KUNSTMANIFESTATIES
IN DE STAD
POPPENTEATER
HARLEKIJN TE GAST
IN EREMBODEGEM
Film bij ons
v
32 - 14-4-1978 - De Voorpost
- Requiem voor een liefdevan Roland Minnaert SJ
Hij bekleedde de kleine zaal van
New Reform in zwarte plastiek.
Daarbinnen plaatste hij vier
sterk gebundelde lichtstralen.
De lichtstralen werden gericht
op aan de grond liggende
muzikanten. Zij waren zo opge
steld dat het publiek door de
lichtstraal heen moest stappen.
De muzikanten, Herwig Bomon,
Johan en Peter Bronder, speel
den twee bestaande muziekstuk
ken en een vrije improvisatie
telkens met een duurtijd van
zeven minuten. Telkens het
publiek, dat in de ruimte
rondwandelde, een lichtstraal
doorbrak speelden de muzikan
ten niet. Zo werd vooreerst de
muziekpartituur door elkaar
gehaald.
Het publiek evolueerde tussen
de drie spelers zodat zijzelf
uiteindelijk de beslissende
macht hadden in het muziek
stuk. Elk participerend lid van
het publiek verwezenlijkte alzo
zijn of haar eigen harmonie.
Dit optreden kan worden gezien
in de kontext van drie funda
mentele gegevens waarmede
kunstenaars bezig zijn. Name
lijk ruimte, geluid en licht. De
vierde factor 'manipulatie' werd
aan de bezoekers overgelaten.
Het publiek snapte niet direkt
de gegevens en voelde zich
onwennig in deze omstandighe
den. Achteraf kwam het los en
werkte men mee zodat het opzet
toch nog uitwerking had. De
installatie van het werkstuk
bestaande uit de ruimte en het
licht zijn achteraf gebleven als
tentoonstellingsmateriaal.
Maio Wassenberg
Vanavond start in New Reform
het tweede projekt ditmaal van
Maio Wassenberg, een limbur-
ger. Sinds geruime tijd is hij een
aantal wetenschappelijke onder
zoeken begonnen naar de vor
men van 'stigma' op planten,
dieren, mensen, natuur- en
kunstmatige voorwerpen. Stig
ma zijn wondtekens die te zien
zijn na operaties. Samen met een
grondige studie heeft hij ook een
aantal praktijken uitgevoerd op
ondermeer een kunstwolk, stoel
en schildersdoek. Deze operaties
werden door een deskundig
medisch team in een privé
kliniek te Brussel of bij Wassen
berg thuis uitgevoerd. Natuur
lijke en kunstmatige stigma
doen zich in totaal aparte
situatie voor welke op hun beurt
de redenen van een nieuw
onderzoek blootleggen.
In New Reform zal hij vanavond
een operatie uitvoeren van een
tafel welk een gezwel vertoond.
Aan de muren zullen teksten en
tekeningen hangen die het
gestelde probleem verduidelij
ken/uitleggen. Deze perfor
mance-act zal stipt te 20 uur
worden doorgevoerd. Een do-
kumentatie van ander werk zal
te zien zijn.
Twee andere tentoonstellingen
Ook vanavond rond 20 uur
wordt in de krypte van het
Belfort een tentoonstelling geo
pend met recent werk van Andre
Van Schuylenbergh. Tijdens de
opening spreekt schepen Her
man Roels.
Morgen in galerij S65 opent een
tentoonstelling met sculpturen
en gouaches van Serge Vander-
cam. Vandercam was in 1956
laureaat van de Jeune Peinture
een nationale onderscheiding.
Hij is een late bekende van de
generatie van na de tweede
wereldoorlog.
Roger D'Hondt
Poppenteater Harlekijn is een van de bijna vijftien poppentea-
ters die Gent rijk is.
De meeste ervan hebben een vast zaaltje, Harlekijn treedt
enkel op op verplaatsing. Met zowat 25 medewerkers brengen
ze nu al bijna 5 jaar poppenstukken in diverse zalen doorheen
het land.
Merkwaardig is wel dat de kern van het gezelschap uit 4
Aalstenaars bestaat waarvan nog een z'n stad trouw is geble-
Poppenteater Harlekijn wordt
bespeeld door Christine, Luc,
Ignace en Michel Van Mullem.
