Vrije tribune
B.S.P.
P.V.V.
V.V.P.
Kruislicht
Uw woord
DE STEDELIJKE
CULTURELE RAAD
pÉr!
2 - 14-4-1978 - De Voorpost
de redaktie heeft het recht deze teksten in te korten.
DE GEMEENSCHAPSVREDE
Door Mare Galle
Volksvertegenwoordiger
In het zondagprogramma Con
frontatie hebben we enkele poli
tici aan het werk gezien: de bur
gemeester van Schaarbeek. R
Nols, gemeenteraadslid De Kerpel
en L. Claes, van wie toe niet goed
weten wat hij erbij kwam doen. De
Vlaamse socialisten en de libera
len waren niet uitgenodigd
Terloops mag in herinnering ge
bracht worden dat de Vlaamse So
cialisten, bij monde van Rik Boel,
Jef Ramaekers en Karei Van
Miert, de burgemeester van
Schaarbeek op de vingers hebben
getikt en de zegels hebben doen
wegnemen die op het bouwwerk
van de Rijksschool in Schaarbeek
waren gelegd.
Enkele jaren geleden heb ik als
voorzitter van de Vaste Commis
sie voor Taal toezicht aan de ko
ning mijn ontslag aangeboden,
ondermeer omdat de vorige rege
ring, in casu Willy De Clercq, de
slechtste verhouding tussen de
Nederlandse en Franse taalrollen
in de ASLK had aanvaard om
Nols, die het lokettenprobleem in
zijn gemeentediensten niet wou
oplossen, tot betere gevoelens te
brengen. Doordat sommige
Vlaamse drukkingsgroepjes al
weer zonder enige strategie en
zonder enig psychologisch inzicht
optraden (en het F.D.F. talrijke
stemmen bezorgden) kon Nols in
een gemakkelijke positie een
tegenprestatie vragen.
De Vlamingen zijn nooit erg sterk
geweest in strategie.
Wij hebben die uitzending aan
dachtig gevolgd en hierbij hebben
wij toch enkele bedenkingen ge
maakt. Dat de burgemeester geen
Nederlands kent ook niet pas
sief is ondermeer te wijten aan
het feit dat hij voortdurend van een
tolk gebruik maakt en zijn oren
voor het Nederlands afsluit met
koptelefoons. Het is zijn goed
recht geen Nederlands te spreken
zoals Rik Boel het goed rechtfaaéy
in de R.T.B. geen Frans te spre
ken, met het verschil dat JJoei
Frans kent en dat de burgemeester
van de grootste van de 19 Brus
selse gemeenten geen jota begrijpt
van de voor hem tweede landstaal.
Dat wijst al op een vooringeno
menheid tegenover ons volk en
onze taal.
Maar Nols heeft op een bepaald
ogenblik gezegd, dat hij bij zijn
beleid rekening moet houden met
de wil van zijn kiezers. Hier knelt
•fe schoen. Een burgemeester als
hoofd van het College mag niet
°Dtreden als iemand die uitslui-
'u tend zijn kiezers tevreden wilt stel
len. Een burgemeester wordt door
de koning benoemd en moet de
gemeentelijke beleidsman zijn
voor èlle inwoners van zijn ge
meente, inrdit geval dus ook voor
de Vlamingen in Schaarbeek. De
hetze om de loketten heeft hem
stemmen opgebracht. Ook nu
heeft hij, vóór het gemeenschaps-
pakt werkelijkheid wordt (Nols
heeft hierover wel twijfel laten be
staan) nog óp de valreep een inci
dent uitgelokt, waardoor hij zijn
stemmenaantal (waarover hij niet
kon zwijgen) bij de Franstaligen
nog op te voeren. Op de wijze
waarop hij tewerkgaat, bedreigt
Nols niet alleen voortdurend de
broze gemeenschapsvrede, hij
geeft ook aanleiding tot het versto
ren van de openbare orde in haar
ruime betekenis. Daar zijn partij,
waarvan hij de ondervoorzitter is,
deel uitmaakt van de regeringscoa
litie en weinig Vlamingen zijn
daar gelukkig mee voelt Nols
zich sterker dan ooit tevoren. Hij
weet dat hij uiterst ver mag gaan
vóór de Koning hem ontslaat.
