B.S.P.
P.V.V.
lili
Kruislicht
Vrije tribune
Aalsterse woordvoerders te Brussel
DE AUTOMOBILISTEN KNIJPEN ZE AAN EN
OVER DE SPOORWEG TE EREMBODEGEM
2 - 3-3-1978 - De Voorpost
V
de redaktie heeft het recht deze teksten in te korten.
zegje») en gaan hierin niet altijd
objektief te werk.
De oude wijze spreuk ««schoen
maker blijf bij je leest» wordt vaak
vergeten. Vakmanschap blijft on
ontbeerlijk en dit bepaalt dan ook
de waarde van elke kritiek.
Vergaderingen en kommissie
zittingen mogen niet ontaarden in
een gezellige koffieklets maar
moeten degelijk worden voorbe
reid.
Zetelen in een adviesorgaan is
geen erepost. geen beloning voor
bewezen diensten, maar een harde
taak waarbij gezond verstand en
probleemkennis samen moeten
gaan. Steeds moet vertrokken
worden met een opbouwend idee
voor ogen. Zeker er mogen stuk
ken worden gemaakt en Heilij
Hwejes omver geworpen m:
.met een duidelijk optie voor
toekomst.
Uit de botsing van ideeën moet et
niéuw Wereldbeeld, een nieul
Gedragspatroon, een nieuw belet
kunnen groeien.
Dr Anny Dierick
WAAROM HET DE
RAADSLEDEN TOCH NIET
WAT GEMAKKELIJKER
MAKEN?
In de prae-fuzietijd kloeg men
reeds over de grote afstand tussen
de bestuurder en de bestuurde in
de gemeente. De fuzie der ge
meenten heeft deze afstand nog
vergroot. Dit is althans een voor
lopige vaststelling na één jaar. De
pogingen van het stadsbestuur om
kontakt te behouden met de bevol
king brengen ons niet van deze
overtuiging af. De hoorzittingen
in de deelgemeenten, met wisse
lend sukses en dito aanwezigheid,
zijn eerder een show van de hui
dige machtshebbers voor hun op
getrommelde militanten. Ook de
al te sterk gepersonalizeerde cam
pagnes ten behoeve van de weg
gebruikers en, nu ook, voor de
zelfstandigen, verraden meer een
publicitaire zorg dan wat anders.
Tenzij men zich vergenoegt met
een veelvuldigheid van recepties
en feestelijkheden: dit is eveneens
kontakt met de burger maar het
maakt hem niets wijzer over het
gevoerd beleid en over de aan
wending van zijn centen.
Het zal dan ook niemand verwon
deren dat de gemeenteraadsleden,
inzonderheid deze van de minder
heid, een beetje dieper op de zaken
ingaan. Op de laatste raadszitting
ontlokte de krachtige interpellatie
van raadslid Uyttersprot (over het
gebrak aan personeelsbeleid) aan
de burgemeester volgende lo
vende woorden: ik heb de indruk
dat de raadsleden biezonder goed
op de hoogte zijn van de dossiers.
Wat er niet aantoegevoegd werd:
hoeveel zweet een gemeenteraads
lid moet leveren om bepaalde dos
siers te kunnen opvolgen. Wordt
van de raadsleden soms verwacht
dat zij van hun mandaat een full
time job maken? En daarover gaat
het juist. Een gemeenteraadslid
met verantwoordelijkheidszin
moet uitzonderlijke inspanningen
leveren. Dat weet hij en de bevol
king mag daarop rekenen. Zijn
taak moet echter niet nodeloos
verzwaard worden. De veelvul
digheid van schepenkabinetten en
administratieve diensten maakt
het alles tot een puzzle. Moeten de
raadsleden, om hun kontroletaak
uit te voeren, alles gaan vragen of
wordt het hen enigszins aange
bracht? Is het slechts het toeval,
dat hen op het spoor moet brengen
van eventuele bestuurstekorten of
hebben zij recht op planmatige in
formatie?
