i
WIGBERT EN SHAMROCK
DEBUTEERDEN IN KREJA
PIANODUO OOGST VEEL SUKSEl
STAANDE OVATIE VOOR VERMINKTE MESSIAH
MIDDAGKONSERTEN AALST
Filmklubs klubfilms
Uw woord
Wigbert Van Lierde heeft ons verleden zaterdag in huis
Kreja attent gemaakt op onze vroegere opmerking dat hij de
nieuwe Aalsterse zoon van de kleinkunst is. Hij had gelijk
Wigbert, er is wat veranderd. Er steekt nu een mikrofoon
aan zijn akoestische Ovation-gitaar, de slag krijgt op tijd en
stond de steun van een plektrum, hij heeft het Nederlands
geruild voor het Engels (een keuze die wij niet onvoorwaar
delijk gelukkig noemen, maar goed) en...hij laat zich
voortaan begeleiden door de puike Shamrock.
Een nogal zoutloze naam
voor een rockgroep zal u
zeggen en gelijk krijgt u
maar daarmee zegt u nog
niets over de lading onder
de vlag. En die lading is
goed. bij wijlen zelfs zeer
goed bievoorbeeld wanneer
Peter Bronder en Eric Draps
beurtelings gaan soleren op
de elektrische gitaar, wan
neer Herwig Bomon rond
gaat (zoals dat heet) over de
simbalen en het hele optre
den lang laat aanvoelen dat
hij in Shamrock (eindelijk)
een gezellig bedje heeft ge
vonden. De lading is tout-
court goed met Johan Bron
der die statisch aan de bas
zit te plukken. (Basgitaris-
ten zijn vaak rustige natu
ren; hangen de klown niet
uit.)
En dan was er Wigbert,
Aalsterse knaap van wie we
intieme ballades gewoon
waren, die daarbij aardig
wat de gitaar streelde om de
vingers in de plooi van vele
akkoorden te leggen, voor
wie geen inspanning te veel
was om aan meer vakman
schap te timmeren en die
ons al lang een hele poos
vertelde hoe vlot hij wel met
Shamrock werken kon.
Wigbert heeft ons dus ver
leden zaterdag verrast met
rock, rock met de ingrediën
ten van Nils Lofren en Joe
Walsh wanneer de gitaren
glijden in «Hey mister
Right» (een produkt van
Wigbert en Peter).
«Love is a bramble-bush»
(liefde is een doornenstruik
ook dit is een eigen be
vinding van Wigbert) e.a.
Wigbert heeft het ook aan
gedurfd het beeldschone
nummer van Danny O'Kee-
fe, «The Road»,te zingen
zoals Jackson Browne dat
op zijn laatste elpee doet.
Het brengen van zo'n num
mer luidt als plagiaat maar
het heeft de Browne-fan die
ondertekend is, toch plezier
gedaan. De oude Wigbert
was ook van de partij in
o.m. het solo-gebrachte
nummer «The Band».
Als bisnummer hoefde voor
ons niet perse een interpre
tatie van J.J.Cale's «Cocaï
ne» maar dat is een appre
ciatie die niet iedereen
deelt. Subjektiviteit, weet
je-wel!
Slotsom: genietbare en ge
noten avond van iemand die
met (hopelijk rasse) schre
den op goede wegen be
wandelt. We hopen dat die
wegen geen kronkelpaden
zullen zijn...
René De Witte
Het middagkonsert in de feestzaal van het stadhuis schonk aandacht aan de vierhandige klavierbewerk
(SJ)
Het tweede «Middagkonsert» dat vorige zondag plaats had in
de feestzaal van het stadhuis is uitgegroeid tot een groot
sukses. Hoewel het vooropgestelde pianoduo werd vervan
gen door een ander, zeker en vast evenwaardig pianoduo, en
de publieke opkomst niet zeer groot was, mogen de inrichters
van de Middagkonserten zeker fier zijn op wat ze aan het
publiek hebben voorgesteld.