Ten gronde zelf heeft Nols ver
klaard als een argument om de
zegels te leggen dat er te weinig
leerlingen in de Vlaamse scholen
van Schaarbeek zijn om die scho
len nog verder uit te breiden. Het
gaat hem dus niet alleen om een al
dan niet reglementair ingediende
vraag voor een bouwvergunning.
Wat Nols niet heeft gezegd en
zijn twee tegenspelers die niet in
een beste dag waren, evenmin
is, dat hijzelf en zijn goed gestruc
tureerde ploeg van het F.D.F., ge
steund door een gedweeë politie,
stelselmatig actie voert om de
Vlaamse ouders ervan te overtui
gen, dat ze hun kinderen beter naar
een Franse school sturen. Wijzelf
kennen een bloemist in Schaar
beek die zijn kinderen uit een
Vlaamse school heeft moeten ha
len als hij wou dat hij van de ge
meente nog bestellingen kreeg
voor feesten, begrafenissen, enz.
Men had hem voordien al gepest
met administratieve maatregelen
omdat zijn uithangbord niet con
form de voorschriften zou zijn
geweest.
De enige mogelijkheid om dit alles
m de toekomst te verhinderen, is.
dat de Vlamingen in Brussel als
genieenschap zouden optreden en
dat ze bevoegd worden zo au
tonoom mogelijk voor zoveel
mogelijk aangelegenheden waar
bij ze als gemeenschap zijn be
trokken.
36-URENWEEK,
DAT KAN!
Laten we gans eerlijk zijn. De
vakbonden noch politieke partijen
hebben in de Denderstreek veel
ondernomen voor de verminder
ing van de werkduur. Alléén de
KPB is er ronduit voor uitgeko
men en heeft deze eis kordaat so
ciaal en politiek gesteld.
Sociaal éri politiek, omdat wij
dezé eis van de arbeidersbeweging
ook zien als een middel tegen de
werkloosheid.
Het grootpatronaat heeft de eis na
tuurlijk verworpen en interprofes
sioneel is het nooit tot een ernstige
diskussie gekomen. Tindemans
heeft zich resoluut aan de zijde van
dat grootpatronaat geschaard. En
na Tindemans 1 is het met Tinde
mans II en de BSP-ministers niet
beter geworden. Rechts had de
BSP-deelname voor iets gewenst.
De 36-urenweek, want dat was de
eis konkreet moest dus nood
gedwongen per gewest, per sektor
en per bedrijf gesteld worden. De
petroleumsektor, de maritieme
bedienden haalden hun slag thuis.
Sommige voedingsbedrijven kre
gen ook iets los. Bij Ford-Kempen
wist het patronaat de uitweg te
vinden in méér verlof en loonsver
hoging. In de «bouw» werd het
«geval» omzeilt. Daar schreef
men in een manifest van enkele
weken geleden: «In geval een in
terprofessioneel akkoord tot stand
komt inzake arbeidsduur, moet
dit ook onverminderd in de bouw
gelden. Wij zijn geen tweede
rangsburgers», maar in de nieuwe
Collektieve Arbeids Overeen
komst is er geen woord over te
vinden...
Er is nu een nieuw feit, dat van de
grootwarenhuizen, en dat geldt
voor niet minder dan 35.000 vol
tijdse en part-time werknemers, en
er is boter bij de vis. Vanaf 15 mei
'78 wordt de 39-urenweek inge
voerd. Vanaf 4 september '78
geldt reeds de 38-urenweek, en
vanaf 3 december 1979 wordt de
36-urenweek ingesteld.
