aan kunst. Ze straalt rust uit voor iedereen, die ermee spreekt. Ze beleeft de omgeving bewust met een soort mysterische glimlach. Vorig weekend was zij te Aaigem, waar ze haar zoveelste tentoonstelling liet openen. Ze stond de geïnte resseerde bezoeker te woord. Hoe ze op haar specifieke manier de mens tekent en de natuur kleurt. De verschijning van Margot Weemaes deed me onwillekeurig denken aan een figuur als Indira Ghandistatig met haar lang blauw nabijt. Maar te Aaigem was het om de kunst te doen. Erpe-Mere Kul tureel trekt van dorp tot dorp om er gratis kunst te brengen van alle genres. En liefst klinkende namen. Klinkt het hier niet, dan mag het aan de andere kant van de wereldbol. Henri De Meyer, verantwoordelijke voor Aaigem binnen de groep, noemde Mar got Weemaes in zijn inleiding «één van de meest vooraan staande figuren uit de wereld van de grafische kunst. Getuige hiervan zijn haar talrijke ten toonstellingen. zowel in binnen- als buitenland, o.m. Antwerpen, Brussel, Brugge, Rome, Parijs, Den Haag, Londen (verscheide ne keren, want hier heeft ze enorm sukses); Tokyo en Osa ka». De heer De Meyer stipte voorts aan dat vele van haar werken werden aangekocht door belangrijke musea, zoals het Prentenkabinet van de konink lijke biblioteek. het Victoria en Albert-museum te Londen en het museum voor Moderne Kunst te Kamakura in Tokyo. Het zijn precies zo'n mensen, -die overal ter wereld een weerklank hebben,- die Erpe- Mere Kultureel naar onze streek wil lokken. Tot nu toe slagen zij daar opperbestin pas één week geleden had de kring het klassiek galakonsert te Burst, dat applaus kreeg van het publiek én van de kritici. Het feit dat de twee aktiviteiten zo kort op elkaar volgen, speelt wel in het nadeel van Aaigem men wist er gewoonweg weinig van. Op de opening vorige vrijdag telden we ongeveer een 100-tal aanwezigen, terwijl er tijdens het weekend slechts weinig bezoeker kwamen opdagen. Sinds maan dag begint het tot de bevolking door te sijpelen dat er iets gaande is in de zaal Torengalm, en bovendien dat de moeite loont er een kijkje te nemen. Didaktfsch De tentoonstelling is zelfs didak- tisch opgezet Er zijn enkele stands waar boekgravures van Margot Weemaes te zien zijn. Natuurlijk zijn er eveneens originele tekeningen. Naar ons gevoel een vrij zeldzaam genre van tekenwerk erg sober drukt ze een natuurbeeld of een mensengezicht uit. We durven er helemaal geen kwotering aan verbinden, maar wij zelf kwa men onder de indruk van enkele werken, o.m. de tekening van een korenlandschap, waar de wind in speelt. Te Aaigem organiseerde Erpe-Mere Kultureel een tentoonstelling van Margot Weemaes van 6 tot 13 januari. Margot Weemaes studeerde boekverluchting, teater. tekenen, gravure, steendrukkunst en ontwerpt glasramen. Op de tentoonstelling zijn niet alleen de eindresultaten te zien maar ook alle schetsen en voorontwerpen. Aan deze tentoonstelling verleende het gemeentebestuur van Erpe-Mere ook zijn medewerking (EL) Midden de keurig verzorgde tentoonstellingsruimte ligt een 10-meter lange tekening van een glasraam die ze destijds ge maakt heeft. Alleen enkele glasstenen liggen erop om aan te duiden uit welk materiaal het raam vervaardigd is. Dergelijke opzet kadert helemaal in de bedoeling van Erpe-Mere Kul tureel. Henri De Meyer ver klaarde hierbij «Meestal wil men in de meest uitgelezen bewoordingen de kunstenaar en zijn werk prijzen. Men dringt het werk als het ware op aan het publiek in de hoop het