:D
NIEUW LEVEN BRACHT ZWAK
DIRK VERMEULEN EN LOUIS VAN DER
PAAL SI
GALERIJ VALERIUS DE SAEDELEER:
3 X D'HAESE
VtC
Film bij ons
3|y
IP/ ylïHiri
32 - 24-3-1978 - De Voorpost
Toneelvereniging «Nieuw leven» H. Hart-Aalst, brengt vol
gende zondag de tweede en maandag de derde voorstelling
van «Jonge lente en ouwe wijn». Het stuk is een komedie in
vier taferelen en werd geschreven door Bill Naughton. De
opvoering gaat telkens door in zaal De Kring, Dokter de Moor
straat 104. Na het tweede tafereel is een pauze voorzien.
De inhoud:
Rafe, de vader van een gezin
met vier volwassen kinderen, is
een man met principes. Hij eist
van iedereen orde, tucht en
strikte gehoorzaamheid. Zijn
vrouw Daisy, is een alles-
begrijpende moeder, die als het
ware in de schaduw leeft. Ze
moet haar man van iedere
penny die ze uitgeeft reken
schap geven, wat een voortdu
rende kopzorg voor haar bete
kent. Wanneer er plots herrie
ontstaat om een haring, die
Hilda (de jongste dochter) wei
gert te eten, groeit deze banale
gebeurtenis uit tot een konflikt,
waarbij Wilfred (de jongste
zoon) bijna een zenuwtoeval
krijgt. De kinderen die de be
krompen en overjaarse ideeën
van hun vader beu zijn, keren
zich tegen hem.
Moeder die de samenhorigheid
van het gezin tracht te redden,
raakt door toedoen van haar
buurvrouw Betsy Jane, meer
en meer in de knoei. Een eerste
domper op Rafes heerschappij
is het feit dat Hilda de woning
verlaat. Vaders lievelingsdoch
ter, Florence moet kiezen tus
sen haar liefde voor vader en
haar verloofde. Het hart wint en
ze volgt Arthur. Ook de twee
jongens willen het huis verla
ten...
De vader doet dan enkele ver
klaringen, geeft een uitleg voor
zijn handelswijze, ja: veront
schuldigt" zich. Hierdoor wordt
de eenheid in het huisgezin
weer hersteld.
De vertolking:
Hoewel de inhoud van het stuk
zich leende tot een pracht-
uitvoering, werd dit niet bereikt
door een vrij povere vertolking
van verscheidene personages.
We vermoeden dat de spelers
hun rol uit het hoofd geleerd
hebben en... eens kwamen re
peteren. Dit ondervonden we
nog beter toen we een ge
sprekje van de mensen die een
rij achter ons zaten, afluister
den: «'t en es toch nie goed
hè!», «Jamor, da kan kieëre
zenne!».
Geen enkele van de akteurs be
leefde echt zijn rol. Hierop is
wel een uitzondering: Harold
(de oudste zoon) kon zo nu en
dan de «krak» uithangen. Ge
lukkig speelde hij mee, zodat
het geheel soms genietbaar
werd. Vandaar dat het stuk niet
levensecht bij het publiek over
kwam. De dialogen werden
vaak vrij stil en zonder emotie
(vaak zelfs onduidelijk gespro
ken) naar het volk gestuurd.
Vermeld hierbij nog dat menige
scène werd gespeeld met de
rug naar het volk, en u begrijpt
dat we niet veel lof kunnen ver
kondigen.
De vader, die eisen moest stel
len, gehoorzaamheid afdwin
gen en orde moest bewaren,
leek ons eerder een pantoffel
held dan een tiran. De moeder,
bleef vrij onverschillig, toen
haar kinderen het huis zouden
verlaten. Een doorsnee moe
der zou ons inziens in tranen
uitbarsten en ze proberen te
gen te houden.
Dat de mensen geen waarde
ring hadden voor de voorstel
ling, konden wij eveneens
vaststellen. Op het kritiekste
moment (een dochter gaat het
huis verlaten, de jongste zoon
heeft een flauwte) hoort men
plots een mannenstem uit de
zaal roepen: «hoe zit da me da
woater?» (dat moest gehaald
worden, om Wilfred weer op
zijn positieven te helpen). Op
sommige ogenblikken moesten
we naar erge taalfouten luiste
ren. Slechts één voorbeeld:...
de kinderen in alles haar zin
geven... Maar we moeten toch
rekening houden met enkele
mooie uitspraken: zo beweerde
de moeder (terecht) «Kinderen
opvoeden moet toch geen
voortdurende oorlog zijn! en Ar
thur, de verloofde van Florence
merkte op «'t is raar dat ge een
gezin samen hoort zingen» met
een direkte repliek «behalve als
ze zat zijn!»
