MET LODE CLAES OP DE PRAATDANK
Remedie tegen apatie
Liberale fanfare in gevarieerd programma
fe Erembodegem
«De Wonderdoktoor» te Baardegem
ENRICO EN DE KONING
De Voorpost - 10-11-1978 - 11
tc
>crs
mille
e ov
infi
leefi
jw v
ordt
ngla
latui
óór
et cfc
keuj
tien
'lijft e
rpis
vei
net,
dBe
3nd
enic
duit
?tuig
oud
'Ubli
ie 01
narr
inist
tiet t
andf
C
I bij
krijs
i dat
inie
de l
gen
s
ezig
Ie Li
a o da
Tinis
le ti
nt
VEI-
Senator Lode Claes is in vele opzichten een merkwaardig man. Intellektuele beweeglijkheid en
derzelve bewogenheid gaan hand in hand bij hem. Diegenen welke het in divers opzicht oneens
zijn met deze soms zeer verrassend uithalende policiticus noemen hem wel eens een man van 12
stielen en 13 ongelukken. Deze in vele opzichten on-doorsnee-Vlaamse parlementariër «malgré
soit» kan inderdaad terugblikken op een bewogen verleden.
in de achter hem liggende loopbaan vinden wij als enige onveranderlijke zijn veranderlijkheid
terug. Veranderlijkheid dan die het resultaat is van zijn beweeglijkheid, van zijn aanpassings
vermogen, van zijn inkasseringsvermogen. Merkwaardig hierbij is dan weer die ene onverander
lijke die als een rode (sic) draad doorheen zijn leven loopt, met name: de trouw aan zijn volk en
zijn geloof in dat volk.
Reeds vanaf zijn vooroorlogse pe
riode, als volgeling van Joris Van
Severen, bleek zijn zelfverzekerd
nationalisme in tegenstelling met
het politiek flamingantisme dat,
toen net als nu, nooit boven het
niveau van een al te eng provincia
lisme kon uitstijgen.
Achtereenvolgens vinden wij Lode
Claes dan terug als schepen van
Brussel onder de Duitse bezetting,
als «gast» van het Belgisch gevan
geniswezen, als medewerker aan
publikaties en vaktijdschriften, als
sekretaris van de Vlaamse Ekono-
mische Raad, als beheerder in fi
nanciële instellingen en als senator
voor de Volksunie.
Ook binnen deze partij bleef Lode
Claes steeds de eigengereide geest
die hij steeds is geweest Meer dan
eens is het gebeurd dat zijn ziens
wijze afweek van het officiële par
tijstandpunt. Dit was onder meer
ook het geval bij het uitwerken van
een Brusselse regeling «avant la
lettre», het zgn. plan Claes-
Moreau. Sindsdien waren de ban
den met de V.U. losser dan ooit ai
is hij steeds blijven verkondigen
trouw te blijven aan de partij.
Met het «Egmont»-gebeuren kwam
dan de onvermijdelijke breuk; Lode
Claes stapte niet alleen uit de Volks
unie. maar op een leeftijd dat de
meesten aan pensioen toe zijn, be
gon hij nog aan een nieuwe faze in
zijn zó rijk gevulde leven en loop-
tof baan. Od 16 november 1977 hield
hij dan de V.V.P. (Vlaamse Volks-
.Dartii) boven de doopvont. On
danks het «Egmont»-gebeuren, als
direkte aanleiding tot de breuk met
de V U. is de V.V.P. toch niet als
anti-Egmont partij opgevat. Claes
is het er in eerste instantie om te
doen nieuwe ideeën los te maken
en de apatie te doorbreken van de
vele politieke daklozen die zich er
geren aan het bedroevende heden
daagse politieke schouwspel.
It Rondom Claes heeft zich tot op he
den voornamelijk een publiek ver
zameld van intellektuelen en van
onafhankelijken. Hierdoor dreigt
het geheel van Lode Claes' opzet
als enigszins elitair over te komen.
