«V
l
lir
BALLETAUDITIE OP WANKELE BENEN
MARCEL BEECKMAN:
ERKEND KUNSTSCHILDER
Film bij ons
V
JH
-^mrnrnmmL
■taaBHMMH&lSNHf
Filmklubs klubfilms
32 - 12-5-1978 - De Voorpost
Vorige zaterdagavond konden wij getuigen zijn van wat de leerlingen van de Akade-
mie voor Muziek, Ballet en Toneel zoal geleerd, maar ook niet geleerd, hadden in de
loop van het voorbije schooljaar of de voorbije schooljaren. Er werd immers een
optreden geprogrammeerd waarin de leerlingen van het eerste jaar zowel als deze
van het tiende jaar aan hun trekken kwamen. Voorafgaandelijke moeilijkheden zoals
de staking van het stadspersoneel en de alles in de war sturende programmawijzi
ging van de akademiesekretaris terzijde gelaten kunnen wij met deze voorstelling
toch niet hoog van de toren blazen. De prezentatie van de leerlingen was pover.
OPENINGSWOORD dljktifi van hp, viifrip iaar wip| {en dje dezQ jnhou(Jt 0f)1ySlscfl
vlak, zijn wij te streng geweest.
Indien men echter de ingesla
gen weg verder wil bewandelen
ener ook wil mee voor het voet
licht verschijnen, zijn wij niet
D
Martin Hutsebaut opende de
avond met een korte toespraak
tot het talrijk opgekomen pu
bliek. (Driemaal een stamp
volle stadsschouwburg). Vol
gens hem, en dat bewijzen de
cijfers, bestaat er momenteel
nog altijd een vooroordeel ten
overstaan van het ballet. Na
melijk, het ballet is niet voor
mannen. Dit zouden wij moeten
geloven wanneer wij vernemen
dat er aan de Akademie voor
Muziek, Ballet en Toneel te
Aalst alleen maar vrouwelijke
leerlingen zijn.
In het gehele pakket van wat de
akademie te bieden heeft zijn
de leerlingen van de balletklas
sen trouwens goed vertegen
woordigd. Van de 2.400 inge
schreven leerlingen in Aalst en
in de filialen rond Aalst volgen
er zo'n 140 de balletlessen,
lessen die gegeven worden
door Gerd Holvoet, voor de
eerste jaren, en door Christine
Goossens, voor de oudere ja
ren.
Als einde van zijn kort ope
ningswoord dankte Martin Hut
sebaut nog alle mensen die
deze voorstellingen hadden
mogelijk gemaakt en wenste de
aanwezigen veel kijkgenot.
PROGRAMMA
Het heeft heel wat voeten in de
aarde gehad voordat deze drie
voorstellingen er konden ko
men. In de lange voorberei
dingsperiode die deze auditie
voorafging was er om te begin
nen al een groot probleem: een
geschikte zaal vinden. De
stadsschouwburg werd wel van
in den beginnen vooropges
teld, maar toch hadden de ko-
reografen hun produkties liever
in een andere zaal voor het
voetlicht zien verschijnen De
talrijke technische onvolmaak
theden van onze stads
schouwburg en de geringe
grootte van het podium en de
zaal lagen hiervan aan de ba
sis. Aangezien men dit echter
binnen het centrum van Aalst
wilde laten doorgaan had men
niet veel keus. Het werd dan
uiteindelijk toch de stads
schouwburg.
In de kortere voorbereidingspe
riode dan waren de moeilijkhe
den nog talrijker. Vooreerst wa
ren er de voorstellingen. Deze
werden gepland op vrijdag 5,
zaterdag 6 en zondag 7 mei
1978 als avondvoorstellingen
beginnend om 19u30. Akade
miesekretaris De Rauw liet
echter op eigen initiatief de
uren wijzigen en maakte er
namiddagvoorstellingen van.
Na heel wat heen en weer ge
praat werden het tenslotte te
rug avondvoorstellingen. De
reeds gedrukte affiches moes
ten daarom met de hand gewij
zigd worden. Een bestelbon
voor podiumakkomodatie, drie
maand op voorhand afgegeven
op het sekretariaat van de aka
demie, kwam «te laat» op de
stadsdiensten binnen zodat
men daar, gewoontegetrouw,
reeds onmiddellijk begon te
panikeren en als eerste reaktie
mededeelde dat het niet kon.
