PAS TWINTIG JAAR
EN REEDS AAN DE TOP
Ér* i t&k
>7, 'fV;
JENNY DE SMET: HARD TRAINEN VOOR HET
WERELDKAMPIOENSCHAP IN DUITSLAND
I
Jenny De Smet Is pas twintig. Vorig jaar werd ze negentien
en stapte voorgoed uit de „jeugd" ze moest voortaan in
de clinch met de internationalen, met vrouwen die er al
enkele seizoenen kompetitie hebben opzitten, het klappen
van de zweep kennen, eikaars kwaliteiten en gebreken
kennen en desnoods de nieuwkomers hard aanpakken. Ve
detten zien niet graag de „beteren" hun plaats Innemen.
Als kadet en nieuweling fietste het meisje uit de Hamse
Populierenstraat van de ene zege naar de andere. Waar ze
startte konden de konkurrenten meestal voor de tweede
plaats rijden, in de hoogste kategorie was het straffere ta
bak. Bij de zeven palmen die ze in 1977 bij de jongeren
had bijeengepeddeld, kwam er geen eentje bij. Wel „dikke
prijzen". Maar Jenny bleek aldra „thuis" bij de „grote men
sen". Vooralsnog maakte ze zes keer het zegegebaar en
dat is heel wat. Want je moet weten dat er niet zo erg
veel wedstrijden voor dames op de affiche staan. Boven
dien is de konkurrentie erg scherp.
vijftien was. Waarom Ze sup
porterde voor Eddy Mettepen-
nlngen die Intussen al een
poosje met de wielrennerij heeft
gekapt, fietste naar her en
der om haar favoriet aan te
moedigen, doch vond dat ze
liever zélf sport kon bedrijven
Inplaats van passief toe te kij
ken. In die tijd moesten de
piepjonge elementjes nog sa
men met de „Internationale da
mes" rijden. Maar dat schrikte
haar niet afze klom zelf op
de koersflets„In die eerste
wedstrijd werd Ik er bij de start
afgereden. Ik beet op mijn
„chlek" en arriveerde met het
peloton. Toen Ik de tweede
keer meereed, begon Ik al on-
Jenny De Smethard trainen voor het wereldkampioenschap.
middellijk aan de kop te sleu
ren. Maar dat viel achteraf niet
te goed mee Ik bekocht mijn
euvele moed, want naarmate
de kilometers vorderden was
Ik blij met de „grote bende"
mee te kunnen. Nadien werden
de leeftijdsgroepen gesplitst.
En zo gebeurde het dat Jenny
In 1974 23 overwinningen boek
te, 19 In 1975, het jaar nadien
27 en, In 1977, het jaar dat
ze van de nieuwelingen naar
de internationalen overstapte,
zeven keer het zegegebaar kon
maken. Nu zitten er al zes op.
Maar dat Is dan ook bij de
„groten".
Jenny De Smet is twee keer
nationaal kampioene geweest
in 1974 bij de kadetten en in
1976 bij de nieuwelingen. Er
kwamen ook twee provinciale
„shirts" naar de Popullerenstr.
In 1975 die van de kadetten en
In 1977, die van de nieuwelin
gen.
„Dit jaar kwam er nog geen
officiële bekroning. In het na
tionaal kampioenschap gooide
Ik mijn troeven op tafel, ging
alleen op avontuur, maar werd
door de meute „gepakt". Later
sprong Maria Herrijgers weg.
Bijna was die eraan voor haar
moeite, doch het peleton aar
zelde net wat te lang vooraleer
te reageren. Je moet, vooral In
het kampioenschap, wat geluk
hebben. Sommigen beweerden
dat ik er te vroeg vandoor
ging, dat we nog te veel kilo
meters voor de boeg hadden,
maar het is nooit te vroeg om
je kans te wagen, dat heb Ik
dinsdag In Booischot onder
vonden.
Jenny De Smet wordt in „Ham-
me en ommeland" niet als een
buitenbeentje beschouwd om
dat ze uitgerekend de wielren
nerij als haar uitverkoren
sportdiscipline beoefent„Het
Is een hobby als een ander.