Een voorstel om een register aan te
leggen van alle stukken die op het
"Stadsbestuur toekomen of erdoor
verstuurd worden, werd afgewe
zen, zogezegd omwille van de
praktische moeilijkheid. Dit regis
ter zou nochtans een zeer welkome
faciliteit betekenen voor het kon-
trolewerk van de gemeenteraads
leden. Als het schepenkollege de
indruk wil wegwerken dat het al
léén de zaken wil beredderen, zou
het er goed aan doen de verbeel
ding te laten werken om tot een
betere organizatie te komen van
het «accueil» van de gemeente
raadsleden.
GHIS WILLEMS
MEDEZEGGINGSSCHAP:
STIMULANS OF REM?
Ons demokratisch stelsel berust
vanzelfsprekend op het grond
principe: «Ieder zijn Waarheid».
Dat er geen absolute norm is voor
goed en kwaad, dat er niet alleen
Wit en Zwart maar vele tinten van
grijs zijn. weten we allemaal. Da
gelijks ondervinden we dat vele
grote principes niet zo onaan
vechtbaar zijn als ze dikwijls
schijnen.
De laatste jaren heeft dit geleid tot
een gezagskrizis. Het privilege
van beslissingsrecht op grond van
funktie en leeftijd wordt niet meer
klakkeloos aanvaard. Het scepti
cisme van de jonge mensen maakt
het de volwassenen en zeker de
ouders niet gemakkelijk. Mee
groeien met de gedachtengang van
de jeugd, die zich vrij van alle
tradities wil opstellen, is lang niet
gemakkelijk. Openstaan voor de
meningen van wat vroegere on
dergeschikten werden genoemd,
vraagt dikwijls een zware inspan
ning. Luisteren naar andermans
opinie kan in sommige situaties
bijna onmogelijk lijken. In ons
streven naar gelijkberechtiging
richten we nu allerhande kommis
sies op. Het is echter bedroevend
dat vele medeburgers vaak on
doordacht zelfs onoordeelkundig
beslissingen opdringen. Te weinig
wordt rekening gehouden met on
voldoende technische vorming,
met gebrekkige informatie. We
hebben allemaal zo graag (-ons
BLIJVENDE BEZORGDHEID
VOOR DE
TEWERKSTELLING
Voor de socialisten is de zorg
voor de tewerkstelling steeds
een prioritaire zorg geweest en
dit blijft ook nu zo: onafgebro
ken hebben de socialisten op
alle niveaus waar ze bestuurs-
verantwoordelijkheid droegen
of dragen aan de werkgele
genheid een absolute voorrang
ingeruimd.
Dit pleit voor het Eurooees ni
veau, waar de socialist Henk
VREDELING verantwoordelijk
is voor het sociaal beleid (Eu
ropees Commissaris) dit geldt
voor het nationaal niveau, waar
zowel door Minister Willy Claes
als door Minister Guy SPI-
TAELS met veel verbeeldings
kracht en dynamisme gewerkt
wordt aan een nieuwe aanpak
van de industriepolitiek en aan
de tewerkstelling in het bijzon
der tijdelijk kader (kader waar
van ook onze stad Aalst korte
lings zal genieten wanneer 300
werklozen kunnen worden te
werkgesteld voor nuttige werk
zaamheden), en dit geldt ook
voor de Stad Aalst waar de so
cialisten meebesturen.
Men mag gerust stellen dat de
socialisten met hun intrede in
het landsbestuur (regering Tin-
demans II) en in het Stadsbe
stuur te Aalst 'n aantal traditio
nele taboes hebben doorbro
ken: op nationaal niveau heb
ben zij voor het eerst een struc-
tuurspolitiek vorm gegeven die
onze wankelende industrietak
ken, slachtoffers van een libe
rale traditionele laissez-faire
politiek, opnieuw hoop op een
betere toekomst waarborgt en
op lokaal vlak, in Aalst zelf heeft
het stadsbestuur er zich toe
verbonden zelf aktief te gaan
optreden op de markt van de
bouwgronden en tevens zelf
woningen te gaan bouwen.
