Filmklubs klubfilms
MARG0T WEEMAES TE AAIGEM, WIE BEN JE?
KRIS
DE BRUYNE
IN
YPSILON
DICHTERES ANGELE
DE BREMAECKER 85 JAAR
MUZIEK IN 'T ROND
DE RECHTSE UPPER-CUT VAN COSTELLO
OP DE KIN VAN DE BOURGEOISPOP
10 - 13-1-1978 - De Voorpost
Een staaltje van nutteloosheid dat
om de pil toch te doen slikken,
doet teruggrijpen naar het vroe
gere materiaal van E.L.P. zijnde
«Targus», "Pictures at an exhi
bition» (naar Mussorgsky),
-Lucky Man» e.a.
René De Witte
DISCOGRAFIE
•Elvis Costello: -My Aim Is Truc»!
(Fonior-Stiff SRL 910.010)
Emerson, Lake and Palmerj
-Works» (Wea-Atlantic 50 422»
ker een rasechte Brabantse, die
haar aard niet wil verloochenen
nu ze in Aaigem woont. Ze werd
geboren in Sint-Ulrichskapelle.
waar ze ook haar kinderjaren
doormaakte. Ze verhuisde in '26
naar Mollcm en bleef er tot '66»
Haar man is vroeg gestorven in
maart '40 op 41-jarige leeftijd.
Nu ze 85 is. ervaart ze de
voorbije jaren als erg gewoon,
niettegenstaande ze dikwijls in
het nieuws kwam. «Ieder mens
draagt zijn vreugde en pijn in de
stilte, onder 's werelds luid
geschal», zegt ze. Vandaar dat ze
graag haar verjaardag ook in de
intimiteit van de familiekring
viert.
w.h.
Op donderdagavond 19 januari e.k. vertoont de KFL om 20 u in de
kollegezaal aan de Pontstraat de film «Allee doesn.'t live here
anymore» van Martin Scorsese.
Martin Scrosese kennen wij als een van de jongste generatie
Hollywoodregisseurs de generatie na Friedkin, Copola en Bogda-
novich. Hij begon z'n filmexperimenten in New York waar hij ook
eerste langspeelfilm realiseerde «Who's that Knocking at my door»
(1969). Van hem zagen wij in de voorbije jaren nog «Street Sce
nes» (1970) gemaakt samen met zijn leerlingen uit de filmklas van
de University of New York «Boxcar Bertha» (1972), «mean
Streets- (1973), de bekende «Taxidriver» (1976) die te Cannes de
Gouden Palm behaalde van het zelfde jaar, maar vervaardigd voor
Taxidriver, dateert «Alice doesn't live here anymore»
Nadat hij even voordien in
jeugdhuis -Leeuwerikte Lede
een prima konsert gaf. kwam Kris
De Bruyne verleden week
eenzelfde sukses oogsten in
Ypsilon te Aalst (JM)
Eerlijk, wij kenden Margot Weemaes niet, toen men vertelde dat
Erpe-Mere kultureel een tentoonstelling zou opzetten van deze
vermaarde kunsterares. Vorige vrijdag opende inderdaad een
pretentieloze ekspositie van deze Brusselse dame, in de zaal
Torengalm te Aaigem. Margot Weemaes, die gewoon is haar werken
aan de stedelingen >an Tokyo enz. te laten zien, is bezweken voor de
vraag van Mark Van Wesemael om toch naar Erpe-Mere te
komen. De werken zijn nog te bezichtigen tot vanavond, vrijdag 13
januari te 21 uur.
Alweer geen klein bier
Margot Weemaes is een eenvou
dige. charmante dame van
ongeveer 70 jaar. Ze woont te
Brussel en doet aan kunst. Ze
straalt rust uit voor iedereen, die
ermee spreekt. Ze beleeft de
omgeving bewust met een soort
mysterische glimlach. Vorig
weekend was zij te Aaigem, waar
ze haar zoveelste tentoonstelling
liet openen. Ze stond de geïnte
resseerde bezoeker te woord.