Tot onze spijt moesten we na
de derde akt heel goed luiste
ren om nog iets van het hand-*
geklap op te vangen. De men
sen in de zaal waren blij dat het
tenslotte «gedaan was».
Het dekor:
De huiskamer paste uitstekend
bij de inhoud van het toneel
stuk. De bijkeuken was even
eens zichtbaar voor het pu
bliek. Alle meubels waren ge
tuige van de spaarzaamheid
die er in het gezin de hoofdrol
speelde. Toch was er een ze
kere luxe: een wit televisietoe
stel, fraaie overgordijnen en
een speciaal parade-
tafellaken.
Het was alles zo levensecht,
dat men (als de gangdèur
openging) zelfs de overjassen
aan de kapstok zag hangen.
Hier werd een zeer goede po
ging gedaan, de werkelijkheid
zo dicht mogelijk te benaderen.
Rolverdeling:
Rafe Crompton (Roger De
Cock) vader, Daisy Crompton
(Nadia Morel) moeder, Flo
rence crompton (Daniëlla Ja
cob) de oudste dochter, Hilda
Crompton (Carina Wauters) de
jongste dochter, Harold Cromp
ton (Ulrich D'Haese) de oudste
zoon, Wilfred Crompton (Eddy
Veeckman) de jongste zoon,
Betsy Jane (Lut Voet) een
buurvrouw, Arthur (Paul Cop-
pens) de verloofde van Floren
ce.
Regie: Vic Moeremans
Assistentie: Edmond Welle-
kens
Dekorbouw: Louis Kelders,
Herman Nieuwlandt, Herman
Wouters en Frans De Ridder.
Licht en klank: Frangois De
Cock, Eddy Poep, Frans De
Cock en Patrick Van Droogen-
broeck.
Dekoratie: Germaine De
Bruyn, Mathilde Van Gijsegem
en Lieve De Wolf
Rekwisiteten: Murielle
D'Hondt.
Voorzegster: Germaine De
Bruyn
R. Devijver
Niet iedereen in de familie lust haring (SJ)
Wanneer vader de deur uil is kunnen de zaken met moeder eens rustig besproken worden (SJ)
week maar twee nieuwe films op de Aalsterse schermen te zien.
In zaal 1 van het Feestpaleis blijft de film «Abba, the movie»
lopenDit is een film rond een reporter die tijdens het toernee van
de groep in Australië moet trachten een interview los te krijgen.
Dat gelukt hem niet zo gemakkelijk. Dikwijls moet hij het stellen
met te dromen hoe het eigenlijk zou moeten verlopen. Eind goed VRI
al goed echter; hij krijgt zijn interview en raakt op de koop toe ook
nog verliefd op Agnetha.
In zaal 2 van het Feestpaleis deze week «Cannonball», een film
van Paul Bartel met in de hoofdrollen David Carradine, Bill
McKinney. Veronica Hamel, Belinda Balaski en Robert Carra-
dine.
David Carradine neemt in deze Film de rol van roekeloze autopi-
loot die deelneemt aan een illegale race doorheen het land In
deze race zijn alle middelen goed om te winnen. Het vertrek f
wordt gegeven in Los Angeles, de bestemming is New York. Er 1
zijn dus 5.000 km af te leggen in een race waaraan wagens van
alle kategorieën mogen deelnemen. De eerste die een welbe-
paalde garage te New York bereikt krijgt een prijs van 100.000
dollar. Het wordt dan ook een sensationeel avontuur. Alle deel-
nemers weten immers dat David Canadine de grote favoriet is. Ze
zullen dan ook met alle mogelijke middelen proberen hem stok-
ken in de wielen te steken. Er zal zelfs een doder worden aange
worven om Carradine uit te schakelen. Tijdens een van deze
gevechten zal de doder zich vergissen en een vriend van Cana
dine, die met het zelfde type wagen rijdt, doden. De overwinning
leidt langs diverse autowrakken.
