GILBERT CLAUS, VOORZITTER VAN DE
AALSTERSE KULTUURRAAD
MARNIX STEENHAUT: EEN JONG
TALENT?
UW WOORD
De Voorpost - 12-5-1978 - 19
GHIS WILLEMS EN DE STEDELIJKE
RAAD VOOR JEUGDVORMING
Tijdens zijn interpellatie op de laatste gemeenteraad over de ver
voerkosten an het kampeermateriaal voor de jeugdbewegingen (zie
Voorpost 5.5.78), maakte Ghis Willems twee opmerkelijke uitspra
ken:
«Het verwonderde hem o.a. ten
zeerste dat de Stedelijke raad voor
Jeugdvorming zich niet meer als
'adviesraad' gedraagt, maar als
'politieke' raad. m.a.w. haar be
voegdheid te buiten gaat: zij per
mitteert zich immers advies te ge
ven daar waar het haar niet ge
vraagd wordt! (in dit geval had
het stadsbestuur een advies ge
vraagd over de exploitatie van een
minibus, en de Stedelijke raad
voor jeugdvorming gal advies
over het ganse probleem an het
vrachtvervoer!
Maar toen G. Willems ging kijken
naar de samenstelling van deze
raad ging hem een licht op: in het
bestuur zitten 10 mensen, waarvan
slechts 1 afgevaardigde van het
kristelijk geïnspireerd jeugd
werk
Ik kan hier slechts het v olgende uit
besluiten: indien men een interpel
latie wil houden, informeert men
zich best grondig vooral
Het bestuur van de Stedelijke
Raad voor Jeugdvorming bestaat
uit 12 personen, waarvan 4 van de
christelijk geïnspireerde strek
king.
Het adv ies betreffende de vervoer-
service (materiaal en personen),
werd door 'n werkgroep opge
maakt waarvan ook afgevaardig
den van het christelijk geïnspi
reerd jeugdwerk deel uitmaakten
en op de algemene vergadering
van 13.2 bij eenparigheid van
stemmen goedgekeurd; op de al
gemene vergadering van 25.4
nogmaals unaniem bekrachtigd.
Waarover een adviesraad wel of
niet haar mening mag zeggen (ad
vies mag uitbrengen), daar kan
men dagenlang over diskussiëren.
Maar G. Willems schijnt toch ee-n
heel aparte opvatting te hebben
over «inspraak» en «demokratie».
De afgevaardigden van de jeugd
bewegingen, tot wiens verdediger
hij zichzelf heeft uitgeroepen, de
len mijns inziens zeker zijn me
ning niet (dit afgaande op onze
gesprekken tijdens bestuurs- en
algemene vergaderingen). Ik ook
niet trouwens.
BAITA DOLORES
Afgevaardigde voor
de Jongsocialisten
Bestuurslid Stedelijke
raad voor Jeugdvorming
Onze jonge kunstenaar
maakt zelf affiches zodat de
leden van het huisgezin en
toevallige bezoekers niet
vergeten wanneer de voor
stelling is. Telkens wordt
het een sukses...
Mamix'ouders remmen hun
zoon niet af, zij laten hem
rustig zijn gang gaan. Om
zich nog meer en beter te
kunnen dokumenteren be
zocht het jonge talent de
ridderspelen te Brugge
(1974) en tijdens de vakantie
tijdens de familiereis naar
de kastelen aan de Loire.
Marnix nam zijn tekenblok
mee en bracht verscheidene
mooie tekeningen mee naar
huis. Hij onderzoekt alles
uit nieuwsgierigheid en
«voor zijn plezier». Zijn le
vensdroom is journalist te
worden. Vooral geschiede
nis interesseert hem het
meest. Hij bereidt zich
reeds voor op die taak: als
de klas een uitstap maakt
zorgt hij onderweg voor de_
zich reeds om volgend jaar
in het plaatselijk voetbalelf
tal te worden opgenomen.
Onze verbazing steeg ten
top toen Marnix doodge
moedereerd vertelde dat hij
een boek aan het schrijven
was.
