f
I
OOK VERKEERSVRIJE ZOUTSTRAAT?
Het kasteel van Mesen
nog niet vergeten
KWB EN KAV KIJKEN
EN PRATEN OVER
HET HUWELIJK
12-2-1979 - De Voorpost
Ii
We vernamen verder dat
schepen De Neve in hoge mate
voorstander is van de formule
«de vervuiler betaalt». In dit
verband werd ook een stren
gere politiekontrole gevraagd.
Een belangrijke vraag betrof
anderzijds het tijdschema van
de hele operatie. Men wou zo
vlug mogelijk de datum kennen
van de aanvang en de vermoe
delijke duur van de werken.
Voor handelaars is dit een
noodzakelijk gegeven. Want
tijdens de werken loopt de aan
voer van handelswaar door de
leveranciers vaak in het hon
derd.
Een andere vraag betrof het
aanleggen van een dubbel cir
cuit (langs beide straatzijden)
van water-, elektriciteits- en
gasleidingen. Dat dit te duur
zou uitvallen, was wel rap dui
delijk. En om technische rede
nen ook onuitvoerbaar.
Op de inspraakvergadering
had men het duidelijk over de
Lange Zoutstraat. Dit komt
waarschijnlijk omdat het ver
keersvrij maken van de Korte
Zoutstraat verkeertechnisch
een bijzonder moeilijke zaak
wordt. De voorzitter van de De
kenij, de heer Van der Meersch
die zelf in de Korte Zoutstraat
woont, maakte de vergadering
attent op het verschil in behan
deling van de beide Zoutstra-
ten. Het is één dekenij, en het
gevaar dat ze gespleten
wordt, is niet zo denkbeeldig.
Als gevolg van deze opwerping
komt er binnenkort nog een in
spraakvergadering waarop ook
de Korte Zoutstraat haar zeg
zal kunnen doen. Men weet nu
uiteraard nog niet wat er daar
uit de bus zal komen. Men
den kt dat het verkeer eventueel
in de Hoogstraat langs de
Klapstraat (of liever: Klap-
straatje)zou kunnen afgeleid
worden. Maar behoort dit tot de
mogelijkheden?
Ter verduidelijking nog dit:
Er is een petitie geweest van de
bewoners van de Lange Zout
straat, waar vooral één be
paalde persoon achter zou
hebben gestaan. De petitie is
duidelijk niet van de dekenij uit
gegaan. De petitie is wel een
gevolg van de voorontwerpen
tot stadskernvernieuwing
waarop de bevolking inspraak
was beloofd.
Een cirkel dus( we zeggen niet;
een vicieuze). Maar wie heeft
het dan uiteindelijk voor het
zeggen? Indien één persoon
het in zijn hoofd kan halen, om
welke reden dan ook, op
petitie-jacht te gaan, vrezen we
toch dat men op Openbare
Werken enigszins om de tuin
wordt geleid. Tenslotte staan
de tekentafels op Openbare
Werken. En er wordt vanwege
de bevolking verwacht dat daar
de werelddoordachte lijnen
worden getrokken. Men mag
gehoor geven aan inspraak,
maar waar eindigt dit?
«Openbare Werken» moet over
het ganse stadsbelang waken.
En dat omvat 82.000 inwoners.
W.L.
tot parkzone in het defini
tieve gewestplan. Dit bete
kent dus dat het domein
niet in handen kan vallen
van spekulanten die een
verkaveling op het oog heb
ben.
