\AIGEM DORP VAN DICHTERS:
ANGELE DE BREMAEKER
■HET BEJAARDENTEHUIS: EEN PAREL!
'T MEULEKEN TE VEEL» TE AAIGEM
VOLLEYBALKLUB
AJAX AAIGEM
DOET NIET AAN
VEDETTENKULTUS
AAIGEM ZINGT
EN DANST
n
m
mm
neen zeer persoonlijk en smaakvol ingerichte kamer in
et rusthuis te Aaigem verblijft sinds een twaalftal jaren
ngèle De Bremaeker, nu 85 maar nog flink te been en
ieen vlot handschrift nog regelmatig haar verzekens
chrijvend in een keurig album. Door het open venster
eeft ze een mooie kijk op een flink stuk natuur, natuur
Kie haar zo lief is. «Bomen zie ik zeer graag», zegt ze.
jiAls mens van de buiten ken ik immers de bomen en de
amen kennen mij!».
iboren in een vleugel van
kasteel te St-
ilrikskapelle, het «schoon-
le dorp van Vlaanderen»
igt ze ons, verbleef ze na
lar huwelijk met een be-
ipsmuzikant te Mollem.
lij bespeelde er o.a. het or-
il doch stierf reeds in 1940
it slechts één zoon, Viktor
fan Frachem, 1e prijs aan
iet Koninklijk Konservato-
ddum te Brussel, vakman, di-
intjgent, komponist en leraar
lan het Aalsters VTI.
LHilet was moeder Angèle die
laar zoon de eerste begin-
telen van de muziek bij
bracht (ze speelt immers
a (elf piano) alvorens hij zich
a e Brussel ging vervolma-
a ien. Met de passende klem-
pnen in haar gedichten en
Je zwier in haar volzinnen
(erraadt Angèle De Bre-
paeker dadelijk haar muzi-
Efiale aanleg en ook haar ei-
jen ouders waren zeer mu-
fikaal.
3S-
ld-'
Haar eerst uitgegeven bun
del, «Zielezangen» ver
scheen reeds jaren geleden
en nu heeft ze nog een al
bum en een doodgewoon
schrift vol gedichten die
meestal de jaarkrans vol
gen of de natuur, en dan
vooral de bomen bezingen.
Misschien volgt nog dit jaar
een nieuwe bundel.
Reeds moeder van Viktor
schreef Angèle haar eerste
gedicht. Op wandel in Wal-
fergem - Asse met haar vier
jarig zoontje plukte deze
haar bloempjes terwijl An
gèle vanuit de hoogte haar
dorpje, «Sint-Ulriks-
Kapelle», bekeek. De emo
tie werd haar te sterk en
haar eerste gedicht, «Mijn
Dorpke». zag 't levens
licht.
Wel was ze reeds in de
school begaafd voor opstel
en Nederlands en zo vertelt
ze ons dat de kéntonnale
inspekteur haar schrift be
keek en haar vroeg een ge
dicht dat ze had overge
schreven van een ander au
teur om te zetten in proza
wat ze dan ook met gemak
deed wat aan de inspekteur
de zin ontlokte «Gij kunt zelf
ook wel gedichten schrij
ven».
Angèle heeft nooit lang
werk met een gedicht.
Soms schrijft ze er twee op
een avond maar dan duurt
het wel eens twee dagen en
weken eer de inspiratie er
weer is. Ze schrijft echter
nog steeds. Elke dag leest
ze uitvoerig «De Stan
daard en na énig huishoude
lijk werk wacht ze 's namid
dags geduldig op de muze.
Juist wegens de inherente
zangerigheid van haar ver
zen zijn er reeds zeer veel
op muziek gezet waarbij
zoon Viktor, kunstzanger,
het leeuwenaandeel heeft
verzorgd.
Haar werk werd reeds
openbaar gewaardeerd. Zo
mocht ze reeds verschil
lende eretekens ontvangen
alsook het stadsplaket van
Aalst
Op de vraag hoelang ze nog
wil schrijven zegt ze ge
woon: «Ik ben nog nooit ziek
geweest en ben er nog
maar 85. Dus...». LH
Dichteres Angèle De Bremaeker (SJ)
;®"l het bejaardentehuis, gelegen in de wijk Dorp nummer 65,
2 "Jrblijven momenteel een zestigtal oudere mensen. Zij genie
ën er een goede verzorging, die ze thuis niet meer kunnen
^rUgen. Dit impliceert echter niet dat het bejaardentehuis
ziekenhuis is! Alleen gezonde mensen, maar dan ook
J>nder onderscheid, worden aanvaard. Indien de op te ne-
a len personen geen geld hebben, worden zij toch opgenomen:
2ert OCMW past de rest wel bij. In een zeer mooi en modern
huis kunnen deze ouderen hun tijd verdelen tussen de kaar-
leszaal of de teieviziezaal. Er is eveneens een grote tuin,
b»r sommigen wel eens een handje toesteken.