Het gaat om een ridderro
man met als hoofdpersoon
een echte kruisvaarder, die
op zijn lange tochten aller
lei avonturen beleeft.
Alles wordt eerst uitgepro
beerd: Marnix gaat buiten
uitbeelden en spelen. Daar
na komt hij binnen om zijn
bevindingen te noteren.
Tot slot laten wij onze le
zers meegenieten van een
opvoedend artikel uit zijn
jongste krant
«Niet al te veel mensen we
ten dat het woord «jeep» uit
de stripwereld komt. Des
tijds kwam in de verhalen
van Popey een figuurtje
voor dat alleen maar orchi
deeën at. Dat was Eugene
de Jeep. Eugene wist alles
Alles wordt, zij liet dan met één vinger zelf getypt (SJ)
Dat de pas verkozen voorzitter van de Raad voor Kuituur en
Kulturele Vrijetijdsbesteding niet zinnens is z'n taak louter
dekoratie! op te vatten merken we reeds dadelijk bij onze
eerste afspraak. We treffen hem immers op een echt zomerse
zondagnamiddag reeds te 14u in het Oud-Hospitaal waar hij
gewoon veldwerk levert, nl. de permanentie in de tentoonstel
ling verzekeren.
Rasechte Aalstenaar met libe
rale voorvaderen bracht hij zijn
kinderjaren door op de Boter-
makrt en de Overdekte Markt.
Vader had er inderdaad ,waar
nu restaurant «de Marmite» is,
een vleeshouwerij waarmee hij
echter in 1932 stopte en be
ambte werd bij de dienst bevol
king van de stad.
Grootvader was een smid die
speelde bij «Les Vrais Amis
Constants» en grootmoeder was
een Delpierre uit Lessen zodat
in deze flaminoatistische ade
ren ook Waals bloed vloeit. Wel
zijn de Clausen authentieke
Aalstenaars, boeren en vlees
houwers in het oude Schaar
beek. Gilbert werd geboren in
een vleeshouwerij aan de Zes
hoek waar zich nu de fotozaak
bevindt. In 1923.
Echtgenote Claus werd Annie
Pauwels Vader Pauwels, over
tuigd Vlaming, tot in 1932 aktief
in de Frontpartij, was een suk-
sesvol zakenman met een
tabak- en sigarenbedrijf die
zich later helemaal kon wijden
aan de verdere uitbouw van
Noordstar en Boerhaave, taak
die schoonzoon Gilbert in de
zestiger jaren voortzette.
Het gezin Claus woont in een
huis gebouwd in 1781 langs
heen de steenweg Aalst - Ni-
nove op het grondgebied van
Erembodegem. Rochus De
Geest, een voorzaat van de
Aalsterse brouwersfamilie,
bouwde het als olieslagerij en
Gilbert kon op het nippertje nog
voorkomen dat deze woning uit
de 18e eeuw zou worden ge
sloopt.
Eerste kennismaking met het
schoolleven gebeurde in de
«Jardin d'Enfants» aan de Korte
Zoutstraat, een vrije liberale
kleutertuin. Daarna kwam het
atheneum waar hij KSA-kern
oprichtte die later werd geleid
door broer Paul, nu adviseur bij
het Ministerie van Nederlandse
Kuituur en direkteur van «Dis-
telheide» te Dworp.
Toen de oorlog uitbrak be
hoorde Gilbert Claus tot de
groep'die als niet-dienstplichtiqe
mannen tussen de 16 en de 35
moest verzamelen in Zuid-
West-Vlaanderen om naar
Frankrijk te worden gebracht.
Met enkele vrienden belandde
hij te Haezebroeck en met het
beeld voor ogen van de aftocht
van de Engelsen en het bran
dende Duinkerke ariveerde hij
te Oostduinkerke en kwam bij
de Duitsers terecht.