Dat alles zou nog van een betrek
kelijke waarde zijn, indien daar
geen nieuwe aanwervingen mee
gemoeid waren. Want tenslotte
ging het ook om een middel tegen
de werkloosheid. Welnu, vanaf 1
april 1978 zal één procent van de
huidige getalsterkte van het perso
neel aangeworven worden, een
tweede één procent zal aangewor
ven worden in de loop van novem
ber 1979. Een groep warenhuizen
zal einde 1979 zelfs twee procent
aanwerven en in elk geval geldt de
toepassing van de 2 stagiairs
(plan Spitaels) en zal er kontrole
kunnen uitgeoefend worden door
de vakbonden en op basis van de
personeelslijsten.
Wij zullen niet blijven stilstaan bij
de andere punten van de C.A.O.,
maar we kunnen gerust schrijven
dat hier een belangrijk resultaat
werd geboekt. Wij weten nl. wel
dat heel wat arbeiders en bedien
den nog twijfelen aan de waarde
van de eis der 36-urenweek als
middel tegen de werkloosheid, en
hier zullen ze wel een volwaardig
antwoord gekregen hebben.
We hopen dat dit meteen voor be
paalde vakbondsverantwoordelij
ken van ons zozeer door de werk
loosheid getroffen gewest, een les
en een voorbeeld moge zijn. Wat
meer onafhankelijkheid tenover-
staan van de regeringspartijen en
wat meer strijdvaardigheid zijn
zeker gewenst.
Ray De Smet
er al dan niet tariefverhogingen
komen.
Dit laat inderdaad sterk vermoe
den dat verhogingen voor o.m.
openbaar vervoer, post en tele
foon. niet uitgesloten zijn.
In een interview legde de heer Eer
ste Minister ook nog uit, dat de
Regering een duidelijk onder
scheid wenst te maken tussen de
begroting van 1978 en die van de
volgende jaren. Zo zou men voor
1978 slechts alleen enkele wetten
kunnen aanpassen en de begrotin
gen kunnen blokkeren om verdere
verrassingen te vermijden. Met
die verrassingen worden allicht
bijkredieten bedoeld, die af en toe
wel eens dienstig kunnen zijn voor
de aankoop van een luxueus kas
teel aan de Franse Azurenkust.
Het staat thans vrijwel vast dat de
Ministers al voor 12 miljard bij
kredieten hebben gevraagd. Als
men dit bedrag telt bij de 24 mil
jard die aanvaard werd door de
Regering als aanvankelijk begro
tingstekort en bij de 40 tot 45 mil
jard minder belastingsontvangs
ten, dan komt men tot een totaal
«gat» van 76 tot 81 miljard frank.
Daarbij komt ook nog, dat het
bruo nationaalprodukt vorig jaar
slechts met 1,9 is gestegen, een
cijfer dat ongeveer 2 lager ligt
dan de aanvankelijke schattingen.
Van een grondige sanering van de
overheidsfinanciën zal er dus voor
dit jaar nog geen sprake zijn. Blij
kens verklaringen kan de Regering
daarmee pas beginnen bij het op
stellen van de begroting van 1979.
Dit werk zou nu worden voorbe
reid. Tevens zou er een soort van
vijfjarenplan komen voor de ge
zondmaking van de overheidsuit
gaven.
Er hangt op dit ogenblik dan ook
elektriciteit in de lucht. De toe
stand waarin de schatkist zich
momenteel bevindt, verplicht de
Regring bijna mee te delen dat zij
bepaalde van haar verplichtingen
niet meer kan nakomen.
Verschillende partijen en groepe
ringen hebben reeds gereageerd
met de mededeling dat zij niet zo
maar zullen laten kappen in de so
ciale sector, alhoewel zij wel ak
koord gaan met een billijke her
vorming van het stelsel.
De mogelijke bedreiging van de
kinderbijslagen heeft bovendien
reeds onmiddellijk aanleiding ge
geven tot een krachtig «afblij-
De regering kan de afbouw van de
kinderbijslagen trouwens moeilijk
verdedigen, vermits dat in strijd is
met de regeringsverklaring waarin
wordt gezegd dat een actief en
doelmatig gezinsbeleid zal wor
den nagestreefd.
De regering waarschuwt ons: «Het
feest is uit».
Om dit te zeggen is allicht weinig
lef nodig.
