AGNES VINCK (KPB):
«DE DINGEN
KRITISCH BEKIJKEN»
ANNIE DE MAGHT-AELBRECHT:
(PVV) «IK MOET MET IETS
BEZIG KUNNEN ZIJN
De Voorpost - 8-12-1978 - 17
Zonder hoop maar met toch een beetje vrees! Niet de minste hoop om ooit maar verkozen
te worden. En toch nog dat tikkeltje vrees voor de reakties van de anderen. Kandidaat zijn
op een kommunistische lijst, en zeker als dit op een provincie-lijst is, kan niet veel meer
betekenen dan het voorzichzelf getuigen van zijn politieke overtuiging, van een welbe
paalde levensopvatting. Agnes Vinck tracht de dingen rondom haar niet zó maar zonder
meer te aanvaarden, niet zó maar zonder meer te ondergaan. Haar sterke gevoel voor
rechtvaardigheid, haar afkeer voor alles wat mensonwaardig en oneerlijk is, resulteert
bij haar in een gemotiveerde keuze voor een welbepaalde maatschappij, voor een
welbepaalde samenleving die ideaal zou dienen te zijn. Utopisch, zegt ze zelf, maar de
moeite waard om naar te streven en zeker om zelf trachten naar te leven. Voor haar
betekende dit «partij» kiezen voor een kommunistische maatschappij niets meer of niets
minder dan het doortrekken van datgene wat haar beweegt, wat haar aanspreekt «In
wezen verschilt dit niets van de Kristelijke levensopvatting» aldus Agnes Vinck «maar
deze maken zich gemakkelijk af van hun overtuiging en krijgen slechte voorbeelden aan
den top». «Als wij een pluralistische maatschappij mochten krijgen waarin iedere
goedmenende het zijne bijdraagt dan geloof ik zelfs dat dit de beste oplossing is.»
KIRPOST: Wie is Agnes Vinck?
Vinck: Ja. wie ben ik eigenlijk? Ik
de maatschappij kritisch Ik denk
nodig is Ik tracht dit ook mijn
en bij te brengen. Men zegt ook
ij dat ik geen onrechtvaardigheid
srdragen. Zo ben ik gekend, ge-
De mensen die met mij werken
dit zeker zo ervaren dat ik altijd
om rechtvaardig te zijn. Ik kan
et hebben dat bvb. mensen die
een handikap hebben te kort wor-
idaan omdat zij een gemakkelijke
zijn. een weerloos slachtoffer van
latschappij
H3RPOST: Datgene wat je over
I zegt heeft blijkbaar slechts in-
t met jezelf te maken, het slaat
I meer op de anderen zo te zien!
Dat kan! Als men kommunist is
ikt men zich zelf niet op het
in te plaatsen. Wat. ikzelf ben
veel minder belangrijk dan wat ik
de eerste plaats moet een mens
voelend zijn en dat leert men
ip school. Op school wordt dit
il voelen op het achterplan ge-
door de heersende individuele
ititiegeest.
De Kommunistische partij is een
Kte keuze voor jou, nemen wij
Waarom precies de K.P.?
Ik vind dat het de enige partij is die
jlijk iets voor de arbeiders wil doen
jn doen. Kan doen is misschien
lezegd. De Socialisten kunnen het
(naar zij doen het niet! Als je nu die
h ziet die zij terug lanceren, wat
er hun ooit tegen gehouden om te
|len. Hun kiezers zeker niet. Dit
[men genoeg gezien met de vrij-
kkingen Aan de basis leeft er iets
(boven komt het niet aan bod.
stemmen de meeste arbeiders
I weer voor de BSP en ook wel
de CVP en andere partijen...
(Ik denk dat de arbeiders, de ge-
jmensen, niet genoeg het verband
p tussen de dingen. Men hoort ze
k over alles en nog wat, maar het
pd tussen oorzaak en gevolg leg-
k niet. Het is toch normaal dat wij
|s arbeiders bij de besluitvorming
[moeten betrokken zijn vermits wi|
[als mensen bij betrokken zijn. Wij
p medezeggenschap, medebe-
De andere partijen doen daar niks
[iedereen kan toch nu weer zien
miljarden kadeau's worden ge-
aan het grootkapitaal terwijl onze
kaand kindergeld maar voor 80%
uitbetaald Dat is toch niet nor
meer te noemen.