In de grote benedenzaal van cinema Palace blijft de Walt Dis-
neyproduktie «De reddertjes» doorlopen. Dat zal ook wel het
geval zijn voor de komende vakantiedagen. Twee muizen, de
reddertjes, ontdekken op een bepaalde dag een boodschap in een
fles. Een meisje roept de hulp in van onbekenden. Hoe onze
reddertjes er zullen in slagen het meisje te vinden en haar uit de
klauwen van een monsterachtige dame te redden, verklappen we
jullie nog niet. Ga eens kijken, je zult cr veel pret aan beleven.
In de kleinere bovenzaal een nieuwe film -Nous irons tous au
Paradis» (Wij gaan allen naar de hemel), een Film van Yves
Robert met in de titelrol vier flinke veertigers, Etienne, Bouly,
Simon en Daniël. Zij hebben vooral problemen met de vrouwen,
vrouwen die de hunne hadden kunnen zijn. Ze leren deze vrou-iRM
wen kennen op een heel andere manier en zullen ontdekken dat
deze vrouwen net zo handig kunnen bedriegen als mannen da
doen. Ze zullen eveneens ontdekken dat vrouwen evenveel lief
deleugens verkopen als de zonen van wijlen Adam en dat ook bi
hen tenslotte de waarheid aan het licht komt. Tussen het begin
het einde van al dal gebeuren zitten echter een groot aanta
komische gags. Gags, waaraan wij zelf als het ware kunne
deelnemen als leden van deze vermakelijke, vertederende e
onweerstaanbare bende. Zij hebben trouwens dezelfde leuze al
de drie musketiers: «Eén voor allen, allen voor één».
Vrijdag 17 maart laatstleden ging in de winterkapel van de
kerk der paters Capucijnen een buitengewoon geslaagd
konsert door. Violist Dirk Vermeulen en klavecinist Louis
Van der Paal hielden een zeer aandacht publiek op overtui
gende wijze in de ban van kamermuziek van aartsvader
Johan Sebastian Bach. Wetende dat de luisteraar, die met
volle aandacht gans het gebeuren beluistert, niet onver
moeid naar buiten gaat, kunnen we ons nauwelijks voor
stellen hoezeer beide interpreten zichzelf opofferden om
het konsert tot een goed einde te brengen.
Op het programma: sonates voor viool en klavecimbel, een
sonate voor viool alleen, de franse ouverture voor klave
cimbel en delen uit «Das Wohltemperierte Klavier».
Wat doet een vader wanneer zijn dochter tegenwerkt (SJ)
Een zware opdracht, zoals
u kunt merken, voor de uit
voerders. Deze hebben ech
ter geen moeite gespaard
om het talrijk opgekomen
publiek (de winterkapel was
nauwelijks groot genoeg) te
dwingen tot luisteren. Hier
in slaagden ze volkomen.
Weliswaar kregen we hier
geen uitvoering van het al
lerhoogste niveau, maar
zonder overdrijven kunnen
we het toch als schitterend
bestempelen. De jonge,
zeer begaafde violist Dirk
Vermeulen (die over een
prachtig klinkend instru
ment beschikt) en de in
Nieuwerkerken wonende
klavecinist Louis Van der
Paal, wisten zowel in sa
menspel als in solostukken
prachtige momenten op te
bouwen. Beiden pakten de
materie op een zeer muzika
le wijze aan. Dit verklaart
dan de grote indruk dat we
als luisteraar ondergingen.
Nergens legden de musici
nadruk op uiterlijke effek-
ten. Er werden doodeenvou
dig muziek gemaaktook al
was dit alles behalve ge
makkelijk. Dirk Vermeulen
gaf het uiterste van zichzelf
in de sonate voor viool solo.
Vooral in de fuga (stel u
voor; een fuga spelen op
vier snaren) moet hij het
enorm te verduren hebben
gehad, maar toch kwam hij
tot een meer dan bevredi
gend resultaat Weinige vio
listen van zijn leeftijd zullen
hem dit nadoen. Het pu
bliek wist dit zeer te waar
deren en dankte met een
welgemeend (en voor Dirk
welverdiend) applaus.
Louis Van der Paal was ge
woon fantastisch in de
Franse Ouverture (Suite).