Vierhandige pianomuziek heeft bij vele komponisten ergens
een gevoelige snaar geraakt, zo dat ze werden aangezet om
ook muziek te schrijven voor pianoduo of twee piano's. Zo
kennen we prachtige muziek van Mozart, Beethoven, Brahms,
Ravel en vele anderen. Een mooie selektie uit deze tamelijk
uitgebreide literatuur werd ons voorgeschoteld.
Een sonate voor vierhandig- spreken. Natuurlijk kwam de in
piano van Mozart opende het minder goede staat verkerende
konsert. Beide pianisten lever- piano enigszins roet in het eten
Wigbert, bard van gisteren, wiegt zijn lange haren nog altijd links en
rechts van de mikrofoon, maar achter hem staat nu een roek-band. Dat
heet dan -uit de pan swingen(JR)
den hier een opmerkelijke pres
tatie, en ware er iets meer aan
dacht besteed aan de frasering
in dit werk, we zouden zelfs van
een modeluitvoering durven
gooien, maar de muzikaliteit
die de beide uitvoerders aan de
dag legden deed ons gauw dit
tekort over het hoofd zien. Ver
der speelden ze nog werk van
Op 20 maart II. ging in de O.-L.-Vrouwkerk te Aalst, Mijlbeek een uitvoering door van G.F. Handels
meesterwerk -The Messiah-. Dit ter gelegenheid van het 75-jarig bestaan van de kerk. Een mooier
eerbetoon, een meer luisterrijke viering dan de uitvoering van Handels Messiah kan men zich nauwelijks
voorstellen. Artistiek gezien echter stond het ganse gebeuren ver onder de grens van de middelmatig
heid. Hoofdschuldige hiervan: dirigent Vandernoot. Koor en orkest had hij geenszins in de hand.
Uitvoerders waren Wendy Ea- son, alt, Keith Lewis, tenoren Ju- reeds, de Schola Cantorum Can-
thome, sopraan. Carolyn Watkin- les Bastin, bas. Verder, u weet het tate Domino, de (Phil)harmonie
van Antwerpen en dirigent André
Vandernoot. Het koncert werd in
gericht door het Davidsfonds
Aalst en Mijlbeek, het verbond
van Vlaamse Akademici. de
Vrienden van het Oud Hospitaal
en KOSI-Mijlbeek. Men mocht
rekenen op de medewerking van
het stadsbestuur van Aalst.
Het gebeuren ging door on
der de auspiciën van het Ministerie
van Nederlandse Kuituur, dienst
Volksopleiding.
DEVOTIELOOS
Een eerste algemene indruk van de
avond is het totale gebrek aan aan
dacht en ingesteldheid, vooral dan
bij het publiek. Het werk was
reeds een gans eind gevorderd
vooraleer de zo gewenste stilte
onder de aanwezigen intrad. Heel
wat rumoer stoorde de eerste
nummers.
De orkestrale inleiding werd door
orkest en dirigent biczonder licht
opgenomen: men speelde ge
woonweg de noten en daarmee
was de kous af. Hoopvol werd het
toen de tenor Keith Lewis het eer
ste recitatief en aria inzette. De
man heeft een mooie en moeite
loos funktionerende slem en de
hem toebedeelde rol nam hij op
ontroerende wijze ter harte.
Vol verwachting keken we uit naar
het eerste koor - And the glory of
the Lord». Cantate Domino sloeg
geen slecht figuur, zeker als we in
acht nemen dat deze muzikaal on
geschoolden het moesten opne
men tegen beroepsmusici. We zijn
Iedereen musiceerde er flink op los en Vandernoot liet alles schijnbaar onbewogen begaan. Gelukkig
mochten we rekenen op de solisten, die het gebeuren van een totale katastrofe hebben gered.