Je zegde daarnet, de andere par
doen niets voor de arbeiders,
dan dat de partijen er alleen
arbeiders moeten zijn?
ituurlijk niet! Voor ons is leder-
ingrijk. maar dan echt! En met
immige partijen dit in hun slo-
verkondigen en er intussen in
lijkheid geen rekening mee hou-
Jou kommunist zijn. is dat een
iste keuze geweest op een be-
I moment in je leven of ben je er
kis uit mee vergroeid?
Het is steeds weer een bewuste
elke dag Het is ook zo dat mijn
steeds kommunist is geweest, hij
i| de stichters van de KP te Aalst in
m twintig Hi| heeft het mij natuur-
jebrachtHij heeft mij wel geleerd
iet meteen met alles akkoord te
lis er nog veel kon verbeterd wor-
Maar dat ik kommunist ben ligt
ander meer aan het feit dat mijn
het was Op dit ogenblik is het
lewuste keuze en als er zich mor
en leit zou voordoen waarbij ik zou
lellen dat de KP ook te kort schiet
il ik een nieuwe keuze doen. Tot
den echter neemt de KP zeer dui-
stelling. ook tegenover zaken die
Nd lopen in socialistische landen
Is er een bepaalde reden
en je op de provincieraads-lijst
Neen Geen bepaalde reden. Ik
•et voor de partij en als de partij
dat deze plaats best door mij
ingenomen, dan aanvaard ik dat
meer. Het gaat niet om mezelf,
aat er tenslotte alleen maar om er
este van te maken voor de partij,
nnlijk echter zie ik meer in ge
leraadsverkiezingen. Volgens mij
dan dichter bij de mensen Men
an ook meer direkt iets doen voor
•nsen zelf. De Senaat en de Kamer
zo ver af De meeste mensen we
ds niet goed waar het om gaat Ze
pen het niet. Als men naar de TV
lan hoort men alleen maar woor-
ebruiken waar de meeste mensen
ft niet van verstaan. Dezen die de
uitoefenen zijn onverstaanbaar
•grijpbaar Wij vragen decentrali-
van de macht omdat de gewone
neteen zou kunnen zien en begrij-
oe hij wordt bestuurd Men doet
het omgekeerde. Kijk maar naar
meenten. Zij worden steeds meer
kt in hun beslissingsrecht. Zij
krijgen minder geld en minder moge
lijkheden.
V.P.: Zo te zien zullen de kommunis-
ten niet veel minder maar ook niet
veel meer stemmen ophalen, ook deze
keer niet! Toch doe je mee, zonder
enig uitzicht ooit verkozen te raken.
E.V.. Ik vind dat wij moeten meedoen
zonder ons af te vragen wat het gaat
opbrengen. Onze aanwezigheid is zeer
belangrijk voor de arbeidersbeweging.
Als de B.S.P. zich anders zou opstellen
dan was er misschien de mogelijkheid
om als kommunisten niet aan de verkie
zingen deel te nemen om met een een-
heidslijst van alle linkse krachten te
werken. Maar dit lijkt, gezien de hou
ding van de BSP. niet mogelijk te zijn
Zij proberen de linkse invloed in hun
partij te verzwakken Als wij nu, als
kommunisten, zouden bijwinnen dan
zullen de linkse krachten in de BSP ook
veel meer inspraak hebben. Dan bete
kent dit, dat de BSP zich verplicht zal
zien een meer linkse koers te varen
Dan kunnen zij aan de top gaan inzien
dat er iets moet veranderen omdat er
aan de basis wat veranderd is. Voorlo
pig spelen wij als kommunisten de rol
van een drukkingsgroep waarvan de
sterkte en de invloed op een demokrati-
sche manier kan worden vastgesteld bij
de verkiezingen
V.P.: Op provinciaal vlak echter lijkt
het ons dat de BSP liefst wat meer
zekerheid had gehad dat de CVP in de
provincieraad geen absolute meer
derheid haalt Als de KP nu niet zou
opkomen voor de provincie dan zou de
BSP zich toch veiliger kunnen voe
len...