Ik lok trouwens veel suppor
ters naar de wedstrijden. En
er is zelfs een bloeiende klub.
Die zit in „Club 69" aan de
Noordstraat onder dak. Het zijn
trouwens allemaal fijne mensen
die er lid zijn. Bovendien be
tekent het een flinke steun.
Rijk kun je immers niet wor
den als wielrenster, We zijn al
lemaal amateurs. De prijzen lig
gen behoorlijk laag als je wint
strijk je 1.350 frank op. Wan
neer je binnen de eerste vijf ar
riveert zit er nog iets van
waarde in je „envelop", maar
als je verderop geraakt schiet
er weinig over. Precies omdat
we voor geen fortuinen fiet
sen. vind ik het écht leuk dat
die fanklub er is en ik dank
zowel voorzitter Willy Van Bun
der, als Eleuthère De Smet,
penningmeester Jan Robbe-
recht. mijn bloedeigen familie
leden Jef en Albert De Smet
en de andere entoesiaste sup
porters voor hun gewaardeerde
medewerkina".
De vurigste fan van Jenny De
Smet is zonder enige twijfel
Jef Waegeman die trekt met
de fiets naar alle koersen waar
aan Jenny deelneemt. Niet zo
lang geleden bolde hij naar het
251 km verre Dampicourt. Je
moet het er niet alleen voor
over hebben je mag daaren
boven geen sukkelaar zijn om
dergelijke afstand te overbrug
gen. En nadien nog thuis te
geraken.
Die Jef Waegeman gaat ook
naar Brauwelier. Niet met de
„tweewieler" ditmaal. De fa
milie De Smet neemt hem mee
met de wagen. Jef heeft dat
dubbel en dik verdiend.
Naast Jef Waegeman is er nog
een andere vurige bewonderaar
van Jenny De Smetbuurman
Jan Robberecht. Hij is haar
„piloot"hoeveel kilometers
Jan reeds achter het stuur
van zijn wagen zat om zijn
„poulain" naar de start van de
wedstrijden te brengen en haar
nadien weer gaaf en gezond
aan de deur af te zetten, kan
moeilijk berekend worden. Het
zullen er in ieder geval ettelijke
duizenden zijn.
Jenney„Als de „mannekes"
naar Zottegem of Oudenaarde
moeten gaan koersen, noemen
ze het een verre verplaatsing.
Wij vinden dat een „wedstrijd
dicht bij de deur". Soms moe
ten we naar de verste uithoe
ken van het land. Maar wij
zijn dat een normale situatie
beginnen vinden.
Hei wereldkampioenschap
Och ja. Hoe Is die selektie ge
beurd op aanwijzingen van
de een of ander. De heren van
de „bond" kennen de koersen
de meisjes niet goed. Sommi
gen helemaal niet. Er Is gezegd
dat de uitverkiezing stoelt op
de resultaten van het voorbije
wagkampioenschap en op de
palmaressen van de kandida
ten.
Er is intussen al een medisch
onderzoek geweest. De „kan
didaten" moesten naar de Glo
belaan in Brussel. Op de weeg
schaal. meten hoe groot (of
hoe klein) je bent. een cardio
gram. de bloeddruk nagaan.
De meisjes die naar het wereld
kampioenschap gaan, krijgen
geen frank vergoeding om het
loonverlies te dekken. Wel be
taalt de BWB een kilometer
vergoeding van twee frank,
wat ook al niet aanzet om hoe
ra te roepen „We zijn ama
teurs en dat loonverlies nemen
v/e er dan maar bij. Het Is
trouwens een hele eer naar de
wereldkampioenschappen te
worden uitgezonden. Jammer
eigenlijk dat ik nu met va
kantie ben en (onbetaald) vrij
af moet vragen aan de baas
om mee te kunnen naar Brau
welier. Maar kom gedurende
die week zit ik dan elders
aan tafelik ben uit de kost.
We nemen de bluts met de
buil. Ik wordt er niet armer
of rijker door."