Kortom de socialisten hebben
er een punt van gemaakt dat de
overheid, zowel op nationaal
als op lokaal vlak haar verant
woordelijkheid, opneemt en
doet wat ze kan om de welvaart
en het welzijn van de burgers te
bevorderen.
De idee van de «totale
vrijheid», zo karakteristiek voor
een traditionele en voorbijge
streefde liberale politiek, werd
aldus vervangen door deze van
een gedeelde verantwoorde
lijkheid en van een gedeeld i-
nitiatjefrecht. ledereen heeft on
dertussen ingezien, enkelingen
uitgezonderd, dat de overheid
niet langer passief kan blijven
toezien hoe industriëen aftake
len, niet tengevolge van hoge
loonlasten, (zoals sommige
behoudsgezinde en slecht ge
ïnformeerde middens wel eens
beweren), maar tengevolge
van speculatieve transfers naar
lage loonlanden, ongeoor
loofde commerciële praktijken,
e.d. waarbij eerlijke bedrijven
meestal tot prooi vallen van
gewetenloze praktijken van fi-
naniële holdings en multinatio
nale concerns.
ROL VAN HET
STADSBESTUUR
Als socialisten willen wij dat het
Aalsterse stadsbestuur zijn
volle verantwoordelijkheid op
neemt, in de eerste instantie,
t.a.v. de tewerkstelling in de
overheidsdiensten (Plan Spi-
taels, nieuw personeelskader
e.d.) maar ook t.a.v. de behoef
ten en noden van de bevolking
op het vlak van de woningbouw
en het grondbeleid.
In 1978 verwachten wij van het
stadsbestuur concrete realisa
ties wat betreft de woningbouw
en wat betreft de grondregie.
Op eèn ogenblik dat honderden
stadsgenoten dringend be
hoefte hebben aan een eigen
bouwgrond of een eigen wo
ning en dat de prijzen nooit ge
ziene hoogten hebben bereikt,
moet de stad al het mogelijke
doen om die behoeften te hel
pen voldoen.
Martin HUTSEBAUT
Pol. Secr. B.S.P.
CHAN-
PARLEMENTAIRE
TAGE
In de afgelopen week is de be
volking getuige geweest van
een beschamend en zielig
shouwspel in de Kamer. Het
grote onderzoek naar de ge
dragingen van de Minister van
P.T.T., Leon Defosset, is een
storm in een glas water gewor
den.
De meerderheid heeft braafjes
de begroting van de Minister
goedgekeurd. Kamerleden van
C.V.P. en V.U. die in stevige
bewoordingen bepaalde onre
gelmatigheden op het depar
tement van P.T.T. aan de kaak
hadden gesteld en onduidelijke
uitleg hadden gevraagd wer
den met een kluitje in het riet
gestuurd.
Niettegenstaande het overdui
delijk is dat er zekere beleids
fouten zijn gebeurd en dat er
tijdens het debat onvoldoende
klaarheid is gekomen betref
fende de aangeklaagde feiten,
waar de Eerste Minister reeds
drie weken in kennis van was,
en de zaak hij het Hoger Co
mité voor Toezicht aanhangig
was gemaakt, werd het licht
voor de begroting van Minister
Defosset op groen gezet.
De houding van C.V.P. en V.U.
is op zijn minst erg dubbelzin
nig.
Ze keurden wel de begroting
goed, maar niet het beleid van
de Minister zelf. Over de Minis
ter zullen C.V.P. en V.U. pas
een oordeel vellen als het resul
taat van het onderzoek door het
Hoger Comité van Toezicht be
kend is. Hierdoor wordt 't ver
trouwen van de Regering in de
Minister op onherstelbare wijze
verbroken. Maar zoals altijd
had Eerste Minister Tindemans
een juridische formule klaar:
zolang de schuld niet is bewe
zen, behoudt de Minister het
vertrouwen van de Regering.