Hoe ze op haar specifieke
manier de mens tekent en de
natuur kleurt. De verschijning
van Margot Weemaes deed me
onwillekeurig denken aan een
figuur als Indira Ghandistatig
met haar lang blauw nabijt.
Maar te Aaigem was het om de
kunst te doen. Erpe-Mere Kul
tureel trekt van dorp tot dorp om
er gratis kunst te brengen van
alle genres. En liefst klinkende
namen. Klinkt het hier niet, dan
mag het aan de andere kant van
de wereldbol. Henri De Meyer,
verantwoordelijke voor Aaigem
binnen de groep, noemde Mar
got Weemaes in zijn inleiding
«één van de meest vooraan
staande figuren uit de wereld
van de grafische kunst. Getuige
hiervan zijn haar talrijke ten
toonstellingen. zowel in binnen-
als buitenland, o.m. Antwerpen,
Brussel, Brugge, Rome, Parijs,
Den Haag, Londen (verscheide
ne keren, want hier heeft ze
enorm sukses); Tokyo en Osa
ka». De heer De Meyer stipte
voorts aan dat vele van haar
werken werden aangekocht door
belangrijke musea, zoals het
Prentenkabinet van de konink
lijke biblioteek. het Victoria en
Albert-museum te Londen en
het museum voor Moderne
Kunst te Kamakura in Tokyo.
Het zijn precies zo'n mensen,
-die overal ter wereld een
weerklank hebben,- die Erpe-
Mere Kultureel naar onze streek
wil lokken. Tot nu toe slagen zij
daar opperbestin pas één week
geleden had de kring het
klassiek galakonsert te Burst,
dat applaus kreeg van het
publiek én van de kritici. Het feit
dat de twee aktiviteiten zo kort
op elkaar volgen, speelt wel in
het nadeel van Aaigem men
wist er gewoonweg weinig van.
Op de opening vorige vrijdag
telden we ongeveer een 100-tal
aanwezigen, terwijl er tijdens het
weekend slechts weinig bezoeker
kwamen opdagen. Sinds maan
dag begint het tot de bevolking
door te sijpelen dat er iets
gaande is in de zaal Torengalm,
en bovendien dat de moeite
loont er een kijkje te nemen.
Didaktfsch
De tentoonstelling is zelfs didak-
tisch opgezet Er zijn enkele
stands waar boekgravures van
Margot Weemaes te zien zijn.
Natuurlijk zijn er eveneens
originele tekeningen. Naar ons
gevoel een vrij zeldzaam genre
van tekenwerk erg sober drukt
ze een natuurbeeld of een
mensengezicht uit. We durven
er helemaal geen kwotering aan
verbinden, maar wij zelf kwa
men onder de indruk van enkele
werken, o.m. de tekening van
een korenlandschap, waar de
wind in speelt.
Te Aaigem organiseerde Erpe-Mere Kultureel een tentoonstelling van Margot Weemaes van 6 tot 13
januari. Margot Weemaes studeerde boekverluchting, teater. tekenen, gravure, steendrukkunst en
ontwerpt glasramen. Op de tentoonstelling zijn niet alleen de eindresultaten te zien maar ook alle
schetsen en voorontwerpen. Aan deze tentoonstelling verleende het gemeentebestuur van Erpe-Mere
ook zijn medewerking (EL)
Midden de keurig verzorgde
tentoonstellingsruimte ligt een
10-meter lange tekening van een
glasraam die ze destijds ge
maakt heeft. Alleen enkele
glasstenen liggen erop om aan te
duiden uit welk materiaal het
raam vervaardigd is. Dergelijke
opzet kadert helemaal in de
bedoeling van Erpe-Mere Kul
tureel. Henri De Meyer ver
klaarde hierbij «Meestal wil
men in de meest uitgelezen
bewoordingen de kunstenaar en
zijn werk prijzen. Men dringt
het werk als het ware op aan het
publiek in de hoop het ver
koopscijfer zo hoog mogelijk op
te drijven. Wij laten het Dubliek
zelf oordelen of het werk al dan
niet kunstvol geapprecieerd
wordt».