Hij veroordeelde de bezetters
en maakte deel uit van een ma
nifestatie te Leuven waarbij
massa's studenten de Bond-
genotenlaan vulden om te pro
testeren tegen de verplichte
arbeidsdienst.
Tijdens de oorlog was hij bij de
stichters van Ozenam dat via
allerlei studentenaktiviteiten,
bedeltochten en een jaarlijkse
toneelvoorstelling elk jaar
100.000 fr kon spenderen aan
behoeftigen.
Bij de bevrijding trachtten ze
met de middelen waarover ze
beschikten te ageren tegen uit
spattingen allerhande, wat hen
zelfs in kontakt bracht met de
politiekommissaris op vraag
van de Britse stadkommandant
maar kommissaris De Veylder
toonde begrip voor hun optre
den.
Ondertussen is Gilbert Claus
dokter in de rechten geworden,
licenciaat in het notariaat en
baccalaureus in de wijsbegeer
te. en kwam nu in de politiek als
hulpseretaris van CVP-
sekretaris Gustaaf Haers In
1948 organiseerde hij met VTB
de eerste naoorlogse Gulden-
sporenviering met Jef van Hoof
en Henri Fayat als spreker. In
1952 was deze viering reeds
uitgegroeid tot een massaal
gebeuren met medewerking
van alle Aalsterse toneelgroe
pen.
In 1953 werd Claus voorzitter
van de CVP-Aalst gekozen met
als tegenkandidaat Eugéne
Moens de Hase, een politiek
evenement alleszins.
Nog hetzelfde jaar wordt hij
raadslid en even later provinci
aal raadslid, arrondissemen
teel voorzitter CVP en kandi
daat voor de Kamer. Van 1958
tot 1970 wordt hij dan schepen
van Openbare Werken, een
sleutelpositie.
Als schepen nam hij veel hooi
op de vork. Het oud-hospitaal,
volledig vervallen en bewoond
door een groep sukkelaars,
werd in eigen regie gerestau
reerd met stadspersoneel en
tewerkgestelde werklozen. Nu
is het een geapprecieerd oord
voor kulturele aktiviteiten aller
hande dat, ook na de inge-
Gilbert Claus, voorzitter van de Aalsterse ktiltuurraad, van dienst in liet
Oud-Hospitaal (JM)
bruikneming van het Kultureel
Centrum in de Molenstraat, nog
diensten kan bewijzen.
In samenwerking met schepen
Bert Van Hoorick, waarmede
Schepen Claus goed kon sa
menwerken, kwamen dan
reeds de plannen en de princi
pesbeslissing voor de bouw
van het kultureel centrum. Ja,
reeds zo lang. Naar een idee
van Kamiel Buys die er het
kommercieel element in zag
werd de Aalsterse Tuinbouw
veiling «Flora» gerealiseerd
Ook het nieuw slachthuis, te
genwoordig in het nieuws we
gens de deficitaire toestand,da
teert uit de Claus-periode.
Zijn taak als kersverse voorzit
ter van de kultuurraad ziet Gil
bert Claus enerzijds als koördi
nerend en anderzijds suggere
rend op gebied van initiatieven
Alleszins nooit beslissend want
het blijft een adviesraad Zeker
wil hij ook niet dat de Kuituur-
raad zich fn de plaats van be
staande verenigingen zou wil
len stellen.
Absoluut voorstander is hij alles
zins van waar pluralisme en dat
S.J. Bogaerts die het initiatief
nam en reeds veel verdiensten
op dit stuk heeft niet bij de eer
ste drie behoort betreurt hij
werkelijk maar het spel wordt
nu eenmaal gespeeld.
Dat er blokvorming op basis
van politieke partijen zou zijn
gebeurd waardoor het element
«kuituur» op de achtergrond
zou verdwijnen neemt Gilbert
Claus niet. De kristenen, de
grootste groep, deden reeds
vooraf konsessies. Men heeft
nu het inzicht vandaag vrijdag
eerst de nog niet vertegen
woordigde ideologische of filo
sofische strekkingen een ver
tegenwoordiger te geven en
slechts te stemmen over de
volgende zes leden zoals trou
wens in het modelreglement
voorzien. Even góed had men
kunnen stemmen over de ne
gen leden en dan had, als de
proportionaliteit in acht werd
genomen, de grootste groep
uiteraard meer kans.