Maar het zal haar wel veel moed
vergen om op de man af te zeggen
wie van de feesttafel wegvliegt of
wie mag blijven aanzitten.
Diane D'haeseleer
BESPARINGEN DOOR
PRIJSVERHOGINGEN
In de Regeringsraad van maan
dagnamiddag, zijn de Ministers
het tamelijk vlug eens geworden
over de te nemen bezuinigings
maatregel
Eindelijk is deze Regering gaan
beseffen dat het uit moet zijn om
de staatsgelden met grote sier
langs deuren en vensters naar bui
ten te gooien. Bezuinigingen zijn
er inderdaad nodig om een tekort
van om en bij de 80 miljard op de
begrotingen te verminderen.
Over het «hoe» en op welke «pos
ten» bespaart zal worden, is nog
niet zo heel erg duidelijk.
Niettegenstaande dc Regering
weinig bijzonderheden op dit punt
verstrekt, zou er, naar verluidt,
momenteel nog geen sprake zijn
van fiscale maatregelen. Opmer
kelijk is wel dat de heren Ministers
angstvallig de vraag ontwijken, of
EUROPESE OF NATIONALE
VERKIEZINGEN - VLAANDE
REN WORDT ALTIJD BE
ROOFD
Het aantal parlementszetels
waarop ieder arrondissement
recht heeft, wordt bepaald op
basis van het aantal inwoners
onverschillig of deze van Belgi
sche dan wel van vreemde na
tionaliteit zijn. Dat is een over
blijfsel uit de grondwet van
1830, toen hier natuurlijk geen
vreemdelingenprobleem be
stond.
Deze bepaling speelt danig in
het voordeel van de Walen en
vervalst de échte vertegen
woordiging in het parlement,
ten nadele van Vlaanderen: in
Wallonië wonen immers
411.000 vreemdelingen en in
Brussel nog eens 219.000. In
Vlaanderen daarentegen
«slechts» 220.000.
Dit maakt dat er in de Kamer
zes franstalige volksvertegen
woordigers een zetel bezet
houden, die aan Vlaanderen
toekomt! Dat geeft een verschil
van twaalf in de kerina.
De Vlaamse Volkspartij zal een
wetsvoorstel indienen opdat
voortaan alleen nog de inwo
ners van Belgische nationaliteit
zouden meetellen, voor het be-
Balen van het aantal parle
mentszetels: wij eisen zetel
aanpassing!
Om een blijvende versterking
van het vreemde en het fransta
lige element in België te voor
komen (nu reeds zijn er in
Brussel op 100 geboorten 38
vreemdelingen!) komt de
Vlaamse Volkspartij op voor
een verstrenging van de voor
waarden tot het verkrijgen van
de Belgische nationaliteit
Ook bij de komende Europese
parlementsverkiezing trekken
de Vlamingen aan het kortste
eind.
België heeft voor dit parlement
recht op 24 zetels. De Egmon-
ters stellen het voor alsof hun
verdeling (13 VOOR DE Vla
mingen, 11 voor de franstali
gen) een Vlaamse overwinning
zou zijn! Een zeer eenvoudig
rekensommetje leert ons dat
wij, met 62 van de bevolking,
recht hebben op 15 zetels, de
franstaligen op 9 zetels.
Zelfs de CVP-er Jan Verroken
stelt in de «Gazet van Antwer
pen» vast: «de verdeling op ba
sis van de kiezers (d.i. zonder
de vreemdelingen) leidt tot een
verhouding 15 nederlandstali-
gen tegen 9 franstaligen.
Bij toepassing van het stelsel
D'Hondt, op basis van het aan
tal kiezers, is de verhouding
16/8».
Naar 't voorbeeld van landen
die bij de zetelverdeling respekt
tonen voor etnische minderhe
den op hun grondgebied (blv.
Denemarken) komt de
Vlaamse Volkspartij op voor
volgende zetelverdeling:
15 voor de Vlamingen
8 voor de franstaligen
1 voor de duitstaligen
Willy Van Mossevelde
DE GEZONDMAKING
VAN DE
STAATSUITGAVEN
Indien minister Geens een put
moest graven om hem nadien
op te vullen met opeengeperste
bankbriefjes van duizend frank,
nodig om het tekort van onze
staatskas te delgendan zou hij
12.000 meter diep in de aardbol
zitten!!
