MUZIEK EN SCHILDERKUNST HAND IN HAND
w
De Voorpost - 25-8-1978 - 15
Willy Van der Meirsch, muziek en schilderkunst hand in hand. (edv)
stromingen, om deel te nemen
aan menige kunstbesprekingen.
Spoedig stapte Willy Van den
Meirsch het konsertleven in. Hij
werd uitgenodigd in Bulgarije,
Tsjechoslowakije, Nederland,
Duitsland, Italië, Frankrijk,
Portugal enz. Triomf voor een
vioolvirtuoos. Hij kreeg zelfs een
aanbieding om in Ankarra
vioolles te geven die hij weigerde.
Het spreekt vanzelf dat Willy
heel wat radiowerk achter de rug
heeft.
Hij en George Maes zijn de enige
in ons land die in het bezit zijn
van de gouden medaille voor
virtuositeit. (1934) Hij is de
geestesvader van tal van geken
de werken, o.a. Tocata voor
slagwerk. Vlaamse Rapsodie,
Sonamenti di Stromenti, Suite
voor viool. Triomfante van de
gekruiste, Ninive een lyrische
cantate voor vrouwen en kinder
koor, orkest, deklamator en
spreekkoor. Regelmatig hoort
men op radio nog werken van
deze musicus vertolken.
Muziekkritici schreven van Wil
ly Van der Meirsch dat hij zeer
vooruitstrevende muziek met
Werken in eigen streek
Hij zegt het niet maar we
vermoeden dat hij graag werkt
in eigen streek. Menig muziek
liefhebber zal zich de Willy Van
der Meirschkonserten herinne
ren. Ook al vroeg hij ons te
zwijgen, maar volgend jaar is er
feest. Ter gelegenheid van «50
jaar Willy Van der Meirschkon
serten» zal hij zorgen voor een
totaalspektakel, dat beslist iets
speciaals wordt. Iets wat de
trouwe konsertganger wel zou
moeten missen zijn de optredens
van het Ninivensis Kamerorkest.
Dit ensemble, gesticht in 1970,
werd wel niet ontbonden maar
komt gewoon niet meer samen.
Als dirigent van dit kamerorkest
heeft ere-direkteur Van der
Meirsch dan ook heel wat
gepresteerd. Ook de Novae
Arteskonserten zijn verleden
tijd.. Willy Van der Meirsch was
een tijd lang erg aktief in het
Oostvlaams snaarkwartet.
We weten het, het lijkt allemaal
onmogelijk om zo'n fantastische
karrière in Vlaanderen op te
bouwen. En toch is het zo.
letters ontstaan uit de naam van
iemand die hij diep in zijn hart
draagt. Tarras uit zijn scouts
periode. Daar werd hij Tarras
Boelba (eenzame wolf) ge
noemd.
Ook al zijn de namen anders en
streeft hij ernaar de twee
kunstrichtingen gescheiden te
houden, toch slaagt hij er niet in
want zijn werk is een verstrenge
ling van de twee.
De muziek van Willy Van der
Meirsch, hier passen beter de
woorden «akkoorden, ritmen,
vormen» worden in kleuren van
Carlo Tarras omgezet. Men zou
rustig kunnen spreken van
geschilderde muziek. Elk ak
koord heeft een bepaalde kleur.
Aan de hand van een reeks
akkoorden en ritmen ontstaat
een schilderij. Het zou goed zijn
zijn muziek te horen terwijl men
naar zijn werken kijkt om een
goed inzicht te krijgen van wat
deze man schept.
Carlo Tarras zegt het volgende
van zijn werk: «Men merkt de
ambivalentie van het kreatieve
proces, de vermenging van
samenvattend bewogen beeld te
dwingen. Daar kan hij zijn erva
ring opgedaan door het ekspe-
rimenteren erg goed benutten.
Daar hij in hoogspan
ning werkt, durft hij
heel gemakkelijk met het
grove penseel of met het
paletmes werken. Hij durft zelfs
de vert ruw uit de tube op de
canvas aanbrengen, om iets te
aksentueren. Tarras is een
kolorist die de kleuren durft
naast elkaar te plaatsen. Voor
zijn publiek is hij toegeeflijk. Er
is steeds iets lyrisch in zijn
oeuvre. Maar hij bekommert
zich verder niet of de kunstlief
hebber ziet wat hij bedoelt.
Wanneer men van vrijdag 1 tot
zondag 10 september in de
Belfortkelder binnen loopt zul
len beslist een paar werken in
het oog vallen. Let vooral op zijn
«Juras» of «Flora». Ook «Mythe»
en «Sneeuwjacht» behoren tot de
besten.
