STAFVANDERVREKEN^fllSSIONARI^J^IGEW^ANDl
UID-AFRIKAANS
ANGKOOR TE MERE
10 JAAR SOCIALISTISCHE
GEPENSIONEERDEN TE MERE
REÜNIE VAN CHIR0GR0EPEN
VAN ERPE-MERE BRENGT VEEL
VOLK OP DE BEEN
De Voorpost - 13-10-1978 - 11
Deze kerk werd door de hulp van S.l'.E.S. gerestaureerd.
rhieblad
Vleugel tan een seminar,e. Sf.E.S. droeg Jmancieel bij oor de bouw
ervan.
waar in 1962 persoonlijke kontak
ten tot stand kwamen. Uitbreiding
van de diensten bleek noodzakelijk
en in 63 werd in Aalst het huurhuis
betrokken. De adressenlijst van
hulpvragenden groeide steeds aan.
De horizon verbreedde: Tsjeko-
Slowakije, Polen en Hongarije en
Rusland kwamen de eersten ver
voegen. Het hart kon geen «Neen»
zeggen!
Spontaan boden zich zieken en ge-
handikapten qan om door gebed en
offer de Kerk in Oost-Europa te
steunen. De groep «Ankers» telt nu
reeds meer dan 100 leden.
Door de wijding van Staf Van de
Vreken kwam er nog meer vuur en
SPES werd erkend als vereniging
zonder winstbejag.
In het Staatsblad verschenen de
doelstellingen van SPES: «De ver
eniging heeft tot doel de uitwisse
ling van geestelijke verworvenhe
den tussen Kerken mogelijk te ma
ken. Geestelijke, materiële en al
gemeen menselijke bijstand, op
welke wijze dan ook, te verlenen
aan instellingen en-of personen die
uit eigen kracht niet over voldoende
middelen beschikken om hun apos
tolische taak te vervullen of om zich
in hun normale aspiraties te ont
plooien».
Waaruit de aktie van SPES dan
konkreet bestaat?
Niet mijn persoontje is belangrijk
zegt ons de kanunnik wel het werk,
de taak, SPES.
Geestelijk wil SPES oproepen tot
gebed voor de Kerk in Oost Europa,
de «Ankers» bidden en dragen hun
situatie op aan God en verder wil
men de mensen sensibiliseren tot
levenshernieuwing en geloofsver
dieping.
Materieel
verspreiden van informatie op
pastoraal vlak.
zenden van boeken, tijdschrif
ten, didaktisch materiaal
zenden of meegeven van klede
ren, eetwaren, geneesmiddelen
financiële tegemoetkomingen
bij pastorale ondernemingen als in
richten van bejaardentehuizen,
homes voor ongehuwde moeders,
foyers voor vondelingen en wezen
jeugdzorg, katecheselokalen
Kleine gedelijke steun aan pa
rochiepriesters, seminaristen, in-
dividuelen.
slaapgelegenhedeid geven aan
mensen op doorreis of bij verblijf.
Een van die projekten kan zijn het
katechesenlokaal waarbij het dak
moet worden hernieuwd, de muren
beplakt en geschilderd en gezorgd
voor meubelen. Het lokaal herbergt
duizend kinderen per week, dient
als lokaal voor verloofdenkursus-
sen en katechese voor volwasse
nen.
Subsidies zijn er niet en de zon-
dagsschaal is niet vet. Uitkomst
blijft hulp te vragen aan SPES. Het
projekt vraagt 130.000 fr
Zo u wil medewerken kan u met uw
giften terecht langs 000-
0448814-92 van SPES v.z.w.
Aalst, of langs de Generale 293-
0188062-34 of langs het agent
schap G.v.B., Kapucijnenlaan 118
te Aalst (068-0472220-51).
Tenslotte wil kanunnik Van de Vre
ken, die een veertig bisschoppen in
zijn kennissenkring telt, dat SPES
WELDOENERS HEEFT BUITEN
België in Duitsland, Luxemburg,
Nederland en Frankrijk. Van tijd tot
tijd wordt hij persoonlijk opgeroe
pen om de Eucharistieviering te
vieren met en voor mensen van het
Oostblok en zit zowel in Brussel als
in Wallonië.