Zaal niet geschikt
Henri De Meyer, organisator
van de tentoonstelling, vertelde
voorts dat de zaal feitelijk niet
geschikt is voor tentoonstellin
gen. «Het is hier geen galerij,
maar een eenvoudige dorpszaal,
die met enkele panelen en
kijkkasten, in de mate van het
mogelijke werd omgebouwd tot
een tentoonstellingsruimte. De
belichting is niet 100 procent
maar we kunnen het niemand
verwijten dat presentatie van de
werken er enigszins onder lijdt».
(Er hingen bv. glasramen aan
het venster, zonder verlichting
achterin, zodat je weinig kon
zien). «Met deze tentoonstelling,
bereik je eenvoudig mensen,
Mevr. Weemaes.» ging hij ver
der, «om kennis te maken met
Uw kreaties. En dat is tenslotte
het doel van onze vereniging
kuituur populariseren».
De tentoonstelling is dus nog
toegankelijk tot vanavond, vrij
dag 13 januari te 21 uur. Een
vraag d ie iedereen nu steltheeft
Erpe-Mere nog andere pijlen op
zijn boog vóór de tweede
organisatie van Mallemunt? We
kijken uit. wj,
steekt fel af tegen wat de «barock» bvb.) al een stuk minder interes
ons de laatste jaren had aangebo- sant was enzoverder.
den: intellektualistische benade- Zo is het ook Emerson, Lake and
ring waar de hartslag zoals in de Palmer vergaan met hun laatste
minimale muziek bievoorbeeld elpee «Wrodk(Volume 1 van
een rekenkundige reeks moest «Works» dat eerder uitkwam was
volgen, waarbij 't zonder groots- al niets om achterover van te slaan
opgevatte lichtshows (Genesis en als het meer de dieperik in kon,
dan is dat hier zeker het gevalHet
is de visitekaart van een drietal dat
niets te vertellen had maar dat
blijkbaar om kontraktuele ver
plichtingen of misschien wel uit
speelzucht (zo'n beetje als met
knikkers spelen) toch de studio m
dook.
Wie dat allemaal niet gelooft kan
alvast luisteren naar de single die
uit de elpee werd getrokken: »I
believe in Father Christmas».
Angèle de Bremaekcr
Alice is getrouwd met Donald, 'n vervelende, agressieve man, die
regelmatig zijn vrouw en kind slaat. Alice heeft een goede realtie
met haar zoon Tommy. Ze staan samen aan een kant ten over
staan van Donald Als deze door een ongeluk om het leven komt is
er dan ook weinig te betreuren Omzich van een bestaan te
verzekeren wil Alice haar door het huwelijk onderbroken karrière
als popzangeres weer opnemen. Ze verkoopt al haar bezittingen
en reist met haar twaalfjarige zoon via Nieuw-Mexico naar Monte
rey, haar geboortestad. Alice loopt de bars af op zoek naar werk en
moet heel wat vernederingen slikken van hypoknete bareigenaars.
Uiteindelijk vindt ze werk en knoopt 'n nieuwe relatie aan met
Ben. Het zit haar echter niet mee. Ben blijkt getrouwd te zijn en
bedreigt haar met mishandeling. Ze vlucht weg maar kan in 'n
nieuwe stad slechts een baan als serveerster krijgen, ue mm
bereikt hier een hoogtepunt. Het krankzinnige werktempo in dit
eethuis leidt tot allerlei dwaze verwikkelingen.
David, een jonge farmer, wordt verliefd op haar Alice, door haar
ervaring wijzer geworden, blijft uiterst gereserveerd. Ze leert door
toedoen van Tommy David toch beter kennen en als David in staat
blijkt haar als volwaardig persoon binnen hun relatie te erkennen
gaat ze met hem scheep.
Deze merkwaardige film van Martin Scorsese behandelt op een
gedetailleerde wijze de karakters van de personages De sfeer van
goedkope motels, schemerige en neerslachtige Amerikaanse bars
en versuffende, drukkende kafetaria wordt uitstekend weergege
ven.
