VAN KLASSIEK TOT JAZZ IN MERE
«Op uw gezondheid»
hoogtepunt tijdens Teaterwerk
AALSTENAARS
EKSPOSEREN
KREATIE VAN DAVID MEIJVIS TE AALST
J&dwiS
De prachtige kontrabas solo door Frank Coppieters bracht alle aanwe-
32 - 19-1-1979 - De Voorpost
Niet alle diskofilms doen het in onze zalen. «Dance
my love» die vorige week voor de eerste maal ver
toond werd in zaal 2 van het Feestpaleis hield het
maar een week uit. Zijn tegenstrever ««Grease»» met
John Travolta en Olivia Newton-John daarentegen
gaat in zaal 1 zijn zesde week in.
Als vervanging voor zaal 2 komt ««Mon premier a-
mour», een film van Elie Chouraqui met in de hoofd
rollen Anouk Ai mee, Richard Berry, Gabriele Ferzet-
ti, Jacques Villeret en Nathalie Baye.
Chouraki, de regisseur van deze film, heeft al heel
wat werk geleverd samen met Claude Lelouche. Met
de film «Mon Premier Amour» neemt hij nu de volle
verantwoordelijkheid voor een moeilijk maar waarde
vol verhaal, vol innigheid en levenservaring. Zoals
Chouraki dit verhaal van moeder en zoon laat overko
men en hun innige en intieme verhouding tot elkaar
belicht, verdient alle lof. Dit is vooral te danken aan
de subtiliteit van de beelden en de eerbied waarmee
hij deze levensschets naar waarheid belicht.
In cinema Palace gaat «Gejaagd door de wind»» zijn
derde week in. In de Studio wordt het deze week
«Emanuelle bij de kannibalen», een avonturenfilm
voor diegenen die houden van de mooie zwarte
Emanuelle en erotische, exotische avonturen. In de
hoofdrollen Laura Gemser, Gabriele Tinti en Susan
Scotte. Regie: Joe D'Amato.
L. ~jt
Bij een reportage ontmoet de journaliste Emanuelle
een geval van kannibalisme van een blank meisje,
gevonden in de Amazonejungle. Uit tatoeëringen
maakte men op dat ze kwam van de Apiaca, een
zogedachte uitgestorven kannibalenstam. Een boek
«De laatse Menseneters»» zou een sensationele ge
schiedenis zijn en Emanuelle besluit naar de Amazo
ne te trekken tezamen met een jonge antropoloog,
Mark Lester. Een expeditie wordt uitgerust en naast
Emanuelle en Lester voegen zich daarbij: zuster
Angela, een jonge hippy Isabel en twee inlandse
gidsen. Zij willen zo snel mogelijk de missie van
padre Morales bereiken. De boottocht is lang en
gevaarlijk, 's Nachts wordt er gerust en bij zulke
rustpoos wordt Emanuelle aangevallen dooreen boa-
constrictor. Maar een goed gemikt schot velt het
serpent. De reddende jager is een eigenaardige per
soonlijkheid die zich voorstelt als Donald Mackenzie,
met zjjn vrouw Maggie en hun gids Salvador op safari
in het gebied. Maar is dat wel hun reisdoel? Zekere
morgend wordt een der gidsen dood aangetroffen en
van de boten geen spoor meer! Nu is de voettocht
door de jungle een ware ramp. Eerst vinden zij het
afgehakte hoofd van padre Morales. Dan verdwijnt
zuster Angela. Ook de tweede gids verongelukt. En
zij vinden het gespieste hoofd van de zuster. Een
eindje daar vandaan ligt het wrak van een vliegtuigje.
De aanwezigheid der Mackenzies wordt duidelijk. Dit
wrak, met diamanten aan boord, was het doel van
hun tocht. De inboorlingen kapen nu Maggie maar
Donald ontdekt'het dorp der Apiaca op een eiland.
Met een gummiboot uit het gevonden wrak trachten
zij het eiland te bereiken. Maar Salvador wordt ge
dood en Mackenzie en Isabel gevangen genomen.
Emanuelle en Lester zijn fiulpeloos getuigen van de
marteldood der Mackenzies terwijl Isabel bestemd
wordt om als zoenoffer te dienen voor hun watergo
din. De twee overblijvenden trachten Isabel te red
den én bij dageraad duikt Emanuelle uit het water op
en speelt voor watergodin. De wilden lopen in de val
en het drietal kan gelukkig ontsnappen. Het mate
riaal vooreen sensationeel boek is gevonden, maar...
tot welke prijs!!!