A.V.: Het is natuurlijk beter dat de BSP
ook deelneemt aan het bestuur van de
provincie dan dat de CVP het alleen
doet. Maar de BSP is nooit fair geweest
als er op dat vlak onderhandelingen
werden gevoerd. Dit hebben wij nog
ervaren met de gemeenteraadsverkie
zingen. De BSP had reeds een akkoord
afgesloten met de VU en PW. Dat is
toch haar kiezers bedriegen. In de hui
dige omstandigheden zal het nooit bij
ons opkomen om niet aan verkiezingen
deel te nemen Daartoe zou er bij de
BSP wat moeten veranderen Zij zou
den zich linkser moeten opstellen. En
als men nu ziet hoe het bvb. op hun
verkiezingskongres is gegaan, zij noe
men zich nu Vlaamse socialisten Ik zie
nog altijd het verschil niet tussen een
Waalse en een Vlaamse arbeider Een
Vlaamse socialist is toch geen tegen
stander van een Waalse socialist en
omgekeerd. Het kapitaal is onze tegen
strever als arbeiders.
V.P.: Maar deze tegenstellingen zijn
er toch. Ook op het feest van De Rode
Vaan te Brussel werden de Vlaamse
«arbeiders» als minderwaardigen
uitgejouwd door de franstalige «ar
beiders».
A V Dit waren de Brusselaars. Natuur
lijk zijn er twee gemeenschappen maar
dit betekent niet dat men de eenheid
onder de arbeiders moet laten varen. Ik
denk niet dat ook wij baat zouden heb
ben bij een splitsing van België. Wij zijn
zó reeds klein genoeg Dat is mijn per
soonlijke mening, niet het partij stand
punt.
V.P.: Maar de Waalse arbeiders zijn
toch maar tevreden met het geld dat
de staat aan hun staalnijverheid
schenkt terwijl am. het Aalsterse
tekstiel nooit dergelijke kadeautjes
kreeg...
A.V.: Het is het goed recht van de
Waalse arbeiders om te eisen dat hun
werkgelegenheid veilig wordt gesteld.
Zij hebben toch recht op arbeid. Als je
bedenkt dat het recht op arbeid niet in
de grondwet is ingeschreven, ledereen
moet hier zijn eigen verantwoordelijk
heid nemen. Wij moeten als Vlaamse
arbeiders evenzeer ons recht op arbeid
opeisen Dat is toch niet in tegenstrijd
met de belangen van de Waalse arbei
ders Maar inderdaad, een Waalse ar
beider heeft altijd meer vechtlust gehad
als de Vlaamse Men merkt dit steeds
rondom zich, de Vlamingen durven
nergens voor hun mening uitkomen
Ook op fabriek, als de baas binnenkomt
valt hun mond dicht Als men recht
vaardige eisen heeft dan moet men ze
uitspreken.
V.P.: Er is dus wel een wezenlijk on
derscheid te zien tussen Vlamingen
en Walen...
A.V ledereen draagt zijn voorgeschie
denis met zich mee Daar ontkomt men
niet aan. Maar dit doet geen wezenlijke
afbreuk aan de gemeenschappelijke be
langen die alle arbeiders hebben om het
even waar in de wereld, om het even tot
welk volk zij behoren Ik zie een oplos
sing voor gans de wereld in een socia
listische maatschappij, want er is ner
gens nog een kommunistische maat
schappij te vinden.
V.P.: Het einddoel is dan toch nog een
kommunistische samenleving?
A.V.: Men moet eerst een socialistische
samenleving krijgen om naar een
kommunistische te kunnen overgaan.
Maar daarmee bedoel ik niet dat ik in
een land zou willen leven waar er alleen
maar een kommunistische partij toege
laten is. Neen hoor. Ik zie veeleer een
pluralistische maatschappij waar alles
eerlijker verdeeld is.
V.P.: Intussen moet je ook zien aan
stemmen te geraken. Ga je stemmen
ronselen, voor jezelf, voor de lijst?
A.V. Nee. Ik doe dat niet. Ik ben van
mening dat de mensen je moeten leren
kennen in de dagelijkse omgang en zo
hun konklusies trekken. Er zal me
steeds niemand kunnen verwijten dat ik
ooit gevraagd heb om op mijn naam te
stemmen. Ik vind het niet belangrijk dat
iemand al of niet voor mij zou stem
men. Ik hoop natuurlijk dat de KP meer
stemmen haalt. Dit kan alleen maar als
de mensen zich meer gaan informeren
over wat werkelijk gebeurd, meer gaan
lezen, de Rode Vaan eens gaan lezen
bvb. Men zal dan voor de KP stemmen
als men de problemen kent en er over
nagedacht heeft Of er nu één affiche
hangt met het nr. 9 op. ofwel duizend;
dit zal niemand overtuigen om kommu
nist te stemmen en als zij het daarvoor
doen dan hebben wij er niets bij gewon
nen
V.P.: Is het dan zo dat alleen de kom
munisten de zaken juist zien en dus de
juiste konklusies kunnen trekken?