Wellicht ligt in dit eerder zelfverze
kerde dan elitaire de uiteindelijke
kans besloten dat ons volk. dat
Vlaanderen, uit gaat groeien boven
een al te zeer en gemakshalve ge
koesterde middelmatigheid.
Toen Senator Claes. naar aanlei
ding van een recent te Aalst inge
richte anti-Egmond avond, als lid
van het gesprekspaneel aanwezig
zou zijn, namen wij de kans waar
om hem over een en ander op de
d praatstoel te krijgen.
Oe vraag werd U zeker al meer
gesteld maar toch stellen wij ze
opnieuw: Waarom het «Vlaamse
front» verzwakken door de op
richting van nog een partij?
Een politieke partij is in eerste in
stantie een middel en geen doel op
zichzelf. Het is nodig dat de men
sen hun gel of in een eerlijke de-
mokratie opnieuw niet gaan verlie
zen door de ontaarding van de poli
tieke zeden. Niet alle middelen zijn
goed om partijen in stand te hou
den Het nastreven van alleen maar
macht op zichzelf is verwerpelijk.
Om uit de verstarring te geraken is
het some nodig dat nieuwe poli
tieke ideeën aan bod komen.
Nieuwe partijen bieden die kans.
Dit houdt reeds op zichzelf de her
waardering in van de louter demo-
kratische politieke aktie.
Kunt U van Uzelf zeggen een de-
mokraat te zijn?
Zeer zeker! En dit is niet in tegen
stelling met het, ook door mijzelf,
afwijzen van wat er van de demo-
kratie was geworden in de vooroor
logse periode. U mag niet vergeten
dat van uit alle politieke geledingen
de dekadente demokratie werd
aangevochten met het resultaat dat
inderdaad het kind met het badwa
ter dreigde weggegooid. Velen ge
loofden toen in een «nieuwe orde»
zonder een precies omlijnd beeld
daarvan te hebben Een ding stond
echter wel vast: de demokratie had
gefaald. Het nationaal-socialisme
noch het «romaanse» fascisme
hebben mijzelf amper kunnen
boeien en zeker niet geïnspireerd.
Men zou kunnen stellen dat ikzelf
steeds ben uitgegaan van een sterk
persoonlijk getekende demokratie.
de demokratie waarin elk individu
aan bod komt van uit de plaats die
"h inneemt. Met enige zin voor
nuancering zou men dit dan een
Populistische» instelling kunnen
eerder dan een demokrati-
L<xle Claes, vormen van de V.V.P. bankier e
(JM)
i politiek buitenbeentje
sche. Het populisme is per definitie
niet doktrinair en houdt op elk mo
ment rekening met de aspiraties
van de kleine man. Het stelt de be
langen van het volk ondubbelzinnig
op het voorplan. Het zet zich aldus
af tegen alle misbruiken en alle on
rechtvaardigheden en bestrijdt on
ophoudelijk alle verworven voor
rechten.
Klinkt daar niet een korporalisti-
sche ondertoon door?
Wel integendee'! De huidige zgn.
demokratische gang van zaken lijkt
mij veeleer deze trekken te verto
nen met de diverse extra
parlementaire drukkingsgroepen
die veeleer het beleid beïnvloeden
en bepalen dan de rechtstreekse
volksvertegenwoordiging
Het moet nu eenmaal netjes op
gedeeld worden vandaag de dag,
dus volgt hier de meest geiaden
vraag wellicht: Staat U «Links» of
«Rechts»?
Mijn eerlijke overtuiging is het dat
beide begrippen zijn voorbijge
streefd altans in de gangbare bete
kenis ervan. Ik heb ooit eens ge
zegd. als reaktie op dit soort opde
ling, dat ik «Ekstreem Centrum»
sta. Dit is natuurlijk een boutade.
Toch wou ik hiermede aantonen dat
verstarring, zowel van links als van
rechts, dient doorbroken.