LH
s niet onze bedoeling om binnen het bestek x an dit weekblad aan
te doen. Daan oor zijn er kranten en tijschriften
de markt. De N oorpost brengt nieuws uit eigen streek. En
het dan nodig xan even over de grenzen te kijken. Zoals nu. I,
•rse kerk was het Zuid-Afrikaanse zangkoor die Vrijstaatse
te gast. Ter gelegenheid hierxan xinden wij het nodig
bedenkingen te maken.
heel kleine aankondiging in
was dc enige pu-
dic het dit keer gekregen
Mere was een der etapes op
rondreis door Europa. Zon-
tijdens de misv icring
negen (iedereen was
uit dc veren wegens het pas
Orbije zomeruur) bracht «die
ijstaatse Jeugdkoor- enkele
imen en liederen naar voor,
or het Meerse kerkgaande pu-
ick
Imoet gezegd: de mensen spra-
x ol lol ox er de kunde x an dit
Het xiel echter op hoe
inig mensen wisten dal dit op-
len gepland was. laat staan,
w het koor xandaan kwam. Er
dan ook weinig of geen mens
lacht hebben aan de achtcr-
fcden van dc Zuid-Afrikaanse
litiek en rassenscheidende sa-
Itlcx ing.
Was dan ook. door enkele men-
een demonstratie op het gc-
w gezet die tot doel had de
kgangers hun aandacht te xcs-
op de achtergronden van dit
iren. Hun opzet x iel echter in
ultrdnor een fout in dc orga-
c: slechts 4 mensen kwanten
Oxeral ter wereld geelt men blijk
xan een alkcurende houding
legenoxer dc binnenlandse poli
tiek en rassendiskriminatie in
Zuid-Alrika.
Zowat iedereen heelt gereageerd
op de xerdaclpe dood xan Stexc
Biko. Zelfs dc. anders zo gema
tigde, kerkelijke overheid xiel bij
w ijlen heftig uit tegen de handels
wijze xan de Zuid-Afrikaanse
blanken.
Kortom: het protest tegen wat
Vorster en Co doen in hun land. is
bijna algemeen.
Is het dan nog xerwonderlijk dat
zondag dc xraag gesteld werd:
Wie is de pastoor xan Mere, dat
hij een Zuid-Afrikaans zangkoor
in zijn kerk toelaat». Ja maar. het
gaat hier toch om een zuiver kultu-
rcle aktixitcit. wordt daar tegen-
oxcr gesteld. Akkoord, zo lang
men niet xerder gaat nadenken
oxer dc kulturcle achtergronden
van een Zuid-Afrikaans zangkoor:
ze zouden het produkt zijn van de
rassendiskriminatie zelf.
Het waren deze enkele punten,
samen met de x raag of de kerkbe-
zxKïkers dit alles wel in oxerxve-
ging nemen wanneer in hun kerk
een dergelijke manifestatie door
gaat. die ten berde zouden ge
bracht worden. Blijkbaar mocht
het dus niet zijn.
Ol dc mensen xan dit koor geen
oppositie stemmen zullen gehoord
hebben te Aalst, waar ze maandag
gingen optreden, en te Amsterdam
waar dinsdag voet aan wal werd
gezet, is echter een andere x raag.
MARK VAN IMPE
Het is nu tien jaar geleden dat te Mere een afdeling opgericht
werd van de Bond van Socialistische Gepensioneerden. Wel
licht heeft geen enkele hunner aktiviteiten ooit zoveel sukses
gekend dan de viering van dit jubileum. Meer dan 300 aanwe
zigen op een gezellige namiddag zal tien jaar geleden wel een
utopie geweest zijn. Er waren toenden 1 zowat dertig leden,
een getal dat gestadig zou groeien tot de huidige 200 leden.
Jozef Van den Steen, gemeen
teraadslid, heette iedereen van
harte welkom op deze viering;
de heren Vernimmen, Mare
Galle, De Wolf en natuurlijk mi
nister van state Major, de ge
pensioneerden van de afdelin
gen Denderleeuw en Zotte-
gem, de niet-aangesloten ge
pensioneerden en natuurlijk de
eigen leden. Hij schetste in het
kort hoe de afdeling van Mere
gegroeid was. Hoe tien jaar ge
leden, tegen de grote konkur-
rentie van de bloeiende bond
van katolieke gepensioneer
den in. kon gestart worden met
een kem van een dertigtal ge
trouwen aan de socialistische
gedachte. Nu, tien jaar later is
deze organisatie uitgegroeid
tot één der grootste in de
streek. Het bestuur weet tal van
reisjes, ontspanningsnamid
dagen en allerlei andere gezel
lige initiatieven aaneen te kno
pen om de leden regelmatig
hun verzetje aan te bieden. De
viering van vorige zaterdag
was er een kroon op het werk
vooren wellicht de start voor
een nog betere toekomst voor
de bond
Mark Van Impe
Sedert de luzies xvas het de eerste maal dat de cliirogroepen xan
Erpe-Mere xxerkelijk kontakt hebben gehad met elkaar. Zondag om
9 uur xxaren 260 jongens en meisjes van oxeral uit de fuziegemeente
samengekomen xoor een ganse dag spel en plezier. Het grote lokaal
xan Chiro Mere xvas nauxvelijks groot genoeg om iedereen een
plaatsje te gexen.