ver koopscijfer zo hoog mogelijk op te drijven. Wij laten het Dubliek zelf oordelen of het werk al dan niet kunstvol geapprecieerd wordt». Zaal niet geschikt Henri De Meyer, organisator van de tentoonstelling, vertelde voorts dat de zaal feitelijk niet geschikt is voor tentoonstellin gen. «Het is hier geen galerij, maar een eenvoudige dorpszaal, die met enkele panelen en kijkkasten, in de mate van het mogelijke werd omgebouwd tot een tentoonstellingsruimte. De belichting is niet 100 procent maar we kunnen het niemand verwijten dat presentatie van de werken er enigszins onder lijdt». (Er hingen bv. glasramen aan het venster, zonder verlichting achterin, zodat je weinig kon zien). «Met deze tentoonstelling, bereik je eenvoudig mensen, Mevr. Weemaes.» ging hij ver der, «om kennis te maken met Uw kreaties. En dat is tenslotte het doel van onze vereniging kuituur populariseren». De tentoonstelling is dus nog toegankelijk tot vanavond, vrij dag 13 januari te 21 uur. Een vraag d ie iedereen nu steltheeft Erpe-Mere nog andere pijlen op zijn boog vóór de tweede organisatie van Mallemunt? We kijken uit. wj, steekt fel af tegen wat de «barock» bvb.) al een stuk minder interes ons de laatste jaren had aangebo- sant was enzoverder. den: intellektualistische benade- Zo is het ook Emerson, Lake and ring waar de hartslag zoals in de Palmer vergaan met hun laatste minimale muziek bievoorbeeld elpee «Wrodk(Volume 1 van een rekenkundige reeks moest «Works» dat eerder uitkwam was volgen, waarbij 't zonder groots- al niets om achterover van te slaan opgevatte lichtshows (Genesis en als het meer de dieperik in kon, dan is dat hier zeker het gevalHet is de visitekaart van een drietal dat niets te vertellen had maar dat blijkbaar om kontraktuele ver plichtingen of misschien wel uit speelzucht (zo'n beetje als met knikkers spelen) toch de studio m dook. Wie dat allemaal niet gelooft kan alvast luisteren naar de single die uit de elpee werd getrokken: »I believe in Father Christmas». Angèle de Bremaekcr Alice is getrouwd met Donald, 'n vervelende, agressieve man, die regelmatig zijn vrouw en kind slaat. Alice heeft een goede realtie met haar zoon Tommy. Ze staan samen aan een kant ten over staan van Donald Als deze door een ongeluk om het leven komt is er dan ook weinig te betreuren Omzich van een bestaan te verzekeren wil Alice haar door het huwelijk onderbroken karrière als popzangeres weer opnemen. Ze verkoopt al haar bezittingen en reist met haar twaalfjarige zoon via Nieuw-Mexico naar Monte rey, haar geboortestad. Alice loopt de bars af op zoek naar werk en moet heel wat vernederingen slikken van hypoknete bareigenaars. Uiteindelijk vindt ze werk en knoopt 'n nieuwe relatie aan met Ben. Het zit haar echter niet mee. Ben blijkt getrouwd te zijn en bedreigt haar met mishandeling. Ze vlucht weg maar kan in 'n nieuwe stad slechts een baan als serveerster krijgen, ue mm bereikt hier een hoogtepunt. Het krankzinnige werktempo in dit eethuis leidt tot allerlei dwaze verwikkelingen. David, een jonge farmer, wordt verliefd op haar Alice, door haar ervaring wijzer geworden, blijft uiterst gereserveerd. Ze leert door toedoen van Tommy David toch beter kennen en als David in staat blijkt haar als volwaardig persoon binnen hun relatie te erkennen gaat ze met hem scheep. Deze merkwaardige film van Martin Scorsese behandelt op een gedetailleerde wijze de karakters van de personages De sfeer van goedkope motels, schemerige en neerslachtige