Er wordt wel eens gezegd dat Uw
breuk met de Volksunie niet los
zou staan van het niet toewijzen
van een ministerportefeuille! Zit
ten er inderdaad geen klein men
selijke kanten vast aan dit gebeu
ren?
Niets menselijks is ook mij vreemd!
Klein menselijke kanten zullen
overal en altijd wel opduiken. In de
politiek echter kunnen deze niet
meespelen. Hieraan valt niet te tor
nen. Die bewering van die minis
terportefeuille is voor mij nieuw en
enigszins verrassend al lijkt het in
derdaad «gefundenes fressen» te
kunnen zijn. Bij mijn weten is dit
nog nooit gezegd geweest door
diegenen die het werkelijk kunnen
weten omdat het inderdaad niet
met de waarheid strookt. Zelfs in
dien men mij een ministerschap
had aangeboden dan had ik het
zonder enige twijfel afgewezen.
Men noemt Uw afwijzen van het
huidige regeerakkoord op basis
van de «Egmont»-regelingen, op
zijn zachtst uitgedrukt, hoogst
merkwaardig. Hierbij wordt dan
allusie gemaakt op een soorte
lijke regeling welke U enkele ja
ren terug had uitgewerkt samen
met R.W.-senator Moreau.
(Lacht geamuseerd). Het is uiter
aard onmogelijk om beide akkoor
den tussen haakjes, datgene
wat dhr. Moreau en ikzelf hadden
uitgewerkt was veeleer een basis-
dokumentzowel wat hun inhoud
als wat de geest betreft in dit kort
bestek aan mekaar te toetsen. Het
hield echter het grote voordeel in
dat het een Waals-Vlaams Kom-
promis was. Ten aanzien van Brus
sel werd trouwens eerst een uit
voerige diagnose gesteld en de op
lossing daar werd uitgewerkt op
basis van een etnische situering
van het Brussels fenomeen. De in
dividuele vrijheid diende echter ook
voor Brussel als uitgangspunt. Ook
enkele grenskorrekties dienden
uitgevoerd. Daartegenover stond
dan dat de nationale pariteit werd
opgeheven. Op dat ogenblik stond
het R W. positief tegenover «ons»
ontwerp. In het F.D.F. was er
evenveel voorzichtig aanvaarden
als aarzelend afwijzen De P.S.C.
was vierkant tegen en bij de Volks
unie kregen wij ook de wind van
voren, precies voor de Brusselse
regeling. U ziet maar... Om echter
te illustreren dat bij dit ontwerp
werd afgestapt van elke verdere
veroveringsintenties, open of ver-
borqen. vermeld ik nog het uit
drukkelijk aanvaarden van de Duits-
taligen als een aparte en volwaar
dige entiteit.
Hoe zou U de politieke aktualiteit
willen omschrijven?
Ik geloof dat wij met een zeer diep
gaande politieke krisis te maken
hebben. Heel het Egmont-
gebeuren is daar de spektakulaire
emanatie van. De partikratie yiert
hoogtij, meer dan ooit leven wij in
een aligarchisch klimaat. De kleine
groep van bevoorrechten zat sinds
lang niet zo sterk in het zadel.
Ergens hebben wij het gevoel dat
U toch afstandelijk blijft staan
tegenover de politiek al stellen
wij meteen vast dat U blijkbaar
niet buiten de politiek kunt!
Tegenover de politiek alsdusdanig
zeker niet afstandelijk wel kritisch
en genuanceerd. Men zou het kun
nen stellen dat ik op een intellek
tuele misschien ook wel intellek-
tualistische wijze de politiek be
nader. Toch voel ik mij in de poli
tiek als een vis in het water. Dit kan
je zonder meer stellen. Niet ver
wonderlijk zou ik zó zeggen als ik U
meteen vertel dat ik «van huis uit»
politoloog ben Hierdoor kan in
derdaad wel een afstandelijke, een
speelse benadering blijken. Toch
vind ik de politiek zeer ernstigPoli
tiek is echt zeer belangrijk. Het
komt mij zo voor dat ik, terwijl ik
aan politiek doe er tevens buiten sta
en er naar kijk. Ik ben terzelfdertijd
als toeschouwer betrokken.
