echnig
ffligem
Eduard's kinderen spelen vlot
10 JAAR
GALERIJ
COECKE
EEMAILLEERDE
LAKKATEN
IJN VAAK KUNST
i
kademische
angauditie
Zeventig meestal recente werken eksposeert Wilhelm
Mechnig in de zalen van het Kultureel Centrum te Affli-
gem. Opvallend zijn er weinig grote doeken maar daar
tegenover staat een reeks kollages welke de absolute
blikvanger zijn. Mechnig maakte vroeger al enkele
zulke werken maar is er nooit echt mee durven door- Al lieten de eerste tekenen het niet vermoeden, toch
gaan. Zoals ik het vroeger als eens heb beschreven heeft toneelkring «De Schakel» tijdens het vorige
blijft hij een meester van de technieken dat illustreert weekeinde een paar vlotte voorstellingen gebracht
zich ook in het kollage-werk.
Daar waar wij op zondaga-
vijftigste verjaardag van vond een ware toestorming
Wilhelm Mechnig een over- van de stadsschouwburg
van hun tweede stuk voor dit seizoen: «De kinderen
van Eduard».
In zijn geheel beschouwd is
een lichte omzwaai naar de
figuratie te merken. Waar
men vroeger deze ook al
aanwezige figuratie diep in
het werk moest gaan ont
dekken komt ze nu meer op
de voorgrond. Het is bewust
gedaan. Dit alles neemt niet
weg dat zijn werken boei
end blijven en vooral in de
technische vaardigheid hun
oorsprong vinden. In essen
tie is niks veranderd met
vroeger.
Ook de kleur blijft een be-
van
zichtstentoonstelling te or- hadden verwacht daar de
ganiseren. Ik dacht dat deze zaterdagavondvertoning
op tijd komt en niet mag ge- niet bleek door te gaan
talmd worden om tot de rea- waarvoor de reden mis-
lisatie ervan over te gaan. schien kan gezocht worden
Samen met de werken van 'n het toen gehouden Volk
zijn vader eksposeert ook suniebal te Erpe - was de
Mechnig junior Veertien ke- opkomst van het publiek
ramieken met voornamelijk aan be lage kant, Werden er
zeer herkenbare vorm. ,daags te voren te veel ka-
Deze werkjes illustreren de *ers opgelopen of is er ge-
werkzaamheid van een woon gebrek aan belang-
jonge man welke nog op stelling voor De Schakel
zoek is naar een eigen ge- lze'fs \Eduard zal het niet
langrijk gegeven in zijn werk laat. Daarvoor komt deze geweten hebben. Al met al
uiting van emotie en tentoonstelling wellicht zat om vijf voor acht de zaal
goed van pas en worden lof halfvol zodat de verant
en kritiek hem niet ge- woordelijken de deuren pas
spaard
doortastendheid.
Het wordt met de dag be
langrijker om eens te gaan
terugblikken op het oeuvre
van deze kunstenaar. Inte
ressant wordt het om de di
verse fazen in zijn werk op
een rijtje te zetten om alzo
het ganse veld uit het werk
terrein van Mechnig te her
ontdekken. Er worden hier
en daar plannen gekoesterd
om naar aanleiding van de
m Mechnig in gesprek met beeldhouwer Frans De Vree.
lig stelt tot 1 april tentoon in het Kultureel Centrum van
sloten om tien over acht
Beide tentoonstellingen zijn ^oen be zitplaatsen voor na-
nog Ie bezichtigen in het genoeg vijfenzeventig per-
Kuitureel Centrum van Affli- cent bezet waren. Het werd
gem naast de Abdij. Ze zijn voor be aanwezigen geen
geopend op aanstaande za- benderende maar wel be
terdag van 14 tot 20 uur. en hoorlijke voorstelling
zondag van 11 tot 13 en van M.G. Sauvagon verhaalt
- - ons in dit stuk de niet zo
denkbeeldige situatie van
een eminente weduwe die
drie verschillende minnaars
bij even zoveel kinderen
14.30 tot 20 uur.
in de overvloedige uitleg en
hier en daar meer aksent
gelegd op de schaarse
spitsvondigheden uit de
tekst. Samen met de
meeste akteurs heeft hij
toch voor een vrij afge
werkte produktie gezorgd,
waarin de tekstkennis op
merkelijk was, één uitzonde
ring niet te na gesproken het
dekor zeer verzorgd was en
de belichting vlekkeloos,
zeer verzorgd was en de be
lichting vlekkeloos.
De geluidsband of zeggen
wij beter de weergave-
kwaliteit, viel licht tegen in
de sekwenties waar virtu
oos pianospel gesugge
reerd diende te worden.