Aalsterse Kunstenaars zijn neden zowat alomtegenwoordig in
de Vlaamse regios. Vorige week in de VP. noteerden wij al dat
A.M. V. Hoorick etsen en tekeningen exposeert in de hal van
het akademisch ziekenhuis van de VUB te Brussel. Deze da- v
gen bereikten ons nog uitnodigingen van Herwig Van Hols-,
beek die nieuwe akwarellen voorstelt in de galerij Kunstforum I
te Schelderode. Van 21 januari tot 25 februari. Een drink voor
vrienden en kennissen wordt aangeboden overmorgen zon
dag van 11 tot 13 uur in de galerij. I
Luc Hoenraet die tegenwoordig
in Parijs verblijft eksposeert
nieuwe «Parijse» werken in de
Interior Art Gallery te Brugge
(Steenstraat 60). Deze ten
toonstelling toont naast de ge
kende materiewerken van
Hoenraet ook werken op pa
pier. De foto toont ons het werk
«Untitled» uit 1977, mixed
media op papier
Hoenraet, die kan worden be
schouwd als onze belangnjkste
vertegenwoordiger in de disci
pline van het materieschilderij,
bouwt zich stilaan een interna
tionale loopbaan op.
Tenslotte is er nog Jan De Nijs
Hij houdt het bij de Kapel van
het Oud-Hospitaal De Nijs
pakt er uit met nieuw werk dat
naar zijn eigen zeggen steeds
ekstremer wordt. De Nijs wil ok
het publiek bij een van zijn pro-
jekten betrekken. Bij de uitno
diging is daarvoor een stencil
gevoegd waarop staat ver
meld: «Mag ik U ook uitnodigen
aan een van mijn projekten/
mee te werken door een afbe
elding mee te brengen met de
zelfde afmetingen als onder
staand rechthoekje. En dat
rechthoekje moet «11x9» cm.
Daarbij moet de afbeelding aan
een van de volgende eisen be
antwoorden: «een van de
mooiste afbeeldingen, een van
de afschuwelijkste of voor U
een van de prachtigste herin
neringen». De ekspositie gaat
van 27 januari tot 11 februari
dagelijks behalve op vrijdag f
van 14-17 uur en op zondagen
van 10.30 uur tot 12.30 uur en
van 14-18 uur.
Roger D'Hondt
David Meijvis is beslist geen onbekende meer in de teaterwe-
reld. Hij is één der Vlaamse Toneelauteurs die op regelmatige
tijdstippen een éénakter of volavondstuk kreeërt. Het Aals-
ters publiek herinnert zich «Oom Edward is gevaarlijk» en
«Een verloren glimlach». Twee volavondstukken waar we niet
zo heel positief tegenover stoncfen.
Na «Genoeg voor vandaag» schreef Fred Muylaert, alias Da
vid Meijvis, deze zomer een tweede eenakter «Op uw gezond
heid».
Naar onze smaak een voltreffer te katalogeren onder de reeks
«sociaal realistisch toneelstukken».
De auteur plaatst slechts twee geven is ze gelukkig en bewust
personnages op scène. Een voor eeuwig ingeslapen. Ook
primaire arbeider, gefrusteerd hij heeft een beroerde tijd ach-
ioor zijn impotentie en verlaten ter de rug. Zij leed lichamelijk,
door zijn vrouw. Hij trachtte zijn
kompleks weg te werken door
een meisje in een bos te ver
krachten en zelfs te wurgen. Of
hij het werkelijk deed komt het
publiek niet te we'en.. het
kwam nooit uit e»-du' niet in de
krant.
Het tweede individu kan men
mschrijven ais c*» .ntelleklu-
eel. Hij is totaal overstuur. Zijn
vrouw leed aan kanker en door
een overdosis medicijnen te
hij psychisch. Zij hadden elkaar
lief en om haar uit het lijden te
verlossen handelde hij.
Op een afgelegen plekje in het
park ontmoeten beide gede-
pnmeerden elkaar Theo, de
arbeider, vult een voetbalpro-
nostiek in. maar tijdens dit tijd-
verdnjf drinkt hij regelmatig van
zijn flesje jenever.