Daar is de hel. Honderd miljard
is vlug uitgesproken maar
moeilijk visueel voor te stellen
en nog moeilijker bijeen te zoe
ken in een landals het onze, dat
voorlopig nog welvaartstaat-
heet. En toch zal het moeten,
willen wij onszelf niet degrade
ren tot bewoners van een ont
wikkelingsland.
Het helpt niet te jammeren en
verwijten te sturen naar vorige
regeringen (CVP - BSP - PW),
die gedurende de vette jaren
(de gouden zestiger) verzuim
den reserveschuren aan te
leggen voor de magere jaren
(van 1973 tot...?).
Er zijn verschillende middelen
om het ontbrekende geld bijeen
te harken, maar weinige zijn
aanvaardbaar.
1. De belastingen nog eens
verhogen heeft geen zin omdat
het verzadigingspunt bereikt is
en aldus een averechts effekt
kan verwacht worden. Het
moet nog de moeite waard zijn
om te werken, te ondernemen
en te sparen. Dus handen af
van de hogere belastingen en
ernstig werk gemaakt van de
bestrijding van de fiskale frau
de.
2. Staatsleningen kunnen een
tijdelijke put vullen maar zullen
uiteindelijk onze openbare
schuld zó verzwaren dat een
ontwaarding van onze munt
onontkombaar is zoals in me
nig zuid-Amerikaanse repu
bliek.
De eerste slachtoffers zijn wij
allemaal, verbruikers die onze
koopkracht zien dalen en onze
zuurverdiende spaarcentjes
zien wegsmelten.
3. Rest dus alléén nog de be
sparingen op onze staatsuitga
ven.
Er zijn een aantal staatsuitga
ven die weilicht niet samen
drukbaar zijn. Dit is, in deze kri-
sistiid o.m. het geval met de
werkloosheidsuitKeringen die
méér dan 60 miljard bedragen
en de investeringen om nieuwe
werkgelegenheid te scheppen.
En zelfs hier kunnen wij ons
vragen stellen!
Is het niet zo dat een deel van
onze sociale voorzieningen te
recht komen bij die groepen die
er eigenlijk geen nood aan
hebben? Wij kennen allen het
voorbeeld van de stempelende
notarisvrouw en van het werk
loos gezin waar vader en moe
der en verschillende kinderen
werkloosheidssteun genieten
zodat zij zich komfortabel gaan
voelen in een toestand die eer
ste profitariaat kan genoemd
worden.
Hoewel de sociale fraude veel
kleinere afmetingen aanneemt
dan de fiskale moet zij ook
krachtig aangepakt worden.
De grootste brokken kunnen wii
echter vinden in de doolhof
van de openbare diensten en
parastatalen met hun talloze
Augiastallen die reeds jaren op
de mestkeerder wachten. In de
jungle van de openbare sektor
schuilen een groot aantal dien
sten en instellingen waarvan
wij het nut betwijfelen en voor
wiens uitgebreide administra
ties en hoge begrotingen wij
mogen opdraaien.
Het moet een koud kunstje zijn
om op korte tijd de inventaris te
maken.
Het zal echter moed (voor
spoed door moed) vragen om
grote kuis te houden in dit
hardnekkig verdedigd oord van
parazieten. Een botsing met
een aantal gevestigde belan
gen en verworven rechten is
onvermijdelijk.
De huidige regering beschikt
over de juist denkbare meer
derheid. Dat zou haar de no
dige armslag moeten geven om
een moedig en ingrijpend sane-
ringsbeleid te voeren. De VU
die los staat van kapitalistische
en sociale drukkingsgroepen
zal daarbij een aktieve rol spe
len.