Hoewel schrijver dezes er zich terdege van bewust is dat hij zich de banvloek van de Cantate Domino-
fanklub op de hals gaat halen, moet toch een en ander van het hart. Kan iemand het ons kwalijk nemen
dat we pogen objektief te zijn?
er stellig van overtuigd dat de Even was het paniek toen net aan
voorbereiding heel wat werk heeft de beurt was van de alt Carolyn
gekost, maar ons inziens heeft di- Watkinson. Om een of andere re-
KFL. Op donderdag 30 maart ek. gaat in de zaal van het sint
Jozefkoliège aan de Pontstraat te Aalst de film «Cadaveri
ecceienti» van Francesco Hosi. De regisseur, Francesco
Rosi, werd op 15 november 1922 te Napels geboren. Hij
studeerde er rechten en wordt er radiojournalist bij Radio-
Napels. Voor hij tot de film komt is Rosi nog akteur, toneel-
assistent, luisterspelregisseur, illustrator voor kinderbladen
en ontwerper van marionetten.
Zijn opleiding in de filmwereld kreeg hij vooral als assistent
van Visconti, Luciano Emmer, Mario Monicelli, Giannini,
Michelangelo Antonioni en Vitorio Gassman. Zijn meeste
films hebben een bittere, agressieve autentieke achter
grond. Ze nemen meestal de vorm aan van een streng, hard
onderzoek naar twijfelachtige praktijken.
De kineast heeft zijn film zodanig opgebouwd dat het stand
punt van het hoofdpersonage Rogas samenvalt met dat van
de toeschouwers. Rogas is een identifikatiefiquur. Deze
Rogas, de beste speurder van het land volgens de minister
van de veiligheid wordt belast met het onderzoek naar de
moord op Vargas, een prokureur van de republiek. Even
later worden in nabijgelegen steden twee andere magistra
ten vermoord, de rechters Sanza en Calto. De politieman
verdenkt een voormalig gedetineerde, die onschuldig in de
gevangenis heeft gezeten na een proces waarin de drie
vermoorde magistraten een rol hebben gespeeld, ervan
persoonlijke wraakaktis te hebben ondernomen. Nog an
dere magistraten worden neergekogeld, de rechters Rasto
en Pretto en de voorzitter van het Hof, Riches. De chef van
dé politie schrijft die golf van moorden op magistraten toe
aan anarchistische groeperingen. Naarmate de enquete
vordert, merkt Rogas dat zijn onderzoek hem voert naar
allerlei aanwijzingen in de politieke richting. Hij komt korrup-
tie, machtsmisbruik, leugens, schandalen op het spoor. Hij
wordt onder druk gezet om zich met die zaken niet meer in
te laten. Rogas vermoedt een komplot van uiterst rechts
waarbij leger en politie zijn betrokken. Deze eerlijke man,
die geloofde in het rechtsbestel, de wet, in de instellingen en
de regering van zijn land, wordt er zich van bewust dat de
dingen niet zijn zoals hij dacht dat ze moesten zijn. Hij wordt
gekonfronteerd met de verrotting van de staatsinstellingen
Via een jeugdvriend, de kommunistische journalist Cunas,
komt Rogas in kontakt met Amar. de sekretaris van de kom
munistische partij, en ligt hem in over het komplot. 1 ijdens
dit onderhoud in een museum worden de twee mannen
doodgeschoten Het officiële kommuniqué van de politie
luidt dat Rogas, door vermeende komplotten geobsedeerd
de kommunistische partijsekretaris eigenhandig met zijn
revolver heeft gedood.
rigent André Vandernoot heel wat
verknoeid: de tempi lagen over hel
algemeen veel te hoog. Op be
paalde momenten konden onze
Aalsterse zangers nauwelijks tij
dig de noten zingen. Het rezul-
teerde in een race tegen het uur
werk, waarbij de grote verliezer
Handels muziek was. Had Van
dernoot het gewild, dan had hij
met Cantate Domino zeker een
veel beter rezultaat kunnen beko
men. Hij besteedde niet de minste
aandacht aan de expressieve
waarde van tekst en muziek. In
tegendeel; hij scheen maar een
zaak voor ogen te hebben: zo snel
mogelijk alles afwerken. Het pleit
voor Cantate Domino in dit razend
tempo geen kleerscheuren te heb
ben opgelopen.