De heer Defosset had, als hij
nog een beetje eergevoel be
zat, daaruit zelf de passende
conclusie moeten trekken en
heengaan.
Maar de reden van dit ondemo
cratisch kamergedoe ligt elders.
De socialisten beschouwen de
heer Defosset als één van de
hunnen en zij denden dat de
christen democraten deze
F.D.F. Minister hebben aange
vallen om zijn sympatieën voor
het A.B.V.V. en voor het socia
lisme in het algemeen. De so
cialisten hebben de Minister
noch aangevallen noch ge
steund. Toch hebben zij de
C.V.P. duidelijk doen verstaan
dat zij de heer Defosset niet
zouden laten vallen. Zij vorm
den blok met het F.D.F. dat zijn
Minister eveneens blijft steu
nen.
De Waalse socialisten dreig
den zelf, dat het niet goedkeu
ren van de P.T.T. Begroting
aanleiding zou kunnen zijn tot
een regeringskrisis
De C.V.P. en de V.U. schijnen
deze chantage te hebben ge
loofd. Waarom?
De openbare opinie heeft van
de Regering, die zich zelf een
achtjarig eedverbond voor de
ogen houdt, een voorproefje
gekregen van het feit dat tij
dens deze «grote coalitie» alles
zal worden toegelaten. Dit is op
zijn zachtst uitgedrukt onde
mocratisch en een parlement
onwaardig, zoals het bescha
mend is dat parlementariërs
zich door chantage laten beïn
vloeden.
Diane D'Haeseleer
HET PARLEMENT REDDEN
IS EEN KWESTIE VAN POLI
TIEKE WIL!
Een zeer belangrijk artikel, dat
van BSP-
volksvertegenwoordiger Mare
Galle, vorige week in deze vrij
tribune en ook in het BSP-
weekblad «Voor Allen» onder
de titel «Hoe redden we ons
Parlement?».
Een vraag die met de dag ak-
tueler wordt en met méér recht
kan worden gesteld, maar het
antwoord er op moet niet ge
zocht worden in een reeks van
technische problemen. Deze
zijn niet zonder belang, doch
het is in hoofdzaak politiek dat
de kwestie moeten worden ge
steld.
We zijn het absoluut mer Mare
Galle eens, dat het Parlemente
de demokratische instelling
moet blijven die wetten maakt,
kontrole uitoefent en de wil van
het volk tot uiting brengt, zoals
het dan ook onmisbaar is, dat
de verkozen parlementair de
tijd, de middelen en de informa
tie worden gegeven om hen toe
te laten zijn rol ten volle te spe
len.
We vinden nochtans dat Galle
te weinig belang hecht aan vra
gen zoals bijvoorbeeld, hoe
kwam het Parlement er?; ver
wacht iedereen op dit ogenblik
van het Parlement hetzelfde?;
waarom kijken sommigen pas
sief toe, wanneer het Parle
ment gemuilband wordt?.
Het algemeen en enkelvoudig
stemrecht en het parlement
zelf, zijn geen geschenken van
St Maarten, de Kerstman of de
heersende klasse op een wille
keurig moment in de geschie
denis van ons land. Het Parle
ment was vele tientallen jaren
lang uitsluitend een werktuig en
middel van de heersende
bourgeoisie. Het algemeen en
enkelvoudig stemrecht (één
man, één stem, zonder onder
scheid van stand of fortuin) en
het Parlement zoals het van
deze vorm van stemrecht het
gevolg was, werden door harde
arbeidersstrijd afgedwongen.
In die strijd werden mensen
neergeschoten. En hoe zeer
ook wij voor die verovering zijn,
toen het zover was, mocht dit
wel een grote overwinning ge
noemd worden, maar geen
eindpunt. Met die verovering
waren niet alle problemen van
een werkelijke demokratie ge
regeld.
We zullen hier niet het ganse
probleem van de demokratie
uitrafelen, we willen alleen ko
men tot de vaststelling, dat het
Parlement in die vorm een ge
dwongen toegeving was van de
heersende klasse, en dan wel
in die zin, dat zij steeds gereed
stond en staat om ervan terug
te nemen wat ze kan.