Niet bij de kleine man is het
geld te zoeken maar bij de profi
teurs van het regime. Het is
tenslotte niet overbodig er even
op te wijzen dat het communau
tair dossier eveneens een es-
se ntiele rol blijft spelen in de
overheidsfinancies. Men zou
een zwartboek kunnen aanleg
gen van het nefaste verspel-
lingsmekanisme, met de eko-
nomisch niet verantwoorde mil-
jardenkompensaties en de op-
bodtaktiek. Ook dat onzalig as-
pekt moet eens en voor goed
aangezuiverd worden.
De regering moet nu krac
optreden onder de leiding
een premier, die nu kan be
zen dat hij geen gewoon
tieker is maar een staatsm
De VU-regerlingsleden zi
hun plicht doen, ook wani gj
zij onpopulaire maatreg nc
moeten nemen om ons vai
totale ondergang te vrijwaï
JAN CAUDF
KAMEf Mj
BETOGEN...OP STRAAT!
Er zijn mensen waar ik veel van
houd alhoewel ik ze nooit ge
zien heb. Priester Daens is zo
iemand! Een man die de ver
drukking en de miserie zag van
zijn onwetend volk en die de
ondankbare weg van de poli
tiek opging omdat zijn geweten
hem daartoe verplichtte. En die
daarom onder de tweevoudige
druk kwam: macht en gezag.
Weinig boeken zijn zo aangrij
pend als het boek dat Pieter
Daens schreef over zijn ruste
loze en strijdende broeder. Als
er in het leerplan van onze mid
delbare scholen een beetje tijd
overblijft (na het lezen van al
onze «geëngageerde» au
teurs) dan moet men dat boek
eens bespreken en bestude
ren.
Wij moeten niet ver gaan om
een mens te vinden die zich to
taal heeft ingezet voor de ver
drukten voor de «kleine mens»,
zijn standbeeld staat op de
Werf. Ook van Helder Camara
houd ik veel. Ik heb de laatste
weken veel aan hem gedacht,
zijn leven begint te gelijken op
dat van priester Daens. De we
reldse macht en het geestelijk
gezag: al te dikwijls twee dui
men om de «gevaarlijke aan
klager» er onder te houden
reisverbod, spreekverbod,
misverbod,... beperkingen en
gewetensdwang. Telkens weer
zien we hoe volwassen perso
nen worden behandeld als on
mondig aan wie een uniek
menselijk recht: zelf zijn hande
lingen te bepalen, wordt ont
zegd. Een houding van vol
wassene tot volwassene ver
onderstelt eerbied voor het in
zicht en de vrijheid van de an
dere. Al de rest is paternalisme,
machtszucht en heerszucht
onder het schijnheilig masker
van mooie woorden en hoog:
dravende, nietszeggende maar
taaie leuzen zoals «alle gezag
komt van God!». En het open
lijke of verdoken geweld waar
mee zulke gezagsuitoefening
altijd gepaard gaat...waar hOTPi
dat dan vandaan? Ik wantrouw
die mensen die voortdurend de
mond vol hebben over God.
Wat men uit zichzelf niet kan
waar maken, daar moet men
dan ook God niet voor gebrui
ken. Of bet^r gezegd: misbrui
ken. Want wat voor een God
trachten sommige gezagsdra
gers ons daar door de keel te
duwen! Jezus van Nazareth
zei: «Wie mij gezien heeft heeft
Hem gezien». Wel, laten we
dan nog maar eens heel goed
en scherp, zonder de oogklep
pen van ons angstvallig, bur
gerlijk fatsoen, naar de Jezus
kijken. Ik vraag mij af wat onze
bisschoppenconferenties en
onze priesters en wat wijzelf in
onze bijeenkomsten zouden
aanvangen als die Jezus daar
plots zijn waarheid zou begin
nen te roepen Want vermits
wij ons volgelingen (durven)
noemen van die Jezus moeten
we ook zijn woorden op ons
dagelijks leven durven leggen
Wij vergaderen liefst in rust en
komfort, niet te warm en niet te
koud, met gelijk-gestemden.