In het begin x iel het op dat ieder
een wat onwennig rondkeek naar
al die x reemde gezichten, maar na
een paar liedjes en het optreden
xan een «flauwe plezante» zat de
lach er bij elkeen in. Het was de
start xoor een gezellige dag Het
ongure xvecr kon niet beletten dat
Mere oxerspoeld xverd door een
groep lachende en zingende jonge
Er stond namelijk een
groots dorpsspcl op het pro
gramma, waarbij iedereen zijn ga
ding kreeg. Plezier alom. 's Mid
dags xvas er nauwelijks eten ge
noeg om al de hongerige magen te
spijzen.
Maar daarmee was het nog niet
afgelopen; iets na één xertrokken
de x erschillende leeftijdsgroepen
elk naar een andere deelgemeente
zodat zoxvat elke inwoner xan
Erpe-Mere een chirojongen of
meisje aan zijn deur zal zien x oor
bijtrekken hebben. Deze grote
tocht was er om blijk te gexen xan
de grote x crbrocdering tussen al de
chirogrocpen xan Erpe-Mere.
Het js misschien een eerste stap
geweest naar een nauwere sa-
menwerking tussen de groepen
xan Mere. Erpe. Aaigem, Otter-
gem. Erondegemen Burst. In deze
tijd, xvaar het moeilijk is om goeie
leiders te x inden en exen moeilijk
om de jonge mensen een bex redi-
gende ontspanning te gexen. is het
een pozitiexe erx aring om te kun
nen zien dat de kleine gemeente
kernen in Chiro doorbroken wor
den Misschien één der pozitiexe
erxaringen xan de gcmccntefu-
zics. MARK VAN IMPE
De Meerse socialistische Gepensioneerden vierden vorige zaterdag hun tienjarig In staan n dc zaal Mme.
Feestredenaar was I rank I an Acker, zoon van wijlen Adnel I an Acker. tS.h
Wanneer hij nog drie jaar had ge
studeerd aan de CIBI te Aalst kwam
er nog geen oplossing en Staf doet
dan een tiendaagse «retraite» in
Turnhout volgens de regels van de
H. Ignatius van Loyola o.l.v. pater
Robert Janssens S.J. «Zonder ge
loof dat bergen verzet had ik het
misschien al opgegeven», zegt ons
deze sociale werker maar «pries
ters met geloof» steunden hem van
harte.
In 1970 stelden Joegoslavische
bisschoppen dan een onderzoek in
en op 11 juli 1972 werd beslist de
Vlaming Van de Vreken tot priester
te wijden.
Het bisdom Gent wordt ervan op de
hoogte gesteld. In Joegoslavië blij
ven kan hij niet. Daartoe ontbreekt
hem de noodzakelijke «verblijfs
vergunning» en zijn bisschop
stuurt hem dan als «missionaris»
naar Vlaanderen. In het begin
wordt hij door kollega's priester
al eens gevraagd om te assisteren
om biecht te zitten doch uit Gent
komt verbod. Kardinaal Suenens
toont zich meer begrijpend en geeft
hem jurisdiktie. De priester is dan
in de quasi onbegrijpelijke situatie
dat hij jurisdiktie heeft over bijna
heel Europa en België maar niet in
het bisdom Gent waar hij vertoeft
en werkzaam is. Via de kardinaal
krijgt hij een verzekerde boterham
als qodsdienstleraar te Asse in het
O.L.V. Belvedere en het Ascanus-
instituut, technische afdeling.
Gevraagd naar de huidige toestand
qua geloofsvrijheid in Joegoslavië
zegt Staf ons dat deze streek tot
streek verandert. De kerken zijn in
elk geval open en de priester mag
catechese geven maar aktiviteiten
in klubs of jeugdverenigingen zijn
niet mogelijk. Tussen de burger
lijke autoriteiten en de kerkelijke is
er echter een zeer gemoedelijk kon-
takt en van de graad van overeen
komst in menselijke relaties tussen
deze beide instanties hangt veel af
voor de beleving van het geloof.