Vooral het mannenkoor leverde
zeer mooi werk, technisch gezien
dan. Knapenstemmen konden ons
veel minder bekoren. Ze klonken
eerder mat en kleurloos en misten
elke vorm van presence. Enkele
lelijke uitspraakfouten strooiden
eveneens roet in het eten (vb. le
lijke «a» in het Amen). Sopranen
hadden het in het hoge register
moeilijk.
De bas Jules Bastin kon ons ook
minder bekoren. Niet omdat hij
een minder goede stem heeft,
maar doodgewoon omdat Handels
muziek voor zijn stem helemaal
niet geschikt is. Zijn doorleefde
voordracht en interessante inter
pretatieve wendingen maakten
veel goed.
den was ze nog steeds niet op het
podium verschenen, maar geluk
kig was ze tijdig prezent. Hoewel
dit voorval de (matige) sfeer meer
kwaad dan goed deed wist Carolyn
Watkinson ons met haar biezonder
mooie en zeer egale stem onmid
dellijk te boeien. Ze leverde prach
tig werk in het recitatief en aria
-Behold, a virgin shall conceive»
en -O thou that tellest good ti
dings...-. Opvallend waren de
zeer mooie en muzikaal verant
woorde versieringen die ze in haar
partij aanbracht.
Een ding is spijtig: haar stem is
niet zeer volumineus.
Bij het overnemen van de aria door
't koor raakte het orkest achter
op. Onbegrijpelijk dat beroeps
musici zo knoeien met muziek die
helemaal niet zo moeilijk te spelen
is.
De sopraan Wendy Eathornc had
even de tijd nodig om in te zingen.
Ze begon haar eerste recitatief on
der de toon en kwam pas na enige
tijd goed bij stem. Als u het ons
vraagt, een mooie stem, maar dui
delijk niet erg beweeglijk. Haar
licht vibrato stoorde nauwelijks.
Bij het «He shall feed His flock
like a shepherd», het voorlaatste
nummer van het eerste deel waren
de violen van de Antwerpse Phil
harmonic alweer te laat met hun
inzet. Verslapte aandacht en ach
teloosheid was zeer duidelijk te
merken. Zielloos musiceren was
schering en inslag. Af en toe
achtte men het ook nog nodig om
vals te spelen.
Zo zouden we nog lang kunnen
doorgaan met allerlei bezwaren.
Het heeft echter weinig zin al de
elementen op te sommen die de
avond, die zeer mooi had kunnen
zijn, verknoeid hebben. Alleen
nog de meeste frappante zaken uit
tweede en derde deel: het marsach
tig klinkende «Lift up your
heads», de twijfelachtige inzetten
van het orkest (vooral in «The
Lord gave the word»), de veel te
hoge tempi en hel schandalige feit
dat de aria -I know that my Re
deemer livcth- werd weggelaten.
Niet enkel deze aria; vele anderen
sneuvelden eveneens in de strijd,
legen de tijd. Onder meer het
prachtige duet -O death, where is
thy sling- voor alt en tenor.
In het slotkoor -Worthy is the
Lamb that was slain- waren het
opnieuw de eerste violen die een
verkeerde inzet gaven en in het
amen was het dan de beurt aan de
continuo om hetzelfde euvel te be
gaan.
Dirigent Vandernoot sloeg tegen
het einde meer naar de vliegen dan
naar de maat en gaf zelfs ver
keerde inzetten aan, die gelukkig
door Cantate Domino niet gevolgd
werden.
KONKLUZIE
In zijn geheel, een totaal zielloze
en muzikaal onverantwoorde aan
gelegenheid. Gewoon omdat de
middelen die men ter beschikking
had niet op passende wijze heeft
gehanteerd. Zoals we reeds schre
ven: Cantate Domino moet tot veel
meer in staat zijn, met een betere
dirigent dan. We hoeven maar
Joseph Jongen, Claude
bussy (de originele versie
piano, vierhandig van «Pt
Suite», later georchestre
door André Caplet) en St
bert.