Deze playback viel werkelijk
flauw uit, maar wellicht is
hier de geluidsinstallatie de
grootste zondebok. Tuur
Van Den Brulle leverde
hiermee een behoorlijk af
gewerkt produkt af, waar
van het aangepaste spel-
ritme de voornaamste kwali
teit was. Dit mag zeker als
zeer verdienstelijk worden
beschouwd, want meestal
is dit de struikelsteen waar-
Vorige woensdag werd met grote luister in de galerij
Pieter Coecke haar tien jaren werking gevierd. Het is
geen fenomeen, maar toch! In het Aalsterse kulturele bankje van honderd aange-
leven heeft ze ruim haar verdiensten. Ze steekt er zelfs kocht als alibi mag blijven
een stuk bovenuit. Het beleid van de galerij in de Mo- voortbestaan,
lenstraat (nr. 44) is met afwisselend sukses steeds op uur Van '->en Brulle heeft
een niveau gehouden geworden dat in staat was in deze praatkomedie braaf op
deze stad de leemte op te vullen welke er is op het de planken gezet. Maar ons
gebied van de moderne kunst en interieur. Het is niet gevoel mocht nog gesnoeid
gemakkelijk, zo zeggen vader en zoon Van Holsbeeck
zelf, omdat men hooit sant is in eigen land. En dat is
een waarheid zo groot als het in aanbouw zijnde kultu
reel centrum dat rechtover de galerij zijn moderne
ruïnes uitstalt.
kan plaatsen. Als twee van bij regisseurs zich een zeer
haar spruiten besluiten de been behalen als zij zich
huwelijkstaart te gaan bak- aan een Franse komedie
ken, biecht zij dan maar al- wagen,
les op. De drie heren, van Wat de rolinterpretatie be-
verschillend allooi en plui- treft heeft De Schakel het er
mage worden ontvangen, niet slecht vanaf gebracht Al
teneinde een definitief hu- blijft het een zichtbaar feit
welijk te sluiten. Na de on- dat weinig mensen, die op
geveer twee uur durende de planken willen gaan
perikelen die zich hierrond staan, er zich niet van be-
in mekaar weven, geeft men wust zijn wat interpretatie
dan toch nog de voorkeur en rolbeleving of wat voor
aan de fiktieve Eduard
wiens portret, voor een
mooie holle woorden daar-
rond nog gehanteerd wor
den, in wezen is en inhoudt.
Het resultaat is een opper
vlakkige benadering met
cliché's gestoffeerd. De
dooddoener dat het
«slechts» een hobby is,
wordt op den duur een
overbelaste vlieger die ge
woon niet opgaat.
Kris Verhoeven, als hoofd
vertolkster Denise Darvet-
Stuart, was zondag in
goede doen. Vlot en tekst-
vast, hield zij het spel in het
gewenste tempo.
Jo Van Den Brulle, als haar
oudste zoon Walter, zat
eveneens goed Wel moet
hij meer letten op stemvo
lume. Deze knop mag meer
opengedraaid worden zo
dat het zijn verstaanbaar
heid ten goede komt.
Francine De Bolle Martine
haar dochter, vereenzel
vigde zich prima met haar
rol. Zeer speels en aange
naam gaf zij haar jonge per-
sonnage van Hendrik Wij-
nendaele, zoon Bruno,
voelde zich blijkbaar geheel
in zijn sas. Hij evolueerde
opmerkelijk vlot over de
planken en gaf door een ge
kleurde mimiek blijk van
voortdurende betrokken
heid bij het spel. Wel moet
hij, eens te meer voor de
verstaanbaarheid, zijn dik-
tie verzorgen.
Paul Seghers, als huis
vriend Mollinet, voerde een
afgewerkte en soms gees
tige vertolking ten tonele.
Mieke Cornand, Jane de
meid, bracht het er even
eens goed vanaf. Het is ons
echter niet duidelijk waarom
deze vrouw steeds de meid
speelt in de stukken waarin
zij te zien is. Dit kan slechts
de herhaling in de hand
werken, en niets is minder
dodend voor een aktrice die
steeds opnieuw nieuwe
vormen moet kunnen
scheppen.