Daar spreken wij graag kalmp
jes over die Jezus want we
hebben er al lang een Rustge-
ver en een Vredebrenger van
gemaakt. Iemand die welwil
lend neerkijkt op de middel
maat, de deftigen, de steunpila
ren en instandhouders van een
hypocriete maatschappij.
Nochtans heeft hij zijn mond
niet opengedaan dan om een
schijnheilige maatschappij aan
te klagen. Tot in de synagogen
(de kerken van toen) ging hij
om hun zo welgedane gemoeds
rust te verstoren. Overigens
riep hij zijn leer op de pleinen en
de straten en veroorzaakte
volskoplopen. Iets waarover
zijn deftige volgelingen wel
eens mogen nadenken, men
hoeft niet per sé te vergaderen
in kringen met heiligennamen
Een waar de rechtvaardigheid
en de vrijheid verdedigd word,
ook al is dit op straat, in mee
tings, in betogingen daar is
de plaats van de kristenen.
Overal waar gestreden wordt
voor een meer menselijke we
reld daar is de plaats van een
kristen, veel meer dan in de
knusse zetel, of aan het impo
sante bureau of op de niets-
eisende vergaderingen. Er is
een schromelijk tekort aan
moed. Moed om de katholieke
structuren te durven bevragen,
moed om ze desnoods af te
breken en terug, machte-loos
en bezits-loos en gezags-loos
de volgelingen van Jezus, van
Daens, van Camara, van een
paus Johannes te worden.
«Aggiomamento!» Werp de
ramen open Hij was niet
bang van de frisse wind. Voor
hem bestond er geen schei
ding, geen «wij» en «anderen»
of «andersdenkenden» zoals
men dat zegt. Wij zijn allemaal
mensen met de geweldige
taak deze wereld menswaardi
ger te maken. Dit betekent
voortdurende aandacht voor de
meest-werklozen, de onwe
tenden, de machtelozen. Dit
betekent voortdurend de moed
opbrengen om ons eigen leven
kritisch te bekijken, om onze
eigen drang naar macht en on
derdrukking goed in de hand te
houden. Dit betekent vechten
tegen het comfort van een ge
makkelijk, veilig, binnenkamers
bestaan; nooit partij kiezen,
zich niet inmengen, geen kleur
de
bekennen, niets nieuws be^g
nen, niet protesteren, niet
opstappen, niet betogen,
de straat op... Fatsoenlijk
gekend zijn, gerespektjjJJ
zijn, in aanzien staan...Wij
gelingen van Jezus; geb(
praktisch op straat; zijn
verkondigd op straat,
doodstrijd gestreden; prak£a
op straat, verraden enanj
schuldigd op straat, gems
op straat, vermoord op stri
Wij, kristenen, zulen wij
als er betoogd wordt tegi
onmenselijke nasleep vai
oorlog van dertig jaar geit
Als er betoogd wordt tegi
sendiscriminatie? Als
toogd wordt tegen gron<ter
tegen de voorrechten van isf
en grondbezitters! Als
toogd wordt tegen het be*
nen van gewone mensei
dan elders andere gewon*
sen gaan vermoorden ei
weten waarom? Vrijdat
voorbeeld, op de Grote
op straat...
Aleidis uifcch
Ben
Jeitj
öPE
firej
run
èen
In de loop van december 1977 bespraken een aantal afgevaartOe
culturele verenigingen van Groot-Aalst het doel en het nidok
een stedelijke culturele raad.
De conclusies waren bijzonder
pozitief en een werkgroep werd
samengesteld met als opdracht de
oprichting van dergelijke raad
voor te bereiden in het kader van
het decreet van 14 december 1974
In deze werkgroep waren zoveel
mogelijk strekkingen vertegen
woordigd. Mede dank zij de me
dewerking van de schepen voor
Cultuur, de h. Roels, en de dien
sten van het Ministerie voor Ne
derlandse Cultuur, konden een
project van statuten en een project
van huishoudelijk reglement snel
uitgewerkt worden. De afgevaar
digden van de verenigingen had
den de gelegenheid, tijdens een in-
lichtingsvergadering in de stads
feestzaal, kennis te nemen van
deze projecten. De commentaren
waren positief en enkele zeer inte
ressante suggesties werden naar
voor gebracht. Voor deze verga
dering waren om en bij de twee
honderd verenigingen uitgenodigd
en het aantal aanwezigen lag ver
boven de honderd.