Lode Claes is ook als het ware het
prototype van de Vlaamse neo-
kapitalist. Uw loopbaan in de
bankwereld heeft reeds vaak voor
de nodige «progressieve» verket
teringen gezorgd. Bankier is
evenzeer een scheldwoord
straks.
Inderdaad, ik ben een bankier, om
die omschrijving te gebruiken.
Zoals elk beroep dat eerbaar wordt
uitgeoefend is dit zeker geen min
der oneerbaar of oneervol beroep
dan om het even welk ander. Om
het echter duidelijk te maken, ban
kier ben ik niet alleen zuiver profes
sioneel maar bovendien ook louter
toevallig. Tegenover dit «bankier
zijn» sta ik op zijn minst even af
standelijk als tegenover de politiek.
Toch helpt U op die manier het,
toch nog volksvreemde of volks
vijandige, franstalige «esta
blishment» mee in stand houden.
Is het Vlaamse probleem niet
hoofdzakelijk een sociaal-
ekonomisch probleem. Zijn wij
niet de «gekoloniseerden» van de
toevallig franstalige «geldmach
ten».
Dit lijkt mij sterk in de richting te
gaan van een marxistische analyse
van het Vlaams probleem. Ik geloof
dat deze doktrinaire en dogmati
sche benadering irreëel is. Een
klassenopdeling, als er ooit klas
sen zouden bestaan hebben, is dan
toch achterhaald vandaag. Binnen
een maatschappij komen allerlei
tegenstellingen voor. Ik'benader dit
allesmijn maatschappijvisie dus
als een konfliktualist. ledereen
moet zich op zijn terrein en op zijn
niveau inzetten in het voordeel van
de gemeenschap van het volk,
waarvan hij deel uit maakt.
Wij gaan even door in die rich
ting. Naar ons gevoel dreigt op de
V.V.P. het odium «bourgeois»-
partij te gaan kleven. U omringt
zich, of wordt omringd, door de
zogeheten beter gesitueerden.
Toch een klein gedeelte dan van
het volk wiens naam uw partij
draagt
Misschien kan het nu nog zó over
komen. Dit is alleszins geen be
wuste keuze. Naar mijn oordeel is
dit een onvermijdelijk gevolg van
de politieke verloedering van het
klimaat. Alleen materieel onafhan
kelijken, sterke persoonlijkheden
en intellektuele buitenbeentjes
kunnen zich nog vrij opstellen
tegenover het werkelijke politieke
«establishment». In deze kontekst
zijn wij voorlopig zo mogelijk een
soort elitaire minderheid, maar dan
een anti-elitaire elite.
Is Lode Claes ijdel?
Ik geloof wel dat ik een heel stuk
zelfvertrouwen bezit. Ook ben ik
niet wars van enig egocentrisme.
Valse nederigheid wens ik al even
min voor te wenden. Ik kan alleen
maar uit de grond van mijn hart
wensen dat ik niet ijdel zou zijn.
Hoe verloopt een dag voor U. Hoe
ziet Uw dagelijkse werkindeling
eruit?
Elke dag opnieuw tracht ik in te
zetten met het overschouwen van
de verschillende zich aandienende
stromingen. Hiertoe informeer ik
mij zo goed als maar enigszins mo
gelijk zowel in de diepte als in de
breedte. Ik tracht de dagelijkse si
tuatie te analyseren door alles in
zijn juiste kontekst te plaatsenDan
pas kan men maar beginnen zelf
iets te doen. Wat hiertoe o.m. ui
terst belangrijk is, is het zelf kennen
van de mensen achter de feiten,
achter het gebeuren. Men dient te
begrijpen wat erachter steekt, wat
de mens zelf wilt. Men dient niet
steeds begrip op te brengen; kritiek
is vaak evenzeer gewenst, nodig en
nuttig. Het lijkt ergens weinig kon-
kreet als dagtaak, maar beschouw
het dan als een dagelijks weerke
rende levensopvatting en lèvens-
taak.