A.V.: Neen. Dat mag je hier niet gaan uit
afleiden. Dit is trouwens onze mening
met. Wij zijn er van overtuigd dat er in
alle partijen goedmenende en progres
sieve mensen zijn En iedere mens heeft
van de anderen wat te leren. Uit elk
gesprek leert men iets. Ik zeg niet dat
alle BSP-ers bvb. voor ons moeten
stemmen, ze zouden alleen in hun partij
meer druk uit moeten oefenen op hun
V.P.: Zou jij dan niet in de BSP die
druk mee gaan versterken...
A.V. Ik vind mijn handelswijze voor
mezelf de enige juiste. Als ik dan bo
vendien in de dagelijkse omgang met
BSP-stemmers te maken krijg dan kan
ik deze mensen niet volgen. Zij gaan
maar bij een partij om een plaats te
bekomen voor hunzelf, of hun zoon of
hun man... en daarmee houdt het op.
Ook bij de andere partijen is dat zo. Het
is precies of zij het kwalijk nemen als
men met handelt zoals zij. Met deze
handelswijze kan ik mij niet verzoenen.
Dat heeft niets met een overtuiging te
maken. Op deze wijze houdt elke aktie
op als men persoonlijk voldoening heeft
gekregen. Dat is toch egoisme. Dat
mijn gebuur geen werk heeft is niet zó
erg als ik maar een verzekerd inkomen
heb, wil dit zeggen Men heeft niet méér
recht op werk als men bij een partij of
een ziekenbond is aangesloten, leder
een heeft toch evenveel recht op werk
en op leven. Of zijn alleen die mensen
belangrijk die met «hun» partijkaart op
zak lopen en verdeelt men alleen maar
eerli|k tussen mensen die bij «hun» zie
kenbond zijn aangesloten. Mijn han
delswijze zal nooit met persoonlijk
voordeel te maken hebben. Als men
gebonden is kan men niet meer vrijuit
spreken.
(Geïnterviewd eind november door
Erik Van der EJst)
De Voorpost: Wat zou je zoal over je
zelf kunnen vertellen?
Annie De Maght: Ik ben gehuwd, van
daar De Maght-Aelbrecht, al zal dit hier
niet zó veel ter zake doen Hoewel, ei
genlijk is dat wel belangrijk, het speelt
wel bij alles mee. Ik ben ook een vrouw,
zoals blijkt, die met politiek is begon
nen. eigenlijk heel onverwacht. Nu had
mijn vader wel met politiek te doen ge
had. Hij deed aan «dorpspolitiek», als
gewone arbeider, veeleer met de bedoe
ling om zijn dorpsgenoten te kunnen
helpen. Je zou kunnen zeggen dat ik bij
hem op leerschool ben geweest; ik was
nooit ver uit zijn buurt. Maar wat mijzelf
betreft is de politiek daadwerkelijk in
mijn leven getreden bij de verkiezingen
van 1971En doordat wij toen pas terug
te Meldert waren aangeland, vanover
de provinciegrens, kon ikzelf niet eens
op mijn eigen naam stemmen. Dat het
zo is gelopen toen. dat ik dus in de
politiek ben «gesukkeld», is zuiver toe
val. Men zocht een kandidaat voor de
provincie, een «stopgat» eigenlijk, en ik
heb mij dan, niet zonder enig entoe-
ziasme, bereid verklaard.
V.P.: Tot op dat moment had je dus
niet met de «grote» partijpolitiek te
doen gehad?