Zo houdt ze angstvallig aan
een senaat die niet helemaal
rechtstreeks verkozen is, zo
werden er door rechts soms
eenheidswetten afgedwongen
binnen het raam van dewelke
zonder verdere parlementaire
kontrole praktisch machtswille-
keurig werd opgetreden, zo is
het gebeurd dat een regering
het Parlement ontbond en er
flink wat tijd zonder de minste
kontrole geregeerd werd, en
noem maar op.
Is Mare Galle er wel zeker van,
dat, ook al werpt de CVP zich
op als de partij die het Parle
ment wil moderniseren en funk-
tioneler maken, de bourgeoisie
wel zo erg houdt aan een Par
lement dat, zoals hij zegt, de
wetten maakt en een daadwer
kelijke demokratische kontrole
uitoefent? Wij geloven het niet!
Vijftien mensen werken nu
reeds maanden aan een ak
koord over de communautaire
problemen, zonder kontrole en
zonder inspraak. Ze komen tot
Timing
Jinnm I
iswija
een zekere overeenstemm
om dan weer te herbeginne
Ze zijn zinnens hun zienswija
aan het Parlement op te drm
gen zelfs zonder amendering* f
recht. VU-voorzitter Schilt
heeft zich zelfs door een bla; I
als «De Standaard» op de vin
gers doen kloppe nomdat hij ii I
een verklaring ergens gezeg I
had dat de Egmonl m
Stuyvenbergakkoorden er «me
de karwats» moesten doorg* W
jaagd worden. «Optreden at vo
een junta van Latijn* ko
Amerikaanse kolonels», zi ko
noemde «De Standaard» dat' Ni
Mare Galle zal moeten inziet on
dat het Parlement redden geer mi
kwestie is van technische aard kr
maar wel een Politieke wil, M
hij zal zich ook de vraag moe
ten stellen in hoeverre di °f*
BSP-topleiding daarbij een po de
sitieve rol speelt. Want ook i Va
doet nu met de Junta mee! ZIC
En de BSP-middenkadenten
zwijgen... wei
Ray De Sm« aftt
Ml
Volksvertegenwoordiger Diane D'Haeseleer en Jan Caudron heb
ben in de voorbije weken aan minister van Verkeerswezen Jos
Chabert gevraagd wat zijn intenties zijn betreffende enkele gevaar
lijke verkeerspunten aan de spoorweg te Erembodegem. Dit ge
beurde telkens schriftelijk via het parlementair bulletin «Vragen en
antwoorden».
Op 13 januari richtte mevrouw
D'haeseleer een vraag betreffende
de spoorwegoverbrugging te
Erembodegem. Bedoeld wordt de
brug aan het station waarvan blij
kens inlichtingen, de opritten zeer
bochtig zijn en het wegdek op die
plaatsen in verkeerde zin zouden
overhellen en waar spektakulaire
ongevallen zijn gebeurd. (De mi
nister antwoordde op de hoogte te
zijn van twee ongevallen met be
schadiging aan de spoorweginstel
lingen en die te wijten zijn aan te
hoge snelheid.) Diane D'haeseleer
stelt zich vragen over de veiligheid
en informeert in haar schrijven of
men van plan is een aangepaste
signalizatie aan te brengen en of
men gezien de zwakheid van
de huidige brugomheining
vangrails zal aanbrengen op de
brug zowel als op de daaronder
doorlopende Llzercnwegstraat.
Antwoord van de minister: er is
van een verkeerde dwarshelling
geen sprake omdat de aanleg van
de weg werd uitgevoerd volgens
de normale eisen van de wegtech-
niek. Wat de signalizatie betreft
verwijst de minister naar de ge
meente. Hij is van mening dat een
gevaarlijke toestand eigenlijk al
leen kan bestaan in de bochten
maar dat op deze delen voor de
veiligheid de verkanting werd
aangepast en veiligheidsboordste-
nen werden geplaatst.