Nog even aanwippen bij Brussel.
De huidige Brusselse realiteit kan
niet mis worden verstaan. Uw be
nadering lijkt ons nogal optimis
tisch met een ondertoon van ze-
gedronken bazuingeschal. Hoe
ziet U de oplossing voor Brussel?
Brussel is een Waals-Vlaams pro
bleem. De verhoudingen te Brussel
zijn een funktie van de Belgische
verhoudingen Het situeert zich
hoofdzakelijk of uitsluitend binnen
de Belgische ruimte. Binnen deze
ruimte worden wij dan gekonfron-
teerd met een essentieel machts-
konflikt zoals dit trouwens overal in
de wereld voortdurend aan de gang
is. Het is het konflikt tussen de
gevestigde macht en de verande
rende macht. Elke macht wordt om
heen iets opgebouwd, een meoio-
gie, een filosofie, en noem maar
Een partij voor intellektuelen? (JM)
op. In België wordt die gevestigde
macht samengehouden door het
cement van de bevoorrechte Brus
selaars die toevallig of ook weer
niet zo toevallig franstaligen
zijn. De Brusselaars gingen zich
uiteraard richten naar datgene wat
hun bevoorrechte positie kon be
stendigen en uitbreiden. Het is een
typisch hoofdstedelijk probleem
met een venijnig franstalig - chau
vinistisch trekje «en plus». Het is
ook alleen maar een probleem van
een grote stad en niets meer.
Is de V.V.P. een soort Vlaamse
P.V.V. men hoeft de letter-
kombinatie alleen maar anders
om te zetten een soort neo
liberale partij?
Politiek zeer zeker niet. Wél eko-
nomisch. Filosofisch zou u het
woord «libertair» kunnen gebrui
ken als het bestaat. Wij gaan in de
V.V.P. wel uit van een fundamen
tele behoefte aan vrijheid.
U bent op een of andere manier
steeds een onberekenbare dwars
ligger geweest, naar ons gevoel
altans. Kunt U dit bevestigen?
Ziet U dit ook zó?
Onberekenbaar!? Inderdaad voor
niemand te koop als U het zo be
kijkt. Eigenlijk ben ik gevoelsmatig
bij dit alles betrokken en elke bere
kening is mij dus vreemd. Ik ben
een politiek romantikus en dit soort
mensen zijn dikwijls al eens onbe
rekenbaar en dwarsligger.
Elk taalflamingantisme lijkt U
vreemd te zijn. Vormt de taal dan
geen wezenlijk geheel met het
volk?
De taal alleen is niet gans het volk!
En nu zal ik zeker iemand parafra
seren. Dit is niettemin ook mijn
stelling. Mijn uitgangsstelling blijft
echter onveranderlijk zoals ik dit in
Twintig Eeuwen Vlaanderen heb
geschreven, of eerder omschre
ven, met volgende verwijzingen
naar Paracelsius en Hesiodos:
«Men weze geen ander als men
zichzelf kan zijn» en «Geen stem is
volkomen verloren als het de stem
van velen is geweest.»
E.V.
Voor haar traditioneel Ceciliakoncert zorgde de Koninklijke Fan
fare St.-Cecilia Erembodegem in het Liberaal Huis voor een dege
lijk, afgewisseld en up to date programma voor elck wat wils maar
de opkomst was minder dan gewoonlijk. Uit Aalst zagen we de heren
Paul Eeman, voorzitter van de Symfonische Kring -.Door Eendracht
Groot- en M. Barré, ondervoorzitter van de Oude Garde maar
daarmee was qua personaliteiten de kous ook af. Ook ex-schepen
Gilbert Borrlon was niet aanwezig.