A.D.M.: Neen, Voordien ben ik nooit
kandidaat geweest. Trouwens in de
gemeente waarvan ik afkomstig ben,
Moorsel, en ook te Meldert, liepen de
politieke scheidingslijnen niet samen
met deze van de nationale politiek Men
sprak te Moorsel van «witte» en
«zwarte» en te Meldert van «rode» en
«blauwe» Op gemeentelijk vlak was ik
er destijds nog niet bij. Mijn vader ech
ter. zoals gezegd, was wél aktief in de
plaatselijke politiek. Misschien dacht
men dat ik het daarom ook waar kon
maken. Ik stond heel dicht bij mijn va
der trouwens. En ik was van dichtbij
inderdaad betrokken bij de werking van
vader in de «witte» partij te Moorsel. En
doordat vader, in die «witte» partij een
liberaal was, kwam ik vanzelf in kontakt
met de liberale partij, met de PVV. Maar
vanaf 1964 zou elk direkt kontakt met
de politiek, met de politieke werking,
wegvallen. Tot in 1971 dan
V.P.: Merkwaardig is, als men aan
Annie De Maght vraagt om over haar
zelf te vertellen, zij meteen in de poli
tiek belandt
A D M Ik stel dit ook vast. Inderdaad,
ik zal dus wel degelijk politiek «minded»
zijn. Maar dan niet zozeer afgestemd op
de strakke lijnen van de politiek, even
min als op de partijprogramma's zon
der meer.
V.P.: Wat beweegt je dan eigenlijk?
A.D.M.: Je zou het eigenlijk op twee
vlakken kunnen opdelen. In eerste in
stantie telt voor mij het politiek doen,
niet de partij alsdusdanig. Politiek «be
drijven» is voor mij een middel om te
helpen, om mij in te zetten Eigenlijk
een hobby die ik. alleen reeds omdat
het een hobby is. met volledige inzet en
uit de grond van mijn hart beoefen. Op
de tweede plaats speelt dan wel een
beetje mijn levensopvatting mee die ik
langs die weg meen te kunnen omzetten
in tastbare dingen.
V.P.: Ben je ambitieus, ben je ijdel?
A.D.M.. Ambitieus wel! Waarom niet?
IJdel!?Neen! Gelukkig ben ik dat
met! Ambitie ligt aan de bazis van elke
politieke aktie. Iemand die aan politiek
doet, en met ambitieus is, verdwijnt
heel vlug uit de politiek.
V.P.: Is er persoonlijk voordeel mee te
halen?
A.D M Wat mij betreft beslist niet, al
zeg ik het zelf. Steeds ben ik diegene die
veeleer zal geven dan nemen. Voor wat
ik doe hoef ik niets in de plaats te krij
gen. Voor mi| blijft politiek in ds eerste
plaats jezelf geven zonder hiervoor di
rekt of indirekt de rekening te prezente-
ren Een klein voorbeeld Als schepen
zal ik evenzeer mijn toegangskaarten
betalen, om het even waar, om het even
voor wat. Dit lijkt misschien onbelang
rijk maar ik sta daar principieel op. Ik
wens geen enkel, niet het minste, per
soonlijk voordeel uit de politiek te ha
len.
V.P.: Wat houdt aan politiek doen ei
genlijk in voor jou?
A D M.: Het is een levensstijl. Een aan
eenschakeling van daden en begrippen.
Men begint aan iets als men er wat voor
voelt, als men er wat in ziet, als men er
een zekere betekenis aan hecht. En dat
is dan gesteund op bazisprincipes Men
pakt een werk aan op een bepaalde ma
nier omdat het past met je karakter,
past met je levensstijl, past bij je op
voeding. Dit geldt ook voor politiek.
Voor mij is politiek «het» doen ten bate
vanAltijd die idee voor ogen: goed
doen voor de mensen, goed doen voor
de mensen' Maar hierbij dan toch be
paalde lijnen volgend die ik dan, wat
mijzelf betreft, toch voor het overgrote
gedeelte terugvindt in de PW. Voor mij
is het grootste woord in PW steeds het
woord VRIJHEID geweest, en dat is het
nog! Ik geloof dat ik dat. tot op heden,
toch heb waar kunnen maken.
V.P.: Vrij zijn!? Vrijheid voor je
zelf...?
A.D.M.; Ja, ook voor mijzelf Maar
vooral voor de mensen, voor het ge
heel.
V.P.: Maar de politiek is toch steeds
meer en meer de oorzaak van alsmaar
meer onvrijheid. Bvb. het afhankelijk
zijn van de politiek om «tewerkges
teld» te raken. Als ik bij de politiek
zelf om een job moet gaan bedelen
dan kan men bezwaarlijk zeggen dat
dit bevorderlijk is voor de vrijheid,
zowel individueel als kollektief. De
volgende stap is... machtswel
lust...