Jan De Cock verzorgt de tech
niek. Dit jaar brachten ze «geen
snelweg door onze weiden».
Dit poppenstukje van Freek
Neirynck naar een origineel
idee van Michel Van Mullem
blijft op de affiche tot in het voor
jaar van 1979.
Op uitnodiging van het Davids-
fonds brengen zij dit stukje te
Erembodegem op zondag 16
april te 15 uur in de parochie
zaal aan de Termurenlaan.
«Geen snelweg door onze wei
den» is een totaal spektakel
met liedjes, poppen en akteurs
vóór de kast. Het handelt over
een paard, een koe, een varken
en een haan die naar Brussel
trekken om hun ongenoegen te
uiten betreffende de plannen
om een snelweg aan te leggen
vlak door hun boerderij en hun
weiden.
Voor dit stukje werd leuke mu
ziek gekomponeerd én uitge
voerd door Renaat en Steven
Eeckout.
Dekors zijn van Luc en Michel
Van Mullem. De handpoppen
zijn van Ignace en Christine
Van Mullem.
De familie Van Muilen kende
een ware poppenspeltraditie
want voorheen bezielde men er
twee poppenteaters, die van
Jan De Cock uit Aalst 1953) en
die van Jan De Wilde, die zich
later naar de kleinkunst richtte.
Familielid Jo De Coninck uit
Aalst bespeelt ook nog een rei
zende handpoppenkast.
Naast poppenspel legt de fami
lie Van Muilen zich toe op het
kind en dit door kinderen te be
geleiden in hun spel op speel
pleinen (Wanzele) en in jeugd
beweging te Gent.
De mensen van Harlekijn kun
nen zich niet 100% voor hun
poppenteater inzetten daar de
meesten onder hen nog stude
ren Niettegenstaande dat, be
reiken ze wel een kinderspek
takel dat kwa vormgeving en
inhoud de moeite waard loont
om te gaan bekijken.
zichzelf maar een woord dat een
bepaald produkt aanduidt,
zoals auto of radio. Het heeft
geen enkele andere betekenis,
wel achtergrond. Voor de kijker
kan een goeie foto evenwaardig
zijn aan een goed schilderij.
Uiteindelijk betekent iets kunst
noemen dat het goed genoeg is
om opgenomen te worden in de
ekonomische werkelijkheid.
De vrienden van het Museum
hebben met dit opzet getracht
eens een ander aspekt van de
grote kunstkoek aan te snijden.
De opkomst tijdens de vernissa-
ga was erg matig. Dat kan niet te
verklaren zijn door de aard van
het tema. De inleiding van Jo
Verbrugghen was navenant.
De vraag stelt zich steeds meer
konkreet of de stedelijke kultu-
rele diensten niet deze taken
moeten overnemen of overvloe
dig patroneren.
Amateurisme in een stad van
tachtigduizend inwoners doet
Foto van Roel Jacobs Hoeilaart I-
De aanwezigen op de opening van de fototentoonstelling in het Oud-Hospitaal (SJ)
Sinds jaren gebruiken kunstenaars het medium Olm (foto, dia, film
en video) in hun werken. Vorig jaar werd in het Kunsthaus te Wenen
een grote overzichtstentoonstelling gehouden van dit soort werk. In
Aalst heeft New Reform sinds lange tijd werken in deze richting
getoond. En tijdens de recent gehouden tentoonstelling «Kunstfor-
matief 1978» in het Oud-Hospitaal waren twee kunstenaars uit eigen
streek met fotografisch werk vertegenwoordigd, namelijk Paul Gees
en Hugo Roe landt.
Kunst in het filmisch medium is
dus niets nieuws. Maar er is nog
steeds een duidelijk onderscheid
te zien tussen kunstenaars die
met fotografische middelen wer
ken en fotografen die hun
werken als kunst willen laten
zien.
Om dat vast te stellen is een
bezoek aan de driemans-ten
toonstelling Frank Philippi, Ro
land Minnaert en Roel Jacobs,
welke nog tot 1 mei in het
Oud-Hospitaal te zien is, aan te
raden.