Op 22 februari had volksverte
genwoordiger Jan Caudron het
over een ander zwak punt aan de
spoorweg te Erembodegem. De
minister moet op zijn vraag nog
antwoorden via vorengenoemd
bulletin, maar we geven alvast de
vraag, temeer het om een op z'n
minst merkwaardige situatie gaat.
OPDRAAIEN VOOR SCHADE
DOOR ANDEREN
Enkele jaren geleden werd de
spoorwegbarreel aan de Termu-
renlaan weggenomen en de ver
binding tussen het centrum van
Erembodegem en Aalst definitief
verbroken langs de van ouds ge
kende «Kapellekensbaan». Het
rode licht en de alarmbel verdwe
nen. Men had kunnen verwachten
dat de onderbreking van deze druk
gebruikte baan zeer opvallend zou
aangeduid worden, maar er kwa
men geen knipperlicht, geen wit-
rode strepen, geen verlichting.
Op 500 m. afstand werd een on
verlichte plaat «doodlopende
straat» aangebracht, die echter
niet herhaald werd voorbij de
doodlopende zijweg achter het
klooster. Twee meter vóór de
drukke spoorlijn Brussel-Aalst
staat een versperring van vijf don
kere betonnen paaltjes van 1 m.
hoog, met draad verbonden, en elk
voorzien van een reflektschijfje
van7x 12 cm. Maar op 14 m. van
de afsluiting zwenkt de baan naar
links zodat de paaltjes met de re-
flektieschijfjes schuin staan ten
overstaan van het rechtlijnig deel
van de baan. 's Nachts zijn de
schijfjes slechts van op zeer korte
afstand merkbaar, en dan nog op
voorwaarde dat ze gereinigd wer
den.
De enige verlichting ter plaatse
bestaat uit een korte gele lamp op
een hoge pijler die 27 meter van de
versperring staat. De lamp schijnt
naar de grond maar werpt geen
licht op de afsluiting.
Nu gebeurt het regelmatig dat een
voertuigbestuurder tegen de ver
sperring belandt, en dan maakt dat
hij wegkomt. De reaktie van de
spoorwegmaatschappij is merk
waardig. In plaats van de pas
sende veiligheidsmaatregelen te
treffen en tevens de schade te her
stellen wordt gewacht tot eindelijk
een aanrijdende bestuurder kan
geïdentificeerd worden. Hem
worden dan de geschonden paalt
jes aangerekend, doch deze wor
den niet hersteld. Op dit ogenblik
bengelt reeds vijf maanden een be
tonnen paaltje aan een prikkel
draad.
Bij een volgende identificatie wor
den dezelfde paaltjes dan ander
maal aangerekend. De slachtof
fers die argeloos in deze val lopen,
staan machteloos. Het lijkt duide
lijk dat hier een onduldbare situa
tie wordt in stand gehouden. Het
mag een wonder heten dat hier nog
geen dodelijke ongevallen ge
beurden. Aldus Jan Caudron.
FOTOKAMERA'S
AAN SPOOROVERWEGEN
Volksvertegenwoordiger D'hae
seleer bleef nog even in de wereld
van de trein met een schriftelijke
vraag betreffende de fotokamera's
aan de overwegen (dd. 24 ja
nuari). Goed nieuws voorde haas
tige automobilisten in overtre
ding. De NMBS heeft nog maarzo
één verklikker in dienst en dit bij
wijze van proef. (Sinds het in ge
bruik nemen van de kamera in no
vember '76 werden 624 overtre
dingen geregistreerd, waarvan
430 aanleiding gaven tot gerech-
terlijke vervolging).