Alhoewel een vreemde eend in de
bijt zou Staf graag in een ware
evangelische geest met de bis
schoppelijke overheid overeenko
men. Zoals Mgr. Van Peteghem is
hij anti-abortus en wil binnen de
Kerk bepaalde waarden trachten te
behouden. Het tweede Vatikaans
concilie moet worden toegepast,
zegt hij, maar zolang men niets kan
in de plaats zetten werpt men liever
niets weg. Zijn «col» legt de ka
nunnik met af want daardoor ge
tuigt hij openbaar van zijn
priester-zijn.
In Oost-Europa is de kerk op hulp
aangewezen Die hulp biedt Van de
Vreken met SPES aan. SPES, «de
Stem van de Hoop», is het mos
terdzaadje dat wortel schoot in
1960 aan de oevers van de Donau
in de vluchtelingenkampen. Een
hulpaktie voor deze lieden kwam op
gang. Grotere zorgen kwamen er
nog in 1961 met de Duitse vluchte
lingenfamilies.
J'.F.S. financierde de bouw van dit bejaardentehuis voor priesters.
Haast tegelijkertijd werd de lijn
doorgetrokken naar Joegoslavië
let voor de deur van de huurwoning in de Aalsterse Arbeidstraat een bestelwagentje met «kola
I Boga» («wagen voor God») vinden we tussen een warboel van pakken, dozen, kisten en
irassen, netjes zoals we het niet meer zijn gewend «in clergyman», Staf Van de Vreken,
rerpenaar van geboorte, priester gewijd in Joegoslavië, van daar uitgestuurd naar onze
(reien en meer bepaald naar Aalst om er de organisatie SPES uit te bouwen en te doen floreren
p nu onlangs voor zijn inzet voor de kerk in Oost-Europa kanunnik benoemd in Polen.
liter heeft wel als een «fil rouge»
enigszins bizarre levensloop
orkruist. Aan de Schelde is hij
loren, in werkkampen verbleef
aan de Donau, priester werd hij
Mijd aan de Adria, door zijn bis-
m stroomt de Weichsel en wo-
i doet hij aan onze eigen Dender,
enb Antwerpenaar vat Gustaaf Van
Vreken zijn studiën aan in het
chels St.-Jozefsseminarie waar
twee jaar filosofie en een jaar
komilogie volgt. Te Aalst zet hij zijn
olge diën verder aan de CIBI, het
,t ge nmalig centrum voor «infir-
>s ia irsen brankardiers» bij het leger
de vroegere Pupillenschool,
encus» is hij reeds van in 1959
vyfetde kruinschering en het dragen
de soutane. Wijdingen zijn er
iter nog niet bij.
Om persoonlijke redenen die Staf
liever niet vernoemt maar waaraan
absoluut geen «reukje» vastzit on
derbreekt hij zijn studiën en trekt
naar Oostenrijk, meer bepaald naar
de streek van Linz, de streek van de
vroegere Duitse diktator. Gekon-
fronteerd met de eindeloze en uit
zichtloze problematiek van de
vluchtelingenkampen kan Staf niet
passief blijven toekijken en zet zich
volledig, honderd procent, in als
sociaal en geestelijk werker waarbij
allerlei klusjes van materiële aard
niet worden uit de weg gegaan. Hij
zag er kampen waar in benepen
barakken vluchtelingen van dertien
verschillende nationaliteiten sa
menhokten Alleen een lijn op de
vloer bakende het terrein van de
verschillende families in die barak
af.
«In deze omgeving werd onbewust
het evangelie beleefd in een ware
oecumenische geest in samenwer
king van katholieken, protestanten
en orthodoxen»zegt ons kanunnik
Van de Vreken.
Staf verbleef er van 60 tot 62 maar
de toestanden in die streek lieten
hem niet meer los en nadat hij naar
huis gekomen was bij het afsterven
van zijn moeder trok hij naar Joe
goslavië waar hij in nauw kontakt
kwam met een Joegoslavisch bis
schop. Tot een diakenwijding
kwam het echter, voorlopig althans
niet omdat de kerkelijke overheid
de politieke leiders van het land niet
tegen de schenen wilde stampen.
Sterke banden tussen Staf en het
Kroatische volk waren in elk geval
gesmeed en hij zou er vaak terug-
kerén.