Hij vraagt aan Stefan, de intet-
lektueel, of Raoul Lambert
deze week meespeelt. Het eer-
Stefan en Theo, de twee gefrustreerden in het park. (JM)
De jazzavond in hel Hof Ten Dale, ingericht door hel Vlaams Centrum, werd een sfeervolle avond. (EDV)
doet op de drums wat we nog van
geen enkel ander drummer gezien
of gehoord hebben. Zijn begelei
dingsslagwerk is de perfektie na
bij.» Hij is de man die de touwtjes
van het rhytme degelijk in de hand
houdt. Frank Coppieters haalt uit
zijn contrabas en elektrische bas
tonen die de oren der toehoorders
strelen. Daarbij past zijn figuur zo
goed bij zijn contrabas als het
spreekwoordelijke deksel op het
potje. Technisch heeft ook hij zijn
specialiteit behoorlijk onder de
knie.
Wie nu denkt dat vier geschoolde
muzikanten muziek gaan brengen
waar geen greintje leven inzit
heeft het verkeerd voor. In het
klassiek gedeelte van hun optre
den heeft geen mens zich ver
veeld. De melodie vloeide door de
zaal als een geheel waar leven en
kracht inzit. Ze brachten «Sonate
ina» vanH. Eccles voor contrabas
en klavier, «Gavotte» (uit de 6de
suite) vanJ.S Bach voor contrabas
solo (ongelooflijk hoe die sonore
klank zo speels kan klinken), «Sy
rinx» van Claude Debussy voor
fluit solo, Symfonische variaties
(deel 1) voor piano door R. Schu
mann getoondicht en «Tambourin
van Gossec voor fluit en ensem
ble.
Vlak hierachter duikelden ze in de
echte Jazz. «You are the Sunshine
of my Life» van Stevie Wonder
bleek een ideaal nummer om zich
op te warmenwoor wat we de rest
van de avond te horen zouden krij
gen. «Tenor Madness» van Sonny
Rollins sloot het eerste gedeelte
van het optreden af. Na de pauze
werden de groentjes bij de toe
schouwers even onder handen ge
nomen. Er werd in het kort uit de
doeken gedaan hoe een Jazz-
melodie gespeeld wordt. In het
begin van het stuk wordt de (mees
tal eenvoudige) melodie voorge
steld. Daarrond gaat men dan im
proviseren. Dirk De Caluwé en
Mark Matthys deden het ons even
voor. Dirk speelde op fluit een
eenvoudige melodie, meerdere
keren achtereen, terwijl Mark op
piano rond dit tema ging improvi
seren. Goed om weten als de
Jazz-muziek nog een onbekende
voor je is.
Het kwartet speelde dan negen
stukken die bij iedereen veel bijval
genoten. Autumn Leaves
(Cosma), December Bossa (M.
Matthys), Isn't she Lovely (Won
der), Wheatland (Peterson), Au
privave (Parker), Old Folks
(Hill/Robinson), Games (Nat Ad-
derly), Wave (Jobim) en Bernie's
Tune (Miller) werden knap ge
speeld. Een flink applaus was er
de beloning voor.
De vier mensen van het kwartet
hadden er trouwens evenveel ple
zier aan beleefd ais het publiek.
Voor hen is Jazz spelen puur ont
spanning. Op de vraag of ze in ons
land voldoende de gelegenheid
kregen om Jazz te spelen en te
beluisteren, waren ze het eensge
zind dat het er hier nog niet zo
slecht voorstaat als in sommige
andere landen. Er zijn in België
voldoende Jazz-klubs om de lief
hebbers van het genre degelijk op
te vangen. Lokeren, vonden ze, is
een der beste van het land. Maar
dat komt gedeeltelijk doordat hier
het genre Jazz (moderne) gespeeld
wordt dat hun het nauwst aan het
hart ligt. Zo vinden ze Dender-
monde te stijf vasthouden aan zijn
oude Dixieland-genre, dat toch
nog jaarlijks duizenden mensen op
de been brengt. Maar kom; hier
gaan we het over smaak hebben en
niets is relatiever dan dit krite-
rium.
In elk geval werden we te Mere in
de bloemetjes gelegd door het
kwartet Dirk De Caluwé - Mark
Matthys. Naar Jazz luister je na
melijk niet; dat voel je door je heen
gaan als het goed gebracht
wordt!
VIM
De auteur is erin geslaagd
geender beide problemen
(verkrachting en eutanasie) te
veroordelen Hij tracht de men
sen te begrijpen wat niet wil
zeggen dat hij het goedkeurt.