We schreven het reeds, Tarras
werkt groots, zijn tableaux zijn
dan ook van groot formaat. Hij
denkt eraan in de toekomst
-Koppen-, wetenschappelijk denken en zoekende fantazie. (jm)
Niet tekenen, wel experimenteren. (EDV)
»D
iet
sl
al
ui
g Carlos Tarras met zijn werk 'Jura'(jm)
Carlo Tarras: akkoorden, ritmen, vormen, worden in kleuren omgezet, (edv)
Getuige daarvan is Willem
Pelemans in Le Soir van 1973:
«Le Ninivensis Orchestre de
Chambre» est appelé jouer un
röle d'avont-plan dans la vie
musicale des Flandres». Wij
geloven dat deze ene zin genoeg
zegt. Ook Bert De Keyzer
schrijft in De Gazet van Antwer
pen over «een merkwaardig
ensemble die o.l.v. Willy Van
der Meirsch een van de meest
gesmaakte muzikale evenemen
ten heeft gebracht van het
seizoen».
We hebben niet de pretentie om
te zeggen dat we hier volledig
zijn geweest in het beschrijven
van het muzikale werk dat Willy
Van der Meirsch heeft vol
bracht, we willen enkel een beeld
ophangen van deze man met als
doel zijn schilderwerken begrij
pelijk te maken.
Naar een ruimere wereld
Toen hij als veertienjarige voor
de gasten van Valerius De
Saedeleer speelde, kwam hij in
kontakt met Maurice Schelck, J.
Opsomers. Ramma, Piron, C.
Permeke e.a. Al heel vlug nam
hij verf en borstel ter hand maar
hij stuitte op verzet van zijn
ouders. Die vonden dat hij zich
maar moest bezig houden met
viool. Stiekem schilderde hij
verder. Ook het beeldhouwen
trok hem aan. Van Fons
Huylebroeck kreeg hij dan
regelmatig wat materiaal om te
verwerken. Zelfs met arduin wist
hij raad.
Spijtig genoeg heeft hij geen
enkele jeugdherinnering meer
over gehouden want een «eigen
schap» van deze kunstenaar is
zijn vrijgevigheid. Het drukke
konsertleven was er de oorzaak
van dat hij schilderen en
beeldhouwen opgaf. Tot enkele
jaren geleden....
Carlo Tarras
Hij probeerde zijn muzikale en
plastische karrière van elkaar
gescheiden te houden. Hij koos
een andere naam: Carlo Tarras.
Carlo, een samenvoeging van
wetenschappelijk denken en
zoekende fantasie. Het zijn de
verworvenheden van mijn eigen
muziektaal en de neiging van
bepaalde analogieën van het
zien en van het horen te
koördineren die me noopten de
werking van oog en oor samen in
het visioen van een totaal
kunstwerk te betrekken».
Een «isme» hoort hier niet thuis.
Walter Lievens zegt van het
werk van Tarras «In de laatste
jaren heeft de wetenschap ont
zaglijke vorderingen gemaakt
die een onvoorstelbare wereld te
voorschijn roept. Het zijn de
verborgen eigenschappen als
massa en gewicht die Tarras
tracht te schilderen. Hij pro
beert door de uiterlijke verschij
ningsvorm van de dingen heen te
dringen om de inwendige en
onzichtbare werkelijkheid te
vinden. De elementen in zijn
doeken zijn verbroken, omge
werkt, versmolten en vervormd
volgens de persoonlijke visie en
de eigen gevoelswereld van de
kunstenaar». Inderdaad, de doe
ken van Carlo Tarras vormen
een wereld apart.
Niet tekenen, wel eksperlmente-
ren
Carlo Tarras is geen tekenaar.
We geloven niet dat het in zijn
natuur ligt om verfijnde te
keningen voort te brengen. We
verdenken er hem zelfs van
hoegenaamd niet te kunnen
tekenen. Er wordt nochtans
gezegd dat men eerst goed moet
tekenen alvorens te beginnen
schilderen. Maar hoe dan ook de
werken die hij tentoon stelt zijn
heel knap. Hij heeft zich lang
aan eksperimenten gehouden?
Hij weet wat verf is,welke
mogelijkheden er zijn.hoe men
verf kan gebruiken. Liefst werkt
hij met grove penselen en met
paletmessen.
Daar Tarras steeds in kreatieve
hoogspanning leeft.beleeft hij
alles erg intens.Bij het schilde
ren kan men dat zeer goed
ervaren.Hij tracht de meest uit
eenlopende verschijnselen in een
terug te eksperimenteren met
allerlei produkten als polyester
e.d. Hij heeft een onbegrensde
fantasie.