Jenny hoopt op 20 augustus
in eigen land te kunnen koer
sen. wat ideaal zijn, de
zelfde avond of de volgende
morgon in de wagen te stap
pen cn naar Mayen te tuffen.
In die stad. op 110 kilometer
van Brauweiler. heeft de BWB
een hotel met 27 kamers af
gehuurd. Daar wordt gege
ten en geslapen. Maar het
wordt natuurlijk een serieuze
trip naar de „plaats van het
buitengebeuren".
Jenny De Smet laat zich niet
afschrikken door het parkoers
van het wereldkampioenschap
er moeten 75 km worden afge
legd op een bijna vlak circuit.
Ze is daar op verkenning ge
gaan. Er zal daar snel gefietst
worden cn omdat de weg door
het „vlakke land" slingert, kan
gevreesd dat het er fel kan
waaien. Het wordt In elk ge
val een zware brok.
Jenny „De kilometers schrik
ken me niet af. Vijf of tien
meer dan hier, kan de zaak
niet maken. Ik train nu ook
meer dan gewoonlijk. Met een
kleine versnelling als het wind-
af gaat, met een grote versnel-
af gaat, met een grote ver
snelling tegen de wind in.
Soepel draalen. En af en toe
een spurtje „plaatsen" om de
ritmeveranderingen de baas te
kunnen. De gevaarlijkste kon
kurrenten De nog jonge Duit
se Habetz bievoorbeeld. Die
woont trouwens op het par
koers. Er zijn ook enkele goeie
Franse meisjes. Maar je kan
onmogeiijl; naast de Hollandse
koereurs kijken. Die zijn „rij
per", hebben ervaring en zit
ten boordevol talent. En dan
heb je ook de Russinnen. Er
wordt verteld dat het allemaal
kleine oeblokte wljvekes met
dikke dijen zijn. Ze zullen niet
van hun poten gaan. Dat ze
kunnen fietsen, is geen ge-
helm. In maart zakteh ze trou
wens al naar Brauweiler over
om er de omloop te verkennen.
'De verantwoordelijke leiders
wilden weten of ze snelle of
sterke meisjes moesten afvaar
digen. Ofwel „klimmers". Die
Russen hebben niets aan het
toeval overgelaten.
Of er supporters meegaan
naar Brauweiler Eerst was
men van plan een autocar te
charteren. Maar daar zal niets
van komen de vakanties zijn
.fet jongste eksploot van Jenny
De Smet was er een dat zwaar
doorweegtIn Booischot reed
ze van de eerste ronde tot de
laatste meter voorop. Moeder
ziel alleen. De Nederlandse ve
detten waren er nochtans. Maar
de „Belgen" bewezen dat ze
ook als team kunnen rijden
als ze dat echt willen.
Jenny demarreerde drie keer.
De derde maal was ze voor
goed de ruimte In. Wél werd
achter haar gejaagd, doch dat
deden dan vooral de vrouwen
van boven de Moerdijk. Yvonne
Reynders, meervoudig wereld
kampioene, was in Booischot.
„Mama" Reynders Is door de
BWB aangewezen als coach
voor Brauweiler, een plaatsje
in de buurt van Keulen, waar
het wereldkampioenschap op
23 augustus plaats grijpt. Reyn
ders gaf taktische instruktles en
de andere Belgische geselek-
teerden stopten af. Dat Is van
zelfsprekend een goeie zaak.
Maar de „koereur" die vooraan
zit, moet het toch kunnen. An
ders wordt het vechten tegen
de bierkaai. Sierlijk de peda
len ronddraaiend, In een soe
pele, oogstrelende stijl, bleef
Jenny „volle petrol" geven en
haalde het.
„Die zege is een slechte zaak",
meent vader De Smet „ze zul-
len Jenny in Duitsland geen
duimbreed ruimte geven, nu ge
weten is hoe goed ze momen
teel marcheert".