Amerikaanse bars en versuffende, drukkende kafetaria wordt uitstekend weergege ven. Ellen Burstyn die de rol vertolkt van Alice Hyatt leverde in deze film een knappe prestatie, een feit waarvoor ze trouwens ook bedacht werd als beste actrice. Deze 112 minuten durende film van regis seur Martin Scorsese kaapte immers nog andere prijzen weg. In 1975 behaalde hij de prijs van het festival «Cork Film International» Naast de Oscar 1975 voor Ellen Burstyn ontving hij ook nog SFTA Awards. Robert Getshell voor 't beste scenario, Ellen Buyrstyn als beste aktrice, Diane Ladd als beste tweede plans rol en «Alice doesn't live here anymore» als beste film. S.J. Elvis Costello the Attractions te Bilzen. U herinnert zich wellicht de schaa en schande die men sprak over de wijze waarop de jonge punkers aangemaand door eerstgenoemde de afsluitingen die de pers en het publiek scheidden, neerhaalden. «Verzet jullie luie lijf, we leven in 1977 en we zijn in Bilzen; niet in een koncentratiekamp, - zei hij en had bij nader inzien nog gelijk ook. Net als de hele' -new-wave» overigens die het langer schijnt te zullen trekken dan een vergankelijk smurfenlied. Goed zo want de rock'n'roll van de zeventiger jaren was maar flauwekul geworden. Van Elvis Costello ligt al een poosje een elpee bij de platenboer. De suksesplaat waarvan sprake heet «My aim is true» en is opge nomen bij Stiff Records, naar men zegt hei punklabel bij uitstek. Nou ja, of Costello punk brengt is zeer de vraag. We noemen het swing funk, maar of daarmee wordt gezegd dat ook reggae- invloeden te bespeuren zijn is evenmin zeker met deze term. Hoe dan ook, -My aim is true» klinkt voor de vuist weg, ongekunsteld zoals we dat voor 1966 nog vaak hoorden bij de Kinks, Who en an dere Faces. Niet dat het een stap terug is: dat het een melancholisch gitaargestreel wordt of dat het een vorm van «spiritisme-rock» wordt om een of andere oude glorie uit de doos te halen. Wat o.m. Costello doet is een brug slaan over de ver veling die de laatste jaren ken merkte. -Veel mensen vergelijken mij met Pete Townshend van the- Who, vertelt hij in interviews, omdat die ook een soort lijsttrek ker van zijn generatie was. Maar ik zal me niet laten opsluiten in het lege hokje van de supersterren. Ik ben nog maar 22, en sommige mensen willen van mij al de wijze man van de punkbeweging ma ken... I k maak mijn eigen mu ziek, zolang ik iets te zeggen heb. En als ik niets meer te vertellen heb. wil ik niet langer in de show wereld rondhangen.» Een stel- lingname die hij overigens niet al leen verdedigt «My aim is true- begint met de introduktiekoortjes in -Welcome To The Working Week-, De Fender Jazzmaster (in de rockwe- reld zelden gebruikte gitaar) kon digt zich dan al in korte aanslagen aan. waarna de rest van de bege leidingsgroep mee op pas gaat. Wie daar allemaal deel uit maakt staat nergens vermeld (waar schijnlijk muzikanten van andere platenmaatschappijen die stiekem in de Stiff-studio komen m«es- wingen), terwijl enkel het label op de plaat zelf gewaagt van produk- tie door Nick Lowe producer van o.m. Dave Edmunds). Ook in het tweede nummer. -Miracle Man», blijft het arrangement so ber doch vol genoeg beperkt tot de metaalachtige gitaar van Costello. drums, bas en een Vox-orgel dat borg staat voor een vettige onder toon. -No Dancing» en -Blame It On Cain» houden het helse tempo aan, waarna -Alison» als enig nummer de plaat op slow-motion laat draaien. Het bekende -Sneaky Feelings» doet