Nu op 18 april zal de stichtings
vergadering plaats hebben.
Wat is nu het doel van dergelijke
raad en wat verwachten wij ervan?
Het hogervernoemde decreet zegt
in artikel 2: «Een culturele raad
heeft tot doel overleg en samen
werking tot stand te brengen onder
de verenigingen, instellingen en
diensten voor sociaal-cultureel
werk en culturele vrijetijdsbeste
ding. Hij bevordert deze activitei
ten in de ruimste betekenis, met
inbegrip van de cultuurspreiding,
de voortdurende vorming en de
vrijetijdsbegeleiding. Hij advi
seert de gemeentelijke overheid
inzake culturele aangelegenheden
en inzake planning en bouw van
culturele infrastructuren.
Het kan moeilijk duidelijker ge
steld worden: overleg en samen
werking is het voornaamste doel
van de culturele raad. Macht of
dwang, eisen of inmenging zijn
totaal uitgesloten.
Het kan echter niet ontkend wor
den dat voor contact, besprekin-
jesl
gen en overleg tussen de vL
gingen van Groot-Aalst vet
niet alles, nog moet gedaai^
oen" ten
Indien wij mekaar beter lereij_e|
nen zal wederzijdse appr^|Z(
van onze verscheidenheid
eigen aard van iedere vereng
de eerste stap uitmaken naTjJl
vormen van samenwerking, Cjje,
alles respecteren maar tocLgjj
bijdrage betekenen tot de w4gSC
van elke vereniging afzondtC.
Het geven van advies aan de
lijke overheid voor de plann^n
de uitbouw van de culturele
structuur van onze stad is iL
misschien wel het beste jg c
beeld. Lra
Hel lag in de bedoeling
wetgevers om hierbij de oi
kelijkheid van de culturele
gingen biezonder te benadi
en deze bekommernis vini
terug in de ganse stichtingsj
dure van de raad zowel als
verdere wijze van werken.
Dit heeft nochtans voor gev£^
de culturele verenigingen £g
een grote verantwoordclijkhLrsj
zich nemen. De raad za! zijje j
zij en hun afgevaardigden ^rSp
maken. eda*
Het stemt ons hoopvol dat e£,gS
rechte wil tot samenwerkn^p
bij de eerste vergadering tpge
werkgroep aanwezig was eL (j(
schitterend bevestigde op dej^el
lichtingsvergadering er c
Het laat ons toe te hopen d grc{
betrokken verenigingen
deelnemen aan de stichtil gre|
gadering. b|ili6
Het zou het klinkende bewtyee
van de wil der vereniging £rs
cultuurbegeleiding, perm
vorming en vrijetijdsbege
te beschouwen als het hoo ^33
van hun streven. Hierin k s a
heel eind weg samen af )r0p
worden onafgezien eei
strekking. eld
Wij rekenen op allen, ümdi igg
recht hebben op onze sami ?p
kin8 zeil
SYLVAIN BOGfi ve
l cl. /V A/A
WERKTEN MEE AAN DIT NUMMER:
ALGEMEEN NIEUWS:
Dolf Boel, Peter Dauwe, Mon De Gendt, André De Groeve, René
Roger D'Hondt, Lieve Haverals, Erich Van der EistWilly
Wilfried Lissens. Rik Devijver
FOTO'S EN TEKENINGEN:
Patrick Kieckens, Eddy Lamin, Jan Muylaert, Jan Strickx jo
SPORT:
Mare Marcel, Gilbert De Pauw, André De Wit, Eric Van Aerschot,
Hove, Beno Van Winckel
REDAKTIE:
Roel Van de Plas
Ra
va£
k
hter
rtij l
erer
elne
n di'
Kei
ina
Dg re
ZO
lt w
and
san
cht<
•ken
int
ES
'ara
1 de
9
)n
IEu
I pc
k, e