Prachtige, dieppeilende
muziek; gewoon gestileer
de dansen, maar ongeloof
lijk rijk aan inhoud. Het is
haast niet te geloven
maar toch is het waar dat
Van der Paal als klavecinist
autodidakt is. Dirk Vermeu
len sprak vol lof over de
goede samenwerking. Dit
ladden we trouwens ook
eeds gemerkt. Beide musi
ci begrepen elkaar volko
men in het samenspel. Ner
gens wou de ene de andere
overtreffen zodat een zeer
evenwichtige balans ont
stond. Elk doorwinterd kon-
sertganger weet immers
hoe irriterend de arrogantie
van een instrumentalist kan
werken wanneer hij poogt
op de voorgrond te treden.
Nog steeds zijn we de me-
ning toegedaan dat musici
er zijn om de muziek te die
nen en niet om zichzelf in
de kijker te plaatsen. Onge
twijfeld behoren Louis Van
der Paal en Dirk Vermeulen
tot deze klasse.
Beide musici mochten, we
schreven het reeds, rekenen
op de volledige instemming
van het dankbare publiek.
Zij dankten op hun beurt
door als toemaatje (waar
haalden ze de moed van
daar?) een deel uit Bachs
(elk ander komponist zou na
zo'n konsert een mal figuur
slaan) vierde sonate voor
viool en klavecimbel te spe
len.
Konserten van dergelijk ge
halte, met mensen van bij
ons, kunnen een zeldzaam
heid worden genoemd.
Dank aan de inrichters met
de stille hoop dat dit gebeu
ren niet eenmalig blijft.
André De Groeve
De heer Van de Pael aan het clavecimbel tijdens het zeer gewaarde
Bach konsert in de winterkapel van de paters Capucienen (JR)
zoekt om zijn zitkamer op te we eerlijk gezegd een bete
smukken. Van Galerij Vale- keuze verwacht
rius De Saedeleer hadden André De Groe
Onder het motto «3 x D'Haese» gaat momenteel in Galerij
Valerius De Saedeleer een tentoonstelling door waarin men
werk kan bezichtigen van Roeland Pieterszoon, Libuin en
Lieven D'Haese. Tot 10 april kan u er terecht van 10 tot 19
uur op weekdagen en van 10.00 tot 13.00 uur op zondag. Op
dinsdag is de galerij gesloten. Op de vooropening werd een
inleidend woord gesproken door Bert (drie maal raden)...
D'Haese.
Deze speling met familie
namen is ons inziens veruit
het enige wat origineel kan
genoemd worden op deze
tentoonstelling. Geen van
de drie eksposanten is in
het respektievelijke werk bij
machte enig artistiek ge
noegen te wekken. Roeland
Pieterszoon is een uitste
kend tekenaar, maar wat hij
naar voor brengt is regel
rechte naëperij van wat een
eeuw geleden in de roman
tiek geproduceerd werd: de
natuur, de mens in de na
tuur, een ontwortelde boom
en enkele werken geïnspi
reerd op een fantastiek, te
zien als een menging van
Anton Wiertz en Arnold
Böcklin. Alles is enorm
goed getekend, maar over
tuigingskracht ontbreekt,
wat meestal voorkomt in
het werk van epigonen.
De grafiek (ets en lino) van
Lieven D'Haese is evenmin
om over naar huis te schrij
ven. De menselijke figuur
vormt eveneens het hoofd
thema, en hoe interessant
dit ook is, de graficus
slaagt er niet in zijn werk
geloofwaardig, genietbaar
te maken. Weliswaar knap
(let op de zeer vlotte lijnen
der linosneden, in tegen
stelling tot de hoekige en
meer gebruikelijke tech
niek) maar over-konventio-
neel.
De abstrakte kant op in
beeldhouwwerk van Libuin
D'Haese. Meestal zeer klei
ne werkjes, abstrakt aan
doend, maar met een wei
nig fantasie tot figuratieve
grondvorm herleidbaar. Ons
lijkt het lopende band werk
te zijn dat moeiteloos tot
stand komt. Ietwat interes
santer zijn de grotere beel
den. Een allegaartje dus van
werk, gemaakt door bekwa
me vaklui, maar artistiek
bijna zonder waarde. Mis
schien wel aansprekelijk
voor de gewone man, die
enkel een mooi prentje
Werk van Libuin D'Haese (EL)