de heu-, pen even later weer wiegen en sluit kant I af. De ommezijde begint met het smg- lenummer «(The Angels Wanna Wear My) Red Shoes-. Volgt daarop de eerste hit van Costello, -Less Than, Zero-, dat meedo genloos de Engelse neo- fascistische beweging (het zgn National Front) attakeert. Verder op de schijf zal alleen «I'm Not Angry» ontgoochelen, maar dat wordt weer vlug goed gemaakt met de momenteel veel gedraaide song «Waiting For The End Of The World». De teksten zijn, al hoewel niet altijd makkelijk te verstaan, uitstekend. Het zijn tel kens sociale kommentaren die sa men met de muziek duidelijk ma ken dat het in de new wave menens is en dat het dieper zit dan de vei ligheidsspeld in de oorlel. Het Op 3januari vierde Angéle de Bremaeker haar 85ste verjaardag In de stilte van de familiekring. Ze verblijft nu al 11 jaar in het kalme rusthuis te Aaigem, maar ter gelegenheid van nieuwjaar en haar 85 heeft ze genoten van enkele dagen vakantie bjj haar zoon Victor Van Fracben. Reeds meermaals werd ze gevierd om haar bijdrage tot de klassieke poësie en telkens werd haar zoon hierbij betrokken omdat de kunstenaarsfamilie in zijn geheel bekeken wordt. Angèle De Bremaeker is in ke liederen-, maar nu is het kringen van poëzie en muziek een grote dame. Vandaag wordt ze 85 jaar. Artiesten van allerlei slag zien hierin een gelegenheid om hun dankbaarheid uit te drukken omdat zij Vlaanderens kunstpatrimonium verrijkte met enkele gewaardeerde gedichten. Slechts één bundel «Zielezan- gen» werd tot nu toe uitgegeven, maar meerdere gedichten zijn in kunstenaarskringen verspreid. Ter gelegenheid van haar 85e wil zoon Victor haar een kado aanbieden: de uitgave van een tweede bundel. Een 40-tal komponisten schreven muziek op teksten van Angéle. Enkele jaren geleden schreef Victor Van Frachen 16 liederen op haar gedichten, gaf ze uit op eigen risico -omdat dé uitgevers geen brood zaeen in Vlaamse klassie- familieduo aan zijn tweede uitgave toe. Inderdaad, familie We merken telkens in het leven en werk van Angéle De Bremae ker dat moeder én zoon opdui ken. Het zit hem blijkbaar in het bloed de werkelijkheid kunst zinnig uit te drukken. De vader en grootvader van Angéle waren eveneens muzikanten; haar broers kregen van hetzelfde laken een broek en bovendien ging ze een artistiek huwelijk aan met een komponist-diri- gent. Niet te verwonderen dat de enige zoon dezelfde richting uitgaat hij kwam voor publiek zingen toen hij zes jaar was. De mikrobe is dus helemaal nog niet uit het lijfzijn optredens en programmas voor BRT-3 zijn best gekend, hij geeft muziekles aan het Aalsterse V.T.I. en hoeveel koren dirigeert hij? In elk geval laat hij de koormeisjes en -knapen graag teksten van zijn moeder zingen. Ook te Aaigem Reeds 11 jaar is Angéle de organisator van vele vieringen in het bejaardentehuis in Aaigem. Bij elke gelegenheid vraagt men haar een feestgedicht te schrij ven. Ze vindt zelf dat de sfeer aldaar gunstig is «Vanuit mijn kamer zie jede lichte heuvels, de velden die nu groen staan door de wintervruchten. 't Is heel mooi en ik geniet ervan». En bij deze uitspraak herkennen we vroegere uitlatingen van kunst- kritice dat ze een romantisch persoon is. Ergens lezen we «Haar gedichten zijn parels die handelen over de natuur, de omgeving, de schoonheid van het leven, de rust van een landelijk dorp...» Relativerend Feitelijk is Angéle De Bremae-

Digitaal krantenarchief - Stadsarchief Aalst

De Voorpost | 1978 | | pagina 10