Tenslotte kon het dan toch, zelf
ondanks de staking die een
paar dagen voor de auditie de
werkzaamheden van het stad
spersoneel lam legde
Hubert Janssens, die instond
voor de belichting, nam zelfs
een paar extra dagen verlof om
deze mensen uit de nood te he-
lepn.
Maar, het programma kwam er
dan toch, en er werd gedanst
op muziek van Delibes,
Brahms, Bo Hansson, Saint
Saens, The Walter Murphy
Band, Theoderakis, Francis
Lai, Tielman Susato, Handel,
Pierre Phalèse, Gagnon en
Strauss.
Het tweede leerjaar mocht de
spits afbijten met een «Pizzica
to». De jeugdige debutantjes
voelden zich niet al te best thuis
op het podium, waren onzeker
en daaruit voortvloeiend dan
ook zeer ongelijk in hun bewe
gingen.
Met een «Hongaarse Dans»
was het dan de beurt aan de
leerlingen van het eerste jaar b.
Het vrolijke melodietje en de
huppelende danspasjes ver-
doezelde veel, maar de onze
kerheid was van de gezichtjes
af te lezen.
In «Une valse lente», een pro-
duktie van het vijfde jaar, viel
vooral de solodanseres op de
voorgrond sterk op. Zij wist
haar plankenkoort vrij goed te
onderdrukken en deed het, wat
het sologedeelte betreft, het
best van al.
«Hier zijn wij» was de leuze van
het eerste jaar c en zij brachten
een leuk nummertje. Afwerking
echter...
Het «Jazz»-nummer van het
vijfde en zesde jaar kwam zeer
goed over in de zaal. In deze
groep zitten een aantal mensen
die een zeer goede mimiek
hebben en die het kunnen
waarmaken op het podium.
Een artistiek hoogstaand
nummer was zeker wel het
«Hooglied van het vierde jaar b.
Een nummer dat alsdusdanig
ook gesmaakt werd door de
toeschouwers». Een goed
eindnummer voor het eerste
deel.
Na een korte pauze was het de
beurt aan de oudsten van de
akademie om hun kunnen ten
toon te spreiden in «Stemmin
gen». Onze verwachtingen wa
ren hoog, maar wij kwamen er
bekaaid van af. De oudsten van
de groep die eigenlijk het meest
plankenvast zouden moeten
geweest zijn waren daarente
gen het meest onzeker en
wankelden als het waren over
het podium.
Het «Rondo» nummertje van
het eerste jaar a was kort en vrij
goed, hun leeftijd in aanmer
king genomen.
De «Sarabande» van het vierde
jaar a miste overtuigingskracht
door de nonchalance van de
dansers
De «Narrendans» van het
tweede jaar b kwam zeer goed
over. Het is een vrolijk, komisch
nummertje dat plaats laat voor
het speelse. De mimiek vn en
kele meisjes in dit nummer was
zeer goed.
De «Cotillon van het derde jaar.
statig van opbouw, verloor een
deel van zijn waarde omdat een
paar «kletskousen» het niet
konden nalaten uit de formatie
te springen en hun bevindingen
aan mekaar mede te delen nog
voordat het doek dicht en het
licht uit was.
Een als zeer sterk aangekon
digd nummer «Modern», een
kreatie van het zevende en
tiende jaar, viel zaterdagavond
weg in het niets door de stunte
lige solodans van Magda Pae-
pe. Van iemand met tien jaar
balletopleiding en de gewoonte
te verschijnen voor de grote
massa (TV) verwacht men niet
enkel, maar kan men ook eisen
dat zij verschijnt als een fiere,
lenige, statige prima ballerina
figuur die door haar kennis de
haar voorgelegde danspassen
kan samenreigen tot een
kunstvorm die wij ballet plegen
te noemen. Dat is heel wat an
ders dan met knikkende knieën
wankele arabesken en plies
uitvoeren ondertussen kram
pachtige pogingen onderne
mend om toch maar overeind te
blijven.
Met «Wals» gebracht door de
leerlingen van het zesde, acht
ste en tiende jaar werd een
punt gezet achter deze leerlin
genauditie. Ook hier was de
onzekerheid op bepaalde mo
menten beschamend voor de
tiendejaars.