V.P.: Ik kan alleen maar voor mijzelf
antwoorden. Als iemand bij mij komt
voor een job dan zullen zij op generlei
wijze ook maar enige druk ervaren. Ik
neem aan dat dit zo algemeen bij de
mensen overkomt maar daar zijn zij
voor een deel zelf de schuld van. Zij
denken dat alles inderdaad maar kan
in het kader van een partij. Zij zien
politiek trouwens alleen in funktie
van een partij of een syndikaat, en
niet op zichzelf. Ikzelf ben niet ge-
syndikeerd. En dit betekent voor mij
zelf am. ook het behoud van een stuk
vrijheid.
V.P.: Ben je dan ook geen lid van een
partij?Maar laat ons daar van af-
stappea Wat wil |e eigenlijk bereiken
met de politiek?
A.D M.: Direkt!? De mogelijkheid om
hulp te bieden' Ik kan niet leven zonder
mensen. Met de politiek kan je heel veel
gaan realizercn voor de gewone men
sen Politiek betekent eigenlijk dat je
Men zou het zó kunnen stellen dat Annie Aelbrecht die er «per sé» op staat dat de
naam van haar man, De Maght, tussen haar eigen naam en voornaam wordt «gedrukt»
als het ware de politiek niet nodig heeft gehad om het ver te schoppen in de politiek. Zij
heeft het allemaal, om zo te zeggen, met eigen blote handen waargemaakt Vader
Aelbrecht weliswaar, is ooit nog wel eens, zoals trouwens elke gemiddelde om zijn troost
bekommerde «pater familias» dit zou doen, op partijpolitieke bedevaarttocht geweest
om voor dochterlief een politieke benoeming binnen te halen. Dat dit zeker niet zó voor de
hand liggend te gebeuren staat als sommige scherpslijpers wel eens beweren al
gebeurt het heus toch wel eens een enkele keer werd toen aan den lijve ervaren. Er
kwam niets in huis van het verhoopte en daar is Annie De Maght nadien maar al te blij mee
geweest; en dat is zij ook nu nog! «In een partij die de vrijheid in zijn schild voert dient
men hiervan zelf geen aanfluiting te zijn» zegt Annie De Maght Zij gaat er prat op met
vrije handen te staan en noch partij, noch syndikaat nodig te hebben gehad om zelf haar
weg te maken. Haar sterkte ligt ongetwijfeld in haar entoeziasme, voor een deel, maar
vooral in haar onstuimige vechtlust en ondernemingsgeest Annie De Maght kan niet stil
zitten, Annie De Maght heeft geen zittende
praktisch alleen nog maar aan de men
sen gaat denken. Politiek is per definitie
denken aan de mensen. Daar heb je zó
met de mensen te maken Zij zijn het die
moeten zeggen: Vooruit! Doe het dan!
Als alle politici dat gaan begrijpen, dat
zij de schijf zijn die door de mensen op
gang wordt gebracht, dan zal het veel
beter gaan. Het is dikwijls, al te dikwijls
omgekeerd. En dat verwijt ikzelf ook
bepaalde politici.
V.P.: Geen namen hierbij, nemen wij
aaa Wij gaan gewoon door. Waarom
nu die bepaalde partijkeuze? Waarom
de PW?
A D.M.: Voor een stuk heb ik dat al
duidelijk gemaakt. Al was het tenslotte
niet alleen omdat het zó van huis uit
reeds was gegroeid en ook niet alleen
voor dat woord «vrijheid» in de partij
naam. Momenteel draait het bij alle par
tijen om mensen Wanneer mensen
gaan stemmen, denken zij aan mensen,
zij denken niet aan dingen. Voor mij lag
het daar ergens. Ik stelde mij de vraag:
kan ikzelf volledig mijzelf als mens zijn
in een bepaalde politieke partij. En dan
gaat men ook kijken naar bepaalde poli
tieke figuren in diverse partijen. En de
manier waarop die mensen persoonlijk
overkomen bepalen ook voor een stuk
je keuze Sommige partijen schrijf je af
om de mensen die men er in terug
vindt, hun levensstijl, hun houding,
hun manier van handelen. Per slot van
rekening vond ik mezelf goed zitten
waar ik was. En als men daar dan de
kans krijgt om het waar te maken, wel,
dan is de keuze meteen definitief.