Er is dus blijkbaar nu wel
een positieve wending in de
zaak, te meer ook dat de
beheerskommissie nu wel
een meer inschikkelijke
houding zou innemen. Dit
werd bevestigd door burge
meester Gravez, die volgens
bepaalde personen ons me
dedeelden, gezegd zou heb
ben dat, indien de beheers
kommissie in het verleden
een dergelijke houding had
aangenomen er waarschijn
lijk wel een overeenkomst
uit de bus zou gekomen
zijn. Wij zien dus niet on
middellijk in wat er nu nog
in de weg zou staan voor
deze overeenkomst te berei
ken. Tenzij het financieel
aspekt. Er is niet alleen de
aankoopkost van zo'n kas
teel, maar vooral de perma
nente onderhoudskost en
de inrichtingskost. En dat
zal wel een ander paar mou
wen worden, vooral voor de
inwoners van Lede die voor
deze transaktie ongetwij
feld zeer gevoelig in hun
belastingsbeurs zullen
moeten diepen. Vooral dan
nog het feit indachtig dat
het schepenkollege binnen
afzienbare tijd wel eens
voor een zeer grote finan
ciële verrassing zou kunnen
komen te staan. Immers
voor een paar dagen kregen
wij inzicht van bepaalde ge
heime dokumenten die han
delen over Lede en een be
paald aspekt van de ge
meente. Wij kunnen daar e-
venwel niet op ingaan daar
wij gebonden zijn door een
uitdrukkelijk opgelegde
zwijgplicht. Maar we willen
wel het schepenkollege de
raad geven een appeltje
voor de dorst te houden,
want een verrassing van
meerdere tientallen miljoe
nen zou wel eens zwaar op
de maag kunnen liggen. Ko
ken moet inderdaad kosten,
maar hopelijk ligt de berei
de kost niet te zwaar op de
financiële maag van de Le
denaars, die steeds maar
meer zullen moeten gaan
opdraaien voor het ontbre
ken van industrie in onze
gemeente.
Mon DG
Dei
De1
Nad
bert
and
lelijl
corr
niet
Verl
won
«Sta
Jan!
Met de akieurs debateren over het huwelijk. (SJ)
Vorige zaterdag ging in het Parochiehuis te Erembodegem
een toneelvoorstelling door van de groep «Jeugd en teater»
een voorstelling die onmiddellijk gevolgd werd door een
debat over het huwelijk en het huwelijksleven.
De organisatie van deze kijk- en debatavond lag in de
handen van de plaatselijke KAV en KWB-afdelingen.
Het opgevoerde stuk «Trouwen is houwen» door de Neder
landse schrijfster Alice Toen geschreven In opdracht van
de KAV en KWB, kan door de diverse afdelingen van boven
genoemde organisaties aangevraagd worden aangezien dit
vormingstoneel In aanmerking komt voor betoelaging door
het Ministerie van Nederlandse Kuituur.
Trouwen is houwen.
Het verhaal draait rond vier
personages, Dirk, Annemie,
Mia en Marcel. Dirk en An
nemie zijn een zestal jaren
getrouwd. Zij hebben twee
kinderen: Tinneke en Jan,
drie en vijf jaar. Annemie
blijft thuis voor de opvoe
ding van de kinderen. Dirk
is magazijnier van beroep.
Het huwelijk van Dirk en
Annemie loopt spaak. Zij
groeien van mekaar weg
door de sleur, het gebrek
aan kontakt met elkaar. Dirk
krijgt een relatie met Mia,
band werkster in het bedrijf
waar hij werkt. Mia heeft
een heel andere manier van
leven. Zij denkt ook anders
over het huwelijken het ge
zin. Dirk, die toch nood
heeft aan een aantal vaste
waarden en gewoonten, kan
het niet uithouden bij Mia.
Hij breekt dan ook met
haar. Annemie heeft onder
tussen meer zelfstandig
heid geleerd. Marcel treedt
in het stuk op als de rode
draad. Als ploegbaas komt
hij zowel op het werk als na
de uren met de personages
in kontakt. Het stuk eindigt
met de vraag of alles nog
zal goedkomen tussen An
nemie, die geleerd heeft
zelfstandig te leven, en
Dirk, die ondertussen een
eigen zaak heeft opge
bouwd.
Dit was dan ook meteen een
goede binding om na een
korte pauze over te gaan tot
een debat over het geziene
toneel en over het huwelijk
en het huwelijksleven in het
algemeen.
De auteurs die het stuk ver
tolkten waren Ben Heme-
rijckx als Dirk, Sonja Vinck
als Annemie, Lieve Gebuers
als Mia en Bert De Spiege-
laere als Marcel. De regie
van het stuk lag in de han
den van Dries Winne.