Philippi is wellicht de meest
bekende van de drie door zijn
serie «Het ei in de ruimte». Een
werkstuk met een verhaal in,
maar volgens ons het sterkst de
fotografische kwaliteiten be
licht. Philippi heeft het beeld
gemanipuleerd vooraleer het op
de filmband werd vastgelegd.
Bij Minnaert en Jacobs is de
situatie anders. Zij werken meer
het cliche uit tot een koloriet.
De drie fotografen trachten elk
voor zichzelf aan hun werk een
bestemming te geven dan de
fotografische uitdrukking van
hun gevoelens. Technische vaar
digheden en het idee vullen
elkaar aan. De onderwerpen zijn
daarop aangepast. Maar het
blijft fotografie in al zijn
aspekten. De gerichte keuze van
de camera blijft voelbaar.
De Nederlandse kunstenaar Jan
Dibbets maakt ook zeer natuur
getrouwe foto's van de omge
ving. Hij verknipt die en legt ze
in een bepaalde rangorde. Het
beeld dat men dan te zien krijgt
is nog steeds figuratief maar de
voelbare aanwezigheid van de
camera verdwijnt.
Het is wellicht niet de bedoeling
van de drie in het Oud-Hospitaal
om dat weg te werken.
Men stelt met een knorrige
maag vast dat fotografie inder
daad nog niet tot de kunstpro-
dukten gerekend wordt. Opzich-
zelf is dat niet verbazend,
vermits het medium te zeer
afhankelijk is van het technisch
apparaat en slechts door mani
pulatie vooraf of naderhand
wordt bijgewerkt. Daar ligt juist
de moeilijkheidsfaktor waar
(kunst-) fotografen rekening
moeten mee houden.
Men kan zich inderdaad de
vraag stellen of dit al of niet
kunst kan worden genoemd.
Zoals men ze ook stelt bij het
bekijken van schilderijen of
beeldhouwwerken. Kunst is op-
nergens goed aan. Uitstellen tot
wanneer het kultureel centrum
er is betekent tijdverlies. Inspan
ningen zoals deze gaan verloren
in de massa.
New Reform 1978
1978 wordt voor New Reform,
het kunstcentrum aan de Peter
Benoitstraat 1, een jaar van
uitsluitend presentaties van in
België wonende kunstenaars. De
laatste jaren was het beleid van
New Reform ook sterk buiten
lands getind.
De reden van deze nieuwe
wending is, dat men eens een
beeld wil ophangen van kunst-
szene ten lande. De taak van de
voornoemde vereniging bestaat
er in om ideeën en projekten
welke tot op heden voor het
publiek vrijwel onbekend waren,
voor te stellen. Meestal wordt
met jonge artiesten gewerkt. Uit
het aanbod van wat België aan
nieuws te bieden heeft werden
een tiental mensen voor de
exposities overgehouden. De
eerste serie manifestaties loopt
tot de zomer waarna een tweede
reeks in het najaar zijn beurt
krijgt.
De eerste in de rij was Hugo
Roelandt leraar fotografie aan
de stedelijke akademie.
Het ei, een centraal onderwerp van Frank Philippi (SJ)
poppet
Marlijn, het zwijn uit - Geen snelweg door onze weiden - Freek
Michel Van Mullem). Kreatie in april 1977 door het
Harlekijn Gent
In de grote benedenzaal van cinema Palace gaat vanaf vandaag
een nieuwe film die ons op het eerste zicht doet denken aan Jules pai
Verne. We hebben het echter verkeerd, het gaat hem hier om de j
film «At the Earth's core- (Aardken: 7" kontinent), een film leed
van Kevin Connor naar een scenario van Milton Subotsky die de Bad:
novelle van Edgar Rice Burroughs omvormde tol een filmscena-
nge
rio. In de voornaamste rollen Dough McClure, Peter Cushing en mj;
Caroline Munro.
De excentrieke maar erg wetenschappelijke professor Abncr
Perry heeft een reusachtig stalen monster gemaakt om er de
aardkorst mee te doorboren op zoek naar nog onbekende diepten.
David Inner, student geoloog, is aanwezig als de eerste proeven
plaats hebben.
Een kleine vergissing in de bediening van de apparatuur voert
onze twee helden tegen wil en dank naar de kern van onze
planeet, in het rijk van Pellucidar.