V.P.: Om dan ta beginnen als «stop
gat» voor de provincieraadslijst
Maar had je nu niet liever op de
Kamer- of Senaatslijst gestaan?
A.D.M.. Op dat ogenblik was het voor
mij het begin. Daar was het gaatje. Daar
vroeg men iemand' En iedereen wordt
graag gevraagd, geloof ik. Ik was er
mee opgezet. Als begin leek mij dit al
een hele bedoening. En het is zó geble
ven omdat ik inderdaad ook meteen in
de provincieraad ben getuimeld. Als
eerste opvolger kwam ik reeds in 1972
in de provincieraad toen Lucien Van den
Nest zich terugtrok uit de politiek. Hier
door had ik iets om te verdedigen bij de
daaropvolgende verkiezingen van
1974. Ik zou dus bewijzen dat ik mijn
mandaat waardig was en dat inderdaad
de kiezers er ook zó over dachten. Een
uitdaging dus. Dus helemaal met meer
gedacht aan een andere kandidatenlijst
waar ik nog niks had om voor te vech
ten Ik had dus iets te bewijzen, iets uit
te testen, iets te verdedigen Ik zou dus
voor mijzelf gaan bewijzen dat de men
sen vonden dat ik het waard was ge
weest.
V.P.: Dit is wel een geladen uitdruk
king. Wat bewijs je überhaupt met
verkozen te wordea Weten de men
sen echt voor wie of voor wat ze kie
zen. Neem nou de provincieDe
kiezers die straks op je naam gaan
stemmen, om je waardig-zijn te be
wijzen, weten zij werkelijk wat dat
alles inhoudt Wat doet een provin
ciaal raadslid, waartoe dient de pro
vinciale raad?
A.D M De meeste mensen weten het.
geloof ik, niet! De laatste tijd is er over
de provincies al heelwat te doen ge
weest Zowel de provincies zelf als de
provinciale politieke organen worden
als nooit te voren op de korrel geno
men. En dit kan des te makkelijker om
dat de mensen er inderdaad zó weinig
vanaf weten, noch de waarde of de be
tekenis ervan, meteen kunnen ervaren.
Sommigen wensen de provincies op te
doeken, anderen zien, wat het ook
worde, de «overbodige» provinciale
raden maar liefst verdwijnen. Toch twij
fel ikzelf niet het minst aan het nut van
de provincieraad, ik kan mij niet voor
stellen, tenzij men de gehele struktuur
politiek en administratief gaat wijzigen,
dat men er goed zou aan doen de pro
vincieraden op te heffen Het bestuur
zelf van onze gemeenten komt meteen
in het gedrang. Tenslotte is het provin
ciaal gouvernement de voogdijoverheid
bij uitstek voor de gemeenten.
V.P.: Toch dient men hierbij abstrak-
tie te maken van de provinciale raad
enerzijds en het gouvernement ander
zijds waarvan de bestendige deputa
ties bovendien nog de emanatie is.
A.D M Inderdaad. Maar het ene zit
ook aan het andere vast De provincie
raad heeft precies als politiek orgaan
zijn invloed op het gouvernement
het administratieve orgaan via
de bestendige deputatie die een politiek
uitvoerend orgaan is. De deputatie be
paalt de beleidslijn van de provincie, en
de deputatieleden zijn toch in de eerste
plaats provinciaal raadslid Zij handelen
in opdracht van de provinciale raad
V.P.: Dit lijkt ons nogal idealistisch
voorgesteld. Bestaat echter in werke
lijkheid deze direkte «ingreep» van
de provinciale raad op het provinciaal
beleid? Kan de raad am. op een
doelmatige wijze het dagelijkse be
leid, dat door de deputaties wordt be
paald, op de voet volgen? Bestaat
m.a.w. in werkelijkheid de mogelijk
heid tot direkte wetgevende en kon-
trolerende werking van de provincie
raad?