Ten andere, zegt de gewezen
schependat er moest gestemd
worden, altans voor de verdere
mandaten, binnen de eigen
strekking was in het dekreet in
gebouwd. Kontakten tussen de
verschillende groepen werden
inderdaad binst de vergadering
in het stadhuis gesuggereerd.
Men hield er zelfs een schor
sing voor. De niet-gebondenen
waren hierbij wellicht even be-
nadeligd doch uiteindelijk kre
gen ze een ondervoorzitter.
De sekretaris moet alleszins
stedelijk personeel krijgen om
hem ia zijn taak bij te staan
vermits het toch om een «stede
lijke» raad gaat. «Wonderen
moet u van de Kultuurraad
evenmin als van om het even
wat zeker niet verwachten»,
besluit Gilbert Claus. «Wel dat
we elkander beter leerden en
nog zullen leren kennen en in
een waarlijk pluralistische ge
est samenwerken om Aalst kul
tureel te verheffen. Het kan
het inderdaad best gebruiken.
LH
goed geheugenzonder
aarzelen noemt hij al de
landingsplaatsen in Nor-
mandiê op...Stilaan gaat
deze knappe schrijver ook
andere onderwerpen be
handelen. In de jongste uit
gave staat een artikel over
Oosterse vechtkunst.
Zestien november '77 werd
een ware feestdag: Marnix
kwam op het kleine scherm.
In het programma «Boeket»
was onze schrijver de
hoofdpersoon van de ru
briek «Een jonge lezer». Zijn
onderwijzer zag de uitzen
ding en vroeg hem een bij
drage te leveren voor de
schoolkrant van de rijksba
sisschool te Erembodegem,
waar Marnix school loopt.
Ondertussen is de bijdrage
uitgegroeid tot hoofdredak-
tie.
Het lezen is niet in de ver
geethoekgeraakt: terwijl de
Romeinen met hun gladia
toren vroeger de voorkeur
kregen, is nu de science-
Mamix Steenhaut is een tienjarige, gezonde jongen, die
voortdurend druk bezet is. Steeds is hij met iets bezig.
Waar andere schoolgaande kinderen zich vervelen, vindt hij
dat de uren veel te vlug voorbij gaan. Naast het normale
schoolwerk, heeft hij enkele interessante maar vrij onver
wachte hobby's. Hij vindt heus tussendoor nog wel de tijd
om eens duchtig te voetballen, maar vaak zit hij stil aan zijn
buro één of ander idee uit te werken. En ideeön heeft hij
genoeg...
De rustige sfeer in het rui
me oudershuis draagt het
zijne ertoe bij. Geregeld
stapt Marnix naar de biblio
theek van Erembodegem
om allerlei boeken te ontle
nen. Thuis worden ze stuk
voor stuk verslonden. Zo
dokumenteert hij zich om te
kunnen tekenen en schrij
ven, want Marnix is de
hoofdredakteur en de uitge
ver van enkele eigen tijd
schriften.
In «Venus» bewijst hij zijn
interesse voor science
fiction. Dit blad kost
slechts drie frank. Heel wat
uitgebreider is «Fight»,
waarin hij de gruwelen van
de oorlog aanklaagt en ver
schillende veldslagen uit de
doeken doet. Tegelijk krijgt
de lezer heel wat informatie
over verscheidene vliegtuig
types en legermaterialen.
Dit blad wordt verkocht te
gen veertien frank. Ja, zegt
Marnix, het is duurder om
dat er zoveel tekeningen in
staan. Daar kruipt heel wat
tijd in.
