IBier Kerstnacht
f to boj ©fy nat
toklub/fii/
I0HN JAMES EN I0NA
IN TERLINDEN
S.O.S. VAN
KLEUTERLEIDSTER
een vervolgverhaal door Harry Pinky
De Voorpost - 5-1-1979 - 19
|Op zondagavond 7 januari vergast Jeugdhuis Terlinden alle
muziek- en vooral folkliefhebbers op een erg uniek optreden
I met John James en iona. Het gebeurt zeer zelden dat artiesten
van zo'n formaat te zien zijn in Vlaanderen en met deze wor-
Iden dan ook alle fanaten van traditionele (vooral Ierse)
■volksmuziek van harte uitgenodigd.
zijn eigen stijl en interpretaties
van traditionele songs ontwik
kelde.
Gorden Tyrral begon zijn muzi
kale karrière op een bas-viool
maar schakelde op dertienja
rige leeftijd over op de elektri
sche gitaar. Hij speelde in den
beginne vooral beatmuziek en
blues maar keerde zich uitein
delijk tot de traditionele muziek
en vooral dan naar de Ierse
volksmuziek. Tijdens zijn op
tredens met de welbekende Ul-
lean Piper en Leon Rowsone
speelde hij af en toe oók fluit.
Van John James gaat een stil
le, magnetische kracht uit. Zijn
grote technische vaardigheid
op de gitaar en zijn zachte,
vriendelijke aanpak verklaren
waarom hijzong inde folkklubs.
Na een optreden in John Peel's
«Night Ride» programma werd
hij spoedig opgenomen in de rij
van de groten zoals Bert
Jansch en John Renbourn. Na
zijn eerste twee elpees «Mor
ning brings the light» en «John
James» groeide zijn aanhang
aanzienlijk en werd hij één van
de meest aangezochte arties
ten voor folkkonserten.
Dankzij kontakten in Duitsland
kreeg Jeugdhuis Terlinden de
!lona is een groep die stuk voor
stuk bestaat uit rasartiesten,
met name Dave Bumler, Tony
Wilson, George Ormiston en
Gorden Tyrral.
Dave Bumler speelde als jon-
Jgen uit het noorden van Enge
lland reeds akkordeon vanaf
jzijn zesde jaar. Hij interes
seerde zich voor de folkmuziek
mede door de folkklub van de
School. Toen hij in 1970 aan de
niversiteit van Leeds ging stu-
leren, werd hij er geïntrodu-
:eerd in «The Regent», waar
ilk weekeinde traditionele mu-
:iek werd gespeeld. Dave
ipeelt echter niet enkel akkor-
leon, maar ook viool, mandoli-
gitaar en fluit.
"ony Wilson, ook afkomstig uit
loord-Engeland, speelde
anaf zijn 15 jaar een hoop in
strumenten, w.o. vijfsnarige
ianjo, mandoline, tenor-banjo
m gitaar. Ook hij kreeg zijn op-
siding op school en kreeg
laam in de Engelse folkkroe-
ien. De laatste vijfjaar deed hij
ipzoekingswerk naar Engelse,
Ierse, Schotse en Amerikaanse
liederen om zijn reeds erg ruim
■epertorium nog te kunnen uit
breiden.
3eorge Ormiston werd gebo-
en in Schotland en groeide op
n een muzikale familie (zijn va
ler speelde doedelzak en zijn
èom speelde viool). George
peproefde zijn talent ook op de
viool, maar werd zo geïnspi
reerd door Cotlal Mac Connell
j^Jlat hij uiteindelijk de fluit ver-
Hwoos boven alles. In 1971 ver-
^Jiuisde hij naar Ierland waar hij
kans deze uitstekende arties
ten te kontrakteren. Dit is dus
wel een unieke kans om hun
prachtige optreden bij te wo
nen.
Afspraak dus op zondag 7 ja
nuari 1979 te 20 uur te Aalst,
Jeugdhuis Terlinden, Raffel-
gemstraat 8 (kaarten slechts
tegen de prijs van 50 en 70 fr.).