NABESCHOUWINGEN
Streng of niet streng zijn in de
beoordeling van een gebeuren
hangt af van de normen, de fak-
toren, die men hiervoor in aan
merking neemt. In vele geval
len zijn deze voor kritiek vat
baar. Bij ballet, en in dans, is
alles echter zeer sterk afge
lijnd. Alles is werkelijk van kop
tot teen bepaald. Houding van
het hoofd, soms richting van de
blik, houding van de romp,
stand van de vingerkootjes,
houding van de vingers onder
ling, standen van de handen,
armen, romp, bekken, dijen en
voeten Je hebt met veel keu
ze. Je doet het goed, ofwel doe
je het slecht. Daarnaast zijn er
ook nog faktoren die bepaald
worden door de fysische bouw
van een danser, o.a. figuur,
evenwichtsgevoel, kracht e d
Onze opmerkingen zullen voor
bepaalde personen of groepen
misschien hard overkomen, dat
weten wij. Wanneer men een
dergelijke opleiding volgt, enkel
omwille van de positieve pun-
streng genoeg geweest. Wij
hebben geprobeerd een ge
middelde te geven, rekening
houdend met de leeftijd en het
feit dat het hem hier om een
schoolvoorstelling gaat.
De beide koreografen, Chris
tine Goossens en Gerd Holvoet
kennen hun taak. Dat bewezen
zij. De gebrachte nummers ge
tuigen van kreatief inzicht en
aangepastheid aan de leeftijd.
Dat zij ballet kunnen «aanle
ren» werd bewezen door som
mige jeugdigen en ook gevor
derden, die niet op de voor-
Een fragment uit het nummer Wals(SJ)
grond traden, maar wiens af
werking zeer goed te noemen
was. Laat ons bij deze nabe
schouwingen echter ook even
de taktiek van de fabels gebrui
ken en overspringen naar de
dierenwereld, dan kunnen wij
schrijven: «Je kan nu eenmaal
een boerenpaard niet even
sierlijk en galant leren draven
als een renpaard, zelfs al heb
ben beiden dezelfde dres
seur».
Ook op het technisch vlak en
kele randbemerkingen. In de
bandmontage was er op be
paalde momenten iets mis.
Blijkbaar werd bij de montage
of het opnemen een bandop
nemer gebruikt die niet onmid
dellijk op volle snelheid is.
Ook de lichtomlijsting had zijn
hiaten. Vooreerst was er het
storend aan en uitknippen van
het zaallicht tussen de diverse
nummers, om dan maar over
dat enerverende belletje te
zwijgen. Het overgrote deel van
het licht was gericht op het cen
trale deel van het podium met
het gevolg dat de dansers
langs de zijkanten in het donker
stonden. Hel licht zetten op een
oploop die niet gebruikt wordt
werkt verwarrend. En zoals ge
bruikelijk in de stadsschouw
burg kent men er alleen wat
men in engelse termen noemt
key- en filler-light. Van het di-
mensiegevende back-light
heeft men hier blijkbaar nog
maar weinig of niets gehoord.
S.J.
In de deelgemeente Smetlede werd vorig weekend in het kader van
-Het Jaar van het Dorp» een schilderijententoonstelling georgani
seerd met de werken van de Smetleedse kunstenaar Marcel Beek
man. Pastoor De Roover die de kunstenaar naar buiten haalde
betoogde terecht: moeten wij, dorpsgenoten, steeds naar Gent of
noem maar op reizen om Uw werken te kunnen bewonderen? Als we
vernemen dat het voor de kunstschilder de honderdtwintigste ten
toonstelling is, en pas de tweede in Smetlede, kunnen we deze
zienswijze bijtreden. Ook de heer Beekman zag dit in en vulde de
zaal Veerleheem (Dorp 16) met zijn werken.
Marcel Beekman werd geboren te
Vlierzele op 4 april 1939, maar
verhuisde reeds in '48 naar Smet
lede. Zijn geliefkoosde onderwer
pen zijn landschappen en het boe
renleven. Hij leeft tussen de boe
ren en voelt zich nauw verbonden
met de Lathemse kunstenaars.
Permeke, De Smet en Servaes. Zij
waren de voorlopers van het ek-
spressionisme. Zijn onderweipen
komen vaak, om niet te zeggen
meestal, uit de gemeente zelf. Op
vallend was wel dat de kunstenaar
een donker palet gebruikt. Hij
verklaart dit door een reeks van
tegenslagen in zijn persoonlijk le
ven, waardoor hij het meest is
gaan houden van donkere kleuren.
Hij ziet het leven niet meer zo
rooskleurig in... Wij mogen ech
ter niet gewagen van een soort
pessimisme: in verscheidene wer
ken valt een optimisitsche noot op:
een wit vlak. een bleke voor
grond..