Ellen Burstyn die de rol vertolkt van Alice Hyatt leverde in deze film
een knappe prestatie, een feit waarvoor ze trouwens ook bedacht
werd als beste actrice. Deze 112 minuten durende film van regis
seur Martin Scorsese kaapte immers nog andere prijzen weg. In
1975 behaalde hij de prijs van het festival «Cork Film International»
Naast de Oscar 1975 voor Ellen Burstyn ontving hij ook nog SFTA
Awards. Robert Getshell voor 't beste scenario, Ellen Buyrstyn als
beste aktrice, Diane Ladd als beste tweede plans rol en «Alice
doesn't live here anymore» als beste film.
S.J.
Elvis Costello the Attractions te Bilzen. U herinnert zich wellicht
de schaa en schande die men sprak over de wijze waarop de jonge
punkers aangemaand door eerstgenoemde de afsluitingen die de
pers en het publiek scheidden, neerhaalden. «Verzet jullie luie lijf,
we leven in 1977 en we zijn in Bilzen; niet in een koncentratiekamp, -
zei hij en had bij nader inzien nog gelijk ook. Net als de hele'
-new-wave» overigens die het langer schijnt te zullen trekken dan
een vergankelijk smurfenlied. Goed zo want de rock'n'roll van de
zeventiger jaren was maar flauwekul geworden.
Van Elvis Costello ligt al een
poosje een elpee bij de platenboer.
De suksesplaat waarvan sprake
heet «My aim is true» en is opge
nomen bij Stiff Records, naar men
zegt hei punklabel bij uitstek.
Nou ja, of Costello punk brengt is
zeer de vraag. We noemen het
swing funk, maar of daarmee
wordt gezegd dat ook reggae-
invloeden te bespeuren zijn is
evenmin zeker met deze term. Hoe
dan ook, -My aim is true» klinkt
voor de vuist weg, ongekunsteld
zoals we dat voor 1966 nog vaak
hoorden bij de Kinks, Who en an
dere Faces. Niet dat het een stap
terug is: dat het een melancholisch
gitaargestreel wordt of dat het een
vorm van «spiritisme-rock» wordt
om een of andere oude glorie uit de
doos te halen. Wat o.m. Costello
doet is een brug slaan over de ver
veling die de laatste jaren ken
merkte. -Veel mensen vergelijken
mij met Pete Townshend van the-
Who, vertelt hij in interviews,
omdat die ook een soort lijsttrek
ker van zijn generatie was. Maar
ik zal me niet laten opsluiten in het
lege hokje van de supersterren. Ik
ben nog maar 22, en sommige
mensen willen van mij al de wijze
man van de punkbeweging ma
ken... I k maak mijn eigen mu
ziek, zolang ik iets te zeggen heb.
En als ik niets meer te vertellen
heb. wil ik niet langer in de show
wereld rondhangen.» Een stel-
lingname die hij overigens niet al
leen verdedigt
«My aim is true- begint met de
introduktiekoortjes in -Welcome
To The Working Week-, De
Fender Jazzmaster (in de rockwe-
reld zelden gebruikte gitaar) kon
digt zich dan al in korte aanslagen
aan. waarna de rest van de bege
leidingsgroep mee op pas gaat.
Wie daar allemaal deel uit maakt
staat nergens vermeld (waar
schijnlijk muzikanten van andere
platenmaatschappijen die stiekem
in de Stiff-studio komen m«es-
wingen), terwijl enkel het label op
de plaat zelf gewaagt van produk-
tie door Nick Lowe producer van
o.m. Dave Edmunds). Ook in het
tweede nummer. -Miracle
Man», blijft het arrangement so
ber doch vol genoeg beperkt tot de
metaalachtige gitaar van Costello.
drums, bas en een Vox-orgel dat
borg staat voor een vettige onder
toon.
-No Dancing» en -Blame It On
Cain» houden het helse tempo
aan, waarna -Alison» als enig
nummer de plaat op slow-motion
laat draaien. Het bekende
-Sneaky Feelings» doet de heu-,
pen even later weer wiegen en sluit
kant I af.