DDT
In het besef dat vele wensen,
nader beschouwd, soms nog
heel wat te wensen overlaten,
en daar men nooit met enige
zekerheid kan zeggen of deze of
gene wens al dan niet vervuld
zal worden, zou ik enkel de
hoop en het verlangen willen
uitspreken dat elke wens, elke
verwachting verwerkelijkt
moge worden...
Dirk De Troyer
Na een korte onderbreking naar aanleiding van de einde
jaarsfeesten begint het filmleven in de jeugd- en filmklubs
terug stilaan op gang te komen. Deze week zijn er reeds een
viertal klubs die met aktiviteiten uitpakken. Wij sommen ze
graag voor U op.
Op zondag 7 januari ek. te 20.30 u. vergast de vzw Antrakt
haar leden op de film The Rocky Horror Picture Show»
van de Amerikaanse regisseur J. Sharman. Een prent uit
1975. De toegangsprijs bedraagt 55 fr. CJP-ers, I l l-ers en
65èrs betalen slechts 45 fr. Voorstelling in de Stads
schouwburg. Eveneens op zondag 7 januari, maar om 14u.,
kan het jongere filmkijkend publiek terecht in de Marcelino-
klub voor de film «De Grote Spartakus». Spartakus door
de Romeinen dwingelandij. Een historische spektakel
film met heel wat gevechtssènes die door het jonge
publiek zeker zullen gegeerd worden.
Wie houdt van meer hedendaagse aktie, zelfs futuristi
sche aktie, kan steeds terecht in jeugdhuis Leeuwerik
te Lede waar men op zondag 7 januari om 20 uur de
James Bondprent «Goldfinger» draait. Een jeugdhuis
lid betaald 50 fr., niet-jeugdhuisleden: 60 fr. In jeugd
huis Ypsilon tenslotte een oorlogsprent The Great
Escape» de grote ontsnapping. Een film met Charles
Bronson in de hoofdrol.
S.J.
Een noodkreet van de Leedse kleuterschool «Stella Matutina»
belandde op de redaktie en waarschijnlijk ook op vele andere
plaatsen.
«Wij hebben overbevolkte
kleuterklassen!
Wij kunnen ons werk niet
meer naar behoren vervullen!
Wie helpt om de
klassenormen te verlagen?»
Met de S.O.S.-melding staat
Lede spijtig genoeg niet alleen.
Naar we konden vernemen is
het een fenomeen dat zich over
heel Vlaanderen en dit in de di
verse schoolnetten, stelt.
Dat Stella Matutina zich tot de
pers en wellicht ook tot over
heidspersonen richt met deze
klacht is een teken aan de
wand.
Volgens de illustratie bij de
tekst ziet de juf. het niet meer
zitten en kan de té zware taak
blijkbaar niet meer aan. En de
kleuters? Die huilen, hangen
aan de rok van de leidster of
kruipen ergens in een hoekje,
verwaarloosd.
Uitgerekend bij de start van het
«Jaar van het Kind» wordt het
reeds lang aanslepend pro
bleem akuut. Getracht zal dan
Cinema Feestpaleis zet het jaar goed in met de film «Grea
se» die nog maar een weekje verlengd wordt. En waar
schijnlijk is dit niet de laatste keer dat wij een verlenging van
deze Travoltafilm mogen aankondigen. Fans van John Tra
volta en Olivia Newton-John kunnen dus nog altijd terecht in
zaal 1 van bovengenoemde bioskoop.
In zaal 2 van cinema Feestpaleis verschijnt met het
nieuwe jaar een nieuwe film op het witte doek: «Skate
board» een film met Amerika's jongste 'Pop-idool' Leif Gar
rett. Het is ook de eerste bioskoopfilm over de snelst groei
ende sport ter wereld. «Skateboard» is een aktiekomedie
over de eksploten van de «Los Angeles Wheels», een zich
niet aan de regels storende ploeg van jonge professionele
skateboardbeoefenaars. De spektakulairste opnamen
hadden plaats in de U-vormige ring van Reseda, één van de
zestig meest geperfektioneerde skateboardparken van
Amerika. Hier en daar gaan er zelfs reeds stemmen op om
«skateboard tijdens de olympische spelen in 1984 (te Los
Angeles!) te laten opnemen.