Onder de leiding van dirigent
Raymond Luyckx en met interes
sante en zeer gewaardeerde bind-,
teksten van P. Luyts bracht de vijf-:
endertigkoppige formatie na de
denderende Amerikaanse mars
«Stars and Stripes» van Sousa
waarin de piccolo in de trio reeds
een voorsmaakje van zijn kunnen
kon geven ons een selektie uit «De
Schone Helena- van Jacques Of
fenbach. komponist van Duitse
oorsprong en - vader van de ope
rette Met -Orpheus in de On
derwereld» behaalde Offenbach
een Europees sukses. Het haalde
inderdaad onafgebroken een reeks
van 228 opvoeringen. Ook in «La
Belle Hélène- greep Offenbach te
rug naar de Griekse mylologie met
een parodie op Helena van Troje.
Voor een liefhebbersgroep inder
daad een hele opgave dit moeilijk
werk, in tempo, tot zijn recht tc
laten komen, vooral dan een paar
delikatc trekken voor de klarinet
ten. Alhoewel meer geschikt voor
een strijkorkest bracht de fanfare
er toch een genietbaar stuk mee
slepende muziek van. Een paar
schoonheidsfoutjes toch: een
nogal luidruchtige alhoewel juiste
sax-soprano, het ontbreken van
een bombardon alhoewel in de
mate van het mogelijke voortreffe
lijk opgevangen door een zeer
verdienstelijke sax-bariton en een
ietwat traag slottempo.
Een bravoure-stukje naar het hart
van velen komponeerde E. Da-
maré met zijn vogelimitatie «De
Witte Merel». Zijn witte merels
zeldzaam, instrumentisten die dit
stukje voortreffelijk brengen zijn
het eveneens. Alex Beyrnaert, telg
uit een familie van voortreffelijke
musici, maakte er een zeer ge
waardeerde prestatie van waarbij
zowel de noodzakelijke virtuozi-
teit als de muzikale gevoeligheid
waren tc appreciëren. Een paar
eerder kleine accrocs, enkel waar
te nemen door wie met de partituur
vertrouwd is, en een even uit de
maat zijn en in tegenstrijd met de
toch wat luidruchtige begeleiding,
vormden wel een schaduwzijde.
Maar doe het hem maar eens na,
zegde de kommentator, «Alex
fluit écht als een merel!».
Aansluitend bij de aktualiteit
bracht de fanfare in dit Schubert-
jaar het is inderdaad op 11 no
vember dit jaar juist 150 jaar gele
den dat hij in de Oostenrijkse
hoofdstad overleed in een be
werking van A. Floris een fantazie
op werken van deze onvolprezen
meester waarbij qua konceptie het
lyrische met idyllische ondertoon
domineert, die naar vorm een ty
pisch liedkomponist is met voor
keur voor integraaltematick en
wiens harmonizatic en orkestratie
evenwichtig, plastisch en expres
sief kan worden genoemd. Waar
schijnlijk bracht de plaatsing op
het podium wel mee dat in de zaal
niet alle partijen geëkwilibreerd
tot hun recht kwamen. Zo hoorden
we in de alombekende «Ave Ma
ria» meer de begeleiding dan de
bazuinsolo.
In zijn geheel genomen echter een
zeer gewaardeerd stuk waarmede
deel I werd afgesloten.
Kon deel I eerder naar de klassieke
kant worden genoemd, deel II
hield het meer bij het moderne, het
eigentijdse.
Zeer flink vertolkt, en blijkbaar
meer in hun sas in dit genre, kwa
men de boven- en benedenwindse
Antilliaanse eilanden Aruba, Bo
naire en Curi^ao volledig tot hun
recht in een stuk van Kees Vlak dat
volledig binnen de mogelijkheden
van deze formatie ligt en waarbij-
ook de drummer een belangrijke
rol vervult.
Tot slot de overbekende «Sabel-
dans» van Katchaturian, Russisch
komponist geschraagd door Ar
meense volksmuziek en Russische
romantiek die konstant poogde
zowel harmonisch als orkestraal
de evolutie van hedendaagse mu
ziek te volgen.