Het valt ons moeilijk te zeg
welke komponist het mt
werd gediend. Elk stuk wi
stijlvol voorgedragen. V
beide uitvoerders was 't
voorbeeld geen probleem
na een romantisch gelai
«Phantasie» van Franz Sc
bert onmiddellijk de ludit
weg op te gaan met een Ft
cis Poulenc. Het was duidt
dat de uitvoerders veel gen
gen beleefden aan deze i
zikale namiddag. Ze moet
rekenen op een zeer aanda
tig publiek dat kwistig met
plaus omsprong. Evenvrijgt
waren de uitvoerders die
hun beurt dankten met h
bis-nummertjes van Geor
Bizet.
»Muza-voorzitter, de- heer
man. deelde mede dat dit
treden het seizoen 1977-78
sloot, maar wist tevens te v
tellen dat. na overleg, in ol
ber met een tweede reeks z
worden gestart. Wat ons I
treft, konserten op dit nive
heten we steeds welkom. 0
lijkt ons de idee om een kong
in de namiddag (in dit geval
16.00 uur) te laten plaats J
den uitermate goed, dit danj
praktische redenen.
We hopen dat in de herfst
dit jaar een tweede reeks rrj
dagkonserten zal plaatsg
pen Tevens rekenen we.l
men met de inrichters op de
langstelling van het pul
Tenslotte is 't door hen dat
konsertieven vaste grond
der de voet krijgt.
A.O
even terug te denken aan de rj
dewerking van het knapenkoor
Mahlcrs achtste symfonie onl
Michael Tilson Thomas.
Zeer mooie momenten bclccfa
we in deze «Messiah» met de j
listen Waar organist E.H. Ja
De Mey gebleven is weten wc nil
feit is. wc hoorden helemaal get
orgel. Tot zo ver onze tamelft
pessimistische indruk die m»
schien niet overal in goede aan
zal vallen, maar ondanks dat tol
gepoogd heeft een zo juist mof
lijk Beeld te geven van het geboj
ren.
ANDRE DE GROEf
ZWAK KONSERT POLYHYMNIA?!
Het jubelkonsert -De Messias- in de O.L. Vrouwkerk te Mijlbeek (JR)
De recensie van uw medewerker
A D G. in DE VOORPOST van
vrijdag 17 maan II. heeft mij ten
zeerste verbaasd.
In tegenstelling tot A.D.G., die
over dit konsert niets positiefs
weet te schrijven, ben ik nog altijd
overtuigd dat hier een kunstmani
festatie van hoogstaande kwaliteit
werd gebracht. Die mening wordt
gedeeld door al de aanwezigen
waarmee ik heb gesproken.
Vage kritiek uitbrengen is gemak
kelijk: welke stukken waren het
die niet konden boeien? En over
welke werken heeft A.D.G. het
precies wanneer hij schrijft over
-gebrek aan frazcring». -te zeld
zame dynamische gradaties»,
-niet ideaal samenspel», -te
weinig geaccentueerde sterke
maatdelen - cn -slordigheden»?
Persoonlijk heb ik bijvoorbeeld
nog maar zelden een zo perfekte
uitvoering weten brengen van h
werk voor sopraan, klarinet
piano van Fr. Schubert,
A.D.G. zal wel voldoende we
hoe subtiel Schuberts muziek is
Het is natuurlijk best mogelijk d
ik mij vergis - al heb ik dan l'
troost daarmee niet alleen te stat
en al die negatieve aspecten ffl
zijn ontsnapt die A.D.G. blijkbat
wél heeft gehoord.
Hoe dan ook, ik ben van menin
dat in de recensie een belangrij
punt niet voldoende aan bod komt
namelijk^ de verdienste van
groep enthousiaste mensen die fc
hebben aangedurfd, in een 2
moeilijk cn zo weinig dankbal
genre als de kamermuziek
schitterend initiatief te nemen t
zich daar totaal onbaatzuchti
voor in te zetten.
Daarvoor verdienen zij m.i. all
lof