Wat is nu het verhaal: Een werkeloze en met schuld overla
den gokker-manager bedenkt een unieke oplossing voor
zijn financiële moeilijkheden: hij gaat van start met een
professioneel «Skateboard-team» en overhaalt een gere
puteerde beroepswedder de zaak te financieren. Jammer
genoeg blijkt spoedig dat het enige professionele aan de
ploeg de schuldenlasten zijn. De ploeg bestaat uit een
waaier van vreemde skaters: een tienjarige knaap die als
het ware een skateboard aan zijn voeten heeft geënt, tot
een 18-jarige vedette, die liever met de meisjes van zijn
leeftijd zou optrekken.
De manager heeft met dit allegaartje meer dan zijn handen
vol. De baas is bovendien geen kinderpsycholoog en kan
het groepje levenslustige knapen nog nauwelijks de baas.
Alsof dit nog niet voldoende is wordt hij nog verplicht een
verpleegster in dienst te nemen nadat één van de jongens
werd gekwetst. Hij denkt een dame van middelbare leeftijd
te hebben aangeworven, maar de ploegverpleegster blijkt
een jong en aantrekkelijk meisje te zijn.
De ploeg doet het hoe langer hoe minder goed en de man
die het team financierde eist boter bij de vis. Er blijft maar
een oplossing, deelnemen en winnen in de belangrijkste
wedstrijd van het jaar en de hoofdprijs van 20.000 dollar in
de wacht slepen. Tot overmaat van ramp raakt de vedette
van de ploeg buiten strijd en alles hangt nu af van Brad, alias
Leif Garret, de 15-jarige knaap van het team, die echter nog
niet helemaal klaar is voor het grote «skateboardwerk». De
dag van de race kijkt heel Amerika toe,...en u misschien
ook. Alvast een film waarin getoond word wat men zoal
allemaal kan doen met een «Skateboard». Een film voor het
grote publiek.
Cinema Palace zet het jaar in met twee nieuwe films op de
affiche. De eerste in de grote benedenzaal is «Gejaagd
door de wind», een reprisefilm naar het gelijkaardige,
overbekende boek.
In de Studio van de Palace loopt vanaf vandaag «Midnight
express» van Alan Parker met Brad Davis, Randy Quaid en
Bo Hopkins.
«Liefste mama en papa, nog nooit heb ik zo'n moeilijke brief
moeten schrijven. Ik weet dat hij u verwarring, verdriet en
ontgoocheling zal bezorgen. Gisteren werd ik op de lucht
haven van Istanboel gearresteerd toen ik een kleine dosis
hasjiesj wou doorsmoKKeien...» lo oegon de brief die in
1970 door Billy Hayes, een doodgewone Amerikaanse jon
geman, werd geschreven, die drieëntwintig uur voor zijn
terugkeer naar de Verenigde Staten, waar hij zijn einddi
ploma in ontvangst moest nemen, werd gearresteerd. En
deze brief is ook het begin van onze film. Wij volgen er de
belevenissen van deze jongen.
De Turken, die woedend waren over de naar hun mening
veel te lichte straf, vier jaar opsluiting, daagden Billy Hayes
53 dagen voor het einde van deze straf opnieuw voor de
rechtbank. Zij eisten en bekwamen levenslange opsluiting
achter de tralies van de gevangenis van Sagmaicilar.
Zondebok, gijzelaar of gewoon pion in het politieke spel?
Wie zal het zeggen! Dank zij zijn besluit te ontsnappen zal
Billy de hellevaart overleveren.
Wat cinema Palace betreft willen wij de filmkijkers er op
wijzen dat op dinsdag 9 januari er een programmawijziging
plaatst heeft, de film «Gejaagd door de wind» zal gedurende
één avond verhuizen naar de studio. De film «Midnight
express van deze eendagswijziging is dat de benedenzaal
verhuurd werd voor een andere aktiviteit.
S.J.
Beste mensen, laat ik jullie al
lemaal het beste wensen voor
1979, en... toch ook eens even
aan mezelf en mijn kollega's
denken. Wij wensen jullie vele
en vruchtbare aktiviteiten,
maar vragen slechts één ding,
verspil onze tijd niet. Wat voor
jullie één aktiviteit is, is voor
ons een aktiviteit in de reeks
van aktiviteiten, en, wij zijn
soms ook graag eens thuis.