Met een fantastische Sabeldans,
weliswaar door amateurs quasi
niet in tempo te brengen, werd dit
koncert besloten niet zonder dat de
dirigent verdiend in de bloemen
werd gezet en met applaus werd
bedacht.
Aalst telt vele prinsen-karnaval, een hele pleiade
verzameld in de waardige Prinsencaemere. Aalst
heeft ook in Keizer Kamiel Sergant een waardig
ambassadeur die de karnavalfaam van onze keizerlij
ke stad zo in' binnen- als in buitenland hooghoudt.
Maar Brussel heeft een Koning, of wat dacht u.
Beeldhouwer Kandidaat-Prins Karnaval 1979 Enrico
Lecler, begaafd tenor, had verleden jaar de eer een
eigengemaakte skepter aan Koning Boudewijn te
mogen overhandigen.
Dit jaar wil hij zulks alweer doen maar nu komt de
koning bij hem thuis, weliswaar niet zijne majesteit
maar de Karnavalkoning van Brussel aan het hoofd
van een vijfkoppige hoofdstedelijke delegatie. Ook
voor deze «koning» maakte Enrico een prachtige
skepter en op vrijdag 8 december, ter gelegenheid
van de tentoonstelling van zijn eigen werken, wordt
deze hem in zijn atelier overhandigd.
Ondertussen stelde Enrico die verleden jaar het bijna
haalde zijn kandidatuur als prins-karnaval 1979 en
hoopt, met de opgedane ervaring als achtergrond en
de troeven die hij in vele middens heeft weten te
verwerven waarbij niet in het minst zijn betoverend
stemorgaan, hij het deze keer wel haalt.
Good luck! LH
«Hoop ik de Toekomst» heeft een drukke, lange week in
't verschiet. Op vrijdag 10, zaterdag 11, zondag 12, vrij
dag 17 en zaterdag 18 november, telkens te 20 u., brengt
ze immers, in een ruime bezetting, het Vlaams sukses-
stuk «De Wonderdoktoor» in zaal «Ons Huis», Hoog
straat 86 te Baardegem.
Dat juist dit stuk werd gekozen door deze dynamische
groep stoelt o.a. op het feit dat het een knap gebouwd, een
ontspannend en tevens leerzaam stuk is.
«Knap gebouwd» wordt genoeg aangetoond door het feit
dat het reeds duizenden vertoningen in het Vlaamse land
mocht beleven en zulks tot vandaag de dag. Ook in de
officiële schouwburgen. Zelfs op de "TV nog in 1975.
«Ontspannend» ongetwijfeld. Men kan er zich een bult la
chen met de door auteur Jos Janssen kundig getypeerde
volksmensen en bovendien heeft Hoop in de Toekomst er
nog een scheut muziek aan toegevoegd. Het wordt dus een
vrolijke cocktail.
«Leerzaam» werd.het gekozen in het kader van de aktie
«Jaar van het Dorp». Noch het kommerciële noch de fol
klore werden door de vereniging geviseerd. Wel te laten
beseffen wat een kleine gemeenschap is en wat er daarbij
aan herkenbare eigenheid op mensenmaat dreigt verloren
te gaan. Toneel dus als een teken aan de wand.
Treden op: Roger De Rop, Linda Van den Broeck, Geert De
Clerck, Oscar De Gols, Paul Van Rossem, Marie-Jeanne
De Ridder, Rosa De Clerck, Lisette Putteman, Caroline
Nissens, Luc Schoonjans, Theo De Boeck. Patrick De Troy,
Geert Callaert, Mark De Bie. Katleen De Ridder, Guy Arijs,
Roos Moens, Herman Crabbe, Maurits Dauwe. Willy De
Ridder, Erwin Sabbe, Raymond Pessemier en nog een
heleboel anderen.
Bespreek van nu af, tijdig, uw plaatsen bij Maria De Bie -
Spinoy, Hoogstraat 25 te Baardegem. Tel. 052/35.72.96.
LH