Jenny zelf wimpelt dat orakel
af„Niemand kan vandaag
voorspellen hoe het ginder af
loopt. De wedstrijdevolutie be
paalt de te volgen taktlek
Yvonne Reynders heeft gezegd
dat de Belgische meisjes het
anders moeten aanpakken dan
In het verleden toen poogde
ledereen als eerste „Belgische"
door de finish te komen. Nu
moet „In blok" worden gere
den. Allen voor één. Eén voor
allen. Het Is de enige goeie
metode om Iets positiefs te be
reiken. Als we het aanpakken
zoals onze coach zegt, maken
we een uitstekende kans op
de regenboogtrul. Wie het wordt
Is minder belangrijk. Als het
Iemand van de onzen Is, zal
Ik daar echt gelukkig mee zijn".
Jenny De Smet Is de achtste uit
een „nest" van twaalf kinderen.
Stevig uit de kluiten gewassen.
Een atlete. Jan is haar Jongere
broer, is onlangs junior gewor
den, doch kon zich vooralsnog
niet doorzetten. Moeder Jeanne
beweert dat hij veel beter kan
„Maar wat wil je een koereur
moet vitaminen nemen. Geen
doping, asjeblief niet, want ais
met die vieze spullen iemand
over de drempel zou komen,
gooi ik hem er onmiddellijk uit.
Neeéchte vitaminen. Maar
nee Jan meent dat het zonder
moet gaan. Een biefstuk en een
homp brood. Hij moet het zelf
maar weten".
Jenny begon te koersen toen ze
gedaan en voor een wedstrijd
midden In de week kan je
moeilijk genoeg kandidaten
vinden om alle plaatsen
bezetten. De start wordt ge.
geven om negen uur, plaatselij
ke tijd, dat is tien uur bij ons.
Je zou al een stuk In de nacht
uit bed moeten om er op tijd
te qeraken. En dan nog
slechts drie ronden worden ge
reden. Dikwijls zullen de toe
schouwers de „koereurs" dusj
niet te zien krijgen. De familie
De Smet vertrekt reeds In de
vooravond en vindt hier of;
daar slaapgelegenheid. Anders
wordt het een dutje In de wa
gen. „Mij niet gezien", zegt
vader De Smet, „wat denk je:
midden in de week. Ik ga wer
ken alsof er niets gebeurt. Je
moet als gezinshoofd center
binnenbrengen."
Jenny De Smet bouwt geen
torenhoge luchtkastelen,
droomt niet van een regen
boogshirt. Afwachten wat het
wordt. Vooraan finishen, d(
ploeg diensten bewijzen en als
het enigszins kan „iets to
nen", vindt ze erg belangrijk
Jenny De Smet is nog jong
Ze heeft dus nog al de tijc
om naar de absolute internatio
nale top te groeien. Van al de
meisje-, die destijds met haai
debuteerden is zij de enige
overlevende". Doch zijzei
spreekt niet van afhaken. In
tegendeel ze doet het graag
weet dat ze het kan en leef
voor de wielrennerij. Tot haai
18de leerde ze voor naaister,
Maar er zit geen toekomst L
dat beroep Dus ging ze naai
de fabriek alle dagen In hel
s'of en cp sommige dager
urenlang rechtstaan. Dat li
geen ideale job voor haar
Maar wat wil je. Er valt niet
te kiezen. Pakken wat je kan
meenemen In deze krlslstljd
anders sta je op de keien,
Trainen moet, buiten de jaar
lijkse bedrijfssluiting, na vijf
uur 's avonds gebeuren,
moet er wat voor over heb
ben.
Jenny De Smet maakt er geen
drama van. Ze vindt énden
dingen ergerer Is veel t<
weinig dopingkontrole na d<
wedstrijden. Na het voorbij!
provinciaal kampioenschap
moest niet één meisje gaai
plassen. Jenny vindt dat di
bond ook de vrouwen tegen
zichzelf moet beschermen en-
de oneerlijke konkurrentie uit
schakelen .Zijzelf heeft het
echter niet voor het 'zeggen.
En precies dèèrom blijft z
geen uren bij stilstaan. Stil
staan zal ze ook in Brauweiler
niet mogen daar dient kei
hard' op de pedalen geduwd.
Misschien rijdt ze er een tik
keltje sneller dan de andere
meisjes
Mare Marcel
Duimen voor Jenny.