Debat
Na een korte pauze gingen
de geïnteresseerden kris
kras door elkaar aan tafel
tjes zitten om onder de lei
ding van de gastmoderator
Bert De Spiegelaere een de
bat te houden over het hu
welijk, het huwelijksleven
en het geziene stuk.
Begonnen werd met een
rondvraag naar eventuele
tema's die in aanmerking
kwamen om besproken te
worden. Er kwamen er een
zestal uit de bus. Vooreerst
wou men de psychologi
sche achtergrond wat nader
bekijken op het ogenblik
dat de man zijn thuiswer
kende vrouw verlaat. Naar
de mening van de vraagstel
ler gebeurde dit in het stuk
nogal vrij plots. In de reali
teit was dit volgens hem
een probleem dat langer
zou aanslepen. Ook Anne
mie, die tenslotte geen bron
van inkomsten had, rea
geerde vrij onverschillig.
Ten tweede was er het
jeugdprobleem. Iemand die
tijdens zijn jeugd opge
groeid is binnen een geves
tigd stramien treedt daar in
zijn later leven moeilijk uit.
Ten derde is er het pro
bleem van het leven in com
mune. De spreker betwijfeld
sterk of alles daar wel zo
rooskleurig is als men laat
uitschijnen. Wij leven in
België met Drie gewesten,
en die raken het nog niet
eens, wat wanneer er dan
nog meer belangenperso-
nen of groepen in het spel
komen.
Punt vier sloeg terug om
een gesprek van Annemie
met haar moeder. Deze laat
ste probeert duidelijk te ma
ken dat iedereen wel eens
een krisis doormaakt. Is het
wel juist een kordate beslis
sing te nemen en te zeg
gen: «Ga maar weg».
Als vijfde punt zou men
graag uitgewerkt zien bij
welk soort vrouwen (of
mannen) dergelijke proble
matiek het gemakkelijkst
tot uiting komt: thuiswer
kende of werkende.
Als zesde en laatste ge
sprekspunt was er ook nog
het feit dat Annemie als ge
huwde vrouw voorgesteld
wordt als de slaaf van haar
man. Eenmaal haar man
mie in het stuk nogal vlug
besluit om haar man aan de
deur te zetten. Volgens de
toneeltijd is dat wel twee
maand, maar dat blijkt nog
al kort te zijn. Aangezien
Dirk tijdens zijn huwelijks
leven vasthield aan een aan
tal principes betreffende de
opvoeding van de kinderen
kan misschien wel gezegd
worden dat Annemie zich
slaafs voelde, maar dat zal
wel niet de reden zijn waar
om zij zo plots een beslis
sing nam.
Een vraag rijst dan ook of
Annemie geen bevoegde or
ganisatie geraadpleegd
heeft die haar raad heeft
kunnen geven om haar pro
bleem op te lossen. Een da
me uit het publiek vindt
echter dat vele vrouwen
schuchter staan tegenover
dergelijke organisaties. Zij
gaan niet graag met hun
priveproblemen bij vreem
den aankloppen. Iemand
anders merkt hierbij op dat
men het op andere vlakken
wel doet. Een ziekte is ook
een priveprobleem en daar
mee gaat men wel bij spe
cialisten. De drempelvrees
kan dus niet zo erg zijn.
Zijn er nog andere faktoren
die een rol spelen in het
nemen van dergelijke be
slissingen?
Volgens statistieken uit de
grootsteden blijkt dat men
daar naast mekaar leeft.
Daar is werkelijk een socia
le begeleiding nodig. Er zijn
daar nu reeds 70% meer
echtscheidingen dan el-
Marcel bemiddelt en helpt Annemie.
weg is komt zij tot een grote
zelfstandigheid.
In het daaropvolgend ge
sprek werden de punten
niet punt per punt afgehan
deld. Vele van bovenge
noemde gesprekspunten lo
pen trouwens in mekaar o-
ver. Een verslag geven van
alles wat tijdens deze inte
ressante avond gezegd
werd over het huwelijk zou
ons te ver leiden. Toch is
het misschien interessant
enkele meningen naar voor
te brengen.