André Hendrickx, Sir Mi
chael Norman, speelde zijn
rol van geijkte gentleman
naar ons gevoel te koel, zo
dat zijn vertolking te opper
vlakkig overkwam. Iets wat
hij bij de aanvang van het
derde bedrijf voor een deel
heeft goedgemaakt. Ook
een gentleman die in en
naar een vastgelegd pa
troon leeft, is in de eerste
plaats een mens, met ge
voelens.Guido Wentijn. lan
Letzaresko, zat er spijts en
vooral door de overdadige
inspanning, echt helemaal
naast. Door zijn overdreven
geforceerdheid heeft hij
geen waarheidsgetrouw
personnage kunnen kreë-
ren. Zelfs al mag men bij
een komedie de zaken wat
in de verf zetten, juiste do
sering en herkenbaarheid
zijn waarden waar men niet
aan ontsnapt en zeker niet
mag aan tekort komen. Dolf
Sedeyn, Dominique Revol,
was tussen de drie min
naars, of noem ze huwe
lijkskandidaten, zeker die
gene in de meest gepaste
huid. Als overjarige Don
Juan en charmeur liet hij de
meest rake typering zien.
Martine Verreecken, Ella
Loorman en Franklin De
Meersman, als moeder,
dochter en zoon Douche-
min, waren verdienstelijk.
Volgend produkties in het
Aalsters amateurteater zijn
deze van «Hoger Op» die op
31 maart 1, 7, 8 en 9 april
om 20 uur voorstellingen
geven van «De heilige
Vlam» in de feestzaal aan
de Moorselbaan.
Verder en vrijwel gelijktijdig
zijn er ook nog de Cathari-
nisten die op 7, 8 en 9 april
in de stadsschouwburg tel
kens om 20 uur hun tweede
produktie brengen: «De In
zet».
Hoger Op wordt geregis
seerd door Frans Pauwels,
De Catharinisten zullen spe
len onder de vlag van Bert
Eelbode.
JVS
jichtig werkje uit een reeks pastel-kollages van Wilhelm
ig. (EDV)
Daarenboven heeft de gale
rij een tweeledig karakter.
Naast de kunstwerken is er
ook het modern design ver
tegenwoordigd, een disci
pline waarin zoon Herwig
zich meesterlijk thuisvoelt.
Moderne kunst en design,
samen deel uitmakend, van
het interieur dat is de
wensdroom welke hij koes
tert.
In het midden der zestiger
jaren werden in zowat alle
grote steden zulke design
kunst-zaken geopend. Pie
ter Coecke heeft zich bin
nen deze groep een voor
name faam opgebouwd,
geschraagd door klaarkij-
kendheid en intelligentie. In
een provinciestadje als
Aalst zo een zaak opzetten
is durven. Maar zoals men
het weieens zegt is de we
reld voor de durvers wegge
legd.
De interesse vanwege een
ruim publiek toont ons ech
ter aan dat in deze stad een toonstelling «Kunst van A
modern kunstbeleid een tot Z», in de publikatie van
noodzaak is geworden. Het de fraaie katalogus, en in de
kan niet langer misleid wor- vele inspanningen welke
den Trouwens een derge- werden ondernomen om
lijk modernistisch gericht ons binnen te leiden in een
stedelijk kunstbeleid zou op modern leefpatroon.
zichzelf een steun beteke
nen voor de enkele private
galeries welke Aalst rijk is.
Een morele steun dan. Men
is het aan de burgers ver
schuldigd!
Maar in galerij Pieter Coe
cke, en ook in vele andere
kringen, maakt men zich
daar niet zo dik om. Uitein
delijk doen ze wat ze willen
en zijn totaal onafhankelijk
van invloeden die hun ob-
jektieven kunnen schaden.
Ze kunnen er zich op roe
men een belangrijke bij
drage te leveren tot de ver
spreiding van de moderne
kunst. Deze taak kan hen
alleen maar worden bene
den en met plezier zullen ze
u bij Van Holsbeeck zeggen
dat het hen de minste zorg
is.
Die zelfzekerheid komt ook
nu tot uiting. In het interview
dat we ten huize van apote-
ker Van Holsbeeck in de
nachtelijke uurtjes opna
men, in de prachtige ten-
Sommige vragen zich te
recht af welke zin het heeft
om deze relikten van een
toch niet zo schitterende
maatschappelijke periode
uit de wereldgeschiedenis
te bewaren. De voorstan
ders voeren het argument
aan dat men beste van elke
periode uit de geschiedenis
wat overhoudt, en tevens
wil het herinneren aan een
zwarte periode van het lom-
penproletariaat, waarin
macht en onmacht grootse
verschilpunten kenden.