ast) ten mooi parkje kunnen de
3miwoners samen praten, terwijl
ichè genieten van de frisse en
Ibezoedeldc lucht in de vrije
fill|tuur Velen verzorgen en
len de talrijke dieren in de
li-zoo. De herten, pape-
ien, vogels, eenden, en
:m maar op, voelen zich er
De besten-ter-been
wel eens (alleen of in
:p) een wandeling door-
:n Aaigem maken. Zij be
ken het nog aanwezige na-
irschoon of de talrijke kapel-
jes in de streek. Hel gebeurt
:r dan eens dat ze in een
;elijk kapelletje een ge-
:k voeren met Hem waarin
geloven, om gesterkt weer
ihuis» te keren,
is dat de ouderen er een
:nswaardig onderkomen
len: de gebouwen zijn vol-
m. Er is overal ver-
ling en warm water. De
ging is buitengewoon
Hiervoor staan dagelijks
intig kloosterzusters in de
Zij worden bijgestaan
door verschillende
uit de gemeente die er hun dag
taak komen vervullen. Som
migen werken half-time, ande
ren blijven een volledige dag,
om het werk te doen. Zij zijn
echter geen verpleegsters, re
den waarom zieke 60-plussers
niet aangenomen worden: zij
dienen zich naar een zieken
huis te begeven. Dat het be
jaardentehuis een parel werd is
eigenlijk te danken aan een juf
frouw, die gebrekkig was
(waarschijnlijk door kinder
verlamming). Haar ouders wa
ren ontzaglijk rijk, maar zij
kon zichzelf niet goed meer
behelpen. Twee zusters van
het klooster hebben dit jaren
lang op zich genomen: alle
werk werd zonder klagen of
zuchten gedaan. Als vergoe
ding voor deze zelfoppoffe-
ring, heeft de juffrouw een gift
gedaan aan het klooster, om de
kapel te vernieuwen. De in
komsten van de schenking
moesten dus gespendeerd
worden aan de verfraaiing. Het
Een deel van het klooster te Aaigem waarin het rustoord voor bejaarden is in ondergebracht (SJ)
noofdklooster van Deinze,
heeft tegelijkertijd de gebou
wen laten vernieuwen, zodat
we nu echt kunnen spreken van
een parel van een tehuis. Het is
wel spijtig dat verschillende
oude «antikwiteiten» niet
bewaard werden. Zo moest de
oude blauwe vloer plaats ma
ken voor een glanzende mar
meren bevloering! Toch is de
n zegen voor de
De deskundige leiding bestaat
uit de twee pastoors van Aai
gem: E.H. Eyckelberg Leon is
de voorzitter. De aalmoezenier
is de E.H. Amedee Suenaert.
Deze wordt in zijn werk prima
bijgestaan door een rustend
pastoor van Anderlecht, de
l«
'ot vóór precies dertien jaar kon men ook te Aaigem
log een windmolen zien op de Langemunt nr. 22, nu
lichter nr. 34.
W !oon Frans Van den Brulle, uit een echte molenaarsfa-
^inilie van Mere's watermolen gesproten, moest een
iroodwinning hebben en vader zou het uiteraard ook in
een molen zoeken. In Beveren-Oudenaarde, langsheen
Ie spoorlijn Brussel - Kortrijk werd een windmolen
|ekocht uit 1712 en met paard, kar en gewillige man-
iracht uit de buurt geraakte deze in Aaigem waar hij
loor vader Victor en zoon Frans Eeckhout werd herop-
|ebouwd op grond van de familie Van den Brulle, nu
log de «Molenberg» genoemd. Daar er echter te Aai-
|em reeds twee molens waren kreeg deze nogal ras de
laam «Meuleken te veel». Ook werd hij wel eens «'t
Catoliek Meuleken» genoemd want de liberaalgezinde
loeren kwamen er niet.