Scheiden.
De mening was dat Anne-
ders.
Uit het stuk komt naar voor
dat Annemie wel degelijk
schijnt voorgelicht te zijn
over haar juridische rech
ten. Wat er op sociaal vlak
kan of kon gebeuren wist zij
blijkbaar niet zo goed. Is er
op dat vlak een gebrek aan
voorlichting?
Annemie kon met Dirk niet
praten. Op dat vlak liep er
iets mis. Lag dat aan de
opvoeding van de man
vrouw of ergens anders?
Een van de aanwezigen
meent dat er een oplossing
kan gevonden worden door
na te gaan om welke reden
een man/vrouw op haar
partner verliefd is gewor
den. Eenmaal dit achter
haald moet daarop inge
speeld worden om alles te
rug recht te trekken.
Een andere vraag die rijst is
of men niet te vroeg, te on
volwassen trouwt. Een lol
broek replikeerde hierop dat
indien men verstandig ge
noeg zou zijn als men
trouwt, men nooit zou trou
wen.
Volgens anderen ligt het
niet daar. Wanneer er een
goed kontakt is tussen de
twee partners volgt daaruit
automatisch huwelijks
trouw. Wel Is het zo dat
men dikwijls van huis uit
onder druk gezet wordt.
Vanaf het eerste ogenblik
dat men met een meisje of
jongen thuiskomt is het al:
«Voor wanneer is het?»
Kommune.
Het leven in kommune
wordt door de Roomskato-
lieken veelal al6 zijnde ne
gatief aanzien. Een spreker
meent echter dat een derge
lijke leefgemeenschap ook
zijn positieve punten heeft.
Zij doen iets, zij zoeken
naar iets beter en dat ver
dient wel waardering.
En hierbij aansluitend kon
ook de vraag gesteld wor
den over welk huwelijk men
aan het praten was. Ging
het over het huwelijk van
Jozef en Maria die vredig
met elkaar samenwoonden,
ging het over het Romeinse
huwelijk, ging het over het
Middeleeuwse huwelijk
waarbij men trouwde uit za
kenrelaties of ging het over
een huwelijk van na de
Franse revolutie. Vast staat
dat de huwelijksnormen
reeds meermaals gewijzigd
zijn.
Volgens een van de spre
kers is echter ondanks alle
vormen van huwelijken door
heen de eeuwen aan de kern
van het huwelijk, de relatie
tussen die mensen niets ge
wijzigd geworden. Anderen
menen van wel, voorname
lijk door de voortschrijden
de industrialisatie. Iemand
rond echter af met te zeg
gen dat men in het huwelijk
geborgenheid zoekt.
Leven met een andere.
Dirk vond het geluk niet bij
Mia. Hij denkt teveel aan de
kindeken. En hiermee viel
men dan terug op de trouw.
Een begrip dat men defi
nieerde als zijnde liefde
zonder eigenliefde. Weder
zijds toegeven.
Hierbij stapte men dan over
op de man-vrouw relatie. Is
die wel principieel in een
verhouding. In de Griekse
Kuituur immers was de man
man relatie sterker dan de
man-vrouw relatie.
Volgens iemand wordt de
relatie man-vrouw sterk be
ïnvloed door de media. Men
heeft geen aandacht meer
voor elkaar. De techniek
staat er tussen. De relatie
man-vrouw is maatschap
pelijk gebonden aan het ver
wekken van kinderen.
Moest dit niet het geval zijn
dan zou ons ras binnen de
drie generaties uitgestorven
zijn. Individueel kan met het
verwekken van kinderen wel
los zien van deze man
vrouw relatie, maatschap
pelijk echter niet.
De man-vrouw relatie is ons
trouwens geleerd door de
dierenwereld. En het is tot
op heden het best geslaag
de eksperiment dat men be
proefd heeft. In een huwe
lijksleven mag de seksuali
teit niet primair gezien wor
den. Zij maakt er wel deel
van uit.