Hij vraagt aan het publiek om
begrip op ie brengen.
Theo werd vertolkt door Her
man Ravijts. De rol van Stefan
werd gebracht door Dolf Se-
'deyn. Twee degelijke toneel
spelers die de karakters van de
personnages prachtig in de verf
zetten.
Eén schaduwzijde aan de pro-
duktie. De kapel heeft zo'n
slechte akoestiek dat beide
spelers soms onverstaanbaar
waren De schuld ligt zeker niet
aan de spreektechniek maar
enkel aan de ongeschiktheid
van de kapel.
Ook de belichting was totaal
onvoldoende. Maar wat wil je
als men schijnwerpers vraagt
en men installeert een straat
verlichting. Dan maar vlug zelf
iets installeren met alle gevol
gen vandien. Volgend seizoen
zal het Mechels Miniatuur Tea-
ter wellicht deze eenakter pro
grammeren, dit in het kader van
het vormingstoneel voor de
jeugd. Na elke voorstelling zal
dan een nabespreking volgen.
Gespreksstof genoeg. David
Meijvis laat voldoende ruimte
voor een vruchtbare diskussie.
Roel Van de Plas
Vorige zaterdag was er in het hofien dale een utzonderlyke muzi
kale avond tetoeleven. Het Vlaams centrum had vier topmuzikanten
naar Mere gehaald. Een vijftigtal aanwezigen wist hun prestatie
naar waarde te schatten. Het kwartet Dirk De Caluwé - Mark
Matthys heeft blijk gegeven van hun muzikale beheersing en gevoel
voor rhytmisch samenspel. Hun klassieke opleiding stond daarbij
borg voor verzorging tot in de puntjes.
zigen in vervoering. EDV
Het viertal heeft eikaars verlangen
om jazz te spelen ontdekt tijdens
een trip van het B.R.T.-orkest
door de bakermat van deze mu
ziek, de States. Het dagelijks ge
wroet door klassieke muziek
moest dringend doorbroken. Het
vormen van een kwartet dat re
gelmatig ging optreden lag dus
voor de hand.
Even kennis maken met de groep:
Dirk De Caluwé is specialist fluit
speler. Ook op de altfluit kan hij
best bekoorlijke muziek brengen.
Mark Matthijs speelt piano en fen
der piano. Hij was voor ons geen
onbekende: laatst zagen we hem in
Dido ie Erpe als begeleidingspia
nist (op een wrak van een oiano,
zoals hij zelf zei) van een grootse
Leen Persijn. Mark Roosendans
Herman Ravijts en bolf Sedeyn typeerden heel korre kt de twee personages van David Meijvis. (JM)
ste kontakt verloopt moeizaam,
maar de drank zal hen iets na
der tot elkaar brengen. Ze gaan
met en naast elkaar praten,
over hun verleden, hun pro
blemen.
Auteur-regisseur David Meijvis
heeft aan dit stuk een enorme
verdienste. Hij weet twee men
sen van een verschillend ni
veau naast elkaar te plaatsen
op een heel natuurlijke manier.
Beiden zitten met een relatie
probleem, ze zijn hun echtge
note verloren. De ene door zijn
lichamelijke afwijking, de an
dere doordat hij eutanasie toe
paste
Meijvis heeft zich bezonnen
over leven en dood. Hij is ervan
overtuigd dat men zowel eer
bied moet hebben voor leven
als voor dood. De dood is geen
afschrikkend beeld David
Meijvis en zijn echtgenote heb
ben daar lange gesprekken
over gehad, zij begeleidt trou
wens mensen op gevorderde
leeftijd en sten/enden.
De vier muzikanten die deel uit
maken van het kwartet, hebben snik
voor stuk een klassieke opleiding
gehad. We mogen hen dan ook
beroepsmuzikanten noemen. Alle
vier geven ze les aan verschillende
conservatoria in het Vlaamse land.
Twee onder hen hebben zelfs een
full-time bezigheid bij het
B.R.T-orkest. Dat maakt dat ze dag
in dag uit met weinig anders te
maken krijgen dan klassieke mu
ziek. Doch dit genre is niet het
--•nige dat een belangrijke rol speelt
in hun muzikae beslommeringen.
Het viertal is bijzonder gehecht
aan de jazz-muziek. Voor hen is
de jazz wat een postzegel betekent
voor een filatilist; pure genoeg
doening en plezier wanneer men er
in onderduikt.