.aatste eigenaar en mole-
laar Philogeen Van den
Jrulle, wel een klinkende
'oornaam als men bevroedt
lat «Philo-geen» betekent
■Vriend van de men
sen».Deze naam toonde de
nulder zich ook waardig,
rooral tijdens de Duitse be-
LJ letting want alhoewel de
HBnolen verzegeld was.
^■naaide Philogeen toch 's
lachts. op gevaar gezien en
lehoord te worden door de
latrouille, «klutsen» voorde
levolking. De patrouilleurs
telf kwamen wel eens om
wat te maken en dat dan
naar de «heimat» te sturen.
«Molenaar» zijn was des
tijds nog hoog in aanzien en
het was eveneens een
flinke broodwinning. De
oom van Philogeen, Dom
Van den Brulle. was de eer
ste abt van Affligem na de
Franse Omwenteling wat
nog te zien is bij het Affli-
gems Bisschoppenhuis.
Het «Meuleken te veel»
domineerde vanop zijn iet
wat verheven Molenberg de
Vlaamse vlakte in een pe
riode dat alleen water en
wind energiebronnen wa
ren.
Het was wel een zeer sier
lijke molen. In tegenstelling
met andere die eerder log
aandeden vertoonde het
«Meuleken» een slank sil
houet.
Tot 1948 werd er nog re
gelmatig gemalen maar dan
kwam de konkurrentie met
andere energiebronnen en
Philogeen plaatste ook een
motor.
Geleidelijk kwam er dan ook
steeds meer sleet op de mo
len tot de kruisplaat langs
de achterkant brak en de
molen scheefzakte. Het
kwam zover dat hij steunde
op de wieken die langza
merhand de grond indron
gen.
«Als ge nog groenten wilt is
het hoog tijd», riep Philo
geen tot de buren. Even la
ter verloor het wrak zijn
evenwicht en viel, definitief.
Afbraak volgde. De kost
bare balken werden bin-
nenaehaald en vele ervan
worden angstvallig be
waard. «Die gaan niet weg»,
vertelde ons de dochter,
mevrouw Henderickx. Ook
de molenstenen kwamen
op het erf.
Al wat er zichtbaar nog
overblijft van «'t Meuleken
te veel» is een teerling, een
stenen pilaar gemetst met
kalk en roggemeel, en de
lichte hoging van de «Mo
lenberg».
Tot in 1971 werkte Philo
geen nog voortdurend maar
dan brak hij de knie en is
minder goed te been. Ter
tale is hij echter nog flink,
vooral als het over molens
gaat want «de molen, dat
was zijn leven»!
L.H.
Volleybalklub Aaigem dat met zijn 28 spelers 3 ploegen
opstelt, een ploeg kadetten (jongens tot 16 jaar) en een
eerste en een tweede ploeg, komt uit in tweede provin
ciale afdeling. Hun objektief is vooral gericht op het
geven van een sportieve en aangename ontspanning
aan jonge Aaigemnaren; het is er hen daarom uiteraard
niet om te doen de vedettenkultus aan te kleven, dat zou
trouwens niet mogelijk zijn met de beperkte middelen
waarover ze beschikken.
E.H. Mertens. Laatstge:
noemde draagt dagelijks om
zes uur de mis op en reikt de
kommunie uit.
Dank zij deze kundige leiding
en dank zij de goede verstand
houding blijkt dit tehuis een
«veilig» onderkomen voor de
zestig bejaarden.
R. DEV1JVER
EEN PLOEG VAN ECHTE
VRIENDEN
Momenteel heeft VC. Ajax Aai
gem zelfs geen trainer. Door
omstandigheden waren sekre-
taris Walter Scheerlinck en Jo-
han Van Boxtael niet meer be
kwaam om die funktie verder uit
te oefenen Het bestuur en
meer bepaald de man achter
het stuur van deze klub, William
Verbeken, is nu in onderhande
ling met Jan Wijnendaele, ie
mand die het klappen van de
volleybalzweep wel kent, en
mogelijk komt die transfer wel
in orde
Maar moesten ze nu zonder
trainer blijven, dan stelt dat wel
geen zo zwaar probleem; de
spelers vormen trouwens een
hechte vriendenkring en die
vriendschap uit zich enorm in
het samen sport bedrijven.
AJAX AAIGEM ZONDER
ZAAL
Wat echter wel een handikap
is, dat Is het gebrek aan een
zaal, die onontbeerlijk is voor
een kiub die speelt In 2de
provinciale.