In eigen land wordt sinds
enkele jaren rond indus
triële archeologie gewerkt.
gin 1978 werd bij de Rijks
dienst voor Monumenten en
Landschapszorg een «Bu
reau voor Industriële ar
cheologie» opgericht. In mei
van datzelfde jaar werd een
Vlaamse Vereniging (vzw)
opgericht welke zich inten
siever met het onderwerp
Igende week op maandagavond gaat de jaarlijkse
igauditie van de Muziekakademie door. Het pro-
mma wordt verzorgd door de Lyrische klas en de
s samenzang. Op het programma staan werken
de operaliteratuur, oratoria, en een kantate van
Ch.
kwartetten voor vier stemmen met pianobegelei-
g van Haydn en Schubert zorgen voor het intie-
re gedeelte van de avond.
Nees met madrigalen op gedichten van Guido
zelle is de Vlaamse vertegenwoordiger,
beide klassen en de leerlingen uit de zangklassen
gen gezamenlijk een fragment uit «Die Fleder-
lis» van J. Strauss
I geheel staat onder de leiding van Rita Piron en
•man Slagmuylder. Beiden zijn leraar zang aan de
delijke Muziekakademie. Maandagavond, Stede-
Feestzaal om 20 uur
F.C.
Sinds enkele tijd zijn er in Aalst een beperkt aantal
mensen werkzaam rond «Industriële archeologie».
Wat is dat? Wel, deze term stamt uit de jaren volgend
op de tweede wereldoorlog. Hij werd in Engeland ge
lanceerd toen men er zich daar van bewust werd dat
een aanzienlijk erfgoed van industriële gebouwen
dreigde verloren te gaan Met industriële gebouwen
werden bedoeld diegene die kwa struktuur en inhoud Het zou ovërdreven zijn te
hebben bijgedragen tot de ontwikkeling van de indus- stellen dat er ruime aan-
triele maatschappij. dacht voor bestaat. Noch
tans is het een interessant
onderwerp dat door zijn
nieuwheid en avontuurlijk
karakter vooral jonge men
sen aanspreekt Men be
vindt zich tevens pas in het
stadia van verkenning.
De eerste manifestatie ten
Él| W! mt ;V lande in verband met dit on-
«Êf aiHl&HO derwerP kwam Pas t°t stand
1 "BK l in 1975. In de tentoonstel-
jSssjji lingszalen van Passage 44
r W te Brussel werd grote be-
■Bt m Bir Iff ^rr lan9stel|in9 getoond voor
Bj .Bb IH de eksPositie <<En toen
«1 iRr MPPÜS ^YjS kwam de machine - ken-
nismakig met de industriële
k 1% archeologie». Deze opge-
merkte manifestatie weekte
de interesse los.
m «J[ Bij een dekreet van drie
maart 1976 tot bescherming
van monumenten en stads-
en nam men
■HW» IHV1'1!de term «Industriële archeo
logie» nominatium op als
Vrijdagavond werd een tentoonstelling geopend over oude geëmailleerde reklamepanelen. één der motivaties welke tot
(EDV) bescherming aanleiding
kunnen geven. Sedert be-
Een van de meest waardevolle
stukken uit de tentoonstelling.
(EDV)
wil bezighouden. De indus
triële archeologie beperkt
zich niet alleen tot de uiter
lijke symptomen ervan
maar onderzoekt ook de
omstandigheden waarbij
deze zijn tot stand geko
men.
Het produktie proces van
een bedrijf met zijn machi
nerie, plannen en maat
schappelijke relatie. Men
doet immers niet aan indus
triële archeologie omdat
men een stel mooie foto
boekjes wil samenstellen
over oude hoogovens,
vleesfabrieken, art>eiders-
wfjken, stations, enz...
Men doet evenmin aan het
onderwerp uit Heimwee
naar de bloeitijd van het in
dustrieel kapitalisme (dus:
geen retro mode), aldus de
Vlaamse vereniging voor
I.A.
Op initiatief van een aantal
plaatselijke vereniging wer-
de'n in de oude feesthallen
aan de Schoolstraat meer
dan honderd 'geëmail
leerde reklame plakkaten'
samengebracht welke één
facet tonen van de indus
triële archeologie. Het opzet
loonde vooral de moeite,
omdat het o^ een ordinair
beschouwd reklame paneel
in een ander daglicht plaat
ste. De kollektie, welke lang
niet volledig wordt be
schouwd, is in zijn geheel zo
waardevol dat men er niet
zomaar overheen kan gaan
zonder er een artistieke in
druk over te hebben. En
waarom niet. Sommige van
de plakkaten hebben echt
allure en kunnen best de
wanden sieren van een mu
seum. In dit geval had de
ganse expo nog meer aan
waarde kunnen winnen
door ze op te hangen in het
Oud-Hospitaal. Het had be
slist niet mistaan en diege
nen die er anders over den
ken hebben het nadeel dat
ze de schoonheid ervan niet
willen erkennen
R.O.