Derde vraag van Diane D'haese
leer betreft een nieuw soort par-
keermeter en de vraag of die kans
maakt om gehomologeerd te wor
den. Antwoord: er zijn heel wat
bezwaren
SPORT IN RIJKSSCHOLEN
Mevrouw D'haeseleer liet ons in
aansluiting van ons artikel van 17
februari jl. i.v.m. de nieuwe
sportzaal in de C. Haelterman-
straat en de parlementaire vraag
die Mark Galle die week stelde
betreffende het polyvalente ge
bruik van de sportzalen in de rijks
scholen, weten dat zijzelf op 9 sep
tember '77 in een aanpalend ver
band een schriftelijke vraag
lurra
nistd V
Gezr
erksti U
stelde. Op 25 oktober herhaald Het
haar vraag en de minister van fó voc
tionale Opvoeding maakt in dat
antwoord onder meer gewag w k
de oprichting van 'n nieuwe spa li
hal in 1979 te Aalst, Hammti
Herzele. Ronse en Zottegem.
DEKREET VAN
19 JULI 1973
Volksvertegenwoordiger J
Caudron richtte in de kultuui
voor de Nederlandse Kultuut
meenschap op 22 februari
schriftelijke vraag tot de mini;
van Volksgezondheid en Gei
Ekonomische Zaken, Tewerl
ling en Arbeid, Sociale Vooi
Justitie, Nederlandse Kuituur
Vlaamse aangelegenheden, Bt
nenlandse Zaken, Financiën c e'
Pensioenen betreffende het raa
kreet van 19 juli 1973 en me gev
bepaald het toezicht op de uitvo gro
ring ervan. (Het betreffende 0
kreet regelt het gebruik van del aar
len voor de sociale betrekking ges
tussen de werkgevers en de wei! gar
nemers, alsmede van de doort
wet en de verordeningen voorji edl
schreven akten en bescheiden vi
de ondernemingen.)
Dezelfde dag richtte hij een
telijke vraag tot de minister
Nationale Opvoeding betreffen!eer
de leeftijdsgrens van de lceiL
gen. Daags voordien stelde hij a grc
parlementaire vraag aan de min» *95
ter van het Openbaar Ambt. I -'
RD)vel
i boi
wa:
boi
VEGEN VOOR EIGEN DEUR
Op 23 november 1976 hebben
de bisschoppen van België
een brochure uitgegeven met
als titel: «een levenskrachtig
Europa». Bij het verschijnen
hebben sommigen gezegd dat
het een politieke brochure was.
Inderdaad; maar de godsdienst
en de kerk maken zich door
niets schuldiger dan door te
pogen hun politieke onschuld
bewijzen door overal buiten te
blijven. Het is niet toevallig dat
wij de hoofdgedachten van de
brochure terugvinden in de
progapanda van Broederlijk
Delen. De bisschoppen en ook
Broederlijk Delen schrijven dat
geldzucht, heerszucht en eer
zucht oorzaak zijn van veel on
rechtvaardigheid tussen de en
kelingen, maar ook tussen de
volkeren.
Het zou goed zijn dat de kerk in
ons land 'n ernstig gewetens
onderzoek deed om na te
gaan of die drievoudige drang
naar bezit, macht en gelding
geen belemmering is om naar
taak naar behoren te vervullen,
want ook de kerk is een instel
ling van zondige mensen. In
dezelfde geest is het voor ie
dere parochie heilzaam na te
gaan wat er ons op die gebie
den kan en moet verbeterd
worden.
Wij hebben wellicht al dikwijls
horen zeggen: «de kerk is een
winkel»! Een parochie heeft na
tuurlijk geld nodig; en er zijn
toestanden die historisch ge
groeid zijn en van land tot land
verschillen. In Duitsland bv. be
talen de gelovigen voor de ere
dienst langs de belastingen
en ze betalen meer als hier;
maar zo komt het dat ginds ie
dereen op hetzelfde uur een
begrafenisdienst kan hebben
of een huwelijksmis, zonder
speciaal te moeten betalen. Er
wordt zeker te veel gebedeld in
de kerken voor allerhande
goede werken; niemand is daar
zo goed van overtuigd als de
parochiepriesters. Maar 't is
toch zo gemakkelijk: er is veel
volk, de meeste aanwezigen
zijn goed gestemd. En men
mag toch ook niet vergeten dat
waar er nood is, er moet gehol
pen worden. In elk geval is het
nodig dat priesters en leken er
nauwkeurig op letten dat de pa
rochie en de kerk zo weinig
mogelijk de indruk geven dat
zij een geldwinkel zijn.