En, die sportinfrastruktuur,
daar wringt wel het schoentje
in een gemeente als Erpe-
Mere, die ach zo bloedarm is
aan maar enige vorm van
moderne sportakkomodatie.
Daar zou volgens het ener
gieke en sportieve gemeen
tebestuur en mede dankzij de
recent opgerichte sportraad
wel vlug verandering in ko
men; die belofte kwam er bij
de laatste en tevens eerste
verkiezing van de sportlau-
reaat van Erpe-Mere.
GELD IS IN ELKE KLUB ON
ONTBEERLIJK
Hoe een klub als Ajax aan de zo
nodige centen komt om de
jeugd gezonde ontspanning te
verschaffen, daar zorgt het
10-koppige bestuur wel voor.
Onder de kundige leiding van
voorzitter Karei Vercruysse en
met de steun van de andere
bestuursleden richten zij jaar
lijks een nachtbal in. «Toren
galm Herzele», een amateur-
groep toneel zorgt ook elk jaar
voor een steeds zeer ge
slaagde voorstelling en niet te
vergeten, het jaarlijks volleybal-
tornooi dat dit jaar doorgaat op
6 augustus met ploegen als
Herzele, Steenhuize, Dender-
houtem, Hiilegem, Denderwin-
deke en dat gepaard gaat met
een soort van Vlaamse kermis.
Wel, die initiatieven brengen
wel het nodige geld in de kas
om het voortbestaan te verze
keren en zelfs te verbeteren.
BELOFTE MAAKT SCHULD
De heer William Verbeken,
«de» man achter de schermen
hoopt erg dat Volleybalklub
Aaigem in de toekomst in een
zaal zou kunnen spelen.
Belofte maakt schuld, nu maar
afwachten of de
Erpe-Mere woord houdt?
Willy Raes
«Zingen is tweemaal bidden», zegt men ook in Aaigem
en daarenboven kregen enkele KVLV-ers, na het aanle
ren van een mis ter gelegenheid van een feestvergade-
ring de smaak van het zingen te pakken zodat vóór een
tweetal jaren prompt een parochiaal zangkoor in de
school van de moedervereniging KVLV werd opgericht.
Koster Maurits Van Sande was de aangewezen man als
orgelist en Mw Irène De Vuyst-De Rijck zou het diri
geerstokje zwaaien want zij had inderdaad in haar
schoolperiode deze muzische kunst beoefend.
Gesproten uit de KVLV on
der voorzitterschap van Mw
Adrienne Pennewaert evo
lueerde het zeer bloeiend
zangkoor dat een twintigtal
leden telt waarbij het nan-
nelijk element slechts voor
een vierde is vertegen
woordigd, naar een meer
zelfstandige vorm al blijft de
samenwerking met de
moeder- en andere vereni
gingen zeer intens.
Elke dinsdag wordt er in de
kloosterschool druk gerepe
teerd want bedoeling is de
liturgische suggesties
nauwgezet op te volgen zo
dat elke week nieuwe liede
ren, aansluitend bij de mis
en de lezingen, dienen te
worden aangeleerd.
Er werd deelgenomen aan
vormingsdagen voor zang
koren en het nieuwe lied
boek «Zingt Jubilate» heeft
nog weinig geheimen voor
de Aaigemse koristen.
Als dinamische, jeugdige
groep hebben ze ook nog
anderfe pijlen op hun boog
en wordt er bvb aan volks
dansen gedaan zoals nog
laatst op 1 mei waar er, in
samenwerking met de Aai
gemse Fanfare «Nieuw Le
ven» op een versierde wa
gen aan volksdansen werd
gedaan op de verschillende
Aaigemse wijken. Turn-,
dans- en naailessen volgen
ze verder in de moederve
reniging maar op zondag 28
mei treden ze te St-
Lievens-Houtem op met
volksdansen ter gelegen
heid van de Provinciale
KVLV-Dag.
Ook de Hobbyklub van de
Aaigemse Gepensioneer
den die meer dan 100 leden
telt heeft een zangkoortje
onder leiding van Maurits
De Cocker maar dan liefst
naar de luimige kant, ener
zijds als hobby zelf en an
derzijds als opluistering van
allerlei vergaderingen.
Als U daarbij de zeer bloei
ende en jonge dinamische
Fanfare «Nieuw Leven» re
kent, Fanfare die zich ook in
Provinciale tornooien niet
onbetuigd liet, mag men wel
zeggen dat Aaigem inder
daad «zingt, speelt en
danst.»
L.H.
De watermolen (SJ)