Alle werken zijn gevat in een
dikke, zwarte kader. Ook hiervoor
beslaat een uitleg: de heer Beek
man geeft de hoofdbctckenis van
een kusntwerk aan het werk zelf.
dat moet spreken. De zware ka
ders moeten slechts benadrukken.
Zij moeten het werk ondersteu
nen, een te fraaie inkadering zou
afbreuk doen aan het werk.
Wie aandachtig de werken bekijkt
merkt ras op dat er twee vormen
inzitten. De kunstenaar zit tussen
Permeke, die zijn doeken vinger
dik borstelde, en Servaes. die
zorgde voor effen, zeer licht in de
verf gezette werken. Dit is een me
iode die meer en meer toegepast
wordt: men poogt tot een behoor
lijk resultaat te komen door min
der verf te gebruiken maar meer
kontrasten te beogen. Dit is echter
niet te verwezenlijken in kleine
werken. Marcel Beekman is een
beroepsschilder. Hij is erkend
door het Ministerie van Neder
landse Kuituur, dal werken in haar
bezit heeft. Ook buitenlanders
hebben belangstelling voor deze
kunstenaar, die de volledige kur-
sus tekenen en kunstschilderen
gevolgd heeft aan de akademie te
Wctteren. onder de leiding van de
gekende portretschilder, direkteur
Goedertier, Dat hij hierdoor vak
manschap verwierf, bewijzen zijn
werken, waar een ernstige bood
schap in verwerkt is. Felix Tim
mermans bracht deze boodschap
reeds, geniet van de schoonheid
van de natuur en het omringende
leven. De schilders zijn geroepen
deze boodschap in beeld te bren
gen. straks hebben we geen natuur
meer Gelukkig ondervinden wc
dat de mensen deze schoonheid
weer gaan zoeken Van vroeger
w isten we reeds dat de heer Beek
man magnifieke jjentckeningen
maakte. Verwonderd vroegen we
hem waarom we er hier geen te
zien kregen. Het antwoord was
eenvoudig, ze zijn allemaal ver
kocht en ik heb echt nog geen tijd
'gehad er bij te maken!
In aanwezigheid van burgemees
ter Gravez, schepenen Grepdon en
De Paepe, gcmeentesckretaris
Huylebrocck, de voorzitter van de
heemkundige kring Lede. school-
direkteur De Winter en pastoor De
Roover. werd de openingsrede
gehouden door Rcnaat Van Der
Linden. Deze bekende figuur is lid
van de koninklijke kommissie
voor volkskunde en voorzitter van
de Koninklijke Bond der Oost-
vlaamse Volkskundigcn Hij ver
welkomde de kabinetsattaché van
Mevrouw Rika De Backer, die het
meeste werk verzet in Vlaanderen
en tegenwoordig is in zalen van
mensen met eenvoud en groot
heid. De heer Van Der Linden be
sprak vervolgens enkele schilde
rijen op een manier, waarop nie
mand het hem na zou doen. In
keurige termen onderwees hij de
aanwezigen in hel genieten van de
kunst. Hij wandelde dan ook de
zaal rond om de geïnteresseerden
te wijzen, op het warme koloriet
van de ene schilderij of op de rijke
inhoud van een ander kunstwerk.
«Vlassenbroek» wees op vochtig
heid, moeras. Bij dit werk treft ons
de warmte van 't kaloriet: hang
net uock in een Koele kamer en ze
wordt warm! Wat is er dan zo ver
rassend aan? Niets! Het is de ken
nis van de kunstenaar. Het werk
geeft de geest weer van een dorp.
Maar een dorp bestaat voor ons uit
wijken, samengesteld uit huizen
met een haard, waar we de rust van
vroeger terugvinden in een veilig
heid die de woonst ons schenkt.
Op twee doeken zien we een ge
halveerde haard. Hier is geen en
kel donker clement aanwezig: al
les lacht, zelfs de rustige voor
grond. Deze rust vinden wc even
eens terug in «Veldkapel»: cen
traal staat één kapelletje. Opval
lend is de goud-witte glans in cir
kelvorm die het kleine gebouw
volledig gevangen houdt in één
kleur. Het wit, aldus de spreker, is
de kleur van krijt, van alles rond
een altaar, van een trouwkleed..
Het wit geeft rust!