A.D M.: Teoretisch wel natuurlijk. Inde
praktijk ligt het anders Dit is precies
datgene waar ikzelf ook bezwaar tegen
heb De struktuur en het mechanisme
beietten een goede werking. De gewone
zittijd van de provincieraad loopt alleen
gedurende de maand oktober. Dit is in
feite de zittijd van de bespreking van de
begroting. Nu is de begroting een
weergave van het beleid en hierbij krijgt
eenieder de kans om daar zijn aan- en
opmerkingen bij te formuleren en om
dan te gaan stemmen, akkoord of niet
akkoord. Meestal wordt dit een
meerderheid-minderheid stemming
Gedurende de rest van het jaar, de over
ige 11 maanden dan, krijgt men als
provinciaal raadslid regelmatig, van
wege de deputatie, allerlei gegevens
toegestuurd die in een omslag door de
post worden bezorgd in je brievenbus
Allemaal beslissingen en besluiten, die
gebeurd zijn zonder dat je er ook maar
iets kon op aanmerken De enige kans
die je dan hebt is, om in oktober van het
jaar daarop, te gaan zeggen dat je in de
maand februari iets hebt gelezen waar
je niet akkoord mee was.
V.P.: Zou je dat demokratisch willen
noemen?
A.D M.: Het is absoluut demokratisch.
Het funktioneert alleen niet zoals het
zou moeten Daarom hoeft het nog niet
opgedoekt. Ik vind dat de provincieraad
verder moet blijven bestaan
V.P.: Stel dat het parlement zó zou
funktioneren, men zou dit bezwaarlijk
demokratisch kunnen noemea Men
zou meteen zien wat er schort Geldt
dit dan niet voor de provincie?
A D M Wel, het is nog niet demokra
tisch genoeg, zoals het werkt nu. Eigen-,
lijk moest de provincieraad werken
zoals een gemeenteraad. De raad zelf
zou meer bevoegdheden moeten heb
ben en de deputatie minder. Toch zou
de meerderheid inmiddels al gebruik
kunnen maken van de weliswaar be
perkte mogelijkheden die haar worden
geboden Als de mogelijkheid bestaat
dat de raad meerdere malen kan wor
den samengeroepen en de deputatie
vertikt het gemakkelijkheidstialve, wat
begrijpelijk is, dan moet de meerder
heid haar bestendig afgevaardigden
maar onder druk zetten. Maar zij laten
het erbij
V.P Komt de minderheid er aan zijn
trekken?
A D M.Ik mag echt zeggen dat, als ik
ooit beroep heb moeten doen op de
bestendige deputatie, ik steeds heb ge
kregen wat ik heb gevraagd. Maar hier
speelt wel in belangrijke mate het per
soonlijke kontakt een zeer grote rol. De
wijze en de mate waarop je als persoon
overkomt bij andere personen. Dit liikt
mij onvermijdelijk trouwens.
V.P.: Annie De Maght, wij kunnen
hoogstwaarschijnlijk nog lang door
bomen over die provincieraad van
ons, die grote onbekenda Als kiezers
stellen wij alleen maar vast dat onze
inspraak in wezen praktisch onbes
taande is, ook al doet ons «goede»
raadslid nog zó zijn best Zoals je
reeds een paar maal uit één van uw
kies-werfblaadjes hebt geciteerd,
toch moeten wij straks weer stemmen
als wij mogen gaan kiezen. Wat wordt
het nu met die verkiezingen?
A.D M Als koalitie' WelTja! De
CVP nationaal uitschakelenMoest
het kunnen, dan sta ik een
driepartijen-koalitie voor Maar dat is
dan veeleer wat ik zou wensen dan dat
gene wat het waarschijnlijk zal worden.
Voor mij dus een CVP-BSP-PW-
koalitie.
V.P.: Dit zijn er dan zes, of zeven
A D M.: Mmm Niet noodzakelijk
Want als men dan weer gaat beginnen
met er partijen of takken van partijen bij
te halen, die het weer voor de commu
nautaire boeg gaan gooien, dan kunnen
wij best onze verkiezingsaanplakborden
laten staan voor over enkele maanden.
Als je er langs de ene kant een taaipartij
bij haalt, dan moet |e het ook langs de
andere kant. En dan loopt het weer op
niks uit. Hoewel, voor mij maakt het
aantal partijen, die deel zouden uitma
ken van een meerderheid, niets uit op
zichzelf. Maar als het echt eens moge
lijk mocht zijn, dan zou ik eens willen
uitpakken met alleen Vlaamse partijen