J.S.
ook worden én de bevolking én
de overheid voor dit probleem
te sensibiliseren. Veel belang
rijker dan redevoeringen, holle
frasen en bla-bla van alle slag
ware het iets te doen In 1979
moet eindelijk komaf worden
gemaakt met een ernstige her
ziening van de vigerende nor
men in het kleuteronderwijs.
Mede door de ontvolking, of lie
ver de dénataliteit, wordt dit
probleem met de dag scherper
gesteld, wordt de nood groter
en de konsekwenties alarme
render.
Uiteraard hebben kleuterleid
sters met hun kleuters minder
de gelegenheid door bvb.
straatakties zoals studenten,
nwa
uide*
werklui, zelfs politiemannen en
militairen dat wel kunnen, de
aandacht op hun netelige toe
stand te vestigen. Daarom
hebben ze echter niet minder
recht op aandacht voor hun
moeilijkheden.
Rond Nieuwjaar en bij het be
gin van het tweede schooltri-
mester, dus nu, wordt aan de
politie en overheid en aan de
media een groot pakket nieuw
jaarsbrieven van kleuterleid
sters uit het hele land bezorgd
waarin vooral wordt gepleit
voor een spoedige verlaging
van de normen.
Het wordt inderdaad hoog tijd
dat aan dit prioritair probleem in
de onderwijssektor een ge-
pastè oplossing wordt gege
ven.
Over verdere aktie(s) houden
we U regelmatig op de hoogte.
L.r
Js ji
'«Geen zorgen daarover, mijn
jongen, bij ons zijn er vol-
doende kamers. Ons Anne-
j mieken zal wel voor het nodige
j zorgen.»
Wil dit zeggen dat ik met jullie
I meemag naar de boerderij?»
i «Zeker, het is niet hier dat ik
woon»
«Daar gaan wij iets op drinken
Maestro HansJ Die briefjes van
d qhonderd bijten in mjin been»
jut lachte ik naar hem. Mijn hoofd
nu schuinhoudend naar An-
aai nemarie zei ik fier: Driehon-
i ge derd ballen heb ik gekregen
litei'om drie liedjes in de kerk te
selij sPolen. Is dat niet veel?»
«Daar zal de koster wel een
has 9ro°t deel uitzijn eigen zak bij-
driö 9epast hebben, »beweerde zij.
n oj "Zoals ik de pastoor ken, lijkt hij
siël m'i niet zo vrijgevig.»
eke "Hebben is hebben en krijgen
one's de kust» beaamde boer
Hans. «Wat mag het zijn»
pu Vroeg ik de tafelgenoten. Ën
2 wees zo vriendelijk Annema-
n iri r'eken, ook aan uw moeder en
>e iUw lente te willen vragen wat
Ze drinken. En als 't mogelijk is
jge 00k uw broer met zijn gezel-
dirij sSPaP ginder niet vergeten.
ziji ^'1 maakten net aanstalten om
val °P Ie stappen.
lien minuten later kwam uit-
ige eindelijk toch het definitief stui-
ua ten tot stand. Haar broer wou
nai' ^dten of wij nog lang zouden
441 PIilven. «Anders kom ik terug
na els mijn lief afgeleverd is» zei
ien waarschijnlijk met
9oesting op een pintje.
nog
«Dat hangt af van de bazin»
haalde ik nog aan «als die er
ons niet uitgooit, mij goed. In
elk geval, mij ben je nog niet
kwijt. Je vader heeft mij zoeven
bij jullie uitgenodigd om er te
overnachten. «Prima, dan
kunnen wij thuis nog wat vertel
len. Ik ben ervan overtuigd van
uw drukke 'samenhorigheid,
hier reeds heel wat te hebben
gemist.»
«Het «Nieuwsblad» komt later
wel uit, mijn zoon,» lachte de
vader tussen zijn tanden door.
«Ik heb gehoord dat jij Harry
heet.»
«Dat is zo».
«Aangenaam»
«Man lief, kon ik maar wat jij
kunt. En niet getrouwd zijn na
tuurlijk ik trok met jou de wereld
rond. Enfin, ik zal het een
beetje kort trekken. Tot straks».
En hij pinkte een oog op mij.