«Oogstfeest» was 'n ander merk
waardig werk. Feest veronder
stelt gevier, zingen van liederen
Maar hier wordt gezwoegd en ge
zweet. Kijk maar naar de gebogen
houding van deze figuur op klom
pen! Weer zien we de schoorsteen
in de hoek. Hij zorgt ervoor dat we
als we straks thuiskomen tevreden
zullen zijn. Wij zullen ons rijk
voelen want wij hebben een vei
lige woonst, een vrouw, een
kind. We zullen denken dat we
de koning te rijk zijn. Op dit doek
staan drie figuren: hoekig en
zwaar, maar schoon gebouwd. Ze
staan er levend als een echte boer
op zijn veld. Merken we even het
wit van het hemd op dat afsteekt
tegen het goud van de oogst, die
mooi recht staat. De boer is blij:
straks zal hij kunnen zingen. Het
ganse doek zit vol eerlijk opti
misme. Hel is een jubellied van
mensen die aan de grond gebon
den zijn. De lucht en de oogst:
alles is goud... als we gelukkig
zijn! «Het dorp Smetlede» is een
doek dat bewijst dat de kusntenaar
van dez? gemeente is. Hij begint
zijn werk in de linkeronderhoek
met een afsluiting van prikkel
draad, waar hij vaak z'n broek aan
gescheurd heeft. Het is een deel
van zijn jeugd met de hagen die
doorzichtig bleven. De sneeuw zit
inde lucht. De grond is een weelde
van natuur: de zon die steeds te
rugkomt. Er is zeer veel wit, de
zon zit in het gouden licht gevan
gen Het aanwezige rood wijst
weer op de warmte van de haard.
Mag ik nog opmerken, vroeg de
heer Van Der Linden, dat de Leie,
de Schelde en de Dender aandach
tig bekeken worden. Het zijn stuk
voor stuk werken die bewijzen hoe
rijk de schilder wel is met zijn
groot gemoed en zijn fantastische
geest! Hij schildert enkel uit inspi
ratie, wat bewezen wordt door
«drie». Ge kent het getal drie niet
hé vriend Marcel? Maar steeds
komt dit getal terug: drie boeren,
drie bomen, zelfs drie flessen en
drie appelsienen op de stillevens,
die weer getuigen van de rijkheid
van uw tafel.
Tenslotte besloot Rcnaat Van Der
Linden zijn toespraak (of was het
zijn les?) met de woorden: «Wij
zijn U zeer dankbaar, vriend Mar
cel!» Een langdurig applaus on
derstreepte dit, zodat wij de ten
toonstellingszaal op een bijna eer
biedige manier verlieten.
Toch konden we niet nalaten een
klein werkje te bewonderen. «Fe
lix Timmermans- was eenzaam op
wandel. Zijn donkere rug en de
donkere huizen kontrasteren met
de lucht en de voorgrond. Alles is
door de mensen donker ge
maakt. We herinneren ons de
waardevolle woorden van de in
leider: «De lucht en de oogst: alles
is goud... als we gelukkig zijn!»
Voor geïnteresseerden nog even
dit: het atelier van Marcel Beek
man is gelegen) te Smetlede, Sers-
kampstraat 30. Het is iedere eerste
zondag van de maand vrij toegan
kelijk. Een tip vooreen familieuit-
stap?
R. Devijver
Deze week drie nieuwe produkties op het witte doek.
In de studio of bovenzaal van cinema Palace gaat
«Dr.Vlimmen» zijn derde week tegemoet. Dit zou voor
deze Nederlandse film ook wel eens zijn laatste kunnen zijn.
Liefhebbers die deze film nog niet gezien hebben moeten
zich dus haasten. In de benedenzaal van cinema Palace
loopt een recent overgewaaide Amerikaanse produktie
«The Car», in het Nederlands «De Zwarte Wagen». Het
verhaal begint op een rustige morgen in Santa Yvez. Suzy
en Pete, een verliefd koppeltje, doen een tochtje met de
fiets. Speelsgewijs maken zij van hun uitstapje een snel
heidswedstrijd. Plots duikt een geheimzinnige, zwarte,
dreigende wagen achter hen op en zet de achtervolging in.
De bestuurder is onzichtbaar door de donkere ruiten en op
de verkroomde bumpers bevindt zich geen nummerplaat. In
een minimum van tijd worden Suzie en Pete brutaal over de
reling geslingerd. Beide lichamen vallen tientallen meters
lager te pletter. En meteen is de eerste gruweldaad van het
mechanische monster, de auto, gebeurd. Na dit voorval
zullen er nog volgen, een lifter wordt verpletterd, een sherrif
overreden, schoolkinderen opgejaagd, enz. Maar Amerika
en de regisseur van deze prent Elliot Silverstein is blijkbaar
het gelukkige slot, the happy end, niet uit het oog verloren.