Heerszucht of machtsdrang.
Het is een feit dat de kerk in ons
land een invloedrijke instelling
is, vooral als men rekening
houdt met alles wat tot de kerk
in brede zin kan gerekend wor
den: de parochies, de katho
lieke scholen, kloosters, hospi
talen, kristelijke sociale organi
saties enz. Niets is menselijker
dan misbruik te maken van zijn
macht; integendeel niets is
waarschijnlijk zo moeilijk als
van zijn macht een dienst te
maken, zoals Kristus zei: «ik
ben gekomen om te dienen,
niet om gediend te worden» De
tijd is gelukkig voorbij dat de
pastoor kon en mocht zeggen:
«ik ben meester in mijn kerk».
Maar om te beletten dat de
priesters in de parochie zou
den misbruik maken van hun
macht, moeten de leken bereid
en bekwaam zijn om verant
woordelijkheid op te nemen.
Wij zijn overtuigd dat hier de
leken veel meer in gebreke zijn
als de priesters; wij willen dit
zeggen: de priesters zoals wij
ze kennen, zijn niet meer van
gedacht dat zij het voor het
zeggen moeten hebben; maar
zeer veel leken, zelfs zoge
zegde overtuigde kristenen,
zijn veel te passief, staan bui
ten iedere parochiale werking.
De zonde van verzuim, de
hoofdzonde van traagheid be
staan nog altijd!
Geldingsdrang of eerzucht is
a
het derde luik. Afstand nemf be\
van de overdreven drang na Ha
eer en succes is voor de par. hoi
chie als zodanig wel het kiel Pa|
ste gevaar, zeker tegenwoc
dig. Er was een tijd dat het vo
de families een eer was -en a
voor de betrokkenen zelf- ei
priester of een kloosterling
hebben. Om de eer wordt t
genwoordig geen wijze jongt
of meisje priester of klooste lj
ling. Tot eer van de parochii
moeten wij zeggen dat zij ooto
het verleden bezorgd en bi ,n
kommerd zijn geweest om 0 raj
verlaten groepen; ook dat ke V<M
kelijke instellingen zoals klooi
tergemeenschappen de ee
sten zijn geweest om zich aki grt
in te zetten -en dan dikwf pu
gratis- voor de zieken, geha slT
dikapten en andere margin* f
groepen. Nodig blijft het toe
voor de parochies dat zij t Fr(
zouden voor zorgen dat d bie
armsten zich thuis voelen in i ver
les wat met de kerk en de pan
chie iets te doen heeft, dat hu v0(
zorg bestendig zou blijven ui aa,
gaan naar vooral de «bedekte vjn
armen. ter
«Vegen voor eigen deur» is oo ^ri
aan ons zelf denken: wij 4 De
ook een stukje kerk en pan Iu,
chie. De kerk en de parocb de'
worden ook naar onze houdin je
beoordeeld en veroordeeld. wa
Herverdelen van bezit-mad tc
en waardering... Doe er let slc
aan.
M'V KW
PI* AA/A
Hi
WERKTEN MEE AAN DIT NUMMER:
ALGEMEEN NIEUWS:
Dolf Boel, Peter Dauwe, Mon De Gendt, André De Groeve, René De Witte
Roger D'Hondt. Lieve Haverals, Erich Van der Eist Willy Hostens
Wilfried Lissens. Rik Oevijver
FOTO'S EN TEKENINGEN:
Patrick Kieckens. Eddy Lamin, Jan Muylaert, Jan Strickx
Mare Marcel, Gilbert De Pauw, André De Wit, Eric Van Aerschot, Jef Vte
Hove, Beno Van Winckel
REDAKTIE:
Roel Van de Plas