De verloofde van Frans was
lang geen lelijk meisje. Met
haar wintermantel aan, kon ik
niet nauwgezet definiëren wat
er in de kuip zat, alhoewel het
mij nu duidelijk voor de geest
kwam ook door haar tijdens de
kus-kusdans te zijn uitgeko
zen. Wat mij wel opviel was dat
ze bijlange niet de fascine
rende ogen bezat van haar
schoonzuster. Ze schudde mij
de hand als die van een ware
vriend. Ik flapte eruit:
«Als jullie trouwen kom ik
graag op het feest een sere
nade brengen.»
«Dat is aardig van je. Belofte
maakt schuld, onthou dat.»
«Dat zul je zien!»
«En of het zou mogelijk zijn!
Wie weet waar je daartegen
uithangt.»
«I'n de omtrek», probeerde ik
haar geheimzinnig te overtui
gen.
«Dramatieker» lachte ze. Ze
zei nog «Tot kijk!»
Weg waren ze.
De laatsten waren de ouders
van Ingrid. Het jongste doch
tertje zat op de arm van haar
vader, haar hoofdje slaperig
op zijn schouder.
«Ha, zei ik, mij zo vriendelijk
mogelijk voordoend, jij bent
dus dat meisje dat daarstraks
met haar vriendjes aan de deur
stond te wachten. Morgen of
ten hoogste overmorgen breng
ik jou een stuk chokolade».
Ze was meteen klaarwakker.
Ze vroeg:
«Mag ik dan ook eens op je
trompetje spelen zoals Anne-
marie?»
Wij schoten allemaal in een
lach.
«Dat is beloofd», zei ik, «slaap
gerust!»
«Is dat waarheid, Harry?»
vroeg boer Hans.
«Wat waarheid?» want ik keek
alweer naast mij om mijn me
ning wat de vergelijking van
die meisjesogen betrof te sta
ven.
«Wat je daar zegde over die
serenade?»
«Ik heb nog nooit gelogen». En
dan, met het serieuste gezicht
van de wereld: «En ook als uw
dochter trouwt, daar ben ik
vast en zeker bij.»
We schoten alledrie in een
lach.
«Om wat lachen jullie daar?»
riep de waardin van achter
haar toog. Deze niet te beant
woorden vraag bezorgde ons
nog meer lach energie. Anne
marie schaterde het warempel
uit.
«Ik moet er direkt ne keer van
gaan pissen» stamelde boer
Hans tussen het lachen door.
«Als wij het niet mogen weten,
houd het dan maar voor jou»
sprak zijn zuster geërgerd.
«Als je iets wou beleven, had je
reeds aan onze tafel moeten
zitten. Er komt nog een ganse
week om glazen op te blinken.
Hij stapte al lachend op.
«'f Is gelukkiglijk over» zei ik,
mijn buik vasthoudend.
Hierdoor kreeg Annemarie nog
een beverige lachkramp te
verwerken.
Ze schokte .nog steeds toen
haar vader reeds terug was. Hij
zei:
«Zie, dat zou 'n mens eens
meer moeten kunnen, 't Is mij
nog nooit overkomen. Ik wil
zeggen, zo'n kerstnacht heb ik
nog nooit meegemaakt.
Van over de toog klonk 'de slui-
tingsbel. Het was niet de
waardin, maar wel haar
schoonzuster die de bel luid
de.
«'t Is al zo laat, Sof ie?»
«Is 't al vroeg, wil je zeggen»
replikeerde zijn vrouw. «Uw
zuster is van deze morgen al
op de bres, weet je dat!»
«Z'heeft er anders toch 't lijf
voor, hé zusje' gekscheerde
haar broer.
«Gij zult het wel zeggen» was
slechts haar antwoord.
«Weet je 't nieuws al vrouw,
wij hebben een bijslaper. Om
het een beetje beleefd te zeg
gen: Harry is onze genodig
de.»
«Dat had ik al lang willen voor
stellen. Waar zou onze muzi
kant anders nog naartoe kun
nen?»
«Ziet ge» zie boer Hans met
zim hand een gebaar makend
of het de doodgewoonste zaak
van de wereld was.