Echtscheiding.
Als het nu toch blijkt dat
het misgaat in een huwe
lijksleven, moet men dan
werkelijk voortdoen?
Vooreerst zijn er de wetten.
Onze wetgeving moet belet
ten dat overhaaste beslis
singen getroffen worden.
De Roomskatholieke kerk
oefent nog altijd druk uit
door niet in te stemmen met
de echtscheiding terwijl an
dere kristelijke organismen
dat wel doen. Hierbij rijst
dan ook de vraag waar de
eventuele kinderen het ge
lukkigst zijn. In een gezin
waar de ouders naast me
kaar leven, of in een gezin
waar de ouders gescheiden
leven en de kinderen toever
trouwd zijn aan een van bei
den.
Hierbij komt wel wat verant
woordelijkheidsbesef kij
ken. Wat gebeurt er wan
neer men dat niet kan te
genover zijn eigen bloed?
verschijnsel optreedt. Er rij
zen meer problemen ge
woon omdat men niet meer
leeft naar vastgelegde re
gels. Men heeft nu een zeer
hoog kultureel peil, maar
nog nooK is men op mense
lijk vlak zo armtierig be
deeld geweest.
Besluit.
De KWB-KAV avond met
het toneelstuk «Trouwen is
houwen» van Alice Toen en
het daaropvolgende debat
mag een sukses genoemd
worden. De avond lokte niet
alleen een bomvolle zaal, er-
volgde ook nog een vrucht
baar debat. Misschien kun
nen wij dit verslag besluiten
met een paar vrolijke.noten.
Nadat vooropgesteld werd
dat de vrouw nu zowat gelij
ke rechten verworven heeft
als de man, replikeerde ie
mand daarop met te zeggen
dat dat aantal dat gelijke
rechten verworven heeft
slechts 1% is, de overige
99% heeft nog altijd proble
men omdat hun frank nog
aan het vallen is.
Iemand anders die gesappig
uiteenzette hoe men vroe
ger in onze kontreien leefde
(namelijk in kommunes op
grote hoeven. Enkel de he
ren trouwden uit zakelijke
relaties, daarnaast hadden
zij nog wel andere relaties.
Het gewone volk, de knech
ten en boerenmeiden, hok
ten samen in de schuren en
sliepen ook aldaar. De daar
uit voortspruitende kinde-
Wa;
Aal
(VV
met
sche
de
deri
aspe
het
en
Lou
Dat
een
toon
van
dien
scha
hist<
«Boi
Het
erve
vern
18e.
eron
der
Ook
9
Dirk knoopt een verhouding aan met Mia. (SJ)
Buitenhuiswerkende vrouw.
Tot slot van de debatavond
had men het dan ook nog
over de situatie van de bui
tenhuiswerkende vrouw.
Iets dat gewoonlijk aange
duid wordt onder de term:
rollenpatroon.
Een algemene konklusie
was dat de man meer tus
senkomt in de rol van de
vrouw. Samen uit, samen
thuis, samen werken. Wij
bevinden ons nog in de kri-
sisperiode die binnen enke
le jamn haar vruchten moet
afwerpen.
Een feit dat men echter
vaststelt is dat nu de vrouw
gelijkgeschakeld wordt met
de man er toch een neven-
ren werden in gemeenschap
opgevoed.) konkludeerde
alleen dat de aangehaalde
percentages nogal negatief
uitvielen en merkte daarbij
op dat deze percentages
nogal relatief zijn in verge
lijking met vroeger. Vijfen
zeventig jaar geleden lag c
gemiddelde levensduur op
45 jaar, daarbij trouwden zij
later. Veel tijd om te schel
den hadden zij dus vroeger
nietl
Tot slot van de avond haal- j
de nog iemand aan dat die
zogezegde vrije mensen die
men ziet in werkelijkheid
erg onvrij zijn. Het is enkel
wanneer wij ons vrij maken
voor de anderen, voor onze
partner, dat wij vrij kunnen
zijn.
SJ