Het gebied is bevolkt met primitieve mensen die de slaven zijn
van half-mensen, dc Sagothen. Die worden dan weer overheerst
door vreemde reuzevogels, de Mahars.
David en Perry worden gevangen genomen door de Sagothen en
naar het hol van Pellucidar gevoerd, samen met nog andere
gevangenen waaronder een mooie vrouw. Dia, die in haar mid
den dc rang van prinses bekleedt.
David slaagt er in te ontsnappen en zint op een plan om de
Sagothen en dc Mahara's te vernietigen. Professor Perry van zijn
kant dringt door tot het geheim van het leven van de Mahara's en
ontdekt dan ook de middelen om hen uit te schakelen.
Met dc hulp van een brave reus. Ra. zullen professor Perry en
David de slaven helpen bevrijden door de Mahara's en de Sago
then uit het centrum van de aarde te verdrijven. Het stalen
monster dat beschadigd was is ondertussen hersteld .geraakt en
men kan terug vertrekken. De dag echter waarop zij zullen
vertrekken staat David voorde moeilijke keuze. Zal hij met Perry
terugkeren naar dc aardbodem of zal hij in Pellucidar blijven om
er een gelukkig en rustig leven tc leiden aan de zijde van zijn lieve
Dia?
Ook een film waar je niet zoveel moet gaan in zoeken. Een film
waarin wij onze fantazie de vrije loop kunnen laten. Een film die
je gewoon gaat bekijken als ontspanning.
Deze week slechts twee nieuwe films in onze bioskopen.
In de grote zaal 1 van het Feestpaleis loopt vanaf vandaag de film
«The Shootist» of ook «De laatste reus«een film van Don Siegel
met in dc hoofdrollen John Wayne, Lauren Bacall. James Ste
wart, Richard Boone en John Carradine.
J.B. Books was een beroemd 'Pistolcro' in het verre westen. Zijn
faam is doorgedrongen tol in Cason City, een klein stadje waar hij
juist is aangekomen om Dr. Hosteller, zijn vriend, te bezoeken.
Hij heeft slechts vertrouwen in zijn vriend en wil nu te weten
komen of zijn vrees gegrond is. Bezit hij werkelijk kanker? Is hij
ten dode opgeschreven?
Zijn aanwezigheid in dit kleine stadje wordt vlug opgemerkt en
hij krijgt meerdere bezoeken.
Eerst is er een journalist die graag artikels zou schrijven over
Books. Dan komt de sheriff die hem liever in een andere stad zou
zien, en dan komt Serepta, een vroegere vriendin, die zou willen
trouwen om de weduwe te worden van de beroemde Books en een
bestseller te schrijven over zijn avontuurlijk leven. Een onbe
kende tracht hem ook op laffe wijze te doden.
Een grote verbittering overweldigt J.B. Books als hij al deze
mensen op zijn dood ziet spekuleren. Hij tracht wat troost te
vinden bij Mrs. Rogers die hem probeert te begrijpen ondanks
haar godsdienstige strengheid die deze man op het glibberige pad
slecht beoordeeld. De enige persoon die voor hem genegenheid
voelt is de jonge Rogers, een tiener.
Books is het beu te wachten op de dood die pijnlijk zal zijn. Hij
beslist dus te sterven op zijn manier. In het saloon komt het tot een
vuurgevecht en Books vindt er de dood.
Het is lang geleden dat wij in Aalst nog een Western zagen. Voor
de John Wayne-fans is dit nogmaals een buitenkansje. Het is een
film volgens het klassieke schema: veel geweld en povere in
houd.
In de kleinere zaal 2 van het Feestpaleis gaat -Smokey and the
Bandit -, een sensatiefilm met knettergekke, onmogelijke ach
tervolgingen. zijn tweede week in.
In dc bovenzaal van cinema Palace gaat de film «La Marge» of
«Op de rand van alles» zijn tweede week in. Deze topontmoeting
Sylvia Kristel. Walerian Borowczyck laat nogmaals de hel der
ontucht los voor de genoegens van het oog. De schoonheid van
Sylvia Kristel in een tot het toppunt gedreven zinnelijkheid.