«En reken maar» ging Hans'
vrouw verder, terwijl ze op mij
toe kwam, morgen kun je mij
vertellen wat hier allemaal is
bekokstoofd.»
Dat is beloofd, mevrouw
«Ik zou voorstetien dat ons An-
nemieken ons thuis nog een
lekkere «dinges» maakt, hoe
noemen ze dat daar weer»
boer Hans krabde in zijn haar.
«Irisch coffee» vulde zijn doch
ter aan.
«Juist, dat is het. Ik zou er mij
naar verhangen» wendde hij
zich tot mij.
«Mij goed, ik wil er maken op
voorwaarde dat Harry mij in de
keuken mag helpen»
«Akkoord meisken. Dan doe ik
intussen het haardvuur bran
den. Wij kunen er nog een
poosje gezellig het onze van
nemen, vooruit- achteruit, een
beetje opzij dat ik door kan»
sprak de boer vrolijk.
Ik stond ook recht, rekende af
en vroeg de bazin mijn spullen
te mogen gaan halen. Met veel
dankbetuigingen nam ik af
scheid.
«Gij keert vroeg of laat toch
nog eens weer?»
«Ikben nog niet weg mevrouw.
Wie weet wanneer men mij laat
gaan. Ik ben bij de «echte
goei» binnengevallen»,
«'tls waar ook, gij zijt te gast bij
onze Hans. Misschien kom ik
morgen even langs met de
fiets, ik sluit toch tot valavond.»
«Waarom komt ge morgen
middag niet bij ons eten?»
merkte haar schoonzuster op.
«O Sof ie, daar zal ik gaarne bij
zijn; het is lang geleden dat ik
nog eens in een gezellige
Ëompagnie aap tafel zat,»
'e aeur werd geopend door
een hijgende Frans.
«Je bent net op tijd om te laat te
komen, man» sprak zijn vader.
Wij kuisen hier onze schup af.
Sssst, ssst...geen armen krui
sen. Wij gaan thuis nog zo'n
dingens drinken, hoe zegt ge 't
daar weer, Annemieken?»
«Irisch coffee» vader.
«Fain, Ai laik dat. Mag ik het
haardvuur dan nog eens aan
maken, vader.
«Dat is voor mij een werkje ge
spaard, mijn zoon!»
De waarin kwam met ons mee
tot aan de deur om ze achter
ons te grendelen.
Boer Hans bleef perplex staan.
«Je kan beter met je verhaal
wachten tot ons Mariette er bij
is, anders kun je vast nog eens
herbeginnen» lachte hij mij toe.
«Toe zot» nep de vrouw, hem
voorttrekkend, «ik weet nietwat
ge in uw Ijf hebt».
«Bier, wat anders?» Hij s
verder.
Kan ik nog een schone poot
krijgen?» vroeg de waardin
aan Chopin die bij de deur zat
te wachten tot ik mee buiten
zou stappen. Trager dan ge
woonlijk bij het presenteren
van een lekkernij, kreeg de
waarin) de gevraagde poot.
Dat is braaf van jou. Morgen
breng ik jou een grote solda-
tenkoek.
Annemarie stond in het deur
gat met de kraag van haar
mantel om haar oren opgetrok
ken op ons te wachten.
«Arm in arm, dicht bijeen is 't
warm» lanceerde ik vindingrijk
de spreuk om een motief te
hebben mijn meisje dicht aan
mijn zijde gewaar te worden.
«Haak maar in», zei ik, galant
miin arm prestenterend.
Buiten marcheerden een tien
tal meter voor ons uit, de oud
jes. Frans was niet meer te
zien. Het haardvuur zal reeds
branden, meende ik. Mijn hond
liep gewoontegetrouw rechts
van mij. Mijn linkerarm omsloot
de lenden van mijn geliefde.
Met mijn rugzak op de rug en
met mijn gitaar over de schou
der, vormden wij een komisch
koppel. Dat nam niet weg,
even te mogen blijven staan
om gauw een kus te stelen. Net
toen onze lippen op mekaar
plakten keerden de oudjes
zich om om zich ervan te ver
gewissen of we wel volgden. Ik
hoorde boer Hans olijk zeg
gen: «Alles wat wij je morgen
gaan vertellen is de absolute
waarheid».