Na heel wat inspanninqen zal men er in slagen de waaen te
laten in n ravijn rijden en hem met dynamiet op te blazen
Wat overblijft van het monster is enkel een tot schroot
omgetoverd hoopje laaiende materie
In zaal 2 van cinema Feestpaleis gaat de film «Goodbye
Emmanuelle» zijn tweede week in. En daarmee is het
sukses van dit soort films nogmaals bewezen. Dit filmgenre
haalde nogmaals heel wat geld in kas. Francois Leterrier
weet wat hij aanvangt. Daarnaast werkte hij ook met ge
kende namen: Sylvia Kristel, Umberto Orsini en Jean Bou
vier.
Emmanuelle leeft op de Seychelles met Jean, haar echtge
noot, op wie zij heel verliefd is. Ze leven er echter op een
zeer vrije manier. Ze hebben enkele vrienden met wie ze
hun smaken en liefde delen Op zekere dag echter komt een
jong kineast die op prospektiereis is de rust verstoren. Em
manuelle wordt verliefd op hem.
Jean op zijn beurt raakt verliefd op de mooie Dorothé
Beiden worden jaloers, en intriges ontstaan. Emmanuelle
zal zelfs Jean verlaten.
dep
In zaal 1 van cinema Palace loopt een nieuwe avonturenfilm
«Le Message», een film van Moustapha Akkad met in de
voornaamste rollen Anthony Quinn en Irene Papas. De film
brengt ons terug naar het Mekka van de zevende eeuw.
Hier spelen de intriges zich af. Enkele bewindslieden van de
stad zoals o.a.; Bu-Sofyan. zijn vrouw Hind en de rijke
aristokraat Umaya stellen zich op tegen een ander man.
Mahomet, een man die is tegen het despotisme, tegen de
oude kuituur en tegen de 300 getrouwen die zich in de
Kaaba, het allerheiligste van de stad. bevinden.
Mahomet is veertig jaar. heeft een sterke personaliteit en is
schrander. Hij verwerpt o.a.: de slavernij en het geweld in
zijn leefwereld. Maar het grootste gevaar echter voor Bu
Sofyan en zijn omgeving is het feit dat Mahomet na het
visioen van de engel Gabriel openbaringen heeft gedaan
waarin hij het volk oproept zich niet meer te wenden tot de
300 getrouwen van het allerheiligste, maar zich te keren tot
de éné God, een god die men niet kan zien of horen. Na een
sterke tegenkanting ondervonden te hebben trekken Ma-
hornet en zijn leerlingen zich in het geheim terug om te
luisteren naar de openbaringen van het woord Gods, hen
gegeven door het heilige boek van de Islam, de Koran. In
verschillende families ontstaat een tweestrijd op religieus
vlak. Vele vrienden van Mahomet worden getergd en zelfs
gefolterd. Onder hen bevindt zich een zwarte slaaf; Bidal.
die later de eerste Muezzin zal zijn. Dit is iemand die de
gelovigen oproept tot het gebed. Hamza, de oom van Ma-
hornet, is een van dezen die zonder vrees openlijk uitkomen
voor hun overtuiging. Maar hoe moedig zij ook zijn, zij zullen
er toe gedwongen worden hun geliefde stad Mekka te verla
ten om uit te wijken naar Médina.
Weldra zullen de vredelievende Muzelmannen wiens goe
deren aangeslagen en verbeurd verklaard worden onder
vinden dat zij moeten vechten voor hun geloof, voor hun
God. Mahomet, de man van de vrede, besluit de wapens op
te nemen na een openbaring hem gebracht door God. Hij
aanvaardt te strijden voor zijn geloof, voor zijn ene god. De
boodschap die hij ontving zal.hij in daden omzetten. S.J.
Van 12 mei tot 14 mei gaat er in «'t Fabrieksken een
filmweekend door van de Stichting Léon Lesoil. (Kulturele
en vormingsorganisatie van de RAL)
Op vrijdag 12 mei wordt er om 20 uur de Amerikaanse film
«Harlan County» (Oscar 1977) vertoond (handelt over de
vorige grote mijnwerkersstaking in de V.S.). Op zondag 14
mei draait men in het kader van 10 jaar Mei '68 de franse
films: «Le droit la parole» en «Un chéminot la Sorbon-
ne» (start om 20 uur)
Filmliefhebbers laat deze gelegenheid met voorbij gaan
(Plaats: CSV - 't Fabrieksen, Burchtstraat 20, Aalst, naast
Okapi)
SJ