Met zijn werk «De Neutronen
bom» bekwam hij voor een paar
maand «Le grand prix humani
taire de France» en «Medaille
d'Argent».
Laat ons hopen dat Carlo Tarras
niet terugkeert naar St. Paul de
Vence, het mekka der schilder
kunst. Hij verbleef er van
augustus 1977 tot november
1977, in een deel van de abdij.
Vlaanderen zou een kunstenaar
verliezen.
Reeds vroeger heeft men ge
tracht kleuren in een tabel gelijk
te stellen met bepaalde akkoor
den (Skrjabin - Kandisky
Schönberg). Men is er maar
gedeeltelijk in geslaagd. Carlo
Tarras kan dit wel en dat is een
hele prestatie.
Vrijdag 1 september om 20 uur
wordt in de Belfortkelder zijn
tentoonstelling geopend. Daar
zal men de gelegenheid hebben
om aan de hand van zijn muziek
zijn werkwijze beter te Ieren
appreciëren.
Roel Van de Plas
Van vioolvirtuoos naar kunst
schilder.
De tijd dat men In Aalst van vernissage naar vernissage kon sprinten ligt nog niet zolang ln bet verleden.
Galerijen ais Valerias De Saedeleer en Pieter Coucke, in die t^jd toonaangevend brengen nog sporadisch
kunstwerken, terwijl enkel S 65 doorduwt en regelmatig binnen- en buitenlandse kunstenaars uitnodigt.
De Belfortzaal b wegens restauratiewerken onbruikbaar, maar de stemmige kelder staat nog open. Niet
lang meer weliswaar, eind september sluit ook daar de deur voor kunstenaars, die nu al lonken naar het
Oud-Hospitaal, In de hoop daar ln de toekomst te kunnen ekspozeren.
Voor de Belfortkelder in een
werf herschapen wordt komt een
zeer bekende Aalstenaar er zijn
schilderijen tentoonstellen. Zegt
de naam Carlo Tarras bij de
eerste kennismaking maar wei
nig, dan zal de Willy Van der
Meirsch die daar achter steekt
bij veel stadsgenoten onmiddel
lijk de bekende komponistviolist
die op nationaal en internatio
naal niveau bekendheid ver
wierf. oproepen.
Geboren uit een muzikale fami
lie
Willy Van der Meirsch werd op
24 maart 1912 in de Brabant
straat geboren. Zijn vader,
Karei, was muzikant en kunst
schilder. Zijn moeder, Maria De
Groot, zorgde voor de platen
winkel. Uit deze muzikale
familie moest willens nillens een
muzikant groeien. Hij liep
school aan het Koninklijk Ate-
neum, trok nadien naar de
Konservatoria van Gent en
Brussel en naar de «Ecole
normale de Paris». Aan de
universiteit studeerde hij vier
jaar geneeskunde, maar behaal
de ook een licentiaatstitel in de
kunstgeschiedenis.
Mei al deze kennis op zak gaf
Willy Van der Meirsch les
harmonie, viool en kamermu
ziek, te Aalst, Geraardsbergen,
Dendermonde en Ninove, tot hij
in 1949 direkteur werd van de
Ninoofse muziekakademie. Hij
wist leraars met faam naar zijn
school aan te trekken en het
leerlingenaantal steeg ziender
ogen. In 1967 werd deze school
dan omgedoopt tot een Akade-
mie voor muziek, ballet en
toneel.
Vorig jaar ging Van der Meirsch
als direkteur op rust.
Nu 66 jaar, is de tijd van
studeren voor hem nog niet
voorbij. In de intimiteit van zijn
atelier leert hij weer elke dag iets
nieuw.
Wonderkind
Een persoonlijkheid als Willy
Van der Meirsch zijn levensge
schiedenis laten vertellen is geen
gemakkelijke taak, wetend om
dat hij terughoudend en het
verleden voor hem van geen tel
is. Zonder zijn muziek te
verloochenen gaat zijn volledige
aandacht momenteel naar de
schilderkunst.
Beetje bij beetje kom je dan toch
te weten dat hij op 10 jarige
leeftijd een viool onder de kin
kreeg geduwd. Hij moet wel
uitzonderlijk begaafd zijn om
vier jaar later werken van Bach
en Beethoven uit het geheugen te
kunnen vertolken. In de tuin van
Valerius de Saedeleer te Etikho-
ve speelde hij voor de gasten.
Voor deze vioolvirtuoos was het
dan ook een uitzonderlijke
gelegenheid om kennis te maken
met allerlei kunstrichtingen en
zeer veel klankkleur en een
fantastisch ritme kreerde. Het is
seriële muziek met een lyrische
inslag.