Het begon allemaal als van
zelf. Van zodra Marnix kon
lezen, werd dit voor hem
een ware passie: geen tekst
bleef ongelezen. Daar hij
ook veel en graag tekende,
lag de idee als het ware voor
de hand: hij begon teke
ningen met uitleg erbij te
maken. Eerst werd het een
echte, kinderlijke krant op
schriftpapier. De tekenin
gen werden overvloedig ge
kleurd met viltstiften. Op de
keerzijde kwam de uitleg of
een bijhorend verhaaltje.
Zoals in een echte krant wa
ren die blaadjes «vol«-ge
schreven. Maar voor wat,
hoort wat! Zijn vader werd
zijn eerste abonnee. Al
spoedig volgden zus Hilde
en mama. Vader nam zijn
«krant» wel eens mee naar
zijn werk. Daar kreeg het
werk van Marnix de nodige
interesse. Na enige uitleg
kreeg de jeugdige uitgever
twee abonnees bij. Een
oom en (hoe kan het an
ders?) zijn peter kopen vaak
een los nummer. Ook de
buurman krijgt geregeld zijn
eksemplaar in de bus. De
eerste uitgave kostte zeer
veel moeite! Maar wat wil je
iedereen moet «klein» be
ginnen! Alles werd met de
hand geschreven. Om het
uitzicht 4e verfraaien werd
vervolgens een drukdoos
aangewend. Geduldig wer
den de letters gezet. Het
was een langdurig werkje,
maar met een groot voor
deel: éénmaal gezet, kon
Marnix zoveel exemplaren
drukken als hij wilde. Nu is
fiction de geliefkoosde lek-
tuur.
Lezen, schrijven en uitge
ven zijn niet de enige bezig
heden. Zijn grote liefde voor
legermateriaal uit zich in de
modelbouw. Moeders naai
kamer is gedeeltelijk inge
nomen door «Het Krijgsmu-
seum te Erembodegem»,
waar verschillende beroem
de legervliegtuigen-op-
schaal kunnen gekeurd wor
den. Er staan waarachtig
enkele oorlogsbodems tus
sen. Geïnteresseerden kun
nen tegen een kleine ver
goeding (vergeet de gids
niet) een bezoekje-met-uit-
leg brengen. Sinds Marnix
op de TV kwam, krijgt hij
zonder het aangevraagd te
hebben, het blaadje «Ik
vlieg» toegestuurd. Gere
geld zorgt hij voor een film
voorstelling. Reeds jaren
lang koopt Marnix de meest
uiteenlopende uitrustingen
en vermommingen. Een
idee voor een verhaal, de
verwerking van een TV-film,
worden eerst gespeeld en
dan pas neergeshreven.
de metode nog verder op
punt gesteld: de krant
wordt getypt, soms met
doorslagpapier. Wat op
merkelijk is: alle verhalen
die verschijnen heeft Mar
nix zelf geschreven. De
science-fiction houdt een
ereplaats, maar de grootste
interesse gaat naar het on
derwerp oorlog. Dat zijn va
der graag oorlogsboeken
leest en zijn peter Luc
D'hondt reserve-kolonel is
bij het leger, zullen hier wel
een stimulans zijn. Marnix
heeft zijn peter zelfs al geïn-
tervieuwd. Hij heeft ook een
Het maandblad \an Marnix Steenliout
nodige nota's, die achteraf
verwerkt worden tot een ver
slag van de reis. Als vurig
supporter van Anderlecht
bezoekt hij met vader vaak
het voetbalveld. Steeds
keert hij met tekeningen en
een verslag naar huis terug.
Tussendoor vindt Marnix
nog de tijd om judolessen
te volgen in Welle. Hij heeft
onlangs zijn gele gordel be
haald. Tegelijk traint hij
en kon alles. Veel soldaten
lazen tussen de granaten
door de strips van Popey.
Zij maakten van de letters
GP (spreek uit: dzjie-pie)
het veel beter klinkende
jeep.»
Wie graag een abonnement
wenst, kan zich steeds wen
den tot onze jeugdige
schrijver, Hogeweg 30 te
Erembodegem.
R. Devijver