De ommezijde begint met het smg-
lenummer «(The Angels Wanna
Wear My) Red Shoes-. Volgt
daarop de eerste hit van Costello,
-Less Than, Zero-, dat meedo
genloos de Engelse neo-
fascistische beweging (het zgn
National Front) attakeert.
Verder op de schijf zal alleen «I'm
Not Angry» ontgoochelen, maar
dat wordt weer vlug goed gemaakt
met de momenteel veel gedraaide
song «Waiting For The End Of
The World». De teksten zijn, al
hoewel niet altijd makkelijk te
verstaan, uitstekend. Het zijn tel
kens sociale kommentaren die sa
men met de muziek duidelijk ma
ken dat het in de new wave menens
is en dat het dieper zit dan de vei
ligheidsspeld in de oorlel. Het
Op 3januari vierde Angéle de Bremaeker haar 85ste verjaardag In de
stilte van de familiekring. Ze verblijft nu al 11 jaar in het kalme
rusthuis te Aaigem, maar ter gelegenheid van nieuwjaar en haar 85
heeft ze genoten van enkele dagen vakantie bjj haar zoon Victor Van
Fracben. Reeds meermaals werd ze gevierd om haar bijdrage tot de
klassieke poësie en telkens werd haar zoon hierbij betrokken omdat
de kunstenaarsfamilie in zijn geheel bekeken wordt.
Angèle De Bremaeker is in ke liederen-, maar nu is het
kringen van poëzie en muziek
een grote dame. Vandaag wordt
ze 85 jaar. Artiesten van allerlei
slag zien hierin een gelegenheid
om hun dankbaarheid uit te
drukken omdat zij Vlaanderens
kunstpatrimonium verrijkte met
enkele gewaardeerde gedichten.
Slechts één bundel «Zielezan-
gen» werd tot nu toe uitgegeven,
maar meerdere gedichten zijn in
kunstenaarskringen verspreid.
Ter gelegenheid van haar 85e wil
zoon Victor haar een kado
aanbieden: de uitgave van een
tweede bundel. Een 40-tal
komponisten schreven muziek
op teksten van Angéle. Enkele
jaren geleden schreef Victor Van
Frachen 16 liederen op haar
gedichten, gaf ze uit op eigen
risico -omdat dé uitgevers geen
brood zaeen in Vlaamse klassie-
familieduo aan zijn tweede
uitgave toe.
Inderdaad, familie
We merken telkens in het leven
en werk van Angéle De Bremae
ker dat moeder én zoon opdui
ken. Het zit hem blijkbaar in het
bloed de werkelijkheid kunst
zinnig uit te drukken. De vader
en grootvader van Angéle waren
eveneens muzikanten; haar
broers kregen van hetzelfde
laken een broek en bovendien
ging ze een artistiek huwelijk
aan met een komponist-diri-
gent. Niet te verwonderen dat de
enige zoon dezelfde richting
uitgaat hij kwam voor publiek
zingen toen hij zes jaar was. De
mikrobe is dus helemaal nog
niet uit het lijfzijn optredens en
programmas voor BRT-3 zijn
best gekend, hij geeft muziekles
aan het Aalsterse V.T.I. en
hoeveel koren dirigeert hij? In
elk geval laat hij de koormeisjes
en -knapen graag teksten van
zijn moeder zingen.
Ook te Aaigem
Reeds 11 jaar is Angéle de
organisator van vele vieringen in
het bejaardentehuis in Aaigem.
Bij elke gelegenheid vraagt men
haar een feestgedicht te schrij
ven. Ze vindt zelf dat de sfeer
aldaar gunstig is «Vanuit mijn
kamer zie jede lichte heuvels, de
velden die nu groen staan door
de wintervruchten. 't Is heel
mooi en ik geniet ervan». En bij
deze uitspraak herkennen we
vroegere uitlatingen van kunst-
kritice dat ze een romantisch
persoon is. Ergens lezen we
«Haar gedichten zijn parels die
handelen over de natuur, de
omgeving, de schoonheid van
het leven, de rust van een
landelijk dorp...»
Relativerend
Feitelijk is Angéle De Bremae-